Różnica wieku. - Netkobiety.pl

Zależy ile oboje macie lat. Jest różnica pomiędzy związkiem 18 latki z 36  latkiem, a 25 latki z 43 latkiem. Jeśli się dogadujecie i znacie się już od dobrych kilku lat to myślę, że warto dać szansę tej relacji, choć jak dla mnie jest to już mocno zauważalna różnica wieku. Cóż, jeśli oboje coś do siebie czujecie, dogadujecie się a dodatkowo on pomimo swojego wieku nie ma żony czy dzieci (o czym zapewne wiesz, skoro znacie się tak długo) to możecie być ze sobą naprawdę szczęśliwi

Ja mam 19 lat on 37. Ma syna, którego bardzo lubię i totalnie mi to nie przeszkadza, jest rozwodnikiem. To on zajmuje się dzieckiem.

Nie, młody nie widział jej hoho i jeszcze troche. Sam nie chce z nią kontaktu. Nie orientuje się jak jest to unormowane prawnie. Myślę, że młody mnie lubi. Nigdy nie dał mi odczuć, że jest inaczej. Nie raz młody sam wychodził z inicjatywą, żebym wpadła do nich pograć w jakąś grę czy poszła na rower lub basen.

Wiek nie ma znaczenia w miłości! Ważne żeby się między wami układało żebyście umieli ze sobą rozmawiać o wszystkim , żeby nie było między wami tajemnic! Bo jak tego nie będzie to ten związek nie ma sensu bycia! Wiem coś na ten temat ponieważ sama mam męża starszego od siebie o 10 lat

Mogłabyś przybliżyć jak to u Ciebie wyglądało? Czy nie bałaś się reakcji otoczenia, rodziców, rodziny? Nie obawiałaś się tego, że jesteście na innych etapach życia? Byłabym bardzo wdzięczna, jeśli postanowisz podzielić się bliżej swoją historią

Dziękuję bardzo za odpowiedź.  Odnosząc się do ostatniego fragmentu Twojej wypowiedzi, zgadzam się z tym i nigdy nie chciałabym udawać "mamusi",osobiście wolałabym być przyjaciółką, a wszystko zmierza ku dobremu ( tak mi się przynajmniej wydaje).  Bardzo lubię tego chłopca i nie przeszkadza mi myśl, że on jest. Bardziej boję się odpowiedzialności za niego. Nie chcę być źle zrozumiana,ale wiem, że gdyby był to związek na długi okres to tak poniekąd by było. Nie wiem czy jestem gotowa na to. Boję się również, że młody nieświadomy tego co się dzieje między mną a partnerem uznaje mnie za zwykłą znajomą, a jak zmieni się płaszczyzna między mną a jego ojcem przestanie mnie akceptować.... Strasznie mnie męczy ta sytuacja. Jest tak wiele niewiadomych. Między Tobą a Twoim partnerem jest 9 lat, między mną a nim drugie tyle... przez co ja już zaczynam się obawiać jednak reakcji rodziców na niego i dziecko... Ja mam tylko 19 lat, dla nich sama jeszcze jestem dzieckiem... szczególnie tak jest od kiedy nie żyje mój brat, cała troska i miłość spadła na mnie przez co będą się obawiali tego związku... po części ich nawet rozumiem. Może masz jakiś pomysł jak się zabrać do tego, aby chociaż delikatnie uświadomić rodziców, że może być taka sytuacja jak opisywana na tym forum .. hm ? Byłabym bardzo wdzięczna. Dziękuję i pozdrawiam.

Autorko - to, że obawiasz się odpowiedzialności za dziecko jest zrozumiałe. To, że zdajesz sobie sprawę zarówno z tej odpowiedzialności jak i ze swoich obaw z nią związanych, to bardzo mądrze. Myślę, że to jest potencjalnie największy wewnętrzny problem w waszym związku - bo od tej odpowiedzialności nie uciekniesz całkowicie, nawet będąc przyjaciółką. I bardzo dużo zależy od tego, ile ten chłopiec ma lat i jaki ma kontakt z własną mamą - bo jeśli on jest w takim wieku, że potrzebuje mamy, a jego własna go totalnie opuściła, to może przynajmniej do pewnego stopnia te potrzeby przelewać na Ciebie.

Co do rozmowy z rodzicami, to szczerze mówiąc nie mam pojęcia. Ja swojej mamie poprostu zaczęłam opowiadać na bieżąco - że poznałam faceta, jest fajny, spotykamy się coraz częściej, jesteśmy w związku. Ile ma lat mam dowiedziała się jeszcze zanim związek był poważny. Natomiast masz rację, że Twoja sytuacja jest jednak inna (mimo że jako jedynaczka w wieku 25 lat wciąż jestem dla mamy dzieckiem - i czasem trzeba jej przypomnieć, że jednak dorosłym). Parę trudnych rozmów w życiu z mamą przeprowadziłam - i taktyka zależała bardziej od mamy niż od tematu. Także zastanów się, jakie metody działają na Twoich rodziców. Na moją mamę działa stanowczość i upór - "jest tak i tak, to moja decyzja i to mnie przede wszystkim ma to odpowiadać". Wtedy jest bunt mamy, kłótnia na wysokim C, to trzeba przeczekać i nie dać się wciągnąć. Jak pierwsze emocje opadną, to można wtedy spokojnie pogadać o tym, że "rozumiem obawy, rozumiem problemy, nie ładuję się w to na ślepo, ale chcę spróbować". Mama ostatecznie akceptuje stan rzeczy. Jeżeli uważasz, że na Twoich rodziców to mogłoby podziałać, to próbuj.

Natomiast zanim zaczniesz rozmawiać, musisz być pewna swojego wyboru - a póki co nie jesteś. Musisz być pewna, bo rodzice niewątpliwie go zaczną podważać, a z mojego doświadczenia wynika, że paradoksalnie gwałtowniej i agresywniej bronimy decyzj, których nie jesteśmy pewni, bo to walka na dwóch frontach, również tym wewnętrznym. A agresja jest ostatnim, czego Ci w tej rozmowie potrzeba.

Autorko, to jest duża różnica.Jeśli odczuwasz dyskomfort z tego powodu, to sprawa staje siè oczywista.Jeśli jednak jest Ci z nim przyjemnie a on Cię szanuje, to po co to psuć???

Nie mam pewności czy dobrze mnie rozumiesz. Ja nie twierdze, że wszelkie przeszkody są do pokonania. Ja je dostrzegam, co mnie martwi i dzięki temu powstał ten post. Niestety jestem zmuszona do prowadzenia wojny między uczuciem, a rozsądkiem. Ja zdaje sobie sprawę, że jesteśmy na innym etapie życiowym. On ma dziecko, dobrą pracę, mieszkanie. Ja jestem świeżynką. Dopiero zaczynam swoje dorosłe życie. Nie chcę , aby ktokolwiek pomyślał, że chcę wykorzystać te fakty i czerpać z tego jakieś korzyści. On wie jaka jestem, że lubię wyjść ze znajomymi na miasto i nie uwierzę, że robiłby mi problem. Jego syn jest na tyle dużym chłopcem, że on sam często wychodzi ze mną. Z resztą od kiedy to trwa ( czyt. nasze flirtowanie) jestem w stanie wymienić na palcach jednej ręki imprezy i wyjścia na których byliśmy osobno.  Jednak bardzo dziękuję za Twoją opinię i uwagi Na pewno je wezmę pod uwagę. Pozdrawiam.

Nie mogę nazwać tego dyskomfortem. Po prostu zdaję sobie sprawę z tego jak bardzo jest to nietypowa sytuacja. Z nikim nie czułam się tak dobrze i tak bardzo bezpiecznie. Zawsze mogę na niego liczyć, szanuje mnie i dba. Uważam jednak, że moje obawy o całokształt sytuacji są uzasadnione. Nie zdarza się aż tak często taka sytuacja , szczególnie w tak małej mieścinie jak nasza. Dziękuję za opinię . Pozdrawiam.