moje cudowne życie po rozwodzie - Netkobiety.pl

Rzeczywiście formalnie tak to właśnie wygląda. Ja chciałam zwrócić uwagę, że szkody psychiczne powstaną niezależnie od tego. Na pewno ktoś kto doświadczył realnej wojny i zabijania poniesie tego konsekwencje, w jedną czy w drugą stronę. Myślę, że wielu nie zdawało sobie sprawy z tego dopóki tego nie doświadczyło. I tak jak piszesz to jest polityka. A działania bezskuteczne czy to w Afganistanie czy w Iraku, czy nawet w byłej Jugosławii. Mój mąż mówi, że w niektórych kulturach musi być reżim, a rozwalenie reżimu rodzi wojny. Zresztą nie wierzę w to, że te działania to pomoc zwykłym ludziom. Dlaczego w Czeczeni nie pomagali?

Dla mnie właśnie nie to samo, ale to trzeba odnieść do konkretnych sytuacji. Pierwszy przypadek to świat ogarnięty wojną, nie masz gdzie uciec, masz do wyboru bronić swej ojczyzny jako swego domu, a więc i swoich bliskich, albo i tak zginąć. Walka na polu bitwy to nie to samo co np. katowanie swoich w więzieniach jak Grzegorza Przemyka. Oni mieli wybór, nie musieli tego robić.
Gdyby było gdzie uciec to bym uciekła, bo wolałabym sobie spokojnie żyć na innym skrawku ziemi niż brać udział w bezsensownych wojnach.
Co do samoobrony to ja nie wahałabym się czy bronic siebie i swoich bliskich lub nawet innych niewinnych ludzi i strzelić do wroga. Oczywiście to sytuacja czysto teoretyczna, bo nie wiem jak stałoby się naprawdę. Zawsze zastanawiam się dlaczego na filmach ludzie się wahają, a potem sami giną.

Niedawno oglądałam film, w którym do walki wykorzystywano uzdolnione dzieci, "Gra Endera". I tak właśnie się zastanawiałam po co kręcą o tym filmy. Może chcą nas "oswoić" z tematem.
A temat znany od dawna, czytałam o dzieciach-żołnierzach w Afryce. W takich właśnie chwilach pytam się Boga, po co dał ludziom wolną wolę.

A tak w ogóle to dzień dobry

I kawa dla poszukiwaczy

I tak nasze teorie biorą w łeb

Cześć Piegusku

Myślę, że możesz śmiało pisać, jeśli tak czujesz. To pomaga, a może komuś przyjdzie do głowy i coś sensownego pomoże.

W sumie to już mi przeszło.
Chyba się stresuję przed poniedziałkową rozprawą - to po pierwsze. Co ten mój były znowu wymyśli?
Po drugie jakoś mnie wzięło na myślenie o zdradach, a boli mnie, że były zdradził własnego syna. Tego ukochanego ponoć synka, który w przedszkolu ojca właśnie narysował, jak go przytula, a mnie stojącą obok - aż zazdrość poczułam.
Po trzecie, to zachciało mi się znowu poznawania ludzi przez internet i umówiłam się wstępnie na rower, a wyobraźnia wrednie podsuwa prognozy: będzie jak zawsze - na początku miło, a potem on popędzi, a ja będę jak to ja, na hamulcu i diabli wezmą coś, co mogłoby się nieźle zapowiadać.
Po czwarte mój były jest naprawdę bardzo poważnie chory i to też stres. Nie opowiadam za wiele synowi, jeszcze zdążę. Szkoda, że nie ma beztroskiego dzieciństwa.

Piegusko, trochę Ci się skumulowało trudnych rzeczy, zwłaszcza stres przed rozprawą i ta choroba jakby nie było ojca twojego dziecka. Jednak nadal jestem sceptyczna co do tej choroby, dziwnie zbiega się w czasie z rozprawami. Ty lepiej przekonaj się naocznie czy rzeczywiście to jest prawda, bo ludzie czasami udają żeby wyjść na swoje. Były mąż zna Cię przecież i może chce wykorzystać Twoje dobre serce. Właściwie to lepiej by było żeby ta choroba nie była aż tak poważna, bo synowi potrzeba kontaktów z ojcem. Do rozprawy jak mniemam jesteś dobrze przygotowana, ale stres i tak będzie. Dobrze, że to już niedługo.

Mnie to też smuci jak rodzice po rozwodzie zapominają o dzieciach, z którymi nie mieszkają. Rozpada się emocjonalna więź. Jednak nie masz wpływu na decyzje byłego męża. Do dziś pamiętam jak MoniaCo opisywała jak cierpiała jej córka kiedy ojciec odszedł i założył nową rodzinę. Najpierw odwiedzał i zapraszał, ale potem stopniowo wycofał się z ich życia. To tylko w teorii tak pięknie wygląda, że rodzice dzielą się opieka i troską po rozwodzie.

Co do spotkania, to nie wybiegaj aż tak myślami, przecież i tak nigdy nie jest tak jak to sobie wyobrażamy. My kobiety jesteśmy przecież zmienne i nieprzewidywalne. A może zaskoczysz samą siebie i tym razem wszystko będzie inaczej. Co by nie było, zawsze lepiej spróbować niż żałować. A zatem baw się dobrze, tylko ciepło się ubierz, bo ochłodzenie nadciąga.

Nie wiem czy pomogłam, przytulam więc ciepło

Witam wieczorkiem!
Byłam u terapeuty w sprawie uzależnienia komputerowego i w sumie dowiedziałam się kilku nowych rzeczy. O uzależnieniu mówi się wtedy, gdy człowiek spędza co najmniej 6 godzin z komputerem (nie licząc pracy). W terapii w sumie najważniejsza jest konsekwencja i brak działań pod wpływem emocji. Tzn. jak czegoś zakazujemy, to potem musimy pilnować przestrzegania zakazu. jeśli coś obiecujemy (czy grozimy - np. zabraniem komputera) to faktycznie musimy to spełnić podając warunki ustania groźby - np. po poprawie ocen. Jak przestrzegania reguł przez dziecko  nie będzie, można się wspomóc programami ograniczającymi dostęp do komputera typu Manic Time (nie wiem, czy na forum mogę podać nazwę), ale dziecko powinno wiedzieć, że taki program ma zainstalowany. generalnie do dziecka należy podchodzić z szacunkiem jak do partnera i grać z nim w otwarte karty, mówić mu, że się martwimy o czas w sieci czy na spędzony na grach. W skrajnych przypadkach trzeba bardzo pilnować dziecko, dosłownie zabierać kabel od komputera i telefon na noc, bo dzieci potrafią wstawać w nocy, gdy domownicy śpią, i grać na komputerze.

Dzień dobry

Co za miłe słowa o poranku.

Symbi, dziękuję za ciekawe informacje. Ja kontroluję przebywanie w sieci mojej córki. To znaczy w powszednie dni to ona nie ma na to czasu, jedynie w weekend, ale wtedy wyznaczam godziny, bo jednak bardzo ją to wciąga. Sobie też ograniczam forum, zazwyczaj do południa zaglądam do naszej kafejki, na kawę właśnie. Czasami jestem zmęczona i nie mam siły na nic, więc szukam jakiegoś ciekawego tematu na Netkobietach i przeglądam co trzeci post. I tak jest dobrze.

Z dziedziny muzyka jakiej nie było:

Ha! Ma się tę moc!

Zaskoczyłaś mnie, Symbi z tym śniegiem, bo przede wszystkim spodziewałabym się go w bardziej górskich bądź też moich podkarpackich okolicach. A u nas tylko deszcz. Optymizmem ta pogoda nie napawa, ale rozkoszuję się domowym ciepełkiem w towarzystwie mojego synalka. Jest właśnie obok mnie i śledzi na telefonie jakieś swoje sprawy. Przed chwilą razem pograliśmy w państwa-miasta. Miałam pretekst, żeby przytulić się do niego na chwilę. Mój syn już jest w wieku, gdy się fuka na przytulającą mamę

Symbi, z powodu awarii sprzętu pewnie odsłucham Twoje piosenki dopiero po niedzieli, w pracy, ale za to zdążyłam się zapoznać ze Svitlaną - chyba mi z nią po drodze Widzę, że za tło piosenki posłużyły sceny z przejmującego filmu "Dziecko wojny", który swego czasu oglądałam.
A za mną od Dnia Kobiet chodzi piosenka zasłyszana na koncercie w szkole muzycznej:

Przy okazji przypomniałam sobie też wyszperany kiedyś w internecie zespół Sutari ; cuda dziewczyny wyprawiają!

To musiało dawno być
Ja odkryłam tę grupę chyba niecały rok temu na Youtube.
A co do płyt, nie pamiętam, kiedy sobie jakąś kupiłam, ale na szczęście jest internet.
Niedawno robiłam porządki w starych rzeczach. Spakowałam do worka magnetofonowe kasety, których już nie mam na czym słuchać, i dumam, czy je wyrzucić, czy zachować.

Powiem wam ze z koncertu mega adhd trafilem na smutna impreze integracyjna a z niej do pabu z szantami na  zywo.  Super atmosfera wszyscy  sie bawili . No nawet kobieta mi na kolana siadala i na koniec sie zebrałem i z nia zatanczylem. Ale wszystko  w ramach kultury -ja nie z tych. Zreszta byla z mezem.  Tak wiec grzecznie podziekowalem i cmok w reke ale krew nie woda okazalo sie  jeszcze

dubel

Cześć i czołem.
A ja chyba dzisiaj znowu pomarudzę, ale postaram się zachować rozsądek, umiar i szczyptę autoironii
Śnieg dotarł i do nas, Symbi! Ale taki mokry, ciężki... nie da się lubić. Pogoda ponura okropnie.
Zdarzyło się wczoraj coś, co sprawiło, że poczułam się odrzucona i nieważna - przykre uczucie, musiałam uważać, żeby moja frustracja nie odbiła się na synu. Jeszcze mnie to poczucie nie opuściło, ale pracuję nad sobą.
Dziś z rana syn pokazał mi wpis ojca na Facebooku. Ja tego człowieka zablokowałam na swoim koncie , ponieważ wypisywał mi publicznie obraźliwe komentarze. Były nie ma zwyczaju przesadnie się uzewnętrzniać na tym portalu, więc musiało mu się naprawdę solidnie przelać, tekst był bardzo długi.
Zostawiła go ta aktualna, a raczej już nieaktualna kobieta. W bardzo trudnym momencie życia, kiedy tak bardzo potrzebuje się wsparcia. Nie chcę i nie mogę opisywać problemów byłego, ale sytuacja jest dramatyczna, choroba mocno poważna. Operacja ratująca życie pogłębiła jednocześnie inwalidztwo - innego wyjścia nie było.
Przeczytałam te wywody na temat braku wsparcia, zostawiania ludzi w chorobie, jak to się potrzebuje pieniędzy, a nie miłości. Smutne to i gorzkie.
A jednak sprawa ma drugie dno. Znam byłego, wiem, jaki potrafi być trudny, rozumiem, że choroba robi swoje, powoduje nerwowość i frustracje, że obrywa się wtedy najbliższym. Brzmi okrutnie, ale życie z inwalidą, który swojej traumy nie przepracował jest ogromnie ciężkie. Chyba w ogóle ciężko jest żyć z kimś, nad kim różne wewnętrzne demony mają władzę. Najszlachetniejszy człowiek może nie wytrzymać.
Ja wiem, że jeśli z kimś jestem, to na dobre i złe. Mogę wiele znieść, ale nie brak szacunku, mściwość, tłamszenie. Czynienie ze swojej niepełnosprawności karty przetargowej, szantażowanie emocjonalne chorobą, wywoływanie w kimś poczucia winy - to nie jest w porządku!
Co do tej kobiety, również mam bardzo mieszane uczucia, choć na początku pomimo wszystko życzyłam im powodzenia. Ale chyba niestety potwierdza się, że co nagle to po diable, że lepiej ostrożniej niż wielkimi och i ach od pierwszej chwili znajomości. Nieraz czułam frustrację, że coś mi nie wychodzi, że nieskora jestem do związkowych zrywów, nawet zdarzało mi się myśleć, że były jakoś lepiej w tej sprawie sobie poradził - a tu proszę.
Tak mnie to wszystko poruszyło, że również wyrzuciłam z siebie swoje podsumowanie: po drugiej stronie płotu trawa jest bardziej zielona... a na dobre rzeczy warto dłużej poczekać. Nie dajmy się nabierać, że ktoś ma lepiej.

Pozdrawiam.

No, właśnie: myślimy. Tylko myślimy.
Za chińskiego boga nie wrócę do byłego, ale szkoda mi go.

Pójdę zaraz do fryzjera, coby na rozprawie się zaprezentować
To mi trochę przejdą smutki.

Mnie też się nic nie chce. Zamknę drzwi, kołkiem podeprę i wyjdę z domu Niech się pali, niech się wali.

Fał, przestań się mnie wreszcie czepiać. Nie szukam dowodów na swoją słuszność. Po prostu widzę, że nie ma sensu myślenie, że komuś jest lepiej, że ktoś z czymś sobie lepiej poradził.
Zresztą ja to wiem, to tylko emocje.
Mam do nich prawo i przyjmij to do wiadomości.

Nie piszę doktoratu. Była kiedyś taka audycja w Trójce na temat mostków (bridge'ów) w muzyce. Skojarzenia bezcenne, ale nie pamiętam wszystkich.

Lilko, dziękuję. Jak zwykle odpowiadasz z zaangażowaniem i troską. To miłe.
Zazdrość uważam za tak samo ludzkie uczucie jak każde. Kwestia tylko, co z tą zazdrością robimy, czy nie popycha nas do złego.
Fał uważa, że szukam potwierdzenia swoich racji - w pewnym sensie tak, ale raczej szukam potwierdzenia, że niepotrzebnie wątpię w swoje wybory. One są jakie są i mają swoje uzasadnienie. Zawiłe to trochę...
Na przykład mogłabym nad tym się użalać, że mi w życiu wychodzi tak czy siak, ale przecież widzę, że mam swój wpływ na to, że wybieram - a skoro wybieram tak a nie inaczej, to mam swoje powody. Nie jest tak, że bezwolnie poddaję się szczęściu lub pechowi. Decyduję, nawet jeśli ceną są pewne braki czy niespełnione zachcianki.
I właśnie to potwierdził mi przykład byłego męża.
Faktem jest, że to wszystko u mojego eks działo się za szybko i bez rozsądku. Za dużo zainwestował. I znowu się kłania wybór wartości. Jeden uzna, że trzeba cieszyć się chwilą, ktoś inny szuka czegoś długofalowego - w obu przypadkach wybiera się inaczej, inne kryteria bierze się pod uwagę.
Znam go, wiem że zależało mu na stałym związku. Mimo wszystko współczuję mu bardzo (choć po główce głaskać nie polecę). W takim momencie życia taki cios.

witam  widzę że jednak wątek żyje , to dobrze  u mnie nic nowego szarość dnia codziennego

O! Wszelki duch pana boga chwali!  Astral!  Ty zyjesz! Jak tam motór ? Gotowy do drogi? Bo ocieplenie idzie a jak przyjdzie to od razu lato wskoczy i bedzie malo kruca bomba casu.

I ja dziękuję Piegowata.

Bardzo trafne spostrzeżenie.

Ja nie mam głowy do sentencji, ale tę właśnie usłyszałam ostatnio i pomyślałam, że pasuje do Ciebie.

Piegowata powiem Ci szczerze, że podziwiam Cię za to. Ja tak nie potrafię, a szkoda bo wtedy moje życie byłoby o wiele lepsze.

Daj znać Piegusku jak było na rozprawie.

Znam to uczucie. Taka wygrana ale ...przegrana . No ale nie ma co rozkminiać bo co bylo se ne wrati. Nie bylem w USA  ale sie nasluchalem duzo ze to idealny kraj i mentalnosc do zaczynania od zera bez rozpamietywania przeszlosci. Chetnie bym sie zetknal z taka mentalnością i nieco zaczerpnal dla siebie.

Jutro coś więcej popiszę. Emocje mi opadły i stąd ten brak sił.
Dobrej nocy.

Witam!
Miałam kociokwik w pracy, ale się ogarnęłam i przyszłam na kawę. Babeczki pychota, kuszą, oj kuszą. Śniło mi się dzisiaj, że była w szpitalu w grupie ludzi poddanej terapii antyrakowej, miano nas czymś napromieniować, w weekend czytałam o maszynie w szpitalu w Krakowie do leczenia raka protonami, pewnie stąd ten sen.

Piotrze, cha cha cha, błysnąłeś dowcipem, poplułam się kawą przed monitorem.

Było coś na literaturze za studenckich czasów o amerykańskim micie "nowego Adama".
Przeszłość lubi wrócić, ale my decydujemy, czy będziemy się w niej nieustannie grzebać, czy jednak pójdziemy do przodu.
Kiedyś znajoma poradziła mi, bym, jeśli podjęłam przemyślaną decyzję, nie żałowała jej, nie rozpamiętywała i nie wracała do przeszłości bez potrzeby. Z grubsza się tego trzymam. Więc choć czasem wspomnę byłe małżeństwo - to już zamknięte drzwi.

Śnieg u nas pada nieprzerwanie od rana. I na bieżąco zamienia się na chodniku w wielkie bajoro. Przemoczyłam buty dokumentnie.
A jutro pierwszy dzień wiosny

o jak spokojnie, jaka nastrojowa muzyczka...
Miałam gorący czas w pracy, więc dzisiaj po powrocie do domu wzięłam gorącą kąpiel, teraz siedzę w piżamie i szlafroku, jest mi ciepło i dobrze... czuję pełen relaks.. mam poczucie, że kocham swoje życie, mimo choroby i smutków przeszłości nie zamieniłabym się z nikim.
U nas też śnieg zalega, zapomniałam, że to jutro wiosna, ale w skrzynce kiełkują mi liliowce... i są przebiśniegi... Dwa tygodnie temu biegałam w pantoflach, ale jak zima wróciła z powrotem przeprosiłam się z kozakami.  Pamiętam, jak w zeszłym roku w pierwszy kwietniowy weekend było 20 stopni ciepła, siedziałam sobie w niedzielę na słoneczku słuchając muzyki i popijając kawkę, ciekawe, kiedy w tym roku czeka mnie pierwsza kawa na świeżym powietrzu i w słonecznym blasku...

Teledysk do piosenki Katie Melua  - intrygujący. Muszę sobie tłumaczenie tekstu odkopać.
Symbi, Twoje "wstawki" też mi się podobają.
Dziś w pracy robię to, co lubię najbardziej - obsługuję "klientów". Trafiło mi się zastępstwo za chorą koleżankę. Zupełnie inaczej mija czas niż w odizolowaniu od świata w biurze. Z domu do filii mam dosyć daleko, marsz iście w stylu Korzeniowskiego trwał równe pół godziny.
...A za oknem słońce i chmury walczą o pierwszeństwo - istna dyskoteka