DDA w drugiej linii - Netkobiety.pl

Boję się po samej sobie, ....
Że wpakuje się w jakiś toksyczny związek, co mi się udaje, ale i z tego szybko wychodzę.
Że jestem zbyt podobna do mamy.
Że przez to, że mi brakuje od zawsze bliskości i miłości, może być tak, że w ogóle nie wiem czym to jest.
Że wieje ode mnie wręcz desperacją w tym, że chce być kochana i czuć, że się mnie kocha. Bo rodzice mnie kochali z pewnością, ale ja tego nie czułam. Nie czułam też bym ja kogoś kochała.
Że przez to, że tak bardzo myślę o tym, nie chce być jak mama i nie chce partnera takiego jak tata, żyję przeszłością.

I kompletnie nie wiem jak urwać się z tego myślenia....

kolejnym rozwiązaniem są grupy wsparcia,
pracujące na 12 Krokach w kontekście DDA/DDD

mam takie przekonanie, ze terapia indywidualna, to raz
terapia grupowa dwa

cóż z indywidualnej (w dodatku krótkiej, jak piszesz)
można widzieć wiele, gdy zabraknie umiejętności skonfrontowania tego z życiem, skrystalizowania poza "pokojem terapeutycznym"

to tak jakbym wiedział, ze w którymś kościele dzwoni, tylko którym

osobiście korzystam, jak tylko mam problem, z grupy DDA/DDD, która pracuje na 12 krokach
docelowo jestem w innej grupie, i tam rzeczywiście pracuje na 12 krokach, terapii nigdy nie robiłem

raz na 2-3 miechy spotykam się z psychoterapeutą, czysto weryfikacyjnie, i nigdy nie słyszałem nawet w takiej formie

że wiem wszystko i widzę, bo przecież to nie możliwe, nawet psychoterepeuta, nie jest alfa i omega,

jeśli sobie nie radzisz ze sobą, masz jazdy emocjonalne, to coś jest nie tak, czegoś nie WIDZISZ!! jednak
a poczucie wartości, według mnie to podstawa/ fundament, pracy nad sobą
może się mylę

Nie wiem, może tyle razy próbowałam, że już wątpie, czy mnie się da kochać. Nie wiem.