Rozterki z powodu byłego, pomocy! - Netkobiety.pl

On po prostu nie był ci pisany. Czas zamknąć przeszłość i pójść dalej.

Jak to skąd? 
Kochałas go, włożyłaś w tę znajomość wiele emocji swojego nastoletniego, może pierwszego, uczucia. Tego nie zresetujesz. Wspomnienia będą tkwiły w Twojej głowie jeszcze bardzo długo. Ważne tylko, aby je odpowiednio "ułożyć" i zracjonalizować, to co Ci się przytrafiło. Aby umieć znaleźć odpowiednie miejsce (było, minęło, ale było fajnie) dla wspomnień w aktualnej Twojej sytuacji
Sama zobaczysz, że za parę lat będziesz  pamiętała tylko o przyjemnych stronach tej znajomości.

Zamknij definitywnie ten rozdział  swojego  życia  . Zrób to przede wszystkim  dla siebie  a potem dla swojego aktualnego  chłopaka .Nie warto  już tego rozkładać na czynniki pierwsze, już nic z  tego nie będzie. Było minęło ,niema do czego wracać.

Dziękuję Wam Kochani za odpowiedzi . Teraz jest różnie... Albo o nim nie myślę i naprawdę przez dłuższy czas zapominam a nawet nie pamiętam o byłym albo znowu o nim wspomnę i wracam myślami. Trudno jest mi zapomnieć chyba dlatego że przez  kilka lat wracał aż nagle zniknął dopiero gdy mi ubliżył, nie wyjaśniając czemu tak się zachował. I utworzył nowy związek,  pewnie niedługo weźmie ślub jakby nic się nie stało albo jakby wyjaśnienie, że on nie zrobił tego co zrobił (ubliżył i naopowiadał ludziom glupoty) miało wyjaśnić całą sprawę. Też wadą jest u mnie to, że pamiętam go z młodych lat gdy był zupełnie innym człowiekiem,  miał ogromne serce i był szczery, pomocny, nie był tak skażony tą dorosłością... wydaje mi się że jako nastolatek był o wiele bardziej dojrzały niż teraz gdy ma 30 lat. Muszę  zastosować tę metodę Paulinko, po prostu wyobrażę sobie jakby wytłumaczył mi tę nagłą zmianę zachowania i powoli, powoli przestanę już na dobre zadręczać się tym. Bardzo pomogły mi Wasze odpowiedzi . Myślę że z czasem już w pełni zajmę się teraźniejszością a przeszłość potraktuję na chłodno, pamiętając te dobre chwile i mając do nich już duży dystans .

Każdy sposób jest dobry Polny Motylku. Dobrze gdy znajdziemy jakikolwiek sposób,  aby może nie tyle zapomnieć (myślę że całkowicie nie da się zapomnieć), ale żeby zdystansować się do osób z przeszłości. Mnie przeraża to, że wspomnienia wracają i trudno jest się od nich oderwać. Gdy już były momenty że nie myślałam o przeszłości to nagle wracam do niej, zastanawiam się,  próbuję odgadnąć dlaczego ktoś postanowił zranić zamiast naprawić to co było złe. Ciężko jest też uznać,  że ktoś kto był tak blisko, nagle po prostu odchodzi, zrywa kontakt. Choć przyznam się Wam, że jakiś czas temu napisałam do swojego byłego,  to rozmawialiśmy przez chwilkę. Był dla mnie bardzo miły i odpisał od razu (o dziwo). Napisał mi że u niego wszystko dobrze. Tylko, że gdy napisałam, że mam nadzieję,  że nie jest już na mnie zły i że nie skrywa już do mnie urazów,  to nic na to nie odpisał... Kurcze najlepiej byłoby wyjaśnić sobie w cztery oczy, bo gdybanie lub próby zapomnienia niestety nie pomagają mi... Tylko na chwilkę,  później i tak wszystko wraca. Ale nie chcę znowu do niego pisać,  bo nie chcę mu sprawiać kłopotu. Ostatnio gdy napisałam to było zbyt odważne z mojej strony... Ale cieszę się że rozmawiał ze mną chwilkę i już bez tych złych emocji. Też niedawno napisała do mnie nasza wspólna przyjaciółka,  która nie odzywała się odkąd straciłam kontakt z byłym. Po kilku latach napisała do mnie. I odezwała się też do mnie kuzynka mojego byłego... To miłe że nasi wspólni znajomi są dla mnie mili mimo tego jak mój były mnie kiedyś powyzywał. Pewnie po prostu z czasem każdy nabrał dystansu i złe emocje opadły.  Także Kochani jakaś cząstka jego gdzieś tam się pojawia w moim życiu. Uwielbiałam jego znajomych i dużo oni kibicowali nam, ale moja ucieczka z tego balu zniechęciła byłego do mnie.  Potem mimo że pisał i spotkaliśmy się kilka razy w ciągu dnia, to na końcu gdy zaczęłam płakać (zwierzałam mu się z moich problemów miłosnych) to powyzywał mnie... Nagle w ciagu kilku godzin zmienił do mnie nastawienie i z radości że się spotkaliśmy zrodziła się w nim dziwna nienawiść i postanowił wyrzucić z siebie na mnie całą złość, pogardę, czy ktoś wie skąd pojawia się taka drastyczna zmiana w człowieku? ... Szkoda tylko, że potem nie odezwał się aby spróbować rozstać się ze mną w lepszych warunkach, pokojowych i w atmosferze pojednania i przebaczenia. Ale po ostatniej naszej rozmowie, w której normalnie ze mną rozmawiał, czuję się lepiej. Nadal mam pytania, które pozostają bez odpowiedzi,  ale myślę że z czasem i na te pytania przyjdzie odpowiedź. Póki co pięknie rozwija mi się relacja z moim obecnym Skarbem i to jest Kochani naprawdę wielki dar. Jedyny minus to moje niewyjaśnione sprawy z byłym i to, że pozostał sentyment po nim w moim sercu. Spróbuję zaakceptować to, że jest jak jest i iść dalej z każdym dniem . I usunęłam konto na fb więc już żadne nasze wspólne znajome nie będą do mnie pisać (choć to było bardzo miłe gdy napisały ), ale za dużo wtedy wspomnień wraca gdy pojawiają się osoby z przeszłości związane z moim byłym. Aj serce ludzkie jest niezgłębione .

Polny Motylku chcę Ci napisać,  że długo byłam sama. Wcześniej tak silne miałam uczucia, że nie wyobrażałam sobie być z kimś innym. Powiedziałam sobie nawet, że będę starą panną i stwierdziłam, że nie będę tego traktować jako wadę (bo to nie jest żadna ujma dla kobiety. Lepiej być samą niż z byle kim lub mając w sercu kogoś innego). Po prostu tak sobie wytłumaczyłam, że nie będę z powodu samotności ubolewać nad tym tylko cieszyć się tym, co lub kogo mam (rodzinę,  przyjaciół itp.). I dopiero pod koniec studiów moje serce zabiło mocniej . Ale gdyby taki Skarb nie pojawił się to nadal byłabym sama i bym żyła sobie w miarę spokojnie, z pogodą ducha jak wówczas. Tylko nie spodziewałam się że dane mi będzie poznać kogoś tak kochanego i wyjątkowego. Dopiero po 9 latach moje serce pokochało kogoś tak mocno. Już jestem z obecnym Skarbem 2 rok. I właśnie po tych 2 latach udanego związku coś znowu moje serce powraca do wspomnień i do pierwszej miłości. Ale myślę że to takie przejściowe. Myślę że może gdzieś podświadomie obawiam się co się będzie dziać ze mną gdy mój były weźmie ślub. Ale staram się tłumaczyć sobie, że przecież i tak bym do niego nie wróciła teraz, a też nie byłoby dobrze gdyby mój były był ciągle sam. I że nie jesteśmy tymi samymi osobami co kiedyś i że w naszych relacjach było więcej chaosu niż jakiejś stabilności i pewnie znowu byśmy się rozstali, nawet gdybyśmy mieli do siebie wrócić.  Chyba po prostu ciekawi mnie skąd w nim zagórowała ta niechęć do mnie skoro tyle czasu powracał. W każdym razie gdy jest za dużo uczuć,  za dużo emocji to nie jest to zdrowe w relacjach. Lepiej gdy jest ta harmonia, stabilność,  pojednanie a nie obrzucanie siebie pogardą i serwowanie sobie kolejne odejście i rozstanie. Poza tym w prawdziwej miłości buduje się relacje a nie rujnuje ją z egoistycznych pobudek. Polny Motylku nie układaj sobie życia z kimś na siłę. Nie żałuję że byłam długi czas sama, za to widziałam wiele moich koleżanek które tworzyły związki potem rozstawały się i cierpiały więcej ode mnie. Gdy przyjdzie czas to dostaniesz właściwą osobę,  która się Tobą zaopiekuje i przy której zamiast pytać: "dlaczego mnie ranisz? Dlaczego odchodzisz?", zapytasz: "jak to możliwe że mam Ciebie, takiego Skarba?". Nawet jak sentymen pozostanie to nie będzie on tak bardzo uciążliwy dla Ciebie, od taki czas na przemyślenia i podsumowanie wydarzeń z przeszłości. I to nie prawda,  że najmocniej kocha się pierwszego chłopaka i tych, których trzeba gonić jak króliki (mam na myśli że nieprawdziwe są teorie głoszące, że atrakcyjni są ci, których trzeba gonić). W nowym związku nikt tu przed nikim nie ucieka, tylko razem się ucieka przed tym co złe . To jest piękne,  gdy pojawia się ktoś z kim razem możesz uciekać i biegać po łące,  a nie ktoś kogo trzeba gonić lub ktoś kto ucieka. Także Polny Motylku sentyment pozostanie i jakaś słabość do pierwszych uczuć serca ale z czasem intensywność uczuć przemieni się w dystans i zwykłą ciekawość,  co słychać u tych, którzy byli blisko. Czasem człowiek zastanowi się nad tajemnicą, jakie skrywają dawne miłości i rozstania,  ale to tylko przez krótki czas. Miej czas na zdystansowanie się do przeszłości. I pamiętaj lepiej nie być związku niż tworzyć go z byle kim lub gdy serce jest zajęte choćby przez byłego.  Daj sercu czas. To jest mądre i odpowiedzialne podejście .

Skarb wyleci za okno jak tylko byłemu zaświta w głowie myśl, żeby nawiązać jednak kontakt. Taki to skarb...
Co tu owijać w bawełnę, dobijają mnie takie ezoteryczne i egoistyczne istotki, które tworzą ołtarzyk przeszłości, idealizują wszystko co już było i w procesie tej idealizacji depczą wszystko i wszystkich, którzy na ich nieszczęście znaleźli się w czasie teraźniejszym na drodze takiej istotki. Werterówna od siedmiu boleści. Szkoda klawiatury.

Classic88,
weź Ty usiądź i zastanów się co jest dla Ciebie ważne w życiu - co?
Chodzisz myslisz, gdybasz a de facto jesteś nielojalna wobec Skarba, niedojrzała w myśleniu i bardzo egoistyczna.
Masz problem z byłym? Zostaw skarba i odejdź do byłego.Do pięt mu nie dorastasz.
Najwyżej zostaniesz sama.Skarb pocierpi i Ciebie oleje.Bo tylko na to zasługujesz a nie rozckliwianie się nad Tobą.

Też byłem takim "Skarbem" - dziękuję ,postoję. Idź do byłego albo dorośnij.

To zależy tylko od Ciebie.To nie wspomnienia Ciebie się trzymają tylko Ty je pielęgnujesz.
Odpychasz od siebie tylko i wyłącznie odpowiedzialność.
Żyjesz mitami, bajkami, itp.

"Myślałam że w sercu człowieka jest tylko jedna osoba a reszta nie istnieje' - też tak myślałem... jakieś...20 lat temu.

Rozumiem Wasze poirytowanie... Sama jestem zła na siebie,  ale próbuję jakoś sobie poradzić z tą dziwną sytuacją. Bardziej zastanawiam się jak skutecznie zapomnieć o byłym i nabrać dystansu do niego. Już nawet mi się to poniekąd udało,  po napisaniu pierwszy raz tutaj na forum w lutym, zrobiło mi się lżej na sercu i przestałam tak o nim rozmyślać. Ale teraz kiedy dowiedziałam się że rozstał się z narzeczoną, znowu zaczęłam wspominać, analizować. Wiem, bez sensu ale jakoś wróciło i napisałam tu znowu, bo wiem że to bardzo pomaga podzielić się problemem i wysłuchać obiektywnych osób, a nawet krytycznych - słusznych uwag... A może nawet bardziej tych uwag. Póki co doszłam do wniosku,  że nie będę zastanawiać się nad tym czemu mojemu byłemu rozsypał się związek i nie będę doszukiwała się w tym jakichś "teorii spiskowych". Rozstał się,  to się rozstał - nie mogę z tego powodu panikować czy dopisywać do tej sytuacji dziwnych domysłów. W odpowiednim czasie i jego życie się ułoży - i tego mu życzę,  ale sama idę dalej, nie mogę cały czas oglądać się za siebie. Będę to, co teraz napisałam, uświadamiać sobie każdego dnia. Powinnam dzięki temu szybciej się wyleczyć z tego uzależnienia emocjonalnego od byłego - tak to trzeba nazwać. Na moim obecnym chłopaku bardzo mi zależy,  chciałabym go kochać w pełni,  ale jak widzicie jeszcze muszę wiele ran zagoić by całkowicie otworzyć swoje serce. Wierzę, że uda mi się to, będę o to walczyć.

Bzdurki piszesz. Wciąż kochasz tamtego faceta i to się nie zmieni ot tak. Nie dasz rady zepchnąć tego w otchłań świadomości, a nawet jeśli, to do następnego razu. Co zrobisz, gdy za parę lat już jako mężatka,  dowiesz się, że on ma dziecko, żonę, rozwód? Znowu będziesz rozkminiać.
Dlatego nie wolno zaczynać nowej relacji, dopóki nie poukladalo się starych spraw.
Powinnaś zostać sama i ogarnąć swoje zycie. NOWY związek jest teraz bez sensu. Robisz tylko krzywdę nowemu facetowi.

P.S Czas nie wyleczy Twoich ran, jeśli będziesz wszystko zamiatać pod dywan i chronić się w cieniu nowego faceta.

Jaki ten jej Skarb nie jest nie wiem.
Powiem z punkty byłego tamponu: pierwsze wspomnienia i płacz ,przeżyłem (zorientowałem się że to kobieta z blizną). Drugi szloch mnie wkurzył. Jak (trzeci raz) usłyszałem że ujęło ją to że się po półtora roku rozwiódł dla niej : powiedziałem sobie dość - i bez żalu,chociaż nie bez smutku puściłem wolno jak odstawiła następną szopkę.Tak durny nie jestem aby nie wiedzieć co jest grane...I bez tęsknoty z mojej strony...

Zagłuszanie wynika z uczucia.Ale ma swoje granice wg mnie. A to że Skarb robi sobie budyń z emocji? Jego wybór. Chce w końcu wiedzieć na czym stoi:
-niech powie dość i zniknie.
Może nasza Gwiazda o sercu wrażliwym ogarnie się po tym...

Śmiechu warte te Twoje wynurzenia, że były zniszczył Twój kolejny związek bo pisał do Ciebie. Ty jakże uciśniona odpisywałaś, żeby nie pisał, bo przecież nie dało się go tak zupełnie zablokować, bądź choćby w ramach radykalnych środków zmienić numer Zupełnie sie nie dało A czemu się nie dało? Bo chciałaś utrzymywać z nim kontakt, tak jak teraz dążysz do ponownego kontaktu. Na razie w wyobraźni, ale nie pogardziłabyś okazją w rzeczywistości. Może i odgrywałabyś teatrzyki przed wszystkimi jak to bardzo nie chcesz kontaktu i jak to on Cię krzywdzi, ale kontakt utrzymywałabyś dalej... bo tyle niewyjaśnionych spraw macie Taaaa...
Wszystko sprowadza się nie do sentymentalności, a do zerowego poczucia własnej wartości. Gdyby było ono na przyzwoitym poziomie to nie miałabyś problemu w odnalezieniu się w relacji bez rollercoasteru. Jesteś w związku, w którym partner nie funduje Ci huśtawek i odrzucenia, a tego właśnie potrzebujesz i do tego dążysz też swoim obecnym zachowaniem. Tak naprawdę potrzebujesz kogoś,  kto pokazywałby Ci gdzie Twoje miejsce, to co naprawdę o sobie myślisz, a myślisz o sobie źle, więc zgodnych z takim myśleniem reakcji poszukujesz. Do byłego tęsknisz, bo wielokrotnie Cię odrzucał, traktował źle, bez szacunku, bo uważasz, że na takie zachowanie zasługujesz. Jesteś uzależniona emocjonalnie od konkretnych bodźców w relacji i niestety dla Skarba wygląda na to, że on traktuje Cię z szacunkiem, którego sama do siebie nie masz...
Gdybyś miała sensowne poczucie własnej wartości, to krzywdy i zagrywki jakie fundował Ci były sprawiłyby, że skreśliłabyś go bez problemu, bo dla ludzi o normalnym poczuciu ww osoby które ich krzywdzą są niemal automatycznie nieatrakcyjne.
Masz w sobie wykształconą inklinację do odrzucenia i takiego odrzucenia poszukujesz. Nie wiem jak wyglądały Twoje relacje z rodzicami, czy też inklinację tę wykształciłaś bez ich pomocy ale warto byłoby przyjrzeć się dokładniej swojemu życiu i temu co Tobą tak naprawdę kieruje.
Przede wszystkim skończ z tym werteryzmem.

Czasem jeszcze łapę się na zdziwieniu jak często jest to prawdą. Teraz już tylko czasem.

Witajcie Kochani.
Pyrx - uważam mimo wszystko,  że masz i będziesz miał szczególne miejsce u swojej byłej kobiety. Na pewno nie zapomni ona tego dobra, które jej dałeś. To dobro wróci do Ciebie, zawsze zbieramy to, co siejemy. Spójrz na to z innej strony, jeśli byłą nadal nosisz w sercu to ciesz się z jej szczęścia. Ja bardzo chciałabym aby mój były ułożył sobie życie,  miał żonę i dzieci i zero urazów do mnie.  W odpowiednim czasie dowiesz się dlaczego Ciebie spotkała taka sytuacja. I na pewno nie jesteś dla byłej obojętny. Dawne miłości pozostają w sercu, ważne jest by nie uciekać w nienawiść,  zawiść,  stalking itp. Jak z kulturą rozstaliśmy się z kimś to plusem tego jest, że potem taką relację zawsze miło będziemy wspominać. Czasem lepiej się z kimś rozstać niż ciągnąć na siłę związek z tą osobą. Lepiej życzyć szczęścia niż pytać ze smutkiem, dlaczego tak się stało. Daj czas na zrozumienie tego wszystkiego,  na uciszenie uczuć,  nabranie dystansu i poznanie nowych, wartościowych osób które zamienią Twoją teraźniejszość w dobry czas, leczący ból i rany .

Kilo w Twojej wypowiedzi jest dużo słusznych uwag. Bardziej obawiam się że jestem bardziej egoistyczna i pyszna niż z poczuciem niskiej wartości... o taka kombinacja uczuciowości, wrażliwości i niestety egoizmu... z moimi rodzicami mam ogólnie dobry kontakt. Gdy byłam nastolatką tato trochę przesadzał z nadopiekuńczością i takim niekiedy surowym wychowaniem ale teraz wiadomo,  że już nie musi mnie pilnować,  w końcu mam prawie te 30 lat . Ale mamy dobry kontakt. Nie wiem skąd we mnie ten werteryzm. Przywiązałam się do byłego bardzo i teraz gdy żyję z dala od niego,  czasem tęsknię bardzo,  wspominam, szukam odpowiedzi na wiele pytań, ale powoli i to już zaczyna mnie męczyć więc myślę że przestanę rozpamiętywać byłego. My z byłym mamy przeżycia i wspólne chwile od gimnazjum po czas studiów. Byliśmy ze sobą oficjalnie krótko bo szybko zerwałam z nim, gdy chciał bym wróciła postanowiłam wyjechać do innego miasta do lepszej szkoły,  potem utrzymywaliśmy bliski kontakt, często rozmawialiśmy godzinami, spotykaliśmy się od czasu do czasu, zaprosił mnie na bal, ktorego uciekłam mu... załamał się wtedy ale odezwał się gdy byliśmy już na studiach i wypisywał do mnie często. Wtedy mój chłopak z którym wtedy byłam odkrył to, a że był naprawdę za bardzo zazdrosny,  zrobił mi straszną awanturę,  uderzył mnie - i postanowiłam to zakończyć. Uważam,  że jak ktoś uderzy raz to już będzie bił. Dlaczego byłego wtedy nie odtrąciłam, gdy szukał kontaktu? Tak, przez sentyment i wyrzuty sumienia z mojej strony spowodowane tym, że tyle razy go zostawiałam i raniłam, a mimo to wracał i jakoś przebaczał mi. Też mnie ranił, w czasie liceum bywał niekiedy okropny, uciekał w imprezy, alkohol, w dziewczyny niestety też - co mnie dobiło wtedy i zabolało najbardziej,  powiedział mi o tym dopiero przed studniówką i z bólem serca poszłam tam ale nie wytrzymałam i uciekam. On do dziś nie zna powodu mojej ucieczki. Kiedyś napisał mi taką wiadomość,  w której napisał że on nie wie czemu wyjechałam wtedy do innej szkoły. Myślę że on nie wie czemu go tyle razy zostawiałam... gdy odnowiliśmy kontakt na studiach miałam już ogromną nadzieję,  że wrócimy do siebie, ale gdy spotkaliśmy się zapytał o powód rozstania z tamtym chłopakiem,  ja zaczęłam płakać bo nie wiedziałam jak mu powiedzieć,  że z jego powodu , z tego że tamten odkrył te nasze "rozmowy nocą", oberwało mi się... to dziwne było dla mnie i trudne mówić byłemu,  że byłam z kimś kto mnie uderzył i zrobił straszną awanturę... I nic nie powiedziałam, po prostu popłakałam się i spodziewałam się, że były mnie przytuli, czy złapie za rękę,  cokolwiek,  ale ten zaczął mnie wyzywać od emocjonalnych i psychicznych, zaburzonych osób... w sumie nie dziwię się,  że tak mnie powyzywał, choć nie powinien... Próbowałam porozmawiać z nim, ale on szybko ucieka od tych rozmów.  Właściwie to całą historię zakończył tym zwyzwaniem mnie... Potem szybko związał się z tą dziewczyną zaraz po tej sytuacji,  co też mnie zrujnowało psychicznie. Lecz z czasem wiele spraw przetłumaczyłam sobie, cieszyłam się, że coraz bardziej układa sobie życie,  nauczyłam się dystansu a teraz właśnie dotarły do mnie te wieści,  że się rozstali i jakoś tak dużo rzeczy wróciło.  Chciałabym byśmy porozmawiali na spokojnie, zamknęli wspólnie przeszłość za sobą i z większym oddechem żyli dalej, nawet osobno, ale do przodu. Jednak pozostało mi wszystko zadusić w sobie i sama jakoś dojść do ładu,  najgorsze jest , że czas mija szybko a moje uczucia i sentymenty maleją bardzo wolno, ale czuję że powoli coraz bardziej leczę się z tego.

MrSpock - trafiłeś w sedno i tego boję się najbardziej... Z moim byłym pod pewnymi względami pasowaliśmy do siebie i różniliśmy się. Jedno jest pewne,  on mnie naprawdę bardzo pokochał tylko potem coś w nim pękło i stał się zimny i obojętny, ale wcześniej nawet gdy odeszłam od niego (powiedziałam mu że nie jestem w stanie pokochać go tak jak on mnie), wyjechałam, uciekałam, on mimo to wracał i tak się ciągło 9 lat. Ostatni jego powrót skończył się koszmarem, bo mnie powyzywał, ale chyba zasłużyłam na to... Obawiam się,  że on nie może jakoś ułożyć sobie życia,  obwiniam się że to przeze mnie... próbowałam jakiś czas temu spróbować porozmawiać z nim na fb, ale on szybko uciął rozmowę choć o dziwo odpisał mi od razu a myślałam że nie odpisze w ogóle. Kiedyś spotkałam go jak szedł z narzeczoną (niestety teraz juz byłą) i był tak okropnie smutny... Minę miał taką jakbym była źródłem jego najgorszych cierpień...I oczy miał tak okropnie smutne... Boję się właśnie tego, że z mojego powodu on może mieć teraz pod gorkę, ciężko jest wymazać przecież te rany ... . On nie był tyle agresywny, co bardziej właśnie egoistyczny i mściwy. Też nie zawsze, bo spędziliśmy też piękne chwile i lubiłam w nim jego opiekuńczość, stanowczość i czułość. Jednak mam nadzieję,  że mimo wszystko ułoży sobie życie.  Nie wybaczyłabym sobie gdyby został sam, obwiniałabym za to samą siebie... Może nawet bardziej gnębią mnie wyrzuty sumienia niż te uczucia i sentymenty. Z drugiej strony mam nadzieję,  że jako dorosły już mężczyzna jakoś zamknie przeszłość i ułoży sobie życie... A ja przestanę o nim rozmyślać. Chciałabym z nim porozmawiać a z drugiej strony czuję,  że lepiej będzie jak dam mu już spokój. Wierzę,  że z czasem i w jego i w moim życiu wszystko się poukłada... Ale czy to możliwe że przeszłość mogłaby mieć na niego nadal taki wpływ? Chyba wolę wiedzieć,  że już o mnie nie pamięta i że to nie przeze mnie on wciąż jest sam...

Witaj Mr Spock cieszę się że napisałeś . Zacznę od mojego byłego.  Wiesz na początku był jako młody chłopak,  bardzo dobrym, trochę przebojowym, ale troskliwym nastolatkiem. Poważnie,  był zupełnie kimś innym. I zdziwiłaim się gdy oznajmił mi że podobam mu się,  że chciałby abym dała jemu szansę. Postanowiłam dać mu tę szansę,  gdyż naprawdę poznałam go jako wartościowego chłopaka. Niestety nie potrafiłam odwzajemnić tego uczucia, którym mnie darzył i po kilku miesiącach wtedy zerwałam z nim... on naprawdę nie zrobił mi jakiejś dużej krzywdy, czasem tylko usilniej próbował zwrócić na siebie uwagę bo widział że się oddalam. Mimo że odeszlam wciąż bardzo mnie kochał i okazywał to. Zaczął dopiero później zachowywać się dziwnie. To było wtedy jak zapytał czy wrócę do niego a ja powiedziałam że chciałabym ale myślę o wyjeździe do innego miasta, do lepszej szkoły. Zaczął się dziwnie zachowywać.  Nie przez agresję,  bardziej przez egoizm. Tak jakby chciał pokazać,  że teraz uczy się żyć beze mnie. Postanowiłam więc naprawdę wyjechać do tego liceum. Gdy wyjechałam, on załamał się. Wyszedł wtedy na balkon w dzień wyjazdu, patrzył na mnie i płakał,  ja wtedy żegnałam się z koleżanką która niedaleko niego mieszka. Sam niestety nie zszedł wtedy do mnie, ale zrozumiałam, że to wszystko jest dla niego zbyt bolesne. I ogólnie wtedy przestał unosić się honorem i utrzymywaliśmy bliski, naprawdę dobry kontakt. Zaczęło się psuć po kilku latach , zaczął znów unosić się honorem i stawał się coraz bardziej egoistyczny. Zerwaliśmy kontakt gdy wyszłam z tego balu. Odnowiliśmy go na studiach. Właściwie to on wrócił. Rozmawialiśmy niemalże codziennie.  Ale wtedy to był zupełnie inny człowiek,  bardziej zimny, obojętny. Niekiedy stosował takie dziwne triki, wypisywał do mnie z innych numerów i pytał co u mnie słychać, pytał o moje ulubione rzeczy, zazwyczaj pisał wieczorami. Doskonale wiedziałam,  że to on, ale czemu tak robił - nie wiem. Albo mówił że ma kogoś,  choć nikogo nie miał i przez to pisanie doprowadził do rozstania z takim chłopakiem,  z którym byłam w trakcie studiów. Zachowywał się tak jakby chciał z jednej strony odnowić kontakt a z drugiej strony mścić się na mnie - też nie rozumiem dlaczego tak robił. Po naszym ostatnim spotkaniu powyzywał mnie choć potrzebowałam jego wsparcia. Naopowiadał też ludziom głupot na mój temat (np. że biorę leki psychotropowe i lecze się psychiatrycznie). Do teraz on za bardzo nie może ułożyć sobie życia. Nie wiem co się stało,  że tak zaczął mnie krzywdzić, że w kogoś kochanego zmieniał się niekiedy w potwora. Czy to przez moje odejścia i ucieczki, czy po prostu sam ma jakieś problemy ze sobą. Ogólnie ludzie lubią go, on jest duszą towarzystwa ale w sprawach sercowych średnio mu się układa i boję się że to moja wina. Ostatnio jak rozmawiałam z nim jakiś rok temu, stwierdził że u niego wszystko jest ok i wszystko super mu się układa - teraz wyszło że raczej tak nie jest bo rozstał się z narzeczoną.  Gdy oznajmiłam mu wtedy podczas rozmowy, że mam nadzieję że nie skrywa do mnie żadnych urazów,  nic na to nie powiedział, po prostu zakończył rozmowę. Myślę aby porozmawiać z nim może,  ale w sumie najlepiej byłoby gdyby sam odezwał się... Może wiesz skąd w nim takie dziwne zachowania i czy uważasz że przeze mnie stał się taki, jaki się stał,   z kochającego człowieka przemienił się w kogoś zimnego i obojętnego? Czy da się go jakoś naprawić?  Czy mogłabym mu jakoś pomóc uleczyć te rany, które zadałam? Aj przepraszam za tak wiele pytań... Wiesz tak myślę o tamtej dziewczynie z którą się spotykałeś, może nie tyle szuka ona agresji u mężczyzn co takiej siły,  stanowczości, takiego poczucia bezpieczeństwa? Jeśli nie,  jeśli faktycznie woli nie tych bardziej energicznych tylko tych bardziej tzw. "złych", to znaczy że jeszcze nie dojrzała do relacji na wyższym,  stabilniejszym poziomie. Może ma na to wpływ jej relacja z ojcem, ale myślę że bardziej jej stopień dojrzałości. Ona musi zrozumieć że ten mężczyzna z bardziej wybuchowym charakterem jest niebezpieczny, potrafi zranić,  skrzywdzić, ulegać emocjom a to męskie nie jest. Jeśli ona dojrzeje, wówczas zrozumie że prawdziwie silny mężczyzna panuje nad sobą,  jest opanowany i to jemu warto zaufać.  Może też być tak, że ona szuka wymówek bo nie jest jeszcze gotowa na związek lub na związek z Tobą,  z kimś dojrzalszym i spokojniejszym. Dlatego staraj się żyć bez niej, i spokojnie czekaj na odpowiedni czas i osobę (może to będzie ona, może ktoś inny - ważne by była to ta właściwa osoba) z którą stworzysz związek. Nic na siłę i nie warto się spieszyć. Naprawdę lepiej być samemu niż z byle kim. I choćby się miało czekać nie wiadomo jak długo - warto czekać .