JEGO alkohol i JEGO dwie osobowości.. - Netkobiety.pl

Witam Was Kobietki,
Potrzebna jest mi Wasza opinia, podzielnie się Waszym doswidczeniem odnośnie uzależnienia alkoholowego  ukochanej osoby  oraz współuzależnienia…
Siedzę przed klawiaturą I nie wiem jak zaczać.. Zacznę od czasu teraźniejszego.. Siedzę w pustym, obcym pokoju, sama na podwójnym łóżku, obok Misiek z pluszu – symbolicznie dotrzymuje mi towarzystwa I mnie wspiera.. Wyprowadziłam się z domu, który kocham, z domu marzeń, w którym został mój mąż – człowiek moich marzeń i niestety koszmarów..
Jak odróżnić normalność od nienormalności, gdy ten proces jest tak okropnie powolny pozwalając przystosować się człowiekowi najprawdopodobniej do wszystkiego. To co kiedyś było nie do pomyślenia I godziło w system Twoich wartości się po prostu dzieje I po czasie ,,adaptacji do nowych warunków’’ jest akceptowane przez duszę i serce, usypiając umysł..
Z mężem jestem od 12 lat. Cudowny związek, miłość z liceum po spotkaniu po latach. Wspólne ideały, wartości, ambicje, poczucie humoru – bezgraniczna czysta miłośc I pełne zaufanie. Alkohol był z nami od zawsze (taka nasza przeklęta towrzyska Polska tradycja) I odkąd pamiętam - największe kłótnie były właśnie po alkoholu – nie wiem czy to ja czy on – fakty mieszają się w głowie po latach..
Jestem tu teraz sama i kocham bardzo mocno I on kocha też – ale powróćmy do faktów. Niepokój odczuwam już od dawna ale mój Tata jest aktywnym alkoholikiem (stale na lekkim rauszu – dzięki Bogu pozytywnym, bez awantur, bez przemocy fizyczno-psychicznej) I myślałam że ta niechęć I obrzydzenie do poalkoholowego stanu męża jest nawykiem wyniesionym z domu. Ale dzieje sie coraz gorzej. Alkohol jest wszechobecny w nawszym związku (zawsze z inicjatywy męża): weekendowe gotowanie (z winkiem lepiej), stres w pracy (trzeba sie odprężyć), bezsenność (aby zasnąć), biwak (no jak bez piwa?!), wyjście na kolację (już nawet przed opuszczeniem domu na rozgrzewkę), wakacje (codzienność), lot samolotem (przecież jest za darmo, jak fajnie się odprężyć!), spotkanie z kumplem (o czym będą gadać tak o suchym), dłuższe plażowanie, grillowanie, gotowanie itp itp itp. I ciągłe częstowanie mnie alkoholem, dolewanie – takie dbanie śmieszne o mnie aby mi nie zabrakło I abym się ,,wyluzowała’’
Celebracja alkoholu, emocje, podniecenie, wlewanie go w siebie jak wodę – wino? Butelka? To początek? Ja mogę wypić więcej – no co ty? Butelkę to ja wypijam sam I nic!, Wódka? Whiskey?– ja lubię jej smak, tak piją prawdziwi faceci,bez popitki tam jakiejś.. Łapczywość, zachłanność..Potem głęboki kac moralny, walka z samym sobą, walka o tzreźwość, o zdrowie, palenie jak wariat alkoholowych kalorii na siłowni by nie czuć się winnym I wyjść na prostą aby ,,nazbierać sobie punktów na kolejny raz’’. Agresja jest coraz większa, zaczepianie ludzi, wyzwiska w moim kierunku to już standard (babochłop, tylko sprzątać umiesz, to mój dom – wypie..j stąd, zrób coś z sobą żeby wreszcie zajść w ciążę! Beznadziejnie gotujesz!), wchodzenie pod jadące samochody, na imprezach zaczepianie wszystich którzy mu jakoś nie podpasowali itp. Tyle co wstydu już się najadłam przed innymi, tyle cierpkich słów padających jak ciosy poniżej pasa I ostatnio jescze popchanie, duszenie, osmarkanie mojej twarzy krwią z nosa, która poleciała po moim uderzeniu w odpowiedzi na nienawisc i jego ciagłą prowokację... PROWOKACJA TO ON. A potem poczucie winy ale i rozmowa i rownież obwinianie mnie, że to ja jestem taka wredna, zrzęda – no bo też czasem jestem I potem też watpię czyja to wina.. Może to przeze mnie..
Były czasy, że wszytko było ok, wyjścia się udawały bądź mniej, potem nastawały ciągi, których nie mogłam rozpoznać, zaprzeczał wszystkiemu, mówiąc że zasypia czy ,,tak’’ wygląda bo jest zmęczony, zaczęła sie bezsenność tłumaczona stresem, w mieszkaniu znajdowałam pochowane puste I pełne butelki wina.. Zaczęły się kłamstwa. Kolejna walka z samym sobą zaczęła sie niedawno, po wizycie jego rodzicow co mieszkali z nami przez prawie trzy miesiace bo mieszkamy za granicą. Widzieli ze cos sie dzieje, jego rozboje wyszły na jaw – ojciec biegał za nim po ulicy, matka podnosiła poprzewracane I skopane kosze na śmieci, opatrywalysmy mu stope zraniona.. Zauwazyli, ze mąz zawsze nadrabia czymś na boku jak piją wspólne ,,piwko’’. Awantury, rozmowy, ich szok I rozczarowanie.. Obwinianie go za brak silnej woli..
Mąz przestal po tym pic codziennie, intensywny czasem zabojczy sport daje mu siłe by czekać na weekend – na piatek I jest z siebie dumny ze teraz alkohol jest tylko w weekendy… I jest zly I rozcarowany ze go nie chwale, ze jest lepiej ale ja to teraz widzę z innej strony - ze teraz chwilowo tylko w weekendy rani mnie I wszystkich dookola.. ale on jest z siebie dumny I mysli ze jest oprawa.. Im czytam więcej o alkoholu widzę coraz bardziej że to Iluzja.. Prawda?.. Proszę o komentarze aby pomóc nam wyjść z tego labirytnu emocji, walki I miłości.. W której ja jestem cierpiącą ale chodącą NADZIEJĄ..
Proszę o prawdę…
Dodam, iż Mąź jest bardzo pracowity, uczciwy, bardzo uduchowniony, bardzo czuły i dobry człowiek, Idelista walczący ze wszystkim i wszystkimi.. Kochający szczerze i głeboko.