moje cudowne życie po rozwodzie - Netkobiety.pl

A ja wpadam dosłownie na chwilę podczas mojej dłuższej wakacyjnej nieobecności na forum , aby wstawić pewien utwór:

See you!

Na razie ciężko mi się dorwać do internetu, nadrobię czytelnicze zaległości na wątku po urlopie.

szaramyszko , czuj się u nas swobodnie.

Pozdrawiam serdecznie wszystkich od A-Z.

EDIT

Ala Wyrzuć myślnik.

Hej Kaja!

Wczoraj był jakiś ogólnopolski mega dół.

W głowie mi się tłukło to:

Ale poranek już ciut lepszy.

A ja tam się czuję nieźle choć pogoda mi jakoś doskwiera na głowę co zwalczam kawą lub brakiem kawy jedno z dwóch.
Życie mi się zmienia ekipo- dom został sprzedany, kasa podzielona, poznałem wielu nowych ludzi, córka sie całuje z pierwszym chłopakiem...  takie życie.. . A tymczasem niebawem zaczynam krótki urlopik z dzieciami na południu polski - eksploracja terenów dżungli miejskiej   no i Zator ma sie rozumieć też zaliczymy - czy na zawroty głowy są jakieś lekarstwa ?

Kaja,
może lżej Ci będzie jak pomyślisz w ten sposób, że nikt nie ma wszystkiego, jeden cierpi z braku udanego związku, a inny np. z powodu śmierci bliskiej osoby, ciężkiej choroby, niespełnienia się jako rodzic, braku rodziców, braku perspektyw zawodowych itp.
Niektóre dziedziny naszego życia możemy poprawić i jest tu np. możliwość nawiązania bliskiej relacji z drugim człowiekiem. Ja sobie zdaję sprawę jak wielkie jest to ryzyko. Człowiek za wszelką cenę nie chce przeżywać tego cierpienia jeszcze raz. A z drugiej strony myślę, czy człowiek potrafi być spełniony bez nawiązania głębszej więzi emocjonalnej z drugim człowiekiem. W jakiś sposób ludzie potrzebują siebie nawzajem, a jednak tak trudno się porozumieć. Każdy chce być zrozumiany, akceptowany i kochany. A jednak tak trudno dać to samo bezinteresownie drugiemu. Tak wielu jest samotnych, będąc nawet w związkach i mających liczną rodzinę.
Nie obwiniaj się o to, że mogłaś wybrać inaczej. Nie mogłaś. Na tamten czas działałaś w określony zaprogramowany wcześniej sposób.
Teraz natomiast masz szansę świadomie popracować nad sobą, tak by potrafić się ochronić przed osobami, które będą chciały Cię wykorzystać. Warto nauczyć się wyznaczać pewną granicę między tym co sama chcę dać jako bezinteresowny dar, a tym co jest naruszaniem moich dóbr i sprawia że źle się z tym czuję.
Nikt nie wybiera sobie rodziny, w której przychodzi na świat. W tych warunkach które mi były dane ja osobiście wykorzystałam wszystkie szanse, wiem jednak że gdybym miała inny start mogłabym w pełni wykorzystać swój potencjał. Z drugiej jednak strony - jakie to ma znaczenie, przecież i tak niebawem przeminiemy jak wszystko inne. 

Piotrze, to super że sprawy mają się dobrze u Ciebie. Życzę przyjemnego wypoczynku z dziećmi. A na zawrót głowy, no cóż może całus pomoże

Dziękuję i przytulam na dobranoc

Witam Ekipę

Zostawiam pełną spokoju i nadziei muzykę, która dziś rano wpadła mi w ucho.

Ja napiję się łyczek z Tobą Mag. Lubię kawę świeżo zmieloną, gorącą, w niewielkiej ilości i w filiżance.

Obecnie jestem na etapie gromadzenia interesującej mnie literatury odnośnie wychowania szczęśliwego dziecka. Zamierzam czytać i jednocześnie uczyć się kształtować prawidłową komunikację z dzieckiem. Już widzę, że to będzie wymagało wiele wysiłku, czasu i cierpliwości.

Wstawię tu fragment, który jest dla mnie potwierdzeniem, że to co instynktownie czuję i uznaję za ważne, naprawdę takie jest:

Jak wychować szczęśliwe dzieci
Wojciech Eichelberger w rozmowie z Anną Mieszczanek

"-Czy wiesz, jak to zrobić? Jak wychować szczęśliwe dzieci?

Wojciech Eichelberger: Żeby wychować szczęśliwe dzieci, samemu trzeba być szczęśliwym. To mogłaby być cała odpowiedź. (…)
W.E.: Wewnętrzne dziecko wie, że najważniejsza na świecie jest miłość, wolność i prawda.

-Skąd ono to wie? I dlaczego ty jesteś tego taki pewien?

W.E.: Wszystkie dzieci instynktownie reagują rozpaczą, oporem i gniewem wtedy, gdy dorośli swym zachowaniem kwestionują te wartości.

-Mówisz teraz o małych dzieciach, czy o tych dorosłych osobach, z którymi pracujesz od wielu lat i którym pomagasz podczas terapii dotrzeć do wewnętrznego dziecka w sobie?

W.E.: Mówię o jednych i o drugich. Spotykam wiele osób, które nigdy w życiu nie zaznały miłości i wolności. Zawsze towarzyszy temu rozpacz. Często zadawałem im pytanie: skoro nigdy tego nie zaznałeś, to skąd rozpacz? Skąd wiesz, za czym tęsknisz? Odpowiedź była zawsze prosta: po prostu wiem. Wiem, że to nie powinno tak być. Wiem, czuję, że stała mi się wielka krzywda, że obrabowano mnie z moich przyrodzonych praw. Z prawa bycia kochanym, prawa do kochania, prawa do wolności i prawdy. (…) "

Dzień dobry!
Kaju,:*. Dopóki nie zmienisz sposobu myślenia, że człowiek niesparowany jest pusty, będziesz czuła niedosyt. Zmień sposób myślenia. Moim zdaniem sposób na szczęście to zaakceptowanie stanu swojej osoby taki, jaki jest. Czy jesteś sama czy w parze, dopóki nie będziesz się w pełni akceptować, będziesz czuła niedosyt i brak szczęścia. Jak pokazują tematy na tym forum, bycia sparowanym nie jest tożsame z byciem kompletnie szczęśliwym. Żyj tak jak teraz, nie zastanawiaj się nad samotnością, miłość może przyjdzie, a może nie. Jeśli przyjdzie, wtedy poczujesz, że chcesz ryzykować zranienie, a może właśnie przeciwnie, będziesz miała już te wiedze, że nic nie trwa wiecznie.
Życie i tak jest warte siebie dla samego życia. Kiedy siedzę sobie w niedzielny poranek w blasku slońca z kubkiem kawy w ręce, myślę, że piękniej być nie może i nie zastanawiam się nad tym, że od 7 lat jestem sama. Zupełnie mi to nie przeszkadza, to naturalny etap w moim życiu. W tym niedzielnym słońcu myślę sobie "Jest idealnie! Niech się nic nie zmienia". Kaju, czerp siłę z tych krótkich chwil, dobrych chwil. pamiętaj, że nie bolą nas fakty, tylko historie które sobie wymyślamy sobie na ich temat, więc kiedy pojawią się złe myśli, pytaj siębie "Czy to na pewno jest prawda?" "Czy to prawda, że nic dobrego mnie już nie spotka?" "czy mogę być pewna, że nigdy już nie będę szczęśliwa?" "Czy mogę być pewna, że nigdy nie spotka mnie miłość?". Na te pytania uważam można sobie odpowiedzieć dopiero na łożu śmierci, o ile będzie na to czas. Na razie nie warto się zastanawiać, po prostu trzeba puścić lejce, poddać sie i żyć...

Dzień dobry

Bardzo przejrzyście Symbi opisała to do czego dociera lub dotrze wielu z nas. Jednak łatwiej to zrozumieć niż żeby się w nas stało. Pewnie czasu potrzeba.

Pokochać siebie i życie, ot cała filozofia. Tylko jak to zrobić? Myślę, że każdy kto szuka znajdzie swoją własną i niepowtarzalną drogę.

Zatroszczyć się o siebie tak jak o innych. Być dobrym dla siebie tak jak dla innych. Poczuć przyjemność z dobrych rzeczy, które nas spotykają każdego dnia.

W sobie mieć oparcie, to najpewniejsza droga.

Bo spotkać drugiego człowieka który stworzy z nami głęboką i szczerą więź jest bardzo trudno.

Zwłaszcza kiedy mamy rozbudowany system wartości, w których nie ma kompromisu dla kłamstwa.

Nie dla wszystkich prawda jest ważna, ale dla niektórych jest ona potrzebna jak powietrze, ponieważ daje poczucie bezpieczeństwa. W przeciwnym razie człowiek ma wrażenie jakby chodził po ruchomych piaskach i jakby nie potrafi zidentyfikować i nazwać zjawisk które widzi.
Taki człowiek choćby i się starał to nie potrafi żyć w fałszywym układzie, a każde kłamstwo wiąże się z ogromnym zawodem.

Kiedy ja chciałam zamknąć się w skorupie żeby nic już nie czuć, gdzieś w głębi wiedziałam że to będzie dla mnie wielka strata i żeby się przed tym obronić trzymałam się jednej myśli: "zabrano mi już tak wiele, nie pozwolę odebrać sobie jeszcze tego życia które mi pozostało, mam tylko jedną szansę i ją wykorzystam najlepiej jak umiem".

Zostawiam "wdzięcznościowy" klip

kaja, ja się właśnie ogradzam, świadomie i podświadomie, jeśli chodzi o relacje damsko-męskie. Taki moment w życiu, co zrobić. Ale nie zgodzę się, że przez to jestem "gorsza, czy niepełna". Nie wbijaj sobie tego do głowy, bo to dodatkowo Cię zdołuje.

Ja to biorę pod uwagę, że MOŻE być tak, że pozostanę singielką. Cóż, trzeba będzie wtedy zmierzyć i z tym doświadczeniem. Łatwiej się żyje we dwójkę, pod warunkiem, że jest się dobranym.

Zranienie jest wpisane w każdą relację. To, co nas zrani, zależy dużo od WRAŻLIWOŚCI danego człowieka. No i oczekiwań względem drugiej strony. Ja wrażliwości mam aż nadmiar, ale... oczekiwań coraz mniej. Ludzie są jacy są.

Na postawione przez Ciebie powyższe pytanie nie potrafię odpowiedzieć.

A dobro na świecie jest. Mocno trzeba się nagimnastykować, żeby je dostrzec, ale ono JEST.

witam miałem ostatno brak internetu ,u mnie nic nowego . Walcze by wkońcu ukończyć ten remont .  Jedynie zadaje sobie pytanie co może przynieść nowy dzień?

Dżdżownik,
myślę że poruszyłeś ciekawe zagadnienie i nawet zbiegło się to w czasie z moim doświadczeniem, było to coś w rodzaju hipnozy, jakby przeniesienie do przykrego zdarzenia z przeszłości i projekcja zupełnie innego, lepszego zakończenia niż to które miało miejsce. To było dla mnie zaskoczenie, bo czy to znaczy że fikcja i fantazja ma działanie uzdrawiające? I przypomniało mi się jak wiele lat temu stosowałam podobną metodę, przed snem projektowałam sobie rzeczywistość na piękną, a nawet projektowałam swoje sny.

Podoba mi się forma wypowiedzi którą zastosowałeś, jest zachętą do nawiązania polemiki z osobą o zupełnie przeciwstawnym poglądzie.
Piszesz o tym jak myślisz i co czujesz. Wymiana poglądów wzbogaca człowieka. Ty masz swoje przeżycia, które determinują Twoje postawy i poglądy, a ja swoje.  I to jest w porządku, dopóki nie krzywdzimy innych.

Myślę, że na pewno jest związek między prawdą i wolnością, może tak być że niektórzy ludzie będą odczuwać trzymanie się faktów i prawdy jak coś co ich ogranicza.

Ja jednak mam zupełnie inne przeżycia w tym względzie. Niestety mam bardzo bogate doświadczenia tego jak destrukcyjne jest kłamstwo i manipulacja. Nawet to kłamstwo wynikające z lęku i słabości. Kłamstwo sprawia, że poważne problemy nie mogą być rozwiązane nawet przez wiele lat, a człowiek cierpi i się miota bo jak można rozwiązać problem skoro nie zna się jego źródła.

Jeśli chodzi o miłość to nie zgodzę się z Tobą, że jest fałszem. Jeśli kiedyś ją w sobie odnajdziesz będziesz to wiedział. Jest tak pięknym i czystym uczuciem, że nic na świecie nie może się z nim równać. Jest tęsknotą serca człowieka, której nic innego nie może zaspokoić. To oczywiście tylko bardzo nieudolna próba opisu miłości.

Prawda i fałsz to narzędzia, którymi możemy posługiwać się w naszych żywotach. Jak to zwykle bywa, narzędzia można wykorzystywać dobrze albo źle. Jeśli chcemy, by coś było dokładne, odpowiednie, dostosowane itp, używamy prawdy. Jak przymiaru czy liczb i wzorów matematycznych. To świat tzw. realny, pełen konsekwencji, implikacji, warunków, żądań. Istnieje też świat twórczości, wyobraźni, marzeń, fantazji. To świat, którego budulcem jest fałsz, bo nie używamy w nim warunków odpowiedniości (np. że coś MUSI być takie a nie inne). Nie są to światy zamknięte. W świat fałszu można wprowadzać elementy prawdy, w świat prawdy elementy fałszu. Tak się dzieje, bo też i zachowanie sterylnej czystości tych światów jest niezwykle trudne, o ile nie niemożliwe. Tym, co się liczy w posługiwaniu się tymi narzędziami, są intencje i dzieło, któremu służą. Źle jest natomiast z góry przyjmować, że posługiwać się można tylko jednym narzędziem a drugim posługiwać się nie można. W takim przypadku odwrócone zostają proporcje i np. cel (dzieło) zaczyna być mniej ważny od środków doń wiodących.
Możemy żyć mając te dwa światy. Jeśli z jakichś powodów ograniczamy się do jednego, może to powodować przykre skutki. Ktoś, kto marginalizuje wyobraźnię i/lub używa jej tylko jako przewidywanie tego złego, co pojawić się może w świecie prawdy raczej nie będzie szczęśliwy. Ktoś, kto zatraca kontakt ze światem prawdy oddając się tylko własnym imaginacjom wpada w kłopoty, chociaż by nawet paradoksalnie potrafił być przy tym szczęśliwy.

A miłość? Nie zgadzasz się, Lilko, że jest fałszem? Czy Twoja miłość nie jest tego rodzaju, że daje ci przekonanie, że oto znalazłaś tę Jedyną, Pisaną Ci w gwiazdach osobę? Połówkę swoją najlepiej Ciebie uzupełniającą? Przecież takie przekonanie jest fałszem. Gdyby było prawdą, znaczyłoby, że gdybyś zamieszkała w innym miejscu i nie poznała akurat tej osoby, nie poznałabyś swojej miłości, tej Jedynej połówki, która Ciebie najlepiej uzupełnia. Tymczasem jakie są rady rozsądnych ludzi dla osób, którym miłość zginęła? "Tego kwiata jest pół świata". Nie znamy wszystkich wariantów rzeczywistości, WYBIERAMY przekonanie, że to jest TA osoba, jedyna i najbardziej nasza spośród żyjących, chociaż osób takich może być wiele, najprawdopodobniej w każdym zakątku znaleźlibyśmy kogoś, kogo moglibyśmy pokochać taką miłością z przekonaniem o tej jedyności. Miłości przypisujemy szlachetne wartości. Wystarczy poczytać hymn z Biblii lub peany poetów, tymczasem chowamy gdzieś po kątach świadomość, że bardzo istotną cechą i motorem miłości jest dążenie... do własnego szczęścia a druga osoba jest (koniecznym?) tego szczęścia warunkiem... dodatkiem. Gdyby tak nie było, nie byłoby może kłótni, rozwodów, miłosnych cierpień spowodowanych tym, że ukochany czy ukochana robi nie to, co chcielibyśmy. W miłości wyobraźnia odgrywa znaczną rolę. Ukochaną osobę oglądamy przez szkło powiększające podziwu, powiększamy jego zalety, jego wartość, by tym bardziej nas te zalety cieszyły. Kto z zakochanych nie ubóstwiał "obiektu" (przepraszam za słowo) swoich uczuć?

Wspomniałaś, że jeśli odnajdę miłość, to nie będę myślał że jest fałszem. Ale... ja mam wspaniałą żonę, nie dlatego, że musiałem  lecz z powodu miłości. Mamy różne charaktery, podobne wrażliwości i podobne wartości. I to jest piękne, że z czasem coraz bardziej się dopasowujemy i jeśli o mnie chodzi, cieszę się, że ta miłość przekształca się w kierunku zrozumienia i przyjaźni eliminując po drodze motylki. Mamy wspólną drogę, oddziałujemy na siebie... niedawno z przyjemnością zauważyłem, że oboje mniej więcej w tym samym czasie zmieniliśmy stosunek do czegoś, co kiedyś postrzegaliśmy zupełnie inaczej, niż dzisiaj, chociaż doszliśmy do tego jakby niezależnie od siebie, bez rozmów i roztrząsania tematyki
I owszem, żona jest dla mnie tą Jedyną, mimo, iż nie poznałem wszystkich kobiet, które mogłyby ze mną być i nie dokonałem wyboru wg zasad świata prawdziwego. W świecie prawdziwym by móc dobrze wybrać, musiałbym znać wszystkie, czyż nie?

Wybaczcie, jeśli wchodzę z buciorami nie tam, gdzie powinienem, ale na myśl przychodzi mi Kaja77. Nie znam Twojej historii, Kaju, bo nie zaglądałem długo do tego wątku. Ale gdy myślałem nad słowami dla Lilki, pojawił mi się obraz Ciebie, z pytaniem, czy przypadkiem Ty nie pozbawiłaś się swojego świata fałszu, czy nie pozbawiłaś się swojego azylu i nie cierpisz z powodu braku czegoś w Twoim świecie prawdy, co w istocie do świata fałszu należy? Nie stworzywszy sobie czegoś można długo czekać i się nie doczekać, licząc, że samo przyjdzie. To jednak nie jest diagnoza, a ja nie jestem ani mądrym człowiekiem ani przepowiednią, więc do moich słów należy podchodzić z przymrużeniem oka.

Pozdrawiam Waszą Ekipę i przesyłam wszystkim uśmiech  

Witam
Tyle się na klikałam i wszystko w kosmos poszło
Napiszę tylko, udanego weekendu dla Wszystkich !!!

Czołem ekipo

Wpadłam w biegu, by dać znać,że żyję. Tyyyle się u mnie dzieje,że Struś Pędziwiatr wymięka przy moim tempie

O jak miło u nas dziś wieczorem Muzyka, drinki, uśmiechy, wszystko to co lubię

Dżdżownik,
spodobało mi się to co napisałeś. Pięknie przedstawiłeś świat prawdy i fantazji. Myślę, że w życiu tak właśnie jest jak to opisałeś, że te światy przenikają się. I oczywiście fantazja jest często dobra, a brutalna prawda może być szkodliwa.

O kłamstwie...

Jednak kiedy chodzi o kłamstwo z premedytacją, oszustwo, manipulację, wykorzystywanie, nie ma tu okoliczności łagodzących, w sensie skutki tych zachowań będą zawsze destrukcyjne. Ja tego doświadczyłam osobiście. Wszystko o czym piszę czerpię z doświadczenia. Rzadko jednak podaję przykłady z mojego życia, bo tego nie chcę. To jest zbyt osobiste. Narodziłam się w świecie kłamstwa i manipulacji, a mimo to nigdy tego nie zaakceptowałam i odkąd pamiętam pragnęłam prawdy. Taki stan sprawił, że mam rozmyty obraz rzeczywistości, ciężko się tak żyje bez punktu zaczepienia. Poza tym przekonałam się na własnej skórze jak destrukcyjne jest kłamstwo, nawet to które wynika ze strachu przed konsekwencjami.

O "jedyności"...
Gdybym spotkała innego odpowiadającego mi mężczyznę i pokochała go to wciąż byłaby to miłość. Nie widzę tu sprzeczności. Choć ja osobiście uważam, że ja i mój mąż wyjątkowo do siebie pasujemy, nie wiem czy byłabym w stanie stworzyć taką samą więź z innym mężczyzną. Nie wykluczam tego, tylko po prostu nie wiem, bo nie sprawdziłam. A może każda więź między kombinacją dwojga dowolnych ludzi jest po prostu indywidualna i jednocześnie tak samo dobra?

Partner jako warunek naszego szczęścia czyli o własnym interesie...

Myślę, że to co opisałeś dotyczy tzw. układów, gdzie jest wzajemna wymiana usług. Są ludzie którzy to preferują, jednak ja nie umiałabym żyć w takim układzie.
Miłość jest zdolna do poświęceń i ofiary, kiedy zachodzi taka konieczność, a w układzie tego nie ma. Tam gdzie zaczyna się egoizm kończy się miłość.

O Twojej miłości do żony...

Jeśli więc kochasz żonę dlaczego uważasz, że miłość jest fałszem? Czy to co czujesz po tylu latach i ta relacja którą tak konkretnie opisałeś nie jest prawdziwa? To że nie poznałeś wszystkich kobiet nie oznacza przecież że Twoje uczucie do żony jest fałszywe. Dla mnie to niezrozumiałe założenie.

O motylkach...

Nie miałam na myśli, że miłość to ten początkowy stan fascynacji i zauroczenia. Kiedy po tylu wspólnych latach, pełnych ciężkich przeżyć jak to w życiu, wciąż to czujesz i ani na chwilę nie przestałeś, kiedy nie pragniesz nikogo innego i czujesz się spełniony, kiedy widzisz jak dzięki obopólnym staraniom pokonujesz własne ograniczenia i wchodzisz na wyższy poziom, kiedy słowa, gest i działania są spójne i mówią jesteś dla mnie kimś najważniejszym na świecie, troszczę się o ciebie i możesz na mnie polegać, kiedy wiesz że dla tej wybranej osoby zrobisz wszystko a ona dla ciebie (oczywiście pomijam tu jakieś zachowania destrukcyjne), to dla mnie oznacza że to jest miłość. To co napisałam Ci o miłości nie jest zasłyszanym sloganem. Nigdy nie odważyłabym się tego napisać gdybym tego nie przeżyła i nie była absolutnie pewna.

O utracie iluzji...

Twoje spostrzeżenia o utracie iluzji i bólu z tym związanym są słuszne. To ból który powstał na skutek odkrycia prawdy, że ktoś od kogo mamy pełne prawo oczekiwać miłości tak naprawdę nas nie kochał, a jedynie oszukał i wykorzystał. Zabrał nasz cenny ziemski czas, życiową energię, zranił naszą psychikę, duszę i ciało. I mamy tu teraz przykład jak niszczące jest kłamstwo, a zarazem jak prawda może sprawiać ból. Jest ona jednak konieczna do oczyszczenia. Dzięki prawdzie przestajesz się miotać, łudzić, przestajesz się starać zmienić niemożliwe, a kiedy zaakceptujesz już rzeczywistość i zaleczysz rany możesz ruszyć z miejsca i możesz na nowo cieszyć się życiem.

O miłości do dziecka...

Nie wiem czy masz dzieci Dżdżowniku, ale kiedy bierzesz w ramiona tak piękna i niewinną istotę jak dziecko, zalewa Cię fala miłości. Tego nie można porównać z niczym innym.
Jak słusznie zauważył Wielbiciel różne sa rodzaje miłości, jest miłość małżeńska, między dziecmi a rodzicami, między przyjaciólmi, i faktycznie mozna też kochać psa, myślę, że nawet ze wzajemnością.

Podobieństwo uderzające. Zapomniałam, że potrafię tak pięknie śpiewać.

Co do spotkań w tzw. "realu". One są bardzo fajne.

Za jakiś czas proponuję następne.

Hello Ladies & Gentlemen,

No i już, od słowa do słowa... Nie wiem, czy inne netkafejki tak DOSŁOWNIE tętnią życiem jak ta, ale mam nadzieję, że tendencja u nas się utrzyma.

Ja też życzę miłego weekendu! Dziś jestem w trasie, co, jak wiecie, uwielbiam.

Witam sobotnio

Jest tak, ale to nie znaczy że miłość osoby która kocha/kochała była fałszem, tylko znaczy, że ta druga nie potrafiła kochać. Moim zdaniem oczywiście.

Tak, to częsty scenariusz. Jest też taki, w którym spadają łuski  i widzimy jaka jest druga osoba, ale nadal kochamy i chcemy z nią być. Stąd blisko do toksycznej miłości, a przekroczeniem granicy jest przyzwolenie na to by działa nam się krzywda w związku.

Ja myślę, że jest wiele możliwości np. są ludzie którzy nie potrafią kochać wcale, są tacy którzy mylą  pożądanie z miłością, są tacy którzy już na początku byli nieuczciwi i weszli w związek z innego powodu niż miłość, wiedząc że ta druga strona kocha i wykorzystując to, są też tacy którzy kochali, ale z jakichś powodów przestali np. doznali skrajnie złego traktowania.

Większość jednak ludzi przysięga sobie miłość i deklaruje, że będą ze sobą na dobre i na złe - czytaj normalne życie, które jest pełne radości i trosk. I kiedy jedna strona okazuje się nielojalna, zdradza, oszukuje i wykorzystuje, to jednak jest to delikatnie mówiąc bardzo nie w porządku i człowiek ma prawo czuć się rozczarowany. Bo miłość to nie tylko samo uczucie ale też postawy i codzienne dbanie o to małe poletko zwane małżeństwem czy też rodziną. To również wywiązywanie się ze zobowiązań, które się na siebie wzięło.
 

Jeśli kochałaś, to jednak była miłość. To że się skończyła wcale nie znaczy że jej nie było. Gdyby mnie mój mąż skrzywdził tak mocno jak Ciebie Twój to też przestałabym go kochać, co nie znaczyłoby, że nie kochałam wcześniej naprawdę.

To jest mój punkt widzenia. Miło jest podyskutować z poszanowaniem rozmówców. Dziękuję.

Witajcie
Lilka pieknie napisalas zgadzam sie z Toba w 100 % no wlasnie milosc to nie tylko fizycznosc.
Pozdrawiam

Lilko, Symbi, Wielbicielu... jak pech to pech. Udało mi się przysiąść i pisać w ramach naszej dyskusji, ale zapomniałem skopiować i poleciało w kosmos. Cofnięcie też nie pomogło (czasami pomaga)

Pozostaje mi dzisiaj życzyć Wam... i oczywiście całej ekipie, dobrego dnia

jak zbiore myśli  i wróce z wolnego  napiszę wam jaj ja teraz  widzę " miłość  "

Dobry wieczór

Symbi, to co powiedział Ci Twój mąż nie musi być zgodne z tym co naprawdę czuł i myślał. Pamiętaj, że dla osób zdradzających kłamstwo to chleb powszedni. Ludzie nie mówią prawdy z różnych powodów, czasami nie dopuszczają prawdy nawet do samych siebie.

Są sytuacje, kiedy ktoś przestaje kochać i rozstaje się  by być w porządku wobec partnera. I to jest dla mnie uczciwe, bo daje tej drugiej stronie szansę na spotkanie kogoś kto pokocha ze wzajemnością. Nie marnujemy tu czasu drugiego człowieka, zwłaszcza kobiet, których wiek rozrodczy jest ograniczony. Niestety są ludzie, którzy wykorzystują innych, nie kochają ale są w związku bo tak im wygodnie żyć, oszukują, a kiedy spotkają kogoś interesującego pozbywają się poprzedniego partnera.

Sytuacja zdrady jest inna. Nakreślę jeden z możliwych scenariuszy. Jest mąż i żona którzy się kochają, albo przynajmniej pożądają i jest im ze sobą dobrze. Ale pojawiają się problemy, jak to w życiu lub też naturalne okresy spadku wzajemnej uwagi jak w połogu np. i wtedy chwila nieuwagi może kosztować utratę rodziny. Zauważmy jak częsty jest scenariusz, kiedy mężczyzna zdradza żonę w ciąży, w połogu, z malutkimi dziećmi. A gdyby tak zaangażować tego mężczyznę w troskę o żonę w ciąży i o dom, w karmienie i przewijanie niemowlaczka by mama odpoczęła, gdyby tak trochę go zmęczyć to czy miałby siłę na rozglądanie się za pocieszycielką, że tak mu źle bo mało uwagi i seksu. Prawdę mówiąc takie podejście że facet to praca a kobieta niemowlę i ogarnianie domu to dla mnie jest jakaś abstrakcja. Jednak nie rozwijam tu myśli bo już była o tym mowa wcześniej. Ogólnie dojrzały facet wie i rozumie, że jego obowiązkiem a nawet chlubą jest zadbać o rodzinę, nie myśli tylko o seksie, wie że są okresy kiedy seksu nie będzie i nie robi z tego problemów. Kobieta to nie przedmiot, to nie gumowa lala. Jeśli facet tego nie rozumie to znaczy, że sam jest dzieckiem domagającym się cukierka, jest egoistą, który stawia siebie przed dzieckiem, którego przecież potrzeby należy zaspokoić w pierwszej kolejności bo jest niesamodzielne i do obojga rodziców należy dbanie o nie i egoistą który stawia swoje potrzeby przed potrzebami żony, która w tym czasie też potrzebuje pomocy, która jest dużo bardziej obciążona ciążą, porodem, hormonami a często i depresją poporodową.
I wrócę do chwili nieuwagi - to nawiązanie z pozoru niewinnego flirtu, to pozwolenie sobie na przekroczenie granicy i nawiązanie relacji z płcią przeciwną. Ja nie uważam, że to dzieje się samo. NIE. To my sami się na to decydujemy i stopniowo rozwijamy relację aż dochodzi do przeniesienia uczuć z żony na kochankę czy z męża na kochanka. I to jest właśnie ta zdrada  emocjonalna. Ale jeszcze można z tego wybrnąć. Są ludzie, którzy np. decydują się zakończyć taki romans bo jednak wartość rodziny ma dla nich decydujące znaczenie, owszem cierpią przez jakiś czas aż im zakochanie przejdzie (czyli ponoszą konsekwencje swojego nieuczciwego wobec partnera zachowania).

Jeśli chodzi o Twój przypadek Symbi, to nie wiem dlaczego Twój mąż przestał Cię kochać, nie wiem nawet czy powinnaś wierzyć w jego słowa. Już raczej sama powinnaś przeanalizować sytuację. Poszukać odpowiedzi w osobowości Twojego męża. Osobiście skłaniam się do wniosku, że Twój mąż jest człowiekiem niedojrzałym. Stwierdzenie psychologa, że facet po urodzeniu widzi w kobiecie matkę a nie żonę, wydaje mi się mało sprecyzowane. Moim zdaniem należy tu dodać, że jest to właśnie niedojrzałe i wynika z braków w osobowości. Nie wydaje mi się bowiem żeby ta reakcja była "normalna". Bo przecież na tym polega właśnie normalna kolej rzeczy, że kobieta i mężczyzna łączą się, a potem przychodzą na świat owoce ich miłości - dzieci, które powinny być kochane przez oboje i oboje rodzice powinni troszczyć się o nie na co dzień. Dla mnie to jest naturalne, bo zważmy, że taki rozwój wypadków jest korzystny dla rozwoju dziecka i sprawia, że może ono dojrzewać w bezpiecznym i pełnym troski i miłości środowisku. Ja uważam, że z jakichś względów Twój mąż nie dorósł do tej roli. Pamiętam jak pisałaś, że pojawiły się u niego problemy łóżkowe po przyjściu na świat dzieci, nie znam się na tym, ale podejrzewam że musiało to być na tle jego braków w osobowości. Takie rzeczy mają głębokie korzenie sięgające dzieciństwa. Te doznania u Twojego męża jak zanik pożądania do matki swoich dzieci to są jego wewnętrzne problemy.

Miłość a pożądanie

Na podstawie mojego małżeństwa z całą odpowiedzialnością stwierdzam, że miłość to nie to samo co pożądanie i że jedno może istnieć bez drugiego. Jak również miłość to nie hormony, a pożądanie najczęściej tak.

U mnie jak i u mojego męża miłość występowała zawsze i nieprzerwanie, natomiast pożądanie tak z jednej jak i z drugiej strony było okresowe i nie zawsze zbiegało się w czasie.  To wyklucza hormonalne podłoże miłości.
Hormony to namiętność i pożądanie, tym można nawet sterować, rozbudzając swoją fantazję można stać się super kochanką i mieć naprawdę odjazdowe przeżycia emocjonalne, ale to z miłością nie ma nic wspólnego. A satysfakcjonującego seksu można się nauczyć z partnerem, jak wszystkiego.

Jeśli miłość to hormony to dlaczego są matki które są katami własnych dzieci. Moja córka ma już 10 lat, a kocham ją wciąż tak samo.
I mój mąż ją pokochał od jej narodzin, a przecież on nie miał wyrzutu hormonów, mało tego nigdy wcześniej nie miał do czynienia z małymi dziećmi, a i pochodzi z rodziny gdzie nie okazywało się uczuć. A jednak kocha nas obie, kocha bardziej niż siebie i okazuje to.

Wstawiając tu fragment o tym jak ważne są miłość, wolność i prawda, nie miałam pojęcia, że wywiąże się tu taka ciekawa dyskusja, jak zawsze zresztą.

Aktualnie zakupiłam ok. 20 książek, które zamierzam przeczytać, przeanalizować, a wnioski wcielić w życie. Zajmie mi to nieco czasu, ponieważ nie mogę pozwolić sobie by w tym czasie zaniedbać najbliższych. Może od czasu do czasu wplotę tu coś co mnie szczególnie poruszy. Chcę zobaczyć świat takim jaki jest. A forum było pierwszym krokiem ku temu, tu spotkałam człowieka który po raz pierwszy otworzył mi oczy. Dziękuję.

Heyo ekipo ,

To ja się napiję, primo, że kawę bardzo lubię, secundo, że nie spałam całą noc że względu na szalejącą burzę-kawa mnie postawi na nogi.

Miałam tu wstawić szklankę wody z lodem ku ochłodzie, ale burza sama "schłodziła klimat".

Dziś mam sporo zajęć. Siostra wróciła po urlopie macierzyńskim do pracy-dziś jej pierwszy dzień. Zobaczymy jak zniosą to dziewczynki. Pewnie będę musiała wykazać się większą inwencją twórczą w zabawie.

Ja też pozdrawiam wszystkich od A-Z i życzę miłego dnia!

Całkowita racja - człowiek uczy się całe życie, a rodzic tym bardziej
Warto zawsze pilnować, żeby odrobina pokory stanowiła nieodłączny element naszego rodzicielstwa.
Lilko, nie wiem, jak ty, ale ja czuję się zwyczajnie zainteresowana wiedzą na tematy dotyczące różnych obszarów mojego życia, a ponieważ moje dziecko stanowi największy sens...
Pozdrawiam literacko i dorzucam chłodne napoje dla czytelników

Witam upalnie

Ram, podoba mi się jak rozwinęłaś moją myśl. Twoje słowa są też uzupełnieniem słów mojego psychologa, że jeśli popełniało się błędy wychowawcze, ale nasze działania były w dobrej intencji, a wynikały jedynie z niewiedzy, i jeśli rodzic z myślą o dobru dziecka docieka prawdy i zmienia postępowanie, to tylko się cieszyć.

A zaserwowane napoje są rewelacyjne, efektowne i nieskomplikowane, wykorzystam w najbliższym czasie. Przypomniał mi się ten absolutnie wyjątkowy drink z truskawkami, który zamówiłyśmy z Mag na spotkaniu w Warszawie.

Oprócz wspomnianej wyżej lektury, z którą pracuję, wybrałam równolegle właśnie coś lżejszego. To "Kobieta bez winy i wstydu" Wojciecha Eichelbergera. Dopiero poznaję twórczość tego pisarza i jednocześnie psychoterapeuty. Jawi mi się jako osoba o rozwiniętej duchowości i poszukiwacz prawdy. Książka zaczyna się od umiejscowienia kobiety w koncepcji stworzenia człowieka, jakże różnej, od koncepcji Katarzyny Emmerich, którą ja sama przyjęłam. Bardzo spodobało mi się, że autor przedstawił się krótko na początku w tym kontekście, jaki jest ważny dla poruszanego tematu. Napisał, że korzenie jego światopoglądu tkwią w katolicyzmie, a pień i korona w buddyzmie. Dla mnie tu w dyskusjach na forum zawsze ważne było, aby wiedzieć z kim rozmawiam. Pozycja z jakiej zabiera głos dany człowiek jest ważna dla mnie, dla kontekstu wypowiedzi, np. czy sam czegoś doświadczył czy tylko teoretyzuje.

Przesłaniem książek autora jest następująca myśl: daj sobie spokój.

"... droga do wewnętrznego spokoju prowadzi przez samopoznanie i samozrozumienie.
Nie licz na to, że inni dadzą ci spokój - tylko Ty sam możesz go sobie dać."

Pozdrawiam

Dzisiaj u nas nie jest tak źle, ale mamy w biurze zasunięte rolety, pootwierane na oścież drzwi i okna oraz włączony wentylator. Do tego szklanka wody mineralnej (bo przecież w pracy nie drink alkoholowy ) i robi się całkiem znośnie.

Dziękuję, to miłe. Tym razem nie żegnałam się "na zawsze", co mi się zdarzyło. Zapowiedziałam przerwę ze względu na wyczekany urlop. Popatrzyłam sobie, że miesiąc mnie na forum nie było. Da się? Da!

Okazyjnie zaglądam i do innych tematów, jednak tu mam swoją "bazę" jako niemalże rozwódka, I hope.

Popatrz, popatrz, jak to mnie wzięli na języki.

W chwili obecnej, ze względu na warunki, stukam na tablecie jednym palcem, mogę pojawiać się rzadziej, ale żyję.

Dla wszystkich, tych w pracy i na urlopach, mrożona kawa . Tradycji musi stać się zadość:

Witaski

Co porabiacie,urlopujecie się czy tylko weekendujecie ??
Ja się lenię na całego,aktualnie nogi na balkonie sobie opalam
Przygotowuję się na urlopik, taki prawdziwy wyjazdowy nad Bałtyk,dlatego sobie opalam,zebym sie bardzo nie odróżniała na plaży
Zapodaję, zimne koktajle, proszę jak ktoś ma ochotę

Pozdrowionka dla wszystkich od A-Z
Ps. Mag, widzę Cię  co tam u Ciebie ?
Już poszła sobie, ehhhh 

Aaaa zapomiałam dopisac,że czytam ksiązkę Maria Czubaszek w rozmowie z Arturem Andrusem,,Każdy szczyt ma swój Czubaszek'' Wpadła w moje ręce całkiem przypadkiem, polecam dawno sie tak nie uhahhahałam
Szkoda ,że jej juz nie ma Wspaniała Kobieta, miała poczucie humoru
Mykam dalej do lektury Paa

Yo, everyone!

Łamię zasady regulaminu forum przez Was pisząc post pod postem. Doszło do tego, że "zdradzam" Was w innej netkafejce.

Wstawać, śpiochy i pisać, co u Was dobrego.

Pozdrowienia przekazałam.

Miłego dnia. Spadam "do reala" pożyć, aby zaczerpnąć inspirację do forum.