Profesjonalna ofiara - Netkobiety.pl

No ok. Tylko pojęcie dorosłości ma różne znaczenia. Można być dorosłym fizycznie i kompletnie niedorosłym emocjonalnie. Mi dorośnięcie zajęło dużo więcej niż 18 lat.

To wszystko prawda... ale jak się całe dotychczasowe życie przeżyło "w niewoli", to wolność przeraża. Nawet uratowane dzikie zwierzęta stopniowo przygotowuje się do życia na wolności, a nie ot tak, wywozi do lasu...

Zastanawiam się od czego zależy to, że jeden z marnym dzieciństwem będzie wszystkie swoje depresje, doły, porażki usprawiedliwiał złymi rodzicami, a inny będzie chciał za wszelką cenę zniszczyć te destrukcyjne mechanizmy zachowań, uwolnić się od nich? Czy to kwestia woli czy może chemii w mózgu albo jakiejś fizjologicznej nierównowagi płynów w organizmie? Ja też miałam średnie dzieciństwo, ale wizja bycia do końca nieszczęśliwą, samotną i sfrustrowaną istotą w permanentnej depresji na tyle mnie przeraziła, że wzięłam się za siebie. Może jestem ignorantką, do tego nieempatyczną, ale wolę wierzyć w moc sprawczą człowieka i w to, że każdy jest królem własnego życia.

No bo jest . Tylko trzeba się ruszyć i coś zrobić, a nie leżeć i kwiczeć. Też będę nieempatyczna, ale chłopak wie co powinien zrobić, tylko mu się nie chce tyłka ruszyć. Bo jeszcze by się okazało, że mu się coś uda, a jak się uda jedna rzecz, to nie daj boże, będzie to znaczyć, że może zmienić wszystko, a to tyllleee pracy, w dodatku ciężkiej i niewdzięcznej. To lepiej nie robić nic.

Wroobel, życzę Ci, żebyś trafił na tę terapię grupową, na której ludzie będą "patrzyli się na Ciebie jak na wariata", bo Tobie potrzeba interakcji z ludźmi.
Tak bardzo zapatrzyłeś się w swoje "nieszczęście", że poza nim nie widzisz świata, a może się okazać, że nie jesteś ani jedyny, ani wyjątkowy.  No i priorytety trzeba sobie wyznaczyć, bo jeśli samochód jest ważniejszy niż zdrowie, to nie ma co później na to zdrowie narzekać.

Witam. Jestem matką Roberta, trafiłam tu przeglądając jego komputer i szukając informacji czemu to zrobił. Jestem przerażona tym co On tu napisał. Jestem złą osobą...

Dla mnie również. Jestem przekonana, że to sam Wroobel usiłuje grać na naszych emocjach i jeśli tak, to naprawdę dobrego terapeutę radzę.

Zgadzam się z Tobą, ale to co napisałaś dotyczy tylko ludzi z depresją, nerwicą czy inną silną fobią. Nie wszystkie osoby o niskim poczuciu własnej wartości, z kompleksami, znudzone własnym życiem cierpią na nie. Mam wrażenie, że sporo ludzi wyolbrzymia własne problemy i nie chce tak realnie zmienić sobie życia. Weźmy takie osoby toksyczne, o nich też możemy powiedzieć, że są to jednostki chore (patologicznie zazdrosne, niezrównoważone emocjonalnie), ale jeśli ktoś taki nie chce się zmienić (on może mówić, że chce, ale jeśli nic nie robi w tym kierunku to jednak nie chce) to partner nie będzie przy nim bezwarunkowo, nie będzie wspierał, inspirował, akceptował WŁAŚNIE TAKIM jaki jest, dostrzegał zalet, potencjału, a nie braków, błędów. Bo sam w końcu przypłaci traumą i terapią taki związek. Niektórzy ludzie z problemami są po prostu leniwi i bezrefleksyjni. Nie wiemy jak to jest z wrooblem, bo go nie znamy. Może taki wroobel w ogóle nie istnieje nawet. I masz rację - forum internetowe to nie miejsce na leczenie depresji. Tylko, że nie wszyscy na nią cierpią, niektórzy ludzie z problemami są po prostu leniwi i bezrefleksyjni.

I co w związku z tym? Przecież my za Wroobla żadnej pracy nie wykonamy, a wydaje się, że to jest to, czego oczekuje. No może poza użalaniem się nad nim i utwierdzaniem w przekonaniu, że rzeczywiście miał i wciąż ma w życiu bardzo ciężko. Tylko co to da? Zapadnie się w swój świat jeszcze głębiej i nie zrobi ani jednego kroku do przodu. Inna rzecz, że tyle osób, które widzą i radzą mniej więcej to samo - nie może się mylić.
Depresję się leczy, a on leczyć jej nie chce, za to przybrał dosyć wygodną pozę na życie, bo wbrew pozorom to jest całkiem wygodna postawa.

I podpisuję się pod pytaniem Johnny'ego314, może teraz Ty spóbujesz w sposób właściwy porozmawiać z wrooblem. A nuż się czegoś nauczymy.

Sam straciłem kilkanaście lat życia na depresji. Wiem, jak wygląda świat z takiej perspektywy. Mimo to uważam, że dyskusja była w porządku. Człowiek w depresji też jest człowiekiem i nie powinien oczekiwać, że cały świat, a zwłaszcza obce forumowiczki będą wokół niego skakać na paluszkach. Gdyby pewna osoba nie "wspierała" mojej depresji ułatwiając mi tkwienie w niej zaoszczędziłbym kilka lat życia.

Ja Twoją poprzednią wypowiedź odebrałem jako krytykę dla większości forumowiczek odpisujących Wrooblowi. Jednocześnie nie powiedziałaś co Ty byś mu odpisała. Cytując Ciebie, Twoje wypowiedzi można "o kant dupy rozbić".

Należę do tej drugiej grupy. Lubię siebie, lubię ludzi (przeważnie), mam dobre życie, którego bym nie zmieniła na inne. Ale nie zawsze tak było. Mam za sobą dwie terapie grupowe i jedną indywidualną (wszystko przed ukończeniem 25 roku życia), i żaden z psychiatrów, z którymi się spotkałam nie głaskał mnie po główce. Co więcej, usłyszałam, że jeżeli dorosły człowiek jest w sytuacji, która sprawia mu ból i nic z tym nie robi, to albo ból nie jest wystarczająco silny, albo korzyści z pozostawania w tej sytuacji są większe niż ból.
Nie zrozumcie mnie źle, ja rozumiem, że ciężko jest podjąć decyzję o zmianie, a terapia to ciężka praca, bolesna, wkurzająca, a na niej się nie kończy, później też dalej trzeba pracować nad sobą i konfrontować się ze swoimi lękami i fałszywymi przekonaniami. Ale to się opłaca, po pewnym czasie lęki przestają być takie straszne, a przekonania się zmieniają. Potrzeba tylko dużo pracy i odrobinę otwartości. I w końcu okazuje się, że życie jest fajne, ludzie są fajni i Ty też jestes - Więc odwagi i do dzieła.

Dziękuję Ci za ten głos, zresztą za całą wypowiedź. Właśnie o to mi chodzi, że skoro ktoś nie podejmuje się zmiany, to widocznie nie ma wystarczającej motywacji, a skoro nie ma motywacji, to wyraźnie ma w tym jakąś korzyść.
Ja również gratuluję determinacji i tego, co osiągnęłaś!

Na terapie chodzę na NFZ. Raz na miesiąc. Powinienem zdaniem lekarzy 2 x na tydzień. Ale musiałbym prywatnie. Nie mam na to pieniędzy.
Sami terapeuci mówią, że to za rzadko. 
Staram się działać tam gdzie znam efekt końcowy. Chodziłem do szkoły, też nie miałem motywacji do nauki, ale wiedziałem co dostane na koniec - dyplom. Materialnie do ręki. Do sprzątania w domu też nie mam motywacji, korzyści z burdelu w domu są żadne. Ale robię to bo znam efekt końcowy.

Co do mojej troski o zdrowie, to jeśli się siebie nie lubi, nie dba o siebie, nie zależy na sobie  samym, to nie ma opcji by przejmować się zdrowiem. Po co?
Przecież ja i tak kiedyś umrę. Pewnie nic w życiu nie osiągnę. Ani majątku, ani rodziny, na kartach historii też się nie zapiszę. Jaką ma to wartość w obliczu nieuchronnej klęski?
Ktoś tam się czepiał, że wolę samochód niż zdrowie. Mam zniszczone kolana bo codziennie często kilka razy idę leśna dziurawa drogą 20 min rzez las, nie oświetloną ulicą. Tracę często 2h dziennie na same chodzenie od pętli do domu i  z powrotem. Niszczę parę butów raz na 3 miesiące bo drogi nie utwardzane. Muszę mieć samochód. Znajomi do mnie nie chcą przyjeżdżać bo mówią że wygwizdów i szkoda nóg/zawieszenia. Śmieszne że to Wawa.
Poza tym w dzisiejszym świecie być = mieć. Fura jako towar luksusowy podniesie prestiż mojej osoby. I to jest efekt. Znam go wcześniej i mogę do niego dążyć.
Co do akceptacji to nigdy jej nie doświadczyłem. Zawsze robiłem coś nie doskonale, zawsze się musiałem poprawiać. Nikt nigdy nie powiedział mi, że akceptuje mnie takim jakim jestem z wszystkimi moimi wadami. Dlatego nie mam swojego zdania, dostosowuje się do innych. Bo przecież skoro nie akceptują mnie takim jakim jestem to muszę być jak inni. I tak kółko się zamyka.
Straciłem nadzieje na lepsze życie. Dajcie mi ułamek takiego życia, żebym zobaczył, że warto i można do tego dążyć.

A tymczasem nasza ulubiona Introwertyczka pisze na swoim blogu coś bardzo pozytywnego:

Czy to nie podobne do problemu z brakiem akceptacji u Wroobla? Ile z nas zmagało się z problemem braku akceptacji? Założę się, że ponad połowa to czytających. Nawet Introwertyczce, która miała ekstremalnie niesprzyjającą (delikatnie mówiąc) sytuację rodzinną się udało oderwać od wpływu rodziny.

Wroobel, oderwanie się od rodziców to ważny krok, czego i Tobie życzę.

Trudno mi uwierzyć, że można zniszczyć kolana chodząc po lesie.
Fura, która podnosi prestiż to porsche 911 albo bmw i8, ewentualnie rolls royce. Trochę kiepsko podbudowywać poczucie wartości robiąc zakupy.
Być nie równa się mieć.
No,  od 16 sierpnia udało ci się załatwić ubezpieczenie, skoro chodzisz na terapię na NFZ. To jest progres.

Mają rację, to zdecydowanie za rzadko!

Rzeczywistość jest taka, że nie masz gwarancji praktycznie na nic. Sam tak miałem, że przez jakiś czas pisałem bloga na tematy techniczne. Uczyłem się różnych rzeczy żeby napisać kolejnego posta, 80% z tych rzeczy mi się nie przydało. Czas zmarnowany? Nie, bo dzięki jednej z rzeczy, którą się nauczyłem znalazłem dobrą pracę i zostałem specjalistą uczącym potem innych. Nie miałem gwarancji ale zwiększałem swoje szanse.

Życie to nie gwarancje tylko żonglowanie prawdopodobieństwami.

No to kurcze jesteś zupełnie inny od pozostałych osób na tym forum bo tu same nieśmiertelne. No prawie, bo za kilka miliardów lat słońce eksploduje i wszyscy i tak zginiemy. Nieuchronna klęska.

Liczy się to, co zrobisz w czasie pomiędzy teraz a umieraniem. W wieku 25 lat masz przed sobą około 65 lat do wykorzystania. Odliczając z obecnego życia czas poświęcony na naukę jedzenia, mówienia, chodzenia, czytania itp to masz przed sobą 3 razy więcej niż to co przeżyłeś. Możesz trzy razy zacząć wszystko od nowa, trzy razy zmienić wszystko co chcesz. Jeśli nie spodoba Ci się obecne życie możesz zacząć od nowa, i jeszcze raz i jeszcze raz.

Klęską jest przeżyć życie tak, że na koniec żałujesz, że nie zrobiłeś czegoś inaczej.

No to chcesz mieć auto ze względu na kolana czy na wyrywanie pustych lasek? Jeśli łażenie po lesie jest problemem to kup sobie glany. Dają radę w każdym terenie a dodatkowo +5 do pewności siebie.

Jakim ludziom zaimponujesz posiadając furę. Takim, którzy zwracają uwagę na akceptację, przyjaźń i sympatię czy takim, którzy mierzą innych dobrami materialnymi? Ja nie mam auta, nie mam nawet prawka ale mam całkiem zacne grono ludzi, którzy mnie lubią. Wcześniej nie miałem ale zaczęli się pojawiać odkąd zacząłem pracować nad swoją osobowością.

Czasami...

Cieszę się, że się wyrwałaś z toksycznej rodziny, a jak czytam Twój ostatni wpis ("nie wracaj") to tylko się upewniam, że była toksyczna. To chyba najważniejszy krok do przodu. Oby jeszcze dużo pozytywnych kroków było przed Tobą. Trzymam kciuki.

A ogólnie do dyskusji w tym wątku: Nikt przez internet nie jest w stanie zmuisić nikogo do ważnego kroku życiowego. No bo niby jak? Napisać posta typu "oderwij się od rodziny"? Nie wiedząc jak wygląda sytuacja, jaka jest rodzina tak naprawdę można dawać rady, które mogą albo nie przystawać do rzeczywistości. Mamy naturalną chęć pomocy ludziom, ale to nie działa przez neta. Syty nie zrozumie głodnego itp.

Introwertyczko, jeśli możesz, napisz co dla Ciebie byłoby faktycznym wsparciem przez neta od obcej osoby z drugiego końca Polski. Wiemy, że proste rady nie działają, a nawet wręcz przeciwnie. Mam wrażenie, że jedyne, co mogę zrobić sensownego to popierać Twoje kroki do przodu, które przecież sama robisz.

Chyba wpływają pozytywnie tylko na tego, kto to mówi. Ot, dowartościuje się że dał dobrą radę, co z tego, że nic nie znaczącą. Mnie też ogromnie wkurzały takie teksty w czasach depresji.

Wiem co masz na myśli. Ale wiesz co... nie znam człowieka, który nie popełnia błędów wliczając mnie. Nie ma co się przejmować przeszłością.

Ale to co piszesz teraz... mam mocne wrażenie, że jesteś dziś lepszą wersją siebie niż dawniej. Idziesz do przodu, bez względu na to czy wynika to z Twoich starań czy z sytuacji. Trzymam kciuki.

3) Terapia nie działa, bo nie działa. Są osoby oporne na zmiany w sferze charakteru, osobowości. Ludzie się nie zmieniają, powtarzam. Możesz wyrobić sobie nawyki, możesz zachowywać się inaczej, baa, może nawet uda się lekko zmienić myślenie i nastawienie. Ale osobowości nie zmienisz, i w efekcie udajesz kogoś kim nie jesteś. Nie wiem czy do takich się zaliczam ale idzie to strasznie opornie. Chce coś zmienić, pracuje z nim, słucham jego rad, dostosowuje swoje zachowanie i mam wątpliwości czy to coś da nawet jakbym chodził na terapie całe życie. Czy jest lepiej? Jest gorzej, bo znajomi dowiedzieli się, że chodzę na terapie i teraz każdy ma mnie za wariata.

20 lat to dla mnie za dużo. Daje sobie czas do końca 2017. Potem jak nie będzie poprawy to koniecznie muszę się zabić.

Powodzenia, trzymam kciuki.
Zastanawiam się po co Ty to wszystko tutaj piszesz? Przecież rady nie chcesz, bo wszystko sam wiesz najlepiej, pocieszenia też nie, bo życie jest takie beznadziejne od początku do końca. Więc po co? Żeby zobaczyć jak zareagują obcy ludzie z internetu, kiedy napiszesz, że się zabijesz?

Mogę się założyć, że wroobel obali każdą z tych tez i wykaże ich fałszywość : )))

Niektóre osoby decydują się na spotkania z psychoterapeutą (celowo użyłam sformułowania 'spotkania z...'), by udowodnić sobie, że w ich wypadku 'nie da się' nic zrobić. I mają rację. Gdy klient nie jest zainteresowany rozwiązaniem swych problemów, gdy jego działania są pozorowane, gdy klient non-stop stawia opór, gdy jego determinacja dotyczy utrzymania status quo, to terapia (jeśli te spotkania można nazwać terapią) żadnych rozwiązań nie przyniesie, a psychoterapeuta po przekonaniu się, że decyzja klienta o braku pracy jest niezmienna rozstaje się z klientem.

Jestem niecierpliwy, nerwowy, mam zaburzenia emocjonalne, nie jestem pewnie swojej seksualności, mam obniżoną samoocenę do tego stopnia ze nienawidzę patrzeć w lustro. Jestem leniwy, nie przykładam uwagi do dbania o siebie i o własne zdrowie. Nie wiem jak dbać o innych. Uważam, że nic nie ma sensu. Jestem lękliwy, nie radze sobie  z tym. Zostałem wychowany pod kloszem w atmosferze ciągłego zamartwiania, co trwa dalej. Boje się ludzi bo to oni doprowadzili mnie do tego stanu. Nikt z rodziny nie wymagał ode mnie niczego. Ale zakazów miałem bardzo wiele. Nie potrafię wyznaczać celów, poddaje się przy każdym najmniejszym niepowodzeniu. Nie wiem czego oczekuje od życia i nie wiem czego chce. Nie wiem jaki chciałbym być. Mam fuzję złudzeń. Mam nudne życie i brak pomysłów jak to zmienić. Nie mam zainteresowań. Gram w komputer i potrafię przy tym się bardzo denerwować. Nigdy nie miałem żadnej bliskiej osoby. Nigdy nie uprawiałem seksu. Jestem uzależniony.

Co do cholery możecie mi poradzić? Ja [wulgaryzm] sobie życie. Ja to wiem. Nie wiem jak to naprawić, nikt nie wie. Ja, powinienem to wiedzieć ale nie wiem. Jak dla mnie to nie wiem jak żyć. Nikt mi nie dał wskazówek, jaki ma sens życie, po co jest życie, co trzeba w nim  robić żeby było dobrze? Sam nie potrafię znaleźć odpowiedzi na te pytania. Tego chce od was.  Chce rady jak żyć? I akceptacji. Tego czego nigdy nie uświadczyłem, niezależnie od kogo.

Sporo tematów do poruszenia podczas terapii.
Czytając je znalazłam ten, który wydaje mi się podstawowym: lęk. Gdybyś rozejrzał się wkoło, zobaczyłbyś, że jest sporo osób Tobie podobnych, czyli takich, które boją się. To, co różni (mam wrażenie, że już o tym w tym wątku napisałam), to sposób działania. Jedni, tak samo jak Ty, swe życie podporządkowują lękowi, inni żyją i działają mimo lęku.

Chcesz rady, jak żyć. Mogę to napisać, ale to będzie mój, nie Twój, sposób na życie. Szukając swej drogi, chcesz żyć już nie według schematu rodziców, tylko innych osób? Dalej chcesz być zzewnątrzsterownym?
Pomyśl, gdybyś miał czarodziejską różdżkę, dzięki której wszystko byłoby możliwe, jak chciałbyś żyć? Co chciałbyś robić? Tak, wiem. Nie wiesz. To sobie wyobraź. Do tej pory swą wyobraźnię skrzętnie chowałeś, najwyższa pora, by ją rozwinąć.

Życzę Ci odwagi podczas konfrontacji z tymi wszystkimi nieprzyjemnymi uczuciami, które się w Tobie kotłują, a które (jeszcze) usiłujesz ukryć. WIEM, że walkę o siebie rozpoczyna się wtedy, gdy przestaje się nad sobą użalać, gdy przestaje się usprawiedliwiać, gdy przestaje się jęczeć nad sobą. Praca nad sobą jest trudna, bo prowadzi do odkrycia i przeżycia, zepchniętych gdzieś w kąt, różnych swych, nieprzyjemnych, uczuć.

NIE! NIE JESTEŚ MAŁYM CHŁOPCEM!

Nie umiesz? Brak decyzji też jest decyzją. Kiedyś nie umiałeś chodzić, a dzisiaj... .

Czyżby? Jak w takim razie wiesz to:

Zaprzeczasz sam sobie. O swych celach napisałeś, a ja wyżej zacytowałam.

Zacznij od porządków. Porządków ze swymi przeszłymi, trudnymi doświadczeniami.

I... przestań teoretyzować.

To:

A okazję do zrobienia porządków masz. To terapia. Efektem terapia (jeśli osoba, która decyduje się na jej podjęcie, uczestniczenie i wprowadzanie zmian w sobie) jest bycie niezależnym psychicznie, umiejącym radzić sobie z różnymi sytuacjami i przeżyciami, również tymi dotyczącymi dzieciństwa.

Edycja:
Ciekawe, gdzie byś był i co byś robił, gdybyś zwolnił hamulec.

To jest całkiem dobra myśl. Ja osobiście nie mam pojęcia, po co, na co i w jakim celu w ogóle powstał ten wątek. Takie tam podblokowe ploty na zasadzie: jedna baba drugiej babie powiedziała, że gdzieś tam w internetach kogoś znalazła złego i niedobrego. Tu się trochę ubarwiło, tam podkoloryzowało, że niby jakieś wyzwiska, coś tam i temat na ploty gotowy. Zamknijcie wreszcie ten wątek, bo cała ta dyskusja jest żenująca i zaczęła się od dziwnych osądów, że ja tu niby kogoś wyzywam, z kim nawet nie rozmawiałam nigdy prywatnie. A teraz ewoluował ten wątek w kierunku typu: jeden o doopie, a drugi o zupie. Aż dziwne, że w ogóle ten wątek został "przepuszczony" przez moderację, bo ani on nie jest nikomu potrzebny ani co, takie tam ploty zwykłe, nawet na kafeterii są bardziej ambitne tematy. Wroobel, po co dyskutujesz, jak i tak wiesz, co przeczytasz w odpowiedzi? Przecież zawsze napiszą Ci to samo, co piszą od kilku stron. Objawienia raczej się nie spodziewaj.

W drugą stronę to działa dokładnie tak samo - nie rozumiem ludzi, którzy wrooblowi odpowiadają, przecież i tak wiadomo, że powtórzy to samo co już wcześniej napisał.

Niektórzy po prostu lubią czuć się ofiarami, karmią swojego wewnętrznego masochistę powtarzając mu jak bardzo nie ma wyjścia z tej sytuacji, jak bardzo nic nie da się zrobić. Nie jestem fanką Freuda, ale muszę w jednym przyznać mu rację - wiele tego typu problemów może mieć podłoże w dzieciństwie. Tak naprawdę to negowanie wpływu dzieciństwa jest po prostu głupie, nikt nie rodzi się od razu dorosły, przez życie przejść trzeba, a na drodze spotyka się różne problemy, które prowadzą do takich a nie innych konfliktów.
Niestety nie da się nikomu pomóc na siłę, nie od dziś też wiadomo, że osoby o osobowości masochistycznej są jedną z najtrudniejszych grup pacjentów. Łatwiej pomóc komuś, kto przede wszystkim chce tych zmian, od tego się zaczyna. A jeśli ktoś czuje, że ma problem, ale robi wszystko by dalej go mieć...nie można mu wtedy pomóc, póki sam nie dokona wewnętrznej przemiany. Psycholog to nie magik, o czym się często zapomina.

Jestem bardzo ciekawy jak tego dokonałeś?
Ja się wstydzę siebie, moich bliskich. Stresuje się i przejmuje każdą, nawet najmniejszą drobnostką. Rodzice też bardzo przejmujący.
Mam czerpać z pozytywnych aspektów życia. Nie ma takich. Jak 1 raz brałem kokainę to czułem się nieźle. To był dobry moment. Jak dostałem 1 komputer to też to był dobry moment. Miałem wtedy z 8 lat. A może więcej. I to chyba wszystko.
Terapeuta powiedział mi że mam osobowość 80 letniego człowieka, który wie, że już nic go nie czeka. To prawda, tak się czuje. Egzystencja i wegetacja.
Co do tego niby celu co wskazałem wcześniej - poza zasięgiem. Dziś trzeba mieć by być. Jestem bardzo niski, odstające uszy, kiepskie zęby. Urodą nie pociągnę za sobą. Charakter? Osobowość?  Też nie. Pasja? Ja pracuje, jem, gram, spotykam się kolegami. Nie mam zainteresowań. Nie wiem co lubię - pewnie nic. Odpada. Mam zdiagnozowaną nad potliwość ogólną, o niewiadomej przyczynie. Pewnie przez to, że się wszystkim przejmuje i stresuje. Dosłownie zalewa mnie pot. Słowo zalewa jest na miejscu. Bardzo utrudnia życie. Jak temperatura na zewnątrz przekracza 23 stopnie, to nie wychodzę z domu -  za gorąco, jestem cały mokry.
Mam tyle jakiś defektów, że nie nadaję się do normalnego życia.

Defektem, który w największym stopniu utrudnia Ci 'normalne' (cokolwiek przez to słowo rozumiesz) życie jest... Twe myślenie o sobie, świecie i ludziach. To zaś można zmienić. Można. Jest wiele osób, które tego dokonały. Możesz do nich dołączyć.