moje cudowne życie po rozwodzie - Netkobiety.pl

Dziękuję Piegowata. Spędziłam dużo czasu w dziale Zdrada..., a także na wątku "Kobieta na zakręcie". Dzięki temu mogę spojrzeć na pewne sprawy z określonej perspektywy. W tamtych miejscach nie bywam już od dawna. Zbyt duży koszt emocjonalny dla mnie, ale gdy do nas zajrzy ktoś w potrzebie, to czasem jeszcze coś napiszę. Pisałam z wieloma dziewczynami będącymi ofiarami przemocy. Wspaniałe, wykształcone, piękne, młode, a mimo to nie potrafiły odejść od oprawcy. Tak silny jest to mechanizm. Dlatego wiem, że bez długofalowej, wielomiesięcznej, a czasem wieloletniej terapii, nie ma mowy o uwolnieniu się ofiary. Prędzej dojdzie do tragedii. Ofiara jest bowiem systematycznie pozbawiana sił, dołowana tak, że nie jest w stanie samodzielnie funkcjonować, systematycznie odcinana od rodziny i przyjaciół. To takie ogólne spostrzeżenia. Jedyne co można zrobić,  to zachęcić taką osobę, aby sięgnęła po profesjonalną pomoc i wytrwała w niej. Żadne nasze gadanie, choćby wieloletnie, nie pomoże.

Piegowata, podsunęłaś mi świetny pomysł. Wcielę w życie od zaraz.

Lilka, dziękuję bardzo... Ja juz dostrzegam, choć nie ukrywam że łatwo nie jest. Szczególnie kiedy musiałam wrócić do domu rodzinnego a i tu jest nieciekawie...

Nino, patrz realnie, mąż Lilki był gotowy na zmiany, Twój jak piszesz nie bardzo, bo nie słucha Ciebie i twierdzi, że wymyślasz. Spróbuj terapii, ale pamiętaj, że nie wszystko zalezy tylko od Ciebie. Najpierw on musi byc gotowy na zmiany w sobie, tak jak mąż Lilki byl gotowy na pracę nad sobą i nad związkiem.

Zgadzam się z Tobą, Symbi.
Próbować, naprawiać i walczyć warto, ale ostrzegam przed czymś, co nazywam reanimowaniem trupa. Obserwuję związki, gdzie jedno (chyba częściej kobieta) latami tańczy wokół drugiego, a to drugie łaskę robi, jeżeli nie warczy, czasem milej się odezwie - na co zresztą te biedne ofiary się łapią jak głodny pies na ochłapy.
Szkoda czasu, zdrowia, nerwów.

Wydawało mi się, że wcielasz

Wiesz, Narzeczona, co podkreślają różni doradcy, których czytalam? Dbanie o symetrię w relacji. Przyjrzyj się: tylko Ty się poświęcasz, a co on robi dla Ciebie? Wygodnie konsumuje i "wspaniałomyślnie" jest.

Ja tak, ale zapomniałam nauczyć tego córkę. Niestety częściej Ją ostrzegam przed zagrożeniami niż ukazuję uroki życia. A teraz jak myślę o tym co napisałaś, to stwierdzam, że lepiej by się Jej żyło, gdyby w każdej sytuacji potrafiła dostrzec nie tylko negatywy, ale też pozytywy.

No, to sama zobaczysz.
Ja bym jednak poczekała z ważnymi decyzjami, aż związek okrzepnie i przekonasz się, że coś z tego będzie na dłużej. A póki co poznawała go w różnych sytuacjach. Nie sztuka zakochać się jak małolata, a potem płakać.

A nawet w razie wyprowadzki radziłabym nie palić za sobą mostów, zostawić sobie na przykład mieszkanie.
Niedawno obserwowałam taki szybki związek. Koleżanka omal nie sprzedała swojego lokum (ostatecznie komuś je wynajęła), a pan okazał się człowiekiem mocno nieodpowiednim.

Bardzo proszę Ninko. Cieszę się, że pozytywnie odebrałaś moje słowa. Ja rozumiem, że chcesz uzdrowić Wasze małżeństwo, myślę, że chciałabyś tego nawet gdybyś nie była wierząca. Każda sytuacja wymaga indywidualnego podejścia. Jedną szansę można dać każdemu. Trzeba jednak napisać sobie określony plan: cele, zadania, formy realizacji, uwzględnić terapię obojga i krok po kroku realizować. Musisz zdobyć odpowiedni zasób wiedzy. Twój mąż musi też poczytać. Będziesz widzieć czy mąż się stara, czy mu zależy. Daj mu też jasny przekaz, że Ty czujesz się źle w relacji z nim, że dla swojego dobra i dla dobra córek, musisz to zmienić, że rozpoczynacie etap naprawy/dojrzewania małżeństwa i od powodzenia tego działania zależy czy Wasza rodzina przetrwa jako całość. Mąż musi czuć powagę sytuacji, ale musi mieć też czas, by się oswoić  z tą myślą i musi sam podjąć decyzję czy w to wchodzi. Wiadomo, że będą potknięcia i zniechęcenia, ale będziesz obserwować czy mimo to idzie naprzód, czy są pierwsze efekty. Międzyczasie będziesz odzyskiwać siebie, jako człowieka, kobietę, żonę i matkę. A kiedy to się już stanie zobaczysz swoje małżeństwo i rodzinę w nowym świetle i wtedy będziesz gotowa by zadecydować co dalej. Co będzie dobre dla Ciebie i córek. Uświadom męża, że robicie to również dla dzieci. Myślę, że tak jak mąż traktuje Ciebie (nagradzanie/karanie milczeniem/uwagą) w pewnym stopniu przenosi się na dzieci. A to jest bardzo destrukcyjne zachowanie, odrzucanie dziecka, karanie milczeniem, gdy zrobi coś nie po myśli rodzica. Zastanów się czy tak jest. Jak bardzo Ty cierpisz? Tak samo cierpi dziecko. Cierpi gdy mama cierpi. Musisz wiedzieć, że nie ze wszystkiego można wyjść, są zaburzenia, które leczy się latami. Są osoby toksyczne, z którymi należy się rozstać, by ratować siebie i dzieci. Myślę, że Twojemu mężowi najtrudniej będzie pokonać własną dumę.

Tu znajdziesz niezwykle ważny wywiad z kobietą, która jeśli dobrze kojarzę była kiedyś na naszym forum

http://www.navel.pl/doc/Wywiad.pdf

oraz stronę z której można pobrać darmowo książkę w pdf pt. "Toksyczne związki" Pia Mellody, naprawdę ważna pozycja z której dowiadujemy się jak środowisko w którym wzrastamy kształtuje nasze dalsze życie. Jest też książka "Toksyczna miłość" tej samej autorki.

http://docer.pl/doc/nnv55n

Ciasteczko

My (a może bardziej ja) próbowaliśmy. Niektórzy terapeuci mówili, że nawet jedna osoba z rodziny biorąca udział w terapii może wpłynąć na całą domową sytuację, inni, że tylko wspólna praca da porządany efekt.

Lou, fakt- tylko plyta ;-)
A u Was tylko Ty poddałaś się terapii czy razem? Efekt rozumiem na plus?

NIE. Nic z tego nie wyszło ...    ehhh
Muszą być jednakowe chęci obu stron

...w trakcie

Rozumiem że czekasz na termin rozprawy?

Czyli ma byc z orzeczeniem o winie?

To dlaczego nie skończylo się na pierwszej? Pojednawcza byla?
Przepraszam że tak wypytuje. Jeśli nie chcesz, nie odpowiadaj

Lilka BARDZO DZIĘKUJĘ Ci za Twój wpis, za podanie literatury, za czas poświęcony mojemu problemowi. Ściągnęłam pliki pdf i będę czytać, dowiadywać się.
Z moich obserwacji wynika, że mężowi zależy na naszej rodzinie, chce byśmy byli razem tylko  gdy przychodzą te jego fochy nie radzi sobie ze swoimi emocjami. Też czeka na wizytę u psycholożki.
Wiem, że mąż nie miał łatwego dzieciństwa, jego ojciec pił, wracał z pracy do domu i awanturował się.

Dzień dobry

To może jeszcze jedno ciasteczko

Ja lubię tańczy do południowych rytmów

Lilko, fajne, skoczne i energetyzujące pioseneczki Czasami potrzebuję takiej muzyki, a nie orientuję się w nazwiskach i nazwach, bo "siedzę" w innych klimatach.

Z energetycznych muzyków lubię Jacka Kleyffa i Orkiestrę Na Zdrowie. Może niekoniecznie za śpiew wokalisty (okropny ), ale za dobrą energię i przesłanie.

Myślę, że to najlepsze wyjście, tak jak pisała Piegowata. Wykorzystać najbliższy czas na poznawanie partnera w różnych sytuacjach, może uda Ci się poznać bliżej jego środowisko zawodowe i rodzinę. A dopiero jak upłynie więcej czasu można myśleć o wspólnej przyszłości, bo jednak trzeba też uwzględnić dobro synka. Tymczasem nie brać zbyt poważnie tych słodkich słówek, a patrzeć na zachowanie.

Dzień dobry wszystkim

Trochę chyba zaburzę aktualną tematykę rozmów wracając do poruszonej wcześniej tematyki śmierci i wiary, ale jeśli się obiecało odpowiedź, to należy dotrzymać słowa.
Od razu zaznaczę, że nie należy traktować moich wywodów jak wywodów jakiegoś poważnego teoretyka czy nauczyciela. Nie nadaję się do tego przede wszystkim z tego powodu, że jak same zobaczycie, moje przemyślenia obarczone są bardzo dużym ryzykiem błędu, nawet jeśli wydawać by się mogły poprawne.

Jak miałbym to ująć prościej? Pamiętacie biblijną opowieść o Ezawie? Sprzedał bratu swój przywilej pierworództwa za jedzenie. "Na cóż mi pierworództwo, kiedy umieram z głodu". Od dawna to, co jest pierwsze, uznawane jest za lepsze od następnego, do tego stopnia, że nawet więźniowie w obozie koncentracyjnym mający starsze numery czuli się ważniejsi od numerów młodszych. Również Bóg określany jest jako Ruch Pierwszy. Właśnie kwestię pierwszeństwa rozważałem w tym zestawie pojęć: byt-niebyt, istnienie-nieistnienie. Określenia ewidentnie sugerują pierwszeństwo bytu, istnienia. Niebyt, nieistnienie, są negacją, czyli reakcją na wcześniejsze pojęcia, do których się odnoszą. Już więc na poziomie językowym mamy ustaloną większą wartość bytu, istnienia. Poddałem to w wątpliwość. My chcemy, by to było ważniejsze, co zrozumiałe, ale w nazewnictwie dokonuje się już pewna manipulacja. Ta manipulacja polegająca na przyznaniu pierwszeństwa temu, co w istocie jest czymś następnym (na przeniesieniu wartości z argumentu x na argument y) odpowiada naszemu przywiązaniu do tych wartości. Przy czym na dalszy plan w zastanowieniach odsuwa się to proste "z prochu powstałeś i w proch się obrócisz", co odpowiada mojemu młodzieńczemu przekonaniu, że pierwotnym moim stanem był właśnie niebyt. Nieistnienie. To jest mało interesujące, ale takimi rzeczami się zajmowałem i tak sobie filozofowałem, uczyłem się śmierci. Nawet niedawno wpadł mi w ręce mój niedokończony esej o tym zagadnieniu z tamtego okresu Przyjemnie było powspominać. Znamienne jest może, trochę jak chichot losu, że wtedy, w czasach młodości bardziej zajmowałem się problemami bytu, niż uczeniem się uczuć, już wtedy przygotowując się świadomie na śmierć, a dzisiaj trafiam na filozofa, który śmierci się przeciwstawia i mówi o konieczności pokonania jej (mam tu na myśli Nikołaja Fiodorowa - "Filozofia wspólnego czynu")

Skąd się wziął brak wiary? To efekt nie wrogości wobec Boga, jak to zazwyczaj bywa, ale czegoś w rodzaju szacunku. Kluczową ideą w mojej postawie było właściwe potraktowanie woli. Nie moja wola się liczy, ale wola Boga. Właśnie tak być powinno i tak też powiedział Jezus w modlitwie przed ukrzyżowaniem. Zaczęły mi przeszkadzać przejawy mojej woli w mojej relacji z Bogiem. A była ta wola wszędzie. W każdym rodzaju modlitwy była mniej lub bardziej jawna próba przeforsowania mojej woli, próba wpłynięcia na wolę Boga. Ba! Sama wiara w Boga była pragnieniem, by On istniał i to by istniał taki, jakim Go sobie wyobrażam, jakiego chcę. A wyobrażałem sobie oczywiście jako kochającego Stwórcę, który w zasadzie poprzez ofiarę dla mojego zbawienia wywyższa mnie do poziomu przynajmniej równego Bogu. Zacząłem dostrzegać pychę, której chciałem uniknąć. Jedynym wyjściem było zaprzestanie modlitw i zakończenie wiary. Nie odbyło się to ot tak na pstryknięcie palcem. Towarzyszył mi, owszem, lęk, że błądzę, bo przecież wiedziałem, że w Biblii wiara podawana jest jako cnota, jako coś dobrego. Wiedziałem jednak też, że w zasadzie cała moralność sprowadza się do Pawłowego skonstatowania, że "grzechem jest to, co czynimy bez przekonania". No i zasady w związku z tym mogą być różne dla różnych ludzi. Być może każdy ma swoją drogę do przebycia. Jeden pójdzie szerokim traktem po drodze ubitej przez nauczycieli, ktoś inny, nie mogący pojąć dość dobrze nauk nauczyciela, podąży drogami bardziej krętymi, albo... jego droga będzie zwykłym punktem bezruchu. Moja wiara bardziej przypominała pragnienie Boga, dlatego musiała zniknąć. Bo co na przykład w przypadku, gdyby Bóg wolał zniknąć? Lub gdyby zawsze "nieistniał"? (Dawniej tego nie wiedziałem, dzisiaj w tym miejscu można byłoby wspomnieć o energii ujemnej, o jakiej teoretyzują fizycy).

Zawiłe to mocno, Dżo. Wgryzę się w spokojniejszej chwili.

https://www.google.pl/amp/www.se.pl/amp … 81290.html

Dziękuję, będę działać i dam znać

Snake, u nas cała historia była złożona. W ogóle nie powinnam była wchodzić w tę relację.

Zniżka mnie dopada. Przeziębienie mnie rozbiera, a nastrój zjeżdża jak po równi pochyłej.
Chyba trzeba się położyć i zasnąć.
I to są właśnie te momenty, kiedy mnie męczy życie.

Lou, też mnie w tych słabszych momentach dopadają takie tęsknoty, ale szukam innych kół ratunkowych.

Ostatnio odezwał się do mnie Meczowy. Strrrrasznie przepraszał za swoje durne zachowania, obiecywał, że już na pewno się nie powtórzą. Nawet fajnie się rozmawiało, naprawdę szczerze i ciepło. Zachęcał mnie, żebym się czasem odezwała pierwsza, ale mu bez ogródek powiedziałam, że straciłam zaufanie. Od tamtej pory kilka razy się odezwał i zachowywał się bez zarzutu. Jak chce, to potrafi być miły. I dzisiaj mnie korci, żeby zadzwonić, bo mi źle - ale to kiepski pomysł. Boję się nabrać na to rzekomo lepsze wydanie Meczowego.

Z Meczowym była cała historia Taki mi zamęt wprowadził w emocje, że poświęciłam mu kawał forum.
To był kolega, którego poznałam przez moją sąsiadkę. W pewnym momencie coś między nami zaczęło się dziać, ale... nie wyszło. Długo by o tym opowiadać, cała nowela powstała o tym na "Błędzie" (posty z maja tego roku).
Osiągnął szczyt bezczelności, dzwoniąc do mnie po pijaku (zapewne) i masturbując się przy telefonie. A ja go miałam za fajnego faceta. Bardzo się zawiodłam.
Opieprzyłam go i zabroniłam się do mnie odzywać, ale zbieg okoliczności zetknął nas ze sobą ponownie i potem kilka razy Meczowy do mnie zatelefonował. Z wielkimi przeprosinami, solenną obietnicą "poprawy", z propozycją przyjaźni. Odebrałam raz i drugi telefon gotowa natychmiast uciąć konwersację, ale o dziwo, rozmowy były szczere i serdeczne. Czasami więc rozmawiamy, ale to już nie jest to, co kiedyś. Nadwerężone zaufanie wymaga długiej odbudowy, a czy da się odbudować i czy warto, to się okaże.

Ciekawe jak tłumaczył tamto swoje zachowanie ...
Zrozumiałam, że nie przez to zachowanie telefoniczne nic nie wyszło z Meczowym...
Czy spotykaliście się we dwoje?

Dzień dobry!
Oto śniadanko

Piegusku, ja myślę, że nie tylko dzieciństwo ma wpływ na nasze zachowanie, ale w dużej mierze zachowanie partnera i nasze interakcje na nie. Ja nie zmieniłam tak bardzo swoich zachowań, dalej lubię to co od dawna lubiłam i mam te same nawyki od lat, a jednak życie mam dużo spokojniejsze niż przy bm. Tak jakby on napełniał moje życie zbędnymi emocjami. Przestałam się szarpać, dlatego bardzo często sobie myślę, że jestem mu wdzięczna, że odszedł, bo moje życie bez niego cudownie ozdrowiało samo z siebie.
Ja jedno zaobserwowałam, jak się traktuje rodziców, tak się traktuje współmałżonków, jeśli do rodziców ma się szacunek, to i do współmałżonka prędzej pojawi się to uczucie, a jeśli np. okłamuje się matkę i traktuje jak wroga, to duże prawdopodobieństwo, że żonę potraktuje się podobnie. Ludzie aż tak się nie zmieniają.

Dzień dobry
Ja piszę się na takie śniadanko! Samo zdrowie, jajko na miękko i sok pomarańczowy, jeszcze tylko odrobina masła i gotowe.

Do zobaczenia po południu.