Profesjonalna ofiara - Netkobiety.pl

Sama znałam podobnych ludzi i mogę powiedzieć tylko jedno. Tu trzeba odpuścić. Nie pomożesz komuś, kto nie chce pomocy. Niektórym jest zbyt wygodnie w roli ofiary, bo nie muszą nic robić, a na wszystkie niepowodzenia wyjaśnienie znajdują w otoczeniu, losie, czymś, na co swoim zdaniem nie mają wpływu. Nieważne jest, czy fakty są prawdziwe, czy fikcyjne. Prawdziwa jest mentalność tego człowieka, a na nią nie ma skutecznego lekarstwa. Chyba, że sam zmądrzeje, ale póki tego nie zrobi, nikt z zewnątrz mu nie pomoże.

Smutne to jest ale wierze, ze ona jest prawdziwa.

Natomiast poziom wglądu w siebie jest zerowy. Przecztalam całego bloga w jakies dwa dni (zabralo to kilka dobrych godzin)- co można skondensować z niego to zawisc wobec innych ludzi, taka dosłownie patologiczna, bo nic nikt nie osiąga bez farta oczywiście. Bo rodzina powinna dac jej prace. Bo facet powinien ja zaprosić do Paryza tak z ulicy. Bo ludzie powinni się z nia kolegować tak ze startu. Koszmarna postawa roszczeniowa i wieczne mienie za zle.

Nie wiem skad się takie ludzie biora

Ten blog to Przemyslenia introwertyczki. Bez problemu go znajdziesz.

Tez nie rozumiem dlaczego rodzice utrzymują 32 letnia, w pełni sprawna kobiete.

Się nie obruszaj! Bycie ofiara w każdej sytuacji to prawdziwe wyzwanie

To jest raczej taka ofiara losu, która nie chce brac za siebie zadnej odpowiedzialności, w ogole ja inni ludzie nie interesują, ale oczekuje, ze przyjaznie, praca, związek zostaną jej podane na tacy. Doslownie: będę siedzieć w domu i dlubac w nosie, a wszystko w jakiś cudowny sposób zostanie zdepozytowane na moim progu.

Weszłam, troszkę pokartkowałam, niezbyt mi się chce dziś czytać wszystko.. Z bloga/ blogów ponoć można nieźle żyć, zarabiać pisaniem.
Ona ma ich kilka, na jednym pisze, że ma 18 lat i chodzi do szkoły? Czy to blog połączony z kimś?

Takich osób jak opisywana przez Ciebie dziewczyna jest niestety sporo. Sama w najbliższym otoczeniu mam stycznośc z kilkoma dość podobnymi przypadkami. Wprawdzie ilość ich wydumanych problemów jest na różnym poziomie, ale mechanizm odbioru otaczającej rzeczywistości ten sam. Wszystkim wokół jest lepiej, lżej, łatwiej, prościej niż im!  Nie raz słyszałam, że mnie to się dobrze radzi, bo nie wiem o czym mówię. W mniemaniu tych osób należę do owych szczęśliwców, którzy dostają od życia wszystko na przysłowiowej tacy. Jest to o tyle zabawne, że często osoby te kompletnie nie zauważają swojego szczęścia w dość prozaicznych rzeczach, które w ich mniemamiu zwyczajnie im się należały, a które na przykład ja, musiałam od życia "wydrapać" sobie pazurami (własnymi).

Bywa jednak,  że  staram się takim osobom jakoś pomóc, ponieważ mam świadomość, iż czasami pod wpływem różnych mało sprzyjających zdarzeń, czlowiek może się trochę pogubić i stracić wiarę we własne możliwości... ale angażuje się w taką pomoc do czasu. Kiedy  dostrzegam, że osobą której zależy na zmianie położnienia  jakiegoś "nieszczęśliwca" jestem jedynie ja,  to zwyczajnie odpuszczam. W końcu są ludzie, którzy lubią być nieszczęsliwi i ja to szanuje

Zaintrygował mnie tytuł - mam podobne obserwacje, nie czytałam tego bloga, ale w życiu spotkałam kilka takich osób i nie były to starsze osoby, które już wszystko przeżyły, już wszystko wiedzą, byli to ludzie w moim wieku, którzy tak bardzo tkwili przy destrukcyjnych schematach działania, że nic się nie dało zrobić, z czasem przestawało być żal takich "profesjonalnych" nieudaczników.
Nie wiem, jak w tym przypadku - być może to jest poza, by zarobić na blogu, ale taka strategia w życiu nie popłaca, finalnie te osoby bardzo dotkliwie przegrywają.
Tak jak napisałaś - przejęłaś się, chciałaś pomóc, a po jakimś czasie uznałaś, że ta osoba, chce tkwić w takiej sytuacji i poddałaś się. Tutaj można łudzić się, że blogerka ma kasę z bloga, że może ma satysfakcję, że ktoś czyta, że ktoś się przejmuje - czyli że jej słowa działają na innych, ale w życiu nie ma takich profitów, zazwyczaj z takimi osobami urywa się kontakt i gdy naprawdę potrzebują pomocy, to nie mają nikogo, żadnego wsparcia.
Nie wiem, co należałoby zrobić, co mogłoby pomóc takim osobom. Zazwyczaj jakieś traumatyczne przeżycia, bywają impulsem do zmiany, ale w przypadku takich osób, nawet to nie działa, być może na co dzień tak bardzo się unieszczęśliwiają, że to co dla innych jest traumatycznym przeżyciem, dla niech jest tylko nieco bardziej niemiłym zdarzeniem dnia codziennego. Mam koleżankę, która po bardzo niefajnych sytuacjach leczyła się psychiatrycznie, a potem wróciła do starych schematów, nawet tak ciężkie załamanie, nie dało jej kopa do zmian w życiu.

Znam sporo takich osób, które uwielbiają się nad sobą użalać i pławić się w nieszczęściu.
Myślę, że owa blogerka należy do tej właśnie grupy.

Często mam takie odczucie czytając to forum.
Poziom wsparcia i pomocy udzielany tutaj niejednokrotnie podchodzi pod działania terapeutyczne. Opór natomiast bywa niewyobrażalny. nieważne, że ludzie dzielą się swoją wiedzą i doświadczeniem, że się szczerze się angażują, ważne że ośmielają sie zaprzeczać temu w co wierzy "ofiara". Ona  oczekuje bowiem pocieszania i współczucia, a nie pomocy.
Profesjonalna ofiara jest stanem bardzo wygodnym. Ja ostatnio staram sie zwyczajnie uniakać takich postaw, bo sama tracę emocjonalnie na zaangażowaniu w tego typu "problemy".

Nie wiem, dlaczego ale... od pewnego czasu kiedy słyszę z  ust malkontenta monolog dotyczący nadzwyczajnej wrażliwości własnej, to normalnie dostaje dreszczy. Tak się jakoś dziwnie składa, że chcąc być szczerą i obiektywną, to najczęściej takiemu oratorowi  przytaknąć nie mogę. Przewrażliwienie na własnym punkcie, rozbuchane ego i brak dystansu do siebie samego, to i owszem dostrzegam... ale nie wrażliwość   Wiele z tych wiecznie marudzących osób sądzi, że skoro zdobyło wyższe wykształcenie, to jakiś tam rodzaj pracy jest uwłaczający ich godności, lub też  koniecznie muszą wykonywać wyuczony zawód, bo takie było ich młodzieńcze marzenie. Rozumiem to. Też miałam marzenia. Niestety z różnych powodów niewiele z nich zrealizowałam. Uważam natomiast, że inteligentny człowiek powinien posiadać umiejętność dostosowywania się do otaczającej go rzeczywistości, co nie oznacza oczywiście, że ma rezygnować z realizacji swoich marzeń. Nie ma pracy w moim zawodzie ? Trudno. Pracuję gdzie akurat mogę i czekam na lepszą koniunkturę. Każde doświadczenie jest cenne. Zresztą jakie by nie było, to wszystko  jest lepsze, niż siedzenie i użalanie się nad sobą.

W realnym życiu notorycznie stękającą 32 letnią, zdrową, wykształconą babę, nieobarczoną dziećmi, mającą wsparcie rodziców mogłabym tylko "zabić śmiechem"...

ZUA jesteś, Beyondblackie - że podsunęłaś namiary na tego bloga. A ja jestem GUPIA, że wlazłam. Przeczytałam najnowszy post i mnie zemdliło od poziomu toksyczności prezentowanego przez tą panią.

Przecież to, co ona uprawia, to publiczny onanizm emocjonalny. I zionie nienawiścią w kierunku każdej, zadowolonej z siebie kobiety lepiej niż smok wawelski ogniem. I oczywiście ma swoje stadko równie zakompleksionych klakierek, które ochoczo smyrają jej napuchnięte ego.

Najnowszy post o tym, jak to brzydko oceniać ludzi po wyglądzie. 40% to opisy, jak jej się mokro robi w gaciach na widok przystojnych facetów, i czego to by ona nie zrobiła. Ale to w sumie niemoralne i powierzchowne, więc jest niedobrą dziewczynką i powinna wznieść się ponad to. Kolejne 40 % jest o tym, że równie niedobrze jest oceniać ludzi negatywnie i chamsko komentować ich fizyczne wady - jak tusza, brak wyrzeźbionych mięśni, nadmierne owłosienie i chodzenie w garniturze. Choć czasem aż powstrzymać się nie sposób, takie obrzydzenie ją weźmie i w sumie inni też to robią... ale mimo wszystko, nie każdy musi dążyć do jej pasującego ideału urody i powinna okazać zrozumienie tłuściochom i brudasom. Poza jednym wyjątkiem:

Taa... wszystko sprowadza się do dawania dupy. Bo kobieta, która ma fajnego faceta w inny sposób zdobyć go nie mogła, jak tylko rozkładając przed nim szeroko nogi. Ten poziom bezkresnego, kobiecego hejtu zawsze mnie szokuje.

Bardzo ciekawe. Poczytam i ja na ten temat .

No, nie wiem. Nie wydaje mi się, żeby potrzebowała pomocy, a raczej poklasku.W jednym z wpisów jest mowa o tym, że nie życzy sobie krytyki i dobrych rad, bo to jej przestrzeń. Odniosłam wrażenie, że blogowanie to terapia dla niej.Jak pisałaś trwa już dobre kilka lat. Przed wpisami powinno być ostrzeżenie, że się czyta  na własną odpowiedzialność.;)

Moje obserwacje pokazują, że bycie profesjonalną ofiarą dla niektórych staje się sposobem na życie, zresztą bardzo wygodnym. Dzięki temu nie muszą podejmować żadnych działań, bo przecież zawsze, absolutnie zawsze mają na to jakieś dokoskonałe usprawiedliwienie. Słusznie Mama Mamusia zauważyła, że nasze forum również jest skupiskiem takich osób, u których jakakolwiek chęć realnej pomocy (użalanie się to nie pomoc) spotyka się ze sprzeciwem i upewnianiem siebie samego i wszystkich dookoła, że "to przecież i tak nie ma sensu". To jest toksyczne i rzeczywiście po kilku próbach nie tylko zniechęca, ale też odbiera energię do dalszego działania.

Widzę tu jeszcze jeden problem - te osoby są marudne, nierzadko zgorzkniałe i nieprzyjemne w swoim sposobie bycia, a równocześnie oczekują, że będą lubiane, że bez podejmowania prób będą dostawać to, na co liczą, bez pracy nad sobą inni będą padać do stóp i wygłaszać peany na ich część. To tak niestety nie działa.

Nie można przyklaskiwać.W życiu  prywatnym może nie okazywać  internetowego  oblicza. Zwróć uwagę, że w komentarzach pojawiły się takie osoby,które przyznają jej rację.Lepiej nikomu nie polecaj tego bloga. Większa oglądalność może być motywacją do dalszego pisania.

Trudno nie oceniać kogoś próbującego uporczywie zaistnieć w sieci narcystyczną osobowością i kogoś kto tak bezpardonowo krytykuje innych, przyznając się do hejtowania. A więc autorce wolno, a innym nie?  Obyśmy nie musieli mieć  do czynienia z kobietą o podobnym charakterze.

Beyondblackie to ja ci współczuję, że trafiłaś na kogoś takiego. O, jest takie przysłowie, że kto pod kim dołki kopie, sam w nie wpada.. Jak dotąd się sprawdza.
Używając twojej terminologii "profesjonalna ofiara" przypomniałam sobie, że przewinął się w moim życiu ktoś taki, też na studiach. Uznała, że nie zdała egzaminów niesprawiedliwie i złożyła skargę na egzaminatora. Zapomniała jednak użyć własnego imienia i nazwiska,  a podpisała się cudzym. Wydało się wszystko po połowie roku. Też się tak tłumaczyła, że ma ciężka sytuację, nie jest w stanie się nauczyć, a osoba, za którą się podała miała najlepsze oceny i nic  jej się nie stanie. Najlepsze w tym, że to ona miała się za ofiarę i czuła się najbardziej poszkodowana.

Pozwolę sobie na lekką złośliwość pytanie, które zadałaś bardziej mi pasuje do osób, które ruszają zbawiać świat w internecie

Przede wszystkim to straszny prymityw, poza tym brzmi to jak mędrkowanie nastolatki, mniej więcej ten poziom dojrzałości. A poza tym tam wylewa się nienawiść do kobiet. To nieskrywane uwielbienie dla facetów, ot tak po prostu z definicji i zawiść w stosunku do kobiet wskazują na brak powodzenia.

Beyondblackie, no jak mogłaś??? Jak mogłaś naruszyć czyjąś prywatność, wyrazić własną, subiektywną opinię, sprowokować dyskusję na temat publicznego (!) bloga???
Po prostu kocham ludzi, którzy w sposób niewybredny głoszą prawdy objawione, po czym mają pretensje, że ktoś inny cokolwiek śmie.

może to silna depresja, az tak silna ze nic nie pomaga !
A jakis kontakt telefoniczny probowalas nawiazac ?
poza meilami, fb, skyp ?
z tego co napisałaś to ona juz wydała na siebie wyrok, ty o łoncu ona o burzy ty o burzy ona o słoncu by gadała. Może zmień tatkykę napisz o czyms co ci nie wyszło, o tym jak ciezko jest ci być żona,matką, o tym że twoja przyjaciółka wyjechala i nie masz z nia kontaktu ... coś takiego by ona poczuła się lepiej od ciebie ,ze jednak ty masz gorzej bo ...
moze łatwiej bedzie jej wyjsc z dołka.
Albo jak piszą ludzie fikcyjny blog i jakas gówniara sobie stroi zarty, ty sie wysilasz ,probujesz pomoc a tam po drugiejs stronie sedzi nastolatka, upita winem albo piwem z kolezankami i robia sobie jaja.

Takie ofiary unikać. Wampiry wyssą wciągną w swój chory świat. Bezsensu. Terapia u tej pani to zadanie na lata i jedno zachwianie gdzieś po drodze i wszystko w pizdziet.
Tu potrzeba szoku silnego czynnika który ja oderwie. Kobiety tak jakoś dziwnie mają że jak za dużo myślą to zaczynają wymyślać problemy. A wychodzi że ta pani czasu ma pod dostatkiem.
Moje propozycje :]
Hipnoza heheh, a co tam najwyżej coś bardziej sie pop***, i tak już teraz jest beznadziejnie.
Ha wpadłem przed chwilą
Porwać ją i wysadzić w jakimś spreparowanym miejscu, gdzie będzie musiała walczyć o życie uu.
Taki tor przeszkód. Naturalne dla ludzi że ich życie jest dla nich najcenniejsze, ewentualnie życie najbliższych. Czasami w obliczu zagrożenia, naprawdę stają na głowie by przetrwać. Przychodzi taka  retrospekcje,poczucie straconego czasu i inne wiadome przemyślenia.Podobnie jest z odbieraniem- naturalna ludzka blokada. Pomijając psycholi.
Na koniec coś dla kobiet
Romantyczna wersja lajt.
Podesłać ustawionego gościa, niech ją rozkocha, wiadomo będzie zwiewać i tak dalej. Ale zacznie myśleć przynajmniej o czymś innym. W końcu odda się miłości, buehe.
Gość będzie musiał porządnie "wystukać" z niej jej wymyślne problemy.
Później musi z nią posiedzieć jeszcze jakiś czas. Niech ona zacznie budować swoją wartość w oparciu o tego gościa. Osobiście uważam że poczucie własnej wartości budowane na drugiej osobie to chyba najgorsza możliwa płaszczyzna, gorsza od posiadania siana. Ale co tam, w tym przypadku lepiej tak niż wcale.
Miłość ją uskrzydli, wyrwie z marazmu, człowiek w takim uniesieniu prze do przodu jak sraczka do wyjścia.
Jak już będzie pracować wyjdzie do ludzi i będzie szczęśliwa, misja się skończy. Może wciśnie ją w glebę, ale pewnie będzie chciała się podnieść, poza tym zbuduje chcąc nie chcąc inne wartości. Praca znajomi przyjaciele, już nie będzie tak łatwo zwiać pod kołdrę.
Wszystko z przymrużeniem oka oczywiście.
Pozdrawiam

Kiedyś trafiłam  na tamten blog, na jakiś konkretny wpis i  najpierw stwierdziłam -  o moje klimaty. Potem się stopniowo wczytałam i już było średnio. Ale jeszcze co jakiś czas zaglądałam, myśląc, że może autorka przechodzi jakiś kryzys ale z czasem wpisy będą inne, wiadomo człowiek się zmienia, pracuje nad sobą (to znaczy niektórzy pracują). Nic z tego. Po jakimś czasie stwierdziłam (przeczytawszy znaczną część), że to stanowczo nie moje klimaty. I przestałam czytać.
Wolność słowa w necie - każdy może w zasadzie pisać o czym chce i nikomu nic do tego, ale nie dziwi mnie dlaczego ta osoba jak pisze nie ma znajomych a ludzie jej unikają.

Na temat Profesjonalnej Ofiary - weszłam z ciekawości. I się nie zawiodłam. Nie mam na myśli tego bloga, chociaż od niego powstał topik.
Mam, a raczej miałam w otoczeniu parę takich przykładów. Na początku myślałam, ze ma dana osoba pecha, albo nie ma zdolności, jest mało przebojowa i tym podobne. Ale to nie prawda. Jakkolwiek na wiele rzeczy w życiu nie ma się wpływu, na różne zdarzenia, wypadki, to na inne ma się bardzo duży wpływ, tylko wygodniej mydlić sobie oczy, że jest inaczej.
Powiem wprost, dla mnie to lenistwo i wygodnictwo.
Słowem po pocieszaniu, próbie zrozumienia, dawania rady (okazuje się, że niepotrzebnie), przestałam to robić. W drastycznych przypadkach zerwałam kontakt, co wyszło mi na dobre. W innych znacznie ograniczyłam.
Jak ktoś sobie nie chce pomóc i zmienić tego, z czym mu jest źle to ja tym bardziej tego nie zrobię. Widać tak jest tej osobie z tym dobrze.

No co ty, tak Ci napisała?

No nic, na świecie pełno niemiłych ludzi, co zrobić.
Zerknęłam jeszcze raz na tego bloga, wiesz co mnie dziwi, w nim jest cos dziwnego. Jak się czyta rózne rzeczy w internecie, czy blogi czy fora, ludzie narzekaja, kłócą się , przeklinaja, zazdroszczą innym, obgadują znajomych - i tym podobne - ale tutaj jest jakaś taka silna koncentracja takiej złej energii, czy czegoś tam, że nawet oddziaływuje przez monitor - to znaczy te złe emocje. Zadziwiające.

Naokoło też są tacy ludzie, kiedys dawałam się wciągać w ich świat pocieszania, ale odkąd z nimi zerwałam czuję się o wiele lepiej. To ten typ, któremu ciągle trzeba pomagać i obchodzić jak z jajkiem, ale w drugą stronę to już nie zadziała : jak ty masz problem to się jeszcze ucieszy, kwitując "a tak dobrze ci szło, popatrz jaki los bywa przewrotny" albo   "zdepcze Cię" jak coś będzie nie po jego myśli. A potem się obrazi. Ale może i dobrze (tzn że się obrazi).

Nigdy nie wiesz kto siedzi podrugiej stronie ekranu. Nie trzeba tak brać personalnie do siebie, mimo,że napisała Ci te personalne e maile, to przecież ona też Cię nie zna, więc mogła sobie napisać wszystko, łącznie z tym, że napadlas na bank, ale Ty przecież wiesz, że to nie prawda, więc niech sobie pisze do woli.

Męczące takie osoby zwłaszcza jak znajdują się w naszym otoczeniu. Marudzą, ale jak im coś powiedzieć czy doradzić to okazuje się,  ze rad nie potrzebują. Najlepiej marudzić razem z nimi i im przytakiwac, ale to bez sensu, bo mówi się wtedy i postępuje wbrew sobie, a potem człowiek ma moralnego kaca, że w zasadzie nie wie czemu to powiedział,  że w zasadzie chciał powiedzieć zuplenie coś odwrotnego.  Z drugiej strony jak się powie takiej osobie swoje zdanie, które jest całkiem przeciwne od poglądów tej osoby , to ona się zlosci i obraża,  albo atakuje.  Też się wiele razy już nasluchalam,że mnie to się udało, mnie to dobrze, bo skończyłam takie i takie studia, że sobie kupiłam samochód, że się nauczyłam angielskiego, że nie mam problemow, dobrze sobie radzę  i jestem pogodna wiec nie wiem, jak to jest mieć doła i walczyć z przeciwnościami losu (ha ha ha, patrz mój wątek o nerwicy).

Jak tu któraś wyżej napisała,  nie wygrasz z nimi, lepiej się odciąć od takich osób. Bo jak będziesz miała sukcesy w życiu,  to będą zazdrościc i mówić,  ze to przez przypadek. A jak cie spotka nieszczęście,  to się beda cieszyły. I powiedz sama, w jakim celu zadawać się z takimi ludźmi?  Teraz są tacy jacy są i za 10 lat nic się nie zmieni dopóki w porę się sami nie ogarna.

Nie wiem z czego to wynika, czy z jakiś zaburzeń,  choroby, czy doświadczeń,  nie znam się na tym, nie jestem psychologiem. I na ile się ktoś tak zachowuje właśnie z powodu choroby a na ile z powodu swojego charakteru.
Nie wiem też,  czy da się oddzielić tak całkiem te dwie rzeczy.
W każdym razie tutaj są jakieś bardzo wąskie horyzonty myślowe,  takie uproszczone myslenie. Jak ktoś ma pieniądz to na pewno w wyniku ciemnych interesów,  albo ukradł albo odziedziczył. Nie ma innej opcji. Jak kobieta ma fajnego męża to na pewno jest ładna ale głupia,  albo złapała go na seks, albo dziecko. Jak ktoś dostanie dobrze płatna prace to tylko po znajomości albo dał łapówkę etc. Takie zawężone myślenie.  Tak jakby nie widziały te osoby tego, że wiele osiągnięć jest następstwem po prostu pracy, wysiłku.  Spytaj takie osoby, co robią aby poprawić czy zmienić swoją sytuację,  to robią okrągłe oczy i powiedzą,  że nic, bo przecież i tak się nic nie da zrobić,  a jak jesteś taka mądra,  to" znajdź mi pracę  "(autentyczny tekst mojej znajomej). Przykłady można mnożyć.  W każdym razie mnie to dziwi. Nie tyle marudzenie, ale taki zastój,  komuś źle bo jest gruby, albo nie ma kondycji,albo nie lubi swojej pracy, albo tkwi w jakimś beznadziejnym związku, ale nic a nic nie próbuje nawet zadziałać,  aby zmienić ten stan. Za to innych potrafi koncertowo zaatakować jeśli tylko zasugeruja jakieś działania.
Może to jest ten wampiryzm energetyczny?Miałam taka koleżankę na studiach, po spotkaniu z nią opuszczaly mnie wszelakie siły. Ona też taka narzekająca. Dawno nie mam z nią kontaktu ale słyszałam,  że nic a nic się nie zmieniła.
Brak wglądu w sama siebie? Uproszczone myślenie?  Pojęcia nie mam co jest przyczyną.

Szczerze mówiąc to mi również coś takiego  się przydarzyło tylko  z tej  drugiej strony (jako ta ofiara ) miałam znajomą z którą korespondowałam od roku czasu w sieci  ,na początku mimo tego że nie  znałyśmy się na żywo była dla mnie  wielkim wsparciem i zawsze potrafiła podnieść mnie na duchu gdy się jej wyżalałam czy odpowiadałam o swoich problemach -wychowałam się w dysfunkcyjnej rodzinie ,w której była przemoc fizyczna i psychiczna,leczyłam się psychiatrycznie ,miałam zdiagnozowaną depresje  i zaburzenia nerwicowe a nawet i próbowałam odebrać sobie życie gdy miałam 19 lat ..teraz mam 25 i moje życie wygląda zupełnie inaczej -jednak po czasie zachowanie owej znajomej w stosunku do mnie całkowicie się zmieniło ,nie byłam w stanie mówić jej o sobie już nic a zwłaszcza o własnych uczuciach czy rozterkach bo za każdym razem zwyczajnie po mnie jeździła i się tylko wyżywała mówiac  -użalasz się nad sobą tylko ,wiecznie tylko się mażesz i ryczysz ,jak ktoś na Ciebie krzyknie to ty chowasz się jak dzieciak pod stół ,jeśli ci nie pasuje co mówię to po co ze mną rozmawiasz ? - czułam ze ma mnie za zwykłego nieudacznika ,znajomość z tą kobietą zakończyłam bo jej słowa wręcz doprowadzały mnie do łez,nie uważałam już ze mi pomaga ,a tylko pogarsza mój i tak ciężki psychiczny stan ,gdybym brała sobie jej gadanie do serca to chyba faktycznie skoczyłabym z mostu . Czasem powinniśmy się zastanowić czy faktycznie potrafimy pomóc osobie która ma poważne problemy ,bo jeśli nie umiemy nie mamy takiej wiedzy i umiejętność to lepiej się zamknąć a nie paplać bez sensu rzeczy które i tak nie zmienią nastroju danej osoby .Najlepiej udac się do specjalisty psychologa czy psychiatry który lepiej nami pokieruje a slogany weś się w garsc są bardzo drażniące dla kogoś kto traktuje wyjście do sklepu przed blokiem jako wielki wyczyn życia .

Beyondblackie, ja sadze, ze bardziej produktywne od rozstrzasania motywow i postepowan takiej osoby byloby na przyklad nastepujace pytania do siebie:
"A co to ma wspolnego ze mna? Dlaczego tam trafilam, dlaczego weszlam w taka sytuacje i dlaczego mnie to teraz tak zajmuje?"

Mam w bliskiej rodzinie taki toksyczny przypadek. Zabralo mi to troche czasu, zanim zrozumialam ta dynamike i dalam rade uniezaleznic sie od tej zaleznosci i przestac byc ratujaca. 
Bo do tego trzeba zawsze dwoch stron. I obie strony maja z tego korzysci.
Ta "ratujaca" ratuje i utrwala przede wszystkim wlasne mniemanie o swojej szlachetnosci, a przy konfrontacji z niewdziecznym zachowaniem tym bardziej (no bo przeciez to oczywiste, ze to ta druga osoba ma skrzywienie, a nie my  ).
Duzo trudniej jest nam sie pogodzic z tym, ze "nawet ktos taki" ma o nas mniej dobre zdanie, niz my sami. 

Lubie czytac bloga Introwertyczki. Dziewczyna ciekawie pisze, na swoj styl, jest inteligentna, wyksztalcona, potrafi jasno formulowac mysli. Zainteresowala mnie tematyka bloga, bo niekiedy takze czuje sie niesamowicie wyobcowana i samotna. Miewam okresowe napady chandry i deprechy, jak chyba kazdy. Introwertyczki jest mi cholernie zal, bo leci jej zycie przez palce, i zaloze sie ze za 10 lat ona bedzie w tym samym miejscu, tylko jeszcze bardziej zgorzkniala i wyobcowana. Kilka razy mialam impuls zeby do niej napisac, z pocieszeniem czy rada, ale wyczytalam w wielokrotnych postach, iz ona sobie rad nie zyczy. Czytajac bloga, poznajac kogos skryte mysli i pragnienia, mamy poczucie, ze te osobe troche znamy, jest nam bliska. My dla niej jestesmy obcy, nic o nas nie wie, nie chce nas sluchac. Zgadzam sie z odobami, ktore stwierdzily, ze Introwertyczka jest tak mocno utwierdzona w swoich racjach i osadach, tak mocno wierzy ze jej ocena sytuacji jest jedynie prawdziwa, a kazda rada jest przyjmowana wrogo lub lekcewazaco. Rozumiem, ze pisze po to aby wyrzucic z siebie gorycz i zal. Jedyne pozytywnie oceniane przez nia komentarze to takie, ktore jej przyklaskuja. Introwertyczko, obudz sie, zacznij zyc. Postaraj sie zmienic otoczenie, zawrzyj jakies znajomosci przez internet, poznaj kolezanki, albo zaryzykuj poznanie jakiegos faceta na serwisie spolecznosciowym. Tak, to jest znienawidzona przez Ciebie dobra rada, ale tylko w taki sposob wyrwiesz sie z marazmu, wegetacji, masz tylko jedno zycie.... tak wiem, brzmi to jak banal, ale zastanow sie nad tym.... tylko 1 zycie, a prawie polowa juz ci przeleciala. Ryzykowanie bycia odepchnieta przez drugiego czlowieka jest straszne, wzbudza lek, ok rozumiem, wyjazd ze swojego miasteczka, opuszczenue znajomych katow moze zakonczyc sie porazka, ale jesli sama czegos nie zrobisz, nic sie nie zmieni. Czy nieznane musi byc gorsze od Twojej rzeczywistosci???

Marajko, wiem, ze mam problem z tym, ze lubie miec racje

Nie oburza mnie tak bardzo to, ze ktos nazwie mnie brzydko (choc to nieprzyjemne), ale glownie to, ze patrze na kogos, kto sie wkopuje w glebe i za jasna ciasna do nich dotrzec nie mozna. Ta ostatnia przygoda mnie przekonala, ze czasem po prostu nie warto szarpac sobie nerwow, bo w sumie to nie moje zycie i jak jakas Introwertyczka chce sobie je spartolic, to nie moje malpy i nie mój cyrk.

Możesz żartować,  ale tak też bywa.
Mnie zastanawia co innego. Już nie o to chodzi, że są osoby, które zawsze i od wszystkich  mają gorzej, zawsze pokrzywdżeni, mało zdolni, nie wystarczająco bogaci, o nie takim wyglądzie i tak dalej. Mniejsza o to.
Zastanawia mnie, jak osoby takiego typu to robią,  że w rozmowie z nimi tak sprytnie potrafią pokierować rozmowa, że zreczywiscie wychodzą na ofiarę,  która jest atakowana przez rozmówcę.  A rozmówca czuje się wtedy fatalnie, myśląc,  że może rzeczywiście powiedział coś nie tak, albo rzeczywiście miał szczęście w przeciwieństwie do "ofiary".
Właśnie ten mechanizm mnie zastanawia.Jak oni to robią?
Albo jest jeszcze inna opcja. To rozmówca ma w sobie jakieś cechy, które sprawiają,  że daje się wykreować przez "ofiare"na "atakujacego".