moje cudowne życie po rozwodzie - Netkobiety.pl

Ależ zawsze i oczywiście. I bardzo proszę. To tak po sąsiedzku pozytywny wątek. I warto, aby nasz w dalszym ciągu taki pozostał.

Jaki piękny czas by zaczynać - niebo aż pęka z nadmiaru piękna , nic mnie nie może powstrzymać. Uwielbiam taką pogodę - rano chłodek i za chwilę upał. Długi weekend przed nami załogo. Właśnie ten wakeboard mi chodzi po głowie - Lilka - widziałaś początkujących startujących ?  Bardzo to trudno wyglądało?
Pozdrowienia dla odpoczywających i walczących (one wiedza które to są)
Marzę o powtórce z rozrywki
https://www.youtube.com/watch?v=y2CKx06L990&t=2s

Witam i ja, zanim zacznie się dzień wypełniony zajęciami od rana do wieczora. Nigdy nie wiem, kiedy wpadnę na forum i wątek, wszyscy wiemy jak to działa-czas, urządzenie, z którego korzystam, miejsce, w którym jestem, "natchnienie"...

Czytam wszystko, co piszecie, nie sposób oczywiście ZAWSZE odnieść się do każdego wpisu.

Bardzo dziękuję wszystkim, którzy mnie wspierali przed ostatnim weekendem. Mamy kontakt pozaforumowy, co też jest wspaniałe. Jak wiecie, jestem na etapie ZAMYKANIA DRZWI za sobą. Każda sprawa rozwodowo-majatkowa jest inna i najlepiej podchodzić do niej  indywidualnie. Mnie towarzyszy przy tym prawnik. O szczegółach moich spraw tu pisać nie będę, czasem odpisanie na maila pełnomocnika zajmuje mi 3 godziny (!) Nie ma to jak odpierać absurdalne zarzuty. Taka sztuka dla sztuki. Więc wybaczcie.

MENTALNIE opuszczam już dział, gdzie dawno temu napisałam swój pierwszy post. FORMALNIE też "zamiatam". I to widać po tematach, które odwiedzam, oprócz "naszego", bazowego tematu. To co, czyżby czas rozpocząć "polowanie" na portalach randkowych?

Miłego dnia Wszystkim życzę. Do potem.

O! znalazło sie coś dla nas - nie kojarzę żeby już tu było:

"Kiedyś zgasło nade mną
słońce,
musiałam sama stać się
słońcem.

To było trudne,ale teraz
jaka wygoda."

Dziękuję, Symbi. Teraz jestem w takim stanie "zawieszenia"- mają na to wpływ czynniki zewnętrzne i emocjonalne troszkę też. Ale nie przez jm. On nie wywołuje już emocji. Nie utrzymujemy żadnych kontaktów poza podstawową, naprawdę sporadyczną korespondencją SMS odnośnie wspólnej nieruchomości. Ja jej nawet nie nazywam już domem.

Te emocje, to troszkę strach, żeby to, co przeżyłam, się nie powtórzyło. Mam też chyba potrzebę odreagowania małżeńskich ograniczeń. Jakby nie było zyskuję WOLNOŚĆ.  No i dość długo też byłam w stresie, to też trzeba zneutralizować. Stąd moje "kryteria" związku, o których wspominam również w innych wątkach, a więc LAT, czy żeby było mi po prostu " miło i przyjemnie". Zakładam chyba przez to tymczasowość relacji. Nie na zasadzie tworzenia barier, ale z wiedzy, że w życiu NIC nie trwa wiecznie.

Jednak jak poczuję "chemię", no nie napiszę, że nie odpowiadam za siebie , ale pewne rzeczy się "czuje".

W kwestii Twojej definicji miłości jako hormonu, to ja się zgadzam. Lubię precyzyjne sformułowania, a to, o czym piszesz, jest potwierdzone naukowo. No może pewne rzeczy mało romantycznie brzmią, ale tak jest. Tak samo jak nie kwestionuję mechanizmów psychologicznych, które coraz lepiej rozpoznaję tutaj na forum.

Co do mojej dalszej przyszłości, to muszę się dobrze zastanowić, czego ostatecznie chcę. Dzielę się z Wami na bieżąco swoimi myślami, adekwatnie do chwili. Nie wywieram na siebie presji. Tak było wcześniej w wielu dziedzinach. Rozwód ... bardzo mnie zmienił. Tak więc chyba będą te kwiaty dla kochanki.

Taka jestem padnięta,łooo matko, starzeję sie chyba
Tylko nutkę wrzucę, bardzo mi się podoba
Z dedykacją dla tych którzy potrzebują...... właśnie a czego potrzebują ???... kazdy sobie dopowie co tam uważa

Ja na tę chwilę potrzebuję kanapy 

Pomyłka, miała być ta  piosenka z dedykacją   

Pierwsza tez ładna , nie bedę usuwać

Dobry wieczór!

Tak, widziałam faceta, który był pierwszy raz. Najpierw przejechał się kilka razy na brzuchu bez deski trzymając się wysięgnika i tu uwaga jeśli będziesz tego próbował zawiąż dobrze spodenki. Potem na podeście instruktor pokazywał mu jak ustawić ciało, następnie w całym rynsztunku i z deską położył się na wodzie i został delikatnie podciągnięty, oczywiście na początku upadał raz po raz, ale gdzieś przy szóstej kolejce dał radę przejechać całą długość i szło mu coraz lepiej. Ja osobiście to go podziwiałam, że miał odwagę tak przed gapiami próbować swoich sił i dawał radę. Potem przyszedł gość, który jeździł jak profesjonalista. Dał świetny popis robiąc ósemki, skoki i obroty. Bardzo mi się to podobało i też bym tak chciała, ale za słabo pływam żeby się wybierać na środek jeziora nawet w kamizelce. Zauważyłam, że facet umiejętnie balansował ciałem i zawsze przy lądowaniu ze skoku puszczał jedną rękę. Widać, że trzeba znać podstawy techniczne.

Ali, żeby to było takie proste. Nie umiem nie być sobą.

Też tak myślę Symbi, że jeżeli osiągnęłaś wewnętrzny spokój to odnalazłaś swoją drogę.

Jeśli chodzi o seks, to ja mam inne zdanie. Tak w skrócie, ludzie pod tym względem bywają zaburzeni w różnych kierunkach, bo jest to sfera niezwykle wrażliwa na uszkodzenia. Często mają w tym względzie spaczone pojęcie i zachowania i oddziałują tym na innych.
Osobiście uważam, że można i trzeba uleczyć własną seksualność. Tylko żeby to zrobić najpierw trzeba zdawać sobie sprawę, że coś nie gra, potem mieć motywację, zdobyć wiedzę i wykazać determinację w pokonywaniu własnych ograniczeń.

Brak rzetelnej wiedzy w każdej dziedzinie może okazać się bardzo szkodliwy. Osobiście uważam, że należy radzić się fachowców i sięgać po sprawdzone wzorce i modele. Inaczej można sobie lub komuś zrobić krzywdę.

Kochani pozwolę sobie wstawić pasujące do dyskusji fragmenty z przytoczonej przeze mnie literatury.

" Seks nie podłączony do serca jest doświadczeniem fizjologicznym, pozbawionym głębi i uczuć".

" Zdrada, domy publiczne, pornografia, to z punktu widzenia standardów psychoterapii przejawy coraz bardziej powszechnej niedojrzałości emocjonalnej."

"Wiele kobiet w głębi serca nie wierzy, że mogą być prawdziwie kochane przez mężczyznę".

"Największą przeszkodą zarówno w naszym dojrzewaniu, jak i w naszych związkach jest brak wiary w to, że można nas kochać. To sprawia, że boimy się wybierać sercem i odrzucamy tych, którzy nas sercem wybrali."

"Chcemy być kochani. Jak wszyscy tak i my [mężczyźni]wołamy o miłość". 

"Okazuje się, że mężczyzn równie skutecznie jak praca ponad siły niszczy brak akceptacji, miłości i uznania ze strony kobiet."

"W dorosłym życiu odkrywamy na nowo podstawową, zapomnianą gdzieś prawdę, że bez bliskich związków z ludźmi, współczucia i miłości nie da się żyć."

"Zobowiązanie do wierności jest z reguły dla nas trudne. Ale warto je podejmować. Przecież mężczyźni lubią trudne wyzwania. Tym bardziej że: 'Jeśli będziemy chcieli mieć wszystkie kobiety, nie będziemy mieli żadnej. Jeśli prawdziwie spotkamy się z jedną, będziemy mieli wszystkie. Poza tym seks z jedną partnerką może stać się podróżą bez końca. Wszystko zależy od tego czy uruchomimy nasz twórczy potencjał i naszą wrażliwość. Wierność temu sprzyja. Zmienianie partnerek przypomina rozbawianie kogoś pozbawionego poczucia humoru, za pomocą łaskotek."
"Dzielenie życia z kobietą może stać się arcyciekawa podróżą, bliskim, otwierającym serce spotkaniem z drugim człowiekiem."

"Rozwija nas to co trudne. "
"Na ogół małżeństwo jest dobrym pomysłem na własny rozwój. Trzeba się tylko uwolnić od złudzeń, że będzie to raj na ziemi, nieprzerwane pasmo szczęścia, sielanka. Wtedy nie będziemy musieli się z naszego małżeństwa jak najszybciej się wypisać, gdy zrobi się trudno. Jeśli uznamy, że celem naszego życia nie jest poszukiwanie przyjemności, lecz rozwój naszego psychicznego i duchowego potencjału, wtedy z małżeństwem będzie nam zdecydowanie po drodze. Bardzo szybko obnaża ono bowiem nasze deficyty i ograniczenia. Dzięki temu można coś ze sobą zacząć robić, jeśli nie ulegniemy pokusie nieustannych zmian partnerek i szukania łatwej drogi."
"Wygoda to zgubny projekt na życie."
"Mężczyźni, którzy są w trwałych związkach opartych na wewnętrznym i publicznym zobowiązaniu do wierności i lojalności, do bycia razem na dobre i na złe, żyją dłużej i lepiej prawdopodobnie dlatego, że podjęli wyzwanie i zdecydowali się na trud i ból transformacji. Dzięki temu z pewnością wiedzą lepiej o co w życiu chodzi."
Pamiętajmy jednak - małżeństwo samo z siebie nie gwarantuje nam tego, że będziemy zmieniać się na korzyść. Tworzy jedynie przestrzeń, w której prawdziwa miłość i mądrość mogą się narodzić, jeśli wykażemy się cierpliwością, wiarą i determinacją w dotrzymywaniu małżeńskiej umowy."

Przez całe życie w naszych sercach i umysłach rozgrywa się nieustanny konflikt między złudzeniem ego a wolnym duchem. Ego próbuje oszukać i uśpić wolnego ducha, a duch się nie daje. Gdy budzi się nasz duch, którego atrybutami są miłość, współczucie i oddanie - ego przegrywa. Wtedy nie bawi nas dbanie wyłącznie o siebie, sprawianie sobie przyjemności, gonitwa za wygodą i egocentrycznie pojmowanym szczęściem.

Nie jesteśmy wyłącznie istotami seksualnymi. To co składa się na związek kobiety z mężczyzną, na szczęście nie wyczerpuje się w seksie. To o wiele, wiele więcej - bliskość, miłość, przyjaźń, lojalność, szacunek, solidarność dwojga ludzi , którzy razem wiele przeszli, odchowali dzieci, wspierali się w trudnych sytuacjach, jak mogli najlepiej, przeżyli razem wiele radosnych i fascynujących chwil. To są sprawy decydujące o trwałości związku. Seksualność i tak w końcu przemija. Jeśli w imię zaprzeczania przemijaniu nie doceniamy pozaseksualnych wymiarów związku, możemy głupio popsuć sobie życie.
Ratunkiem dla świat jest głęboka, partnerska więź między kobieta a mężczyzną, oparta na poczuciu szacunku i zachwycie.

Źródłem najpoważniejszych życiowych błędów jest poczucie, że wiemy o sobie i o świecie wystarczająco dużo, albo wszystko".

W życiu, które żyjemy, zawarte jest - skrojone na nasza miarę - wszystko, co pozwala zrealizować podstawowy cel naszego istnienia, którym jest uświadomienie sobie naszej prawdziwej tożsamości.
Gdy nieodwołalność przemijania dotrze w końcu do naszej świadomości, sprawi, że nauczymy się doceniając każdą chwilę życia. Odkrywamy cudowną możliwość bezinteresownego zachwytu chwilą. Na tym polega sekret  mądrego, dojrzałego życia, który, niestety odkrywamy  czasami zbyt późno, by się nim w pełni cieszyć."

Na pożegnanie mój ulubiony wiersz ""Bliscy i oddaleni"

Bo widzisz tu są tacy którzy się kochają
i muszą się spotkać aby się ominąć
bliscy i oddaleni jakby stali w lustrze
piszą do siebie listy gorące i zimne
rozchodzą się jak w śmiechu porzucone kwiaty
by nie wiedzieć do końca czemu tak się stało

są inni co się nawet po ciemku odnajdą
lecz przejdą obok siebie bo nie śmią się spotkać
tak czyści i spokojni jakby śnieg się zaczął
byliby doskonali lecz wad im zabrakło

bliscy boją się być blisko żeby nie być dalej
niektórzy umierają-to znaczy już wiedzą
miłości się nie szuka jest albo jej nie ma
nikt z nas nie jest samotny tylko przez przypadek
są i tacy co się na zawsze kochają
i dopiero dlatego nie mogą być razem
jak bażanty co nigdy nie chodzą parami

można nawet zabłądzić lecz po drugiej stronie
nasze drogi pocięte schodzą się z powrotem.

Dzień dobry Już połowa tygodnia pracy, szybko zleciało, a i następne dni szybko przeminą.
Pysznej kawki i miłego dnia!

O tak Mag, każdy dzień, kiedy mogę się spokojnie położyć wieczorem do łózka jest cudowny, a każdy ranek potrzebuje celebrowania. Dzięki za kawkę, zaraz sobie parzę następną.
Lilko, pozwól , że nie zgodzę się z Tobą, to tylko garść wyrwanych z kontekstu cytatów, które przytoczyłaś, myślę, że zdecydowana większość ludzi nie jest tak wyrafinowana.
Wczoraj obczytałam definicję "miłości" na Wikipedii i stało tam, że mężczyźni bardziej preferują miłość ludyczną, ukierunkowaną na zabawę. Kobiety pojmują to inaczej, no  i stąd biorą się problemy.
Chyba, że jest się Samantą Jones z "Seksu w wielkim mieście", która bawiła się seksem jak mężczyźni.

Tak mi przyszło do głowy po poście Lilki  - czy mieliście kiedyś w życiu dorosłym/zawodowym trudny/miażdżacy/powodujący cierpienie  problem z matematyką/j.polskim/chemią/plastyka ?  Nie?  No to po co sie tego latami uczymy w szkole a jednocześnie nie uczymy sie prawie w ogóle tego jak sobie radzić z prawdziwymi problemami?     Taka zmiana w szkolnictwie - to rozumiem! A nie jakieś tam gimnazja lub ich brak!

Problem taki, że tego powinniśmy się uczyć w rodzinie - jak rozwiązywać problemy, jak gospodarować pieniędzmi, jak rozmawiać ze sobą, jak traktować pleć przeciwną. I dzieci to robią obserwując zachowania dorosłych, tyle że nieświadomie. A że dorośli bywają "popsuci", to i dzieci "pobierają" złe nauki.

Pełna zgoda.

Piotrze, masz rację, że edukacja w naszym kraju nie idzie w dobrym kierunku, nie stawia się na rozwijanie twórczego myślenia tylko na odtwarzanie i to już od przedszkola. I w czasach kiedy ja byłam na studiach też nie było lepiej, wielokrotnie buntowałam się przed tym jak można zabijać w ludziach potencjał, obcinać im skrzydła. Co do przedmiotów, które wymieniłeś to są one ważne, ale też rozszerzanie np. matmy o różniczki nie ma dla przeciętnego człowieka sensu, bo tego nie wykorzysta. Też myślę, że w szkołach powinni uczyć o stosunkach międzyludzkich i o psychologii człowieka, a także już od najmłodszych klas pokazywać dzieciom jak rozwiązywać problemy i okazywać emocje w sposób nieinwazyjny. Szkoła mogła by w dużym stopniu skompensować braki w wychowaniu dzieci, a to dla nas wszystkich z pożytkiem. Jak pomyślę dlaczego tak nie jest to widzę dwie przyczyny: 1 - wadliwy system, 2 - brak serca, szczerej troski i psychologicznej wiedzy u części nauczycieli. Oczywiście nie chcę tu umniejszać pracy nauczycieli, bo jest ona naprawdę wymagająca i obciążająca psychikę i moim zdaniem powinny być tu ograniczenia wiekowe albo co do liczby lat przepracowanych.

Witam Ekiop

Widzę,że kawusia juz zapodana   Dzięki Mag
Kaju, nooooo nareszcie odezwałas się,bo juz miałam na Policje dzwonić
Troszkę zaganiana jestem,wiec wybaczcie nie odniosę się do Waszych postow , postaram się wieczorkiem przeczytać Teraz tylko ogarnełam niki, kto się zameldował, a kogo brakuje ???
Brakujące niki,proszę o potwierdzenie,że zyjecie

Pozdrawiam wszystkich od A-Z i miłego dnia życzę

Tej książki sobie akurat nie przypominam, ale coś z OSHO czytałam dawno temu, podobnie jak przytaczane tutaj tytuły. On napisał ich chyba kilkadziesiąt.
Wokół OSHO narosło trochę kontrowersji. Jeśli ktoś ma czas i ochotę sprawdzać dlaczego, może sobie to wygooglowac.

Co nie znaczy, że czytać nie należy. Każdy tekst uczy czegoś o życiu.

EDIT

Bardzo proszę.

To prawda. I Eichelberger popierał kolegę po fachu, Andrzeja Samsona, też znanego terapeutę. A Samson okazał się pedofilem. Za co dostał wyrok i stracił prawo do wykonywania zawodu.

Po aferze na całą Polskę, Eichelberger się po cichu wycofał z wcześniejszego poparcia. Jak to się tam potem to między nimi potoczyło, to ja nie wiem. Ale Samson z pozycji guru spadł na bruk. Zmarł w zapomnieniu.

Sama nawet miałam jakąś tam jego książkę na półce.

Anyway, teraz czytam Katarzynę Bondę. Wciąga.

Ja całkowicie potępiam pedofilię i uważam, że takie osoby powinno się odizolować od społeczeństwa na zawsze.
Niestety pedofile są obecni wśród nas, a my nie zdajemy sobie z tego sprawy, kto jest kim. Jedyne co nam pozostaje to z rozwagą wybierać opiekunów dla swych dzieci np. na kolonie, o czym pisze również Eichelberger. Niestety matki często tolerują wykorzystywanie seksualne swoich córek, czyli są równie winne jak sprawcy. Tez to wspomina. Eichelberger na wstępie dziękuje swojej byłej żonie. Może właśnie samemu doświadczając swej słabości ma obiektywny obraz, a może nie - nie wiem. Wiem jedno, że zanim przeczytałam jego książki już w wielu aspektach myślałam tak jak on. Jednak na nim nie poprzestanę, warto mieć jak najszerszą perspektywę. A w pozostałych kwestiach pisałam ze swojego doświadczenia.

Nikt nie jest bez skazy, to niemożliwe. Ja też nie jestem i nigdy siebie w tym względzie nie oszukuję. Co nie znaczy, że nie mogę mieć słusznych obserwacji i wniosków, a także gromadzić wiedzy w danej dziedzinie.

No to w takim razie rzeczywiście się zgadzamy, przynajmniej w znacznym stopniu, mimo różnych słów.
Dobrze, że bolesne doświadczenia łagodzi czas. Niech i w Twoim życiu ból ucichnie i jak to się mówi - zaświeci słońce po burzy. A może i ideały się znajdą, którymi warto będzie żyć. Bo warto jednak czerpać ze świata innego od zer i jedynek twardej rzeczywistości

@ Twój post, dżdżownick, przeczytam wieczorem.

Muszę kupić większy tablet, bo ani pisać ani czytać na nim wygodnie.

Zatrzymałam się chwilę nad tym. I ja osobiście myślę, że rzeczywiście jest wiele osób, które tak to odczuwają. Często piszą, że po zdradzie pozbywają się złudzeń i że uważają, że kochali tylko wyobrażenie o kimś. Ja tego nie przeżyłam, nie wiem co bym wtedy myślała.
Mogę napisać tylko co ja myślę obecnie. Ponieważ mam tendencję do niezbyty trafnego oceniania rzeczywistości, która mnie dotyczy, zwłaszcza w emocjach, to oceniam fakty. Składam więc do kupy wszystko to co mąż dla mnie zrobił dobre i złe, dodaję mowę jego ciała i przesiewam przez jego słabości i ograniczenia. Nigdy nie twierdziłam, że jest to obraz idealny, nie wiem jak to się dzieje, ale moje uczucia nie maleją pod wpływem wad które w nim widzę, ani zranień, które niewątpliwie od niego doznaję.
Ja wiem jaki on jest i kocham go takiego. A poznając mechanizmy w których działa człowiek, mogę zrozumieć dlaczego w pewnych okolicznościach, zachował się tak a nie inaczej.

Jednak zgodzę się, że jeśli kogoś dopiero poznajemy, albo mamy z nim krótki staż, albo on jest manipulantem, to wtedy rzeczywiście możemy mieć mylne mniemanie o nim. Ale czy kochamy wyobrażenie o nim czy jego samego to już nie umiem tego rozgraniczyć.

I jeszcze zgodzę się, że trudno tak do końca poznać drugiego człowieka, jego wewnętrzny świat, ale myślę, że nie jest to jest konieczne żeby prawdziwie kochać.

Ja myślę, że to słuszna uwaga. W każdym działaniu ważne są intencje. A z premedytacją dla mnie znaczy - wiem, że skrzywdzę, ale zrobię to bo liczy się mój interes. W wielu sprawach kłamstwo niszczy niezależnie od tego w jakiej intencji było powiedziane. Na pewno w pewnych okolicznościach, aby kogoś ochronić dopuszczalne jest kłamstwo. Myślę, że w tej dziedzinie warto rozpatrywać kompleksowo indywidualne przypadki.

Z moich doświadczeń wynika, że wyrządza się dziecku wielką krzywdę jeśli skazuje się go na życie w świecie kłamstw i manipulacji i intencje nie wpływają tu na skutek, który zawsze tu będzie krzywdą dziecka. Dziecko nawet bez słów wyczuje fałsz i jego świat ulega dezorientacji, brak jest punktu oparcia a myślenie staje się zaburzone.
Tak samo oszukując partnera, kiedy pojawiają się poważne problemy, wyrządza się krzywdę sobie i jemu, bo poprzez nie znanie przyczyn nazwijmy to choroby nie możemy jej wyleczyć i cierpimy nawet przez długie lata. Zupełnie niepotrzebnie.

Doprecyzuję. Ja uważam, że to że z mężem doskonale do siebie pasujemy nie oznacza że równie doskonale nie mogłabym pasować z kimś innym. Po prostu pewne typy osobowości bardziej do siebie pasują a inne się odpychają. Mój mąż jest dla mnie tym jedynym i nie chcę i nigdy nie chciałam innego, bo tego po prostu nie potrzebuję. Widocznie tak jestem skonstruowana. Nie chciałam innych nawet zanim go poznałam, bo mi nie odpowiadali. Nie wykluczam, że gdybym rozstała się z mężem to mogłabym równie mocno pokochać innego człowieka, tylko nie wiem czy bym chciała w to wchodzić zważywszy na to żeby nie przeżywać drugi raz piekła rozstania. Nie ma bowiem bezbolesnych rozstań dla tych którzy kochają. Ja myślę, że jednak kochamy ze względu na osobę, bo ja choć pragnęłam miłości jak każda młoda dziewczyna to nie umiałam zdobyć się na żadną bliskość nawet minimalną z osobami, które były dla mnie obojętne, no raczej nie umiałam tak zakochać się bo trzeba, bo wypada albo mi się opłaca. Ja wybrałam konkretną osobę.

Uważam, że są iluzje miłości i jest prawdziwa miłość. Moja jest prawdziwa. Ja kocham i wiem co czuję i wiem kogo kocham. Długo nie dowierzałam, że jestem kochana, ale teraz już wiem i czuję. Przeszliśmy próbę ognia naszej miłości i to nie jeden raz.

Dżdżowniku myślę, że tu się nie zrozumiemy, bo dla mnie miłość to nie motylki. Mówię z całą odpowiedzialności przed sobą, że kocham od pierwszej chwili, to jest od zakochania się i mimo, że wielokrotnie nie było lekko to nie przestałam kochać. Jeszcze raz podkreślam, że nie mam czegoś takiego że zachwycam się mężem i jestem wpatrzona w niego jak w obraz. Przeciwnie, mam w głowie całe cierpienie które od niego doznałam ale też i dobre rzeczy. I też nie można powiedzieć że mu słodzę, ponieważ mam tendencję do mówienie co myślę prosto z mostu, dostaje często to co o nim myślę bez znieczulenia. Do tego mam wysokie wymagania, wysoko postawioną poprzeczkę jeśli chodzi o zasady moralne i jestem niezwykle emocjonalna i wrażliwa. Jak to podsumujesz to widzisz, że do ideału to mi bardzo daleko, a jednak taką mnie sobie wziął i jak do tej pory jest zadowolony. Myślę, że jesteśmy dobrze dobrani w tym sensie, że uzupełniamy swoje braki.

Słuszna uwaga Symbi, ja też testuję swojego terapeutę.

A teraz już kończę i powracam do życia rodzinnego.
Fajnie jest czasem podyskutować na forum, gdzie ja bym w realu znalazła tylu myślicieli.

Dziękuję bardzo! Mam teraz wszystko to, czego mi trzeba. A wieczorem chwilkę dla siebie, to coś napiszę jeszcze.

Sporo dziś tekstu tutaj powstało. Przeczytałam wszystko. Nie będę się odnosić do spraw, które dotyczą samych zainteresowanych.

Ja bardzo lubię Cię czytać, Symbi. W Twoich postach nie widzę i nie czuję bólu. Czuję spokój i równowagę. Widzę akceptację siebie jako kobiety i życia w ogóle. Dzielimy wspólne doświadczenie, tym bardziej Twoje "rozważania po rozwodzie" mają dla mnie szczególną wartość. Moim zdaniem bardzo dobrze przepracowałaś przeszłość, a żyjesz ... w teraźniejszości.

Jeden z bardziej wartościowych postów, jakie czytałam na forum. Kwintesencja życia po rozwodzie.

Jutro kawa z samego rana dla tej Pani.

Dobranoc wszystkim.

Witaj, rh72. Jasne, przyłącz się.

Afera z Samsonem była jakiś czas temu, ja pamiętam urywki tej sprawy z TV. Nie śledziłam tej sprawy z zapartym tchem, bo temat brudny. Tam były wtedy jakieś fragmenty o terapiach niepełnosprawnych dzieci przez dotyk bez obecności rodziców. Ale tak jak napisałeś, to był tajny proces.

On nawet parę rzeczy niegłupio napisał, z tego co pamiętam. To, że ktoś zrobi coś złego nie przekreśla jego możliwości intelektualnych.

Jednak odszedł w mało chwalebnej atmosferze. A był autorytetem w psychoterapii. Rozmawialiśmy wielokrotnie w kontekście tego, że ważne jest, kto co mówi, z jakiej pozycji.

Podczytujesz naszą net-cafe? Wrzucisz coś lekkiego?

Miło nam! Jest coś z tym okopaniem się w temacie i strefą komfortu. To nas już trochę znasz. Jasne, jeśli nasunie Ci się coś na myśl, zapraszamy.

Wiesz jak jest z tym odbiorem via net. Ale wielu mądrych ludzi się na forum wypowiada. Warto poczytać.

Ja np. Pietruszkę lubię. I tę zieloną i tę Świętą/Nieswiętą.

Tak, o tę lekkość mi chodziło. Bardzo lubię ten utwór. Jest ponadczasowy.

Dziękuję!

Dzień dobry

Mag, wyprzedziłaś mnie z kawą ja ostatnio później wstaję,urlopuje się na razie w domu jeszcze jak juz pisałam ..

Bardzo mądra dyskusja, tez przeczytałam
Mam znow problem z sufitem:( wczoraj wypozyczyłam sobie,, cudzego męża''na chwilę, do zawieszenia żyrandola.
I co sie okazało.. odpadło kawałek sufitu (a tak sie męczyłam przy malowaniu)
Dzis powtórka z rozrywki, dziura zaklejona , sprawdzałam wyschła, zobaczymy czy sie uda zawiesić ???

Rh72 witaj w naszym wątku
A ta nutka na dzisiejsze upały

Pozdrawiam wszystkich od A-Z i miłego dnia życzę !!!!

Ja to podałam poranną. "W zastępstwie".

Czasami pijam jeszcze kawę na drugie śniadanie i popołudniową. Preferuję ŁAGODNE wersje.

Ja nie spałam prawie całą noc. Późno zasnęłam, a po jakichś 2 godzinach snu nad ranem obudziła mnie burza. Dom jeszcze śpi, to skrobię na forum.

Dzień dobry Kochani

Witaj rh72 w "cudownym życiu".
"Jedwab" to jedna z tych piosenek, które niezmiennie mi się podobają. Niesie pozytywną energię, no i wpasowała się w naszą dyskusję.

Czołem ekipo.
Witaj rh72

Troszkę się u mnie uspokoiło,po intensywnych wojażach osiadłam na chwilę, więc się melduję

W poprzednim swoim poscie, napisałam upalny dzień
A własnie burza u mnie przeszła i jak tu wierzyć pogodynkom :8
Nie wypada nic innego tylko, druga kawę zapodać

   No dobra, jeszcze dla osłody ciacho, a co tam

Czesc Mysti

Posumowanie dyskusji o miłości

Dżdżowniku doceniam to, że chciałeś ze mną wymienić się myślami, wiem ile to wymaga czasu i zaangażowania. Jednak nie do końca Cię zrozumiałam z tego względu, że dla mnie jest wyraźna sprzeczność w mówieniu - kocham, ale w mojej miłości jest fałsz. Bardziej rozumiem - są osoby które wiedzą czym jest miłość i potrafią ją przeżywać - ofiarować i przyjmować oraz takie które nie znają miłości albowiem same nigdy jej nie otrzymały i dlatego mają jej fałszywy obraz co powoduje, że ranią innych i same cierpią.

Miłość jest jedną z podstawowych potrzeb już od naszych narodzin, brak miłość ze strony rodziców do dziecka okalecza je na zawsze.
Skoro więc jest potrzeba miłości jest i miłość. Istnieje. A więc nie może być fałszem. Są też różne postacie miłości i na tym polu dorosły człowiek może realizować się w różnych aspektach.

Uważam, że skoro czujemy się dobrze w naszych związkach czy też nie będąc w związkach, to znaczy, że potrafimy odnaleźć się w tym niełatwym świecie niezależnie od okoliczności, które nas spotykają.

Jestem pełna uznania i podziwu, dla osób które przeżyły zdradę czy rozstanie. Niewątpliwie jest to wielka trauma porównywalna nawet ze śmiercią bliskiej osoby. Ileż trzeba mieć siły, by się z tego podnieś i na nowo żyć. A często dźwigamy nie tylko cierpienie swoje ale też i cierpienie naszych dzieci. A oprócz cierpienia jeszcze trudy dnia codziennego związanego z opieką i wychowaniem dzieci w pojedynkę.

Na koniec wstawię ku refleksji fragment z książki Marii Molickiej pt. "Bajkoterapia". Jest to rzecz o lękach jakie przeżywają dzieci, o ich źródłach, skutkach i ich leczeniu przez bajki terapeutyczne. Również polecam.

" Czym dla dzieci jest rozwód? Porzuceniem, zdradą. Dzieci tracą poczucie bezpieczeństwa, bo rodzic odchodzi, zostawia je. Zdrada wyzwala poczucie bycia gorszym, budzi poczucie krzywdy, ale też winy: gdybym był ważniejszy, bardziej godny miłości, toby mnie nie opuszczono, nie jestem wart miłości. Dziecko zastanawia się, co zrobiło źle, w czym zawiniło, że rodzic je porzucił. Zdarza się niejednokrotnie, że odchodząc rodzic wyzwala celowo poczucie winy, mówiąc: dłużej z wami nie wytrzymam. Jest to projekcja wrogości, którą jednak dziecko przyjmuje jako fakt obiektywny - zachowało się tak, że rodzic musiał odejść. Dziecko czuje się samotne, zdradzone, opuszczone, gorsze. Rodzice nieraz włączają dzieci w konflikt, chcą, by jednoznacznie opowiedziały się po stronie jednego z nich. Powtarzają przykre wydarzenia, jak to rodzic odwrócił się od niego, jak nie chciał z nim przebywać, raniąc je jeszcze bardziej. Ono pragnie być lojalne, bo kocha oboje, a jednocześnie doświadcza, że można je lekceważyć, poniżać. Często dziecku niczego się nie oszczędza i jedna, i druga strona wykorzystuje je w walce. Najtrudniej znoszą rozwód dzieci dorastające, najłatwiej te tak małe, że nie mogą być świadkami, a właściwie ofiarami w sprawie. Małe dzieci, których rodzice rozeszli się, gdy były w wieku niemowlęcym i poniemowlęcym, oswajają się z taką sytuacją i łatwiej ją znoszą. Dorastające dziecko cierpi męki zazdrości o nową osobę, tę trzecią. "

Wyróżniłam fragment, który mnie zaskoczył.

Myślałam też wczoraj nad sytuacją, w której kłamstwo może spełnić pozytywną rolę. I znalazłam.
Jeśli matka lub ojciec nie kocha dziecka, bo zdarza się i opuszcza rodzinę, a dziecko pyta dlaczego? To powiedzenie w takiej sytuacji, bo nie kocha ciebie i mnie, byłoby bardzo krzywdzące dla dziecka. Przed taką prawdą należy dziecko ochronić.

Pozdrawiam wszystkich uczestników dyskusji

Łooooo matko , Chris czesć

Miło,że się odezwałes, aż sie powtórnie zalogowałam na tę okazję
Szerokiej drogi życzę do,, stolycy '' 

Mysti, witaj po dłuższej przerwie.

Oczywiście prowadzę elektroniczny rejestr obecności i aktywności na forum.

Wyspowiadaj się, co robiłaś, jak Cię nie było.