moje cudowne życie po rozwodzie - Netkobiety.pl

Emocje opadły, spróbuję jeszcze raz przeanalizować wpis Krejzi.
To nie jest atak a działanie w dobrej woli.

Krejzi, też kiedyś tak robiłam jak Ty u nas na wątku, że na oślep broniłam jednych, nie zważając jednocześnie na drugich. Miałaś prawo wyrazić swoje zdanie. Mniej nieporozumień powstaje jednak kiedy się pisze  z pozycji "ja". Gdyby napisać "ja nie rozumiem zachowania Symbi i pozostałych, słowa Symbi uważam za zbyt raniące, myślę, że Lou mogła się poczuć przez nie bardzo dotknięta", to było w porządku. I wtedy każdy mógłby na spokojnie odpowiedzieć dlaczego nie zareagował.
Nic dobrego natomiast nie przychodzi kiedy mówimy "ty jesteś taka i owaka". Oceny, a już na pewno obrażanie innych tworzą mur niezgody.
Najlepiej dla sedna sprawy czyli pomocy dla Lou, byłoby odnieść się tylko i wyłącznie do samego zdarzenia w myśl złotej zasady "tu i teraz". Można zapytać właśnie dlaczego tak zrobiliście. Bo ludzie mają prawo do własnych myśli i decyzji, choć mogą nam się one zupełnie nie podobać. Jednego do czego nie maja prawa to poniżać innych i ubliżać im. Ale nawet kiedy im się to zdarzy, bo są tylko ludźmi to powinni przeprosić. A kiedy przeproszą to w dobrym tonie jest przyjąć przeprosiny. Bo szczere przepraszam i szczere wybaczam leczy obie dusze.

Powiem tak, dla mnie słowa Symbi były za mocne. Ja nie ciągnięta za język nie powiedziałabym ich. Ale z drugiej myślę, że to może nie jest źle, że ktoś je jednak wypowiedział. Być może dzięki temu, za jakiś czas skłonią Lou do autorefleksji. Ja tu nie wnikam jaka jest Lou, jakie było jej małżeństwo. Ja widzę, że ona cierpi i jak już mówiłam, dopóki nie zostaną uznane jej uczucia, ona nie przyjmie żadnych sygnałów od nas.
Dziś myślę, że gdyby tak nie wzbudzać emocji niepotrzebnie, gdyby nauczyć się samemu pozytywnej komunikacji i jednocześnie brać poprawkę na braki w tym zakresie u innych, to można by uniknąć wielu nieprzyjemnych sytuacji.

Dlatego tak lubię rozmawiać z Dżo, który stosuje język przyjaźni. Co w tym złego? Ja nie wiem. Wiem natomiast, że dzięki temu można się porozumieć, a przynajmniej przedstawić swoje stanowiska.

Mam nadzieję, że z tej kłótni wyniknie coś dobrego, coś dobrego dla Lou.

Mnie się w ogóle podoba Wasza poranna, pozytywna i mądra wymiana zdań. Myślę, że nie muszę już nic dodawać od siebie. Za to trochę się poskarżę, choć właściwie już mi lepiej.
Dążę w swoim życiu do samoakceptacji. Widzę, jakie to potrzebne i ważne. A jednak siedzi we mnie taka poganiaczka i "opierdzielaczka", która mnie gani za różne niedociągnięcia Jednocześnie tkwi buntowniczka, która temu się opiera. To potrafi umęczyć! To wyłazi ze mnie zwłaszcza przed świętami, kiedy jest więcej spraw do ogarnięcia.
Dzisiejszy dzień mi się zaczął od frustracji. Jestem już zmęczona, a tu jeszcze tyle dnia przede mną.
Moje dziecko miało przystąpić do bierzmowania. Wiele razy już pisałam, że średni ze mnie katolik, ale obiecałam kiedyś, że wychowam nasze dziecko po katolicku - pierwsza komunia, bierzmowanie, święta, niedziele... Tak chciał mąż, a m nie to nie przeszkadzało. Nie kłóci się to z moim sumieniem, choć bywa niewygodne. Mimo wszystko nie mówię nie naszej (dominującej) religii, pod wieloma względami jest mi bliska.
Zdarza mi się jednak ulec lenistwu i odpuścić sobie niedzielną mszę, ciężko mi się zmusić do systematyczności, a mały, jak zauważyłam, zaczyna to wykorzystywać. No, dobra, to jeszcze nie taki dramat, jakoś mu to wytłumaczę. Moja frustracja dotyczy bierzmowania. W tym roku rocznik syna rozpoczął przygotowania, ale ponieważ syn był pod opieką ojca, zupełnie się tą sprawą nie przejmowałam, co gorsza - zapomniałam na śmierć. Owszem, słyszałam coś o tym we wrześniu, ale zaabsorbowana innymi rzeczami, nie dopilnowałam. Potem próbowałam się skontaktować z jednym z ojców z parafii - bezskutecznie, nie mogłam go zastać. Sprawa się przeciągnęła, zwłaszcza że dzieciaki odbywają intensywne, ale rzadkie całodzienne spotkania przygotowawcze. Rozmawiałam o tym, gdy przyszedł ksiądz po kolędzie. Powiedział, że nie powinno być problemu z dołączeniem syna do grupy. Uspokojona czekałam, aż da mi znać o spotkaniu moja szwagierka, która ma syna w tym samym wieku, co mój. No i dziś poszłam z młodym na to spotkanie, grzecznie przedstawiłam sprawę prowadzącemu zakonnikowi, a ten mi na to - że nie można już dołączyć mojego dziecka, że może zacząć przygotowania od przyszłego roku.
Nie stała się żadna tragedia, ale zła jestem na siebie, że mi się rzeczywistość w szwach rozłazi. Do tego jeszcze posiałam gdzieś klucz od mieszkania i mam tylko nadzieję, że stało się to w domu, a nie gdzieś na ulicy.
I tak, cholera, wiecznie coś "sieję", o czymś zapominam, coś pomylę, coś mam niezrobione. Tego czasami serdecznie u siebie nie znoszę.
Teraz powinnam brać się w garść, robić obiad, odkurzać mieszkanie, a tak się z rana zestresowałam i nazłościłam, że odechciewa mi się wszystkiego.
Są takie momenty, że chciałabym gdzieś wyjechać daleko, zatrzasnąć drzwi za sobą, mieć to wszystko w nosie.

Serdecznie gdzieś mam opinię ojca syna, ale już słyszę te ataki na mnie, to gadanie, jaka to ze mnie matka... Sama tak się dzisiaj czuję.
Kurde, inne kobiety wszystko mają tip-top, zapięte na ostatni guzik, u szwagierki w domu wszystko wręcz wylizane, a dzieci - chodzące ideały z samymi piątkami w szkole... Ja nie daję rady być taka perfekcyjna, nie mam siły

Piegowata, choć teraz Ci źle, dostrzeż dobre strony. W tym roku nie, ale w następnym roku będzie miał kolejną szansę na bierzmowanie. Nie jest to zupełnie zamknięta droga.
Lilko, jedną z kwestii, które poruszałam z psychologiem ja, była kwestia reakcji na komentarze innych na temat tego, co ja 100 lat temu pisałam w necie. i padło wtedy takie stwierdzenie, że trzeba liczyć się także z krytyką, nie tylko pochlebstwami. Trzeba umieć przyjmować wszystko i nauczyć się podchodzić do siebie obiektywnie. Jak już wcześniej zaznaczyły dziewczyny, sporo osób podchodziło do Lou z sympatią ot tak, ale po kolei każdy sobie odpuszczał. Ja też od początku chciałam wyrazić swoje współczucie dla Lou, zrozumienie dla procesu przez który przechodzi, "babską" solidarność, dać nadzieję, że będzie dla niej lepszy czas, a w odpowiedzi usłyszałam, że się wymądrzamy.
Co do mojego świadectwa, nie byłabym obiektywna, gdybym twierdziła, że ja w żadnym stopniu nie przyczyniłam się do rozwodu. Choćby to, że mogłam przyjąć męża, dać mu szansę. Może do tej pory byłabym mężatką, a może nie. Jest taka scena w kinowej ekranizacji "Seksu w wielkim mieście", gdzie jedna z bohaterek wraz z mężem udają się do terapeuty omówić kwestię zdrady męża i dalszego sensu istnienia małżeństwa. I wtedy mąż mówi, że przecież żona składała mu przysięgę, że będzie z nim także na złe, i że ta przysięga nadal ją obowiązuje. Ja też przysięgałam, na dobre i złe, że małżeństwo będzie zgodne i trwałe, że wytrwam. A jednak nie dotrzymałam obietnicy. Złożyłam pozew.
I macie rację, co do spokoju i "babskich jaj". W małżeństwie reagowałam bardzo emocjonalnie i na pozytywy i na negatywy, byłam jedną wielką nadreaktywną emocją, teraz jestem oazą spokoju. Nie zmienił mi się charakter, ale brak jest czynników powodujących sytuacje zapalne a i ja stałam się jakaś odporniejsza. A "babskie jaja" między innymi przyczyniły się do rozstania, bo ja po prostu dawałam sobie radę bez niego, po prostu nie czuł się potrzebny, a nie wierzył, że można kochać od tak, po prostu za jego obecność i możliwość oddychania tym samym powietrzem.

Niech ino marchewka urośnie
Wiesz, ja bywam wybitnie nieperfekcyjna i to mnie, za przeproszeniem, wkurrrrr...
Pozdrawiam. Idę wreszcie ogarniać życie.

Piegowata, co do bierzmowania, to rzeczywiście długa procedura przygotowawcza jest, u nas 2 lata. Lepiej dla Twojego syna, że zrobi to bez pośpiechu i może bardziej świadomie. Być może będzie chciał kiedyś ślub kościelny to mu się przyda. Jeden rok nie zrobi mu różnicy.
A mężowi to bym nawet nie tłumaczyła, bo i tak nie zrozumie. I uważaj, żeby Cię w sądzie nie wykiwał. Te sprawy powinny być dla Ciebie priorytetowe. Tu nie możesz zawalić. Pietruszka dobrze Ci doradzała. Przemyśl czy Ty się aby za bardzo nie cackasz z mężem, bo piszesz że chory i nie może zarabiać, ale na wyjazdy i na nową kobietę to ma kasę. Tak mi się skojarzyło, ale jak dokładnie jest to Ty wiesz najlepiej. Jak dla mnie to pierwsze powinien wypełnić zobowiązania wobec syna, a później balować.

Myślę też, że nie jest dobrze porównywać się z innymi. Mój psycholog mówił, że nie ma co robić tragedii ze swoich cech tylko albo dobrze je wykorzystać, albo zaakceptować, a zmieniać to co możliwe i co utrudnia funkcjonowanie. Ja myślę, że takiemu perfekcjoniście to też się ciężko z tą cechą żyje. Ciągła presja. Ale korzyść taka że wszystko ma ogarnięte. Ja nie sądzę żeby przyszło Ci łatwo zmienić to swoje roztargnienie, więc może lepiej będzie je zaakceptować, jakoś nauczyć się z nim żyć.
Co do porządków domowych to dawniej miałam wszystko na błysk, ale stopniowo zaczęło ubywać mi sił, więc już nie ogarniam tak dokładnie wszystkiego. Długo mnie to dołowało psychicznie, ale teraz udało mi się to zaakceptować i trochę wyluzować. Ja mam o tyle łatwiej, że mi ma kto pomóc, a Ty większość i prac domowych i innych spraw załatwiasz sama, bo syn jeszcze mało Ci pomaga. Do tego jeszcze dochodzi Twoja choroba. Dlatego nie ma się co dziwić, że czasami czegoś nie zrobisz lub zapomnisz.

Chłopaki, wybaczcie żę tak późno, ale i ja życzę Wam spełnienia marzeń i radości w życiu.
Niech trwa, co dobre, a co złe, niech pójdzie w niepamięć!

Uuuuuch! Poszedł mój syn po południu do kolegi, nie raczył mnie o tym powiadomić, rozładował mu się telefon, a ja wiedziałam tylko tyle, że kolega mieszka gdzieś za naszym parkiem. A park swego czasu cieszył się złą sławą. Raczył wrócić kwadrans po dziewiątej wieczorem. Od zmysłów odchodziłam! Zła jestem na siebie, że nie wypytałam go wcześniej o szczegóły, nie ustaliłam pory powrotu. Kurczę, dopiero chyba teraz rozumiem, co dziewczyny na "Błędzie..." mają na myśli pisząc o przytłoczeniu odpowiedzialnością. Do tej pory tego nie czułam, dawałam radę i cieszyłam się z bliskości mojego dziecka.
Megastres.
Zgodnie z radą Symbi sączę teraz grzane piwo, ale chyba nawet niespecjalnie się tym cieszę. Czuję się jak przekłuty balon.

Lilko, ani się z byłym cackam, ani nie cackam. Po prostu nie ma teraz relacji, nie ma kontaktu.
To prawda, że całe życie "jechał" na swoim inwalidztiwie, nauczył się tego jeszcze jako dziecko. Jego rodzice niejedno sobie dzięki temu wyszarpali. Zapomogi, remonty... Nie potępiam, gdybym miała możliwość, też bym skorzystała. Ale gdy mi dzisiaj syn opowiedział, co tatuś wyprawiał, po moim odejściu - zdębiałam.
Coś tam syn skomentował, a ja nawet nie miałam argumentów na obronę ojcowskiego autorytetu. Powiedziałam mu tylko, że chciałabym o tacie mówić same wspaniałe rzeczy i przykro mi, że się tak nie da. Daruję sobie opisywanie na forum.
Daleka jestem od pozowania na święta ofiarę, też mam swój wklad, ale gdy o nim teraz myślę - mam ochotę jakieś szydło wyciągnąć i dźgać na oślep! Za to, co zrobił naszemu dziecku, za to, że w nosie ma wszystkich łącznie z samym sobą, za to, że jest skończonym cymbałem!
Że też ja takiego wybrałam.

Powitać.  Dzieki za zyczenia choc nigdy nie slyszalem o takim święcie.   
Tzn do wczoraj . Dostalem torcik od znajomych wraz z mila wizytą.  Mam syna w ten weekend i odżywam. Jak to bedzie kiedys gdy sie dzieciaki rozjada po swiecie? Ale teraz jest dobrze -inni narzekaja ciagle jakies scysje z dziecmi. U mnie sie to skonczylo. Chyba doroslismy. Kurde zawsze czulem ze starsze dzieci to MNIEJSZY klopot.

Cześć, czołem
Moje odczucia i doświadczenia rodzicielskie są takie, że każdy wiek dziecka, niesie i radości, i chwile wielkiej satysfakcji - ale i wyzwania. Zdarzało mi się płakać z powodu zachowań synaa
Największy sentyment ma do czasów, kiedy był maluszkiem. Ta więź jest absolutnie niepowtarzalna na żadnym innym etapie życia, w żadnej inne relacji. Tęsknię za ty noszeniem na rękach, przytulaniem pachnącego dzidziusiem ciałka, chodzeniem za rękę (nooo... akurat za rękę to mój mały niespecjalnie lubił chodzić, wyrywał się do samodzielności, a ja mu na to pozwalałam, gdy tylko nie groziło to niczym niebezpiecznym), pokazywaniem każdej trawki, robaczka i kropelek rosy. To było cudowne i bajeczne.
Bardzo szybko odczułam że moje dziecko to odrębna osoba, że muszę je wypuścić ze swoich objęć - i godzę się na to, szanuję to.
Pamiętam, jak pierwszy raz pozwoliłam mu samemu pójść do cioci, mojej siostry. Przeprowadziłąm go przez ruchliwą ulicę, a te mniejsze już miał pokonać sam. Stanęłam na ulicy i patrzyłam, jak szedł coraz dalej i dalej, stawał się coraz mniejszy i mniejszy... To było tak symboliczne i wymowne, że miałam ochotę napisać o tym jakiś wiersz.
Gdy został u ojca, dostałam ostrą szkołę życia. Większego bólu jeszcze nigdy nie przeżyłam. Ale przeżyłam, dałam radę, a syna nie straciłam.

Dziś mój "mały" dorasta i bywa czasem trudno. bardzo emocjonalnie też odreagowywał nasze problemy z jego ojcem. Ale staram się być świadoma, przydają mi się różne refleksje i przede wszystkim dystans do tych historii. To ostatnie okazuje się najlepszym lekarstwem. Sądzę, że w sumie się dogadujemy. Staram się też nie zapominać o tym, co powiedziałam mi kiedyś koleżanka: "Pozwól synowi być sobą".

Czego najbardziej boję się jako rodzic, to żeby mi dziecko nie zeszło na złą drogę.
Mam koleżankę, której syn brał dopalacze. Był po nich tak agresywny, że własna matka musiała się przed nim ratować, wzywając policję. Opowiadała mi: "Nie wiedziałam, czy się żywa obudzę". Na szczęście chłopak wyszedł z tego, ale zmiany w psychice są zauważalne.
Znam jeszcze jedną taką historię, tym razem z chorobą psychiczną w tle. Matka tego faceta, mojego rówieśnika, kobieta już ponadosiemdziesięcioletnia, rozpłakała mi się kiedyś w ramionach i powiedziała: "Wiesz, przeklinam macierzyństwo!"
Gdy o tym myślę, to mam lodowaty dreszcz. Obym nigdy nie przeklęła macierzyństwa!
Bogu dzięki tego faceta też jakoś wyciągnięto lekami z najgorszego stanu.

No, właśnie - taka miłość jest według mnie najpiękniejsza, bo z wyboru, z nieprzymuszonej woli.
Mnie się nie zawsze udaje odnaleźć właściwe słowa, dlatego kiedyś chyba uraziłam dziewczyny z "Błędu..." stwierdzeniem, że mnie nikt nie musi niańczyć.
Ale to prawda, poradzę sobie ze wszystkim, choć za wsparcie zawsze będę wdzięczna. Ja chcę z kimś być właśnie dlatego, żeby patrzeć w tym samym kierunku, oddychać tym samym powietrzem, cieszyć się sobą nawzajem.
Pięknie to ujęłaś, dziękuję

Symbi, bardzo jestem ciekawa, czego się dowiesz na tym spotkaniu. Moje dziecko też uwielbia telefon, komputer i granie oraz filmiki na Youtube. Niektóre z tych filmików są ciekawe, ale nie brak takich, które uważam po prostu za kretyńskie.
Nie chce ani na karate, ani na aikido, ani na piłkę, lubi sobie w domu posiedzieć, choć widzę też, że chętnie spędza czas z kuzynami czy kolegami i to mnie trochę uspokaja.
Powiedziałam mu wczoraj kilka słów na temat przepadania na całe wieczory nie wiadomo gdzie, ale z drugiej strony - zachował się jak normalne, zdrowe dziecko.
Muszę to sobie jeszcze przemyśleć i ustalić jakieś rodzicielskie wytyczne.

To super Fajnie jest żyć w przyjaźni z rodzicami. Ja teraz mam taką przyjazną relację z Mamą i ogromnie to cenię.

Symbi ja mam takie ogólne przemyślenia np. co do decyzji po zdradzie. To sprawa bardzo indywidualna. Tylko osoba zdradzona ma prawo do niej, inni owszem mogą i powinni wypowiedzieć swoje zdanie, żeby pokazać możliwe skutki różnych dróg, ale decyzja jest samego zainteresowanego, bo i odpowiedzialność jego.
Zresztą każda droga ma plusy i minusy.
Ty się rozwiodłaś, ale masz spokojne życie, nie szarpiesz sobie nerwów ani zdrowia, martwiąc się czy mąż nie wzdycha do innej. Dzieci mają bezpieczny dom. Nikt nie może przewidzieć co by się stało gdybyś dała szansę. Może zdradzałby Cie nadal i okłamywał, a Ty cierpiałabyś, a za kilka lat i tak by odszedł. Pamiętasz jak Kaja ciężko przeżyła kolejną zdradę po daniu szansy.

Dlatego każdy powinien dokładnie przeanalizować swoją sytuację, przyjrzeć się swoim predyspozycjom psychicznym, rozważyć dobro dzieci i przede wszystkim czy zachowanie zdradzającego rokuje na przyszłość. I to jest właśnie najtrudniejsze, bo jak tu uwierzyć skoro tak oszukiwał i łgał w żywe oczy. A mnie jeszcze jedno spędzało by sen z powiek - jaką ja przedstawiam dla niego wartość jako kobieta. Skoro pragnął i wybrał inną, a mnie okłamywał, poniżał przed ludźmi ( przecież wszyscy wiedzą), wolał wolny czas spędzać z inną - to jak mam uwierzyć, że mnie kocha. Przecież fakty temu zaprzeczają. Ja bym w to nie uwierzyła, że kocha i chce mnie a idzie do innej. To się wyklucza. I nie umiałabym już zaufać. Mój rozum na to by nie pozwolił.

Piegowata, pewnie że to zdrada, a co najmniej nielojalność. Wierzę, że boli tak samo.

Pozdrawiam wieczorową porą!

Sprzęt mi szwankuje, niestety. Jutro w pracy sobie odsłucham

Dzień dobry. Muzycznie i lirycznie jest, to stawiam śniadanie

Witam wieczorową porą.
Przemyślałam sobie ostatnio to i owo i doszłam do wniosku, że za mało w moim życiu jakiegoś sensownego zorganizowania. Już nieraz pisałam, że "rozdziadowałam się" mieszkając bez syna i za dużo czasu mi przeciekało przez palce. Wtedy to nie miało takiego znaczenia, ale teraz, gdy jest ze mną syn - owszem. Dlatego postanowiłam sobie, że najpierw "życie analogowe", a forum dopiero gdy już nic nie mam na głowie. Pozytywne skutki już odnotowuję: domowe prace z głowy i kawał przeczytanej książki!
Lilko, gdy myślę o ojczyźnie i patriotyzmie, uczucia mam mieszane. Lubię nasz kraj, kocham nasz język, nie marzy mi się emigracja, ale te wszystkie podziały na nacje, grupy, granice wydają mi się takie umowne i niepotrzebne (choć rozumiem potrzebę jakiejś racjonalnej organizacji świata). Bliższa jest mi idea, że wszyscy jesteśmy braćmi i dziećmi jednego Boga.
No i niestety, w imię tzw. ideałów działo się i dzieje wiele zła.

Dołączam wiersz, który bardzo do mnie przemawia:

Antoni Słonimski - Ten jest z ojczyzny mojej

Ten, co o własnym kraju zapomina.
Na wieść, jak krwią opływa naród czeski,
Bratem się czuje Jugosłowianina,
Norwegiem, kiedy cierpi lud norweski,

Z matką żydowską nad pobite syny
Schyla się, ręce załamując żalem,
Gdy Moskal pada - czuje się Moskalem,
Z Ukraińcami płacze Ukrainy,

Ten, który wszystkim serce swe otwiera,
Francuzem jest, gdy Francja cierpi, Grekiem -
Gdy naród grecki z głodu obumiera,
ten jest z ojczyzny mojej. Jest człowiekiem

Brawo Słonimski.  Tez nie czuje sie polskim patriotą.  Wole byc dobrym czlowiekiem.

Ja mam podejście coraz bardziej jak dziadek. W 1939 dostał powołanie do wojska, gonił na piechotę swoją jednostkę aż do granicy rumuńskiej. Tam uznał, że obowiązek wobec ojczyzny wypełnił, a w domu czeka go inny obowiązek czyli ciężarna żona.

Przecież patriotyzm to nie tylko kibice i Powstanie Warszawskie, to byłoby zbyt płytkie patrzenie na patriotyzm; to także poszanowanie prawa, uczciwa praca,  dobra nauka w szkole, poszanowanie godności drugiego człowieka.

Eeeee to były minister Antoni chyba by się z Tobą nie zgodził, bo na dowódcę krakowskiej Brygady Spadochronowej powołał gościa, który jak były ćwiczenia to nie skakał na spadochronie ze swoimi żołnierzami (jak jego amerykański odpowiednik) tylko siedział na trybunie honorowej

Co za szczęście że dziwnym trafem okoliczności nie sięgnęła mnie służba wojskowa!

A czy uczyniło  Cię to "prawdziwym" tzn twardym mężczyzną?

Dzień dobry przy kawie

Ja też tak zrobiłam jakiś czas temu. Pisanie na forum pochłania dużo czasu. Dlatego wybrałam sobie naszą kafejkę, by móc z osobami, które znam pobyć i powymieniać się poglądami. Czasem przejrzę jakiś temat, ale nawet wtedy wybieram tylko posty osób które znam. Tak jakoś mam teraz. Czas jest cenny, dlatego doceniam to, że ktoś dzieli się na forum swoją wiedzą i przemyśleniami. Żeby zdobyć wiedzę na dany temat, trzeba poszukać, poczytać. Ja to bym się zaplątała w tym gąszczu, kto pisze prawdę a kto kłamie. Ja nie muszę zgadzać się ze stanowiskiem innych, ale dla mnie cenne jest wiedzieć dlaczego tak myślą. A często jest też tak, że przytoczone argumenty mnie przekonują. Zaobserwowałam, że niektórzy z tych co od dłuższego czasu są na forum, weszli na wyższy poziom dyskusji. Bardzo mi się podoba jak posługują się rzeczowymi argumentami a jednocześnie nie dają się sprowokować. Ja tak jeszcze nie potrafię, nie zawsze.

Ja właśnie pozbyłam się ideałów. Chyba w końcu dorosłam.
Ja wierzyłam, że możliwe są rządy gdzie obywatel jest podmiotem. Dziś wiem, że to utopia.

Bardzo dobrze ujęłaś to co myślę Piegowata. Też bym chciała żeby ludzie po prostu zajmowali się życiem, a nie zabijaniem, żeby byli dla siebie braćmi a nie wrogami. Mamy swoje miejsce na ziemi, pracujemy, wychowujemy dzieci, płacimy podatki na wspólne cele. Jednak pokój nie jest możliwy. Nie w świecie żądnym władzy, pieniędzy i krwi. Gdy tylko nadarzy się okazja, niektórzy przemieniają się w potwory, tak jak w byłej Jugosławii.

Ja kocham ten kraj, krainę w której przyszłam na świat, nigdy nie chciałam stąd wyjeżdżać, bo właśnie tu czuję się u siebie. Jednak nie czuję się przez kraj szanowana. Nie chcę by uszczęśliwiano mnie na siłę, nie chcę by garstka ludzi rozpieprzała pieniądze z moich podatków i nie zgadzam się na ograniczanie swobód obywatelskich i naturalnych praw. Nie podoba mi się kiedy Polak występuje przeciw Polakowi. A tak było i jest. Uważam że to zbrodnia zabijać swoich. Co innego zabijać na rozkaz w obronie ojczyzny a co innego katować swoich. Winni nie zostali ukarani. A przecież ktoś te rozkazy wydawał i ktoś wykonywał.

Snake, fajnie opisałeś znaczenie morale w wojsku.
Mam wrażenie, że wojna i wojsko to jedno wielkie bagno. Ci co dali się wciągnąć i wyjechali na misje np. do Afganistanu borykają się później ze stresem pourazowym.
Ja osobiście nie chciałabym tracić zdrowia lub życia dla obcych interesów. Być może ktoś musi. Nie wiem.

Mój mąż był jednym z ostatnich roczników, które odbywały tradycyjną służbę wojskową. W pewien sposób jest dumny z siebie, że dał radę i odnalazł się "na fali" Lubił swoich kolegów, z niektórymi pisze do dziś. Ma bardzo wprawne oko, więc na poligonach bawił się w snajpera. Zawsze też za wysoką punktację na strzelnicy dostawał dodatkowe wolne, które przeznaczał na przepustki spędzane ze mną.

Myślę, że powinniśmy inwestować w dobrze wyszkolonych żołnierzy i nowoczesny, adekwatny do naszych potrzeb sprzęt.

Snake, Twoje wywody powiały mi trochę moim ulubionym Remarque'iem. Czytałeś?
Właśnie ten wątek tam się pojawia: młodzi chłopcy nafaszerowani bajkami o ojczyźnie i honorze idą na wojnę, a wracają z niej odarci ze złudzeń.
Remarque'a nazwał ktoś pornografem wojny. Mocno i trafnie.

Mnie też to zdanie o zabijaniu wydało się kontrowersyjne, ale chciałam przemyśleć odpowiedź.
Jest i o tym u Remarque'a. O niemieckich żołnierzach wysyłanych na front, zmuszanych do wykonywania egzekucji na cywilnej ludności itd. Jest scena, gdzie Niemiec rezygnuje z celowego chybiania, bo w ten sposób nie oddaje ofiarom przysługi - giną i tak. Jest sporo o Niemcach żyjących na nielegalnej emigracji, by uniknąć hitlerowskich represji za sprzeciwienie się oficjalnej polityce swojej ojczyzny. Jest o takich, którzy za swoje poglądy lądują w obozach koncentracyjnych na długo przed wybuchem II wojny światowej.
Nie wszystkie rozkazy ojczyzny są chwalebne.
I kiedy wreszcie skończą się podziały na swoich i obcych?

A w ogóle smutne jest, że mydli się nam oczy wielkimi hasłami, ideałami, a najczęściej wszystko sprowadza się do czyichś chorych ambicji i chciwości.
Wyczytałam gdzieś kiedyś myśl Napoleona, że największą siłą, która rządzi światem jest fantazja.

I nie tylko armie.