szpital psychiatryczny - Netkobiety.pl

No właśnie, to jest to o czym pisałam kilka postów wcześniej - jedziesz do szpitala, aby odpocząć od domu. Ile razy będziesz mogła powtórzyć ten scenariusz? <pytanie retoryczne>

Ja, podobnie jak Wielokropek, kładąc się wieczorem, cieszę się, że nadal żyję, a im dłużej żyję, tym bardziej się z tego cieszę. Kiedy dotkniesz śmierci, kiedy czujesz i widzisz jak wiele inni oddaliby za to, aby się z nią jeszcze nie spotkać, gdy widzisz w ich oczach strach, czasem przerażenie, a potem, gdy zabiera ważnych dla Ciebie ludzi, to na własne życie zaczynasz patrzeć z zupełnie innej perspektywy.
Pytasz po co żyjemy? Od wieków ludzie się nad tym zastanawiają, a każdy znajduje w tym własną odpowiedź. Ja zwykle powtarzam - życie jest krótkie, trzeba się nim cieszyć tu i teraz i czerpać tyle, ile dam radę, bo umrzeć zawsze zdążę.

mając zycie ciagle w strachu i sutku ciężko się z niego cieszyc. tym razem jade na długo do szpitala i będę miała terapie wiec może naucza mnie tam radzic sobie z sytuacja w domu. nie mogę uciekać od domu bo nie mam szans na wyprowadzke i wiem o tym bardzo dobrze. poza tym nie chce tego robic, to mój dom i nie chce z niego uciekać przez kogos

dzięki wszystkim za dobre słowa. chce poki co nauczyć się zyc w tym właśnie domu bo nie mam wyjścia. nie uciekać i nie bac sie tylko to wytrzymać.

Chloe jesteś inteligentną dziewczyną, ale chyba trochę kokietujesz z tym sensem.

Czy się mylę, że twoje próby samobójcze, to wołanie o pomoc, a nie ostateczna decyzja pożegnania się z życiem?
Odrzucasz sens życia - że ma ono jakąś wartość. Co ci zostaje? ... trwanie, byle-jaka egzystencja, poddawanie się cierpieniom od których chcesz odpocząć w szpitalu? Po co?
Jesteś na progu dorosłości - wcześniej czy później będziesz musiała zacząć funkcjonować jako dorosła osoba - chodzić do pracy, płacić rachunki, być może będziesz miała rodzinę. Rzecz w tym, że takie osoby, które dają się nieść życiu jak jak liść na wietrze, powielają schematy - chcesz do końca życia być zawieszona w takim stanie, jakim jesteś teraz, chcesz zafundować swoim dzieciom (jeśli kiedyś je będziesz miała) takie dzieciństwo jakie sama miałaś?

Mam nadzieję, że nie pójdziesz moimi śladami.
Uwierz, nie potrzebujesz TEGO TYPU doświadczenia.

nie jest łatwo o tym nie myśleć. lekarz powiedział mi ze potrzebuje terapii bardziej niż leków. dlatego chce ją podjąć.

Nie zamykam sie na nowe doświadczenia. Szpital jest miejscem odpoczynku i musi nim byc bo inaczej bym się wykonczyla.

Rozumiem, ale z jednym nie mogę się z tobą zgodzić. Życie to jest swego rodzaju krótki epizod w drodze do wieczności, test który każdy z nas musi zdać, rozumiem że jest ci ciężko przez co przeszłaś, nikt z nas nie chciałby być chory ale to nie my wybraliśmy to tylko przypadek. Ja też mam czasami bardzo czarne myśli, nie chce mi się żyć i nic robić najchętniej bym spał cały dzień. Ale nie mogę się przecież zabić, mam powód żeby żyć dla Boga, dla rodziny i przyrody którą kocham. Ucze się dostrzegać piękno w prostych rzeczach, które dla wielu nie istnieją. Życze ci żebyś znalazła osobe która pomoże ci nieść twój krzyż, w końcu wszyscy dźwigamy go.

Chloe,  nikt za Ciebie życia nie przeżyje,  każdy może Ci doradzać, dawać wskazówki, ale TYLKO OD CIEBIE zależy co z tym zrobisz i jak będzie wyglądało Twoje życie.  Dzieckiem już nistety się nie staniesz. 
Pamiętaj, że TYLKO TY SAMA, możesz sobie pomóc.
Czy Ty, nie masz żadnych zainteresowań?  Żadnych koleżanek, z którymi można gdzieś wyjść, porozmawiać.  Może zapisz się na jakieś zajęcia, typu taniec, gimnastyka, siłownia, basen.  Zrób coś dla siebie, co Ci sprawi przyjemność. Oderwie od przykrych myśli.
Pracować dorywczo też byś mogła. Idą wakacje, można znaleźć sobie pracę.  Poznasz tam innych ludzi, i będziesz miała zajęcie, które wypełni Ci czas.  Nie chodzi o to, żebyś miała zostawić szkołę.  W jednym miesiącu możesz popracować,  w następnym gdzieś za to wyjechać, zrelaksować się, zobaczyć, że życie jest piękne. Znam bardzo dużo osób, w Twoim wieku, które tak robią.
Jesteś już dorosła, zdrowa, weź życie w swoje ręce.
Rozumiem, że Ci ciężko, też mam nerwicę, która mnie wyniszczyła, ale samo uzależnień, się nad sobą, nic nie da.
Co z tego, że pójdziesz do szpitala? Kiedyś z niego wrócisz i żyć trzeba będzie dalej.
Domu nie lubisz, szkoły nie lubisz, od chłopaka, się oddalasz, do brata nie pojedziesz, bo nie chcesz być na jego utrzymaniu rozumiem.  Dzieckiem jego nie chcesz się zajmować, a może to by Cię trochę oderwało, od rozmyślań.  Do pracy, też Ci się nie chce iść,
Jesteś ze wszystkim na nie,  nic Ci nie pasuje. Najlepiej zamknąć się w szpitalu, niech inni koło Ciebie chodzą i się Tobą zajmują, bo Ty biedne maleństwo jesteś.  Na co Ty liczysz, że wyjdziesz ze szpitala i Twoje życie zmieni się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki?  Zastanów się, czy Ty naprawdę z tego wyjść? I co zrobiłaś sama dla siebie, żeby to życie zmienić.
Jak to wszystko czytam, co piszesz, to wydaje mi się, że masz za dużo wolnego czasu,  brak Ci jakiegoś zajęcia, które wypełni Ci czas.

żanetka kompletnie nie rozumiesz o co chodzi. myślisz ze nie pracowałam nigdy? co roku w wakacje musiałam pracować dorywczo żeby kupic sobie jakies ubrania, telefon, komputer, bo rodzice nie zapewniali mi tego. nie rozumiesz czym jest depresja, jak ciężko czasem wstać z łóżka, jak szybko męczy cie nauka, czytanie, jak szybko meczysz się fizycznie a zainteresowania przestają cieszyc. często nazywane lenistwem a doprowadza do śmierci. nie da się o tym zapomnieć i nic nie jest w stanie mnie "oderwać" od tego stanu bo to CHOROBA a nie mój wybór.
poza tym jade do szpitala na przynajmniej 3 miesiące wiec pracować w te wakacje nie będę

Nie wiem, czy cię to pocieszy, ale nigdy w życiu nie chciałabym być drugi raz nastolatką - nie miałam aż takich przeżyć jak ty, ale chroniczną depresję, wracającą długo i zbyt często w dorosłym życiu.
Potem jest już łatwiej, zwłaszcza gdy sama decydujesz o swoim życiu. Czasem bywa to dużym wyzwaniem, czasem wolałabym aby ktoś się mną zaopiekował, ale z drugiej strony - wiem, że to kim jestem, co mam, czego doświadczyłam, nauczyłam się - to jest moja decyzja, moja sprawa, moja wina/zasługa.

Czasem pomaga nie myślenie o sobie, ale o innych, że inni mają gorzej. Myślałaś, by zaopiekować się jakimś bezdomnym zwierzakiem po powrocie ze szpitala?

Chloe, mam nadzieję, że zdajesz sobie sprawę, że psychoterapia bez Twojej woli walki i zaangażowania nie usunie problemów jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. To nie działa jak antybiotyk, który wystarczy przyjmować we właściwej dawce i o określonej porze, a on już sam wywołuje w ogranizmie pożądany skutek. Czasem jest to naprawdę bardzo długa i żmudna praca, która będzie wymagać od Ciebie wysiłku.

Samo chodzenie nie wystarczy.
Musisz zmienić sposób myślenia.

Chloe, idziesz do szpitala ze świadomością, że ''tam odpoczniesz''.
Podchodzisz, moim zdaniem, źle do tego. Nie pomożesz sobie w ten sposób.

Idziesz tam walczyć o swoje zdrowie i życie. Weź to pod uwagę.

To dobrze, bo odniosłam nieco inne wrażenie. Tu zresztą zgadzam się z Cyngli, że słowo "odpoczynek" bardziej sugeruje ucieczkę od problemów niż rzeczywistą chęć podjęcia walki. 
Chloe, życzę Ci jak najlepiej, a przede wszystkim, żeby najbliższy czas wyrwał Cię ze szponów choroby. Na podjęcie kolejnych kroków przyjdzie właściwa pora.

Zaczynam żałować ze przyjechałam. Nowe miejsce, inny oddział. Nie znam nikogo. Oby jak najszybciej przenieśli mnie na leczenie nerwic

Nic chyba trudniejszego mnie nie spotkało niż walka o zycie

Masz dopiero 20 lat. Jeszcze Cię spotka wiele trudnych doświadczeń, przeżyć. Na tym polega życie.
Nie warto marnować sił i czasu na pierdoły. Teraz Twoim celem ma być powrót do zdrowia.

Nie przesadzaj dziewczyno - to co jest największą męczarnią i cierpieniem siedzi przede wszystkim w głowie!

Nie żyjesz w takiej Korei Północnej, w ciężkim reżimie, nie sądzę byś przeżywała fizyczne męczarnie, cierpienia. Masz dom, chłopaka, chodzisz do szkoły, gdy potrzebujesz masz dostęp do opieki medycznej, prawdopodobnie nawet jeśli twoja rodzina nie jest bogata, to raczej nie głodujesz, nie jesteś w rejonie objętym wojną, nie jesteś kobietą w państwie ISIS . Wiem, że dla osoby w takim stanie jakim ty jesteś teraz, to nie jest wielkie pocieszenie, że inni mają gorzej, ale empatia pomaga, notoryczne i chroniczne nie koncentrowanie się na sobie, ale zrobienie czegoś na rzecz innych daje dużo satysfakcji. Paradoksalnie nie myślenie o sobie, o tym jaki świat jest ch***** pomaga.

Kiedyś czytałam książkę Alain Bombard "Dobrowolny rozbitek". Autor z tego co pamiętam to lekarz, ratownik morski, prowadził obserwację przy okazji akcji ratowniczych. Konkluzja była prosto - większość małych dzieci udaje się uratować nawet jeśli długo dryfują po oceanie, a organizm ma oznaki wyczerpania, bo one nie myślą o zagładzie, mają całkowitą ufność w dorosłych, że ich wyratują, za to wielu dorosłych, nawet po 2-3 dniach dryfowania, nie udawało się odratować, mimo iż medycznie - nie było przyczyny (ani odwodnienie, ani wygłodzenie, ani inne obiektywne przyczyny)... bo się poddawali, nie chcieli walczyć o życie.

Fizyczny ból ma sie nijak do psychicznego. Nie umiem się z niczego cieszyć

Przesadziłaś.

Wierzę w dobre intencje Cyngli.
I jestem przekonana, że rozmawia z tobą próbując pomóc tak, jak potrafi najlepiej.

Możliwe, że potrzebujesz pobytu w szpitalu. Sama jednak napisałaś o nim jako o miejscu odpoczynku (ucieczki od codzienności).
Rozumiem, że również jest to miejsce, gdzie poddana zostajesz terapii. Bo właśnie terapia jest dla ciebie najważniejsza. Poza szpitalem też, a może przede wszystkim.

Wiesz doskonale, że od oceniania jestem daleka. Wiesz też, że przeżyłam to, co Ty przeżywasz teraz.
Nie wątpię, że potrzebujesz leczenia. Twierdzę jedynie, że nie potrzebujesz jęczenia/taplania się w negatywnym myśleniu - jest Ci ciężko i bez tego.
Bez zmiany podejścia NIE WYZDROWIEJESZ.

Wielokropku, próbuję pomóc Autorce, zanim zrobi sobie krzywdę.
Sama nie otrzymałam ani wsparcia, ani pomocy w momencie, gdy ich potrzebowałam.
KAŻDA reakcja, choćby złość/wkurzenie/cokolwiek, byle nie OBOJĘTNOŚĆ - mogą na nią wpłynąć.

------------------------------------------------------

Chloe - te zasady, które Cię męczą - to jest właśnie część leczenia.
Bo powrót do zdrowia nie będzie przyjemny ani łatwy. Ani szybki.
Te 12 tygodni może się okazać niewystarczające.
Dlatego zmobilizuj się na tyle, byś mogła w całości wykorzystać ten czas. To b. ważne.

Gdybym przestala "zajmować  miejsce" w szpitalu to nie miałabym szansy na leczenie bo mi jest potrzebna terapia. Nie jest łatwo osobie chorej nagle zmienić myślenie bo wlasnie takie myślenie powoduje choroba.

Dziewczyny dajcie czas, by lekarze, terapia mogły zadziałać.
Każdy wie, że jest to długa droga, każdy z nas wie, że człowiek który ma myśli samobójcze nie zareaguje tylko na słowa - zmobilizuj się, zacznij się myśleć inaczej, czasem niestety trzeba na własnej skórze dojrzeć do cudzych mądrości. Nawet "normalne" osoby nie znajdują motywacji, by zrobić coś ze swoim życiem, coś zmienić, a Chloe - już zrobiła pierwszy krok - pojechała do szpitala, podjęła leczenie, teraz trzeba dać czas Chloe i jej terapii na sukces.

Nie wiem, ale mogę przypuszczać, dlatego wielkie brawa dla Ciebie!

Ranem gorsza depresja mnie lapie. To jest jakas tragedia

Tutaj jest lepiej bo jest większe zainteresowanie ze strony lekarzy i pielęgniarek a na poprzednim oddziale średnio z tym bylo. Leki mam nowe, antydepresanty.

Kwalifikacje na terapie będę miała w przyszłym tygodniu. Jeszcze tydzień na tym oddziale będę ale nawet mi się tu podoba

Mam nadzieję byc na wszystkich zajęciach terapeutycznych. Mam nadzieje ze miną lęki i powstrzymam natręctwa

Chloe, nie myślałaś o tym żeby znaleźć jakąkolwiek pracę w Wawie, typu sortownia, hurtownia lub pakowalnia na początek (tylko nie call center i nie sprzedaż bezpośrednia) i kawałek pokoju lub malutką kawalerkę w zasięgu kolejki podmiejskiej? Przecież jeżeli dom jest notarialnie Twoją własnością to i tak nikt Ci go nie zabierze. Myślę, że powinnaś uciec stamtąd na jakiś czas.

Jesteś w szpitalu - bo musisz odpocząć, wzmocnić się, a przede wszystkim - nie musisz już teraz podejmować decyzji. Po prostu - przemyśl, jak już będziesz wiedziała, dlaczego tak bardzo chcesz tkwić w domu, mimo iż cię to wyniszcza, (to na pewno pomoże ci w terapii, w twoim życiu po wyjściu ze szpitala), to napisz nam. Szkoła to jedno - warto domknąć ten rozdział, ale przecież możesz ją ukończyć w innym miejscu, a jeśli zdecydujesz się w rodzinnej miejscowości, to potem będziesz musiała podjąć decyzję, co dalej z życiem - dlatego warto zastanowić się nad swoim przyszłym miejscem do życia.