Współczucie jako główny czynnik powodujący zakochanie - Netkobiety.pl

Tak trochę z innej beczki, ale w temacie - myślę, że zakompleksione kobiety często podświadomie kierują się tym mechanizmem, bo myślą, że u takich facetów - zagubionych, zakompleksionych jak one same, nieśmiałych, mają pewne szanse.

Dokladnie, tez uwazam ze tu nie o milosc chodzi tylko o kompleksy i niskie poczucie wartosci. Bycie w zwiazku z sierota i kims kto daje soba pomiatac uspokaja taka osobe ze nie straci partnera bo jest w jakis sposob zalezny i lvl nizej od niej. Z kims samodzielnym i ogarnietym zyciowo osoba zakompleksiona nie czuje sie bezpiecznie bo a noz pojawi sie lepsza ..

Z tym, że w temacie nie chodzi mi o zakompleksione kobiety wiążące się z zakompleksionymi mężczyznami dającymi sobą pomiatać, a o kobiety u których widok w jakiś sposób pokrzywdzonego mężczyzny autentycznie wywołuje w nich odczucie dziwnej słodyczy, 'upiękna' go w ich oczach jeszcze bardziej, wzmaga istniejące już zakochanie, bądź je wyzwala.

Moim zdaniem powyższe przykłady nie świadczą o miłości, zauroczeniu ani żadnym z tego rodzaju uczuć, a raczej o pojawiających się u Ciebie (jesteś osobą wrażliwą) wyrzutach sumienia.

To już tylko potwierdza tę teorię:

Czasem jednak te wyrzuty "przejmujesz "za kogoś, kto krzywdzi, stąd stwierdzenie Tak jest też oczywiście w przypadku, gdy osoba jest pokrzywdzona losowo, bądź przez inne osoby.

Autorko,
masz potencjalne szanse wpaść w tzw. pułapkę współczucia. Uważaj na wytrawnych manipulantów umiejących grać na czyimś poczuciu winy i wywoływać u drugiej osoby wyrzuty sumienia.

Nie.

Osoby mazgajowate, ofiarowate, nie umiejace podejmowac decyzji, zaleknione wzbudzaja we mnie raczej zniechecenie i odraze, a nie litosc, juz u jakichkolwiek innych cieplych uczuciach nie wspominajac. Nie potrafie sobie wyobrazic by taka meska niezgula sklonila mnie do milosci. Juz predzej do ucieczki gdzie pieprz rosnie.

Wydaje mi sie, ze wybierasz takie ofiary, bo sama masz niska samoocene i nie tyle, ze nie wierzysz, ze zaslugujesz na faceta z jajami, to w dodatku czujesz, ze latwo jest dominowac na takim slabym mezczyzna. To nie jest milosc, a kompleksy i lek przed odrzuceniem.

Ja podobnie. Przez wiele lat opiekowałam się dzieckiem i jest mi z tym dobrze, że już niemal nie muszę, a w dorosłym mężczyźnie zdecydowanie wolę widzieć odpowiedzialnego i zaradnego partnera niż kogoś, kogo trzeba pchać, ciągnąć i się nim opiekować, bo sam ze sobą i z życiem ma nie po drodze. Oczywiście, że empatia nie jest mi obca, tym bardziej, że każdy z nas ma gorsze momenty, kiedy potrzebuje wsparcia, problem zaczyna się wówczas, kiedy te gorsze momenty to norma.

W rzeczy samej. Dodałabym do tego jeszcze: czym innym jeszcze jest traktowanie brania na litość jako techniki podrywu, a następnie utrzymania związku. Bleh....

Zauważam i rzeczywiście niestety bo nikomu taki związek szczęścia nie przyniesie.

Są jednak takie kobiety, które postanawiają udowodnić za wszelką cenę, że jest inna niż wszystkie i ona potrafi zmienić poglądy i biedny świat biednego misia. Takie Matki Teresy dobijają mnie w równym stopniu co te biedne misie, co biorą je na litość.

Zdecydowanie nie. Samoocenę mam wysoką. Wydaje mi się, że nie zostałam prz Ciebie zrozumiana, bo NIE chodzi mi o wybieranie takich mężczyzn, a o fakt pojawiania się prawie zawsze tego uczucia które opisałam, podczas obserwacji/kontaktu/na widok takiego mężczyzny (czy w ogóle istoty, bo nie tyczy się to jedynie mężczyzn, a także kobiet, i zwierząt). Zresztą gdyby o kompleksy chodziło, to nie miałabym tego również w sytuacji z kotem jako dziecko, którą opisałam, a której przypomnienie sobie, i analiza doprowadziły mnie do uświadomienia sobie co stoi w moim przypadku u podstaw uczucia miłości do innych. Odkrycie to przyznam, było dla mnie dość zaskakujące.

Inny przykład  - gdy miałam kilka lat moi dziadkowie posiadali koguty. Prawie każdy wywoływał u mnie niechęć (generalnie nie cierpię tych zwierząt) z wyjątkiem jednego - tego, który stał osowiały, trzymał się na uboczu, nie wskakiwał na kury, nie toczył bójek, a w jego oczach zamiast tępej wściekłości charakterystycznej dla jego współbraci, rysowała się melancholia.

W sumie nawet wyobrażenie sobie siebie samej, płaczącej, wywołuje u mnie chwilowe zauroczenie własną osobą, wrażenie że ta która płacze (czyli tutaj - ja) jest jeszcze bardziej słodka.   

Nie wiem do końca jaka jest definicja 'faceta z jajami', ale jeśli chodzi o tzw. twardych, dominujących mężczyzn, to raczej nie umiem wykrzesać dla kogoś takiego odpowiedniej dawki uczuć. Na poziomie intelektu mogę kogoś takiego podziwiać/szanować, ale na poziomie uczuć raczej nic specjalnego się u mnie nie pojawi. Nie pamiętam żebym kiedykolwiek oglądając film zachwyciła się typowo 'męskim' bohaterem, a kiedy patrzyłam na 'Edwarda Nożycorękiego', jego przestrach widoczny w oczach, nieśmiałe ruchy, i zagubienie, momentami aż przechodziły mnie dreszcze.
Nawet jeśli chodzi o biegunowo różne zachowanie u tego samego, jednego meżczyzny, to właśnie wtedy gdy jakoś mocniej, i pewniej mnie chwycił, lekko odpychało mnie od niego, a kiedy innym razem słuchałam jego łamiącego się, niepewnego głosu, to robiło mi się słodko.

Beyondblackie, serio myślisz, że facet, który przywalił babie, patrzy na nią jak krwawi jej warga, jak ona płacze, próbuje podnieść się z ziemi, a jego serduszko ściska w tym momencie uczucie ciepła i miłości do niej? Coś mi się wierzyć nie chce... Tak mogłyby to sobie tłumaczyć te bite kobiety. Już widzę, jak im to w smak: "przywalił mi, ale teraz na pewno kocha mnie, bezradną, bezbronną... Kocha! Kocha! Hura! Bije, by kochać".

Oj, zdziwilabys sie jak szczerze taki delikwent potrafi zalowac...po to tylko by przywalic i sprowadzic do pionu nastepnym razem. Jak Ruda napisala, chociaz oczywiscie mowimy o roznych postawach w wypadku przemocowca i roznych w syndromie pielegniarki, cel jest jeden: zrobic sobie dobrze i czuc moralna i rzeczywista przewage nad druga osoba, bo wlasne ego kuleje i pociaga butami po zwirze.

Taka postawa nie jest wcale ani pelna milosci ani zdrowa. Co w niej najgorsze, to to, ze u takich "pielegniarek" wyksztalca sie wspoluzaleznienie w stosunku do partnera (niewazne dlaczego jest zyciowa fujara- depresja, lenistwo, uzaleznienia, problemy z integracja) i tak naprawde ciagle proby upupiania go, ktore prowadza tylko do poglebienia jego problemow. Jak misio bowiem pozbylby sie problemow, to nagle pani pielegniarka przestalaby byc potrzebna.

To nie tak, że nie widziałam. Nie doświadczyłam przemocy bezposrednio, ale miałam okazję obserwować. Ja wiem, że oni załują, że było, minęło, że się nie powtórzy, że przecież kochają... Ale To nie jest szczery żal, to jest gra na potrzeby chwili. Przecież gdyby nie przeprosił i demonstracyjnie nie padał na kolana, gdyby zgodnie z prawdą, przyznał jej, że zwyczajnie lubi ją tłuc, to jego ofiara przegnałaby go na cztery wiatry. A tak powie, że nie wie, co w niego wstąpiło, że przeprasza, że kocha i że to jej wina i ma sprawę załatwioną. Absolutnie nie wierzę, że sprawca odczuwa jakikolwiek szczery żal. Sprawca to zazwyczaj psychopata, albo jakiś inny zaburzony, a oni z definicji nie są zdolni do uczuć takich jak żal i współczucie.

Lilly 25 - Scenariusz jest prosty - ktos jest na tyle pokrzywdzony, ze gdy otrzyma od ciebie pomoc powinien ci byc wdzieczny bez wzgledu na to kims jestes, co soba prezentujesz (najprawdopodobniej "nic" w twoim mniemaniu) i nigdy cie nie zostawi. Ta historia z "zakochanymi" pielegniarkami jest opisana, ale nie w dziale piekne wspolczucie, jak to ty sobie wymyslilas - ale perwersyjny narcyzm (w wersji hard - psychopatologia) - sorry.
Naturalnie nie chodzi tutaj o zakochanie - ale o czynnik wysokiej atrakcyjnosci wlasnej osoby, ktora inni powinni odczuwac i potwierdzac.

Lilly 25, ty juz przekroczylas granice fantazmowania i przeszlas do czynow - jestes w stanie sama kogos zranic (na razie slowem, czy jeszcze w miare maloniebezpiecznym gestem) ale to zawsze ewoluuje, w poszukwianiu mocniejszych doznan - aby tylko ktos potrzebowal twojej pomocy. Powinnas sie leczyc - i kiedykolwiek to zrobisz -zrobisz najlepszy  gest wobec swoich bliskich, ktorzy sa po prostu w niebezpieczenstwie obok ciebie. To , co odczuwasz samo nie przechodzi, ale najczesciej jest po prostu gorzej. W kazdym badz razie, gdy zabijesz pierwszego kota - wiedz, ze juz dawno nie panujesz nad sytuacja.

Lilly, może fakt zranienia i te reakcje zranionego, które za nim idą powodują że taki człowiek (lub istota) wydaje Ci się bardziej kompletny. Cierpienie, poczucie krzywdy malujące sie na twarzy człowieka, nadaje obiektowi kolejny wymiar, staje się bardziej ludzki, pełniejszy itp. itd

Za "melancholijnego koguta" nadaję Ci zaś nominacje do tekstu miesiąca :D

To chyba bylo oczywiste od poczatku.

Dam jeszcze jeden przykład dla rozjaśnienia. Gdy miałam kilka lat moja Mama zaszła w ciążę którą bardzo źle przechodziła. Odbierałam Jej stan jako ciężką, wyczerpującą chorobę (początkowo nie wiedziałam że jest w ciąży). Kiedy odtwarzam wspomnienia z tamtego okresu natykam się na coś identycznego - pamiętam, że moment w którym Mama zaczęła wydawać mi się 'biedna', i budzić we mnie uczucie współczucia, byl zaczątkiem mojej miłości do Niej. Nie jestem stuprocentowo pewna, czy faktycznie wcześniej nie miałam w stosunku do Mamy głębszych uczuć, ale wydaje mi się że faktycznie mam rację co do tego że nie (albo było ich na tyle mało, że nie zdołały utworzyć jakiejś mocniejszej 'zrośliny' ).

Czyli bardzo podobnie jak w przypadku kota, bo jeśli chodzi o wyalienowanego, smutnego koguta, to można by dopatrzeć się tutaj bardziej zachwytu nad nonkonformizmem, czy brakiem agresywności utożsamianej być może ze złem ( a może tutaj właśnie kryje się wskazówka? :  kat = zły/niefajny, ofiara = dobry/fajny - utożsamienie bycia ofiarą z byciem dobrym, a więc fajnym, a więc godnym uczucia).

Skłonności sadystyczne kompletnie nie pasują, bo kiedy Mama urodziła, to przerwanie koszmaru (ciąży) odebrałam jako ogromną ulgę, i nabawiłam się ogromnego lęku przed tym że mogłaby zajść w nią kolejny raz (do dzisiaj zresztą małe dzieci wywołują we mnie negatywne uczucia - kojarzą mi się m.in. z dawnym cierpieniem Mamy). Gdybym je (tj. skłonności sadystyczne) posiadała prawdopodobnie tkwiło by we mnie pragnienia ponownego przeżycia sytuacji Jej męczarni (czyli ciąży), a było odwrotnie.

Teoria o kompleksach (w moim przypadku) wydaje mi się mało prawdopodobna, zwłaszcza że nie chodzi mi ( i cały czas to powtarzam) o mechanizm wiązania się z tymi a nie innymi mężczyznami (i ogólnie ludźmi), a o fakt pojawiania się takiego uczucia (a przecież pojawia się ono nie tylko w sytuacjach potencjalnej możliwości wejścia w związek, a także, czy może  - przede wszystkim, kiedy oglądam film/zdjęcia/czytam książkę/przeglądam forum). Czyli jeszcze inaczej - czemu organizm reaguje włączeniem procesu zakochiwania (czy też chwilowym odczuciem zakochania w chwilę 'po') gdy pojawia się współczucie/litość.

Wybieranie takich a nie innych mężczyzn żeby dowartościować się tym że jest się potrzebną/pomocną/dobrą wymagałoby czegoś w rodzaju 'planu', a to o czym piszę jest bardziej czymś pierwotnym, spontaniczną reakcją organizmu przy/na widok istoty będącej, czy też sprawiającej wrażenie ofiary.

Nieulega wątpliwości że podstawową emocją która się wtedy (tj. podczas oglądania/kontaktu z tzw. ofiarą) pojawia jest współczucie, ale chodzi o to czemu jest ono u mnie zazwyczaj zawiązkiem, czy też czasami chwilowym, 'posytuacyjnym' odczuciem miłości (różnego rodzaju).

Zastanowię się potem nad tym co piszesz, bo mnie zaintrygowałeś.
Kiedyś myślałam długo nad nierozelwalnym związkiem piękna z cierpieniem, i zadawałam sobie pytanie  - 'Czy istnieje jakakolwiek sielska/pozbawiona pierwiastka tragicznego rzecz, którą określić można nie tyle jako ładną, co piękną?' ale po jakimś czasie doszłam do wniosku że tym co łączy wszystkie znane mi rzeczy które nazwać mogłabym pięknymi jest nie tyle naznaczenie rysą cierpienia, co jakiś rodzaj przerysowania. To taka luźna myśl-przypomnienie, w jakiś dalszy sposób związana z tym co napisałeś.
Przyszła mi do głowy jeszcze jedna rzecz, przydatna dla rozjaśnienia - nie chodzi w tym wszystkim o 'praktyczność' (czyli np. możliwość związania się z taką osobą, gdyby tak było teoria o pragnieniu bycia wynagrodzoną w przyszłości/sprawowaniu władzy itd. miałaby sens), a o istnienie takiego a nie innego upodobania emocjonalnego. Myślę że trafne będzie jeśli napiszę, że interesuje mnie w takich istotach, nie ich 'użyteczność', co to, że wywołują we mnie odczucia estetyczne rodzaju który szczególnie mnie porusza.

Napisałam już wcześniej, że moim zdaniem jest to wyłącznie współczucie i nic ponadto - ono u każdej względnie wrażliwej osoby wywołuje ciepłe uczucia, o różnym natężeniu, w stosunku do osoby skrzywdzonej, cierpiącej, słabej. Jest to zwykły, ludzki odruch, który jednak nie ma wiele wspólnego z miłością czy zakochaniem.

U mnie wspolczucie wywoluje wzruszenie do placzu włącznie.

Zakochanie skurcze w podbrzuszu (doslownie )

Natomiast jest we mnie pewna sklonnosc do wrazliwych mężczyzn ( może poniewaz sama mam taką trochę artystyczną duszę, a to jakby idzie w parze z poszukiwaniem "wrażliwcow" wokol siebie. )

I jest w takim "artystycznym cierpieniu" cos pociagajacego (podam przyklad Kurta Cobaina - pamiętacie jego postać? Z pewnoscia on nie byl typem macho a jednak kochalo go miliony ludzi.

Owszem, to nie jest taka milosc jak pomiedzy kochankami, jednak samo uczucie, fascynacja, tkliwosc, wspolczucie (nazwala bym to raczej empatią, wspòłodczuwaniem, bo wspolczucie ma jednak bardziej pejoratywny wydzwiek).

To jest raczej milosc platoniczna, wyidealizowana, ale czy naprawdę z takiego rodzaju milosci trzeba sie leczyc?

Jak zauwazylam Lilli nigdzie nie napisala, ze jest to JEDYNY rodzaj milosci jaki potrafi odczuwac. Byc moze to jest tylko jeden z wielu ich jej odcieni?...

Mnie jest rownie ciezko wyobrazic sobie ciebie i co?

Autorka NIE JEST katechetką ani nauczycielką. Tego typu sugestie są już zwykłą manipulacją i graniem na uczuciach odbiorcow. Rownie dobrze mozemy sobie ją wyobrazic jako dziwkę (sorry Lilly ) a wtedy może stać się postacią piękną i tragiczną

Pożądanie to też nie jest miłość, a ludzie bez przerwy mylą te uczucia

Nie wiem czemu niektórzy napadają na autorkę.
Nie będę oceniać jej innych wątków. Przyznaję, że jawi się jako osoba dziwna. Ale dziwna dla mnie, co nie znaczy, że każdy tak musi postrzegać.
Przy okazji jest osobą inteligentną.
Co do samego tematu, to mogę stwierdzić (po obserwacjach), że tak, współczucie może być początkiem zakochania. Dla niektórych rzecz jasna. Niektórzy zakochują się tylko w silnych osobach, inni w słabych, inni w inteligentnych i tak można wymieniać jeszcze długo. Ani to gorsze, ani lepsze.
Sama nigdy nie potrafiłam się zakochać w kimś kto wywołuje współczucie. Wywołuje u mnie (czasem) chęć pomocy, ale nie zakochanie.

To Ty Gosia1962. Napisałaś to z innego konta, bo chciałaś 'podwoić' swoje zdanie, aby nadać mu większą 'siłę'. W innym wątku (jako Gosia1962) robiłaś coś podobnego - wypowiadałaś się w liczbie mnogiej, pomimo tego, że było to tylko Twoje zdanie.

Zastanów się lepiej czemu kulturalnie napisane posty, nie skierowane do nikogo konkretnego, w których ktoś opowiada jedynie o swoich odczuciach odnośnie różnych rzeczy, nie narzucając przy tym niczego innym osobom wywołują w Tobie tak histeryczne reakcje (vide Twoje posty pod innym kontem w niedawnym wątku, w dziale 'Seksualność', albo w tym, gdzie oburzyło Cię tak słowo 'kopulacja', i moje przedstawienie aktu seksualnego w czysto techniczny sposób).
Napisałam to tutaj, bo tamte posty zobaczyłam po czasie, więc nie zdążyłam się obronić.
PS Jeśli chęć rozmowy o słynnej pisarce uznać należy za wystarczający powód do wizyty u psychologa/psychiatry to pewnie wszyscy z forum o literaturze powinni udać się do gabinetu. Ornitofobia nie rózni się poziomem 'dziwności' od jakże powszechnej arachnofobii, z tą róznicą że rzadziej występuje, a już na pewno jej posiadanie nie oznacza że zdanie osoby nią dotkniętej na zupełnie inne, niezwiązane z jej fobią tematy, liczy się mniej. Zauważanie wizualnego podobieństwa narządów płciowych do ran, czy mięsa w masarniach nie jest niczym zaskakującym -  w umyśle człowieka nie 'wytresowanego' (a także dziecka, gdyż umysł do pewnego wieku jest znacznie mniej 'okajdaniony') na podążanie Jedyną Słuszną Scieżką takie 'widzenie' (w sensie - skojarzenia) jest czymś normalnym. Mało tego - one są dość banalne, bo faktycznie patrząc bez 'podkładu' w postaci podniecenia seksualnego tak to mniej więcej wygląda (oczywiście równie normalne jest zauważanie ich podobieństwa wizualnego do przykładowo - niektórych kwiatów, chodzi tylko o ich tj. skojarzeń 'równoprawność').

Czemu? Należę do osób o dużej 'samowiedzy', a emocje/uczucia, ich analiza, oraz docieranie do ich praprzyczyn to moja 'działka' (w sensie lubię to robić, i idzie mi to dobrze).

O właśnie - Kurt Cobain. Czytając jego 'Dzienniki' odniosłam wrażenie, że zdecydowanie dominuje u niego pierwiastek kobiecy, i dlatego poczułam do niego tak dużą sympatię.

---

Zastanawiam się czemu odczuwanie niechęci do tego typu mężczyzn (i ludzi ogólnie, ale w stosunku do mężczyzn jest to częściej spotykane) uważane jest za prawidłowe, a pociąg już nie. Ciekawy jest również fakt, że tak wiele osób za preferowaniem wrażliwszych, delikatniejszych osobników płci męskiej widzi kompleksy, a za pogardą, i odrazą żywioną do nich już nie. To trochę tak jakby w miłośnikach koloru zielonego dopatrywać się poczucia niższości, a u tych którzy wolą niebieski - nie.

Oczywiście zgadzam się, że nie jest to ani lepsze, ani gorsze. Wydaje mi się też że próby znalezienia jednej przyczyny takiego upodobania emocjonalnego nie są możliwe, ale fajnie byłoby po prostu poczytać wypowiedzi kobiet które zauważyły u siebie coś podobnego.

---

Być może to o czym piszę w tym temacie, jest w pewnym sensie istotą miłości matczynej. U matki sam początek jej uczucia, to przecież głównie oczarowanie bezbronnością innej istoty, które rozwija się stopniowo tworząc coraz bardziej skomplikowaną 'budowlę'. Tak teraz przyszło mi do głowy, że większosć kobiet woli raczej czuć się wobec mężczyzny jak córka względem ojca, a nie matka względem syna, więc ten drugi rodzaj miłości wydaje im się czymś niezdrowym. A może jest jeszcze inaczej - bycie ofiarą kojarzy się z kobiecością, bo w naturze to samica zazwyczaj ucieka przed samcem, więc odwrócenie tego 'porządku rzeczy' wywołuje u większości kobiet na bardziej zwierzęcym poziomie uczucie, które zamknąć można w słowach- 'Coś mi tu nie pasuje', dlatego ich świadoma część (umysł) doszukuje się w tym jakiejś 'negatywności'.