Ich dwoch... - Netkobiety.pl

Bardzo ci współczuję, bo strasznie to, co pisżesz jest przygnębiające, frustrujące, zasmucające.
Zachowanie twojej żony nie potrafię nazwać inaczej niż okrucieństwo.
Zastanawiam się, czy to z jej strony akt zemsty na tobie za to, że w małżeństwie nie otrzymuje tyle adoracji, ile by chciała, albo że ona sama stała się osobą, którą być nie chciała. Ale to nieważne, co jest przyczyną jej zachowania, bo najważniejszy jest końcowy efekt, który ona uzyskuje czyli to, że z premedytacją rani i upokarza ciebie.

Myślę, że powinieneś postawić wyraźne granice, bo będziesz otrzymywał to, na co się będziesz godził.
Jeśli ranią ciebie słowa i zachowanie twojej żony, to jej to powiedz i dobitnie daj jej do zrozumienia, że nie pozwolisz, aby ona igrała sobie na twoich uczuciach, poniżała ciebie jawnymi kontaktami z innym mężczyzną. Wg mnie powinieneś w spokojny sposób podczas rozmowy zażądać od niej określenia się, czy chce uzdrawiać wasz zwiążek, czy wychodzi z niego.
Jeśli tego nie zrobisz, to nie dość, że ona straci szacunek do ciebie, bo teraz pokazujesz się jako osoba, z którą wszystko można zrobić, to przede wszystkim stracisz szacunek do samego siebie za to, że pozwoliłeś na pomiatanie swoimi uczuciami i upokarzanie siebie.

Od czasow mlodosci wierzylem w nieskonczona milosc... myslalem, ze taka znalazlem - myslalem, ze nigdy nie pomysle o rozwodzie, ze bede walczyl cokolwiek sie nie stanie.
W ciagu dwoch tygodni to wszystko runelo w gruzach.

Praktycznie codziennie wracam do domu zdolowany... w kolko rozmawiamy o tym, ze mnie to rani. I slysze, ze to moja wina, bo o nia nie dbalem... Ze siedziala w domu, zajmowala sie dziecmi. Ja pracuje, ale tez nie jakos przesadnie. Codziennie bylem w domu, nie chodzilem z kolegami po barach. Wydawalo mi sie, ze wszystko jest dobrze, ze podzielilismy obowiazki. Ze cieszy sie, ze ma dom, o ktorym zawsze marzyla, a ktorego nie miala w dziecinstwie.

Najgorsze jest to, ze pewnie za pol roku jej to przejdzie. Ze to tylko taka odskocznia. Ale ja moge tego pol roku nie wytrzymac.

Taaaa... jasne.... nie dbales, zaniedbywales I znalazla sobie pocieszyciela.
Nie daj wpedzic sie w poczucie winy - to nie jest TWOJA wina. Klasyczne zagrania zdradzacza - wpedzic wspolmalzonka/partnera w poczucie winy.
Zgadzam sie z poprzednimi wypowiedziami, ze nie mozesz sobie pozwolic na takie traktowanie.
Albo zona chce probowac naprawic wasze malzenstwo I konczy z pocieszycielem, albo pakuje manatki I buduje nowa, swietlana przyszlosc z nowa miloscia. Jak rozumiem on o nia dba (to sarkazm). Nie ma innej opcji - albo rybka albo akwarium.

Sneakie, ale o czym chcesz rozmawiać? Ok, może popełniałeś błędy. Zawsze jest czas na rozmowę, wyjaśnienie co komu nie pasuje i poprawę. Gdy to się nie uda można zwyczajnie odejść - w normalny, w miarę "kontrolowany" sposób, który najmniej rani obie strony.
Tymczasem twoja żona zwyczajnie cię zdradza (nawet jeśli nie było seksu), a tego już nie da się usprawiedliwić niczym, nawet "zbyt małą adoracją" .

Spakuj ją i wystaw walizki za drzwi. To jedyne co możesz zrobić, a co da ci na przyszłość poczucie, że nie jesteś mięczakiem, frajerem i przede wszystkim - nikim ważnym dla swojej żony.

Chcesz jej dać szansę? Ok. Ale z pozycji osoby, która kategorycznie nie zgodziła się na ten układ i go rozwiązała. Jeśli żona będzie chciała wrócić, to będzie musiała naprawdę się postarać, a nie tylko nagadać ci pięknych kłamstw (jak to ona cię kocha... i jego też... co ma zrobić bidulka?).
A może ty w międzyczasie dojdziesz do wniosku, że już tego nie chcesz? Wiesz, czasem taki szok powoduje, że łapiemy się starego układu rękami i nogami, świat nam się wali, wszystko wymyka się z rąk. Ale jak już ochłoniemy to okazuje się, że lepiej być nie mogło, że sobie poradzisz, że nie potrzebujesz kogoś takiego, kto cię tak traktuje, że masz szansę na coś nowego, piękniejszego, lepszego i prawdziwego.
Daj sobie taką szansę - pakuj ją i ładnie pożegnaj.

Niby lepiej późno niż wcale, ale będzie ciężko. Twoje granice tolerancji, szacunku żony do ciebie i siebie samego zostały już baaaardzo daleko przesunięte i to dawno temu. Tak kończą tzw. "wyrozumiali".

Niemniej powodzenia i NIE DAJ SIĘ WYRZUTOM SUMIENIA.

To nie ty powinieneś się wstydzić. Pamiętaj o tym.

W jakiejś formie przerabiałem podobną sytuację.

Ja swojej dałem wybór i 48h. No i nie wybrała w wyznaczonym czasie. Wiec jej podziękowałem, niech sobie z nim będzie. Różnica: nie było dzieci.

Mnie się wydaję ,że żona pisaniem z tym facetem chciała zwrócić Twoją uwagę. Chciała by się coś miedzy wami zmieniło. Spytała Cię nawet czy może się z nim umówić a ty?pozwoliłeś na to jakby kompletnie była Ci obojętna. Ona nie umawiała się na boku i perfidnie cię nie oszukiwała tylko chciała byś był zazdrosny , byś pokazał ,że Ci na niej zależy a ty pozwalasz na to  by spotykała się z innym.
Ja Ci radzę walczyć o to małżeństwo. Macie dzieci, sam stwierdziłeś ,że wkradła się ta rutyna. Dlaczego ty nie umówisz się z nią na randkę?

Popieram. Jesli to miala ma celu to jest niedojrzala okrutna egoistka. Rani meza i wlasne dzieci. Tylko ze ja i tak w ten scenariusz nie wierze. Bo Autor sie slania z bolu i rozpaczy a ona co nadal uwaza ze za malo dostal za swoje? I kiedy niby uzna ze juz dosc zwracania na siebie uwagi? Jak sie przespi z nowym adoratorem? Dla mnie to perfidna manipulantka ktora wlasne ciagoty do zdrady obraca w niewinna reakcje na obojetnosc meza i ktora nie ma na tyle wstydu by chociaz poniesc konsekwencje swoich zachowan tylko  obarcza wina meza. A on teraz powinien lezec u jej stop i blagac by zechciala laskawie ograniczyc sie tylko do pisania z kochasiem a nie przyprawiac mu z nim rogow.

A ja sadze ze jest po prostu na tyle wyrachowana ze widzac jak mocno wbila meza w poczucie winy za brak zabiegania o nia nie probuje sie nawet kryc z tym romasem pod pretekstem zasluzonej kary.
Edit: potajemne schadzki to zawsze ryzyko i stres ze ktos zauwazy doniesie mezowi itp, bedzie afera, rozwod z orzekaniem o winie. A tak na pelnym legalu romansuje sobie w najlepsze a maz pokornie to znosi w imie swych przewinien. Jelen idealny.

Proponuję zostawać terapię szokową - walizki przed drzwiami...

sneakie,

miłość ma wiele oblicz. Dla mnie miłość to m. in,. dobrowolne robienie drugiej osobie dobrze. Bycie razem (nawet nie fizycznie, na odległość też jest ok) we wzajemnym komforcie i poczuciu bezpieczeństwa, obdarzanie się tymi nawzajem. W opisie zachowania twojej żony tego niestety nie widzę.

Kochaj bliźniego swego jak siebie samego. Żeby kochać kogoś, trzeba wpierw kochać siebie. Tkwienie w niekomfortowej sytuacji to nie miłość, to uwieszenie się.

Wobec poczucia straty mamy tendencję do idealizowania traconej osoby. No niestety, mózg tak działa. Możliwe, że to oszustwo twojego mózgu powoduje, że teraz kochasz ją do szaleństwa.

To jest oczywiście moja perspektywa i moje rozumienie. Miłość oblicz ma wiele.

Sneakie, może twoja żona miała trudne dzieciństwo, może twojej żonie brakuje przyjaciółki, ale zastanów się, czy ty jesteś jej tatusiem, żeby musieć zaspakajać jej deficyty z dzieciństwa oraz obecne braki. Jak to jest, że ty się przejmujesz jej uczuciami, zmartwieniami i brakami, a ona ciebie i twoich uczuć nie dostrzega. Domyślasz się jaka jest odpowiedź? Przykra, ale prawdziwa. Ona jest skupiona na sobie, a ty myślisz o niej, o rodzinie i dopiero na końcu o sobie.
I teraz pytanie: co się takiego wydarzyło w twojej przeszłości, że zamiast wybrać sobie na żonę partnerkę, która dbałaby nie tylko o siebie, to poślubiłeś "dziewczynkę", która przy braku wystarczającej adoracji że strony męża idzie w relację na boku? A teraz jeszcze dodatkowo pozwalasz, aby ona jawnie i bez skrupułów drwiła sobie z ciebie i twoich uczuć oraz poniżała ciebie? Kto wcześniej nie zwracał uwagi na twoje uczucia? Kto miał gdzieś twoje potrzeby? Dlaczego tak łatwo przychodzi ci akceptowanie obecnego stanu rzeczy, w którym godzisz się na bycie "nikim" dla najważniejszej dla ciebie osoby?

Oj, sneakie, sneakie ... Biją od ciebie takie wyrzuty sumienia, że aż to czuć tutaj, po drugiej stronie ekranu ... "Mogłem", "powinienem był" bla bla bla ...

W pracy, kolego, to się pracuje, a nie adoruje żonkę smsami, durnymi wpisami na fejsie i Bóg raczy wiedzieć jeszcze jak. Ty masz dzieci na utrzymaniu. To jest odpowiedzialne zachowanie dorosłego człowieka, nie powód do robienia sobie wyrzutów z tego powodu.

A ona co? Poświęcała ci czas wieczorami, kiedy przychodziłeś styrany z pracy? Nie inicjowała nigdy drobnych sprzeczek, taki z niej IDEAŁ był?...

Z tych mnóstwa małych powodzików to życie się składa. A nie każdy ma takie odchyły jak ta żonka, którą sobie teraz w umyśle na piedestał postawiłeś.

Jasne, ona ma słuszne obawy, że po miesiącu wróci CODZIENNOŚĆ, ależ oczywiście, że ty, jako "stary" partner od 13 lat nie zapewnisz motylków w brzuchu, tak jak każdy tego typu obecny amant.

Czytam o tej twojej wyrozumiałości, którą tu opisałeś. Liczyłeś na to, że dla swojej żony coś znaczysz i  że ona wybierze ciebie. No i się przejechałeś w swej dobroci.

Niestety, ona nie ma za grosz szacunku do ciebie w tej chwili.

Jeszcze raz powtórzę, przyjrzyj się żonie takiej, jaka jest TERAZ,  cwana manipulatorka, nie IDEAŁ. Charakterystyczne dla zdrajcy jest wpędzanie w poczucie winy osoby zdradzanej. I ja widzę, że jej się to super udaje. Wyrzuty sumienia z powodu twoich zaniedbań ciążą ci jak kamień u szyi.

A ona? Radosna, uśmiechnięta, bawi się, ma wszystko - męża, który zatańczy jak ona zechce, "kocha ją do szaleństwa", , czeka na skinienie paluszkiem i kochasia, który dostarcza niezapomnianych uniesień i wrażeń.

Wstań z kolan, sneakie.

Trudno tak od razu podać Tobie receptę na to, jak to rozwiązać.
Wpadła mi do głowy inna myśl. Pozwolić odejść, albo chwilowo zamieszkać osobno. I to nie ty opuszczasz mieszkanie, dom, ale ona.
To ona jest w ramionach obcego mężczyzny i sama powinna ponieść tego konsekwencje.

Wspominałeś coś o czasie - pół roku.
Czas nie ma tutaj żadnego znaczenia, dzień, tydzień, miesiąc, rok. Mój chrzestny (kawał uja swoją drogą nie tylko wobec rodziny) tak robił z ciotką przez całe praktycznie życie.
Wracał do domu na ciepłą kolację, wyprasowane koszule itp itd....

Tak samo ma Twoja żona. Ma dom, jakieś minimum, i ma kogoś, kto na nią czeka, bo ona o tym wie. I to już wystarczy dla zbudowania relacji z innym facetem, bez żadnych obaw o przyszłość.

Moim zdaniem, nie kocha. Jeżeli nawet ktoś stwierdza że nagle pokochał dwie osoby i nie wie co ma zrobić, jest kłamcą. Daruj więc sobie.

Tak jak ktoś napisał, walizki za drzwi i dać wybór.

Jeżeli pójdzie do tego drugiego, wcale nie oznacza że zbuduje szczęście, jeżeli wróci, ty powinieneś postawić nowe warunki, wspólnego życia. Takie moje wnioski.

Niedlugo po tym jak sie poznalismy zachorowala, mogla tego nie przezyc. Nie mieszkalismy jeszcze razem, ja bylem w nowym miescie, w nowej pracy, bylem mlody. Nie rzucilem wszystkiego, zeby wtedy byc przy niej. Przez caly okres leczenia to ona jezdzila do mnie, zamiast ja do niej. Bardzo to przezyla i miala do mnie wielki zal. Wtedy pierwszy raz znalazla pocieszyciela, zupelnie wirtualnego. Ostatecznie wyladowalismy na terapii u psychologa i niby sobie to poukladalismy.
Moze to byl blad, ze wtedy tak bardzo trzymalismy sie siebie i zostalismy razem. Ale z drugiej strony oboje tego chcielismy. Oboje na swoj sposob walczylismy o ten zwiazek. Wybaczylismy sobie, ale ona nigdy nie zapomniala. Wydaje mi sie, ze teraz kiedy czuje sie zaniedbywana, powracaja te wydarzenia sprzed lat.

Nic nie przerobiliście u psychologa skoro ty masz poczucie winy, wynikające z tamtych wydarzeń i usprawiedliwiasz tamtymi wydarzeniami dzisiejsze zachowanie swojej żony.
Związku nie buduje się na poczuciu winy ani na zadawnionych żalach.

Dobrze, że postawiłeś sprawę jasno i jednoznacznie, ale nie zastanawia cię, po co twojej żonie cały tydzień na zamknięcie znajomości. Dałeś się wpuścić w maliny, bo gdyby twojej żonie rzeczywiście zależało na tobie i waszej relacji, to przejmowałaby się twoimi zranionymi uczuciami i nie pozwoliłaby sobie na kontynuowanie stanu rzeczy, w którym ty cierpisz. Zakończenie relacji to jest jedno krótkie cięcie. Wystarczy powiedzieć kochasiowi: wybieram męża i naszą rodzinę, nie kontaktuj się więcej ze mną. Ale twoja żona potrzebuje tygodnia. Pewnie musi przemyśleć sprawę i ułożyć tak sytuację, żeby jej było jak najwygodniej. Ona teraz siedzi i kombinuje czy zmusić kochanka do deklaracji, czy wcisnąć mu kit, że muszą kontaktować się w tajemnicy. Jedno jest pewne, twoja źona prosząc ciebie o tydzień zwłoki nadal nie myśli o tobie. Ona ciebie "nie widzi", jesteś przeźroczysty. Ty, twoje uczucia, twoje potrzeby dla niej nie są na tyle ważne, żeby zdobyć się na działanie. Przygotuj się, że romans twojej żony zejdzie teraz do "podziemia".
Strasznie to przykre. Masz to, na ca godzisz się.

No tak. W idealnym swiecie pewnie nie, ale swiat nie jest idealny i my tez nie jestesmy idealni. Nic nie jest tylko czarne i biale. To bylo ponad 10 lat temu i nie bylo zadna czarna chmura, ktora ciagle nad nami wisiala.

Zdaje sobie sprawe z tego wszystkiego. I jestem tez przygotowany na taka ewentualnosc o jakiej napisalas, ale to bedzie mialo bardzo krotkie nogi. Postawilem sprawe jasno i jezeli wybierze droge oszukiwania mnie, to przynajmniej bede mial swiadomosc, ze ja zrobilem wszystko co sie dalo i dalem jej dosc szans, zeby sie otrzasnela.

Ostatnie pare dni to byl rollercoaster emocji. Klotnia, postawienie wszystkiego na ostrzu noza. Rozmawialem tez z nim i dosyc ostro powiedzialem mu co o tym mysle.
Skonczylo sie tak, ze dlugo z nim rozmawiala i podobno wyjasnili sobie, ze trzeba to zakonczyc.

Wczorajszy wieczor po raz pierwszy byl inny. Jeszcze nie byl normalny, ale na pewno byl inny. Pierwszy krok zrobiony. Teraz czas pokaze czy wystarczy jej sily, zeby wyrzucic to co sie stalo z pamieci i zajac sie tym co ma.