moje cudowne życie po rozwodzie - Netkobiety.pl

Cholera, nie mogę się zdecydować

Dziękuję Wilku. Nie mam wykształcenia psychologicznego, ale lubię wiedzieć. Na studiach miałam psychologię, kiedy zaniosłam końcową pracę zaliczeniową, profesor powiedział, że jest równa pracy magisterskiej. Ogólnie rzecz biorąc taka wiedza przydaje mi się w pracy i w życiu. Na forum jestem ponad 2 lata. Nie zmarnowałam tego czasu. Znaleźli się tu tacy którzy uruchomili trybik  w mechanizmie samoświadomości i wprawili w ruch koła poznania i doświadczeń. Jestem im za to wdzięczna. Najbardziej Ap'owi i naszej Symbi. Zapas literatury mam spory, na jeden raz zamówiłam jakieś 20 pozycji, nie wszystkie jeszcze przeczytałam. Mój psycholog dopełnił reszty. Rozmawialiśmy co tydzień przez 3 miesiące. Zawsze czekałam z niecierpliwością na kolejne spotkanie, aż w końcu omówiliśmy wszystkie punkty: ja- matka, ja-żona, ja - córka, ja - przyjaciółka i koleżanka, ja i praca. Dla mnie to była niezwykła przygoda, uczyć się siebie z wielką przyjemnością. 

Chciałam pokazać  i Tobie powyższą układankę: pragnienie, poznanie, praca = sukces.

To miłe Wilku. Myślę, że lubiłabym tę pracę. Na pewno jest trudna i niesie zagrożenia, ale też ciekawa i dająca satysfakcję.

Zapytam koleżankę jak nazywa się ten ośrodek w Krakowie. Musisz wiedzieć, że jest to bardzo trudna terapia. nie każdy daje radę, ponieważ tam dociera się do najbardziej bolesnych zakamarków duszy. Ludzie nie mogą wtedy pracować, terapia sprawia że nie są w stanie. Jednak efekty przechodzą najśmielsze oczekiwania.

Wilku czy postawiłeś sobie cele związane ze sobą i z relacją z żoną?

Moim zdaniem, jest więcej argumentów za budowaniem rodzinnej wspólnoty.
Po pierwsze jesteście teraz na etapie tworzenia siebie na nowo, Ty jesteś w drodze, a Twoja żona dopiero zaczyna. To z pewnością potrwa w czasie, ale bez tego ani rusz.
Co w tym momencie dałoby Wam rozstanie? Moim zdaniem nic dobrego, tylko stres i poczucie porażki. Najpierw trzeba dojść ze sobą do ładu, każde z osobna, potem przyjrzeć się sobie i wtedy dopiero podejmować przemyślane kroki.
Chodzi mi o to, że praca nad sobą i tak czeka każde z Was, łatwiej ona przebiegnie we względnej stabilizacji życiowej. A bez pracy nawet jakby każde z Was znalazło partnera marzeń – to i tak na niewiele się to zda, bo nic się w Was nie zmieni.
Dlaczego uważam, że warto podjąć współpracę z żoną? W temacie, który Was dotyczy obracam już dłuższy czas. Mam na ten temat pewne przemyślenia. Ta sfera wymaga delikatności. Myślę, że większość ludzi ma różnego rodzaju problemy w seksie na różnych etapach swojego życia. A problemy należy rozwiązać, a nie uciekać od nich. Każde z Was musi dotrzeć i poznać swoją sferę seksualną.  Czasami prawdziwe źródło problemu jest ukryte tak głęboko, że nawet sam człowiek nie wie co tak naprawdę go blokuje.
Jeśli chodzi o kobiety i seks, to ja rozróżniłabym tu kobiety, które manipulują mężczyznami poprzez seks, w cwany sposób sprawujące władzę nad nimi, od takich, które przeżywają różnego rodzaju trudności, o złożonych nieraz przyczynach. Uważam, że Twoja żona należy do tych drugich, dlatego, że podjęła terapię. Pierwsza grupa unika bliskich spotkań z psychologiem w obawie przed zdemaskowaniem ich prawdziwego oblicza. Są związki, z których należy się niezwłocznie ewakuować, to toksyczne relacje, przemoc psychiczna i fizyczna, wyniszczające rodzinę nałogi. W Twoim przypadku ja tego nie widzę. Widzę rodzinę z problemami, ludzi którzy mają dobra wolę, tylko nie wiedzą jak dotrzeć do siebie.

Jeśli Twój syn będzie chciał zapisz go do psychologa. Będzie mógł swobodnie porozmawiać o swoich problemach, dostaniecie w ten sposób informacje od niego, jak on się w tym wszystkim odnajduje. Powinien włączyć się do wspólnego dialogu.

Byłoby super gdybyście znaleźli czas na poczytanie fachowej literatury, własne przemyślenia, zapisywanie celów, zadań, spostrzeżeń, efektów, wniosków. Poleciłabym odkrywanie siebie jako mężczyzny, kobiety, ocenę i tworzenie związków, relację z dzieckiem.
Kolejna sprawa to czas tylko dla siebie, czas na wyciszenie i usłyszenie swojego wewnętrznego głosu. Czas na ciszę. Telewizja, muzyka, książka, forum – mają swoje znaczenie, ale  odciągają myśli od wnętrza, a zajmując myśli różnymi tematami – nie pozwalamy dojść do głosu swoim emocjom, lękom, potrzebom.
Musisz usłyszeć siebie, każde z Was musi usłyszeć siebie.  

I jeszcze aktywność fizyczna. Jest nieodzowna. Nawet taki spacer. A gdybyś tak codziennie z żoną wybrał się do w parku. Pojawia się szereg korzyści, czas na wyciszenie, czas na bycie razem, na kontakt fizyczny jeśli będziesz trzymał żonę pod rękę. Powstaną hormony, dotlenicie się, lepiej poczujecie, ważne jest żeby wpaść w rytm i robić to regularnie, może od czasu do czasu wymienicie się z żoną myślami. Kontakt z naturą też jest kojący.     

A wieczorem usiądziecie wygodnie w fotelach, podasz żonie kieliszek wina, poczytacie, porozmawiacie, pomilczycie, pobędziecie ze sobą.

A teraz krwawe szczegóły z sali sądowej... hehehe!
Za przeproszeniem - dupa była, a nie rozprawa, bo były mężuś... się wypiął. Nie stawił się na sprawę, nie zareagował w żaden sposób. Oficjalna wieść głosi, że nie został powiadomiony, nie odebrał wezwania. A przecież wiedział, mój syn przekazał wiadomość przez komunikator na moją prośbę (ja z byłym nie gadam, bo jest agresywny albo mnie zupełnie ignoruje) i na własne uszy słyszeliśmy, jak jego konkubina powtarzała mu informację od syna, z którym rozmawiała. Był w tym tygodniu w naszym mieście, sama widziałam włączone światło w jego mieszkaniu (w końcu nie darmo blisko mieszkam), a tuż przed rozprawą prysnął w Polskę do swojej boginki.
Gra na zwłokę.
To nic, poradzimy sobie inaczej, ale o tym kiedy indziej.

Ogólnie rzecz biorąc udzielanie rad to trudna i wymagająca sztuka. Niesie ryzyko.
A i przyjmujący rady też powinien się zastanowić i krytycznie je przyjmować, ponieważ nie wszyscy ludzie dobrze życzą innym.

Ja to już tak mam, że jestem dość bezpośrednia (choć nie we wszystkim) w kontaktach z ludźmi.
Jeśli jest jakiś problem staram się pokazać argumenty za i przeciw, czasem tylko jednostronnie .
Ktoś inny powie znów swój punkt widzenia i tak rysuje się szeroka perspektywa dla osoby, u której pojawił się problem.

Ja mówię swoje zdanie, ale nie zmuszam kogoś.
Bo tylko on poniesie konsekwencje swego wyboru i tylko on ma prawo wybrać.

Mój psycholog bardzo rzadko udzielał mi rad, najczęściej polecał mi szukać samej rozwiązań oraz pokazywał mi różne punkty widzenia.

Ja prawie nigdy nie miałem psychologa, który udzielałby rad. Wiele osób tak sobie właśnie wyobraża terapię oglądając filmy, ale w rzeczywistości wygląda to całkiem inaczej. Oczywiście są różne nurty terapii. Ja miałem do czynienia głównie z psychodynamiczną.

A spacery Wilku? To dobra forma aktywności. Wiem, że macie smog w Krakowie, ale i tak widz więcej korzyści.

Ja bym tej pani psycholog dała szansę, to znaczy jeśli wspomniała o indywidualnej terapii dla żony to wydaje mi się OK, a w swoim czasie zapyta pewnie o syna. Pisałeś chyba kiedyś, że on raczej nie miałby nic przeciwko. Moja córka początkowo nie rozumiała dlaczego idzie na spotkanie z psychologiem, a później już śmiało chodziła. Trafiła również na świetną psycholożkę, przypadły sobie do gustu.

No ja jej oczywiście dam szansę. Nie widzę jakiś przeciwwskazań.

Praca z psychologiem przede wszystkim na tym polega, że pomaga nam dojść do pewnych wniosków, ale nie "odwala" roboty za nas. Wiem o tym.

Wiem też, ze nie jest dobrze wymądrzać się i pouczać innych, ale w tym moim i sąsiadki wypadku aż się prosiło wyłożyć jej kawę na ławę, jaki jest nasz wspólny znajomy.
Ja bardzo lubię rozmawiać, obcować z drugim człowiekiem, więc i jego zawsze wysłuchałam, pogadałam, nawet go po swojemu polubiłam, ale też zbudowałam sobie niezbyt pochlebny obraz. Po prostu wiedziałam, że gość oprócz swoich zalet jak choćby umiejętność interesującej rozmowy, czy znajomość praktycznych spraw, ma też poważne obciążęnia i nie jest godny pełnego zaufania. Ale moja koleżanka brała to, co dla mnie było zniechęcające, za dobrą monetę, tłumaczyła go... A ja pomyślałam, że może jednak tym razem się uda. Tacy byli radośni, gdy rozmawiałam z nimi przez telefon... Uznałam też, że koleżanka wie, co robi, jest "dużą dziewczynką". Ale od początku myślałam: "Obyś przez niego nie płakała" i niestety, nie pomyliłam się

Po tym, czego się w życiu naobserwowałam, sama przeżyłam jestem skłonna bardziej ufać argumentom przeciw związkowi niż za. Może to też niedobrze, ale nie umiałabym już ot tak, spontanicznie rzucić się w nową znajomość.

Wiesz, Wilku, mnie kiedyś psycholog powiedziała, że to mechanizm typowy dla dzieci, którym źle jest w realnym życiu. Tworzą sobie świat alternatywny.
To raczej niemęska literatura, ale pewnie znana Ci jest "Ania z Zielonego Wzgórza". Bohaterka to wypisz wymaluj taki przypadek. Urzeka mnie dziś prawda psychologiczna tej niby dziecinnej ksiązki.
Ja też byłam taką "Anią", choć pochodzę z rodziny wielodzietnej (choć mnie się zawsze wydawało, że wielodzietna to tak od siedmiorga - ośmiorga pociech ).

Jak się Romeczek (to od "Romeo", bo romansuje ze swoją aktualną panią ) nie stawi na kolejną sprawę, to zrobi to za niego kurator, a boski Romeo poniesie koszty.
Grunt, że wreszcie coś drgnęło.

Dzisiaj mamy kolejną sesję. Na terapii nie mamy problemu z mówieniem, ale po powrocie do domu już nie potrafimy tak rozmawiać. Totalna blokada.

Mam rodzeństwo. Świat fantazji to ucieczka, pomaga przetrwać. Kiedy poczujesz pełnię życia, nie potrzebujesz już tego, ten świat sam odchodzi.

Te słowa to dla mnie uogólnienie. Zrozumiałam to, że lepiej się poddać niż naprawiać związek, a dla mnie to zależy z jakim problemem mamy do czynienia.
Ale Ty pewnie co innego miałaś na myśli.

Chyba rzeczywiście co innego.
Miałam na myśli zaczynanie nowych relacji, nie kłopoty pojawiające się w jej trakcie.
Z całą pewnością nie jestem zwolenniczką rezygnowania przy pierwszych trudnościach z tego, co przez tyle lat wypracowaliśmy, ale gdy dopiero kogoś poznaję i widzę, że jest kłamczuch, dyktator, babiarz, nałogowiec itd. - to dla mnie naiwnością jest bawić się w misjonarkę i wierzyć, że w cudowny sposób go odmienię.
Już pisałam, że obserwuję pewien związek, gdzie kobieta nieustannie pilnuje swojego faceta, by nie nadużywał alkoholu. Nie jest może jeszcze alkoholikiem, ale ewidentnie przesadza z częstością i ilością. Nawet trochę ostatnio przystopował (po wielu rozstaniach i powrotach ze strony koleżanki), ale nie wierzę, że przestanie naprawdę, że nie wróci do popijania, kiedy tylko ona spuści go z oczu. Dziwię się, że dla niej nie jest to tak czytelne, ale podobno miłość jest ślepa.
Ja bym to sparafrazowała: miłość CHCE być ślepa.
No i czy to aby na pewno miłość? A może właśnie jej brak i pragnienie?
Zawiłe te pytania...

Tak, Symbi, masz rację. Ja po wyrwaniu się z nieudanego małżeństwa zupełnie inaczej patrzę na pewne sprawy, niektóre mechanizmy widzę jak przez szkło powiększające i zapominam, że nie każdy tak ma.

Znamy, znamy... wyłączyć. Jedyna rada.
Nie zawsze oczywiście do zrealizowania. Ostatnio miałem taką sytuację. Zabawa byłaby by przednia gdyby nie moja głowa, nadmierne myślenie i samokrytyka. No ale tu akurat idea była słuszna, bo idea, obiekt i zamysł nie ten więc ogólnie mechanizmy zadziałały we właściwym kierunku

No to pewnie głównie problem z odnalezieniem właściwej formy. Ja też nie lubię ogólnie aktywności ale miałem różne napady. Teraz 2 lata konsekwentnie chodzę na siłownię i polubiłem to. Chodzę ja, a ludzie mnie nie interesują choć trochę ich przez to poznałem. Nie ma sensu porównywanie, bo jak ja mam lat 44, to co się mam porównywać z chłopakiem lat 22? Ogólnie jednak jest sympatycznie, nie ma tego porównywania, oceniania. Polubiłem i jestem zły jak nie pójdę. Jak dziś, bo mi tak dzień minął, że nie miałem jak pójść i siedzę zły, i piję wino.

Dzień dobry

Witaj Nino. Rozejrzyj się i jeśli chcesz śmiało dołącz do ekipy, która jest bardzo różnorodna.
Jeśli Wam obojgu zależy na sobie i na rodzinie, terapia przyniesie efekty. Powodzenia.

A na pobudkę Bumerang
"Czym chciałeś zranić
Zaboli ciebie
Szybko wracają
Rzucone kamienie"

Heloł.

Ja po wczorajszej terapii mam wrażenie, że jakaś część mnie chce rozpieprzyć to małżeństwo

Jeśli możesz napisz, co konkretnie się stało i co czujesz Wilku.

Po prostu uważam, że miłość to hormony, których źródłem jest seks, ale czasem włącza się odpowiedzialność za drugą osobę. Gdybyś Wilku razem z żoną miał częste postkoitalne stany upojenia, hormony by załatwiały sprawę poczucia bliskości w związku, a pozostałe problemy o których doczytałam (jak np. nazwisko syna po adopcji), byłyby na drugim planie mało ważne. Lilka, jak ją mąż dobrze zaspokoi, zasypiając w ramionach męża, ma poczucie, że wszystko w jej związku gra, przynajmniej tak pisze w tym temacie.
Wiem, jak leki mogą wpływać na libido i znam osoby, które zażywając takie leki świadomie nie decydują się na związki, bo po prostu zdają sobie sprawę jak dla związku ważna jest sfera seksualna, która dla nich z kolei może nie istnieć.

Zjadłam literkę  w pośpiechu, już poprawiłam wypowiedź.

Tak, Piegusku, dla kobiety jest to istotne, żeby gra wstępna toczyła się od samego rana. Przeżyłam coś takiego z pewnym mężczyzną, nie z mężem i był to piękny okres w moim życiu.

Z literą, czy bez i tak tego słowa nie znałem

Pracuję nad tym, żeby życie smakowało mi niezależnie od sytuacji związkowej, ale nie powiem, przykro bywa, że pewne rzeczy mnie ominęły i już chyba mi się nie przydarzą.

Nie wiem. Moze akurat ze mną. Choć ona twierdzi, że nie lubi generalnie.

Ja przy bm też myślałam, że nie lubię całowania. A potem się okazało, że z innym bardzo mi to smakowało.

Ja przy mężu sądziłam, że ze mną coś nie tak, bo seks był przede wszystkim męczący. Uciekałam w sen, wymawiałam się zmęczeniem (coś w stylu słynnego bólu głowy ), zasypiałam niby przypadkiem przy boku synka i złościłam się, że małżonkowi tylko jedno w głowie.
Wrrrr! Nigdy więcej czegoś takiego!

A potem jak spotkałam Meczowego, to choć nie zdążyliśmy się "poseksić", już samo pogłaskanie po plecach starczyło, by poczuć dreszcz.
Ale Meczowy też chciał tylko jednego. Chromolę takie układy.

Moim zdaniem bardzo rozsądnie postępujesz.

No, cóż... Podobno jestem rozsądna, ale czy to zawsze dobrze?
W gruncie rzeczy nie chcę jednak inaczej.