Profesjonalna ofiara - Netkobiety.pl

Tak też bywa. Jednak ostatno obserwuję coś odwrotnego, to ludzie, którym jakoby się coś "udało" są atakowani przez osoby "biedne", że tamci na pewno maja dobrą pracę, dużo pieniędzy, większe możliwości bo : mieli szczęście/mieli plecy/udało im się (samo)/mają bogatych rodziców.wujków/mieszkaja w dużym mieście/mieli wrodzone zdolności....
A ludzmibez serca  to moga być ludzie i bardzo, bardzo majętni i także ci, którzy są biedni i żyją za najniższą krajową, albo z zasiłków.

Czytając te komentarze, można by stwierdzić, że na forum są same super-czerpiące-z-życia-garściami-karierowiczki-matki-polki co wszystko w życiu osiągnęły i mogą teraz w spokoju pouczać innych.  To Wasze ego jest przerośnięte. To Wy nie macie dystansu, bo przykładacie do innych swoją miarę. Ja sobie radzę to inni też powinni - głupie myślenie.
Prawda jest po środku. Jak ktoś ma slaby charakter, słabe dzieciństwo, to życie też bd miał słabe. I NIC, podkreślam NIC tego nie zmieni. Nie da się  i tyle.
.

rossanka napisał/a:

wroobel napisał/a:

Czytając te komentarze, można by stwierdzić, że na forum są same super-czerpiące-z-życia-garściami-karierowiczki-matki-polki co wszystko w życiu osiągnęły i mogą teraz w spokoju pouczać innych.  To Wasze ego jest przerośnięte. To Wy nie macie dystansu, bo przykładacie do innych swoją miarę. Ja sobie radzę to inni też powinni - głupie myślenie.
Prawda jest po środku. Jak ktoś ma slaby charakter, słabe dzieciństwo, to życie też bd miał słabe. I NIC, podkreślam NIC tego nie zmieni. Nie da się  i tyle.
.

Ale co robisz osobiście aby zmieinić cos w swoim życiu?

Ja to nawet nie wiem, co miałbym robić. Tu jest właśnie punkt, którego nie rozumiecie. Takie osoby nie znają innego życia, więc maja się zmieniać? Jak? W co?
Jakie zmiany zaowocują zmianą jakościową życia? Czy dacie gwarancję, że to będzie zmiana na lepsze? Znamy tylko taki sposób życia, żeby się zmienić musimy widzieć siebie po zmianie. A to jest niemożliwe.
Ja osobiście wyrobiłem jakiś czas temu pozwolenie na broń, i myślę ze w wieku 30 lat bezpowrotnie zmienię swoje życie.

wroobel napisał/a:

rossanka napisał/a:

Ale co robisz osobiście aby zmieinić cos w swoim życiu?

Ja to nawet nie wiem, co miałbym robić. Tu jest właśnie punkt, którego nie rozumiecie. Takie osoby nie znają innego życia, więc maja się zmieniać? Jak? W co?
Jakie zmiany zaowocują zmianą jakościową życia? Czy dacie gwarancję, że to będzie zmiana na lepsze? Znamy tylko taki sposób życia, żeby się zmienić musimy widzieć siebie po zmianie. A to jest niemożliwe.
Ja osobiście wyrobiłem jakiś czas temu pozwolenie na broń, i myślę ze w wieku 30 lat bezpowrotnie zmienię swoje życie.

Ale nikt nie wie jakie będzie miał życie w przyszłości. Na to sposobu nie ma.
Może zastanowił byś się nad terapia, ona trwa co prawda dłuższy czas i jest dosyć ciężka,  ale daje efekty.
To są profesjonaliści którzy mają wiedzę i są uczeni jak pracować z ludźmi aby ci przełamlił swoje schematy myślowe i poprawili jakość życia.
Może to dobry pomysł,  jeśli oczywiście chcesz.

Prawda jest po środku. Jak ktoś ma slaby charakter, słabe dzieciństwo, to życie też bd miał słabe. I NIC, podkreślam NIC tego nie zmieni. Nie da się  i tyle.

No dobra a jeżeli nie da się zmienić nastawienia.  Próbowałem i się nie da.  Każde niepowodzenie resetuje to z powrotem do 0.

Olinka napisał/a:

wroobel napisał/a:

Prawda jest po środku. Jak ktoś ma slaby charakter, słabe dzieciństwo, to życie też bd miał słabe. I NIC, podkreślam NIC tego nie zmieni. Nie da się  i tyle.

Z podejściem, że NIC się nie zmieni, nie da się - rzeczywiście zapewne NIC się nie zmieni, bo cuda zdarzają się niezmiernie rzadko. W ten sposób tylko utwierdzasz się w przekonaniu, że jakikolwiek wysiłek nie ma sensu, nie masz na nic wpływu, dokonanie zmiany nie jest możliwe. Jednym słowem już na starcie skazujesz się na porażkę.

No dobra a jeżeli nie da się zmienić nastawienia.  Próbowałem i się nie da.  Każde niepowodzenie resetuje to z powrotem do 0.

wroobel napisał/a:

Trzeba taką osobę trzymać za rękę cały czas, i ciągnąć za sobą i po jakimś czasie(krótszym/dłuższym) taka osoba zacznie po trochu rozumieć zasadę. Do takich osób trzeba też mówić w określony sposób, myśleć za nie i pokazywać sposób w jaki się myśli i jak dochodzi się do konkretnych stwierdzeń. I po jakimś czasie, powinni zacząć to rozumieć. Są odtwórcami. Swoją rolą ofiary wyzbyły się wszelkich umiejętności. I trzeba im pokazać jak żyć a nie krzyczeć, że nie powinny istnieć.  Trzeba im pokazać co to znaczy żyć i zacząć od najprostszych prawd, jakbyśmy wychowywali dziecko. I dopiero wtedy po pewnym czasie, takie osoby powinny lekko posunąć się do przodu.
Skąd to wiem? Jestem taką osobą. I nie potrafię się zmienić.

Sorry, prowadzic za reke, podejmowac decyzje za nie, myslec za nie? Naprawde wierzysz, ze robienie z doroslej osoby kilkuletniego dziecka pomoze im zacząć zmiany w ich zyciu? Chyba kpisz. Takim traktowaniem tylko poglebia się wyuczona nieudolność.

Szkopul w tym, by w takim człowieku podbudować wewnętrzne poczucie wartości i poczucia własnych sil na tyle by zaczal SAM za siebie brac odpowiedzialność i za własne zycie. Pewnie, ze nie ma 100% pewności, ze zmiany jakich dokonujemy przyniosą dokładnie takie efekty jakie byśmy chcieli, ale siedzenie na tylku i użalanie się nad jest fool proof sosobem na totalna kleske.

Chciałabym zwrócić Twoją uwagę na jeszcze jeden element zaistniałej sytuacji.
Twoje słowa:

wroobel napisał/a:

Jak ktoś ma slaby charakter, słabe dzieciństwo, to życie też bd miał słabe.

wyraźnie świadczą o tym, że zamiast podejmować wysiłek szukasz dla siebie usprawiedliwień. Oczywiście, że z obciążeniami typu "słabe dzieciństwo" (cokolwiek to znaczy) na starcie jest trudniej, ale czy chcesz na tym oprzeć całe swoje dorosłe życie? To jest, owszem, bardzo wygodny argument, dzięki któremu samego siebie oraz otoczenie przekonujesz, że ktoś Cię kiedyś skrzywdził i "dzięki" temu teraz jesteś, jaki jesteś i NIC z tym nie możesz zrobić. Niemniej powinieneś zdać sobie sprawę, że wbrew temu, co sobie wmawiasz, masz wybór, bo to Ty decydujesz czy zupełnie się w swoim myśleniu pogrążysz, czy jednak zrobisz wszystko, aby doprowadzić do tego, by Twoje życie stało się satysfakcjonujące.

Stary Indianin opowiadał wnuczkowi o bitwie, która toczy się wewnątrz każdego człowieka:
- To bitwa między dwoma wilkami. Jeden z nich jest zły: smutny, ponury, chciwy i arogancki, złośliwy i zawistny, użalający się nad sobą i zakompleksiony. Drugi wilk jest dobry: radosny, uprzejmy i hojny, odważny i spokojny, pełen miłości, wiary i nadziei.
Wnuczek pomyślał chwilę i zapytał:
- Który z nich zwycięża?
Dziadek odparł:
- Ten, którego karmisz.

Tak, budowanie poczucia własnej wartości w człowieku to jedno. Nie mówię tu o notorycznym wyręczaniu tych osób. Chodzi mi o to że, Ja np. nie umiem rozmawiać, wyrażać uczuć itp więc ktoś musi mnie tego nauczyć, pokazywać, próbować, aż sam załapie mniej więcej. I kiedy to pojmę, to będę mógł to robić samemu. Takie osoby, zależnie jak długo stawiają się w roli ofiary, tym bardziej cofają się w rozwoju! Nie wykorzystują pewnych stron swojej osobowości, tego kim są, co powoduje, że te umiejętności zanikają.  I tak, stają się jak dziecko, ponieważ nie wiedzą już, jak mają, to co mają wykorzystać. A dziecka nie rzucisz na głęboką wodę, bo utonie. Jeśli bd wymagał od takiego człowieka dużo od samego początku to on się przestraszy.  A jakiekolwiek niepowodzenie spotęguje to że jest ofiarą.

Dlaczego nie masz ubezpieczenia? Wystarczy zarejestrować się w UP jako osoba bezrobotna.
Jak wyglądała Twoja walka o samego siebie? Co konkretnie wykonałeś w tym kierunku?

Pierwszym krokiem koniecznym do uzyskania tego, czego chcesz od życia, jest decyzja – czego właściwie chcesz.

wroobel napisał/a:

Olinka napisał/a:

Dlaczego nie masz ubezpieczenia? Wystarczy zarejestrować się w UP jako osoba bezrobotna.
Jak wyglądała Twoja walka o samego siebie? Co konkretnie wykonałeś w tym kierunku?

Próbowałem się zmienić. Myśleć inaczej. Chodziłem do psychiatry, brałem leki. Działały przez pierwszy tydzień. Potem obojętnie ile bym wziął, nie czułem różnicy.
U psychologa też byłem, ale to raczej zmarnowany czas. Pogorszył sprawę.
Ogólnie to na mnie, nic nie działa. Nikt nie potrafi mi przemówić do rozsądku.
Pracuje, ale odkładam kasę na samochód, bo dojazdy do pracy, albo do sklepu (30 min z buta) mnie dobijają. Nie mam ubezpieczenia bo pracuje bez umowy.

Leki ci pomogą, ale chwilowo. Leki nie zmienia twojego podejścia.
A ciekawi mnie ten psycholog, długo tam chodzileś? Może za krótko trwała terapia, czasami efekty są dopiero po pół roku albo i więcej. Zwykle po pierwszych tygodniach może nastąpić znaczne pogorszenie, potem polepszenie, potem znowu pogorszenie,tak to jest.
Może za szybko sie zniecheciles?Ile było tych spotkań,  10, 20?

rossanka napisał/a:

wroobel napisał/a:

Próbowałem się zmienić. Myśleć inaczej. Chodziłem do psychiatry, brałem leki. Działały przez pierwszy tydzień. Potem obojętnie ile bym wziął, nie czułem różnicy.
U psychologa też byłem, ale to raczej zmarnowany czas. Pogorszył sprawę.
Ogólnie to na mnie, nic nie działa. Nikt nie potrafi mi przemówić do rozsądku.
Pracuje, ale odkładam kasę na samochód, bo dojazdy do pracy, albo do sklepu (30 min z buta) mnie dobijają. Nie mam ubezpieczenia bo pracuje bez umowy.

Leki ci pomogą, ale chwilowo. Leki nie zmienia twojego podejścia.
A ciekawi mnie ten psycholog, długo tam chodzileś? Może za krótko trwała terapia, czasami efekty są dopiero po pół roku albo i więcej. Zwykle po pierwszych tygodniach może nastąpić znaczne pogorszenie, potem polepszenie, potem znowu pogorszenie,tak to jest.
Może za szybko sie zniecheciles?Ile było tych spotkań,  10, 20?

Niewiele ich było.. Chcieli mnie przerzucić na terapie grupową, ale ja sie nie nadaje na takie rzeczy. Tylko bym tam siedział. Mi jest ciężko otworzyć się przed matką a co dopiero przed gronem nieznajomych osób. Poza tym z każdą wizytą czułe się gorzej. Jeszcze te spojrzenia ludzi, jakbym był wariatem..

A co inni myślą tego też nie wiesz. Może oni by się też bali, że ty właśnie pomyślisz,  że oni są "wariatami".

Nie ma wariatów, są tylko normalni ludzie z problemami. Są szaleńcy, ale to ludzie, którzy totalnie zatracili kontakt z rzeczywistością i uważają swój wyobrażony świat za prawdę. Sama nie jestem mądrzejsza i też ze mnie "ofiara". Chcę się pozbyć tej postawy, bo przeszkadza w życiu. Myślę, że na początek warto zrobić coś, co zależy tylko od nas np. popracować nad sylwetką, lub zacząć biegać. Wtedy jeżeli się nie przestanie i będzie regularnym musi się udać. Nie wiesz, co cię jeszcze spotka. Przynajmniej ja się tak pocieszam. To co stało się do tej pory w moim życiu widocznie miało się stać, to co stanie się w przyszłości widocznie będzie mi pisane. A jak myślisz, co mogłoby ci pomóc, dać radość?

...wprowadzenie zmiany o 1,0 % jest bardzo trudne.

nie no.. wy na serio doradzacie temu człowiekowi?
jeszcze nikt nie załapał, że to syzyfowa praca i nie ma prawa się powieść?

(...) Jeśli psycholog, z którym pracowałeś poprzednio, nie spełnił Twoich oczekiwań - można poszukać innego.
Jak wcześniej napisano - same leki problemu nie rozwiążą, one mają pomóc przejść przez początkowy, zwykle najtrudniejszy, etap leczenia, potem konieczne jest podjęcie psychoterapii. (...)

(...) U psychoterapeuty mam wizytę w poniedziałek. Ogrody zmian czy jakoś tak się nazywa ta klinika terapeutyczna. Zobaczymy. Szybko się zniechęcam więc nie liczę na wiele. (...)

Wielokropek napisał/a:

wroobel napisał/a:

(...) U psychoterapeuty mam wizytę w poniedziałek. Ogrody zmian czy jakoś tak się nazywa ta klinika terapeutyczna. Zobaczymy. Szybko się zniechęcam więc nie liczę na wiele. (...)

Ależ psychoterapia polega na pracy nad sobą i dokonywaniem, w bezpiecznych warunkach, pod okiem psychoterapeuty, zmian w swoim sposobie myślenia. To nie tak, że psychoterapeuta pstryknie palcem, a klient wychodzi odmieniony.
To, jak długo trwa terapia w dużej mierze zależy od determinacji klienta oraz rozległości jego problemów. Czytając Twe posty odniosłam wrażenie, że Twój opór przed dokonaniem jakichkolwiek zmian jest tak wielki, że gasi słomiany zapał. Myślę też (obym się myliła), że w w tym wypadku kierujesz się drugim zdaniem z mej sygnatury.

Co ja poradzę, że nie wierzę, że mi można pomóc.

A nie jestes?

Ciezko???

Czytac nie potrafisz, nie masz zadnych zainteresowan sportowych, ludzi nie widujesz?

Sorry, ale wcale nie jest CIEZKO nie gapic sie w kompa. Ty to WYBIERASZ.

Beyondblackie napisał/a:

Ciezko???

Czytac nie potrafisz, nie masz zadnych zainteresowan sportowych, ludzi nie widujesz?

Sorry, ale wcale nie jest CIEZKO nie gapic sie w kompa. Ty to WYBIERASZ.

Czytam, najczęściej wygląda to tak, że pochłaniam jakaś książkę, dwie w jak najkrótszym czasie. Nie jem, nie spie tylko czytam. Jak skończę to albo znowu przerwa od czytania albo kolejna książka.

Wydaje mi się, że wraz z zmianą siebie idzie zmiana swojego życia, ale mogę się mylić.