szpital psychiatryczny - Netkobiety.pl

Nie wiem, jak wygląda to w Polsce.
We Francji na oddziale dla kobiet były pokoje dwu i trzyosobowe, każdy miał osobną łazienkę.

Najlepiej zadzwonić do szpitala, do którego masz się zgłosić i wypytać o wszystko.

Dobrze, że się zdecydowałaś. To duży krok do przodu.

Na Nowowiejskiej słyszałam niedobre komentarze. Zastanawiałam się nad Tworkami w Pruszkowie bo to duży szpital i mogą miec miejsce jak sie uda. No i chyba nie jest tam tak zle. Strasznie sie stresuje ale nie mam wyjścia mój stan sie pogarsza.

Mam koleżankę, która obecnie przebywa na oddziale zamkniętym, zaburzenia odżywiania.
Nie polecam zabierać biżuterii, elektroniki. Takie rzeczy giną potem z depozytów . Podobno pacjenci mogą mieć takie małe radio w swoim posiadaniu, oczywiście zero ostrych przedmiotów (nie wiem,jak jest np. z depilacją,czy obcinaniem paznokci). Warto też zaopatrzyć się we WSZYSTKIE niezbędne kosmetyki, środki higieny, nie jakies drogie cuda. No i zero niepotrzebnych, np. tych do makijażu, bo faktycznie kradną. Jest też tak, że odwiedzać Cię mogą tylko niektórzy (zależy w sumie, jaką "rangę" ma Twój oddział) i też nie za często mogą coś przynosić. To poważny krok, ale pod dobrym okiem specjalistów masz drugą szansę na spokojne życie.
Przykro mi, że nie umiem wnikliwiej odpowiedzieć na Twoje pytanie, ale ta znajoma dość nagle podjęła decyzję o leczeniu i na drugi dzień już była w placówce, więc nie opowiedziała nam za dużo - sama za wiele tego dnia nie wiedziała na temat tego, czego się spodziewać.
Pozdrawiam!

Moja siostra obecnie leczy się w Instytucie Psychiatrii i Neurochirurgii w Warszawie (bodaj na Sobieskiego - nie mam pamięci do adresów). Oddział dziecięcy i młodzieżowy, więc nie dla ciebie. Ale podejrzewam, że jeśli ten działa dobrze, to i oddział dla dorosłych trzyma poziom. Moja siostra trafiła do szpitala w stanie strasznym, obecnie prawie całkiem wróciła do stanu sprzed załamania, więc przynajmniej jej ten pobyt pomaga. Warunki są ok., ale w standardzie szpitalnym. Łazienki na korytarzach. Drzwi są, ale zamków z oczywistych powodów nie ma. Drzwi do pokojów są w pełni przeszklone, żeby personel mógł na bieżąco kontrolować pacjentów.

Z praktycznych rad - faktycznie bierz tylko to, co ci potrzebne, bo kradzieże się zdarzają często. Kosmetyki do higieny, dobry balsam i krem nawilżający (na oddziale mojej siostry woda mocno chlorowana, siostra miała przez kilka dni egzemę). Depilacja wyłącznie kremem lub plastrami - o maszynkach mowy nie ma. Nożyczki do paznokci mogą przynieść rodzice na wizytę, ale posiadać ich przy sobie nie można. Ciuchy - na obserwacji siostra musiała nosić szpitalną pidżamę, ale teraz już normalne dresy, pidżama na noc. Wiem, że u siostry na oddziale można mieć telefon, ale tylko taki bez aparatu/kamery. Wizyty w tygodniu są mocno ograniczone, ale w weekendy są całodzienne, a niektórzy pacjenci mają weekendowe przepustki do domu.

To chyba tyle. Jak masz dodatkowe pytania - śmiało. Jak umiem, to odpowiem.

Z personelem dużo do czynienia nie miałam, bo akurat mogę bywać tylko na 25minutowych wizytach w tygodniu (nie wiem, czy na oddziałach dla dorosłych też są takie obostrzenia, może wizyty w tygodniu są dłuższe). Ale z krótkich kontaktów, opinii siostry i jej rodziców (siostra jest cioteczna) wydaje się, że personel jest w porządku. Łazienki są czynne cały czas, nikt w drzwiach nie legitymuje. Pacjenci się między sobą dogadują, kto kiedy idzie brać prysznic - można wziąć kogoś do popilnowania drzwi, jak się boisz, że ktoś ci wlezie pod prysznic.

Zasady bezpieczeństwa są surowe. Żadnych ostrych narzędzi, więc maszynek też. Moja siostra przez pewien czas nie mogła mieć nawet słuchawek, chyba że na bluetooth. Ale nie ma tam żadnego wojskowego drylu, pilnuje się przede wszystkim terapii i zabiegów. Można też mieć własne jedzenie (jest na oddziale mała kuchenka dostępna dla pacjentów - nic sobie nie można ugotować, ale da się zrobić herbatę, jest lodówka, są zamykane na kluczyk szafki, gdzie możesz coś przechować - wszystko trzeba opisać imieniem i nazwiskiem).

Tak, w Warszawie. Nie mam pojęcia jak jest ze skierowaniem - moja siostra trafiła na ostry dyżur. Najlepiej zadzwoń do szpitala i zapytaj jak wygląda przyjęcie na oddział i co trzeba mieć, a czego nie wolno.

Dajcie znać jesli ktos wie czy od razu mam zostac w szpitalu po okazaniu skierowania czy mogę następnego dnia

Dzięki wielkie za odpowiedzi mam nadzieje ze uda mi się dostać do dobrego szpitala i moj stan się poprawi...

Wykorzystaj jak najlepiej ten pobyt, współpracuj z terapeutami, po to tu jesteś. Zrób wszystko, żeby wrócić do zdrowia. Trzymaj się!

To wielka zmiana i moja psychika niezbyt dobrze na to reaguje. Dali mi jakies nowe leki i wczoraj spalam ale znowu miałam koszmary. Troche sie zalamuje momentami chce mi sie strasznie płakać.

Może i tak. Nie chce za bardzo plakac przy wszystkich i głupio mi ale rozmawialam z pacjentami i jedna dziewczyna powiedziała mi ze wszyscy tu jesteśmy chorzy wiec nie ma co się wstydzić bo nie tylko ja mam problem ze jestem w tym szpitalu. Niby oczywiste ale dalo mi do myślenia. Nie czuje póki co poprawy i nie wiem co będzie kiedy stąd wyjde.

I słusznie. Jesteś tam przecież z jakiegoś powodu i po coś. Kiedy uświadomisz sobie, a potem za każdym razem pomyślisz, że każdy z pacjentów też trafił tam z określonego powodu i po coś, to będzie Ci łatwiej - otwierać się, mówić o sobie, uzewnętrzniać emocje. Tam naprawdę nikogo nie dziwi ani to co się z Tobą dzieje, ani to co mówisz, ani w jaki sposób się zachowujesz. Pamiętaj, że ci ludzie są do tego przyzwyczajeni, dla nich jest to codzienność, a są po to, aby Ci pomóc. Z kolei Ty samej sobie też pomóż i pozwól pomóc. Jeśli czujesz napięcie lub smutek, to nie tłum tego, a jak sobie solidnie popłaczesz, to od razu powinno być lżej.

witaj chloe,
mam nadzieję, że pobyt w szpitalu przyniesie oczekiwane efekty. Mocno trzymam kciuki i wierzę w ciebie. Bo kto, jak nie Ty

Czytając posty też odniosłem takie wrażenie jak ty i tak samo a wręcz z małym niedowierzaniem przyjąłem fakt że musi "odwiedzić" na jakiś czas to miejsce aby było lepiej w przyszłości.

Nie ma chyba ludzi którzy lubią odwiedzać szpitale lub nawet przychodnie Pamiętam jak mając 14l miałem być hospitalizowany na oddziale na 3 dni w CZD w celu wykonania szeregu diagnostycznych badań. Jak usłyszałem ten scenariusz to byłem bardzo niezadowolony, smutny, przygnębiony i nie chciałem iść - no bo jak to, ja zawsze taki "happy" tryskajacy energią i żywy będę musiał przebywać z osobami które naprawdę są chore a mi niby coś tam tylko wykryli ale  w sumie mało groźnego. Przyszedł dzień stawienia się na oddział - niedziela i muszę przyznać, że "poleciałem w beksa" - zacząłem płakać xD no ale mus to mus.
Pojechałem na ten oddział do szpitala z ojcem no i tam przyszło jakby zbawienie. Ktoś dopatrzył się na szczęście że mieszkam 6km od szpitala i przecież rodzic może ze mną przyjeżdżać codziennie przez kolejne 3 dni- tak to była z ich strony pewnie oszczędność łóżka Poczułem się tak jakbym był jakimś Herkulesem ^^ i wiedziałem, że jutro to będzie super dzień. W sumie do końca nie był taki bo miałem próbę wysiłkową na czczo, nie jadłem od pobudki chyba od 6 rano do 11 i jak mi wbijali igłę w żyłę po badaniu na bieżni to wychodząc z tego pokoju zemdlałem na korytarzu, oo tak przy jakichś obcych ludziach Ale i tak po tych badaniach w tym dniu byłem w sumie szczęśliwy.

Mimo, że Ty już jesteś w szpitalu to myślę jednak, że też powinnaś sobie tak mówić - jutro będzie lepszy dzień. W końcu pewnie sie przyzwyczaisz i miejmy nadzieję, że terapia przyniesie rezultaty. Jak to sie mówi - Nie od razu Rzym zbudowano

No widzisz, z każdym dniem jest coraz lepiej .

Taka świadomość, że inni mają podobnie może okazać się niemal bezcenna, a nawet potrafi zadziałać jak swego rodzaju terapia. To naprawdę pomaga, kiedy widzimy, że to wszystko, co się z nami dzieje i w jaki sposób reagujemy, nie jest jakieś odosobnione.

Jeśli mogę zapytać - ilu pacjentów przebywa z Tobą w sali? Jesteście podzieleni mniej więcej według kategorii problemu, z którym przyszliście? Możesz mieć własną odzież (piżamę, dres) czy wyłącznie szpitalne?

Trzymaj się!
Nie było mnie tu długo, mówiąc szczerze jestem w szoku.
Najgorsze jest to, że potem będzie ciężko z pracą
Niby w świetle Kodeksu pracy pracodawca (co do zasady, są wyjątki) nie może żądać takich informacji, ale wiadomo, bywa różnie.
I jak ze szkołą? Macie tam jakieś zajęcia?
Ty przed maturą jesteś   Dasz radę zaliczyć rok?
Myślę że ta nerwica natręctw nie jest największym problemem - wiele osób ją ma, np. moja mama sprawdza po kilka razy zawsze czy wyłączyła prąd gdzie trzeba albo czy zamknęła drzwi, albo gdzie jest kot, ale myśli samobójcze wyleczyć musisz
"Byłam" w szpitalu psychiatrycznym raz. Oczywiście z Wydziału, bo takie "wycieczki" mamy. I szczerze mówiąc "rygor" i uprawnienia pracowników są większe w szpitalach psychiatrycznych niż w zakładach karnych - niestety w tych drugich mają więcej luzu...
No, może z tą różnicą że "przysługuje" im z urzędu 1 prysznic na tydzień (2 na wniosek) i nie mogą korzystać z Internetu (co do zasady...). Ale i tak mają więcej "luzu" - wychodzą na "spacerniak", robią sami sobie posiłki dla wszystkich, mogą mieć telewizor w celach (ale muszą sami go sobie zorganizować), no i - choć to zależy od rodzaju zakładu karnego - mogą chodzić we WŁASNYCH ciuchach. Kobiety się malują, nawet zawieszają sobie w celach różne ładne rzeczy.
No i nie są otępiani lekami, to przede wszystkim.

Kiedy wychodzisz?

Myślisz o jakiejś terapii, by się wreszcie uwolnić od źródła problemów? Masz pomysł co po szpitalu?

Kammis wyjasnij mi proszę swoje " najgorsze, że później będzie problem z pracą"? Coś Ci się chyba pomyliło.

Jak zwykle pomieszało się coś Kammisi. Chyba, że mówimy o pracy w służbach i takich tam. Ale jest przecież bardzo wiele innych pięknych zawodów.

Trzymam kciuki Chloe.

Chloe tez kiedys przebywalam na oddziale tyle ze dzieciecym w Garwolinie. Kuchnia tylko pod nadzorem czas przeznaczony 50 min dziennie telewizja w weekendy, zakaz telefonow. Na korytarzu byl aparat na karty. Pokoje 3-4 osobowe drzwi nornalne bez zamkow. Lazienki podobnie tyle ze prysznice tylko z kotara.odwiedziny w weekendy tylko przepustka do domu mozliwa po 2 tygodniach pobytu. Szkola na terenie wyjscie na miasto dwa razy w tygodniu z grupa(czyt. Do tesco;D) pobyt 3 msc wiekszosc turnusow jak zwyklismy nazywac pobyt tyle trwalo oddzial polzamkniety. Pozdrawiam
Ps. Sorry za literówki pisze z telefonu potężnie zawirusowanego, mega sie wiesza

Dokładnie - tylko praca z bronią. Policjant lub żołnierz. I wtedy masz testy psychologiczne. Nikt nie ma prawa dowiedzieć się o Twoim pobycie, no chyba, że sama się pochwalisz na interview

Daruj sobie "jak zwykle".
Tak, mówimy o specyficznych zawodach.
I również o tym, że NIEOFICJALNIE wiadomo, że pracodawcy pytają o naprawdę różne rzeczy. A w mniejszych miejscowościach to już w ogóle.
O to czy kandydatka planuje dzieci również TEORETYCZNIE pytać nie wolno, prawda?
"pięknych zawodów"? ja myślałam, że zawód ma być przydatny, dla Ciebie ma być piękny, no cóż.

Na Sobieskiego podobno warunki jak w Tworkach. Zalezy na jaki oddział w Tworkach sie trafi tez. U nas nie ma kontroli w łazience i troche prywatności mamy.

Mam koleżankę, która jest teraz na zwolnieniu wystawiony od psychiatry, fajna dziewczyna, bardzo dobry pracownik, ceniony przez pracodawcę.  Do tej pory nikt nie wiedział, że dziewczyna ma problemy ze sobą.  Niestety teraz ktoś zobaczył jej zwolnienie i zaczęły się komentarze, że pracuje. . .  A leczy się u psychiatry.  To jest straszne, że koleżanki, które tyle lat się znają i tak pięknie mówią w oczy, potrafią tak obgadywać za plecami.  Mają teraz temat do rozmów.  Przykre to jest.

Po takiej akcji - kadrowa rodem z PRL powinna wylecieć na zbity pysk z pracy, powinna obowiązywać ją jakaś tajemnica zawodowa, a nie plotkowanie na pełny etat. Uwielbiam takie historię - jak w jednej chwili z fajnej dziewczyny robi się "psycholka", no ale jeśli gdzieś żyje się z prawdziwym psycholem, który jest niebezpieczny nie dla siebie, ale dla otocznia, jak kogoś zabije, to odzywają się głosy - dlaczego nie leczył się, dlaczego nie odizolowano go, itd. Dlaczego jak ktoś ma katar, wrzody, złamaną rękę to ma prawo się leczyć, a jak ktoś ma chorą duszę to nie? Myślę, że to powoli się zmienia - dzisiaj ci co mają depresję, są akceptowani, myślę, że z czasem leczenie w szpitalu psychiatrycznym będzie tak samo odbierane jak leczenie w innych szpitalach.

Chloe2 życzę ci szybkiego powrotu do zdrowia

Dzieki za mile słowa. To czy samemu mozna wyjść pewnie zalezy od przypadłości i stanu zdrowia.

Przykra sprawa.. Pamiętam jak pisałyśmy a propos Twojej obsesji na punkcie odchudzania, a i tak jesteś już takie "5 minut", chudzinka.
Przypomniałam sobie siebie w Twoim wieku i jakim byłam 1 wielkim zlepkiem kompleksów, mimo że faceci się za mną oglądali. Nie szło mi wytłumaczyć niczego, a potrafiłam nie jeść całymi tygodniami, wylądowałam w szpitalu.. także znam temat problemów z odżywianiem można powiedzieć z autopsji i od podszewki

Nie wiedziałam, że u Ciebie to poszło aż tak daleko..
Jeśli czujesz że tam możesz uzyskać pomoc - spróbuj, jak najbardziej.
Szkoda, że nie masz w nikim wsparcia, ale ja też nie miałam, więc rozumiem to.

Szukaj, nie poddawaj się, małymi kroczkami ktoś Cię naprowadzi na właściwy tor myślenia, otworzysz się na inne perspektywy. Życie potrafi być naprawdę bardzo interesujące, uwierz mi
Nie ma sensu na tym etapie żebyśmy Ci rzucali tutaj tytuły książek czy filmiki do obejrzenia, najpierw musisz się trochę uspokoić, nabrać dystansu i stworzyć przestrzeć do absorbowania nowych informacji, a przede wszystkim "być głodna" innego spojrzenia.

Trzymam kciuki.

To dobrze, że już wychodzisz. I to smutne, że najczęściej do takich miejsc trafia się przez rodzinę. Ja sobie jakoś poradziłem sam po tym zeszłorocznym podłamaniu dość mocnym. Teraz jest ok, chociaż sytuacja rodzinna nie zmieniła się w zasadzie wcale. Tylko ja na to jakoś inaczej tak patrzę. Czasami jest lepiej, a czasami gorzej. Jeden problem to, że nie śpię, ale z małym dzieckiem i tak nie śpię to co za różnica. Fajnie, że chcesz podjąć terapię po wyjściu. Ja się zraziłem z powodu olania przez psychologa i odpuściłem. Idzie wiosna, ładnie się na dworze robi, można będzie spędzać czas na świeżym powietrzu, wybrać się na długą przejażdżkę rowerową na łonie natury. Mi to pomaga, szczególnie jak jadę sam swoim tempem. Skończysz szkołę i najlepiej jak opuścisz dom rodzinny. Czasami to jedyne wyjściem odciąć się od tego wszystkiego i zacząć żyć własnym życiem.