Czy można kochać obu? RATUNKU - Netkobiety.pl

Co do dzieci to nie tak, że ich w ogóle nie chcemy. Zawsze chciałam mieć dziecko i mąż też by chciał. Ale kiedyś w luźnej rozmowie stwierdziliśmy, że na pewno jeszcze nie teraz i może za około 5 lat będziemy o tym myśleć. Mąż chciałby nawet trochę prędzej, bo jak stwierdził nie chce mieć na starość dzieciaków na głowie. Hmm... No więc. Na chwilę obecną o dzieciach nie myślę, a tym bardziej w takiej sytuacji.

Na razie z byłym zaprzestałam kontaktu. Co prawda trwa to dopiero dwa dni, ale cieszę się, że wytrwałam... Bo przy wcześniejszej próbie wytrzymaliśmy aż jedną noc. LOL.
Jutro widzę się na weekend z mężem. Zobaczymy jak się będzie rozmowa kleiła na temat naszych relacji itp... W każdym razie będę się starała naprawę zacząć od samej siebie.

Ależ Autorka doskonale zdaje sobie sprawę, że emocjonalnie zdradza męża, Annalis.
Szuka po prostu "złotego środka", by nie stracić męża wpatrzonego w nią jak w obrazek, a zarazem przeżywać to wszystko, co związane jest z powrotem byłego do jej życia.
Nie wiem, może nie doczytałem, co było powodem rozstania tych dwojga sprzed lat.
Wnioskuję, że to on jednak ją rzucił. A teraz "przejrzał na oczy", gdy Agat7 ułożyła sobie życie bez niego. On zaś, nie doszukał się lepszej.
Gdy tak na to Autorka spojrzy, może na dobre przejrzy na oczy (bez sarkazmu) i dowie się, czego chce w końcu.
W ostatnim poście zapytała, jak rozpoznać, że to miłość, a nie krótkotrwałe zauroczenie, spowodowane powrotem wspomnień?
Obawiam się, że nie chodziło jej o własne uczucia, a motywy "rycerza prawego".
Bo swoje zna. Ale, jak poznać, że były nie robi sobie wygodnej przystani, do czasu poszukania sobie "tej najlepszej"?
W międzyczasie, Agat7 stracić może co ma, bo odejście jakoś uzasadnić trzeba przecież?
Bez możliwości powrotu.
Bo ja na powrót bym nie pozwolił. Ona zna swojego męża i wie, że podobnie, jak w moim przekonaniu, dla niego byłby to koniec.

Będę okrutna. Po co odnawiałaś znajomość z byłym, skoro te wszystkie emoje były zupełnie do przewidzenia?
Ludzie na własne życzenie pakują się w problemy, a potem żalą się, że uczucie było silniejsze i że nie znali siebie. Bzdury!
Podejrzewam, jak wielu w tym wątku, że mąż nie był miłością, a jedynie wypełniaczem samotności i mniejszym złem.
Nie gniewaj się, Autorko, za te słowa, ale i ja popełnilam takie małżeństwo.. Nie przetrwalo. To też jest do przewidzenia, że bez prawdziwej milości bardzo trudno utrzymać związek. Wystarczy byle pokusa... Dziś widzę te mechanizmy jak przez szkło powiększające.
Ja pokusom nie ulegałam, w ogóle do nich nie dopuszczałam, bo zdradą się brzydzę, ale wściekałam się na męża, że nie jest tym wymarzonym. On nalegał na małżeństwo, a ja nie byłam wystarczająco stanowcza, by zerwać przed ślubem (choć próbowałam, co spotkało się z emocjonalnym szantażem).
Żle mi z nim było, ale gdybym była inaczej traktowana, z czasem mogłabym pokochać, wiem i czuję to. Rozpaczliwie brakowało mi ciepła, uwagi, a z czasem zabrakło też podstawowego szacunku. Wtedy odeszłam i do dziś żyję w pojedynkę. I nie zwiążę się z nikim, dopóki nie poczuję, że to jest TA osoba.

Nie szukaj rady poza sobą. Sama sobie szczerze odpowiedz na swoje pytania. Uczciwie, bez oszukiwania siebie samej. Psycholog też za Ciebie dylematu nie rozwiąże, a jedynie pomoże spojrzeć sobie w oczy.
A to spojrzenie wymaga wielkiej odwagi - wiem, coś o tym.

P.S. Kto wie, czy Ex nie jest kolejną zapchajdziurą? Przecież pisałaś, że priorytety były różne i powód rozstania nie był błahy. A jak jest z priorytetami teraz? Na samej dzikiej namiętności nie zajedziecie daleko.

Emocje nie koniecznie były do przewidzenia. Np. gdybym miała spotkać się z jakimś innym moim byłym facetem to wiem, że mogłabym to zrobić bez żadnego problemu i bez żadnych dziwnych akcji. Tutaj w tym przypadku nie byłam do końca przekonana jak będzie, bo nasz związek był bardzo ważny dla mnie i odcisnął się mocno w pamięci i sercu. Liczyłam na to, że jak się zobaczymy po tylu latach (bo 6 lat totalnego braku kontaktu to dużo) to poczuję ulgę, że to już nie to samo, że to minęło i będzie wszystko ok. Okazało się, że uczucie jakby było zamrożone przez te lata i zaczęło topnieć... Tak to odczuwam.

Niestety nie tylko emocjonalnie... Do seksu nie doszło ok. Ale pocałunki i przytulanie to też zdrada! I to chyba jeszcze gorsza niż zwykły mechaniczny seks bez uczuć z przypadkowym ktosiem.

I to jest dla mnie najlepsze podsumowanie dla Autorki wątku. Agat7, ja się podpisuję pod tym postem excopa.
Kochana, Ty cały czas idealizujesz związek z przeszłości, którego nigdy nie było - bo to, co Cię łączyło z tym kolesiem z przeszłości to po prostu młodzieńcze zauroczenie. To nie był związek, powtarzam.

Niespełniona, młodzieńcza, wyidealizowana, przefiltrowana ze złych wydarzeń "miłość" sprawia, że dalej odpływasz, dziecinko, w świat marzeń i fantazji...

Kurczę, ja nie wierzę w piękne zakończenia, choć od najmłodszych lat zaczytywałam się w baśnie i bajki. Ja, podobnie jak excop, nie przewiduję powrotu mojego męża do mnie. Think about it, babe!

No pod tym to się pierwszy raz u Autorki podpiszę

Z postu powyżej i opisu męża wynika, że dopadła Cię już małżeńska rutyna... po 5 miesiącach. Już widzisz niedociągnięcia męża...

Napisz nam proszę- dlaczego wyszłaś za mąż za tego właśnie człowieka?

Nie chcę mówić o tym mężowi. Nie chcę się rozstawać. Urywam kontakt z byłym...

A czemu nie chcę? Nie wiem! Szkoda mi jest po prostu! Chociaż to chore... I dobrze mi z nim i źle. Mam wrażenie, że i coś do niego czuję i nie. Tak wiem jestem chyba chora psychicznie. Ale nie wiem czy to się leczy ;/ 

Szkoda mi wszystkiego po prostu. Tego co przeżyliśmy. Tego co może moglibyśmy jeszcze przeżyć. Szkoda naszych planów, marzeń (do których i tak bardzo ciężka droga i wieczne sprzeczki). Szkoda tej relacji. Dlaczego - nie wiem!

Spróbuję to wszystko ogarnąć. Jeśli nie uda mi się to wtedy odejdę, bo udawać miłości się nie da. Ale myślę, że to mi też czas pokaże. Nie chcę na "gorąco" podejmować pochopnych decyzji.

Aha i jeszcze chyba byłoby mi wstyd przed rodziną moją i jego. I w ogóle przed wszystkimi. Że 4 miesiące po ślubie bye, bye...

Pisałam już wcześniej. Powiedziałabym, że "taka kolej rzeczy". Ok 4 lata związku, myślimy o wspólnym życiu zagranicą ok więc czas na legalizację związku. Bardziej to na takiej zasadzie było... Decyzja o ślubie właściwie wyszła z dwóch stron, ale była podjęta właściwie tak po prostu z dnia na dzień sobie powiedzieliśmy i tyle.

agat7 mam wrażenie, że o rozmowie z mężem mówisz, jakby to była jakaś straszna mordęga. Bez przekonania. Nie potrafisz wykrzesać ani odrobiny uczucia dla niego?

Chyba nie wyrzuty sumienia wobec męża Cię dręczą, a tylko ból egzystencji, że chcesz być z byłym, a "nie możesz" z jakiś tylko Tobie znanych powodów. To poświęcenie, że AŻ wa dni nie macie kontaktu, ta heroiczna walka o to, by nie napisać... No cóż.
Pisałam Ci już- moim zdaniem wyolbrzymiasz zalety byłego i/lub dopisujesz sobie jakieś dodatkowe, których ten człowiek nie ma. Inaczej nie manipulowałby Tobą i nie pisał, że "zawsze będzie kochał".. no qwa, żeby się nie zes*ał z tego tragicznego romantyzmu Mnie tak zapewniali koledzy w technikum.. i chyba pójdę poskładać reklamacje, bo się niesłowni łobuzy pożenili

Mała, jemu tylko i wyłącznie pochlebia to, że ma cię w garści.  Że poleciałaś ten tauzen kilometrów specjalnie dla niego i wystarczyło, że pisnął słówko, żeby prawie Cię przelecieć.
(Tak btw tysiąc kilometrów samolotem to niedługo, biorąc pod uwagę tanie, często, loty- to naprawdę niewielkie poświęcenie. Do ojca na Irlandię mam prawie 2x dalej, a widujemy się dość często.)

A co do wyprowadzki bliżej Ciebie- po angielsku dogadasz się również w kraju niemieckojęzycznym, więc rzeczywiście, wielkie poświęcenie. Człowiek bez zobowiązań gdziekolwiek nie pojedzie, da sobie radę, jeśli ma pracę. Więc też mi poświęcenie. Za to przemyślane... bo może on chce się wprowadzić bliżej Ciebie, bo doskonale wie że w razie "W" mu pomożesz? Np w sprawach urzędowych? Przecież to takie proste.

To ja go wtedy rzuciłam. I to w rozmowie telefoniczne wykrzykując słowa "odpier... się ode mnie, bo zgłoszę na policję nękanie". No i przyjął do wiadomości... To była nasza ostatnia rozmowa sprzed 6 lat.  Tzn rozstaliśmy się wcześniej "normalnie" i to ja mu powiedziałam, że to dalej nie ma sensu. Ale on mimo tego próbował. Ale po ostatniej rozmowie telefonicznej przyjął do wiadomości i się odpier... na 6 lat, a nie odzywał się dlatego, że myślał, że go nienawidzę i ja nie odzywałam się do niego z tego samego powodu, bo myślałam, że on mnie nienawidzi. Przez moją dawną znajomą odnowiliśmy kontakt.

Zapytam jeszcze raz, Agat.
Co Cię skłania do pozostania z mężem, poza tymi czterema latami wspólnego życia?
Gdybyś była pewna, że były chce Cię, by stworzyć z Tobą trwały związek, zostawiłabyś obecnego partnera?

To zabrzmiało trochę jakbyś poszukiwała wspólnika biznesowego a nie partnera

Excop
Przepraszam, że osobiście, ale prawda może być przykra.

Po prostu, obawiasz się "powtórki z rozrywki". Emocjonalnie bowiem, już dawno jesteś daleko od ślubnego. Ale mózg jest jednak organem, który każe myśleć także  o rzeczach nie związanych z uniesieniami, o których mówimy.
W tym ze wstydem, którego się obawiasz.
I cierpieniem małżonka, który przez jakiś czas, byłby narażony na niewybredne żarty poza jego plecami. Bo mało kto powie mu wówczas wprost w oczy, że nosi rogi od początku małżeństwa praktycznie.

Zdecyduj w końcu. Powiesz, jak to było z rozstaniem z byłym (Ty go rzuciłaś, ale z jakiego powodu?), czy wciąż chcesz udawać, że nie wiesz o czym piszę?

Otóż to. Chcę jednak, Xymeno, tę prawdę wydobyć, nie dając zbyć się półsłówkami i niedomówieniami.
Skrzywienie zawodowe, czy cóś?

Agat strasznie bawisz się tymi mężczyznami. To ze jesteś młoda ciebie nie usprawiedliwia. Dowartościować się chcesz czy jak bo nie rozumiem?
Tak ciebie czytam i widze ze ty nie kochasz meza ani tego bylego. Tylko siebie i swoja wolność. A może tak dla odmiany bylabys trochę sama żeby siebie zrozumieć, dowiedzieć się czego chcesz od zycia. Bo jak na razie to tylko bawic się i ok masz 25 lat. To po co był ten slub?

Wiesz sama ze związek z bylym się nie uda bo wtedy ciebie pilnowal i trochę ,,nekal,, swoja zazdroscia. To wyobraz się jak będzie ciebie pilnowal gdy wie ze oszukujesz meza i od niego odchodzisz przynajmniej emocjonalnie. To ciebie powstrzymuje?
A z drugiej strony mąż, znany, trochę nudny. Rzeczywiscie pogubilas się, ale moim zdaniem związek z bylym nie da ci nic dobrego. Ale to tylko moje zdanie. Mogę się mylic.

Ja pytałam nawet byłego wprost czy pamięta dlaczego się rozstaliśmy no i, że było to spowodowane m.in. jego zazdrością. Stwierdził, że teraz patrzy na to wszystko inaczej. Że wcześniej sam z tym walczył, przyznaje, że miał z tym problem. Ale teraz wie, że nie jest w stanie kogoś "upilnować" tak samo jak nikt nie jest w stanie upilnować również jego. Bo jeżeli ktoś chce zrobić skok to i tak go zrobi bez względu na to czy jest pilnowany czy nie. Że on teraz widzi, że ta zazdrość wszystko tylko burzyła i on sam też się źle z tym czuł i wykańczał. I, że teraz dojrzał do tego, że ma zupełnie inne podejście. I chciałby mi dawać każdego dnia max siebie, abym nigdy nie czuła "jakiś braków" i nie myślała nawet o tym, że mogłabym coś z jakimś innym. Żebym po prostu była szczęśliwa, bo to dla niego najważniejsze. Bo jak ja jestem szczęśliwa to i on. I jak ja mam stworzoną "bajkę", którą on mi daje to tak samo on żyje w "bajce".

Ja wiem, że on by zrobił dla mnie naprawdę wszystko. Za wyjątkiem zabicia kogoś. Tego by nie zrobił. Ja wiem, że gdybym powiedziała, żeby teraz w tej chwili przyleciał do mnie i już został to on by to zrobił. Dam sobie rękę uciąć. Jeszcze tego samego dnia by się spakował, rzucił wszystko i przyleciał do mnie, aby już ze mną zostać. Ja wiem, że to się wydaje "romantyczne do porzygania" i aż niemożliwe. Ale tak jest. Czy ktoś w to wierzy, czy też nie.

A ty dla niego co bys zrobila?
Dokładnie to sa tylko słowa. Liczą się czyny a nie słowa.
Ciekawe czy on ciebie szanuje jeśli wie ze jesteś mężatką a mąci ci w głowie.
Dla mnie to zagadka. I dlaczego godzi się na to żeby być kochankiem?

Liczysz na to, że tym razem byłoby między Wami inaczej?

Co z Twoim podejściem teraz? Bo widzę, że na siłę się umęczasz, nie chcąc odejść od męża i pognać za przygodą  - ciekawe dlaczego ani też przestać myśleć o byłym, który wcale taki idealny nie jest. Poza namiętnością, wspólną pasją i wspomnieniami raczej niewiele Was łączy.

Chcesz powiedzieć, że wzięłaś ślub po 4 latach, bo "tak trzeba" i "taka kolej rzeczy"? Gdzie w takim podejściu szacunek do drugiego człowieka, do Twojego męża? Gdzie szczerość z samą sobą? Czy może tylko teraz tak o tym mówisz, gdy przed oczami masz byłego partnera?

Moim zdaniem sama się nakręcasz i przez to jest Ci trudniej tę chorą sytuację zakończyć. Smaczku dodaje harlequinowska otoczka historii - pojawia się ON, dawna miłość, zmieniony o 180 stopni, już nie chorobliwie zazdrosny, ale między Wami wciąż ta sama namiętność, lecisz do niego 1000 km tylko po to, by go ujrzeć, poczuć to samo co wtedy, zaznać tylko niewinnego pocałunku, wszak do łóżka z nim nie pójdziesz, o nie, to nie w Twoim stylu! "Dość tego" - mówisz sobie, jednak skrycie marzysz o tym, by ponownie do Ciebie napisał, by ponownie GO zobaczyć, oddać się w jego ramiona... Czy nie tak to właśnie wygląda? Tyle że nie jesteś bohaterką powieści i w życiu happy endów nie ma - a przynajmniej nie przychodzą od losu tylko trzeba na nie zapracować. A do tego potrzebne jest podejmowanie decyzji.

Moim zdaniem boisz się odejść od męża, bo nie chcesz, aby spadła na Ciebie cała odpowiedzialność i wina za rozpad małżeństwa (również ze strony rodziny), a jednocześnie boisz się, że były wcale Cię do związku z powrotem nie przyjmie, ewentualnie że nie będzie tak kolorowo jak oczekiwałaś i... zostaniesz sama jak palec. Ze swoją upragnioną wolnością, która w samotności taka upragniona wcale nie będzie. Chciałabyś upiec dwie pieczenie na jednym ogniu, mieć byłego i mieć męża. Chciałabyś rozgrzeszenia i tego, by nie czuć z tego powodu poczucia winy.

Przeczytaj sobie posty Excopa. Zadał Ci mnóstwo wartościowych pytań, jednak odpowiadasz na nie pokrętnie. Odpowiedz więc przynajmniej sama przed sobą szczerze na tamte posty i zdecyduj czego chcesz.

dlaczego rozpadł się jego poprzedni związek ?

Nie no, fantastycznie. W takim razie pisz do niego, niech przyleci! Nie przejmuj się mężem, raz się żyje, wskakuj do ponownego związku z byłym Tylko później nie płacz, gdy będzie Ci robił awantury z powodu swojej zazdrości. W końcu męża zdradziłaś, to skąd pewność że jego też nie zdradzisz? Nie płacz, gdy sam skoczy w bok. Przecież on zrobiłby dla Ciebie wszystko - szczególnie aktualnie pomaga Ci w dobijaniu Twojego małżeństwa i dbaniu o własną samoocenę. Dwa słowa i zaciągnąłby Cię do łóżka.

Naprawdę wierzysz w to co piszesz czy wybielasz go przed nami?

Skrycie decyzję chyba już podjęłaś. Życzę Ci jednak, byś otrzeźwiała i nie przechodziła przez piekło przez swoja zamroczenie

Nie wybielam go. Piszę jak jest. Ok doświadczenie doświadczeniem, ale nie ma dwóch identycznych osób. Przypadki może są podobne, ale są to na tyle złożone historie, że ciężko z góry założyć, że coś się na 100% nie uda, albo uda.

Może akurat moja "historia" jest tą która zakończy się dobrze i może wcale ex nie ściemnia. Pewnych uczuć i emocji nie da się oszukać...

Wydaje mi się ze za bardzo jesteś pewna co do uczuć i zamiarów byłego i za bardzo lekceważysz męża. Ale to twoje życie, to ty się sparzysz ale spróbuj być  uczciwa choć wobec samej siebie.
Nie zdziwiłabym się gdyby kochanek i mąż się znali a ty o tym nawet nie wiesz. Zycie to nie bajka.

Nie podjęłam żadnej decyzji. Oprócz tego, że chcę urwać kontakt z byłym i spróbować zapomnieć. Jeśli to mi się uda to jest szansa na uratowanie mojego związku. Jeśli nie to nie ma to sensu i albo odejdę i będę sama lub z kimś zupełnie innym. Albo wrócę do byłego i spróbuję.

Zakładam, że gdyby się dowiedział, decyzja byłaby prosta - odprawiłby żonkę z kwitkiem.
Może się mylę.

Dobrze oznacza, że z czasem wiedziałabym, że to była dobra decyzja. I, że to jest to czego szukałam.

Tak moja wypowiedzieć dotyczyła byłego.