moje cudowne życie po rozwodzie - Netkobiety.pl

Ninko

Myślałam jeszcze o Twojej sytuacji. Z pewnością jest bardzo trudna. Decyzje o rozstaniu są trudne, tym bardziej kiedy są dzieci. Po rozmowie z psychologiem, a także czytając literaturę mogę powiedzieć jedynie, że tak naprawdę trudno jest powiedzieć co jest lepsze dla dzieci, czy zachować jedność rodziny i pójść na pewne ustępstwa, dając tym samym dziecku poczucie bezpieczeństwa i możliwość wychowywania się z obojgiem rodziców czy rozstanie, które dla dziecka jest równie ciężkie jak dla dorosłego, a kontakt z drugim rodzicem często się urywa lub jest bardzo ograniczony. Wybór wydaje się prosty kiedy mamy do czynienia z sytuacjami skrajnymi typu przemoc, alkoholizm, nałogowe zdrady. Jednak w innych sytuacja wybór nie jest łatwy.

Jeśli zdecydujesz się pozostać musisz dużo nauczyć się o typie osobowości swego męża, o sobie i o wzorcach wychowywania dzieci. Ja widzę tu tylko taką możliwość do pozostania, że dzięki wytrwałej i systematycznej pracy stajesz się silna i niezależna. Bo widzisz to jest tak, że gdybyś nie pozwalała sobie na ustępstwa i nie robiła sobie nic z docinek męża, to on nie ma takiej władzy żeby Cię do czegoś zmusić. Nie wiem jednak czy można się takim stać, czy to cechy z którymi się człowiek rodzi, albo nabywa w trakcie rozwoju. Są ludzie, których nie da się do niczego zmusić i niewiele robią sobie z czyjejś gadaniny, ale czy można się tego nauczyć to nie wiem. Gdybyś Ty wypracowała sobie taką postawę, że żyjesz według swoich zasad, gdzie uważasz za słuszne to idziesz na kompromis z mężem, gdzie nie to robisz po swojemu, gdybyś na taką sytuację jak z dziadkiem umiała odpowiedzieć: "uważam, że mojemu dziadkowi należy się pomoc ode mnie, mój dziadek zachował się w porządku, bo nie obarczył nas kosztami i nic mnie nie obchodzi, że tobie się to nie podoba. To jest Twój problem, zrób coś ze sobą skoro przeszkadzają Ci takie oczywiste rzeczy." Po czym obracasz się na pięcie i wychodzisz z uśmiechem na twarzy, mówiąc: "pa kochanie , smacznego obiadu, pozmywaj naczynia w tym czasie, bo ja zrobiłam obiad". I dopiero wtedy możesz nauczyć córki, że człowiek nie może dać sobie wejść na głowę.

Ninko, zachowanie Twojego męża przypomniało mi sytuację Renatty, z którą pisałam będąc na wątku "Kobiety na zakręcie". Jej mąż miał osobowość narcystyczną. Było jej naprawdę ciężko, ona wiedziała, że to się nie zmieni, nie mieli dzieci, a mimo to nie potrafiła czy też nie chciała odejść. W jej przypadku jednak miała w tym związku pewne korzyści: pozycję zawodową, towarzyską, wspólny dom nad jeziorem w Kanadzie. I jej mąż miał świadomość tego jaki jest, w jakimś stopniu próbował się z tym mierzyć, co jest bardzo rzadkie przy takim typie osobowości. Pamiętam też jaką akcję zastraszającą urządził, jak jej groził i jak się bała kiedy powiedziała, że chce odejść. To mi się właśnie skojarzyło z tym co opisałaś, że Twój mąż też chce Cię zatrzymać za wszelką cenę, dlatego Cię straszy i jednocześnie namawia na dziecko. Nie wiem czy Renatta nadal nas czyta, jeśli zechce może się wypowie i coś Ci doradzi.

Ninko,
ani my tu na forum ani Ty sama nie jesteśmy w stanie ocenić typu osobowości. To może zrobić tylko psycholog lub psychiatra na podstawie szczegółowych badań na danej osobie. Moim zdaniem powinnaś znaleźć dla siebie dobrą pomoc psychologiczną, tak by ktoś mógł Cię prowadzić. I wtedy psycholog może Ci doradzić, uświadomić adekwatnie do pewnych zachowań męża, ale na pewno nigdy Ci nie powie, tak to narcyz, albo border. To i tak nie ma znaczenia jak nazwie się człowieka, ale ważne jest jakie przejawia zachowania i jak należy na nie reagować.
Jeśli chodzi o naukę własną, to w książkach psychologicznych zazwyczaj są opisane właśnie różne typy osobowości tak, że można dla siebie samej coś sobie przemyśleć.
Ja mam koleżankę, która była w specjalistycznym ośrodku na długiej terapii. Ona ma teraz bardzo bogatą wiedzę, tak że bez problemu potrafi nazwać określone typy zachowań. Bordera z autopsji opisała jako przypadki skrajne w tym sensie, że są to kobiety, które sypiają z kim popadnie, narkomanki, osoby tnące się, anorektyczki, wszystkie przejawy skrajnej autoagresji, osoby te przeżywają skrajne emocje od euforii do bezdennej depresji. I w większości są to kobiety.
A narcyz to ktoś kto manipuluje innymi, zastrasza, wymusza, wymaga bezwzględnego posłuszeństwa, ciągłej uwagi i uwielbienia, zero sprzeciwu, jego racja najważniejsza, a jeśli nie to foch i nie odzywanie się czy  karanie w inny sposób. Od narcyza się nie odchodzi, on na to nie pozwoli bo to dla niego straszna ujma i przede wszystkim nigdy nie odpuszcza, będzie się mścił do upadłego. I w większości to są mężczyźni.

Oba typy osobowości to przypadki bardzo trudne do współżycia z innymi, wyniszczające psychicznie partnerów. Dlatego mówi się, że to osoby toksyczne od, których się ucieka.

Nino, miałam coś napisać, ale Lilka mnie wyręczyła.
Mój mąż też próbował stawać między mną a bliskimi: rodziną, przyjaciółmi. Na szczęście nie udało mu się to, w każdym razie nie do końca.
Och, jak się teraz cieszę, że żyję jak człowiek!

Coś w tym jest.

Dzięki wpisom Twoim i innych net-facetów dowiedziałam się nieco o męskim rodzie. Powiem tak: facet- też człowiek znaczy czuje, bywa wrażliwy i przede wszystkim nie można nadużywać jego cierpliwości.  Dobrze jest go szanować i być dobrym dla niego, nie za dużo księżniczkować, na ile się da sprawiedliwie dzielić obowiązki i przyjemności, ale też trzeba mieć swoje wymagania, swoje zdanie, swoje pasje i kawałek swojego życia bez faceta.
A kiedy odpowiedniego partnera brak, to dobrze jest mieć swoje dobre singielskie życie i korzystać z niego ile się da. W końcu ma się tylko jedno. Tego nauczyły mnie Symbi i Pieguska i również Piotr, bo odnoszę wrażenie, że też nie siedzi i nie jęczy jak mu źle, tylko wychodzi do ludzi i prowadzi dość aktywne i przyjemne życie. Takie mam obserwacje, choć oczywiście na podstawie forumowych wpisów można mieć jedynie ogólny ogląd.

Szczególnie ten fragment jest ważny Jeśli nadużyje się mojej cierpliwości bywam straszny... Wbrew pozorom dużo wybaczam ale czasem coś pyknie w głowie i wtedy jest Sajgon...

Czy forumowicze zauważyli jaką mamy piekną pogodę oststnimi czasy szczególnie rano - 6.06 jadę sobie do pracy a kula słoneczna wisi nad horyzontem jeszcze czerwona a pola już sie zielenią.  I ten zapach - ciepłoziemisty - przepadam !

Dzień dobry
Ja zauważyłam piękna pogodę, już trzy razy w tym tygodniu zażywałam słonecznej kąpieli - uwielbiam leżeć w ogrodzie i wygrzewać się.
Zobaczcie jaki śliczny ogród znalazłam.

Nino, cieszę się
I popatrz, mąż przemówił ludzkim głosem. Może to dobry znak?

Dzień dobry ekipo

Jak miło poczytać co u Was przy porannej kawie.
Wspaniałe wieści Nino, bardzo fajnie, że realizujesz w praktyce to czego się nauczyłaś. Zobaczysz, że to przyniesie rezultaty.
Właśnie tak rób, powiedz krótko, nie wdaj się w kłótnie, a nawet jeśli mąż będzie coś przykrego Ci mówił, to spróbuj podejść do tego tak: to co mówi to wynik jego frustracji, jego wewnętrznych problemów, z którymi sobie nie radzi, musi w końcu zabrać się za siebie, a ja się od tego odcinam, bo nie mogę być jego workiem treningowym, nie taka jest moja rola, mam córki do wychowania, muszę być zdrowa i silna, żeby o nie zadbać, a poza tym ja mam swoją działkę do obrobienia - wzmocnienie siebie, a mąż swoją i nikt nikogo nie może w tym aspekcie wyręczyć.

Zmiana Twojej postawy musi wywołać kontrreakcję męża - nie ma innej opcji. Tak trzymaj Ninko

Cześć, Dziewczyny i Chłopaki.
Ja też bardzo błogo i miło rozpoczęłam dzień. Poleniuchowałam sobie z rana, ale za chwilę zabieram się do zwykłych codziennych prac, żeby mieć je szybko ze sobą i skorzystać jeszcze z tego cudownego dnia. Rower i szlaki wzywają! Chcę do lasu!

Miłego dnia!

Witam przy kawie i wiosennej muzyce.

Mnie się zdarzyło raz doprowadzić męża do szewskiej pasji. Jakieś dwa lata temu, w czasie kryzysu. To był jedyny raz kiedy się go przestraszyłam. Od tego czasu jednak mam do niego większy respekt.

Jak spędziliście ten piękny weekend?

Byliśmy na wycieczce w Bobolicach i Mirowie. W Bobolicach jest ten odbudowany zamek. Ładne okolice. Ostatni raz tam byłem jak ten zamek był jeszcze ruiną.

Snake, to ja chyba też bez instynktu Agresja wywołuje we mnie odruchową kontragresję i lepiej mnie nie drażnić
Na szczęście urosłam, zmądrzałam i wiem, że nie tędy droga. Szukam innych rozwiązań.

Ja też Kiedyś uznałem, że nie chcę pójść siedzieć. Natomiast szafkę w kuchni można naprawić, talerze można kupić To nawet zabawne, ja eksploduję, a ona wpada za chwilę maksymalnie podjarana

Snake powiem Ci coś co może Ci się nie spodobać.

Mój ojciec taki był, matka go wkurwiała a on wtedy eksplodował. Nigdy go za to nie winiłam, bo przy mojej matce to nawet święty by oszalał, ale jednak we mnie uraz pozostał. Wszelki huk, hałas itp. wywołują u mnie agresję. Na szczęście mój mąż jest bardzo spokojnym człowiekiem, inaczej byłaby ciągła walka, bo ja rzadko bywam uległa.

O, ja cię kręcę, a myślałam, że to ja jestem wybuchowa!

Co do przyjaciół, to "przerabiam" właśnie temat wykruszania się starych znajomości.
Mam czy może już miałam wieloletnią przyjaciółkę. Pokochałam ją jak siostrę za wrażliwość, dobroć i bogate wnętrze. Po ponad dwudziestu latach zażyłości znamy się jak łyse konie i sądziłam, że także rozumiemy.
A jednak chyba podążając naprzód, muszę zostawić w tyle tych, co kiedyś szli ramię w ramię.
Przykro mi to mówić, ale na skutek trudności i przykrości ta osoba odwraca się od ludzi, zamyka w sobie i w swoim świecie. Cofa się i nie pozwala sobie pomóc.
Kielich przelało spięcie według mnie na poziomie podstawówki. Poszło o to, że nieświadoma niczego wyjawiłam przed jej znajomym, w jakim jest wieku. Ona odmłodziła się przed nim o kilka lat. On jej to wytknął a ta śmiertelnie się na mnie obraziła, o czym dowiedziałąm się nie od niej. Nie odbiera teraz moich telefonów, nie odpisuje na SMS-y.
Choć mi trochę przykro, do winy się nie poczuwam. Śmiech mnie pusty ogarnia, że biorę udział w takiej głupocie i dziecinadzie, że z tak błahego, wręcz durnego powodu przekreśla się coś ważnego. Zadaję sobie chwilami pytanie, z kim ja się zadawałam.
Jednak pomimo nutki żalu czuję, że stało się coś, co stać się musiało. Że idę swoją drogą i takie są konsekwencje oraz cena.

Lilka
"Uwielbiam młode ziemniaki, w ogóle lubię potrawy z ziemniaków, ale tylko z tych co rosną u nas na południu. "

Mieszkasz na południu Polski?
Jakie jest zachowanie Twojej córki, wkroczyła już w czas huśtawki nastrojów? Raz złości się a raz cieszy?
U nas z byle powodu zaczynaja się złości i gadanie z blachego powodu.

cóż za błyskotliwa riposta
az sie posikalam z wrazenia

Lilka
"Tak, obecnie mieszkam na południu".
To mieszkamy w tej samej części Polski, też jestem z południa i tu mieszkamy.

Ja też z południa, tylko wschodniego
Lilko, nie odrzuciłam mojej przyjaciółki, to ona obraziła się i przestała się odzywać. Próbowałam do niej dotrzeć, ale odgrodziła się murem. Mam żal, że z powodu takiej błahostki. Paradoksalnie łatwiej by mi było, gdyby poszło o sprawy poważne: wiedziałabym, za co przepraszać. A tymczasem myślę sobie: co to była za przyjaźń, skoro o taką bzdurę zrywa się ponaddwudziestoletnią bardzo bliską relację? Warto o taką zabiegać? Kilka razy spróbowałam, ale bezskutecznie, więc odpuściłam.
Nie ukrywam jednak, że mnie pewna pustka dopadła. Sporo czasu wypełniały nam pogawędki, choćby tylko telefoniczne, wiele było wspólnych tematów, dyskusji i ploteczek. Sporo ubyło z mojego życia. Ale, trudno,  poradzę sobie, a i jej może przejdzie.
Nigdy przed nią nie kryłam, że fałszowanie swojego wieku, to niepoważne, moim zdaniem, i strasznie infantylne zachowanie. Przecież nierealne jest, by prędzej czy później nie wyszło na jaw. A skądże ja mogłam wiedzieć, że ten akurat człowiek również jest okłamywany - i po jaką cholerę??? Nie zamierzałam paplać o jej sekretach, ale ciągła konspiracja przecież jest nierealna. On coś wspomniał o jej wieku, a ja odruchowo, nie pamiętając o "strasznej tajemnicy", sprostowałam pomyłkę. On twierdzi, że to bez znaczenia, ale wspomniał jej o tym, ona się na mnie wściekła i tak urosły z igły widły.
Pisząc o powodach naszego rozdźwięku czuję się jak smarkata gimnazjalistka, a nie baba z czterema dychami na karku i kawałkiem piątej.
A co do Meczowego, Lilko, to dostał zamaszystego kopniaka: posłałam w jego stronę kilka niecenzuralnych słów i wreszcie chyba coś dotarło.

Piegowata a tak szczerze...a jak Meczowy sie znowu odezwie i zapewni ze chce pogadac neutralnie tak poprostu  to pogonisz kolejny raz? Bo stawiam dolary przeciw orzechom ze nie...bo wkoncu normalnie po kolezensku to pogadac mozna i Ty go w sumie lubisz jako czlowieka wiec czemu nie...i koleczko od nowa .

Dubel

Hej popołudniowo przy drugiej kawie.

Rozumiem Piegusko, że masz już dość gadki o Meczowym. Ja nie miałam nic złego na myśli tylko tak mi się skojarzyło, bo akurat jego przypadek pamiętam.

Co do przyjaciółki, to ja bym nic nie robiła na razie w tej sprawie, piłka jest po jej stronie. To ona kłamiąc nawarzyła sobie piwa. Ja to widzę tak, że zareagowała bardzo emocjonalnie, może zależało jej na tym facecie. Wygląda na to, że potrzebuje czasu żeby to przetrawić. Ale to ona go okłamała i nawet jak zgodziłaś się milczeć, to powinna była przewidzieć, że możesz się zapomnieć lub zwyczajnie wygadać. W sumie wiedziałaś, że kłamie a nie przeszkadzało Ci to, może i dobrze być wyrozumiałym, ale trzeba przyznać, że i Ty nie będziesz mieć pewności czy Ciebie nie okłamuje. Ja na miejscu tego faceta nie chciałabym być okłamywana zwłaszcza przez potencjalnego partnera. Tak zrozumiałam to zdarzenie.

Po prostu dałabym czas tej przyjaciółce, aż zrozumie, przyjdzie do Ciebie i przeprosi. Wtedy porozmawiać, a potem zamknąć temat. Nie ma co przekreślać tym jednym jej fochem przyjaźni, bo raczej nie wydaje mi się, że przyjaciółka zmieniła się nagle, już bardziej, że Ty Piegusko widzisz więcej w jej zachowaniu niż kiedyś. I w tym sensie porównałam wybaczanie wieloletniej przyjaciółce a wybaczanie Meczowemu, który działał z pełną świadomością, że Cię krzywdzi swoim zachowaniem a nie w emocjach. A teraz milczę o meczowym jak grób.

Rzeczywiście Piegusko ja zrozumiałam, że piszesz o tej przyjaciółce, bo chcesz żeby się odnieść. W końcu wiele lat się przyjaźniłyście.
Przyjmuję do wiadomości Twoje słowa.

Witam. Ale wiatr dziś u nas wieje, głowę chce urwać. Jakaś śpiąca jestem cały dzień, nic mi nie ubywa żadna robota. Koszę trawę wokół domu. Zostało mi jeszcze trochę tylko ,że między drzewkami owocowymi i malinami. Dużo mijania.

Piegowata rozumiem Cię i to dobrze. Też nie mam przyjaciółki takiej bliskiej i na wszystkie tematy, na zwierzenia. Czuje cały czas tą pustkę o której piszesz.
Czas pokaże jak rozwiąże się Wasza sprawa. Życzę by pomyślnie dla Waszej przyjaźni.

To jest nas już trzy z południowych regionów.

Lilka pytałaś kiedyś o przyjaźń, relacje kolega-kokezanka. U nas jeszcze nie ma takiej. Córka lubi bawić się i z dziewczynkami i chłopcami. Lubi jednego chłopca bo jest grzeczny i umie bawić się z dziewczynkami bo ma w domu 3 starsze siostry. Na chwilę obecną jest spokuj, ale zdaje sobie sprawę, że kiedyś to się zacznie.
Pomijając chwilę zdenerwowania córki reszta jest w porządku. Jest grzeczna, rozsądną, opiekuńcza. Lubimy razem spędzać czas. Nie lubi uczyć się angielskiego, ale z matematyka nie ma problemu.
Wiem, że na jej zdenerwowanie ja muszę być spokojna i opanowana. Czeka nas nastoletni czas.
Pozdrawiam, idę dalej do kosiarki.

Mój post o przyjaciółce był reakcją na zwierzenia Lilki o jej przyjaciółce. Po prostu podzieliłam się świeżym przeżyciem - i tyle. W końcu tu się nie tylko o problemach pisze.
Feniks, jeśli moja odpowiedź na Twój post zabrzmiała lekko agresywnie, to dlatego, że poczułam się lekko agresywnie potraktowana. Nie potrzeba mnie sprawdzać, nawet moja Mama tego już nie robi Jeśli zechcę pomocy w rozwiązaniu problemu czy odpowiedzi na pytanie, z pewnością zakomunikuję to wyraźnie.
Lilko, do Ciebie nic nie mam I nie musisz milczeć jak grób, bo spontaniczne pojawianie się tematów jest przecież normalne. Można i o Meczowym, ale to już sprawa, do której mam dystans.

P.S. Na blogu jak najbardziej komentuje się posty

Feniks, nie wiem, do czego potrzebna Ci wiedza o moim ewentualnym postępowaniu, ale nie ma sensu drążyć.
Nie jestem na siebie zła, że się nie odcięłam. Nie mam zwyczaju odcinać się od ludzi, chyba że już naprawdę innego wyjścia nie ma. Meczowemu po prostu ostrzej powiedziałam, że sobie pewnych zachowań nie życzę, bo uprzejme komunikaty były nieskuteczne. Sam się potem odczepił.
Kiedy mu nie odbija, jest sympatyczny i z takim "normalnym" Meczowym jak najbardziej mogę zamienić parę słów.
Nie jestem zła na siebie, bo wiem, co robię. Denerwuje mnie osądzanie, z którym się spotkałam, pisząc o nim.

Trochę melancholii

Cześć ekipo
Przygotowuję w weekend dużą imprezę. Będę mieć dużo roboty.
Tymczasem zostawiam wesoła nutkę.

I ja przyłączam się do życzeń.

Oby jak najwięcej było spokoju u Ciebie i u mnie. :)Super, że dobrze jej idzie z matmy, bo to podstawa, w końcu królowa nauk.

I ja również. Miło mi, że nie tylko ja mam takie podejście.

Snake, dzięki za muzę. Po tytułach patrząc nie znam, więc tym bardziej chętnie posłucham sobie wieczorem.

Pozdrawiam słonecznie dziewczyny i chłopaki.

Kochani, potwierdzam, że w zdrowym ciele... zdrowe cielę.
Musiałam znowu powalczyć z kryzysem. Są takie dni, gdy zdycham po prostu. Wczoraj przeprosiłam znajomych z facebookowej grupy wsparcia i poprosiłam o wyżalenie się, ile wlezie. Pożalili się i inni, ale w sumie dostałam sporo ciepła i życzliwości.
Wnioski banalne: nie ma co się katować wymaganiami i wymyślać sobie od leni. Odpuścić, choć trudno się rozstać z myśleniem, że wszystko powinniśmy robić na tzw. tip-top. Taka frustracja potęguje stres, a stres chorobie nie służy (a raczej służy - i to jak!).
Jedna z pań napisała o ruchu. Że gdy go nie uskutecznia, potrafi cały dzień przeleżeć w łóżku z braku energii, więc choćby miała się zmuszać, chodzi przynajmniej na spacery - to jej pomaga.
I wiecie... Wczoraj dzieci (syn z kolegą) wyciągnęły mnie na basen. To był genialny pomysł! Odżyłam, doprawdy Od razu więcej energii.
Za chwilę zabieram się za domową pańszczyznę, a potem romantyczny spacerek. Mam ochotę poparadować po mieście w pewnej długiej spódnicy w kolorze chabrów Upolowałam za całe 4 złote!
Miłego...

Witajcie.
Lilko, gdy mieszkałam jeszcze z rodzicami i rodzeństwem, moi rodzice mieli okazję wynająć domek z podwórzem i sadem. Mój tata-romantyk (nie mogę się zdecydować na pisownie, bo czasem traktuję "tatę" i "mamę" jak imiona, a czasami jak... rzeczownik ) natychmiast chciał się tam wprowadzać, ale trzeźwa mama zwróciła uwagę na mankamenty mieszkania (grzyb). Byłam zachwycona perspektywą porannych spacerów po rosie w sadzie i żałowałam, że do tego nie doszło. A jak pięknie byłoby teraz, wiosną!
Mój dobry nastrój nadal się utrzymuje, co mnie bardzo cieszy i dodatkowo pozytywnie "nakręca". Mam energię, zdążyłam z rana zrobić mnóstwo pożytecznych rzeczy i w ogóle zorganizowana jestem jak nie ja Z synem stoczyłam długą i krwawą (no... w przenośni! ) batalię, która skończyła się kapitulacją małoletniego: zmywa właśnie naczynia zalegające w zlewie od wczoraj rano - bo się uparłam, że on to zrobi i za nic go nie wyręczę. Posunęłam się do rękoczynów i wyrwałam mu telefon z dłoni oświadczając, że oddam, gdy spełni moje polecenie. Ot, życie z nastolatkiem...
...Mój kot szaleje właśnie na dywanie ze znalezioną gdzieś chusteczką higieniczną
A ja mam na dziś dwie ciekawe książki i poczytam po kawałeczku z każdej. Zdarza mi się czytać dwie naraz.