Nie daje sobie rady w pracy - Netkobiety.pl

Misty, uważam, że jeśli zaledwie po kilku miesiącach takiej pracy czujesz się zmęczona, zniechęcona i nie widzisz przed sobą perspektyw - to wszystko to nosi poważne znamiona typowego wypalenia zawodowego, tego słynnego "burn out'u".
Poziom stresu w takich sytuacjach nierzadko jest bardzo niebezpiecznie wysoki.
Twoje ciało, Twój organizm - bardzo wyraźnie mówi Ci stop. Mam dość, nie męcz mnie już tak dalej.
To ważne sygnały, nad którymi powinnaś się zastanowić, powinnaś wsłuchać się w siebie - bo Twoje ciało mówi do Ciebie o czymś niezwykle istotnym.

Mam za sobą długi epizod korporacyjny i doskonale rozumiem o czym piszesz ....
Mimo Twoich obaw, wiesz pewnie gdzieś w środku, że nie uciekniesz przed podjęciem decyzji o tym, co robić dalej.
Doskonale rozumiem potrzebę bezpieczeństwa finansowego, i faktu że zdajesz sobie sprawę z kilku ważnych walorów, jakie daje Ci obecna praca.

Prędzej czy później będziesz musiała określić sobie swoje własne, życiowe i zawodowe priorytety.
Spokój i harmonię daje nam życie w zgodzie ze sobą. Rzadko jest to drabinka korporacyjna i gonitwa szczurków.
To prędzej, czy później - ale zazwyczaj nieuchronnie prowadzi do depresji, wypalenia, poczucia beznadziei.

"Moje korpo" to było (podobno) najlepsze korpo na świecie. Więc poza finansami, miało sporo udogodnień, no dobrze - mnóstwo udogodnień
Jednak po kilku latach to ciągle było tylko korpo, w którym pewnych rzeczy nie dało się zmienić.
Po tych kilku latach miliony monet, siłownia w pracy, szczęśliwe piątki z darmowym bufetem i alko, codzienne darmowe posiłki, dwa razy w tygodniu kosmetyczka w biurze, firmowe gadżety (drogie i niebanalne ) wyjazdy, podróże dookoła świata - wszystko to po prostu straciło na atrakcyjności. Decyzję o odejściu podjęłam ze strachem i targana wątpliwościami. Ale wiedziałam, czułam - że nie dam rady dłużej.
I oczywiście dalszy rozwój wypadków zweryfikował moje poglądy, moje lęki.
Okazało się, że spokojnie mogę zadowolić się jedną trzecią korpo pensji. Że mam małe potrzeby.
Że czas, który uwolnił się po odejściu z korpo, a który mogłam poświęcić sobie - uczynił mnie tak szczęśliwą, dał mi poczucie spełnienia, błogości.

Jeśli chcesz odejść s korpo, a boisz się o swoje dalsze perspektywy zawodowe i finansowe, będziesz musiała określić, jakie obecne wydatki możesz zmniejszyć, czy ukrócić po to, żeby zainwestować w dalszą naukę czy kursy. Owszem, będzie Ci ciężko przez jakiś czas i będziesz musiała porządnie się mobilizować. Nie dość, że będziesz musiała oszczędzać, to jeszcze będziesz musiała zainwestować swoje wolne chwile, których masz tak mało - w przygotowywanie się do zmiany pracy, w przebranżowienie się.
Myślę jednak, że solennie Ci się to opłaci Misty. Będziesz wiedziała, że ten wysiłek jest częścią dążenia do lepszej przyszłości.

Odpowiadając na pytania zadane przez Ciebie:

O tak, pracowałam w takim miejscu, jak już powyżej nadmieniłam Połączenie tej pracy z domem, związkiem, dziećmi, rodziną - było po prostu niemożliwe, i bardzo wiele obowiązków i czynności z tym związanych spadało na barki mojego partnera. Dom od poniedziałku do piątku istniał po to, żeby w nim brać prysznic, spać i szykować się do pracy. A każdy mój normalny dzień pracy trwał ok 13 godzin. Wszelkie czynności domowe i rodzinne przesuwały się na sobotę i niedzielę, kiedy to próbowałam upchnąć w te nieszczęsne dwa dni porządki, pranie, szarlotkę, odrabianie lekcji z córką i niedzielny rodzinny obiad, spacer, czy wypad na basen.
Po pewnym czasie stało się to dla mnie bardzo frustrujące. Zupełnie jak życie w Matrixie, kiedy prawdziwe życie przepływa obok, a Ty jesteś w innej rzeczywistości.
Idąc dalej tym tropem - cóż z tego, że zarabiasz worek pieniędzy, kiedy nijak nie ma ich kiedy i gdzie wydać. Po kilku miesiącach zaczęłam odczuwać naturalną konsekwencję takiego stylu pracy - w domu stawałam się bardziej egzotycznym dodatkiem do codziennego życia, który w kółko znika i gdzieś wyjeżdża, no i oczywiście przywozi fajne pamiątki całkiem byłam ok, ale jak się córci stłukło kolano, albo jak nie mogła zasnąć, to naturalnym jej wyborem był Tatku, nie ja ...
Z czasem dochodzi do paradoksu, w którym to musisz harować jeszcze więcej i dłużej, bo musisz opłacić czas opiekunki która zajmie się Twoim dzieckiem, podczas kiedy Ty nie możesz tego zrobić, bo jesteś w pracy. Często gosposi i pani do sprzątania, które muszą ugotować i posprzątać Twój dom, bo Ty nie możesz, gdyż ... jesteś w pracy No i jeszcze całodobowego sklepu, który zrobi Ci zakupy i przywiezie je do domu, bo Ty ... jesteś w pracy

Tak, początkowo ogromnie się zachłysnęłam korpo. Miałam mnóstwo planów z dalszym rozwojem kariery tam, i tylko tam. Wyobrażałam sobie gdzie to ja tam za kilka lat w tej hierarchii nie będę i jakiego to nie będę miała stanowiska, czy wypłaty. Ale dość szybko to minęło. Kiedy przyszło pierwsze zwątpienie zrozumiałam, że nie mogę tak zasypiać gruszek w popiele. Zaczęłam korzystać z możliwości dokształcania się, głównie w formie internetowych kursów czy webinarów, bo tylko na taką formę miałam czas. Oczywiście obywało się to kosztem wolnych weekendów, rzadkich urlopów, czy nawet snu, ale wiedziałam, ze to mi się w przyszłości bardzo przyda i to mnie motywowało.

Nie sposób pominąć pozytywnych doświadczeń. W każdej pracy są jakieś wartości dodane.
Podreperowałam swoje i rodzinne finanse, to jasne. Wiele się nauczyłam. Korpo pomogło mi odkryć swoją asertywność, a pewna byłam, że jestem jej pozbawiona Praca w międzynarodowym środowisku dała mi możliwość poznania wielu wspaniałych ludzi i zawarcia wielu pięknych przyjaźni. Niestety nie nastąpiło to ostateczne, pozytywne przewartościowanie, bo nie potrafiłam wmówić sama sobie, że tu będzie mi lepiej niż gdziekolwiek indziej i w ogóle - najlepiej
Natomiast zupełnie szczerze powiem Ci Misty, że opinie otoczenia nawet mi przez myśl nie przeszły. Mam głęboko w poważaniu to, co sądzą o moim życiu zawodowym postronni.
Oni mi jeść nie dają, nie utrzymują mnie, nie wiedzą jak się w związku z tą pracą czuję i ich zdanie i plotki, czy też uwagi na mój temat - są tym samym, czym wiejący wiatr. Dziś w kierunku zachodnim, jutro na południe. Nie poświęcam temu absolutnie żadnej, szczątkowej choćby uwagi. Zdanie otoczenia o moich decyzjach zawodowych mam głęboko we poważaniu.
Komentować można wtedy, kiedy się było w takiej samej sytuacji, albo chociaż w podobnej.
Bliskie osoby, na których mi zależy, wiedziały o tym, jak się w związku z pracą w korpo czuję, i z ich strony nie było żadnych nieprzyjemnych komentarzy, czy zaskoczenia że zdecydowałam się stamtąd odejść.
A postronni, to bardzo proszę, niech sobie komentują ile i jak chcą. Mam to gdziesik. Oni za mnie Mordoru nie przeżyją

Nie ma nic złego we wpisywaniu w CV trzech miesięcy pracy w korpo. Zapytana o to na jakiejkolwiek rozmowie kwalifikacyjnej możesz śmiało powiedzieć o tym, że poznawszy warunki pracy w tej instytucji, zdecydowałaś się nie przedłużać swojej umowy po okresie próbnym, jednak cieszysz się z tego, że mogłaś tam pracować i poznać struktury i styl pracy tej firmy.

Wiesz co robić Misty, wiesz.
Tylko boisz się.
Ale tak naprawdę, w głębi ducha, w głębi serca wiesz - że czeka Cię podjęcie poważnej decyzji, i że nie będziesz mogła tego uniknąć.
Trzymam za Ciebie kciuki !