Poligamia w związku. - Netkobiety.pl

podobno_zuzanna dobrze prawi. Zgadzam się w 99%. Z tym, że bardzo drażni mnie, gdy ludzie tłumaczą swoją niewierność tym, że są poliamoryczni. Np. :
Żona : Kochanie, czemu mnie zdradziłeś. A tak Ci ufałam!
Mąż : Skarbie, wiesz, że cię kocham. I nie zdradziłem Cię, ja po prostu jestem poliamoryczny.
Żona : Chodź tu Ty mój misiu *głask głask*

Aż mnie zemdliło

Najlepiej, jak ludzie dobierają się w związki zgodnie z preferencjami. Tylko co wtedy, gdy ktoś nam wyskoczy po 20 latach z takimi usprawiedliwieniami?

To jest już deprecjacja osób, które tworzą związki z jedną osobą, na jedno wychodzi. Tak więc wybacz, ale nie mogę się z tym zgodzić. Osoby, które żyją w ten sposób, robią to nie dlatego, że mają wyższe kompetencje, a dlatego, że są inne. Monogamista również może stworzyć taki związek, ale nie robi tego. Nie dlatego, że nie ma kompetencji, a dlatego, że po prostu nie chce. To nie jest kwestia umiejętności.
I nie prawdą jest to, że większość osób nie potrafi stworzyć zdrowego związku z jedną osobą. To bardzo duże uproszczenie a ponadto cholernie niesprawiedliwe.
Rozumiem, nie wystarczy Ci jedna osoba do szczęścia, ale to nie znaczy, że masz kompetencje, których inni nie mają

Tifa, mozesz sie obrażać, ale taka jest prawda. wiekszosc ludzi nie potrafi ze soba rozmawiać, nie sa szczerzy ze soba, nie wiedzą czego chca, albo ukrywaja swoje pragnienia i potrzeby, bo co ludzie powiedza, w pogoni za przyjemnosciami krzywdza innych, sa egoistyczni. nie maja tez odpowiedniego zaplecza w postaci wzoru rodziny i zwiazku, bo ich rodzice tez najczęściej nie potrafili stworzyc zdrowego zwiazku. bardzo czesto ich wymarzony zwiazek to bajkowa utopia, ktora nie ma racji bytu w rzeczywistości.

fajnie to jest opisane w ksiazce "poliamoria".
wprawdzie nie ma oficjalnych badań, ale zdecydowana wiekszosc osob pracujacych z poliamorystami wyroznia pewne konkretne cechy, ktorymi te osoby sie wyrozniaja. i wszyscy zgodnym chorem mowia, ze relacja poliamoryczna wymaga wyzszej samoswiadomosci i wiekszych umiejetnosci interpersonalnych. do tego dochodzi wysoka samoocena, wielozadaniowosc, szacunek dla różnorodności, umiejetnosci komunikacyjne, niezaleznosc,duch zespołowy, zaangazowanie w rozwoj, elastyczność, kreatywnosc, spontanicznosc, wysoka inteligencja rowniez emocjonalna i odpowiedzialnosc.
(choc ja bym powiedziała, ze bez tych cech to ciezko stworzyc jakikolwiek zdrowy zwiazek - nawet monogamiczny)

wystarczy tez spojrzeć na to forum. malo kto rozwija sie sam z siebie. najczęściej dzieje sie to  wtedy, gdy pojawi sie jakis mocny, nieprzyjemny bodziec - np. zdrada męża lub żony. wtedy nagle ludzie wskakuja na wyzszy poziom swiadomosci, ida na terapie, ucza sie byc ze soba szczerzy, ucza sie wyrazac pragnienia, mowic co czują, respektować uczucia drugiej strony itp itd. a co robili przez 30-40 lat swojego zycia?

Spałam w dzień. Przed chwilą się obudziłam. No i się zaczęło... koszmary. Dosadne. Śnił mi się jakiś gość. Bardzo mi się podobał. Gdy był, zawsze leciała jakaś piosenka Davida Boviego. Było to wszystko przeplatane fragmentami z seksu grupowego. Bardzo fajne były te fragmenty. Paczka znajomych, nawet pies był w tym, robiła sobie nieustannie dobrze. W pociągu przeszło to na innych, obcych ludzi, i wszyscy się kochali. No i ja z tym facetem osobno, też. Spacerujemy jakaś laska go woła. On mówi, nie słuchaj jej, to wariatka. Wszedł do niej na górę. Zaprosili mnie. "My jesteśmy parą, kochamy się. Ale ja wiem, że on z Tobą sypia. Ale kocha mnie więc nie myśl sobie..."
Przebudziłam się i pokasowałam numery, fb do niego.

Jeżeli nie odpowiada Ci to forum to zawsze możesz napisać "pa". Dawno na tym forum nie było osoby, która pisze takie bzdury, jak Ty i to w prawie każdym wątku w którym się wypowiada pisemnie.

Kuźwa mać, ale mnie nie interesowała ta rozmowa, ja byłam ciekawa po co zadała obcemu Facetowi pytanie "czy ja jestem dla Ciebie średnia?"Czy to tak trudno zrozumieć?

Ale po co ja pytam Dziewczynę podobno po psychologii czy też pokrewnego kierunku, która nie potrafi dać JEDNEGO przykładu badań, o których pisze.
Wstyd osoba po magisterce czy też w trakcie magisterki nie rozumie co czyta, a co najgorsze co pisze.

Krejzolka82 - A ja uważam, że bardzo dobrze zrobiła pytając go o to. Sprowokowało to przynajmniej kolejną wypowiedź rzeczonego pana, dzięki której autorka dowiedziała się, że jest manipulantem smile Możliwe, że i tak by się jakoś wsypał, ale im szybciej tym lepiej.

To jest odpowiedź na Twoje pytanie.

I hamuj swoje odzywki i przeproś swoich Wykładowców, że z roku na rok przepuszczali taką studentkę "od siedmiu boleści".
Jeszcze raz przeczytam, że piszesz o kimś bzdury to pierwszy raz użyję "Raportuj", bo nie tylko mnie obrażasz, ale też innych Użytkowników.

Aha i możesz sobie odpisywać na ten post w sposób protekcjonalny, bo inaczej chyba nie potrafisz. Kończę z Tobą dyskusje pisaną bo jak cofnę się do Twojego poziomu to się centralnie załamię.

Tom94 pewnie będziesz zawiedziony moją postawą, ale uwierz ta Pseudo Pani Psycholog od wyimaginowanych badań jest po prostu irytująca, ale spoko kończę już.

Ludmiła, gratuluję postawienia swoich potrzeb na pierwszym miejscu.
Generalnie jestem orędowniczką stawiania swoich potrzeb na pierwszym miejscu. Zwłaszcza w tak ważnych kwestiach, jak związki i rodzina.

Jeśli chodzi o wątek poliamorii i monogamii - nie mówię, że jedno jest lepsze czy gorsze od drugiego. Są ludzie stworzeni do jednego, są ludzie stworzeni do drugiego. Są ludzie, którzy wybierają jeden albo drugi (albo zupełnie inny) model. Nic nam do tego, kto ma jakie potrzeby i jak je spełnia, dopóki nie rani innych.

Trudno mi się zgodzić z tym co piszesz, Tifa, bo używasz słów, które nie są neutralne i od razu mi się włącza agresor. Pisanie, że coś cię "obrzydza" nie jest tolerancją i akceptacją.

W związku poli nie chodzi o to, że ta jedna osoba "nie wystarcza". Tak jak już pisałam, nie chodzi o chęć posiadania kogoś, ale tworzenia różnych rzeczy z różnymi ludźmi. Związki - przynajmniej w moim odczuciu - nie są po to, by nawzajem wypełnić sobą wszystkie puste miejsca,być dla siebie całym światem, wszystko zawsze robić tylko z tą jedną osobą i być z tego powodu najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. To trochę idealistyczne podejście, taki Disney. Dla mnie związki są po to, by będąc razem, wspierać drugą osobę w jej rozwoju, razem dokądś dążyć, coś razem budować. Można budować coś z wieloma osobami na raz czy osobno.
Nie przekonuje mnie też argument, że zawsze jedną osobę kocha się "najbardziej". Owszem. Nawet wśród sióstr i braci ma się tych, których kocha się "bardziej" czy "mniej" - choć nie wiem, czy chodzi tu o miłość czy po prostu o lubienie kogoś, lubienie wspólnych zajęć, preferowany typ charakteru. Czy to jakoś pomniejsza tę miłość do pozostałych osób? Dzieci też czasem "bardziej" kochają jednego z rodziców. Jak kobieta się rozwiedzie czy straci męża, to nie znaczy, że kolejnego mężczyznę kocha "mniej" lub "bardziej" i że ma to jakikolwiek wpływ na ich związek.
To tylko kwestia tego, czy wierzymy w to, czy mamy wystarczająco wysokie poczucie własnej wartości, żeby wierzyć, że ktoś może kochać kogoś innego i mnie, nie prowadząc do podburzenia mojego poczucia własnej wartości. (Słowem - nie jest mi czyjaś miłość potrzebna do tego, żeby wiedzieć, że jestem wartościowym człowiekiem).

Co do rodziny, przekonanie, że musi być matka + ojciec, bo inaczej dziecko jest skołowane? Totalnie się z tym nie zgadzam ale to inny wątek. Czy ja szukam związku poli? Myślę, że nie miałabym nic przeciwko.

Pomimo, że jestem totalną monogamisktą związkową, zgadzam się z Monoceros i bardzo podoba mi się Jej podejście, że ani nie krytykuje, ani nie gloryfikuje żadnych z  wyżej wymienionych form związku.

Sa takie związki , no cóz taka moda.... ale czy ty tego chcesz? Do licha szukasz faceta dla siebie, jakbys chciała iść do łózka z tym czy tamtym to chyba bys szukała tego partnera na innym portalu? To facet który teoretycznie jest w porządku bo jest szczery. I tu nie możesz mu nic zarzucic. Powiedział czego oczekuje. Chodzenia do łóżka i żadnych scen zazdrości że robi to z innymi. Taki marynarz - co port to sport.
Daj sobie spokój. Chyba że chcesz w świeta zastanawiać sie kto jest teraz w kolejce poligamicznej.

A jakieś argumenty, dowody? Bo ja akurat nie wychowałam się w pełnej, "normalnej" rodzinie i mimo że miałam bardzo kochającą mamę i babcię to brak ojca negatywnie wpłynął na wiele sfer mojego życia (mam wrażenie, że nadal wpływa). Najpierw doszłam do tego drogą autoanalizy, potem przepracowywałam to na terapii. Więc na podstawie własnych doświadczeń stwierdzam, że brak pełnej, tradycyjnej rodziny jak najbardziej może mieć negatywny wpływ na przyszłość dziecka. Być może nie musi, ale może. A to "może" podkopuje już teorię o tym, że wszystkie rodziny są równe i takie same i najważniejsza jest miłość, którą obdarza się dziecko. Oczywiście lepiej nie mieć ojca niż mieć ojca tyrana i pijaka. Ale najlepiej mieć kochającą matkę i ojca.

Już mi opadły emocje z dobrym seksem. Myślę bardziej trzeźwo.
Co za ćwok! Myśli burak, że będzie ruchał ile chce na raz, bo jak sam powiedział - przy jednej dziurze nawet kot by zdechł - a w chacie będzie czekać na niego matka teresa, co go ogrzeje po trudach rozpładniacza, urodzonego poligamisty. A sio tfuj! Wolę już mieć słaby seks z przytulnym misiem, co to herbatę zrobi i kocem okryje w słabszy dzień.
Bezczelne zaburzone zwoje w mózgownicy nie będą mi dyktowały i wmawiały czy mam kompleksy, czy jestem śliczna czy brzydka, czy moje postrzegana świata jest właściwe. Tfuj!

No Wróciłam do siebie. Musiałam tylko otrzeźwieć i se trochę poryczeć.
No było to dla mnie nieprzyjemne doświadczenie. Nie chcę mieć do czynienia z takimi ludźmi. Mam nauczkę.

Właśnie ciekawym zagraniem byłoby zaproponowanie panu tego samego - tzn, że autorka też się bzykać z innymi

Większość panów rzeczywiscie spasowałaby wtedy

"Właśnie ciekawym zagraniem byłoby zaproponowanie panu tego samego - tzn, że autorka też się bzykać z innymi" - naturalnie przyszło mi to do głowy i zapytałam. Czysto hipotetycznie (bo my nie rozmawialiśmy docelowo o nas tylko tak "ogółem":p), odpowiedział, że dla niego okej.

Ech, nie wiem, jak to wyraźniej napisać, żeby ktoś mi słów do ust nie wkładał. Napisałam wcześniej, i to jest najważniejsze założenie, że jakie ma człowiek POTRZEBY to niech takich partnerów szuka. Reszta nieważna, co i jak robią inni ludzie.

Nigdzie nie mówię, że wszyscy monogamiści mają zbyt niskie poczucie własnej wartości. No way.

Mówię, że stworzenie związku poli, gdy ma się niskie poczucie własnej wartości i chce się je budować byciem w związku "bo on_a mnie tak kocha, to znaczy że jestem coś wart_a" wydaje mi się niemożliwe, bo po prostu człowiek nie wytrzyma z zazdrości.
Generalizując (świadomie) - ludzie z poczuciem niskiej wartości, pozostający w związkach, naturalnie widzą różne sytuacje w czarniejszych barwach niż osoba z wysoką samooceną. Łatwiej o zazdrość, łatwiej im przekonać siebie, że fakt, że on_a rozmawia z innymi osobami świadczy o tym, że jestem nudny_a, niewystarczający_a, niekochany_a.

Natomiast w związku mono, gdy trafią się osoby  o podobnie niskim poczuciu wartości, przylgną do siebie i będą sobie nawzajem budować samoocenę. Nieraz zdarza się, że na przykład kobieta/mężczyzna ma tak niską samoocenę, że potrafi bez niczego wybaczyć zdradę, "byle żeby przy mnie był_a".
W związku poli to jest niemożliwe. A przynajmniej w moim wymarzonym świecie (;)), gdzie w związek poli wchodzą dojrzali ludzie, którzy wiedzą, że niedogadanie się, nie ustalenie granic, może prowadzić do głębokich ran.

Tak jak już mówiłam, to już inny wątek. Powiem tyle, że BRAK zawsze jest raniący. Brak ojca, gdy oczekujesz systemu ojciec + matka wpłynie negatywnie na człowieka, bo odczuwa - niechcący, nieświadomie - żałobę, a czasem (często) poczucie winy, i inne trudne uczucia.
(A gdyby się nie oczekiwało, że w tym systemie powinien być ojciec?)

Obecnie wydaje mi się, że przywiązanie do pojęcia "tradycyjnej rodziny" bardzo szkodzi tym, którzy w tej "pełnej, tradycyjnej rodzinie" się nie wychowali. Bo oprócz własnych uczuć, z którymi muszą się zmierzyć, dochodzi jeszcze presja społeczeństwa, inne oczekiwania, komentarze, usprawiedliwianie - traktowanie tych osób INACZEJ. Jakby byli gorsi. I to dla mnie jest większy problem.
Wyobrażam sobie, że w sytuacji, gdzie nie istnieje presja typu "ty masz dwie matki, musisz być dziwny...", "nie masz ojca? na pewno jesteś przez to jakaś inna..." i podobne, ludzie wychowują się inaczej, mają inne cechy. Przykładowo nie kształtują swoich cech przy udziale mężczyzny, ale samych kobiet, to jest inne. Ale nie w negatywny sposób.

Przeszkadza mi stawianie znaku równości pomiędzy INNY = GORSZY.
Inny system rodzinny nie oznacza gorszego. (Chyba że istnieje w nim strata, której się nie przepracuje, np. przekonania dziecka "ojciec odszedł bo nie chciał mieć takiego dziecka").

Zawsze wychodzę z założenia, że tam, gdzie są kochający się, rozumiejący się i szanujący się nawzajem ludzie, tam dziecko najlepiej wzrasta. I nieważne, czy są tam same kobiety, sami mężczyźni czy dowolna konfiguracja. A że w każdej konfiguracji dzieci są inne? I tak jesteśmy różni!

Badań raczej nie ma, a przynajmniej nigdy ich nie szukałam. Piszę o swoich odczuciach.

Monoceros - tylko, że ja jako dzieciak nie odczułam w żaden sposób tego, że jestem gorsza, bo nie mam ojca. Nikt mi z tego powodu mi nie dokuczał, nie plotkował, nie wypytywał, nikt mnie nie traktował inaczej. Mój ojciec nie opuścił mnie i mojej mamy, więc nie ma mowy o doświadczeniu odrzucenia, o poczuciu winy. Nie jestem przywiązania do ideału tradycyjnej rodziny ze względów światopoglądowych i religijnych, bo jestem ateistką, tak jak moja mama zresztą, do kościoła nigdy nie chodziłam, ba, na religii nawet nigdy nie byłam (to może Was zaskoczy, ale nikt nie miał z tym nigdy problemu, ani moje koleżanki i koledzy, ani ich rodzice, ani nauczyciele, ani nawet siostry zakonne, które uczyły moją klasę, nawet więcej - te zakonnice z jakiegoś tajemniczego powodu zawsze mnie lubiły, zagadywały [nie próbowały nawrócić], ogólnie były dla mnie bardzo miłe). Więc argument o byciu ofiarą systemu jest wg mnie nietrafiony. Ale od zawsze podobali mi się starsi faceci, szukałam w nich opiekunów i przewodników, zawsze najbardziej przyciągali mnie ci mądrzejsi ode mnie, od których mogłabym się czegoś nauczyć (nie zliczę ile fascynacji wykładowcami przeżyłam). Bardzo trudno jest mi stworzyć partnerski związek, bo ciągle czuję tę potrzebę bycia zaopiekowaną przez starszego, silnego faceta. Dla mnie (i dla psychologa) to próba wypełnienia braku po tej męskiej, ojcowskiej miłości. Ogólnie jak teraz o tym myślę to w moim życiu rodzinnym nie było facetów - dziadków, wujków, braci, kuzynów. Tzn. oni realnie byli, ale nie było między nami żadnych więzi. A jeśli nie wszystko jednak jest konstruktem społecznym?

Jakiś idiota myśli wybiórczo ja uważam iż wszyscy jesteśmy poligamiczni chodzi tu o poliamorię(czyli dosłownie wiele miłości, nie mylić z haremem) ale nasza kultura wymaga monogamii. Najbardziej poszkodowane w tej kwestii są kobiety ponieważ poliandria to właściwie z czego wiem tylko tybet.

Według mnie "układ" to tutaj bardziej odpowiednie słowo niż związek. Bo związek to to nie jest.

Nie baw się w to, bo to nie ma sensu. Zabijesz samotność - może Ci się uda, ale jednocześnie zmarnujesz czas, a może nawet szansę na poznanie kogoś wartościowego. Zakładam, że jesteś stała w uczuciach, ze chcesz się zaangażować - szukaj takiego, z którym warto i który chce tego samego. Niedobrze by było, gdybyś tak tylko "bawiąc się" zaangażowała się uczuciowo z kolesiem, który otwarcie deklaruje poligamię.

Smutne to trochę: on Tobie będzie wyznawał uczucie, że niby kocha tylko Ciebie, czasem na noce będzie znikał z inną, a Ty co wtedy będziesz robić? To samo? To po co Ci w ogóle taki "związek"? Możesz teraz sobie skakać - jako singielka. A co jeśli on kilku innym w tym samym czasie będzie wciskał ten sam kit, co Tobie: kocham tylko Ciebie, te inne to tylko pieprzenie? Z takim to nigdy nie wiesz.

On się nie nadaje do związku, on chce sobie tylko pociupciać bez zobowiązań.

Oj tam, związek to jest coś więcej niż układ, bo wychodzi poza chłodną kalkulację - emocje w takich kalkulacjach mieszczą się słabo, a to jednak istotna składowa związku.

Natomiast owszem, takie układy są i czasem nawet trwają sobie dość stabilnie. Tyle że układ, który zaproponowano Autorce wątku, z poliamorią niewiele ma wspólnego, bo tam są i emocje (pozytywne ) i dbanie o potrzeby drugiego partnera.

Tifa wstała z ławki i oświadczyła zdecydowanie jak te dziewczyny w Seksmisji: Einstein była kobietą.

@Tifa... Jeśli dalej swoje opinie będziesz głosić jak inkwizycja dogmaty to nikt Cię za poważnego partnera w rozmowie nie weźmie.