szpital psychiatryczny - Netkobiety.pl

Codziennie może nie w pełnym tego słowa znaczeniu, ale staram się żeby medytacją był mój cały dzień. Po prostu skupiam się na tym co robię. Kiedyś próbowalem walczył z natłokiem myśli, ale to przynosiło odwrotny skutek. Myśli było coraz więcej. Z nimi nie można walczyć. Nawet w uważności one będą przychodzi, ale zaraz sobie pójdą. Nie jestem w tej dziedzinie ekspertem, ale radzę sobie coraz lepiej. Coraz rzadziej pojawiają się myśli, a jak łapię się na tym, że się pojawiają to zaraz sobie idą. A jeszcze częściej łapię się, że np. idę sobie w pracy zrobić kawę do kuchni i patrzę się po prostu przez okno. Nie myśląc o niczym. Po prostu. Patrzę.

Oczywiście, że rozwiązywanie problemów od razu działa najlepiej. Ja i tak zawsze tak robiłem. Jestem raczej zadaniowcem. Natomiast są problemy, które jakoś tam pośrednio nas dotyczą, ale nie mamy mocy sprawczej żeby je rozwiązać. Należy więc przyjąć wydarzenia takie jakie są. Bez oceniania. Nie jest to łatwe. Wielu mistrzów tybetańskich od których wywodzi się mindfullnes twierdzi, że to nauka na całe życie, a i tak myśli nigdy nie wyeliminuje się całkowicie. Najważniejsza jest postawa nieoceniania. Przypłynęły? To niech płyną. Ale nie skupiamy się na nich ani nie oceniamy. Ja się na psychologu zawiodłem, dlatego szukam swojej drogi. A w zasadzie na dwóch. Z moim bratem też próbowałem coś robić. Zgłosiłem go do ośrodka leczenia uzależnień, ale oni mają tak olewcze podejście tam, że mi się aż smutno zrobiło. Trudno. Musiałem zaakceptować fakt, że jeśli chce siebie niszczyć to i tak się zniszczy. A ja na to wpływu nie mam. Byle nie niszczył mnie i rodziny. Matka ma momenty, że zachowuje się tak jak powinna, a ma momenty, że pomaga mu w piciu dając kasę. Ale w to już też przestałem ingerować. Jej wybór. Ode mnie dostał odmowę kilkukrotnie i już nie przychodzi.

właśnie w większości szpitali widzę ,że otumaniają lekami i tyle ,Ci ludzie plątają się po korytarzach cały dzień bez celu,dla mnie zdrowego to jest dramat nie ma szans żeby tam wyzdrowieć ,moim zdaniem za dużo wolnego czasu ,brak zajęcia mózgu i rozwijania go a co za tym idzie ,wkręcanie sobie i lęki....mam brata w takim szpitalu i szukam czegoś ,żeby mu było lepiej ... fakt jest uparty strasznie leków nie chce brać i co wróci z takiego szpitala zasiedzi się w 4 ścianach bo się boi wyjść i to samo ,masakra tak bardzo bym mu chciał pomóc .... moim zdaniem to powinni mieć jakieś obowiązkowe zajęcia ,terapie ,rozmowę z psychologiem codziennie , a nie tak że on sobie nie idzie bo mu się nie chcę

Dobrze, że leczenie ci pomogło. Jak się odnajdujesz ponownie w realu?
Chloe2  to może głupie pytanie (jeśli zbyt osobiste, to po prostu nie odpowiadaj) skąd wiedziałeś, że jest tak źle, że musisz iść do szpitala? To był twój pierwszy pobyt?

To byl mój pierwszy pobyt. W domu miałam trudną sytuację alkoholizm ojca i brata do tego brat psychicznie mnie dręczył. Natłok obowiązków i wydarzeń z którymi nie dawałam sobie rady. Zaczelam sie okaleczać (nie po raz pierwszy) i miałam myśli samobójcze. Ufam pedagog z mojej szkoły i ona namówiła mnie żeby iść po skierowanie. To trochę byla ucieczka od rzeczywistości i odpoczynek a jednocześnie leczenie. W szpitalu jest dużo wolnego czasu ale ja nie mialam zbyt wiele bo mam szkołę i trochę po tygodniu pobytu zaczęłam robić zaległości do tego dużo czytam książek i od czasu do czasu film. Byłam na granicy, wiedziałam ze jesli tak dalej będzie to w końcu mogę się zabić. Byłam na to gotowa. W szpitalu miałam opiekę i miły pomocny personel zawsze zainteresowany tym jak się czuję i czy czegos nie potrzebuję. Rozmowa z lekarzem później z psychologiem i leki. Jest lepiej ale abym pozbyła sie fobii i natręctw musze podjąć terapię do tego jestem DDA i mam te stany depresyjne. Jest lepiej równo tydzień. Zobaczymy jak będzie dalej

Chloe jak sobie radzisz?
To co napisałaś - to było chwilowe, czy dopadło cię takie dołujące myślenie?

Nie jestem psychologiem, nie będę ci radzić, co masz zrobić, by tak nie myśleć, ale mam nadzieję, że znajdziesz w sobie siłę.

Chciałabym wyjść z depresji, bo to jest najgorsze. Mam problem teraz z dietą, albo nie jem nic albo obżeram się do bólu. Ostatnio jem wszystko co znajde w lodówce a później ogromne wyrzuty sumienia. nie jem nic dłuższy czas tylko po to, aby objadać się później. To się chyba nigdy nie skończy...

To w Tworkach miałam lepiej bo telefon mogłam mieć spokojnie jak i inne rzeczy byle nie ostre no i pasków nie mozna. Fajni ludzie ale wydaje mi sie ze zainteresowanie lekarzy zbyt małe

Nigdzie nie pisałam ze byłam tydzień... byłam 3 tygodnie, chcieli jeszcze tydzień dłużej mnie zostawić ale czułam się lepiej w ostatnim tygodniu pobytu i przez tydzień  w domu. do Józefowa nie chciałabym trafić

Chloe, przykro mi .
Sądzę, że skoro leczenie nie przyniosło spodziewanego efektu, to nie powinno być najmniejszych problemów z otrzymaniem nowego skierowania. Jeśli czujesz, że jest źle, to nie zwlekaj, najlepiej już jutro idź i o nie poproś. Wychodzenie z depresji to proces długi i wieloetapowy, na pewno nikt nie będzie zaskoczony, że potrzebujesz pomocy. Będę trzymać kciuki.

Poradzisz sobie.

Jakby co to dzwoń:
Instytut Psychiatrii i Neurologii
ul. Sobieskiego 9
02-957 Warszawa
centrala (całodobowo)
(22) 45 82 800

NIE WOLNO Ci się skrzywdzić.
Jesteśmy z Tobą.

A jeżeli pomyśli, że jesteś wariatką? To co wtedy zrobisz? Rozpłaczesz się, dasz mu po pysku, a może zaczniesz się śmiać? Będziesz myśleć o sobie jako o osobie bardziej chorej niż przypuszczano, czy dokładnie na odwrót... że lekarz się nie zna?

Chloe2 wyluzuj, jeśli masz się dołować, to wymyśl jakiś mocniejszy powód niż "co lekarz pomyśli". Nie wybiegaj za bardzo w przyszłość, a już najbardziej - nie próbuj odgadywać, co ktoś kiedyś sobie pomyśli, tym będziesz się martwić na bieżąco, tym co lekarz pomyśli... będziesz się martwić już w środę.

Jedną z zasad uważności jest bycie tu i teraz, brzmi banalnie, ale większość ludzi żyje albo traumami z przeszłości, albo paraliżuje ich lęk o przyszłość - co ktoś pomyśli, powie, zrobi kiedyś tam, jak bardzo sobie zrujnują życie...., a zapominają być tu i teraz. Ja odkrywam swój stres, po tym jak reaguje moje ciało, jak mięśnie się napinają, jak podatna jestem na skurcze, a przecież powinnam wiedzieć, że coś dzieje się złego, że z czymś sobie nie radzę, czymś się denerwuję, przejmuję. Czemu tego nie wiem? Bo myśli mają to do siebie, że człowiek się nakręca nimi, na ogół prowadzą na manowce, bo człowiek przejmuje się tym najgorszym wariantem i wyobraża sobie najgorsze scenariusze, a rozwiazanie problemu bywa znacznie prostsze.
Jeśli idziesz do psychiatry, to przecież nie pomyśli, że jesteś wariatką... to bardzo potoczne, społeczne określenie, lekarz na pewno wymyśli jakąś bardzo mądrą medyczną, nazwę choroby, a jak już bedzie wiedział, na co jesteś chora, to będzie równieżż wiedział jak ci pomóc. W końcu sama napisałaś

Czy życzliwy człowiek robiłby problemy bez powodu? Jeśli uzna, że potrzebujesz pomocy, to na pewno będzie się starał pomóc.

Nie rób sobie nic złego! zrób coś co sprawi ci przyjemność... choćby to miała być drobnostka - relaksująca kąpiel, obserwowanie jak kwiatki rosną,...

Jest książka o uważności - R. Siegel "Uważność Trening pokonywania codziennych trudności". Jest tam rozdział o strachu, o wybieganiu w przyszłość myślami. Może niektóre rozważania i propozycję rozwiązania problemu byłby ci pomocne.

... pozwól lekarzowi rozwinąć talent pisarski choćby to były takie małe formy literackie jak skierowanie, czy recepty.

nie lubie po prostu być dla nikogo kłopotem. dzisiaj jeszcze  z kims rozmawiałam i zdecyduje się w srode poposic  o skierowanie. skoro wszyscy, których pytam uwazaja ze powinnam.

Jutro ide a jeśli będzie duza kolejka to wrócę w czwartek. Boje sie trochę ale czuje ze jak juz mnie przyjmą to odpocznę

No widzisz, nie taki diabeł straszny . Teraz postaraj się skupić przede wszystkim na sobie, znaleźć wokół siebie jakieś pozytywne sygnały, co dzień zrobić coś przyjemnego. Musisz przez te kilka najbliższych dni dać sobie radę sama, a potem otrzymasz już pomoc i wsparcie. Trzymam kciuki, żeby było już tylko lepiej.

chloe, smutno się czyta to, co piszesz.
Czy masz szansę wyrwać się z domu na stałe? Masz jakąś alternatywę?
Znowu odpoczynek w szpitalu. Dobrze, tam są lekarze, opieka ale nie rozwiązanie twoich problemów. Jak możesz ruszyć przed siebie? Czy można tobie pomóc ?
Odzywaj się do nas.

Uczyć możesz się w różnych miejscach. Zmiana miejsca zamieszkania to duża zmiana, a czasem to pomaga, oderwać się od miejsca, gdzie człowiek źle się czuje. Nie traktuj naszych rad jako coś złego, staramy się coś podpowiedzieć, zasugerować, ale przecież nie znamy twojej sytuacji.

chloe, ja rozumiem, że to trudne ale sama chyba widzisz, jest problem gdy wychodzisz ze szpitala.
Wracasz do codzienności, swojego życia i tutaj sobie nie radzisz.
Nie możesz przecież przebywać ciągle w szpitalu. Rozmawiasz o tym ze swoim lekarzem prawda?
Jakie masz szanse, możliwości na zmianę? Może jakieś jednak znajdziesz.
Wakacje. Jakaś praca. Wyjazd, są przecież różne rozwiązania. To tylko propozycje. Ty sama wybierzesz, co dalej.

Tak, to nie jest proste - oczywiście.
Tylko może jednak warte rozważenia.
Dom jest twoim problemem. Tam sobie nie radzisz.
A jaka możliwość szkoły gdzie indziej. Jakiś internat może. Jakieś mieszkanie gdzieś za pomoc komuś. Są różne przecież możliwości.

Umiesz. Potrafisz. Będziesz żyć.
Ze szpitala wypuszczą. I o jutrze też pomyślisz.

Nie wiem czy nie byłam pierwszą osobą, która o tym wspomniała, a zrobiłam to, bo przecież wpadasz w błędne koło. Teraz wygląda to tak: dom, w którym czujesz się źle i który Ci nie pomaga - szpital, który daje względną poprawę - powrót do domu i błyskawiczne pogorszenie stanu - szpital z niewiadomą (na tę chwilę), ale szansą na poprawę - dom, z którego zapewne ponownie zechcesz uciec - ... - ...
Wychodząc ze szpitala powinnaś mieć spokój, poczucie bezpieczeństwa, móc zająć się sobą, w przeciwnym razie problemy będą się pogłębiać, a im bardziej się w tym zapętlisz, tym trudniej będzie się z tego wyrwać.

Słusznie dziewczyny radzą, że są przecież szkoły z internatem. Nie ma takiej w pobliżu? Może to dobrze, bo im dalej będziesz od domu, tym mniej będziesz mieć kontaktu z tą toksyczną sytuacją, jaka w nim panuje. Tam, czyli w internacie, dostaniesz darmowy dach nad głową, a to na początek chyba najważniejsze. Podręczniki, jedzenie (możesz korzystać ze stołówki), przedmioty codziennego użytku, odzież - koszt jest przecież ten sam, co teraz. Dochodzą w zasadzie tylko dojazdy, które możesz ograniczyć.

Wspominasz, że uczysz się w technikum, być może gdzieś już o tym pisałaś, ale nie natknęłam się na taką informację - jeśli to nie problem, to napisz, proszę, jakie to technikum, jaki zdobywasz zawód?

Technikum ekonomiczne ale nie chce pracować w tym zawodzie. Nie cierpię tego. Terapia jest najważniejsza i mam nadzieje ze mi pomogą

Problem w tym ze ja tęsknię za domem kiedy jestem daleko. Mimo ze czasem jest zle to jest mój dom i nie chciałabym na stałe się wyprowadzić. Czuje się trochę jak dziecko które nie może wyrwać się z domu.

Chciałabym ale nie umiem. za wcześnie musiałam dorosnąć i teraz sobie odbijam dzieciństwo.

dokładnie tak. przez alkoholizm w domu nie miałam dzieciństwa a teraz samo mi to przychodzi ze chce czyjesc opieki. zycie mnie przeraza, boje się przyszłości

W jakiejś wcześniejszej wypowiedzi napisałaś, że jest fajnie w szpitalu, że w końcu ktoś się tobą zaopiekował - pomyślałam sobie wtedy "ale szczęściara, ja też bym chciała, by ktoś się mną zaopiekował, by się zajął problemami, bym mogła odpocząć". Oczywiście to taka szybka myśl, bardziej o moje sytuacji, niż o twojej chorobie.

Myślę, że potrzebujesz, by ktoś się tobą zaopiekował, zatroszczył się o ciebie, stąd ta tęsknota za domem... ale czy twoja rodzina zaspokaja tę potrzebę? Mam wrażenie (mogę się oczywiście mylić), że trochę oszukujesz się, szukasz namiastki takiego miejsca, gdzie dobrze byłoby ci. Dom rodzinny - jak miejsce najbliższe, najbardziej znane, takie w którym najwięcej czasu spędziłaś, stwarza te pozory, ale z tego co piszesz, to raczej tam nie doznasz tej troski (może czasem będą lepsze dni, ale to chyba nie to, czego ty potrzebujesz).
Rozumiem, że w twoim stanie, gdy miewasz myśli samobójcze, czy inne niefajne przeżycia, to nie chcesz podejmować nowego, trudnego wyzwania, jest to jak najbardziej zrozumiałe, dla człowieka "normalnego" zmiana miejsca zamieszkania, szkoły/pracy jest dużym stresem, ale spróbuj szukać nowych rozwiązań, spróbuj patrzeć się na swoje problemy pod innym kątem, a nuż za którymś razem zauważysz jaką otwartą furtkę.

Mam chłopaka ale ostatnio sie od niego odsuwam. Nie wiem dlaczego. Największe wsparcie mam w lekarzu, szkolnej pedagog i mamie. Najlepiej bylo w szpitalu bo tam zajmowali sie mną i martwili o mnie jak o dziecko. Nie miałam tego wcześniej. Sama musiałam sobie radzic ze wszystkim w dzieciństwie wiec nawet nie wiedziałam ze miałam dzieciństwo. Teraz lubię oglądać bajki, grać w gry i robic to co dzieci. Jedyne co mogę teraz zrobić to brać udział w terapii w szpitalu i tam nauczyć sie zyc (choc sensu w zyciu nie widzę) .

Juz mówiłam nie raz o alkoholizmie w domu i dręczeniu przez brata. Do tego moja poprzednia szkola gdzie byłam gnębioną. Wszystko sie zbierało aż teraz jest bardzo źle. Mam częste bóle głowy, kołatanie serca i bóle żołądka gdy się denerwuję. Oczywiście mimo to fizycznie jestem zdrowa. Antydepresanty niewiele mi dawały a właściwie nic. Sensu w zyciu nie widzę bo i takiego nie ma. Po co żyjemy skoro i tak umrzemy? To oczywiste ale nikt tego nie chce przyznać

zobaczę jak będzie w szpitalu ja muszę teraz psychicznie odpocząć. Jadę jakoś wtorek-środa i tam będę miała terapie więc trochę pracy nad chorobą.