Chcemy mieć dziecko, ale mam obawę.... Pomozcie. - Netkobiety.pl

Na Twoim miejscu poczekałabym do ślubu.Jesteś jeszcze młoda i masz czas na dziecko. Nigdy nie wiadomo czy chłopakowi się nie odmieni i nie zostaniesz sama- różne są przypadki i co wtedy?Dziecko dużo zmienia w życiu pary i często ludzie się nie mogą przez to dogadać.
Idź do pracy na początek.Zobaczysz wtedy czy uda Ci się ogarnąć obowiązki w pracy i domu .Na chwilę obecną uważam ,że jesteś nie dojrzała i nie radzisz sobie nawet z mieszkaniem skoro nie pracujesz a i tak partner Ci w wszystkim pomaga nie mając teraz obowiązku.W dodatku dużą masz roszczeniowość co do matki, która dała Ci za free mieszkanie i jeszcze ma obowiązek bawić Ci dzieci?
Dorośnij, najpierw praca potem ślub i na końcu dziecko.

Skąd? Za dużo u Ciebie idealizmu, a za mało racjonalnego spojrzenia na życie. A żeby móc zdecydować się na dziecko, moim zdaniem należy umieć patrzeć racjonalnie. Rozwijaj się, znajdź sobie dobrą pracę - na razie to powinien być priorytet. Zaczynanie wszystkiego od nowa za kilka lat będzie dużo trudniejsze.

Nie mówię o ślubie jako o gwarancie czegokolwiek. 4 lata związku w wieku nastoletnim nie równają się 4 latom stażu, gdy jest się już starszym. W Waszym wieku człowiek dopiero kształtuje się i poznaje życie. Jako nastolatkowie mogliście mieć podobne cele. a za dwa lata możecie mieć różne. Zajmowanie się domem to nie jest zawód. Mam nadzieję, że robisz przynajmniej jakieś studia? On ma dobry zawód, więc będzie zarabiał coraz więcej i za 5 lat zapewne będzie mniej lub bardziej ustawiony. A Ty? Zostanie w domu można zaryzykować, gdy już cokolwiek się umie i będzie się miało potem do czego wrócić. On będzie się rozwijał, zmieniał prace, poznawał nowych ludzi i chociaż teraz mu się wydaje, że fajnie mieć taką mamusię, która wszystko w domu ogarnie, to później może Cię uznać za zwyczajnie nudną, bo w pracy będzie poznawał dziewczyny, które mają jakieś pasje, a z Tobą będzie mógł pogadać o kotletach i pieluchach. Może brzmi to brutalnie, ale nawet na naszym forum pełno jest tego typu wątków, które możesz sobie znaleźć i poczytać. Mam wrażenie, że chcesz mieć dziecko głównie dlatego, że nie masz pomysłu na siebie, nie chce Ci się pracować, a tak to przynajmniej sobie zracjonalizujesz to siedzenie w domu, no i będziesz się miała do kogo odezwać. Sam fakt, że piszesz o rodzinie do pomocy świadczy o niedojrzałości, bo dziecko będzie Twoim obowiązkiem, a nie rodziny. Tym bardziej, że nie zamierzasz pracować. Wcale nie będzie różowo, ale zapewne i tak mi nie uwierzysz, bo w Twoich postach widzę to "ciśnienie" na dziecko.

Tak uczę się zaocznie i dorabiam jako fryzjerka, ludzie przychodzą do mnie do domu. Wiec nie zaliczam to jako pracy bo to nie jest praca na pełen etat. Nie brzmi to brutalnie, i ja to rozumiem. Mam pomysł na siebie Bo na codzień moja pasja jest fotografia, uwielbiam robić zdjęcia i tym też chcę zajmować się w przyszłości, ale to nie zmienia faktu że mam zrezygnować z dziecka tak ? Mam się do kogo odezwać bo mam dużo znajomych którzy często mnie odwiedzają wiem ze za miesiąc może znajomych nie być. Ale czy ja powiedziałam ze maja się dziennie moim dzieckiem zajmować tylko w sytuacjach krytycznych chyba każdy ma takie w życiu prawda ? A jeśli chodzi o dziecko, mój facet bardzo go pragnie, od roku ,nie naciska na mnie,  powiedział ze kiedy będę gotowa to możemy zacząć się starać, I ja chcę tego dziecka ,  nie mam ciśnienia i nie myślę w ten sposób ze musze je mieć teraz w tym momencie. Jeśli by się przydażyło cieszyła bym się najbardziej na świecie,

Zrobisz jak uważasz my chcieliśmy dobrze doradzić.
Ja jako nastolatka wpadłam po 8 latach poszłam dopiero na studia i świadomie mogę powiedzieć, że na wszystko jest swój czas dlatego ,że trudniej jest mi się teraz uczyć ,kombinuję jak zostawić i z kim dziecko jak mam praktyki 200km od domu o 8 rano.  Pójdę po studiach do lepszej pracy niż miałam i wiesz czego się obawiam?tego ,że będzie mi trudno nie brać zwolnień bo dziecko często choruję i tłumaczyć się przed pracodawcą.Zaczynam dopiero od zera.
Popatrz na wasze plany racjonalnie a nie przez pryzmat "parcia "czy chwilowego kaprysu.Uniezależnij się od chłopaka i popatrz trochę w przyszłość. Możesz zostać bez partnera, pracy, doświadczenia zawodowego z dzieckiem i kilkaset zł alimentów i wtedy człowiek pluje sobie dopiero w  brodę.

Wcale nie chce zamykać się w domu i być w tym samym miejscu, źle się też na początku określam, i nie mam zamiaru niczego rzucać. wiem ze mój partner mi Pomoze na pewno. Akurat na niego na prawdę nie mogę narzekać i nic mu nie mogę zarzucić, nie idealizuje Go dla ludzi bo chyba nie o to chodzi, ale jest dla mnie czuły, oboje pracujemy nad naszym związkiem każdego dnia, nie krzyczy na mnie, nawet rzadko jest nie miły,przepuszcza w drzwiach, nie daje nosić ciężkich rzeczy. Zawsze mogę na niego liczyć i on na mnie także. Wiem ze to jeszczę nic nie znaczy ale jestem pewna że będę mogła na niego liczyć I nie zostawi mnie w potrzebie przynajmniej przez ponad 4 lata tego nie zrobił. A znamy się od 11 lat

To dobrze, że jest jak piszesz. Dodam jeszcze, że przed podjęciem ostatecznej decyzji, warto przemyśleć sobie pewne poważne, życiowe kwestie, bo dżentelmeńskie zachowanie nie świadczy o tym, że facet będzie dobrym mężem czy ojcem. Przykładowe kwestie, nad którymi warto się zastanowić:

- Jak wygląda podział obowiązków domowych? Czego oczekuje on, czego oczekujesz Ty i jak można to pogodzić?  Czy on sprząta po sobie? Nie rozwala przysłowiowych skarpetek? A może rozwala, ale Ty nie masz niczego przeciwko? Nie musisz go we wszystkim wyręczać?
- Jak wyglądają kłótnie? Czy umiecie rozmawiać na trudne tematy lub o sprawach, gdzie macie skrajnie odmienne opinie? Umiecie dochodzić do kompromisu? Nie ma fochów, szantażu emocjonalnego, toksyczności?
- Co z seksem? Czy macie podobne temperamenty i chcecie podobnych rzeczy? Czy macie takie samo podejście do wierności?
- Co z zazdrością? Czy potrzebujecie wzajemnie "pozwoleń" na wychodzenie? Czy sprawdzacie się (telefony, maile)?
- Jaki jest Wasz stosunek do pieniędzy? Jak sobie wyobrażacie okres, gdzie będziesz nieco bardziej zależna od niego? Czy będziecie mieć wspólny budżet? A może on będzie wydzielał Ci kieszonkowe?
- Co z opieką nad dzieckiem? Czy podczas pobytu w domu on będzie pomagał przy przewijaniu i będzie wstawał w nocy?
- Jakie relacje ma z rodziną i znajomymi? Czy szanuje rodziców, rodzeństwo? Czy dobrze wypowiada się na temat innych ludzi? Jak traktuje innych ludzi? Czy nie jest mściwy, małostkowy?
- Czy interesuje się Tobą? Pyta co u Ciebie i naprawdę słucha, a nie tylko udaje? Czy chce, byś dzieliła się z nim swoimi pasjami i opowiadała o nich? Umie Cię pocieszyć, gdy jesteś smutna i możesz na niego liczyć w trudnych chwilach? Nie zbywa Cię wtedy?
- Czy lubi spędzać z Tobą czas? Nie ucieka w pracę, komputer, do znajomych?
- Jakie jest jego podejście do alkoholu i przemocy?
- Jak zachowuje się, gdy jest zmęczony, rozdrażniony, niewyspany i zły? Czy nie przelewa tych emocji na Ciebie? A jak Ty się zachowujesz?
- Czy nie jesteście chwiejni emocjonalnie? Nie ma huśtawek nastroju i awantur o nic?

(W przykładach pisałam głównie o nim, ale to samo dotyczy również Ciebie: czy umiesz tworzyć zdrowe relacje z innymi ludźmi, czy nie jesteś toksyczna, czy umiesz rozwiązywać problemy itp.)

To jedynie przykładowe pytania i oczywiście nie masz mi na nie odpowiadać, tylko sama sobie uczciwie odpowiedz oraz przegadaj te najważniejsze kwestie z chłopakiem. Poobserwuj go pod ich kątem w różnych sytuacjach, ale również poobserwuj siebie. To wszystko jest ważne, nieporównywalnie ważniejsze od tego, czy otwiera Ci drzwi i odsuwa krzesło. Jeśli powyższe kwestie są ok, to nie pozostaje nic innego, jak tylko życzyć Wam szczęścia. Jeśli nie są, to warto je najpierw przepracować, a dopiero potem starać się o dziecko, bo ono nigdzie nie ucieknie.

Cslady, na wszystkie pytania które zadajesz jestem w stanie odpowiedzieć bez problemu. Napisze w skrócie ze nigdy się na mnie nie wyzywa, kiedy jest zmęczony pyta czy w czymś mi pomóc bo chciałby odpocząć, z rodziną ma bardzo dobry kontakt szanuje mamę i siostry, tata nie żyje, tak jak mówiłam nigdy nie był wobec mnie nawet w małym stopniu agresywny, pije raz na kilka miesięcy, potrafimy iść na kompromis. Interesuje się mną, pyta słucha, mówi ze nie wyobraża sobie olewac dziecka, że jak on przyjdzie z pracy ja będę miała czas dla siebie. Mogę wychodzić kiedy chce z kim chce  on również, zresztą jestem dziewczyną która ma więcej kolegów niż koleżanek  jesteśmy o siebie zazdrośni ale w normalnym stopniu. Nie jest msciwy i bardzo dobrze się z każdym dogaduje każdy z mojej rodziny go bardzo lubi, spędzamy ze sobą każda wolna chwile, zadko wchodzi na komputer, kiedy jest ze mną telefonu praktycznie nie używa, sprząta po sobie. Itd wiec na prawdę nie mogę na niego narzekac,

To nie to samo co to co wyżej plus dziecko
Z biologicznego punktu widzenia jesteś w dobrym okresie na dziecko.
Z punktu widzenia...hm...mentalnego - mam wątpliwości. Bez urazy.
Przychylam się do wątpliwości wyrażanych przez Cslady. Widzisz wszystko przez różowe okulary.
Nie uważam żeby bycie przysłowiową "kurą domową" (brzmi negatywnie, ale takie nie jest w tym przypadku, a wiadomo o co chodzi) to coś złego. Ja nie wyobrażam sobie pozostawać na utrzymaniu mężczyzny, ale każdy ma swoje priorytety. Póki nie będziesz niezależna (a różne rzeczy się zdarzają), przede wszystkim finansowo, to poczekałabym z decyzją o dziecku.
Może mi umknęło, ale  ile zarabia Twój chłopak (jak nie chcesz, to nie pisz)?

Mam swoje pieniądze, nie jestem całkiem na jego utrzymaniu, on płaci za rachunki ja za jedzenie, bo jak pisałam wyżej jestem z zawodu fryzjerka i dużo osób do mnie przychodzi, ja wiem ze to nie będzie łatwe jestem tego świadoma, ale większość kobiet żyje tym ze chodzi do pracy i zajmuje się domem plus dzieckiem ja mam ten plus ze mogę się dogadać z klientami na daną godzinę lub przełożyć. I ja wiem ze beda zdarzać się kłótnie to normalne ale w którym związku ich nie ma. Jeśli jest  "gorszy" miesiąc zarabia 2500 tys. Jak jest kelzzy to w porywach do 3500 i więcej. tez mam miedzy  800 a1200 na miesiąc. Wiec całkiem na jego utrzymaniu nie jestem

Ale kto powidzial ze ja nie mam zawodu?  Skończyłam zawodowkę, liceum a od  kwietnia 2016 do lutego 2017 mam kurs na fotografa.

I po kij jasny dziewczynę straszysz no są kłótnie nawet przed przyjściem dziecka na świat wiec po cholerę takie gadki a po drugie nie masz dziecka a się wypowiadasz ehh

Absolutnie sie pod tym podpisuje.

No ja to widzę ze chcecie dziewczynie wmówić ze dziecko to zło konieczne taki potworek z piekła rodem ze jak on będzie to skończy się wszystko w życiu i zostaną same pampery co jest dla mnie totalna głupotą

A Ty próbujesz jej wmówić, że dziecko to nic takiego i nic się w jej życiu nie zmieni - a to nieprawda.

Ja jej nic o dziecku nie pisałam. Ja pisałam o fotografii. Tak się składa, ze sama lubię i wiem, z czym to się wiąże. Z czasem i pieniędzmi. A jak na świat przyjdzie dziecko, to obu tych rzeczy będzie mieć mniej.

Nigdzie nie pisałam, że dziecko to potworek. Przeraża mnie - i to ogólnie, nie tylko w jej przypadku - takie podejście do życia "o, jakoś to będzie". Ona w ogóle nie wie, co robi, liczy tylko na swojego partnera, że on pomoże, że nie zostawi, że może rodzice by pomogli. Sama jest jak dziecko, które potrzebuje opieki. Nie ma za grosz odpowiedzialności. Nie potrafi nam ani pewnie sobie odpowiedzieć na pytanie, co by zrobiła, gdyby coś w ich związku nie wyszło. Liczy na to, że zawsze będzie różowo, a nie będzie, bo tak dobrze to nigdy nie ma. W życiu są różne sytuacje. Ona w ogóle nie rozpatruje, co by było gdyby. Nie planuje. Sama na sobie nie jest w stanie polegać, a chce mieć dziecko. Chce być odpowiedzialna za drugą istotę, a tak naprawdę sama jest niemal dzieckiem.

Nie pojmuję tego parcia na dziecko. Czemu teraz? Jeszcze ma czasu a czasu. Teraz ma energię i teraz jest czas, by ustawić się zawodowo i finansowo. Większość użytkowniczek tutaj jest od niej starsza i swoje rady opiera na własnym doświadczeniu życiowym i na obserwacji. Ja od mojej starszej koleżanki z pracy też słyszałam jak mówiła - tyczyło się to innej koleżanki - że żadna kobieta nie powinna być nigdy całkowicie zależna od faceta. I to jest prawda.

Co jak urodzą się bliźnięta? Co jak urodzi się chore dziecko, nie mówię nawet poważnie, ale takie delikatne, co to co tydzień do lekarza, bo przeziębienia albo biegunka? Co jak facet straci pracę albo zachoruje? Kto to wszystko pociągnie? O tym trzeba myśleć i przygotować sie ile się da - to znaczy skończyć szkołe, zdobyć zawód i doświadczenie, by można było do pracy wrócić po macierzyńskim. Bo ciężko mi uwierzyć, ze młoda dziewczyna chciałaby jedynie siedzieć w domu i gotować obiadki dla męża i dziecka. A o czym Wy będziecie rozmawiać O zupkach i kupkach?