moje cudowne życie po rozwodzie - Netkobiety.pl

Czołem ekipo

Kaju-- zdążyłam wczoraj przeczytać Twój post. Mam nadzieję,że dziś masz lepszy nastrój...

Chris-- dzięki za nutę.

Zdecydowanie muszę kupić czytnik książek. Lubię nowinki, gadżety elektroniczne, jednak książki TYLKO papierowe. Niestety, przy moim trybie życia, ze względu na częste przemieszczanie się, książki zostają w domu.
Możecie polecić jakiś czytnik? Niedrogi, ale dobry, by oczu nie męczył.

Mam/miałem osobiście po kilku przymiarkach czytniki firmy Pocketbook:
0. 912Pro (już nie sprzedają a mój leży w szufladzie z drobną wadą ekranu - jeden pasek pikseli się pojawił - mało go widać jednak to duży czytnik 9,7'', bez podświetlenia, więc ograniczam tyko do PDF technicznych)
1. kiedyś nazywali to 840 a teraz to nowy Ink Pad 2 jednak to czytnik 8'' - wg mnie najlepszy tylko wielkości już takiej, że trzeba zobaczyć go na żywo czy jest dla kogoś jeszcze przenośny - do domu wg mnie najlepszy bo o wiele więcej widać a ekran bardziej szczegółowy i ... oczywiście podświetlenie bez którego nie kupujcie czytników
2. PocketBook Touch Lux 3 -> to bym polecił, cena widzę spoko do 450 zł da się kupić, ma ekran o świetlej rozdzielczości, wielkość ekranu 6'' (tylko ale zmieści się do kieszeni czy torebki niedużej, podświetlenie ekranu regulowane; polecam ten element - super ważny, ekran dotykowy + przyciski sprzętowe, ogrom formatów plików, wygodny, nie za ciężki - w sieci dużo opinii i pamięć microSD a więc i kilka bibliotek można ze sobą zabrać
Do każdego PocketBooka można ze strony producenta pobrać 700 ebooków z literaturą klasyczną po polsku. Są inne dobre, są... ale jeśli mam polecać z czystym sumieniem to pewnie te. Tylko badajcie oznaczenia dokładnie Touch 3 Lux lub większy Ink Pad 2. Kindla jeszcze polecają, za jakość chwalą jednak jakieś reklamy ma a książki od Amazona można spoko na PocketBooku czytać (epub, mobi, ...). I droższy też ten Kindle.
Ostatnia uwaga: nie kupujcie tanich czytników LCD tylko e-paper i jak zaznaczam podświetlany bo i dniem i nocą lepiej widać i oczy się mniej męczą... kto zobaczy ten doceni Podsumowując: do domu droższy, większy, do podróżowania (trzeba się zastanowić czy tak kto czyta w podróży) to ten Touch Lux 3. Plus potem jakaś karta microSD do 32GB - będzie łatwiej sobie książki przenosić chociaż i po kabelku bez problemu a pamięć urządzenia w standardzie 100% wystarcza.

W razie wątpliwości odpowiem na dodatkowe pytania jeśli dam radę bo tego nie sprzedaję Empik, MediaMarkt widzę, że mają w propozycjach tylko pewnie drożej bo to markety i ceny trzymają jak nie ma 'promocji'

Mysti pamiętała o kawie i elegancko podała

Wróciłam właśnie od chirurga i powiem Wam, że jestem bardzo zadowolona.
Młodziutka lekarka z uśmiechem i wprawą wyjmowała szwy, a przy wątpliwościach co dalej poprosiła sędziwego chirurga. Ten spokojnie udzielił jej rady, a mnie zapytał gdzie pracuję i życzył mi dobrego dnia. Jest w ludziach dobro.

A to bardzo dużo.

Ja też jestem "zapachowcem". Przypisuję wręcz zapachy do sytuacji, potrafię po nich skojarzyć- kto? co? kiedy? i gdzie?
A książka papierowa to jednak książka papierowa.

Niestety, nie jestem w stanie dźwigać w walizce kilku/kilkunastu tomów (kiedyś tak woziłam-pół walizki książek). Poza tym uczestniczę też w innym forum,związanym z książkami i nieraz mi ich tu brakuje,jak muszę coś przeczytać, znaleźć, odnieść się do czegoś.

Rh-- raczej w podróży nie czytam, tylko już na miejscu, w domu, ogrodzie itp.

Dziwne... szukam na sieci ale wygląda, że wycofali coś czytniki powyżej 6 cali? Nie wiem dlaczego - to było optymalne do domu... Więc zostają obecnie 6''. No dziwne. Były na samym początku problemy z tym PocketBook ale kolejne partie działały super. Nie rozumiem... W RTVEuroAGD został się chyba z 1 egzemplarz 8 cali z etui (bez etui już nie mają) - za 939zł więc spora różnica w porównaniu do 6stki. A to się zdziwiłem... Naprawdę szkoda.

Poczułam, że to jest nie w porządku do niego, że to czasem moja wina, że to ja sama czasem się w sobie zamykam, że obwiniam jego za moje złe decyzje, a przecież to były moje a nie jego decyzje, to ja go wyrzuciłam go kiedyś ze swojego serca i skierowałam na niego całą swą tłumioną agresję (przejawiała się ona w jego emocjonalnym odtrąceniu - bo o wszystkie inne jego potrzeby dbałam), która powinna być wtedy skierowana na jego ojca, a skoro miałam z jego ojcem wytrzymać min też dla niego, to musiałam ją w sobie choć trochę tłumić, ale ona i tak znajdzie ujście, nie da rady powstrzymać tej fali zła, która cię zalewa i niszczy, teraz tego bardzo żałuję, lecz niestety byłam trochę jak moja matka, która  swój żal i złość do życia skierowała przeciwko mnie, popełniłam ten sam błąd, on mi to ostatnio wykrzyczał, ma żal za to, ale nadal mnie kocha, za to jaka teraz jestem, a ja nie mogę sobie darować tego błędu popełnionego kilkanaście lat temu.....

P.S. zawsze najbardziej ranimy tych, którzy nas bardzo kochają, bo wiemy, że i tak nam przebaczą i wiele zniosa.... a tak być nie powinno...

kaju, wczoraj przeczytałam Twój post, chciałam od razu coś napisać, ale nie miałam ku temu warunków. Potem zeedytowałaś swój post, więc się już nie odnosiłam.

Najcenniejsze są te odpowiedzi, które wypływają z nas samych. I wiesz, że napisałaś to, co ja zamierzałam Ci napisać?...

Bycie rodzicem to bardzo trudna rola. Dzieci, tak jak napisałaś, to wypadkowa genów po przodkach i, też to napisałaś, nie jest to ich wina, że takie są. O wpływach wychowania już pisaliśmy, nie chcę się powtarzać.

Nie obwiniaj się o to, że KIEDYŚ podjęłaś takie a nie inne decyzje. One były najlepsze na TAMTEN CZAS. Nikt nie jest w stanie ocenić, jaki one będą miały długofalowy skutek, bo... życie jest nieprzewidywalne.

POCZUCIE WINY jest jest jednym z najbardziej ciągnących w dół uczuć.
Daj sobie szansę na bycie nieidealną, bo ja widzę, że bardzo dużo od siebie wymagasz. To oczywiście czyni Cię wyjątkową i niepowtarzalną, ale ...to trudne.
Potraktuj SIEBIE łagodnie.

4:0 ! CO ZA PORAZKA! Dobrze ze nie ogladalem do konca tylko poszedlem spac choc skutkiem ubocznym wczesnego  kladzenia sie jest wczesna pobudka. Przelicznik mam okolo taki ze pol godziny wczesniej zasnę  to poltorej godziny wczesniej jestem wyspany. Tez tak macie?

Bardzo ekonomiczny przelicznik Ja bym się cieszyła. Choć jestem nocnym markiem, uwielbiam ranki, gdy nie śpię tak jak dziś. Uwielbiam te chwile tylko dla siebie: kawa, laptop albo książka. Ewentualna praca też z rana idzie sprawniej. I fajnie obserwować, jak za oknem budzi się dzień

U mnie poczucie wyspania się lub niewyspania nie jest adekwatne do ilości przespanych godzin, a raczej związane z biometrem i samopoczuciem. Dziś po kilku godzinach snu (najadłam się na kolację pieczarek i pół nocy walczyłam z bólem żołądka) wstałam rześka jak młoda bogini, a innym razem i 12 godzin w pościeli nie pomoże, ziewam cały boży dzień.

Za mąż dziś wychodzę, wiecie? Będę Panną Młodą w Narodowym Czytaniu "Wesela" Wyspiańskiego" . W krakowskim stroju, a jakże

A wczoraj spotkałam księcia Synuś z wycieczki za miasto przywiózł mi małą żabkę w butelce. Zamiast pocałować królewicza, wypuściłam go w trawę pod blokiem.

Mój komentarz:

Z osobistych refleksji: za mąż nie zamierzam już wychodzić.
To moja ogólnopolska deklaracja publiczna.

Ja jeśli spotkam odpowiedniego człowieka, to ślubu się nie boję. Ale muszę czuć: "To jest TEN człowiek".
Żadnych związków z braku laku i wyłącznie dla niebycia samą. I żadnych płytkich romansów.

Równie dobrze mogę też żyć bez ślubu. Po prostu kwestia formalności jest mi obojętna. Chciałabym tak kogoś pokochać, żeby powiedzieć "Tak!" czy z papierkiem, czy bez i nie myśleć, co będzie, jeśli "nie wypali".
Owszem, tak zawsze może się zdarzyć (że nie wypali), ale jeśli ma się takie obawy, to lepiej w ogóle się w związek nie pchać. Takie są moje odczucia.

Miłego! Lecę weselną kieckę prasować i wianek dopasowywać. Mam taką dużą łepetynę, że każdy spada . Wsuwkami se przypnę

Koniecznie pamiętaj, że "trza być w butach na weselu"

Ja się totalnie zniechęciłam do tego typu ceremonii.
Z określeń, które mi się podobają najbardziej, to chyba "moja dziewczyna":

Lekka nuta, lekkie słowa, lekkie określenie relacji (nie mylić z powierzchownym).

Piegowata , jak Twoje "Wesele"?

Ślub niekonieczny... kto swoje przeszedł ten wie. Trochę sprawa wymuszona społecznie. Szczególnie przydaje się chyba jednak przy dziecku. To ciut trochę takie 'zaklepanie' drugiej osoby. I nie tyle 'niemodne' co powoli związki w konkubinacie stają się akceptowalne (zrozumiałe pod względem obupólnych korzyści) więc już nie klepiemy formułek 'mąż/żona' a uniwersalne robi się 'partner' i to jest najbardziej odpowiednie słowo do którego spełnienia powinno się dążyć. Nie 'ktoś nazwany partnerem' ale prawdziwy partner/ka to jest to!

Dzień dobry wszystkim ,

Dziś ja jako pierwsza wstępuję do netkafejki. Zdaję sobie sprawę, że w niedzielny poranek o tej porze jeszcze zamknięte, więc kawy nie dostanę.

Mam nadzieję, że spędzacie weekend równie miło jak ja.

Nie jestem osobą czepiającą się szczegółów, jednak przyjmuję do wiadomości, że dla kogoś innego jakiś drobiazg może mieć kolosalne znaczenie. Miałam okazję ostatnio się przekonać, iż liczą się detale. Ale to osobny temat.

Na wątku zwracaliśmy się do siebie na różne sposoby, będące odmianą naszego nicka. Ja napisałam, że mnie się podobają wszystkie wariacje odnoszące się do mojej "osoby": Mag, I_see, Ajsii, Ajsi (to pierwsze i ostatnie najfajniejsze). Moim nowym rozmówcom zdarza się zwrócić do mnie po "nazwisku": Beyond, co też jest OK, bo akurat ten element rzucił im się w oczy.

Chciałabym doprecyzować pisownię Twojego nicku, bo ostatni mój post skierowany był do niejakiej Lilly, która może i nas czyta. Czasem jest tak, że treści z innych wątków przewijają się u nas, i ktoś niewprawny w czytaniu może jakiś tekst wziąć do siebie, że niby o nim tu plotkujemy. To się też zdarza, a niektórzy ludzie mają tendencję do utożsamiania się z problemami innych lub są przewrażliwieni na swoim punkcie i myślą, że to o nich. Część dziewczyn pisało formę "Lili".
Czy ta, którą się sama przedstawiłaś, jest tą, której tutaj oczekujesz? Chciałabym uniknąć niepotrzebnego zamieszania.

I mam pytanie do pozostałych: czy rozważaliście kiedyś zmianę nicku, bo wydał Wam z czasem nietrafiony lub zbyt długi, a przez to dla pozostałych trudny do pisania "na szybko"(tak jak mój)? Czy macie jakieś ulubione odmiany swojego nicku/nicka? (Miewam problemy z odmianą )

Mnie to w ogóle intrygują cyfry w nickach. Czasami są to odniesienia do wieku, co od razu wiadomo, czasem tajemnicze kombinacje.

Np. siódemki. "Szczęśliwe numerki"?... Ja taką cyfrę podawałam w dzieciństwie, będąc pytają o "ulubioną", oprócz ulubionego koloru, zwierzątka, owocu itp.

"Bezbożna" numerologia zaś jest fascynująca. Jestem "9".

Miłego dnia !

Dzień dobry Kochani

Dziś niedziela a więc podam śniadanie do łóżka

Chciałabym dodać swoje osobiste zdanie odnośnie związków.

Wszelkie uogólnienia uważam, że są krzywdzące, bo to co dobre dla mnie niekoniecznie może dawać zadowolenie innej osobie.
Ważne tylko, żeby obydwie strony sobie nawzajem uświadomiły swoje oczekiwania co do wspólnego związku.

Moje oczekiwania z pewnością wynikają z wiary, w której jestem szczęśliwa.
Jednak gdybym jej nie znała to i tak chciałabym związku na zawsze, bo chociaż mam romantyczną wewnętrzną naturę, to jednak moje realne działania są rozważne.
Dlatego nie widziałabym powodu, aby inwestować swoje zasoby w coś co jest tylko na chwilę. Po co miałabym poświęcać swój bezcenny czas, swoje serce, uczucia, wyrzeczenia, trudy, często cierpienie, a także finanse na coś co z góry zakładam, że jest czasowe.
Ja z mężem ustaliłam to na samym początku, że jesteśmy ze sobą na zawsze i że ja przysięgę potraktuję poważnie. Na szczęście on ma podobny system wartości jak ja. Po prostu znaleźliśmy się nawzajem. I wtedy wiedząc na czym się opieram ja mogę inwestować wszystko co mam w dobro wspólne, ja wtedy jestem zdolna do poświecenia i ofiary, której potrzeba wcześniej czy później się pojawi, ale ja to robię bez żalu, bo wiem że to dla dobra naszej rodziny.
Zdarzało się w chwilach trudnych, że mówiłam wprost do męża, jeśli mnie nie kochasz to odejdź, bo ja nie potrzebuje niczyjej litości. Znam swoja wartość i wiem, że jestem warta miłości. A zobowiązanie formalne też jest dla mnie ważne, bo nie zamierzam marnować owoców mojej ciężkiej pracy.
Mając na uwadze wszystko powyższe i ja musiałam nagiąć karku i wykazać się pokorą niejednokrotnie.

Wiedziałam bowiem, że dla mnie drugiej szansy nie będzie.

Także tak, kiedy mówię "mój mąż" to znaczy to dokładnie to co te słowa, jest mój i niczyj inny, oddał mi siebie, tak jak ja jemu i nikt oprócz mnie nie ma do niego praw i odwrotnie.

A jeśli nie uda się wytrwać, to ja kolejnego związku nie biorę pod uwagę, przede wszystkim dlatego, że:
1. Nie dopuszcza tego moja wiara, a piekło wyrzutów sumienia nie jest mi potrzebne do szczęścia.
2. Nie chciałabym drugi raz przezywać bólu rozstania.
3. Nie zdobyłabym się, aby kolejny raz inwestować siebie, tym bardziej wiedząc, że to tylko chwilowy układ i trwa dopóki jest nam dobrze.
4. Ja uważam, że związki w których z założenia niewiele się daje są z góry skazane na niepowodzenie.

Tak więc mój racjonalny umysł nie pozwoliłby na romantyczny związek. Nie robię bowiem rzeczy o których wiem, że są bez sensu dla mnie.

Mag, prawdę mówiąc dziwię się, że o to pytasz. Znasz mnie przecież tak dobrze.
Ale z drugiej strony dzięki Twemu pytaniu jest i okazja, żeby porozmawiać o nikach.
Tak więc, ja kwestię tego jak kto się do mnie zwraca pozostawiam rozmówcy, bo to wiele o nim mówi i o jego stosunku do mnie.

Ja sama nazwałam się na wątku Lily Mari. To pochodna mojego imienia i imienia jakie chciałam nadać córce.

Dziewczyny nazywają mnie Lili i ja czuję że nie jestem dla nich jakąś tam Lilką787 tylko jestem ich koleżanką Lili.

Astral chyba jako pierwszy na wątku nazwał mnie zdrobniale Lila i to mnie urzekło.
Piotr powiedział do mnie niedawno Lilianno co brzmi niezwykle pięknie.
Chris zaczepnie utytułował mnie jako Mary.
Dla Krycha byłam Rudą.
Snake nigdy nie użył mojego niku, ale rozumiem, że On tak ma.

Dla Wielbiciela i Dżdżownika oraz dla nowych jestem Lilką, a dla tych którzy kurczowo trzymają się nomenklatury jestem Lilka787

A mój brat nazywa mnie Marianna albo Marion, bardzo to lubię.

Jedno imię to dla mnie zdecydowanie za mało.

A cyferki? O tak mają u mnie znaczenie, to niespełniona fantazja o seksie z dwoma facetami.

Muszę obejrzeć film "Zabawa, zabawa" może pomoże mi zrozumieć dlaczego wykształcona mająca dobrą pracę i kochana przez bliskich kobieta (nie udały jej się małżeństwa) postanowiła zapić się na śmierć .....

Lily dziękuję

Ja nazywam Cię Lily, bo imię te kojarzy mi się z  takim dobrym Duszkiem, Elfem, Wróżką - koniecznie z tęczowymi skrzydełkami

Nie widzę nic dziwnego w zadawaniu pytań*, a szczególnie takich, które mogą doprowadzić do ciekawej rozmowy na forum dyskusyjnym.

Czasem z człowiekiem zjada się przysłowiową beczkę soli, a on i tak nas zaskoczy. Tyle w kwestii "znajomości" drugiego człowieka.

A zdanie, "Tyle wiemy o sobie, ile nas sprawdzono", chyba każdy zna. To w kontekście zmian w postaci rozwodów, które większość z nas tu przerabia.

Pozdrawiam z trasy 500 km. Zaraz zmieniam się z kierowcą, poczytam Was wieczorem.

*Z wyjątkiem niedyskretnych, ale tu granice znów są w danym człowieku.

I tak trzymaj,ja bardzo wierzę w Ciebie Kaju, troszkę podobna jestes do mnie

Hihihi! Snake... ale się też wycwaniłeś bo Snakuś, Snakunio, Wężuś czy Snaczento trudno jednak wykrztusić Jedyne aby być złośliwym do Ciebie to trzeba pisać Sssssnake Nie jestem złośliwy, w razie czego. Znając Ciebie, nie odbierzesz tego tak

Ha, ha na określenia, które mają na celu złośliwości jestem raczej odporny. Wiesz, zahartowany w boju, na moim ciele blizna na bliźnie więc goi się jak na psie
A co do zdrobnień. Forumowego nicka używam tylko tu więc innych doświadczeń w tym względzie nie mam. Ksywki od nazwiska, to raczej kwestia kumpelska i dawna. Natomiast ciekawa rzecz z imieniem. Jedną formę zdrobnienia używa tylko moja mama, nie przypominam sobie żeby ktoś jeszcze jej używał. Jeszcze innej mało kto używał, jedna koleżanka z dawna tak się do mnie wciąż odzywała po latach. Reszta na bieżąco "na poważnie".

Heh, zależy jak kto odbiera. Wiem na przykład, że są osoby, które mnie odbierają za zarozumiałego buca. Bo komuś tam nie powiedziałem dzień dobry na przykład, a ja leję na to, bo co będę tłumaczył. Często jestem po prostu zamyślony i wtedy niewiele postrzegam wokół siebie. Poza tym jak nie zauważyłem, to na pewno nie był to ktoś o ładnych, zgrabnych nogach w kusym przybraniu. To zauważam nawet zamyślony Trzeba się w życiu skupiać na rzeczach istotnych he...

Chłopaki Snake i RH72 powiem Wam tak po koleżeńsku, że da się wyczuć, że trzeba być oszczędnym w miłych słowach do Was i ja to przyjmuję.

Snake miałam dokończyć z Tobą poprzednią rozmowę, ale widziałam jak Cię dziewczyny przemaglowały na innym wątku. Więc może kiedy indziej wrócimy do niej.
Pisałeś coś o chorobie syna. Chciałam Ci zwrócić uwagę na pewną sprawę. Mogę Ci wysłać krótkiego maila na ten temat czy raczej sobie nie życzysz?

Proszę bardzo, a marzenia wcześniej czy później się spełniają.

Wracając do imion, to moje można zdrabniać. Moja matka zawsze używała tego do manipulacji. Kiedy byłam posłuszna używała zdrobnienia, a kiedy nie - pełnej formy. Dlatego do dziś nie lubię podstawowej formy. Toleruję jedynie, że ludzie się tak do mnie zwracają oficjalnie. Ale nikt w pracy, ani z przyjaciół czy nawet znajomych jej nie używa. Przeważnie wszyscy mówią do mnie zdrobniale. Wtedy wiem, że mnie lubią. Jest jeszcze trzecia forma zdrobnienia, której używała tylko moja prababcia, a która doskonale oddaje moją naturę. A tak ogólnie to bardziej nawet lubię mój nik, uważam, że jest doskonały, bo nie ogranicza w formie.
Ja moją córkę nazwałam tak, że w zasadzie pierwsza forma jest bardzo ładna i nie wymaga zdrobnienia, choć są one możliwe, ale to już są mocne zdrobnienia. Ma swoje ulubione zdrobnienie, którym nazywają ją koleżanki i jest ono zarezerwowane tylko dla nich. Inne bardzo piękne wymyśliła dla Niej moja najbliższa przyjaciółka, a to którego ja używałam w dzieciństwie - jest już za mocne - tak mi powiedziała, że jest już starsza i nie powinnam go używać, dlatego wymyśliłam coś na wzór pseudonimu artystycznego co przypadło Jej do gustu. Ciesze się że nie przekazałam jej negatywnego wzorca, który ja sama dostałam.

Niby to tylko imię, ale jednak to jest coś co jest nam bardzo drogie. Umiejętne używanie imienia i nazwiska - to jedna z zasad zjednywania sobie ludzi.

Ziomka! Ale skąd wiesz jaka jesteś... skoro tego nie wie nikt?

He, he, spostrzegawczy jesteś , brawoooo  

powtarzam ,jeszcze raz ,na pewno nie jestem ,,sztywniarą ''   

a resztę......hymmmm ,,pewnie nie wie nikt ''    .........a może wie, tylko ja nie wiem czy wie ????? 
Zawiłe to trochę ...... i pokręcone jak już nie napiszę co, bo się wyda,    hahahah