szpital psychiatryczny - Netkobiety.pl

Póki co nie jest zle tylko nie mam na nic sily i troche jestem przygoniona i denerwuje się innym oddziałem.

Chloe - próbuję zrozumieć, co piszesz, ale jest w tym dużo sprzeczności.
To oczywiste, że musisz nauczyć się żyć z rodziną - z wieloma problemami trzeba się skonfrontować, (nie można stosować uników), być może w twoim przypadku dom rodzinny jest takim problemem, z którym musisz się nauczyć żyć, (skoro nie chcesz/nie możesz się z niego wyprowadzić).
Próbuję zrozumieć jak matka, która jest oparciem dla ciebie, jednocześnie mogła tak pokierować życiem rodziny, że jest ci aż tak źle tam, czemu godziła się żyć z alkoholikiem mając małe dzieci na wychowaniu, czemu godziła się na wychowywanie twojego brata - na oprawcę i ciebie - na ofiarę. Przypuszczam, że twoja matka trzymała się kurczowo ojca-alkoholika, bojąc się zrobić jakiś samodzielny krok i mam wrażenie, że ty też powielasz ten schemat, bojąc się zmian. Nie krytykuję cię, wiem, jak ciężkie są to decyzję - ale czy umiesz sobie wyobrazić, że będzie ci jeszcze gorzej? skąd ten strach, że w dorosłym życiu nie poradzisz sobie?
Ostatnio przeglądałam książkę "Joga sposób na stres", tam autor sugerował, że jednym ze źródeł stresu są relacje z bliskimi, zaczynając od najmłodszych lat, gdy dziecko nie ma zaspokajanych swoich potrzeb emocjonalnych, to potem w dorosłym życiu czuje się niepewnie, nie ma tego wzorca wyuczonego w dzieciństwie, rzutuje to na relację w dorosłym życiu, a te problemy w relacjach z otoczeniem wpływają na psychikę.

Wierzę, że miała ciężko. Nie chodzi o zrzucanie winy, to i tak nic nie zmieni, chodzi o uświadomienie sobie pewnych schematów.
Dlaczego uważasz, że nie czeka cię lepsza przyszłość? dlaczego boisz się zmian? Jak sobie wyobrażasz najczarniejszy scenariusz swojego dorosłego życia (poza ucieczką na tamten świat)?

Sama przyszłość nie jest taka straszna, najgorsze co może cię spotkać to obudzić się na starość, nie zorientować się, że ta "przyszłość" stała się już teraźniejszością, czy nawet już przeszłością, że nic się nie zrobiło ze swoim życie, że ono przeminęło obok, z biernym własnym udziałem.
Kiedyś w jednej książce o depresji przeczytałam, że czasem najlepszą metodą jest przetestować swoje niepokoje, lęki. Jeśli za rok, gdy już skończysz szkołę, zdecydujesz się zamieszkać sama, w innym miejscu, jeśli ci się nie uda, to przecież będziesz mogła wrócić do domu, prawda?
Chloe - korzystaj ze szpitala, ze specjalistów, z terapii, zregeneruj siły, odpocznij, nabierz siły do życia w realu, nie martw się za bardzo o decyzję, które będziesz musiała podjąć w przyszłości, ale też nie bój się ich, nie bój się zmian.

Swoją droga - jeśli będziesz w szpitalu siedzieć w wakacje, to należało wybrać szpital nad morzem, albo w górach

Na pewno Twoja mama wychowywała Cię tak, jak umiała. Świetnie, że teraz wspiera Cię. Tyle tylko, że jednym z warunków Twego wyzdrowienia jest poradzenie sobie z uczuciami, które pojawiły się u Ciebie pod wpływem tego wychowania, a które dość starannie ukrywasz w najodleglejszych zakamarkach ciała, i które dają o sobie znać w najmniej oczekiwanych momentach, i które leżą u podstaw takiego, a nie innego myślenia o sobie i zachowania względem siebie. Zaprzeczanie uczuciom nie jest dobrą drogą.

Czym innym jest praca nad traumatycznymi doświadczeniami, czym innym wybaczenie, czym innym teraźniejsza relacja.

Okropnie sie ostatnio czuje, leki nie działają a ja leze i gapie się w sufit tylko. Nie mam sily jeść ani nic robić

skoro i tak leżysz i gapisz się w sufit, to może zacznij medytować? to co kilka stron temu pisaliśmy o uważności. Właściwie to polega na tym samym... leżysz i gapisz się w sufit, ale jednocześnie relaksujesz się

Nudzić to się nie nudze bo właśnie mam książki i cos do pisania i na terapii robimy różne rzeczy ale mnie wszystko meczy. Udalo mi się wczoraj wyjść na godzinę na dwór a nie wychodziłam tydzień

Książki Agathy Christie ale i tak malo bo nie mam siły

Chyba nigdy nie czytałam jej książek, jakoś nie pociągały mnie kryminały. Dobre? Warto przeczytać, czy raczej to taka klasyka, która wypada znać, ale szału nie ma.

Jestem na oddziale leczenia nerwic i odżyłam. Mam znajomych z podobnymi problemami, uczę się siebie i wyrażania uczuc i emocji. To jest miejsce dla mnie.

chloe, też przeczytałam cały Twój wątek i trzymam kciuki za Twoje wyzdrowienie

Z chlopakiem nie mam kontaktu postanowiłam zerwać. Dla mnie to lepiej. Teraz skupiam sie na leczeniu. Pomagają mi wizyty u psychologa i terapie. Mozna dużo wyciągnąć.

Zaczęłaś.

chloe, cieszę się

trzymam.kciuki za Ciebie

Chloe, sama spójrz, ile osób Ci kibicuje!

Witaj chloe ja również bardzo kibicuje ci w powrocie do zdrowia , przeczytałam Twój post i zrozumiałam , ze nie jestem sama również leczę sie na podobne schorzenie i jest różnie , ciekawi mnie , czy Ty cierpisz na lęki , nadal przebywasz w szpitalu? jak teraz u Ciebie ? pozdrawiam Cię

Hej, chloe2.

Ta wiadomość ostatnia napisana przez Ciebie jest piękna. Bardzo miło się czytało. Trzymam mocno kciuki, nie dziękuj, tylko idź do przodu. Bardzo Cię podziwiam, dziewczyno!

najwyraźniej zasoby łez już wyczerpałaś, teraz już będzie tylko lepiej 

Super to słyszeć !!! Ściskam mocno

Długo mnie nie było, życie mi się pozmieniało. Toksyczny związek z psychopatą bardzo mnie niszczył, dopiero wreszcie odżyłam i mogę czuć się lepiej. Nowy, zdrowy związek daje mi siły

Nie miałam żadnego terapeuty i przez tp też wpakowalam się w taki związek. Tak bardzo bałam się że będę sama. Są gorsze i lepsze momenty ale najważniejsze w przejściu przez tp wszystko jest wsparcie drugiej osoby.
Przez ten czas kiedy mnie nie było zmieniłam pracę, awansowałam, ostatnio po rozstaniu i odnalezieniu porządnego faceta, poszłam na studia
Mam nadzieję że mnie wszystko nie przerośnie

Do psychiatry co jakiś czas chodziłam ale ma terapię brakowało mi czasu, który wypełnial mi były toksyczny partner. Na nfz ciężko się dostać do specjalisty a niestety nie było mnie stać na to żeby sobie pozwolić na wydatek 150 zl tygodniowo na wizytę