W ostatnim czasie miałam/mam większy kontakt z kobietami, którym wygasł etat. Zauważyłam, że te, które w wieku aktywności zawodowej pracowały, robiły karierę, na emeryturze częściej zajmują się sprawami społecznymi. Wolontariatem, aktywnością we władzach lokalnych, kontaktami z młodzieżą, uczestnictwem w życiu publicznym, itp. Mają energię i chcą ją spożytkować.
Mam znajomą, która zdając sobie sprawę z kolei rzeczy, w czasie kiedy jej potomstwo wyfruwało z rodzinnego gniazda, planowała poświęcić wolny czas na czytanie książek dzieciom na oddziale pediatrii w miejscowym szpitalu. Opowiadała, że warianty na przyszłość są dwa – albo kupi sobie psa i będzie się z nim przechadzać po mieście, albo zajmie się czymś pożytecznym.
Jak myślicie, czy pytanie postawione w tytule ma odzwierciedlenie w rzeczywistości?
To nie chodzi o to, że społecznik ma energię, a domator jej nie ma. Energię można spożytkować w różny sposób. U ekstrawertyków, którzy żyją kontaktami z ludźmi, ta energia jest może bardziej zauważalna dla otoczenia.
). W swoim najbliższym otoczeniu mam przykład kobiety (moja ciocia), która całe życie dość ciężko pracowała i nie lubiła swojej pracy, pracowała w stresującej atmosferze, od wczesnych godzin porannych itd. i teraz, będąc na emeryturze, oddaje się błogiemu lenistwu: śpi do późna, ogląda tv, latem wypoczywa na wsi, nie angażuje się w prawie żadne aktywności, większość czasu spędza w domu. Ewidentnie jest bardzo zmęczona latami pracy, a do tego ma taki charakter, że nie potrzebuje zaangażowania społecznego.
