moje cudowne życie po rozwodzie - Netkobiety.pl

To jest rewelacja po prostu - mówię wam !
W ramach tego jadę z jakimiś starymi+nowymi osobami na żaglówkę - nudy wymuszą konwersację nie wątpię że o sensie życia i związkach!

No i super. Dokładnie to miałam na myśli wklejając tu prezentację, co bym robiła będąc singielką i mając odchowane dzieci.

Kiedy zaznało się już smaku małżeństwa i rodzicielstwa to można by spróbować czegoś nowego - kumpelstwa, a może nawet przyjacielstwa w połączeniu z aktywnością i przyjemnym spędzaniem wolnego czasu.

No właśnie, w młodości...
Straconych lat się nie da nadrobić, a problemy z czasem obrastają w coraz grubsze warstwy. Kiedy się człowiek tej bliskości nie uczy stopniowo od wieku nastoletniego w naturalny sposób, to coś zaczyna się psuć w "systemie". Dlatego tak bardzo kibicuję synowi, aby nie miał takich problemów i żeby, mimo tego, że ma dopiero 17 lat zaczął już powoli pokonywać "stopnie" w tej nauce. Nie chodził jeszcze z żadną dziewczyną choć czuł już "miętę" do paru. Teraz też jest jedna do której go ciągnie, ale jak go pytam to mówi, że jeszcze nie są parą. To wszystko jest ważne, bo niestety w domu ma podobnie jak ja "zimny chów". Żona nie lubi się przytulać i potrafi go otwarcie odtrącać kiedy on tego chce. Ja tego nie robię, choć też przez długi czas czułem się bardzo dziwnie w tej sytuacji. Ale doceniam to. Wiem, że już wkrótce on tego nie będzie robił, bo po prostu przychodzi taki czas, kiedy chłopak już nie będzie się przytulał do drugiego mężczyzny (no poza oczywistymi wyjątkami).

Zaznałam smaku małżeństwa, ale był to bardzo gorzki smak. Spróbowałabym lepszego, przy czym nie upieram się przy dopełnieniu formalności, choć też się ich nie boję.

Witam w sobotni poranek

Piegowata, oczywiście że masz rację. Ja wiem, że u Ciebie jest inna sytuacja niż u mnie. Znam Twoje oczekiwania co do związku i wiem, że jesteś otwarta na kontakty z ludźmi.
Ja napisałam tylko ze swojej perspektywy i tak też zrozumiałam Piotra i Snake. Ja już bym nie chciała drugi raz mieć tego wszystkiego w czym czuję się spełniona. Co do kumpelstwa czy przyjacielstwa, to właśnie w małżeństwie mało jest na to przestrzeni, przynajmniej u mnie. Na pierwszym miejscu jest rodzina, potem praca i dom, a potem koleżanki i przyjaciółki. O kumpelstwie z męską częścią świata juz nie wspomnę, ja bym raczej nie ryzykowała w realnym świecie. Natomiast gdybym była singielką bez zobowiązań, to jak najbardziej chciałabym mieć nie tylko koleżanki, ale i wielu kolegów, a stopniowo na pewno zawiązały by się przyjaźnie, może nawet z nutką romantyzmu. W każdym bądź razie postawiłabym na szeroko rozumianą aktywność. To tylko takie moje rozmyślania.

Powiem więcej, oczywistym jest że w takiej perspektywie nie każdy będzie czuł się dobrze, bo nie każdy jej potrzebuje.
Myślę, że Wilk również o czym innym marzy. Wilk pragnie bliskiego związku z kobietą. Może nawet nie ze swoją żoną. Jeśli się czegoś naprawdę pragnie, to się do tego dąży. Jednak pamiętaj Wilku, że związek to nie tylko bliskość emocjonalna i czułość, to również seks. Nie ma związku bez seksu, to się po prostu nie udaje, zresztą wiesz. Bliskość i sex są ze sobą ściśle związane. Z bliskości może narodzić się seks i odwrotnie. Dlatego uważam, że powinieneś zacząć tworzyć na nowo tę sferę Twojego życia.

To tylko moje zdanie, ja tak to widzę na podstawie Twojej relacji, ale jak jest naprawdę to tego nie wiem.

Edit:
Wrócę jeszcze do relacji Twoja żona -syn. Odrzucanie czułych gestów musi być bardzo przykre dla syna. Moim zdaniem lepsze byłoby gdyby żona nawet w sposób sztuczny uczyła się takiego dotyku. Jestem pewna, że stopniowo nabrała by wprawy, a nawet po pewnym zrodziłoby to u niej pozytywne uczucia. 
Dobrze, że przynajmniej Ty Wilku okazujesz synowi uczucia.

Dzień dobry
Lilko, może właśnie o spełnienie chodzi. Ja się nie spełniłam w związku, niestety. Nie będę za wszelką cenę do tego dążyć, bo na siłę się jeszcze nikt nie spełnił, na inne sposoby się uszczęśliwiam, ale jeśli mi się przydarzy jakaś pozytywna romantyczna znajomość, coś co nie jest tylko przelotną atrakcją - to będę szczęśliwa.
Jeśli chodzi o ryzykowne koleżeństwo, to przecież ja decyduję, czy się na coś zgadzam, czy chcę.
Jakieś gromy z jasnego nieba są mi raczej obce, to było dobre 20 lat temu, a dziś mi nie imponuje, więc nie boję się, że wdepnę w coś, czego nie chcę. Natomiast jeśli jakieś koleżeństwo przerodzi mi się w coś więcej, czego świadomie będę chciała - to super!

A co do Wilka, mam wrażenie, a opieram się - może niesłusznie - na własnych doświadczeniach, że oboje z żoną bardziej kierowali się pragnieniem miłości, niespełnieniem niż miłością rzeczywistą. Widzę wiele podobieństw do swoich przeżyć.
Powtórzę, że można oszukać swoje myśli, ale ciała i emocji raczej nie. Prędzej czy później dojdą do głosu.
Niespełnienie może bardzo w życiu narozrabiać, dlatego ja teraz mocno, może za mocno, uważam.

Hejka przy kawie, między kopytkami a konserwacją płaszczyzn poziomych.

Piegusku, ja całkowicie podzielam Twoją wizję związku,a w nim czułości i seksu. Ja mam tak samo i rozumiem czego oczekujesz od związku. Co oczywiście nie znaczy, że to jedyna słuszna droga.
Chodziło mi o to, że brak udanego dla obojga życia seksualnego oznacza duże kłopoty w związku i może skończyć się źle dla wszystkich. ja tam uważam, że w tej dziedzinie jak w każdej innej można się wiele nauczyć i wypracować pewne rozwiązania, oczywiście jeśli obojgu partnerom na sobie zależy.
Oczywiście, że mój mąż jest moim najlepszym przyjacielem, to jedyna osoba na którą zawsze mogę liczyć.
Ja miałam na myśli, że przy moim trybie życia, nie ma zbyt dużo miejsca na liczne koleżeństwa i przyjaźnie, wiadomo że takie relacje trzeba pielęgnować. Obecnie mam tyle ile mi potrzeba, nie czuję niedoborów. Potrzebowałam przyjaznej duszy na moim poziomie emocjonalnym i znalazłam ją w osobie mojej przyjaciółki. Mam jeszcze bardzo dobrą relację z naszą forumową koleżanką Aliką, która nas podczytuje i którą pozdrawiam z tego miejsca. W pracy mam sympatyczne koleżanki z którymi można pogadać sobie o rodzinie lub innych sprawach. I mam jeszcze kilka znajomych mam koleżanek mojej córki, aha i jeszcze dziewczyny z zumby. To mi całkowicie wystarcza.
Ryzykowne koleżeństwo to miałam na myśli z mężczyznami. Patrz dział zdrada-rozwód-rozstania.

Co do Wilka - moim zdaniem za mało działania jest z jego strony. Tylko mnie nie zjedz Wilku.

Fał, myślę, że źle mnie zrozumiałaś.

To co ostatnio napisałam o dotyku dotyczyło relacji matka-dziecko. Ja uważam, że jej obowiązkiem jest dać dziecku ten dotyk, bo bez tego nie ma prawidłowego rozwoju dla dziecka. jeśli nie potrafi powinna już dawno się tego nauczyć. Niestety stan, w którym matka unika fizycznego kontaktu z dzieckiem jest nienaturalny, na pewno to wie, moim zdaniem nie jest to wielkie poświęcenie przytulić własne dziecko, czy dać buziaka.

A co do relacji z Wilkiem, to gdzie tam do anala, jak tam nawet nie ma trzymania za rękę.

Ja myślę odwrotnie, że to Wilk, nie chce swojej żony i dlatego nie dąży do naprawy związku.
Żona była chętna na terapię i z tego co przeczytałam, odpowiedziałaby na inicjatywę Wilka.
Tylko Wilk nie wychodzi z inicjatywą, z różnych względów, z tego co pamiętam, przeszkadza mu również charakter żony.

U Wilka stan bez dotyku trwa chyba od zawsze, on tego nie akceptuje i powinien to zmienić. Jasno powiedzieć żonie - ja dłużej tak nie chcę żyć, albo coś zmieniamy albo odchodzę. Gwarantuję, że żona nie pozostawi takich słów bez odzewu. W takiej sytuacji automatycznie ludziom zmieniają się priorytety.

Jedno jest pewne oboje się ze sobą męczą i nie ma sensu taki związek jak ich, gdzie brak satysfakcji po obydwu stronach.

Któreś z nich musi zrobić pierwszy ruch, bo szkoda życia. Wóz albo przewóz.

Piegusku, w pełni się zgadzam z tym co napisałaś, zwróciłaś uwagę na wiele ważnych rzeczy.

Ogólnie to mam sporo przemyśleń, ale wiadomo że nie da się tu wszystkiego napisać.

A co do zdrady, to uważam, że temat dużo bardziej skomplikowany niż wysokie libido i poukładanie w głowie.
Jednak nie rozwijam tematu. Uważam, że lepiej zapobiegać niż później żałować. Ja bym się nie zgodziła na bliskie koleżanki mojego męża, no więc w druga stronę też tak musi to wyglądać.
Najlepszy kumpel mojego męża właśnie zniszczył swoje małżeństwo i swoją rodzinę. Normalnie rozum mu odjęło. Nic do niego nie dociera, jest na haju. Tyle cierpienia przysporzył żonie, dzieciom, rodzicom, bo jakaś laska zawróciła mu w głowie.

Jestem zdania, że na siłę jeszcze nikt nikogo nie zatrzymał. Jeśli nie umiesz być uczciwy/a i wierny/a, to spadaj na drzewo, ja nie chcę wymuszonej wierności. Chcę ufać i spać spokojnie.

tez nie wyobrazam sobie pozwalania doroslemu człowiekowi na cokolwiek lub zabraniania czegokolwiek. jak będzie chcial zdradzić to zdradzi i zadne zakazy nic tu nie pomogą.

Lilko, rozumiem Cię i nie dziwię się. Też nie siedziałabym cicho, gdybym odkryła, że relacja męża z jakąś koleżanką stała się zbyt poufała. Ze sporym zdziwieniem czytam na forum, jak bardzo kobiety zatracają granice w kontakcie z kolegami, jak się potrafią spoufalać.
Kiedyś przywołałam do porządku koleżankę, moją zresztą, bo napisała do męża sms-a (sam mi zresztą o nim powiedział), gdzie czule zdrabniając jego imię pytała, czy wybrałby się z nią na łyżwy. Nie jest typem kobiety, która z rozmysłem uwodziłaby czyjegoś męża, ale wyczuciem się nie wykazała.
Mam kilku kolegów, cieszy mnie to zwłaszcza, że kiedyś byłam nieśmiała i otaczałam się głównie kobietami, co zubażało mój świat i ograniczało, ale nie przyszłoby mi do głowy jak w pewnym przytaczanym na forum przypadku prosić "mojego" Warszawiaka, żeby się ze mną spotkał, bo muszę się wyryczeć po rozstaniu z partnerem. Ten chłopak z przytaczanej historii pytał swoją dziewczynę o zgodę na to spotkanie.
No, WTF??? Czy on jest bezwolną kukiełką bez własnego zdania? Dla mnie jasne jest, że się kulturalnie przyjaciółce odmawia, oczywiście nie zostawiając jej bez kilku dobrych słów. Można ją nawet i przyjacielsko przytulić, ale umawiać się na otarcie jej łez??? A ta przyjaciółka - księżniczka, co to ją zabawiaj i bądź na skinienie? Przecież wiedziała, że kumpel zajęty i pewnych rzeczy z nim po prostu nie wypada.
Zgadzam się z Tobą, że wystarczy postawić sobie granice. To nie takie trudne, tylko trzeba chcieć.
Gdyby mój mąż miał taką koleżankę, na pewno swojej opinii nie chowałabym do kieszeni. Ale zabronić? Hmm... Pewnie powiedziałabym coś w stylu: "idź i nie wracaj". I myślę, choć nie znam Twojej historii, że właśnie w podobny sposób postawiłaś tę sprawę: jest fajna żona do stracenia .

Fał, to strasznie smutne, o czym piszesz, ale zdarza się, niestety.
Warto w życiu słuchać siebie i żyć w zgodzie z sobą, ale to wymaga odwagi i świadomości.
Presja społeczna bywa wygodna, zwalnia nas z myślenia i odpowiedzialności za swoje wybory. Ale nie każdy pasuje do szablonu i albo się z niego wyzwoli za określoną cenę, albo podda się bolesnemu przycinaniu

Taki pies i trochę innych co inteligentniejszych zwierzaków jest w stanie wyuczyć się pokaźnej gamy "sztuczek" więc nie widzę powodu dla którego matka ciepła inaczej nie może się nauczyć paru "sztuczek". Czy dziecku to będzie pasować czy nie, to kiedyś jak będzie miało ochotę, to wyrazi na ten temat swoje zdanie i matkę podsumuje. W przypadku Wilka akurat syn jego żony miał to szczęście, że on się pojawił odpowiednio wcześnie i chciał emocjonalnie zaopiekować się dzieckiem. Ja co prawda odnoszę wrażenie, że jego żona odfajkowała w ten sposób temat bo "jest ktoś kto przytuli moje dziecko". No ale Wilku dziecko już staje się mężczyzną, "mission accomplished", czas wyjrzeć z okopu...

Dziękuję, Lilko, miło mi.
Kurczę, kopnijcie mnie w tyłek, bo chyba dzisiaj niedzielnie gnuśnieję Nie jest mi z tym źle, ale szkoda tego cudnego dnia.

Jak cudownie mieć swój kawałek przestrzeni pod gołym niebem, choćby tyko balkon w bloku. Jeśli przyjdzie mi szukać mieszkania na stałe, będzie to ważne kryterium.

Fał, z mojej perspektywy dostrzegam, że wiele osób jest pozytywnie nastawionych do Twojego sposobu na życie. Ja dostrzegam przychylne temu opinie i sama się też do nich dołączę. Myślę, że droga która wybrałaś jest dobra dla Ciebie, bo jesteś szczęśliwa.

Nie jest dobrze, źle życzyć komukolwiek.

Mnie tam luba zawsze powtarzała żebym nie robił jej jawnie obciachu Ja nic nie miałem do ukrycia, a wręcz przeciwnie za dużo mówiłem, za dużo udostępniałem. Mnie się coś wydawało niegroźne i niewinne, a ją jak się okazało wkurzało i już nie lubi moich koleżanek... Aż mi szkoda dziewczyn, bo to taka mściwa bestia, nie wiadomo co jej do łba strzeli... Pijemy z kolegą po fachu, ten się pyta czy mam kogoś polecić do pracy. Eeee no ciężko, sam szukam, a może ta - wiesz? Nieee..., żadnych kobitek. Żona by mnie z domu wygoniła

Żeby nie było, że Was olewam Wszystko co tu napisaliście przeczytałem uważnie. Ale chyba jednak nie będę komentował.

W takim razie możemy sobie z Panią Tygrysicą ręce podać. Ja tam też bronię swojego terytorium i dbam o interesy potomstwa.

Snake, myślę, że nie jesteś typem, który flirtuje z dziewczynami i raczej trudno było by Cię poderwać, bo jesteś mało emocjonalny. Żona na pewno o tym wie, ale po prostu dmucha na zimne. Ja na Twoim miejscu odbierałabym to jako wyraz ciepłych uczuć.

Opowiem jeszcze jak skończyła się historyjka z ukrytą koleżanką męża. No więc, kłamał jak z nut na jej temat, w sensie gdzie i kiedy się poznali. Niedługo jakoś byliśmy na imprezie i była ona z mężem. Ten mąż podszedł do nas, przedstawił się, a następnie poprosił mnie do tańca, uprzejmie prosząc o zgodę mojego męża. No i przetańczyliśmy pół nocy, zamówił mi bajecznego drinka, żartowaliśmy. No bawiłam się cudownie po prostu. I choć początkowo na pewno zakładał, ze to będzie gra, to spędziliśmy przyjemnie czas. A trzeba przyznać, że wyglądałam wtedy obłędnie, co akurat ma w tej sytuacji znaczenie. Jego żoneczka patrzała na nas zabójczy wzrokiem, a mój małżonek nie wiem co tam sobie myślał. No cóż, taki prztyczek im się należał. Jakieś pół roku później oni rozstali się, a dziś są po rozwodzie.

Hmmm.... Mnie by się nie chciąło bawić w gierki, odstawiać jakiś teatr, czułabym się tym upokorzona. Bez obrazy.
Nie zarzekam się, że na pewno, zwłaszcza że los mi takich doświadczeń oszczędził, ale z moim charakterem prawdopodobnie powiedziałabym głośno, co o takich nielojalnych zachowaniach myślę, a jak nie pomoże - dałabym w dziób i pokazała drzwi. Nic mi po wymuszonej miłości, a własnością nikt niczyją nie jest.
A zazdrość, jeśli wykracza poza zwykłą, zdrową w sumie emocję, uważam za brak zaufania i ograniczanie wolności drugiego człowieka. Obrażałoby mnie to.
Z pewnością nie postąpiłabym tak jak bohaterka pewnego reportażu: "Kasiu. źle się czuję, a mój mąż nie ma z kim iść do kina", ale przecież nie odizoluję partnera od życia i świata. Sam powinien się pilnować.
Wiem, że nie można być na tyle pysznym, butnym, by zarzekać się, że nigdy się nie zbłądzi, nie można też tak bardzo surowo oceniać innych, ale mam priorytety w życiu, jakiś drogowskaz. We własnym wykonaniu zdrady sobie nie wyobrażam (musiałabym sporo wina wypić, by się odważyć), a za innych nie ponoszę odpowiedzialności. Nie chcesz ze mną być - droga wolna, krzyżyk na drogę.

Lilko, ja broń Boże nie miałam zamiaru Cię  krytykować. Po prostu zastanawia mnie, czy stać by mnie było na wybaczenie, wyjście poza własne urazy. Nie wiem, być może... Ale moja pierwsza, odruchowa myśl: "No jak to, on mi takie świństwo zrobił, a ja jeszcze mam go uwodzić i walczyć o jego względy???". Tak mi się ten taniec skojarzył. Nie bierz do siebie.
Z mężem długo miałam ten problem, że to ja obwiniałam się za nasze niepowodzenia. To niestety dla mnie typowe, że nie zawsze potrafię rozpoznać granice. Szukałam błędów w sobie, próbowałam je naprawiać.. Stosunek do zdrady mam natomiast jednoznaczny, choć na pewno nie przyszłoby mi to wszystko tak lekko jak piszę. Ale że bywam zdrowo narwana, mogłoby się to skończyć potężną awanturą i spaleniem mostów.
Nigdy nie byłam dyplomatką.
Pogrywania nie znoszę.
Nie widzę natomiast niczego złego w tańcu z innym mężczyzną niż mąż - lub z inną kobietą niż żona. Ot, po prostu dla samego tańca, zwłaszcza jeśli mąż z tych nietańczących, nie dla wywołania jakiejś zazdrości. Zazdrość by mnie zabolała, bo ja przecież nie zamierzam z tym obcym mężczyzną Bóg wie czego wyprawiać.

Ha ha ale to była tylko teoria. W praktyce nauczyłem się, że lepiej wiele rzeczy ukrywać. Uczciwość uczciwością... Choć i to nie zabezpiecza dostatecznie. Raz wróciłem z całonocnej imprezy i potem jak się już wyspałem, to z grubsza opowiedziałem co tam na imprezie. Z grubsza oczywiście A gdzieś za parę miesięcy małżonka się mnie pyta znienacka - a gdzieś ty zniknął wtedy na pół godziny z koleżanką i to trzymając się za rączki?! Jej znajomy też był na tej imprezie i przy okazji nie omieszkał złośliwie wspomnieć, że męża widział i ho, ho... Musiałem się chwilę zastanowić o które zniknięcie chodzi i wyszło mi, że jedno więc powiedziałem gdzie i po co zniknęliśmy. Nic zdrożnego, sama czysta prawda ale cóż z jej perspektywy może prawda albo półprawda albo gówno prawda Do trzymania za rączkę się nie przyznałem, bo naprawdę za cholerę nic takiego nie pamiętam. Może po dżentelmeńsku podałem ramię albo ten głąb mówił o momencie w drodze na lub z parkietu, bo ja pewnie staroświecko kobietę mogłem tak do tańca prowadzić. No i weź tu bądź uczciwy, a już dżentelmeński...

Grunt to pamięć do szczegółów. Moja linia obrony opierała się na - no weź, przecież to całkiem fajna laska, nawet pijany bym zapamiętał, że się za rączkę gdzieś prowadzamy, a ja nic takiego nie pamiętam...
Za to mnie się kiedyś oberwało, że ja się nie interesowałem co porabiała luba jak wychodziła na noc. Że się nie dopytywałem i tak dalej. Hm, może wychodzę z założenia, że kto pyta ten sobie napyta? Wychodziło, że mi nie zależy albo co. Ja odpowiadałem, że jak było coś czego powinienem się dowiedzieć, to spokojnie dowiem się. Zawsze znajdzie się ktoś życzliwy. Nie dziś, to za miesiąc, rok, a po co ja mam sobie tym du.... pardon głowę zawracać? Jak się dowiem, to ja mam zaufanie jednorazowe, a jak nie mam zaufania, to żegnaj lalu koniec balu, więc po co sobie głowę zawracać pierdołami?

Podoba mi się to "zaufanie jednorazowe"
A ostatnie zdania najzupełniej podzielam. Albo sobie ufamy, albo związek nie ma sensu.
Przy czym podkreślam znów: jestem w dużej mierze teoretykiem.

Ech, często obserwuję u kobiet takie emocjonalne prowokacje, sama nie jestem od nich wolna. Ale uważam, że trzeba wiedzieć, kiedy z tym przystopować.
Ja nie znosiłam, kiedy mój mąż przychodził do domu i nawet nie zajrzał np. do kuchni, gdy tam byłam, by się przywitać. Czułam się ignorowana, bo dla mnie było zawsze naturalne, że wkraczając do domu, od progu wołam: "Czeeeeść!".
Tu kolejny ciekawy temat się pojawia: przyzwyczajenia wyniesione z domów i ich zderzenie w małżeństwie. Bardzo to było interesujące, czasem śmieszne, a czasami przykre.
Przyszłam np. kiedyś do domu, a mąż obiecał wcześniej, że zrobi obiad. Weszlam do kuchni, usiadłam i czekałam, aż mi naleje tę zupę na talerz i podstawi pod nos, bo w moim rodzinnym domu zawsze ten, kto gotował, wołał towarzystwo "do koryta" i podawał jedzenie
Nie doczekałam się Dziś się z tego śmieję, ale pamiętam poczucie bycia zlekceważoną.

To dobrze Piegusku, bo wyjątkowo źle znoszę krytykę.   Jak wiesz krucho u mnie z dystansem.

A na poważnie, to jeżeli uwagę zwraca mi osoba, którą cenię, to przemyśle sprawę, bo osoba z boku może dostrzec interesujące na nasz temat rzeczy, a jeżeli złośliwiec to wiadomo, że zazdrośnik, albo co gorsza manipulant, więc sobie głowy nim nie zawracam. No i nie wystarczy mi coś oświadczyć, trzeba mieć argumenty na pokrycie tezy. To takie moje ogólne przemyślenia. Teraz to ja taka jestem, ale kiedyś przejmowałam się wszystkim, zamiast zaufać sobie. Zaufać sobie to kolejny klucz do szczęścia, niestety ten aspekt jest często rujnowany w czasie dzieciństwa.

Mnie stać na wybaczenie, kiedy ktoś przeprasza, uznaje swoja winę, moją krzywdę i robi to szczerze. Dopóki tego nie ma, negatywne emocje krążą i nie mogą odejść. Tak było w naszym przypadku. Oczywiście nie mówię tu o tej błahostce. Dopóki mąż kłamał, że wszystko jest OK, dopóki nie zrozumiał i nie przeprosił - ja pamiętałam i przypominałam. W momencie kiedy uznał moją krzywdę - złe emocje odeszły i nie mam potrzeby wracać do tematu, mogę żyć pełnią życia.

A zdrady bym nie wybaczyła - bo to co innego, kiedy mężczyzna wybiera inną kobietę, to znaczy że mało dla niego znaczysz. A ja nie chcę znaczyć mało.

Ten taniec zupełnie co innego znaczył w tym przypadku. Znaczył: przypatrz się dobrze swojej żonie i zobacz kim jest.

Ja sobie nawet nie potrafię wyobrazić co bym zrobiła.

A co do emocji i języka, to mój psycholog powiedział, że to naturalne, że język dopasowujemy do rozmówcy i charakteru rozmowy oraz do stanu emocjonalnego. Więc ja się już nie martwię o mój brak dyplomacji w niektórych sytuacjach.

To słowo użyłam tu w sensie - gry z podtekstem seksualnym. Przyszedł czas, że lubię takie rzeczy. Wiem, że kiedyś to minie, pozostaną mi wtedy miłe wspomnienia. Jak to wygląda? Przykładowo na imprezie mąż mnie zostawia i idzie załatwiać interesy. Mówi kochanie zabaw się tylko z umiarem. No więc żartuję sobie z panami, poznajemy się, tańczymy. Kiedyś z takim jednym zostaliśmy sami na parkiecie, tańcząc do "Dirty dancing", nic zdrożnego oczywiście, ale mój mąż dostał cynk od kolegów, podszedł, przeprosił na chwilę i pocałował mnie namiętnie, po czym zwrócił mnie partnerowi do tańca i poszedł do swoich interesów. A mnie się to bardzo podobało.

Mnie by zazdrość męża nie bolała, ja lubię kiedy jest o mnie zazdrosny. On wie, że go kocham i nie pragnę nikogo innego. A moje gierki są po to żeby mu pokazać, że chcę być zauważana i adorowana.

Snake jak Ty nie rozumiesz kobiet. Zrozum przecież, że Twa żona chce być dla Ciebie tą jedyną, ukochana i upragnioną, a nie żebyś z nią był bo Twoja pierwsza miłość jest zajęta.

A przy okazji, mój ukochany spalił wszystkie liściki od "koleżanek", jak tylko przyśniło mu się że go zostawiłam.

Ja też miałam pierwszą miłość, ale tylko do czasu aż zakochałam się w moim mężu. Nigdy potem nie miałam myśli, że chciałabym być z kimś innym.

Oj Snejku, Snejku, czy Ty aby nie piszesz o mnie? Podam Ci więc krótkie wyjaśnienie punktów 1-4 : kocham Cię jak głupia, kiedy to wreszcie zrozumiesz i odpowiesz tym samym.

Foch, tak znam to zjawisko, ale od jakiegoś czasu nie praktykuję, nie ma takiej potrzeby, zniknęła jak tylko uwierzyłam, że mój mąż mnie naprawdę kocha. O to właśnie wszystko się dzieje.
U mnie foch nie był formą kary, ale po prostu ogarniał mnie taki bezsens istnienia, że nie widziałam powodu dla którego miałabym robić cokolwiek.

A gdybyś podszedł do żony, przytulił i powiedział że ją kochasz? To co by było?

O kurczę, tak smutno to zabrzmiało. Snake, życzę Wam żebyście się z żoną odnaleźli. Jestem pewna, że ona Cię bardzo kocha i czeka na Twój ruch.

Co racja to racja. Dlatego nigdy nie zapytałam mojego męża czy miał kogoś przede mną w sensie seksualnych doświadczeń. Wolę myśleć, że nie.

No ja bym brała tylko mi nie wolno. Ale w innych okolicznościach, taki zimny drań jak Ty byłby na samym początku mojej listy.
Czasami myślę sobie dlaczego dziewczyny nie biorą sobie facetów tylko narzekają, a przecież tyle dobra się marnuje.

Jakby co to nic złego nie miałam na myśli.

Ja wiem, że żona miała przede mną dość bogate życie seksualne. Twierdziła zresztą kiedyś, że seks nie stanowił dla niej jakiegoś problemu. Nie jestem o to zazdrosny. Kiedyś próbowałem ją w żartach trochę podpytać o jakieś perwersje ale nie chciała nic powiedzieć.