Jak się wyprowadzić od chłopaka? Pomocy...! - Netkobiety.pl

Mam 19 lat. On 20. W sumie jesteśmy jeden rocznik, tylko ja jestem młodsza o te 5 miesięcy
Czy mnie kocha? Na pewno. Od ponad roku się odgraża, ze się będzie oświadczał (tylko na pierścionek nie ma póki co) i że chce być ze mną do końca życia.
Masz rację, tu nie chodzi tylko o sprzątanie. Tego problemu się nie pozbędę nigdy. Albo będę o to walczyła z nim albo z matką i braćmi.
Jest trochę tak, że on jest na prawdę wspaniały, ale tylko przez telefon, jak mnie nie ma, jak tęskni. Wtedy nasz związek jest idealny. Jak wracam też jest dużo pozytywów. Cieszy się na mój widok, przytula, jak widzi,  że coś mnie martwi, to pyta, jak zdarzy mi się rozpłakać, to prosi czule bym przestała, że jakoś to rozwiążemy, (ale jak on ma problem, to to jest jego problem i nie powie o co chodzi), zarabia kasę i chodzi ze mną na zakupy, żebym nie musiała wszystkiego taszczyć (ale skoro on zarabia to może rozpieprzyć tyle kasy ile wlezie, i w końcu po niecałych dwóch tygodniach od wypłaty ma na konie 2zł, niezależnie od tego czy dostał 500zł czy 1000zł wypłaty i nie da sobie wytłumaczyć, że trzeba oszczędzać). I w sumie chcę nawet ze mną wychodzić wieczorami, ale wychodzić na popijawę do kumpli i ewentualne popalanie marichuany. Ja nie przepadam za jego kumplami, nie zgadzam się na narkotyki, ale nie wiele mogę zrobić. Rok temu się postawiłam i powiedziałam że ma rzucić palenie papierosów. Zrobił tak i teraz się tłumaczy, że musi mieć jakiś nałóg, więc skoro zabrałam mu papierosy, to będzie palił co innego. Nie jest nałogowcem, ale ma takie fazy. Przez parę tygodni nawet miesięcy nic, a potem kilka dni pod rząd pali codziennie.
Boję się też go zostawić, bo boję się że coś sobie może zrobić. Kiedyś coś takiego zasugerował i stale to do mnie wraca.
Teraz są wakacje, ja siedzę cały dzień w domu, on w pracy. W ciągu roku szkolnego ja jestem na uczelni pól dnia i drugie pół w pracy i w zasadzie się nie widujemy.
Nie jest mi lekko, bo cokolwiek nie powiem, on tego nie bierze serio. Niedawno mu powiedziałam, że było by miło, gdyby czasem zrobił mi niespodziankę i wracając z pracy przyniósł mi kwiaty czy coś, na znak, że myślał o mnie i w ogóle. Zrobił to dzień po tym jak mu to powiedziałam i od tamtej pory ani razu. Wszystko co powiem skutkuje góra tydzień. Potem znów od nowa to samo.
Ja też niezbyt dobrze się czuję w tym domu, tak obco, jakbym właśnie była sprzątaczką i kucharką na etacie. Zawsze jak mu to mówię, to się przyczepia do tego gotowania, że przrecież on mi nie każe gotować. No fakt, ale coś jeść trzeba, a poza tym już od jednego jego kumpla w tajemnicy usłyszałam, że mój chłopak narzekał że nie gotuję mu obiadów (bo był taki okres że nie miałam czasu).
Riozpisałam się strasznie, ale chciałabym opisać tą sytuację prawdziwie, w miarę obiektywnie.
Jak na początku się spotykaliśmy było super, mogłam z nim rozmawiać godzinami. Teraz się kłócimy na każdy temat. Kiedyś rzucał żartami, żeby mnie rozśmieszyć i rozładować czasem napiętą sytuację, teraz coś chamsko odburknie. Mam dwie strony medalu i nie wiem co robić. Odejść i szukać dalej, czy zostać i jednak to ratować. A wiem, że jak mu o tym wszystkim powiem i będę chciała odejsć, to zrobi wszystko by mnie przekonać, że musimy sobie dać jeszcze jedną szansę. Już sama nie wiem...

W sumie masz racje. Po co to ratowac. On jest jak male dziecko. Zwiazany z mamusia, ktora go olewa nawiasem mowiac.  On sie nie wykrecal od tych zareczyn, nadal mowi ze chce ze mna byc,ale ja nie wiem czy chce byc z nim. Tylko jak zakonczyc ten zwiazek? Zwlaszcza jak z nim mieszkam. Jak to rozegrac? Jak zakonczyc taki czteroletni zwiazek? Jak Ty to zrobilas?

Też myślałam, żeby tak zrobić, choć nie mogę sobie wyobrazić, żeby miał niszczyć moje rzeczy. Głównie chciałam zabrać rzeczy, żeby nie mógł mnie już przekonać, żebym pierwszy krok miała za sobą, wtedy łatwiej postawić drugi i wyjść za drzwi.
Sama się jeszcze zastanawiam. On niczego nie podejrzewa nawet (choć chyba widzi, że to już nie to, że inaczej się zachowuję), a tak mi będzie ciężej się zdecydować na ten pierwszy krok. Kurde, nie tak prosto skończyć ten związek. Co ja mam mu powiedzieć? Ja sama nie wiem...

Ja już mu dałam sporo szans.
Nie zmienia się. A ja już mam dość. Nie jestem w stanie  z nim wytrzymać. Nie jestem w stanie przebywać z nim w jednym mieszkaniu. Dziś jak wyszłam z mamą na zakupy, to pojechałyśmy do niej, bo zakupy były ciężkie i tam posiedziałam i gadałyśmy, mama nastawiła głośno muzykę i nie słyszałam telefonu, który zostawiłam w drugim pokoju w torbie. Jak skończyła się jedna piosenka, to dopiero usłyszałam, że dzwoni ten mój chłopak. Jak mu odpowiedziałam czemu nie odebrałam, to mi powiedział, że jak chcę ściemniać, to musze to robić lepiej, bo on jakieś nieścisłości widzi w tym co powiedziałam, aczkolwiek nie powiedział jakie. On jest chorobliwie zazdrosny. Jak wychodzę, to mówi, że idę do kochanków, wymysla mi ich tysiące i tak gada, mimo iż zwracałam mu uwagę, że tego nie lubię.
Jest dziecinny, leniwy (do 14:00 potrafi leżeć w łóżku), niezaradny (odkąd się wprowadziłam nie kupił nowego zamka, bo stary się zepsuł, po za tym jak coś się zepsuje, to nie naprawi, bo nie wie jak, ale się tłumaczy że się nie da naprawić) i ta chliwa zazdrość.
Dziewczyny, ja się dusze w tym związku, bo skoro nie jestem  już w stanie z nim przebywać, a nawet obok niego, to to już nie jest dobrze.

Myślę, że nie ma sensu tkwić w tym toksycznym związku. Tak jak napisałaś, - nie jesteś w stanie z nim przebywać, on z pewnością też się już wypalił. Pamiętaj, że jak poznasz nowego chłopaka, to od samego początku mów mu o wszystkim co ci się w nim nie podoba. Prawdopodobnie gdybyś od początku związku zwracała uwagę na nawyki swojego dotychczasowego chłopaka, które cię w nim irytują, to byłaby większa szansa, że się zmieni pod tym względem.
Jednak pamiętaj, że na to jest już za późno, gdyż ludzie nie zmieniają się od tak, a jeżeli już to zazwyczaj na gorsze.

Pierwszym problemem jest Twoje zamieszanie sercowe. Nie wiesz co czujesz, masz wątpliwości. Po drugie on jeszcze dolewa oliwy do ognia traktując Cię jak mamę, która za niego posprząta... Na Twoim miejscu nie łudziłabym się. On wyraźnie daje Ci do zrozumienia, że się nie zmieni. I jak powiedziała LeeBee dawanie kolejnych szans upewnia go w tym, że jesteś niekonsekwentna, że jedynie go straszysz, a kiedy przyjdzie co do czego cały syf posprzątasz.
Doradziłabym Ci, by zanim podejmiesz decyzje o wyprowadzce spróbować się dogadać. Ale nie na zasadzie obiecanek-cacanek. Tylko spisanie konkretnie co i kiedy robicie, na czym polega sprzątanie łazienki, kuchni, korytarza... krok po kroku, wymienić każdą rzecz, która jest częścią sprzątania. I dodatkowo szanować porządek. Napisz to na kartce a on niech podpisze się na tym i wtedy egzekwuj to, co ustaliliście... Hm tak czy inaczej jednak nie jest to jedyna sprawa i ta rada mogłaby być skuteczna, gdybyś była pewna swoich uczuć. Bo jeśli faktycznie dochodzisz do takiego wniosku, to się po prostu wyprowadź i zakończ związek. On tylko obiecuje zmianę, której jak widać nie potrafi dokonać.

Macie całkowitą rację i ja to wiem.
Tak, jest to jedyny syn, wychowywany przez całą ropdzinę, matka, wujek, babcia dziadek. Ojca nie ma, bo to była życiowa wpadka mamusi, która go potem podrzucała babci, która z kolei mówiła mu od małego, ze zniszczył matce życie. I mimo, że ona go olewała, on jest tak bardzo za nią. Fakt, czasem mnie to ponosiło i ponosi do dziś. Ale już nie mam siły do tego związku. W domu się duszę, a jak wyjdę z mamą, posiedzę u nich w domu, to czuję, że tak powinny być. Że ja tam powinnam być. I czuję tą wolność, tą przynależność do rodziny i nie chcę wracać do siebie, mając w pamięci, ze on tam siedzi i czeka. To nie ma sensu. Muszę się wziąć w garść i zrobić ten pierwszy krok. Zabrać rzeczy. A potem drugi: zabrać siebie stamtąd. Będzie ciężko...

Słuchaj, ja to zrobiłam, wyprowadziłam się. Jak powiedziałam, że to koniec, był w szoku. Powiedział, że to zabawnie się układa, bo on podczas mojej nieobecności, wszytko sobie ułożył. Stwierdził, że powinien się uspokoić, dorosnąć, pomóc mi, powiedział, że chciał mi się w przyszłym tygodniu oświadczyć, że nawet ma już zarezerwowany pierścionek i że myślał, że "my" to jest coś, co jest tak pewne jak śmierć. Że będziemy trwać wiecznie. Że jak ludzie się go pytają czemu, my, tak różni od siebie jesteśmy razem, to zawsze odpowiada, że dlatego, że ja kocham jego a on mnie. Jak to powiedziałam, przyjaciółce, to stwierdziła, że to szantaż emocjonalny. Przy chyba trzecim pożegnaniu, obiecałam mu, że jeszcze to przemyślę, powiedział, że mnie kocha, żebym sobie wyjechała (a no tak, bo ja wyjeżdżam w poniedziałek nad morze) i jak wrócę, żebym mu powiedziała, czy dam mu ostatnią szansę. Mówił, że będzie o mnie walczył, że mi udowodni, że potrafi. Potrafi się mną opiekować, zabiegać o mnie, tak bym czuła się kochana, ze będzie mi pomagał w sprzątaniu, że rozumie, że czuję się niedoceniana itd.
Jak przyjechałam do domu, mama wyjechała, a ja ryczałam. Krzyczałam do pustych ścian, że chcę do niego. Jak próbowałam się rozpakowywać, zdałam sobie sprawę z tego, że tu już nie ma dla mnie miejsca. Wszystkie półki, które zwolniłam, zajeli  moi bracia (którzy są na działce i prędko nie wrócą), Że nie mieszczę się nawet w szufladzie na bieliznę. Pomyślałam, że tam byłam na swoim, miałam mnóstwo miejsca na swoje graty i w ogóle... Chciałam do niego zadzwonić, ale starałam się tego nie robić. Jak położyłam się spać, to spałam godzinkę i się obudziłam, było mi niedobrze (chyba z głodu, bo cały dzień nic nie jadłam), więc poszłam do kuchni i ukroiłam sobie kawałek chleba. Masła nie było, więc popijałam wodą. Byłam wykończona, było mi gorąco i niedobrze. wiedziałam, że do mamy nie zadzwonię, bo jest już prawie północ i będzie zła, że ją budzę. przyjaciółka ma takiego ojca, który nie chce jej nigdzie puszczać, więc też jak zadzwonię żeby przyszła, to jej nie puści (mimo że mieszkam po drugiej stronie ulicy). Zdałam sobie sprawę z tego, że nie mam nikogo, kto by się o mnie zatroszczył. Do kogo mogłabym napisać, zadzwonić w środku nocy i usłyszeć, że będzie dobrze, a nie krzyk i pretensję, że budzę ją w środku nocy.
Zadzwoniłam do niego. Gadaliśmy. Nie miałam siły płakać. On mówił, takim czułym głosem... Może i był to błąd, ale ja wiem, że został mi tylko on, a ja jestem jedyną osobą która się o niego troszczyła. Powiedział mi to. Może to i szantaż emocjonalny, ale ja chyba jednak go kocham.
Był u mnie wczoraj, spędziliśmy cały dzień razem i było cudownie. Przytulał mnie, troszczył się. Nawet po kolacji, wcale o to nie proszony, pozmywał naczynia. On już się stara. Mówi mi cały czas, że się zmieni, że wie że to ostatnia szansa i nie chce jej zaprzepaścić, że zrobi wszystko co mu powiem, bylebym tylko do niego wróciła. Rozmawialiśmy dużo, czy ja tego chcę. Bo jednak ja mam tylko 19 lat (no prawie 20) i nie wiem czy chcę tak żyć. Czy chcę mieszkać sama z chłopakiem i martwić się o wszytko. Na razie postanowiłam wyjechać, porozmawiać jeszcze z ciocią do której jadę, może ona mi coś doradzi i zobaczyć jak to się rozwinie. Ale jestem prawie pewna, że jak wrócę, to się spakuję i znów do niego wprowadzę. Wydaje mi się że samej będzie łatwiej mieszkać niż z rodziną. Mama pewnie się by wkurzyła i mnie przeklinała... Sama nie wiem...
Nie wiem co Ci poradzić. Może jak się spakujesz i wyprowadzisz, powiesz że to koniec, tak jak ja, to to nim wstrząśnie. udowodnisz mu że możesz to zrobić,że faktycznie może Cię stracić.
U mnie z pieniędzmi, było zazwyczaj tak, że ja pracowałam, więc ja miałam kasę, a on nie bardzo, ale teraz ma rozpocząć jakąś lepiej płatną pracę i w ogóle. Zobaczymy jak to się rozwinie u mnie.
Mama mojego chłopaka nigdy na nas nie naciskała. Serdeczna babka, ale ona tez swoje przeszła. Z obecnym facetem się schodzi i rozchodzi od kilkunastu lat. Po raz pierwszy z nim teraz zamieszkała. Nigdy nie było takich pytań gdzie mam rodzinę czy coś, to bardziej w stylu mojej mamy. Ale moje mieszkanie z jej synem, to było dla niej odciążenie, bo nie musiała regularnie wpadać, robić obiadków, opiekować się nim, bo ja byłam na miejscu.
Co do kumpli, mój chłopak zawsze stawał po mojej stronie (jeśli już był jakiś konflikt). Nie mogę sobie przypomnieć, żeby stanął przeciwko mnie, po stronie kumpla. Ale ta wolność... To już bardziej byłabym w stanie w to uwierzyć właśnie mojemu 20-stoletniemu facetowi niż 27-letniemu. On już powinien się ustatkowywać powoli, a nie trawka, chłopaki i imprezy.
Słuchaj. Są wakacje. Wyjedź gdzieś. Do jakiejś cioci (wyjście niedrogie i zawsze można z nią pogadać, coś doradzi) i posiedź 2tyg bez niego. Zdystansuj się. Aczkolwiek, ja się zdystansowałam i potem doszłam do wniosku, że trzeba się wyprowadzić, a potem ryczałam i chciałam cofać czas. Nie ma idealnego rozwiązania.  Jeśli jeszcze się  nie zdążyłaś związać, przyzwyczaić do niego, to odejdź. Albo spróbuj właśnie zrobić tak jak ja. Spakuj się i powiedz, że to koniec. Zobacz jak zareaguje. Czy spokojnie i będzie starał się coś obiecywać, żeby Cię zatrzymać, czy zareaguje złością i furią, a może obojętnością. Będziesz wiedziała co robić.
Ja swojemu chcę dać czas. Jeśli faktycznie mi udowodni, że się zmienił, to zobaczymy.
Niestety nic nie jest takie proste.

no a mój były się wyprowadza.do końca miesiąca ma już go nie być . powiem wam że na poczatku po zerwaniu strasznie mi brakowało tej czułości , strasznie biadoliłam i się zamartwiałam.Ale zacisnęłam ząbki i teraz wiem że zrobiłam dobrze. bo to co wy nazywacie tęsknotą, miłością to może być też przyzwyczajeniem.przecież wiadomo że po rozstaniu po tygodniu czasu człowiek nie chodzi mega zadowolony i rozanielony, potrzeba trochę abyśmy zmienili swoje nawyki i zaczęły na nowo wszystko sobie układać. dodam że każdego dnia dociera do mnie ile się nacierpiałam w tym związku,i widzę teraz te złe aspekty które zawsze zakrywałam tymi pozytywnymi . zawsze go tlumaczyłam, a zrobił tak bo miał zły dzien itp. kobiecie która kocha i nawet że jest raniona cięzej jest określic racjonalnie sytuację w której się znajduje. dlatego należy się odciąć i przemyśleć wszystko na spokojnie, i to parę razy.. pozdrawiam

mój ex jutro się wyprowadza, ja jutro jestem cały dzień w pracy a on się pakuje i wynosi i pomaga mu w tym jego koleżanka ta sama dziw.... z którą mnie zdradził, ale mi ciśnienie podniósł. powiedziała mu ze ona wstepu do mieszkania nie ma.....niech czeka na niego pod blokiem ..!ale sie oburzył, mówię wam kobietki ciężko się nie stresować w takich sytuacjach...

Witam wszystkich!

Jestem nowym użytkownikiem forum i mam nadzieję, że mi pomożecie

Sytuacja wygląda następująco ---»
Wyprowadziłam się z mieszkania, które wynajmowałam wspólnie z chłopakiem, dlatego chciałabym się was poradzić w jaki sposób/ jak skonstruować pismo pomiędzy nami, ze już tam nie mieszkam, żeby miało ono poparcie prawne ?
Z góry dziękuję za pomoc