moje cudowne życie po rozwodzie - Netkobiety.pl

A do mnie żona się łasi. Tak mnie zaskoczyła, że dobrze, że nic akurat nie spożywałem czy też piłem. Pytam się - coś potrzebujesz? Trzeba się do czegoś dorzucić? O co kaman? O nic! Nie, tak to nie ma, że o nic. Siedzę i rozmyślam, i różne mroczne wizje przede mną...

P.S. A małżeństwa z długim stażem, a jednak zgodą i szacunkiem znam. Istnieją.

Wpadam na kawę, a Wy jesteście. A z Wami uśmiech.

Przeczytałam z uwagą co piszecie, żarty oczywiście też.

Dziękuję Dziewczyny i Chłopaki.

Myszko ja też ściskam. Myślę, że w Twojej sytuacji dobrze się stało, że rozwód przebiegł szybko. Łatwiej zacząć nowe życie, kiedy zostawi się za sobą stare.

Feniks bardzo dziękuję za Twój wpis. Jest bardzo rzeczowy i jest jednocześnie wzorcowym przykładem jak powinna wyglądać zdrowa pomoc. I dziękuję, że byłaś łagodna.

Ja to wszystko wiem Feniks, zrozumiałam to, ale kiedy usłyszy się te same wnioski od kogoś innego, kogoś kto nie ma powodu by Cię skrzywdzić, to następuje jakby wzmocnienie przekazu.
Przemyślałam też co Symbi i Piegowata napisały, dosłownie idealizm mnie gubi. Czasami nie widzę rzeczy takimi jakimi są. Ja kiedyś nie rozumiałam dlaczego niektórzy pozostają obojętni na wołanie o pomoc. A dziś już wiem, że oni wiedzieli więcej. Pewnie życie nauczyło ich wcześniej. Ile kosztuje taka pomoc.

Wielu osobom pomogłam tu na forum, byłam akurat wtedy kiedy potrzebowali, wielu nie udało się. To zrozumiałe.
Tak, na forum zdarzało się, że chciałam bardziej niż sam zainteresowany. Pamiętasz Spensa Ja to teraz wiem.
Z pewnością taka automatyczna chęć pomocy jest mechanizmem odciągania swojej uwagi od wewnętrznych problemów. Tak właśnie było kiedy trafiłam tu na forum. Poświęcałam czas na pomaganie innym, zamiast pomóc sobie. Jest więcej rzeczy które odciągają nasza uwagę. Dlatego pisałam ostatnio do Wilka o tym, że konieczny jest również etap wyciszenia i wewnętrznego skupienia, żeby usłyszeć w końcu siebie.

To ratownictwo to ma wiele twarzy: raz lecisz na oślep kiedy ktoś zawoła, raz przystajesz na prośbę kiedy tego nie chcesz, raz chcesz chronić kogoś bezsensownie, raz dajesz się wykorzystać przez swoje zaślepienie.

U mnie to był przypadek, że dałam się wykorzystać. Byłam na każde zawołanie, codziennie, kosztem siebie i rodziny.  Byłam w odpowiedzi na prośbę. Bo tego chciałam, nie w zamian za coś. Nie spodziewałam się jednak, że nie będę mogła odejść kiedy powiem dość, że dostanę w twarz nie jeden raz. Dlatego mi smutno.

Naprawdę pilnuje się z tym ratownictwem i wiele razy udaje mi się powstrzymać, ale czasem nie. Wilku nie miej mi za złe, posłużę się Tobą jako ostatnim przykładem. Chciałam się tylko z Tobą przywitać, a zanim się spostrzegłam już leżałeś u mnie na kozetce. Widzisz Wilku ja znam wyjście z labiryntu, w którym utknąłeś, chciałam Cię wyprowadzić, zapomniałam tylko, że moje wyjście nie jest Twoim. Nie da się pokazać drogi, bo każdy ma tę jedyną niepowtarzalną i musi ją odkodować sam. Jeśli chce, bo nie każdy chce. Tak więc moje bliskie spotkanie z Wilkiem potraktuję tylko jak pogłaskanie Wilka po lśniącym futrze. I jeszcze foto na pamiątkę.

Wiecie co, chyba pierwszy raz poprosiłam o pomoc na forum. I odpowiedzieliście. To niesamowite uczucie kiedy ktoś inny nam pomaga. Dziękuję. Wrócił mi uśmiech

Na pewno nie piłeś ?

"Facet budzi się w południe na potwornym kacu. Patrzy, na stole cztery schłodzone butelki piwa i list następującej treści: "Kochanie, wypoczywaj. Jakbyś czegoś potrzebował to zadzwoń. Zwolnię się z pracy i przyjadę. Twoja kochająca żona".
Facet pyta syna:
- Co się wczoraj stało? Nic nie pamiętam. Czyżbym wrócił w nocy z kwiatami albo pierścionkiem?
Syn na to:
- Przyszedłeś o piątej nad ranem kompletnie pijany, awanturowałeś się, a gdy matka chcąc cię rozebrać ściągała ci spodnie, powiedziałeś: "Spadaj dziwko, jestem żonaty!"  "
dobry tekst o ile sie jeszcze coś kojarzy w tej sytuacji

edit
No ale skoro nie piłeś to obstawiam pękniecię poprzeczne szyby przedniej i stuknięty lewy błotnik

Moje cudowne życie po rozwodzie.... A następnie szukam kobiety. Dobry jesteś:). Ja także po rozwodzie czuję się wolna, jakby ktoś dał mi skrzydła. Tylko nie umiem na nich latać bez miłości:(. Kurde jak pięknie napisałam!!! Myślałam, ze mnie natchniesz, jak to robisz , że po rozwodzie jesteś w swojej samotności szczęśliwy... A tu dupa. W sumie nie powinnam być zdziwiona. Facet który rozwiązuje mój problem? Niemożliweee

I ja tak myślę.
Ja też Cie lubię Piegowata, tak po prostu, nie wiem dlaczego.
A co do reszty to już napisałam wcześniej.

Lilko  nie ma sprawy, zawsze mozes napisac czy tu czy na maila gdy masz gorszy moment i potrzeba Ci wsparcia.
Dziekuje za dostrzezenie delikatnosci. Prawde mowiac jej odkrycie w sobie jest jednym z elementow mojej terapii wiec milo ze ktos niezorientowany w mej sytuacji juz ja we mnie juz zauwaza.  Ja bylam zawsze ta silna surowa. Dla siebie i przez to dla innych tez. Ucze sie ze sila nie zawsze pomaga, czasami nalezy sobie pozwolic na smutek i dac pozwolenie na tenze smutek rowniez innym.

Nie potrzebne wnioski , za późno.
Nie chodziło mi o to, że z mojej winy był rozpad, ale że może taka już moja natura ... z tym czy innym nie wyszło by ...
A tak mi zależało (to był mój priorytet-wiem, że tak nie powinno być, ale cóż)

Ostatnio kupilem piekny prezent i corka  mnie pyta- dla kogo? Mówię ze dla najwazniejszej osoby na swiecie. A ona na to -Dla siebie!  Troche mej madrosci zyciowej juz załapała!

Piotrze, ja kiedyś opowiadałam koleżance, że wybrałam się na rower z superbabką - samą sobą

Tak poważnie, to jestem normalna (? ) - raz super, a raz wcale nie, ale ogólnie, to chyba trochę tę Piegowatą lubię

Lou, a dlaczego nie masz być najważniejsza dla siebie? To nie jest równoznaczne z egoizmem i nie znaczy, że inni ludzie nie są ważni. Ale nie traktujmy siebie gorzej niż innych.
Gdy sama jestem "dokarmiona" emocjonalnie, więcej z siebie mogę dać innym, mam czym się podzielić. Daję, a nie ubywa mi.
Dziś przyjechała moja sąsiadka. Pomieszka u mnie przez weekend. Cieszę się, że spędzimy razem trochę czasu, że mogę się z nią podzielić tym, co mam. Ona też ma dla mnie serce otwarte.

Dzień dobry Wszystkim

Rzeczywiście to świetna sprawa, kiedy wzajemny przyjazny dialog nas ubogaca.

Przemyślałam jeszcze raz ten temat. Rozmowa z Wami, wyłoniła pewne konkluzje.
Na spokojnie przyjrzałam się mojemu ratownictwu na dwóch płaszczyznach: wirtualnej i realnej.
A więc po kolei przyjrzyjmy się konkretom ( nauczyłam się tego u pana psychologa ).
Jeśli chodzi o stronę realną, to obecnie mam wypracowaną zasadę, że dopóki ktoś nie zwraca się o pomoc, to nie reaguję.
Mam bardzo dużo obowiązków zawodowych i domowych więc ja nie mam czasu angażować się w życie innych. Muszę też kiedyś odpocząć, a kiedy spotykamy się ze znajomymi na imprezach to tylko na wesoło. Z bliskimi koleżankami to wygląda tak, że kiedy jedna strona dzwoni i mówi, że potrzebuje pogadać, to się spotykamy lub omawiamy telefonicznie. Myślę, że to tak właśnie powinno wyglądać. Nie ma problemu kiedy któraś ze stron prosi o przysługę.
W najbliższej rodzinie trzymam się raczej tylko swoich spraw, chyba że ktoś wyraźnie mnie poprosi. Tak było jakiś czas temu kiedy bratowa zwróciła się do mnie o pomoc, bo pojawiły się problemy. Wybrała mnie na mediatora, zaufałam mi, a poza tym wiedziała, że ja mam u brata autorytet i jeżeli ktokolwiek może do niego dotrzeć to właśnie ja.  Najpierw poradziłam się męża, bo on ma zawsze trzeźwy osąd sytuacji. Przemyślałam i w ciągu miesiąca prowadziłam z bratem bardzo delikatne rozmowy. No i sprawa zakończyła się happy endem małżeńskim.
Praca. Tu konieczne są zmiany. Niestety nie potrafię odmawiać, biorę za dużo na siebie, potem odbija się to niekorzystnie na mnie. Stopniowo uczę się, żeby dyplomatycznie odmawiać i wychodzić z układów, w których nie ma równowagi, w których przez lata błam tylko dawcą.
Proszenie o pomoc. Tu uczę się i jestem na dobrej drodze.
Osobą, którą bez problemu proszę o pomoc jest mój mą , ja się wcale nie czaję tylko mówię wprost - pomóż mi, bo tego potrzebuję. Nie zdarzyło się nigdy, żeby odmówił. W zakresie wzajemnej pomocy zawsze możemy na siebie liczyć. Są też takie sprawy, których on nienawidzi załatwiać i wtedy ja to robię.

O forum już wspominałam, było dla mnie odskocznią, chwilą zapomnienia o problemach, w ogóle znalazłam je kiedy poszukiwałam rozwiązania tychże właśnie problemów. Na początku jako człowiek bez doświadczenia popłynęłam po całości. Owszem, kilka razy znalazłam się we właściwym miejscu i czasie, i kilka osób skorzystało z mojej pomocy, z czego się bardzo cieszę. Oczywiście było kilka porażek, ale tak myślę, że gdyby nie one, to nie byłabym dziś w tym miejscu. Coś w tym jest, że człowiek najlepiej uczy się na swoich błędach. Spotkałam tu wspaniałych ludzi, w ogóle zachwycam się ludźmi, ale też rozczarowuję. W tym miejscu gubi mnie ta idealizacja. Kiedy się kimś zachwycam, uwielbiam go, to zupełnie nie widzę czerwonych lampek. Kiedyś była o tym dyskusja. Dziś ja z własnego doświadczenia mogę powiedzieć, że człowiek może być tak kimś zaślepiony, że nie widzi zupełnie znaków ostrzegawczych. A przecież jeżeli ktoś źle traktuje innych, to nie ma się co spodziewać, że nas tak wcześniej czy później nie potraktuje.

Jako podsumowanie przytoczę słowa Piegowatej:

Jeżeli kochamy siebie w zdrowy sposób, to jesteśmy też dobrzy dla innych, nie krzywdzimy ich świadomie.

Fajnie jest wyłonić konkluzje

Dzień dobry
Witaj Marta, jedna uwaga, jak cytujesz to w tym samym okienku dopisuj swoją wypowiedź, nie powinno się też umieszczać jednej swojej wypowiedzi pod drugą.
Wypowiedzi będą czytelniejsze.
Lou, głowa do góry, na razie piszesz jak kupka nieszczęścia, ale mam nadzieję, że Ci przejdzie, to taki czas analizy Cię dopadł, oby nie za długo, bo szkoda życia, mowię z własnego doświadczenia.
Lilko, skrobnę maila za chwilę Do Ciebie, tak wiec prosze, żebys w najbliższej przyszlości zajrzała na pocztę.
Dzisiaj piątek, szykuje mi sie troche roboty papierowej na weekend, ale za to już rozliczyłam PITa, co roku coraz szybciej mi to wychodzi, przestałam czekać na ostatnią chwilę.

Hej Symbi, stawiam kawę do papierkowej roboty.

Byłam z tym problemem ponad pół roku. Nie umiałam sobie poradzić. Czasami po prostu nie umiem, nie wiem co zrobić, popełniam błędy. Ciemność w umyśle.
W końcu było mi już zbyt ciężko. Dziewczyny bardzo Wam wszystkim dziękuję, że nie zostawiłyście mnie samej.

Chcę zaznaczyć, że odpiszę z innego adresu pocztowego. Obecnie maila z forum używam tylko do odczytu, a odpisuję z innego.

Ja mieszkałam chwile sama po wyjeździe Mamy za granicę, ale wtedy jeszcze miałam wolne koleżanki, życie towarzyskie. Potem małżeństwo, macierzyństwo i totalne zaabsorbowanie.
Mam w swoim mieście rodzeństwo, ktoś też został z dawnych znajomych, ale zostało sporo czasu do samodzielnego zagospodarowania. Nie było to wcale łatwe.
Ale - tu, Symbi ukłon dla Ciebie i Twojego rosołu - odkryłam, jak bardzo porządkują emocje proste zajęcia. Gdy się brałam np. za mycie okna, zapominałam o samotności, gdy dbałam o dobry obiad, w domu robiło się przytulniej, a jeszcze gdy jedzenie smakowało, to już było zupełnie fajnie. I tak dalej, i tak dalej. Łatwo popaść w bylejakość, gdy się żyje samotnie, ale warto się temu nie poddawać. Może tylko czasem, dla kaprysu
Jest wiele sposobów na zajęcie czasu i głowy, a przy okazji poprawienie sobie humoru. Od razu może nie zadziałają, ale działają niewątpliwie.
Symbi, u mnie dzisiaj kluski kładzione - moje porozwodowe już odkrycie. Genialna sprawa, robi się to w pięć minut, a pasuje do wszystkiego, i na słodko, i na ostro, do sosów wolę niż ziemniaki! Do tego mam parmezan prosto ze słonecznej Italii
Miło czekać na kogoś z obiadem, a konkretnie na sąsiadkę, która teraz grasuje gdzieś po mieście. Syn poleciał do kuzyna i pewnie tam coś zje.
Taaaak mi dzisiaj dobrze

Piegusku, właśnie znalazłam przepis na te kluski kładzione, ja uwielbiam dania proste i szybkie, a ziemniaków jem coraz mniej na rzecz kasz i ryżu. Chętnie wypróbuję.
Co do rosołu - dostałam na imieniny taki magiczny garnek elektryczny, wrzucam składniki, nastawiam program i rosół gotuje się sam, wychodzi mi lepszy niż z kuchenki, a w ogóle nie muszę pilnować. Czyż życie nie jest wspaniałe?

Jest!

Na "Błędzie..." wkleiłam sympatyczny i moim zdaniem mądry filmik dla singli.

Lilko, powrotu dziecka do zdrowia!

Tak. Niektórzy (np.Ex) mówią, że jestem silna, ale to tylko pozory. Nikt nie wie, co się dzieje wewnątrz..

Piegusko,
Czy kluski kładzione to ziemniaczane? Podawane z kiszoną kapustą zasmażaną?

Z ziemniakami też czasem robię i bardzo lubię, ale dziś były z mąki, wody i jajka. Schemat działania jednak ten sam.

Wow! Nauczyłam się pogrubiać tekst!

Aaaa, to nie znam

To proste. Skorzystaj z BBCode, który znajdziesz u góry ramki z prawej strony.

Kocham się od wielu lat w niebieskim kolorze, więc na niebiesko Ci odpowiem

No, pewnie milej z tym KIMŚ, ale mnie tam smakuje każdy dzień. Nawet jeśli czasem gorzko - to też smak.
Lou, a jeśli nie spotkasz nikogo, to zamierzasz przez resztę życia czuć się nieszczęśliwa?

Takie poczucie nieszczęścia to prosta droga do zgorzknienia albo desperacji. A desperacja to przepis na koleją związkową katastrofę.

Oj tam piszesz [ b ] tekst [ /b ] Tylko bez spacji

Piegusko,
Myslę, że on ma to głęboko, czy jestem szczęśliwa czy nie.
Bez partnera jest życie i nawet czasem szczęśliwe

Witam! Zapraszam na śniadanie!

Jeszcze piosenka na dobry dzień