moje cudowne życie po rozwodzie - Netkobiety.pl

Dżo,
Powiem też, że uważam cię za osobę taktowną, powiedziałabym empatyczną...
Nie uraziłeś mnie, o co u mnie łatwo

Lou, też lubię rosyjskie ballady. I duet Korycki-Żukowska

Specjalnie dla Ciebie pewna moja ulubiona wokalistka w rosyjskich klimatach:

Stare Dobre już mi się mocno osłuchało, ale są moją pierwszą muzyczną miłością. W ich piosenkach jest WSZYSTKO - i radość życia i ból istnienia.

Piegowata, dużo racji, ja pomyślałam sobie po prostu, że Lou miewa różne fochy, może jestem jeszcze bardziej bezpośrednia, zresztą co mi szkodzi wyrazić tę opinię, i tak u Lou mam "pozamiatane". Potem sobie pomyślałam, że nigdy do Lou się już nie odezwę, bo to nie ma sensu, ta kobieta jest po prostu do mnie uprzedzona, czego dała wyraz w hate mailach.
I coś w tym jest, co zaznaczyłam w Twojej wypowiedzi grubą czcionką, bo Lou napisała wcześniej, że nie ma przyjaciół. A przecież nawet przyjaciel jest też po to, by czasem zdroworozsądkowo opieprzyć, takie są moje doświadczenia i tyle wyczytałam z teorii.

Lou, no to się cieszę

@Piegowata  Piszesz mądrze. Mógłbym się podpisać pod Twoim postem. Zaciekawiłaś mnie też tą Katarzyną Miller. Nie znałem...

@Symbi
Symbi, spaliłaś już zbędne kalorie

Symbi, jest różnica między hejtem, a powiedzeniem nie tego, co życzyłby sobie usłyszeć adresat, prawda?

Gdy byłam młoda i piękna, w pracy ktoś ze starych pracowników mi powiedział: "Myślisz że K. (bardzo miła i sympatyczna w obejściu) jest Ci życzliwa? Może ta H. co cię opierdziela i musztruje, jest ci bardziej przychylna!". Czas potwierdził prawdziwość tych słów.

Ja na przykład mam ochotę opieprzyć solidnie moją sąsiadkę i dać jej kilka klapsów na goły tyłek, za tę całą znajomość z Telefonicznym, który narobił jej kłopotów - właśnie dlatego, że nie jest mi obojętna. Nie zrobię tego, bo z powodu różnicy wieku czuję respekt, nie jesteśmy w aż tak poufałej relacji, więc byłam właśnie delikatna i ostrożna - a może to błąd? Gdyby nie to, nie wahałabym się. Siostrze czy bliskiej przyjaciółce bez wahania oznajmiłabym , że jest durną pałą i pcha ręce w ogień.

Ha! A ja Tłusty Czwartek poprawiłam czcząc wczorajszy Dzień Pizzy - i to po trzykroć.
Pierwsza pizza była z Mamą - po kawałeczku, bo wyszłam z domu bez śniadania i zgłodniałam chodząc z nią po mieście. Drugą z synem opędzlowaliśmy na obiad zamówioną po zniżce z okazji święta z pewnego lokalu, a trzecia była wieczorkiem ze znajomymi.
Wśród znajomych była koleżanka ze swoim facetem z Badoo. Stuknęło im pół roku. Z sympatią i trochę tęsknie przyglądałam się jacy są szczęśliwi, spokojni i pogodni. Daj im Boże tak już zawsze
A dziś bratowa wpadła na pomysł, by wyprawić naszej Mamie urodzinową imprezę-niespodziankę. Wieczorem więc rodzinne spotkanie, a tymczasem wracam do domowych prac. W wolnej chacie sprawniej się pracuje, bo nikt nie odrywa od roboty. Synuś wspaniale bawi się z kuzynem na sankach!

Miłego dnia, Robaczki!

O, tak! W książce Anny Janko "Maciupek i Maleńtas" o bliźniakach w łonie matki, jeden z nich mówi do drugiego: "Nie bój się! Skąd wiesz, że nie ma życia po porodzie?". Genialne. Ile znaczeń i to jakich!

Dżdżownick, jeśli waga będzie ze mną współpracować, obiecuję ją grzecznie traktować
Piegowata, jeśli czytałaś jeszcze jakieś ciekawe pozycje psychologiczne, daj znać o tytułach, ja zakupiłam "Chcę być kochana tak jak chcę" i właśnie sobie czytam. Czytałam też tej autorki "Nie boj się życia", taki zbiór felietonów i to mi się podobało, natomiast nie podobało mi się "Kup kochance męża kwiaty", muszę tego poszukać w domu i jeszcze raz przeczytac, bo może na złym etapie życia sięgnęłam po tę lekturę i stąd niechęć do poglądów Miller w tej pozycji zawartych.
Ja pamiętam, jak czytałam jedna po drugiej książki o pozytywnym myśleniu, nawet jakieś afirmacje stosowałam, ale na dół długo nic nie pomagało. W końcu dotarłam do pozycji "Sekret szczęścia" Marcii Shimoff i jak czytałam tę książkę drugi raz w obrębie roku, to mnie za drugim razem jeden fragment natchnął na pozytywne zmiany.

SDM "kocham" do tej pory. Każdego roku jestem na ich koncercie. W zeszłym roku nawet kaszląca pojechałam (bilety kupione pół roku wcześniej). Każdą ich płytę lubię.

A może ktoś z was słuchał "Zostaw wiadomość" ... Ja dotarłam do tego po kilku latach istnienia audycji. Jest kilku prowadzących, ale tylko jednego z nich słucham. Jednak uważam, że nie każdy się do tego nadaje. Super audycje. Są jeszcze na youtube. Polecam

Lou, ode mnie trochę za daleko na ten koncert, a poszłabym z wielką przyjemnością.
Na SDM byłam wiele razy. W tym roku też występowali w moim mieście, ale zrezygnowałam z koncertu, bo z kasą było kiepsko.

Dzień dobry niedzielnie

A mnie po głowie kołacze się:
"Gdybym mówił językami ludzi i aniołów,
a miłości bym nie miał,
stałbym się jak miedź brzęcząca
albo cymbał brzmiący."
1 Kor 13

Lou, dzięki Właśnie znalazłam i będę sobie słuchać, gdy syn zostawi mi wolną chatę

Piękny głos, czysty i dźwięczny. Dziękuję Piegowata

Poszukiwałam nauczyciela i mistrza. Gdzie wtedy byłeś Dżo? Tak, wiem, przeszłam obok. Nie przyjęłam wtedy Twoich słów. Było za wcześnie.
Dziś myślę, że jeden jest tylko Nauczyciel, jeden Mistrz. Jedno jest bowiem Źródło Mądrości. W dzieciństwie i młodości chadzaliśmy razem po moim ogrodzie. Znał wszystkie moje pragnienia, smutki, sekrety. Nigdy nie byłam sama, bo miałam Jego. Tylko On nigdy mnie nie okłamał i nie zawiódł. Za to ja wiele razy Go opuściłam. Ilekroć odchodzę i tak powracam myśląc, miałeś rację. Ludzie są tylko ludźmi.  A On czeka i wybacza. I daje mi to czego tak pragnę - miłość. I tak jak w tym hymnie, ostatecznie tylko ona ma znaczenie. Tylko to co uczynimy z miłością, dobrocią, życzliwością dla Niego i dla ludzi.

Piegusko,
Wiele wytrzymałam właśnie dzięki wierze w Boga, gdyby nie On może już mnie by nie było, albo byłabym gdzie indziej

Witajcie Kochani

Tyle nastrojowej muzyki pojawiło się u nas na wątku, że zebrało mi się na filozoficzne myślenie.
Czy myślicie czasami o swojej śmierci? Czy boicie się tego przejścia? Czy wierzycie, że jest życie po tamtej stronie?
Wiem, że temat trudny, ale może wieczorem najdą kogoś przemyślenia i je tu napisze.

Jeszcze kwestia zycia po tamtej stronie. Ja zawsze powtarzam: wiem, że nic nie wiem. Są rzeczy, o których nie śniło się filozofom.
Moja Mama ma za sobą doświadczenie bycia na zewnątrz własnego ciała. Jest osobą trzeźwą i racjonalną, więc jej wierze.
Mój Ojciec, który nie żyje już ponad 17 lat, wciąż mi towarzyszy, choć wiem, że to kwestia moich emocji. A jednak... Kto tak naprawdę wie, ile w tym metafizyki? To nie jest tak, że znienacka zbiera mi się na wspominki o Nim. On o prostu jest ze mną w każdej chwili. To bardzo wyraźne, silne uczucie.

Piegowata, poruszyłaś ważne zagadnienie - śmierć i dziecko. Z pewnością takie zdarzenie wywołuje w dziecku traumę. Ja mam przykład na mojej matce, której ojciec umarł kiedy miała 7 lat. Myślę, że w dużej mierze to zdarzenie wpłynęło na jej psychikę, a lek przed śmiercią stał się myślą przewodnia jej życia. Ona panicznie boi się  śmierci. Wszystko co robi ma na celu zachowanie jak najlepszego zdrowia. Ja na szczęście w dzieciństwie nie zetknęłam się ze śmiercią. Kiedy umierali moi dziadkowie byłam już nastolatką. Nigdy nie widziałam nieżywego człowieka. Matka chroniła nas przed takim  widokiem. Moja prababcia umarła ze starości. Byłam z nią bardzo zżyta. Odwiedziłam ją przed śmiercią żeby się pożegnać. Była niezwykle spokojnym, dobrodusznym człowiekiem. Zawsze czule ją wspominam.
Wg mojej wiary ludziom towarzyszą aniołowie, a także zmarli którzy są w niebie, mogą wstawiać się za nami i w wyjątkowych przypadkach przyjść do nas we śnie, albo nie tylko. Ja myślę, że do Twojego Taty docierają poruszenia Twojego serca.

Z tym zmęczeniem to ja Cię rozumiem Piegowata, też miałam takie momenty, kiedy nasze dziecko ciężko chorowało, a my miesiącami czuwaliśmy przy łóżeczku, potem doszła moja choroba, problemy w pracy, problemy w rodzinie. Tak, że oboje z mężem pytaliśmy - ile jeszcze kłód pod nogi nam spadnie. To był stan permanentnego zmęczenia fizycznego i psychicznego.

Ogólnie to nie rozmyślam zbyt dużo o własnej śmierci, tylko w niektórych momentach, właśnie jak mam mieć zabieg z narkozą, albo kiedy widzę jak trumnę wkładają do grobu, albo mijam opuszczony dom, w którym dawniej tętniło życia, a dziś wszyscy pomarli. Wtedy boję się tego momentu. Świadomość śmierci musi być straszna. I to, że włożą mnie do trumny, a później zakopią.
Ja uważam, że jest po tamtej stronie duchowy świat. Tylko czy prawdą jest to wszystko w co wierzę. I na tym polega właśnie to zaufanie, że jeśli uwierzysz to nie zawiedziesz się. Taka jest obietnica.

Całe szczęście, bo świat potrzebuje Piegusek.

Ja chciałabym długo sobie pożyć, nacieszyć się córką i wnukami, no i mężem ma się rozumieć.

Witajcie,
czasem myślę o śmierci, kiedyś częściej (gdy na świecie było niebezpiecznie-konflikty zbrojne, Iran, Irak, Korea ...). Wiem, że teraz też nie jest dobrze, ale chyba inne sprawy przesłaniają mi moje myśli i nie ma tam już miejsca ... Kiedy umiera ktoś z rodziny lub przed śmiercią choruje, cierpi, staje się innym człowiekiem, to przeraża ... Wiara pomaga nieco oswoić się ze śmiercią, choć nigdy nie jest się na nią gotowym
Lilko,
Miałam wrażenie, że ty (jak tytuł wskazuje) masz cudowne życie po rozwodzie ... a ty masz cudowne życie w małżeństwie, fajnie, choć zazdroszczę. Podziel się jak tego dokonałaś

Temat śmierci, który pojawił się w Waszych wpisach jest mi ostatnio bardzo bliski. Tydzień temu zmarła moja ciocia, siostra mojej mamy. Ciocia przed odejściem bardzo się męczyła, rak był dla niej bezlitosny. Jeszcze w listopadzie była poprawa w wynikach a końcem grudnia było gwałtowne pogorszenie i brak możliwości leczenia.
Bardzo przeżywam jej odejście i boli mnie dlatego, że u mamy wykryto w styczniu br. nowotwór.
Nie mam wsparcia w mężu, nie mam od niego pocieszenia. Dziś mama dzwoniła do moich córeczek to mąż obraził się o to " że babka już dzwoni". Bardzo to boli bo nie wiem ile dni jest danych mojej mamie.
Szukam nieustannie odpowiedzi co nas czeka po śmierci, czy spotkamy tam swoich bliskich, czy zmarli widzą nas teraz i nasze problemy.

Lou, wklejam jeszcze raz tę piosenkę.

Malino, współczuję serdecznie ciężkich przeżyć i dalekiego od empatii towarzysza życia. Nie wiem, w jakim stanie jest Twoja mama, jakie są rokowania, ale mówią, że rak to niekoniecznie wyrok.

Wilczysko, bywam zmęczona życiem, ale sama sobie nigdy nie chciałam go odebrać. Miewam momenty zmęczenia, przeciążęnia, gdy marzę o złożeniu gdzieś skołatanej głowy, ale w gruncie rzeczy życie jest dla mnie ogromną wartością. Pisałam o tym tyle razy, że już nie ma sensu się powtarzać. Wciąż mnie zachwyca ten świat, choć jeszcze wczoraj pisałam o pojawiającej się refleksji, że może już wystarczy, że tyle razy widziałam te wszystkie wschody i zachody słońca. Ale wiesz, one mi się wciąż podobają Wczoraj wracałam z zakupów i mój wzrok przykuł śnieg skrzący się  pod nogami tysiącem iskier. Dla takich "pierdół" lubię żyć.

Dzień dobry w walentynki.

Posyłam uśmiechy i całusy przyjaźni dla forumowych kolegów.
A dla dziewczyn zagra dziś męskie trio.

Właściwie trafiłam na forum kiedy przechodziliśmy kryzys małżeński. To, że dziś jest dobrze, a nawet lepiej niż przed kryzysem, to wynikowa różnych składowych, ale ja za najważniejszą uznaję moją determinację. To znaczy, kiedy pojawia się problem nie siedzę z założonymi rękami i nie biadolę, tylko szukam rozwiązania. Często czytam, że należy rozmawiać w związku. Ale wiecie co, czasami to można sobie gardło zedrzeć, a i tak  skutku nie ma. Z mojego doświadczenia wynika, że rozmowy nic nie dają jeśli w człowieku tkwią ograniczenia, z którymi nie umie sobie poradzić. Dlatego ja zawsze stawiam na działanie, i nie poddaję się - jeśli jeden sposób nie przynosi skutku, szukam następnego. A druga składowa to chęci i starania współmałżonka. Jeśli tego zabraknie, to jedna strona nic nie zrobi. Mojemu mężowi zawsze zależało na mnie i na córce, dlatego choć nie był pomysłodawcą ani motorem zmian, to wziął w nich udział. I teraz jest zadowolony, że podjął ten wysiłek i dzięki temu polepszyła się jakość życia naszej rodziny.

Lilka,
Mój nawet jeśli chodził z nami na spacery, to szedł 50m przed nami, a ja z dziećmi uwieszonymi każdej ręki. Twierdził, że i tak wolą mnie. Ale sam się nie starał, żeby u siebie coś zmienić. Ja dużo rzeczy robiłam, aby było lepiej. Też myślałam, że rozmowy pomogą. Niestety po wielu latach zrozumiałam, że po naszych rozmowach byłam zawsze bardziej przygnębiona. Były też próby pomocy z zewnątrz. Jak nie ma chęci obu stron, to żadna terapia, żaden specjalista ... nikt nie pomoże. Kurcze, znowu piszę o moim nie cudownym życiu.
Chciałabym coś dobrego napisać, ale co ...
Dziś długo szukałam kogoś do naprawy laptopa, drukarki ...
Jestem chora, a jednak muszę na chwilę pojechać do pracy ...
Generalnie domem też nikt się nie zajmie ...
To takie moje cudowne aspekty życia ...

Lou,
ja Ciebie rozumiem. Na pewno jest Ci teraz bardzo ciężko, znalazłaś się w nowej dla siebie sytuacji. Co można zrobić? Z moich ponad dwuletnich obserwacji na forum wynika, że uwolnić emocje, wypłakać się, wyżalić, a potem zadbać o siebie, o swój dobrostan,  o swój rozwój duchowy, o urodę, finanse, robić to co lubisz, poznawać ludzi, podróżować. Wcisnąć życie jak cytrynkę.

W chwili bólu i zwątpienia wiele osób pragnie ulgi, a wtedy jedynym rozwiązaniem wydaje się śmierć. Tym co powstrzymuje może być właśnie lęk przed śmiercią, albo troska o dzieci. Moim zdaniem osoby, które odbierają sobie życie, to takie u których poziom dopuszczalnego bólu został przekroczony i nie są w stanie już racjonalnie myśleć. Nie widzą wyjścia z sytuacji. Mechanizmy obronne, w które został wyposażony człowiek przestają działać. Jeśli nie ma nikogo, kto pomoże w takiej krytycznej chwili czy okresie życia, dochodzi do tragedii.

Moc człowieka tkwi w jego umyśle i sercu. To taki duet, o który systematycznie trzeba dbać, by sprawnie działał.

Dziękuję wszystkim za włączenie się do dyskusji o przemijaniu.

Lilko, Lou, potrzebuję spokojniejszej chwili, by Wam odpowiedzieć. Teraz podczas przerwy w pracy byłoby ciężko

Witaj
Jestem w podobnej sytuacji, ale u mnie dopiero początek

Lilko, być może czasem jesteś nieco "wyrywna" z tym swoim ratownictwem, ale podziwiam Twoją pewność siebie i to, jaka jesteś przekonująca. Wiesz co powiedzieć i robisz to z empatią. Zupełnie zgadzam się z tym, co napisałaś Lou i Malinie.
Lou, trudno się dziwić, że w okołorozwodowej sytuacji trudno Ci dostrzec jasne strony życia, ale one są. Jeśli nie teraz, to może zechcesz je zauważać, gdy już trochę opadną złe emocje. A swoją drogą w czasie wspólnych wyjść mój małżonek zachowywał się identycznie - kilometr przede mną i synem!
Ja w zauważaniu dobrych rzeczy, które mi się przydarzają jestem nieźle wytrenowana, zresztą mam ten nawyk chyba od zawsze. Pomaga mi żyć i przydaje codzienności uroku.
A wiecie, wczoraj mój syn zjeżdżając z górki na brzuchu zrobił w kurtce trzy małe dziurki (natychmiast zaszyłam), z których wystawały kłaczki jakiejś watoliny. Skubaniec skwitował, że to dobrze, bo kurtka jest za ciepła i nie zaszkodzi jej zgubić trochę puchatej zawartości. I dodał jeszcze: "No, przecież mówiłaś, że trzeba na wszystko patrzeć z lepszej strony!".
Dziury w kurtce nie są powodem do radości, ale jak tu się nie roześmiać na taki komentarz? Dla takich chwil to nawet nadwerężonego ubrania nie żal. Zresztą i na szczęście usterki są nieznaczne.

Lou, krzyczeć nie zamierzam i wierzę, że rozwód można odczuwać jako porażkę, bo przecież nie o tym się marzyło. Mam jednak wrażenie i wnioskuję z Twoich wypowiedzi, że nie byłaś z mężem szczęśliwa.

Lou, ja też jestem wierząca. Ale my mielismy ślub cywilny. Ciesze się, bo to nie bylo dobre małżeństwo. Kto zdecydował o rozwodzie? Zlozyliscie pozew?