Profesjonalna ofiara - Netkobiety.pl

Później (albo wcześniej) polub siebie. Można to zrobić i warto to zrobić. Kolejne rzeczy będą tylko kontynuacją tych kroków.

Współczuję.

Nie mam pojęcia ja o tym nie rozmawiałem z lekarzem. Rodzice przyszli i oznajmi, że wracam do domu.

Hm... . Dziwne zwyczaje opisaliście. Dorośli ludzie podejmują decyzje za przytomnych i posiadających pełnię władz ludzi. Dziwne traktowanie.

Wielokropku, ja nie wiem, jak jest teraz. Opisałam sytuację gdzieś sprzed 15 lat. A mój ex mąż nie był wtedy jakoś szczególnie przytomny, po 50 tabletkach przeciwbólowych raczej nikt by nie był Zawiozłam go na pogotowie, bo spał cały dzień i nie można go było obudzić na tyle, żeby się z nim dogadać, a nie wiedziałam o tych tabletkach, dopiero lekarzom tam się przyznał. 
Ale nawet go wtedy nie skierowali do szpitala, tylko kazali odespać w domu...

Swoją drogą, akurat przedwczoraj zastanawiałam się, jakby się inaczej potoczyło moje życie, gdybym wtedy powiedziała, że owszem, ma iść na tą obserwację... być może otoczenie łatwiej by mi potem uwierzyło, że to on jest psychopata, a nie ja "nienormalna" - no, ale to inna bajka

Wroobel - nie gniewaj się, ale albo coś sobie wmawiasz, albo źle zrozumiałeś lekarza. Ludzie nie podejmują prób samobójczych przez to, że przechodzą terapię. Wprost przeciwnie.

A dziwisz się, że w domu jest konsternacja? Poza tym, to bardzo samolubne i egoistyczne podejście. Pomyślałeś o bliskich? Jaki ból, jakie cierpienie zostawia śmierć samobójcza bliskiej osoby? Czy Ty to kiedykolwiek przeżyłeś?. 

Życie zazwyczaj składa się z ciężkiej pracy. Nie jest usłane różami. I oczywiście nikt z nas nie ma na nic w tym życiu gwarancji. Nie jesteś wyjątkiem. I zawsze może być lepiej lub gorzej. Ale z tego co widzę Ty masz na wszystko odpowiedź.

Jeśli masz 25 lat to znaczy iż nie żyłeś w PRLu. Czy w ogóle wiesz jak wtedy się żyło ?
Ja nie pracowałem 2 lata ale znalazłem pracę ciężkie były moje początki ale wyszedłem na prostą. Teraz wiem iż wolność to najpiękniejsza rzecz. Kiedy byem bezrobotny marzyłem o dykattorze który zrobi z tym krajem porządek serio ale to było już dawno a ja z perspektywy czasu widzę tamtego siebie jako smarkacza..

Wróbel a kiedy ostatnio pomogłeś komuś bezinteresownie?
Wiesz, nie chcę ciebie oceniać ale "pogubiłeś się" skupiając wyłącznie na sobie a nie dając nic z siebie innym....
Pewnie że najlepiej, najwygodniej jest narzekać, ale czy nie szkoda ci energii na coś bezproduktywnego?
Jeśli chcesz skorzystać z mojej "rady", która wierzę że działa na NUDĘ i zamęczanie siebie ciągłym myśleniem o sobie proponuję tobie pracę w wolontariacie lub w fundacji non profit. Fajnie jet dawać coś z siebie innym, widzieć np.uśmiech na twarzy nieuleczalnie chorego dziecka i jego matki. Naprawdę niewiele potrzeba byś ofiarując siebie potrzebującym jednocześnie zyskał to czego ci w życiu brakuje...

Bo? Możesz podać choć jeden powód dlaczego miałbyś na przykład nie opiekować się zwierzętami w schronisku? Boisz się, że zrobisz im krzywdę czy że nie dostaniesz tego, na co liczysz?
Przecież w wolontariacie nie chodzi o to, żeby otrzymywać wdzięczność (akurat zwierzęta potrafią być bardzo wdzięczne), ale żeby (w Twoim przypadku) zająć czymś myśli, czas, a przede wszystkim w zderzeniu z cierpieniem innych nabrać dystansu do własnych problemów.

W takim razie jak to...

... ma się do tego, co poniżej?

Przecież każda czynność czy też każdy gest wykonany w kierunku drugiej osoby na siłę można potraktować jak pracę. To że ja Tobie w tej chwili poświęcam swój czas w innych okolicznościach (gdybym na przykład była psychoterapeutką) przynosiłoby mi dochód. Nie jestem i absolutnie nie aspiruję - chodzi tylko o przykład. Mogę też upiec komuś ciastko, aby sprawić mu przyjemność, ale gdybym była cukiernikiem, to za swoją pracę otrzymałabym wynagrodzenie. Uważam, że Twoje myślenie jest dosyć egoistyczne i nie ma dla mnie znaczenia sposób, w jaki je usprawieldiwiasz.

Taką metodą akurat wcale nie robisz innym dobrze. Lepsza jest konstruktywna krytyka niż fałszywe poparcie. Utwierdzając kogoś w przekonaniu, że jego myślenie/działanie jest słuszne, podczas gdy tak naprawdę popełnia błąd, możesz zrobić mu krzywdę.

Zauważ, że napisałam o konstruktywnej krytyce, a ta boleć nie powinna.

Swojej oceny dokonałam wyłącznie na podstawie tego, co przeczytałam w poprzednim poście. Dla mnie podejście, które opisałeś, czyli interesowne, jest dosyć egoistyczne.

Teraz mówimy o Tobie.   

Ok, rozumiem, na pewno na siłę nie zamierzam forsować swojego zdania, ale poprzednio mowa była o wolontariacie oraz o ludziach, których, tu posłużę się cytatem:

Wiem tyle, ile napiszesz, a ja mogę przeczytać .

Nie umiem. Nie umiem zrewidować mojego postępowania, myślenia. Nie umiem wyciągać wniosków z porażek czy tam czegoś. Nie mam kontroli nad swoim życiem. Żyję z dnia na dzień. Nawet jakbym umiał to i tak nici. Jestem niecierpliwy, nie wyznaje żadnych wartości bo nikt mi żadnych nie wpoił. Uczono mnie że mam być dobry i tyle. Miły dla innych. Uczyć się i tyle. Koniec. Rozwój osobisty i społeczny mam na poziomie 5 latka. I nie wiem co z tym zrobić. Nie widzę możliwości zmiany. Próbowałem zmieniać jakiś szczegół w swoim życiu. Wstawać wcześniej, albo coś. Bark silnej woli. Każde postanowienie kończy się następnego dnia. Wychowywałem się od dziecka z ludźmi dorosłymi. Brak jakichkolwiek znajomych poza szkołą. Do 16 roku życia, byłem bardzo mocno trzymany pod kloszem. Ja o czymś takim jak rozwój osobisty dowiedziałem się z 4 lata temu. Inteligencja emocjonalna? Nie rozumiem przesłania.
Problem jest taki, że ja sam nie wiem nic o sobie. Nie wiem co lubię a czego nie. Co mnie cieszy. Co chciałbym robić? Nie mam zainteresowań. Jestem nikim. Osobą udającą przed wszystkimi, że żyję.
Samoocena, moja dla siebie to -10. Nie lubię w sobie nic. Pierdyliard kompleksów. Głównym wyznacznikiem dla mnie jest to co myślą inni. Próbowałem, nie potrafię tego zmienić. No ale skoro wpojono mi że mam być miły dla innych to jednocześnie wpojono mi że czekam na nagrodę. I tym samym uzależniam się od innych. Nie wiem jakbym miał inaczej się zachowywać. Jak miałoby to wyglądać?

Także, ja uważam siebie za przypadek beznadziejny.
Jeśli ktoś ma pomysł, jakikolwiek, to zawsze chętnie wysłucham, ale proszę nie dziwcie się że neguje wszystko. Ja naprawdę dużo rzeczy próbowałem zrobić z sobą. Nic nie dało efektów. To nie jest tak, że to mi nagle zaczęło przeszkadzać. Ja się bujam z tym od czasów podstawówki. I przez ten czas, zależnie od mojej świadomości próbowałem coś z tym robić. Skutki są takie jak widać.
Psychiatra mówi, że zdrowy. Świetnie, ja sam sobie zdiagnozowałbym nerwice, lęki, huśtawkę nastrojów, skłonność do uzależnień,  jakąś schizofrenie.
Psycholog mówi że za dużo siedzę i rozmyślam. Ale [wulgaryzm] co mam robić.  Nie mam żadnego sukcesu na koncie. Same porażki. Najmniejsza trudność podkopuje całe przedsięwzięcie. To mnie też dołuje, bo wiem, że to moja wina, ale nie mam realnych możliwości. Przez to chodzę smutny i zły co napędzą sprężynę. Jestem bardzo wrażliwy, pewnie przewrażliwiony.

Najlepsze jest to że się przyzwyczaiłem.  Nie oczekuje od życia nic. Chcę i pragnę dostać cokolwiek ale wiem, że to złudne nadzieje.
Pytanie do was? Czy ktoś taki ma prawo czuć się odrobinkę rozgoryczony i sfrustrowany?

My Ci chyba nie jesteśmy w stanie pomóc, ponieważ Ty sam sobie nie chcesz pomóc. Z Twoich wypowiedzi przebija zawiść. Koncentrujesz się na innych osobach, na tym jakie są, w jaki sposób i jakimi metodami osiągnęły to, co osiągnęły. Nie koncentrujesz się na sobie. Za dużo tego, że "inni to, inni tamto", za mało Ciebie w Twoim własnym życiu. Tak, oczywiście, najlepiej popełnić samobójstwo, bo inni mają lepiej... Ty do wszystkiego dorobisz ideologię. No więc, nie pozostaje Ci nic innego, jak kisić się w tej zawiści i upajać własnym przegranym losem. Ostatnia rada. Nie patrz na innych. Patrz na siebie.

To raz jeszcze.

Co zrobić? Są dwie drogi: użalać się nad sobą i na tym poprzestać albo po wyrzuceniu z siebie pokładów złości, rozgoryczenia, upokorzenia, zmieniać swe myślenie i działać MIMO strachu.

Skoro hodujesz, to kwitną i dają owoce. To, że zmiana nie następuje od razu to żadna nowina. Sama też nie nastąpi, a samo 'bym chciał' w niczym nie pomoże. Kiedyś już, chyba też w poście do Ciebie skierowanym, napisałam, by pozbyć się ze swego słownika słów, które osłabiają: 'chciałbym', 'próbuję', 'muszę', 'nie mogę', 'powinienem' a zamiast nich używać słów, które motywują, dodają energii: 'chcę', 'postanawiam', 'decyduję', 'mogę'.

Nie patrzę na całość? Jasne, patrzę tylko na to, co zdecydowałeś się opisać i na tej podstawie napisałam swą opinię. Pretensje więc, jeśli już musisz je mieć, skieruj w inną stronę.
Że boli? Cóż... . Trzeba było napisać, że chcesz litowania się, potakiwania Tobie i utrzymywania Cię w przekonaniu, że nic ze swym sposobem myślenia nie możesz zrobić - wtedy nie zabierałabym głosu. Niezależnie od tego, ze zrozumieniem przeczytaj zdania z mej sygnatury.

Oświadczam, że nie widzę żadnej i niczyjej winy i nie chcę zobaczyć pokuty. Za innych, jak zwykle, nie odpowiadam.

Kiedyś mądry człowiek powiedział mi, że nie sztuką jest wiedzieć, sztuką jest ćwiczyć, i ćwiczyć, i ćwiczyć, i... ćwiczyć. Ty dowiedziałeś się i po pierwszej próbie/próbach zrezygnowałeś. Tymczasem to ćwiczenie czyni mistrza.

Byleś do tej pory zzewnątrzsterowny. Teraz, mimo różnych uwag skierowanych do Ciebie, dalej chcesz takim pozostać. To, że boisz się nie jest niczym złym, szczególnym, niespotykanym. Gdybyś choć trochę wyjrzał poza czubek własnego nosa, zobaczyłbyś, że na świecie jest mnóstwo osób, które boją się. To, co różni od siebie te osoby, to decyzja o tym co ze swym strachem robią. Jedne osoby, podobne do Ciebie, zamierają, chowają się w mysią dziurę i lękowi podporządkowują swe życie. Inne, bojąc się, podejmują decyzje i działają MIMO strachu. Do Ciebie należy decyzja o tym czy strach dalej będzie rządził Tobą, czy też weźmiesz swój strach pod rękę i będziesz realizował swe marzenia. Można i tak, i tak.

Rozumiem, że masz niską samoocenę. Co z nią zrobisz? Czy dalej będziesz się nią zasłaniał, czy też ją zmienisz? Wiem (bo sama to zrobiłam), że zmiana myślenia o sobie jest możliwa. Tak. Wiem, wymaga to pracy nad sobą. Pracy, nie zaś użalania się, udowadniania jakim się jest biednym i nieporadnym żuczkiem i patrzenia na innych raz z zawiścią, innym razem błagalnym wzrokiem.

Tak. Największym swym wrogiem jesteś Ty sam. Jak możesz to zmienić? Poprzez pracę nad sobą. Tak. To trudna droga, nie każdy na nią się decyduje. Są osoby, które postanawiają żyć w bagienku marazmu, zawiści, użalania się, it.d.. Bo bagienko, choć smrodliwe, grząskie, to ciepłe i znajome. A wyjście z niego grozi byciem zadowoloną, szczęśliwą osobą.

Na koniec powiastka:

Witam wszystkich. Aż się zarejestrowałem żeby odpowiedzieć choć ten wątek czytam od dawna.

wroobel - jesteś po próbie samobójczej. Teraz pomyśl - czy jest w życiu coś strasznijszego niż samobójstwo? Wszystko można naprawić - brak kasy? znajdzie się pracę. Dziewczyna rzuciła? Będzie inna. Toksyczni rodzice? Kiedyś i tak się wyprowadzisz. Jedynie samobójstwo jest rzeczą ostateczną, której nie da się naprawić.

No a skoro już raz doszedłeś do tego kroku to stałeś się wolnym człowiekiem. Naprawdę WOLNYM! Nic Cię nie ogranicza!

Boisz się zrobić coś dla siebie? Np. podejść do dziewczyny i zaprosić ją na randkę? Co się może stać? W najgorszym razie dostaniesz w twarz. Czy to gorsze niż odebranie sobie życia? Nie sądzę.

Boisz się rozmawiać z ludźmi? Bo co się stanie? Wyśmieją, odwrócą się od Ciebie? Niespodzianka - jest jeszcze dużo innych ludzi na świecie. Czy porażka z jednymi ludźmi jest gorsza od samobójstwa? Nie sądzę.

Więc skoro już doszedłeś do samobójstwa to wszystkie inne lęki nie są już tak straszne. Byłeś gotów zrobić ostateczny krok. Że ktoś będzie dla Ciebie niemiły, wyśmieje, niezrozumie czy źle pomyśli? Jego problem. To dla Ciebie nic strasznego w porównaniu.

Boisz się zacząć żyć dla siebie i starasz się być miły dla innych? A co się stanie jak zaczniesz? Ludzie będą krzywo patrzeć? Przestaną się odzywać? Nie mogą zrobić nic choć trochę tak strasznego jak to, na co sam się zdecydowałeś.

Jesteś wolny, możesz robić co chcesz!

Zastanów się co chciałbyś robić ale się boisz. Pomyśl jaki może być najbardziej przerażający efekt zrobienia tego. No i porównaj to z decyzją o odebraniu sobie życia. Teraz efekt nie jest taki straszny, prawda? Jesteś wolnym człowiekiem!

Sam przeżyłem epizod z pogranicza śmierci i to mnie uwolniło. Wcześniej bałem się wszystkiego i wszyskich. Ale potem, w porównaniu, moje lęki stały się jakieś takie małe.

Powodzenia!

Wybacz ale nie ma tak, że "nic nie zrobisz". Nie ma sytuacji bez wyjścia, zwłaszcza w dziedzinie psychiki.

A więc Twoim potworem jest lęk, który paraliżuje wszystkie Twoje działania?

No z tym to już się da pracować. Nie jestem specjalistą od lęku. Sam za młodu miałem coś w rodzaju fobii społecznej ale po prostu ją rozćwiczyłem.

Cóż, są rzeczy, których się lękasz i się nie przełamiesz ale z pewnością są też drobne czynności, których się lękasz ale jesteś w stanie się przemóc aby coś osiągnąć.

Zacznij zauważać, że czasem jednak pokonujesz lęk i nic się złego nie dzieje.

No i zmień lekarza jeśli faktycznie tak powiedział. Z lękiem się pracuje i wygrywa!

Mnie się wydaje, że każdy może sobie znaleźć  powód dla którego rzekomo został pokrzywdzony przez życie   Niektórym osobom się wydaje, że skoro inni nie opowiadają o swoich niepowodzeniach, lękach, czy traumatycznych przeżyciach to zapewne nigdy ich nie doświadczyli. Nawet nie chce mi się liczyć, ile razy musiałam i nadal muszę walczyć ze swoim strachem. Moja matka przez 3/4 mojego żywota, niestrudzenie zaszczepiała we mnie swoje lęki, a zapewniam, że jest tego duuużo Nie będę udawała, że cała bojaźliwość którą w sobie nosiłam i nadal noszę, pochodzi jedynie ze spadku po mamusi, bo spory wkład własny też jest... 
Część z tych strachów udało mi się już oswoić, część wciąż oswajam. Jednak z czasem i na bazie weryfikacji moich wyobrażeń z rzeczywistością, zauważyłam jedną prawidłowość - nigdy i nic z tego czego się obawiałam, nie było tak "straszne" jak wcześniej sądziłam...

Wroobel, sorry ale bzdury wygadujesz.

Tak, dzieciństwo jest istotne w kształtowaniu człowieka. Genetycznie tez ma się jakies uwarunkowania- to prawda.

Ale po pierwsze, dzieckiem już od dawna nie jesteś, a wiec nie jesteś zależny od rodzicow i ich zachowania wobec Ciebie, ani od starszych kolegow w szkole nękających Ciebie. Tak się wypowiadasz jakbys ciagle miał 10 lat i nie potrafil o sobie decydować. Otoz, potrafisz.

Po drugie, uwarunkowania genetyczne, to tylko temperament, a nie charakter. I tak, jedni sa z natury, ze tak powiem, bardziej ekstrawertyczni, a inni bardziej wycofani, ale to wcale nie decyduje w 100% zaburzeniami osobowości. Nie każdy ekstrawertyk zostaje narcyzem, a nie każdy introwertyk to telepiaca się sierota. W większości, to tylko pewna rysa charakteru, w calosciowo emocjonalnie normalnej osobie. Wiesz, można mieć genetyczne uwarunkowania do bycia alkoholikiem- to czy ktoś nim zostanie czy nie, to już zależy od jego własnego nastawienia i życiowych wyborow.

Tylko jak się Ciebie czyta, to widać, ze Ty tych wyborow NIE CHCESZ dokonywać. Bo wygodniej Ci zwalic odpowiedzialność za swoje zycie na nieudane dzieciństwo, genetykę, jakiś klasowych dręczycieli sprzed Bog wie ilu lat i wszystkich złych ludzi dookoła.

Absolutnie. Abnegacja odpowiedzialnosci za samego siebie jest decyzja.

Oczywiście, chyba, że jakimś cudem miałbyś amnezję.
Ale pamięta się też dobre rzeczy.
Jeśli w kółko będziesz rozpamiętywał to co złe, to będziesz tym żył.
Będziesz chodził zgorzkniały, przybity i będziesz tym zarażał wszystkich koło siebie.

Kpisz.
Moje życie, na szczęście nie zależy od Twych decyzji, stąd jest mi obojętne jakie podejmiesz. W tym wątku dostałeś już mnóstwo porad, w jaki sposób możesz zmienić swe myślenie, swe zachowanie. na wszystko jednak masz odpowiedź 'Nie da się' lub 'Próbowałem, nic sie nie zmieniło". By nie być gołosłowną, to była pierwsza rada:

Twój, napisany w pół godziny później komentarz:

Wszystkie propozycje zanegowałeś. WSZYSTKIE propozycje zanegowałeś. Napisałam wyże, że przekonałeś mnie o tym, że żyjesz tak, jak chcesz. Gadanie/pisanie o chęciach zmiany wprowadzają w błąd, bo ocze4kujesz, że Twe życie samo się zmieni, bez jakiejkolwiek Twej pracy i wysiłku. Tymczasem terapia daje efekt, gdy osoba jest zdeterminowana.

Jakimi się rodzimy, takimi umieramy.
Nigdy nie twierdziłem, że jestem bez winy. Twierdzę, że gdyby moje dzieciństwo potoczyło się inaczej to mogłoby być lepiej niż jest.
Co do nastawienia to jestem pesymistycznym realistą. Wierzę tylko w to co da się zobaczyć, dotknąć.
Olinka. Po raz kolejny, próbowałem nie 10, a 100 razy przez całe życie i nigdy nie ma efektów.
Moim pytaniem jest skąd czerpać na to siłę? Jeżeli już nie wierzysz, że cokolwiek jesteś w stanie zrobić. Jak się podnieść po raz kolejny. Na czym opierać zmiany jak nie ma się nic?
Widzicie to tak jak z majsterkowaniem. Widzę uszkodzenie, wiem co trzeba zrobić by to naprawić. Oceniam czy się da, czy nie. Czy jest to opłacalne. I robię to albo nie.
W przypadku gdzie nie jestem pewny co jest porypane, nie wiem jak to zrobić. Nie wiem czy jest to opłacalne. To nie wierzę, że można to zmienić.

Tu dochodzimy to pewnych aspektów na które nie mam wpływu. Jestem bardzo niski. Mam przez to kompleks. Mogę na to coś poradzić? Nie. Nie mam wpływu.
Mam słabe kości. Nie wiem ile razy dziennie bym nie czyścił zębów to i tak muszę co miesiąc chodzić do dentysty i co miesiąc mam nowe ubytki. Nie mam wpływu. Mam odstające uszy - też nic nie zrobię. (operacja - ok. nie mam chajsu na takie głupoty)

naprawdę ktoś miał nadzieję, że wroobel skorzysta z jakiejś radu? no, przyznajcie się

Ty tak na poważnie?
Być może Twoi posychoterapeuci poddawali się widząc Twoje nastawienie i Twoją determinację, a raczej jej zupełny brak, dlatego dawali Ci tak marny procent szansy na powodzenie terapii. Psycholog/psychoterapeuta nie jest cudotwórcą i jego możliwości też są ograniczone.

Na wzrost nie, ale na kompleks jak najbardziej.

Niemal każdy z nas ma jakiś problem, z którym musi walczyć. Ty masz słabe zęby, ktoś inny kręgosłup, stawy, serce albo wątrobę. Z tym da się żyć, nawet jeśli trzeba częściej odwiedzać gabinet lekarski i bardziej o siebie dbać.

No i? Odstające uszy to jest naprawdę koniec świata?

Uwierz, że takimi argumentami ze mną nie wygrasz, a nie wygrasz, bo mam dookoła całkiem sporo naprawdę zadowolonych z życia osób, które wcale nie mają łatwiej od Ciebie. To co Cię gubi, to nie Twój wygląd czy stan zdrowia, to także nie Twoje negatywne doświadczenia z przeszłości, ale sposób bycia i pesymistyczne nastawienie.

Wielokropku, też przeszłam taka utratę nadziei

takim ludziom nie da się pomóc, bo oni tak naprawdę tego nie chcą. latwiej im żyć tak jak żyją, mają z tego liczne korzyści - nie zrezygnują z takiego życia w ogóle.

Ty wymyslisz dwa rozwiązania, a oni na to 20 problemów.

Moje drogie, wroobel wcale nie chce Waszej pomocy, tracicie tylko swój cenny czas, serio. Przecież on każdą radę i sugestię od razu zbija kontrargumentem. Jest totalnie uzbrojony przeciwko dialogowi. Nie chce realnej rady i pomocy, tylko chce sobie pogadać. Mam takie wrażenie, że to wszystko co piszecie nawet nie tyle, że wpada mu jednym uchem, a wylatuje drugim, ale po prostu przelatuje obok niego (trochę dziwna metafora wobec słowa pisanego ). Żeby komuś pomoc to ta osoba musi być choć minimalnie otwarta, musi wyzbyć się przekonania, że to ona wie wszystko najlepiej, musi być zdolna chociaż do takiej refleksji: "ok, wprawdzie nie bardzo w to wierzę, ale spróbuję, może ktoś jest mądrzejszy ode mnie i jednak rzeczywiście wie lepiej".

A może po prostu na początku takiej dyskusji dawać mały quiz typu:

Czego od nas oczekujesz:
1. Głaskania i użalania się nad Tobą
2. Powiedzenia Ci niewygodnej prawdy, którą trudno Ci będzie zaakceptować.

Będzie od początku jasne czego autor(ka) oczekuje.

wroobel nie wygłupiaj się... Twoje wyobrażenie o sobie, a rzeczywistość to dwa światy. Jestem przekonana, że nawet w 50% nie jesteś tak słaby za jakiego chcesz uchodzić. Wmawiasz sobie, że jesteś mniej wart, niż jesteś w rzeczywistości...  Przykro mi, że nie potrafisz dostrzec własnych możliwości, bo chociaż wszyscy jesteśmy  w różnym stopniu  ułomni, niedoskonali i chwiejni, to jednak jest też w nas siła, która pozwala nam z tymi słabościami walczyć . Szkoda, że nie chcesz tego dostrzec - stałeś się niewolnikiem swojej głowy. Tylko tyle i aż tyle.

nic nie czuje

bo jest tak zafiksowany na sobie i swoim nieszczęściu, że inni dla niego nie istnieją

a dzieki wam jest w centrum zainteresowania
dlatego też nigdy się nie zmieni - za dużo ma korzyści

Uświadom sobie, że jeśli to zrobisz, to drugiej szansy już nigdy nie będzie, nie będzie odwrotu. Nigdy. A może się okazać, że za rok, 2 czy 3 stanie się coś, co zmieni Twoje życie na lepsze o 180 stopni. Ale o tym się nie przekonasz, odbierając sobie samemu szansę na dalsze życie. A że ktoś Ci coś tam napisał na forum? To raczej kiepski argument do wydawania na siebie wyroków.

Nie jestem pewna, czy osoba mająca za sobą próbę samobójczą jest gołosłownym szantażystą... a jeżeli nawet, to być może ta wymuszona uwaga jest mu aktualnie potrzebna. Chyba każdy zauważył, że jego wypowiedzi mają niewiele wspólnego z realnym oglądem rzeczywistości. Być może chłopak czuje się w swoim najbliższym otoczeniu na tyle samotny i niezrozumiany, że szuka zrozumienia w  świecie wirtualnym.  Osobiście gdybym miała kogoś bliskiego w takim stanie emocjonalnym, to nie pozwoliłabym mu na podejmowanie samodzielnych decyzji. I chociaż  wszelkim przymusem się brzydzę, to tutaj nie zawahałabym się go użyć...