Toksyczna znajomość - Netkobiety.pl

Witajcie. Nie wiem od czego zacząć, nawet nie wiem czego tu szukam. Myślę, że potwierdzenia, że dobrze zrobiłam. Zacznę od początku. Mam 21 lat. 5 lat temu poznałam chłopaka 2 lata młodszego ode mnie. To był dla mnie trudny okres, byłam po przejściach. On jeden wiedział jak do mnie podejść i jak wyciągnąć mnie ze skorupy. Być może dlatego, że był po podobnych przejściach i miał trudne dzieciństwo. Od początku naszej znajomości powtarzał, że mnie kocha. Nie dałam mu szansy, chciałam byśmy byli przyjaciółmi. Po 2 miesiącach znajomości, okazało się, że jest nałogowym kłamca. Wiedzieli o tym wszyscy z wyjątkiem mnie. 99% tego co wypowiadał było kłamstwem na temat swój lub kogoś. Po wielu razach kiedy on nabroił lub kłamał ja się wściekałam, był tzw. foch. On za każdym razem przepraszał, twierdził, że jestem ważna i nie chce mnie stracić i że się zmieni. Wybaczałam za każdym razem, wierząc że tym razem się zmieni. Niestety po roku znajomości doszło do tego, że zrobił mi krzywdę w pewnym sensie. Znajomość była skończona, a ja się zorientowałam, że cos do niego czuję. Niestety rozstaliśmy się w najgorszy możliwy sposób. Więc uczucia zastąpiła nienawiść. Meczyłam się tak przez dwa, trzy lata. Problem też leżał w tym, że mieszkaliśmy od siebie tyle co rzut beretem. W końcu po trzech latach postanowiłam mu wybaczyć to co zrobił i powiedzieć mu to. Dla własnego świętego spokoju. Myślałam, że na tym się skończy. Niestety nie, chciałam kontynuować i on też. Kiedy znów odzyskał częsc mojego zaufania(byłam przekonana, że się zmienił) a uczucia wróciły jak bumerang. Powiedziałam mu co czuję, a on powiedział, że chce spróbować. Niestety już dwa dni później. Stwierdził(nie poprosił) że mam mu pomóc bo stracił pracę i żebym mu załatwiła za granicą. Daliśmy sobie spokój, a raczej on sobie dał spokój. W między czasie okazało się, że był już z kimś innym, kiedy próbował ze mna. Bardzo to przezylam. Zaufanie stracone po raz kolejny. Utrzymywaliśmy sporadyczny kontakt, po kilku miesiącach oznajmił, że jego dziewczyna jest w ciąży i są zaręczeni. Zablokowałam go, żeby nie otrzymywać więcej wiadomości. (Może to nie najlepszy sposób, ale jedyne co mogłam wtedy zrobić) Myślałam ze rusze dalej. Niestety, po trzech miesiacach napisał, że jest idiotą popełnił błąd. Pozwolił odejść miłości jego życia. Dałam mu kolejną szansę, chciałam by odzyskał moje zaufanie. Miał zerwać z dziewczyną, która podobno była toksyczna. Dziecko dziwnym zbiegiem okoliczności umarło, a jemu całe życie zaczęło walić się na głowę. Pisał, że mnie kochał i kocha, że jestem ważna i mnie potrzebuje. Ale nic z tego co pisał nie trzymało się kupy. Chciałam mu pomóc, naprawdę chciałam. Ale zaufanie zniknęło. Dla swojego i jego dobra (ludzie z mojego otoczenia nie ufaja mu i mają mu za złe co zrobił) dałam mu kosza krótko mówiąc z ciężkim sercem. Kiedy wróciłam, mimo jego zapewnień, że czeka i mnie potrzebuje, nie pojawił się w progu nawet na chwilę. Na spotkanie nie ma czasu, a ja muszę przepraszać za jego winy. Dałam sobie spokój, chce zadusić to uczucie. Bez żalu i nienawiści. Dać temu spokój raz na zawsze. Tylko chce wiedzieć czy dobrze zrobiłam? Czy zmarnowałam szansę? Czy w ogóle jakaś była? Mam nadzieję, że ktoś zrozumiał cos z tego bełkotu. Ale naprawdę ciężko jest opisać ostatnie 5 lat. Pozdrawiam was