moje cudowne życie po rozwodzie - Netkobiety.pl

Żona z kieleckiego to mówi na pantofle ciapki, ciapuszki
U mnie mówiło się albo pantofle, albo kapcie. A w wojsku to się mówiło znowu laczki

Jakie pole, pole to u rolnika, u mnie chodzi się na dwór. ;)

Na Polesiu Lubelskim, gdzie kiedyś mieszkałam, mówiło się "ciapy".
A kto zgadnie, co to są sztangle? Albo meszty?
Wilk z Krakowa, to może wie

Dzień dobry w pierwszy dzień wiosny

Było przywitanie muzyką (lubię "Cztery pory roku" Vivaldiego ), a teraz jeszcze obrazem.

Miło mi, że babeczki przypadły do gustu. Ja w sezonie robię tartę z kremem waniliowymi, malinami i galaretką. To jedno z moich ulubionych ciast, a inspiracją były takie właśnie pyszne babeczki.

Bardzo lubię czytać o takich chwilach, to zawsze poprawia mi nastrój.

Aż przez monitor można poczuć Twoją radość. Super.

Sztangle wiedziałam od razu, to takie mini bagietki.
A nad mesztami trochę pomyślałam i wyszło mi, że to zakryte buty.

Oczywiście, że mam dobre życie. Miałam na myśli sferę duchową. Po prostu dostrzegłam w Twojej postawie coś wyjątkowego, coś bezcennego - miłosierdzie. Ta postawa jest fundamentem mojej wiary. Ja tak nie potrafię w stosunku do osób które świadomie i celowo wyrządzają mi lub innym krzywdę.

Cześć Ekipo

Wojna płci lub jak kto woli poranna gimnastyka.

Co znaczy kochać? Tu każdy poda swoją definicję.

Ja myślę, że "kochać za bardzo" to być głodnym miłości.

Wszyscy gdzieś tam w głębi duszy pragną być kochani, a jednak tak niewielu potrafi kochać.

A przecież jako dzieci potrafiliśmy. Przyszło mi na myśl " Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci..."

No, ale dlaczego mam nie wymyślać? Ja lubię wymyślać. Odtwórczość sprawia, że się duszę. Dlatego jeśli mogę niczego nie powtarzam w ten sam sposób.
Wymyślanie dla mnie jest twórcze. Może nawet uda mi się od czasu do czasu wymyślić coś lepszego niż ktoś inny? A jeśli nawet nie to będę mieć te swoje wymysły na własny użytek.

Ja napisałam co dla mnie oznacza "kochać za bardzo". I właśnie tak myślę, że ludzie którzy kochają za bardzo zrobią niemal wszystko dla tej osoby, poświęcą siebie samego, dlatego właśnie że pragną by ktoś ich pokochał. Oczywiście w mojej ocenie jest to destrukcyjne zachowanie. Oznacza dla mnie: nie kochać i nie szanować siebie, rozpaczliwie pragnąć miłości, nie wiedzieć i nie umieć kochać siebie i innych w zdrowy sposób.

Gdyby ludzie nie wymyślali nowych definicji i teorii dalej wierzylibyśmy, że człowiek został ulepiony z gliny, a kobieta ma służyć mężczyźnie, bo jest stworzona z jego żebra.

Piegowata, myślę podobnie do Ciebie, ze swojego podwórka, ja też swego czasu miałam rozterki duchowe z powodu braków z dzieciństwa, które miały się przełożyc na moje późniejsze związki; dziś uważam, że było ono spokojne i szczęśliwe, nauczyłam się samodzielności, po prostu skoro moi rodzice nie dostali czegoś w dzieciństwie, to nie umieli mi tego potem przekazać, ale przekazali to, co sami dostali (wspomnianą samodzielność przykładowo) nie ma o co kruszyć kopii, tylko uważniej postępować z własnymi dziećmi. Niestety, na pewne sprawy nie mam wpływu i chociażby widzę, że moje dzieci mają braki w codziennej obecności ojca, niestety 4 dni w miesiącu nie wystarczają, biorą się w tym pewne kłopoty, ale na szczęścia mam brata, z ktorym moje dzieci maja bardzo dobry kontakt i do którego zwracają się w męskich sprawach.  Czasem nawet się zastanawiam, czy skoro wychowują się tylko z matką, czy będą umieli funkcjonować w związkach, ale w sumie nie zamartwiam się tym. Raz wdepnęłam w związek z narcyzem, byl to emocjonalny rollercoaster, ale po latach uważam to za cenne doświadczenie, bo tym bardziej doceniam teraz swoje życie, jakie obecnie prowadzę i wiem, że kolejny raz nie pchałabym się w takie rozwiązanie.

Ja też miałam myśli kiedyś, że byłam źle traktowana w dzieciństwie, przykładowo ojciec w okresie mojego nastoletniego życia parę razy zwrócił się do mnie per "cielęcino", dziś pamiętam czułość w jego głosie, kiedy się do mnie tym słowem zwracał. Nic nie jest takie oczywiste. Pamiętam jak w podstawówce polonistka tłumaczyła nam, że słowo "psisko" może mieć negatywny wydźwięk, ale kiedy uzyje się go w zwrocie "wierne psisko", to już znaczenie ma całkiem inne.

Z kolei w rodzinie pewnej osoby, z która od dzieciństwa byłam blisko, wszystko na pozór było super, wielopokoleniowa zgodna rodzina, okazywana sobie czułość, bliskość, jak dobiegałam swojej 19 to się dowiedziałam, że ojciec rodziny jest alkoholikiem wpadającym w ciągi alkoholowe, rodzina przed jego agresją nieraz uciekała do sąsiadów. Nic nie jest oczywiste.
Mój były tez w sumie wyrastał w niepełnej rodzinie, a matka tak go traktowała, że jak wyciągałam rękę, żeby go pogłaskać po twarzy, to się uchylał odruchowo jak przed ciosem niespodziewanym. Jego matka do ludzi serdeczna, uśmiechnięta, przy mnie nigdy nie krzyknęła, jak byli sam na sam to nawet krzesła łamali w bijatyce.

Każdy ma coś - ja po ex jak byłem z K -to nie mogłem sie nadziwić że każdą (no prawie) rzecz mogliśmy załatwić rozmawiając i znajdując szybko rozwiązanie. Kurde z ex to trwało całe życie i tylko się nasłuchałem jaki to ja jestem zły .

Myślę, że to kwestia barier komunikacyjnych. Co innego mówimy, co innego słyszymy. Sama ostatnio pisałam pismo do pewnej instytucji i po jakimś czasie zostałam poproszona o informacje uzupełniające, bo w jednej kwestii wyraziłam sie niejasno i urzędnik powiedział, że z innym urzędnikiem zastanawiał się o co mi chodzi. Musiałam uściślić podawaną informację. A jak pisałam pismo, to mnie ono wydawało się jasne i oczywiste.
inny przykład -  Z tego samego spotkania u psychologa na terapii małżeńskiej  wynieśliśmy z byłym zupełnie inne wnioski, a przecież słuchaliśmy tych samych słów.
Zresztą nie tylko z bm miałam takie doświadczenia, weźmy chociaż wypowiedzi na tut. forum pewnej osoby, ja drogą dedukcji wyciągnęłam trafne wnioski, do których doszła też moderacja, a posądzono mnie o ujawnianie tajemnicy korespondencji.

Nie rób Piegowata wiwisekcji, bo to szkoda żeby pół Polski czytało historię Piegowatej. Ja też się w sumie dziwię, że związałam się z bm, bo działał mi w pewnym sensie na nerwy, ale widocznie też miałam jakieś braki w sobie lub niewiarę w to, że mogłabym spotkac w innym czasie kogoś innego, może lepszego, a może gorszego. Zresztą nawet mój ojciec przyznał kiedyś, że pomylił sie w ocenie bm.
Zresztą z perspektywy czasu niczego nie żałuję w życiu, także związku z bm. Ot, po prostu kolejne doświadczenie życiowe.

Pomyśl o tym, jakie konsekwencje by ponosił, gdybyś nadal żyła z bm. To też nie byłaby zdrowa psychicznie sytuacja. A jeszcze z obecnym stanem wiedzy psychologicznej może zdawałabyś sobie sprawę, że mały czerpie z dzieciństwa zły wzorzec związku.

A tak to - myślę, że ma teraz w domu wzorzec człowieka, który się nie poddaje i walczy.

No to teraz mogą nam napisać o różańcowym kole wzajemnej adoracji ;)

Dzień dobry
Zapraszam na kawę

Z przyjemnością przeczytałam Waszą rozmowę. Cenię sobie takie zdroworozsądkowe podejście do życia.
Bardzo chciałybyśmy ochronić nasze dzieci przed wszelkim złem i cierpieniem, ale to niemożliwe. Dla mnie też jest to trudne do zaakceptowania.
Zapamiętałam sobie jednak to zdanie Piegowatej, że najważniejsze aby dziecko zawsze czuło że jest kochane.

Jakie macie plany na święta? Ja w weekend posprzątam tak jak zwykle, na wiosenne porządki za zimno.
Potem zakupy, z potrawami nie będę przesadzać, ale może zrobię coś nowego. Macie swoje ulubione wielkanocne potrawy i ciasta?
A międzyczasie Triduum Paschalne.

Piegowata nigdy nie myśl o sobie źle. Jesteś bogatym wewnętrznie człowiekiem, wiele się od Ciebie nauczyłam.
Doceniaj siebie Kochana. Przytulam ciepło.

Ocho - dół  pełną  gębą!  A gdzie szalupa? Przygotowana? Ja przygotowalem sobie w postaci naprawienia wannowego odplywu i juz moge sie wymaczac kiedy chcę.

Lou, niespecjalnie mnie pocieszyłaś, ale dzięki za intencje.
Jakoś to będzie, jednak ciężko się z tym pogodzić. Uroda nigdy nie spędzała mi snu z oczu, ale Symbi użyła kiedyś określenia "zdruzgotana kobiecość" - właśnie to odczuwam w związku z tymi jakże trywialnymi problemami.

Dubel.

Lou, godność nie oznacza braku emocji. A po drugie to nie jest tylko kwestia starzenia się, ale choroby, a te czasami przychodzą za wcześnie.
Nie mam innego wyjścia, jak się z tym pogodzić, ale chyba mam prawo przyznać się, że nie zawsze mi to łatwo przychodzi. Nie "kupuję" bajek o ludziach zawsze dzielnych i uśmiechniętych. Oni też wylali wiele łez.

Pozwoliłam sobie zacytować, żeby nie zginęła ta wypowiedź.

Nigdy nie oczekiwałam od nikogo, że będzie wiecznie uśmiechnięty. Sama taka nie jestem, wiec tym bardziej rozumiem. Ale tam, gdzie nie mam wpływu na zmianę, staram się akceptować. "Co zrobisz...  Nic nie zrobisz ..."

Piegowata,
A jak po wizycie u dentysty?
Ja miałam pechową niedzielę w związku z problemem "zębowym". Dziś już mam trochę podreperowane, ale problem został, a leczenie będzie kosztowne

To nie siłuj się z sobą. Połóż się włącz tv lub weź książkę i coś dobrego do jedzenia

Twój syn dużo spędza czasu poza domem Moi po lekcjach nie chcą wychodzić, czasem zostaną po lekcjach na placu, ale jak już wrócą do domu, to nie wychodzą. A i tak średnio sobie radzą. A twój w której klasie?

Ja mam syna w 5-tej, a córkę w 6-tej. Ani jednego ani drugiego nie mogę zagonić do lekcji. Syn nie ma ambicji i mówi, że trójka to też "dobra" ocena
Ja z kolei nie zawsze sprawdzam. Zależy mi, aby sami byli odpowiedzialni za oceny. Co jakiś czas sprawdzam oceny w edzienniku i wtedy są kary i nagrody

Nino, bardzo Ci współczuję. Przypomina mi to moją sytuację. Nie zwalniam się absolutnie ze wspólodpowiedzalności za moje nieudane małżeństwo, ale - jak w piosence - do tanga trzeba dwojga. Jeśli jedna osoba nie chce się zmienić, to ta druga może na rzęsach stawać i nic to nie da. Moja nieśmiala (bo monopolu na rację nie posiadam) sugestia jest taka, żeby jasno i wyraźnie komunikować mężowi, na co się nie zgadzasz - i naprawdę się nie zgadzać, na przykład nie wyciszać telefonu, gdy dzwoni mama (nie pamiętam dokładnie, co o tym pisałaś, przepraszam) oznajmiać wyraźnie, że nie życzysz sobie, żeby Cię atakował. Ja się nauczyłam ucinać dyskusje z mężem, gdy stawał się agresywny - po prostu oznajmiałam mu, że tak nie będziemy rozmawiać i wychodziłam z pokoju. Ale wtedy, kochana, masz wóz albo przewóz: albo mąż przemyśli swoje zachowania i pomyśli nie tylko o sobie, albo... tu już sobie sama odpowiedz, czy chcesz żyć w wiecznym stresie, czy lepiej rozstać się i żyć spokojnie i z godnością. Ja rozstałam się z potężną ulgą. Więcej, może mądrzej podpowiedzą ci inni forumowicze.

Cześć dziewczyny

Dziękujemy i zapraszamy na wspólną kawę.

Pochwalę się, że niedzielę byłam na udanych zakupach. Kupiłam piękne sukienki, spódnice, bluzki i spodnie i jeszcze torebkę. 

Ninko myślę, że Piegowata dobrze ujęła temat.

Poza tym moim zdaniem bez indywidualnej terapii stosownej do potrzeb Twojego męża nie ma co myśleć o zmianie na lepsze.

Nie rozumiem działań tej pani psycholog, być może wspólna terapia nie jest obecnie najpilniejsza, a właśnie indywidualna dla każdego osobno.
Zapytaj o to psychologa i również zadaj te pytania które Cie nurtują. Ja tak robiłam i nie wychodziłam bez konkretnej odpowiedzi.

Czytuję Wilską, polecam też Joannę Godecką z Sympatii. Tylko dla niej ten portal odwiedzam

O kurczę, zapomnialam o pisankach
Talentów plastycznych i manualnych poskąpił mi Pan Bozia, ale coś tam się zawsze kombinowało. Wprowadziliśmy z małym wtedy synkiem nowatorską technikę malowania flamastrami - z nie najgorszym efektem.:) I oczywiście tradycyjne łuski z cebuli, obierki z buraka itd.

A ja zaliczam swoją Sjogrenową zniżkę i walczę dzielnie
Wczoraj "wynykalam" (taki galicyjski synonim szperania) na Fb grupę wsparcia dla chorych, poprosiłam o włączenie w szeregi i dziś z rana co nieco poczytałam.
Zmęczenie w ZS jest nagminne, jakaś kobieta wyznała, że prowadzenie domu w tym stanie to wyczyn. Trochę mnie to pokrzepiło - paradoksalnie - bo już sama sobie wymyślałam od leni i marud. Bardzo, bardzo siebie takiej nie lubiłam i chyba wciąż nie lubię. Lepiej mi z Piegowatą uśmiechniętą, energiczną, pełną chęci do działania. Wyzwaniem jest akceptować to swoje "gorsze" wydanie i zawężające się możliwości.

Czołem Ekipo

Dzięki Piotrze za pomysł z pisankami. Ja nigdy nie robiłam, a w tym roku zrobimy z córką. Zamiast umyć okna zrobimy pisanki.

Piegusku wiesz, że ja przy swojej chorobie też z tej grupy co Twoja, miałam zespól przewlekłego przemęczenia, ale ja nie zdawałam sobie sprawy że to może być związek. Wykonywanie pracy zawodowej, domowych zajęć i opieka nad dzieckiem w takim stanie to są prawdziwe wyczyny. Ktoś kto tryska energią i ma werwę do pracy tego nie zrozumie. Od kiedy ustąpiły w większości objawy choroby, to i dużo lepiej się czuję. Obecnie kiedy jestem zmęczona to odpoczywam mimo nie zrobionych obowiązków, a kiedy mam dużo energii to z przyjemnością nadrabiam zaległości. Najgorzej było mi przestawić umysł, bo jak widziałam bałagan to od razu miałam doła, że tyle rzeczy nie zrobione, ale stopniowo zaczęłam to olewać i tak jest dobrze.

Wiosenna nutka

P. S.  Masz rację Lilko, że trzeba trochę zmienić swoje myślenie o powinnościach, sprawach ważnych i nieważnych.
Na tej facebookowej grupie wsparcia dostałam sporo porad dotyczących mojej choroby. Na pewno warto z nich skorzystać.