Zdradziłam narzeczonego przed ślubem - czy jest sens to naprawić? - Netkobiety.pl

Muszę to głęboko rozważyć, teraz dla mnie za wcześnie na taką definitywna decyzję.

Amneris83 - znam trzech mężczyzn (trzy małżeństwa), w których żony zdradziły a dziś są razem, szczęśliwi, więc udaje się.

Sama żyję z Mężem po zdradzie. Szczęśliwa. Nie żałuje, że dałam szansę Mężowi. Ale gdybym miała przechodzić to jeszcze raz - nigdy w życiu. Definitywny rozwód. To co człowiek przeżywa to istny armagedon. Nie rok, a dwa, trzy lata. Może u mnie tak długo to trwało, bo nie udałam się na żadną terapię. Być może dzięki niej, byłoby mi znacznie prościej - nie wiem. Wiem jedno, że jest jakaś tam zależność, że dopiero 3 lata po, człowiek uspakaja się w sensie zdrada już nie powoduje takich emocji jak na początku. U mnie po 3 latach - zdrada przestała mieć jakiekolwiek znaczenie.

Myślę, że obierasz dobrą drogę - zostawiasz decyzję Jemu. Bo tak naprawdę decyzja należy od Niego. Wiem, że i tak teraz jej nie podejmie - bo jak napisałaś, raz czuje miłość - raz nienawiść. Znam to uczucie. Ciężka droga przed Wami, ale do przebycia.

Powodzenia.

Clint nie dziw mu się on ma dopiero 22 lata, więc czego wymagać od dziecka.

Interesujace.
Uwazasz, ze kazdy narzeczony powinien zapewniac:
- zauroczenie i motyle w brzuchu po 3 latach zwiazku
- czulosci z nowym kochankiem
- nieziemski seks z nieznajomym
- seks w trojkacie (byl taki watek: zdradzilam meza z dwoma facetami) ???
Bo jak nie zapewnia - a przeciez powinien! - to mamy prawo popelnic "blad"..

Blad to jest wg mnie cos kalibru: po klotni nasrac sasiadowi na wycieraczke.
Kilkumiesieczny romans i podwojne zycie, codzienne klamanie w zywe oczy i w tym czasie wmawianie narzeczonemu, ze to z nim jest cos nie tak - to moim zdaniem nie jest blad, tylko swiadome wyrachowane dzialanie.

Czyzbym cos zle zrozumial?

Moje bzdury pisze zawsze na wlasny rachunek. Cytowane bzdury ida na rachunek ich autora.

22 lata! Tak, było wtedy pięknie. Pamiętam, jak objeżdżałem wtedy południową Europę z ferajną. Głównie stopem. Dzięki Lexpar za przywołanie cudownych wspomnień. Jednakże zdradź proszę, na podstawie jakich to przesłanek, ubzdurałeś sobie, że mam 22 lata? Dobra nie odpowiadaj. W rzeczywistości interesuje mnie to mniej niż zeszłoroczny śnieg. Tylko jedna dobra rada: nie oceniaj ludzi zbyt pochopnie forumowy "starcze", co to "mieni się być wyższym nad wszystkie mocarze''. Nie przystoi to tak doświadczonemu człowiekowi, jak Ty.

Wracając do wątku. Uważam, tak jak... uważam.  Nie podoba się, to wasz (Lexpar, Clint, czy inne Amnerisy) problem.

Dobra, czas zająć się córeczkami. To o niebo przyjemniejsze niż użeranie się z wami na forum i udowadnianie wam, że nie jestem wielbłądem Aż się sam sobie dziwię, że w ogóle chciało mi się polemizować

Miłej zabawy życzę!

Dzień dobry Isabella, i vice versa

Pozdrawiam

Wszystko wyjdzie kiedys ze zwielokrotniona sila w zyciu. Zadna terapia nie sklei tego co sie potluklo i dobrze moze bo slub nic by nie zmienilw Twoim postepowaniu-widac nie jestescie dla siebie i to moze nalezy probowac zaakceptowac? Nie trzymaj sie go z wygody,wyrzutow sumienia, litosci-z tego co opisalas w pierwszym poscie w ogole nie nadajecie na tych samych falach. Dobrze to przemysl.

No cóż nie będę Doom tak cyniczny jak ty.
Nie poniżę się do twojego poziomu.
Twoje wypowiedzi są na poziomie siedmiolatka i to twierdzi "Starzec".
Dlatego dałem ci 22 lata, ale sorry masz znacznie mniej.
Natomiast aby posiadać moją mądrość to musiałbyś dzieciaku jeszcze trochę pożyć, czego ci mocno życzę.
Nie pozdrawiam

No więc Lexpar, odpowiem ci w punktach, może będzie ci zwyczajnie łatwiej zinternalizować moją replikę:

1. To ty zacząłeś personalne wycieczki w moją stronę: Dowód: Twoja wypowiedź "Clint nie dziw mu się on ma dopiero 22 lata, więc czego wymagać od dziecka."
2. Kryterium wieku NIGDY nie było jednym z tych, które wykorzystywałem, by stwierdzić, czy ktoś jest lepszy ode mnie bądź nie. U ciebie, widzę jest jednym z głównych. To smutne i żałosne zarazem.
3.  Cyniczny? Wolę myśleć, że jestem sarkastyczny, choć granica jednak płynna. Zatem niech ci będzie - jestem cyniczny! Mea culpa. Zapewniam cię jednak, że pozwoliłem sobie na bycie cynicznym tylko wobec ciebie bo zabolały mnie twoje słowa. Mówiąc szczerze, to cały dzisiejszy dzień byłem przygnębiony i starałem sobie jakoś poradzić z faktem, że człowiek takiej erudycji i doświadczenia życiowego (nie znoszę tego terminu) mógł potraktować mnie jak uczniaka. Moje zachowanie i słowa były tylko impulsem obronnym. Na co dzień jestem uroczym człowiekiem, musisz mi uwierzyć!
4. Uczono mnie, że każdego mądrego człowieka charakteryzuje pokora do otaczającego świata i ludzi. To swoisty fundament, bo to przecież ona wymusza pewne bardzo pozytywne zachowania w stosunku do spotykanych ludzi, czy zjawisk. Prościej, to dzięki pokorze jesteśmy zdolni do czerpania wiedzy i doświadczeń z czasami najmniej oczekiwanych źródeł. Gdzie zatem twa pokora "mędrcze"? Bo z pewnością nie w zdaniu: "Natomiast aby posiadać moją mądrość to musiałbyś dzieciaku jeszcze trochę pożyć, czego ci mocno życzę."  Czomolungma samouwielbienia, sam przyznasz:) No więc skoro za grosz w tobie pokory to przynajmniej postaraj się, by blisko ciebie zawsze był ktoś, kto będzie ci szeptał w ucho: "Pamiętaj, nie jesteś bogiem. Jesteś tylko człowiekiem", gdy już będziesz odbierał te swoje triumfy.
Jak zadufanym w sobie musisz się czuć, by z góry zakładać, że prawdziwie doświadczonym i mądrym człowiekiem może być tylko ktoś równie (lub bardziej) posunięty w latach, co ty. W taki sposób walczysz z kompleksami? Chyba nie muszę dodawać, że taka postawa życiowa jest biegunowo odległa postawie człowieka, który lubi i chce uchodzić za mądrego.

Przestań zatem hipokryto traktować ludzi protekcjonalnie. Skutek, jaki osiągasz, w moim konkretnym przypadku to jedynie nikłych uśmiech politowania.

Dyskusję z tobą, w tym (ale i w każdym innym potencjalnym wątku) uważam za skończoną. Każda czynność, nawet ta z pozoru najbardziej błaha i pozbawiona sensu np. obserwowanie rosnącej trawy, jest o wiele bardziej produktywna niż wbijanie ci szpilek i zbijanie argumentów. To byłaby, jak widzę, bardzo nierówna walka, a takie nie dają mi satysfakcji.

Powodzenia życzę, bo mimo swych lat, masz (jak zresztą każdy) jeszcze kilka obszarów, nad którymi warto się pochylić ( ale co ja tam wiem, gówniarz jestem i wąs mi się jeszcze nie rzucił .

P.S. Mimowolnych czytelników tych jakże płytkich wypowiedzi (chodzi oczywiście o twoje wypociny Lexpar -  a co mi tam! Homo sum, swoje wady mam i raz na kwartał też mogę się zniżyć do poziomu interlokutora:) przepraszam za tzw. off top.

Przeczytałam tylko pierwszy post, ale napiszę co o tym myślę, bo jak czytam wypociny takich panien to krew mnie zalewa.
Najpierw się robi, potem się myśli.
I wiesz co, to w sumie dobrze Ci tak.
Ja bym nie mogła patrzeć na siebie w lustrze po czymś takim bez odruchu wymiotnego.

Miałem podobnie jak Ty. Dziewczyna też proponowała mi terapię bo coś jest z nami nie tak. A okazało się, że to z nią jest nie tak. Po włamaniu się na FB znalazłem sporo romansów. Spotykanie się z żonatym facetem itp. Szczerze odpuść. Nie marnuj swojego i jego czasu. Zaufania nie odzyskasz, Twoje nie winne wyjście do koleżanki będzie miało zupełnie inny wydźwięk.

Ja powiem tak . Albo wam się uda ,albo się nie uda ,  Coś jak byś albo nie być . Ale to powie Ci jedno , choćby nie wiem jaki bym miała kryzys z innym facetem do łóżka bym nie poszła

Też tak uważam. Oczywiście winna zdrady jest autorka i wina za zdradę zawsze jest osoby co zdradza. Wina za to w związku to co innego, co oczywiście nie jest winą jego, że został zdradzony. No, ale dobrze piszesz, że i tak, by im pewnie nie wyszło, co nie zmienia faktu, że lepiej rozstać się, jak nie da się być razem, bo nie pasują do siebie ludzie, a nie zdradzać. No i tu był romans, a to i tak co innego niż jednorazowa zdrada, która oczywiście też jest zła, ale widać wtedy, że czasem być może faktycznie ktoś za bardzo nie przemyślał działań, a w przypadku romansu miałaś autorko wiele czasu na przemyślenie tego co robisz, także jest to silne działanie z premedytacją. Dlatego jest to tym gorsze. Ciężko ocenić po opisie czy to co piszesz to było u Was ogólnie w związku też chwilowe problemy czy co innego, ale też mogły być, bo jak piszesz Twój facet wiele pracował, więc może dlatego był poddenerwowany. Wielu osobom kiedyś zdarzyło się rzucić jakimś przedmiotem.

Jeżeli to nie jest nagminne i nie robi krzywdy Tobie, że nie wyładowuje się tak konkretnie na Tobie, to moim zdaniem nie musi to jeszcze oznaczać o nim czegoś złego. No chyba, że to naprawdę była agresja. No, ale po krótkim opisie ciężko ocenić. No i faktycznie nie widać u Ciebie autorko determinacji, by coś ratować, bardziej przyzwyczajenie "No dobra, możemy spróbować" niż "Postąpiłam tak okropnie, ale chcę z nim być i to ratować". No bo ok, mnie samej ciężko uwierzyć, że ktoś kogoś kocha jak romansuje, ale jak już tak by było, to prędzej jakby była naprawdę taka determinacja, by to naprawiać (o ile się da), a nie takie czekanie na jego ruchy, jakbyś była bezwolna. No tak, to on podejmuje decyzję czy chce z Tobą być, ale skoro Ty popełniłaś błąd to Ty powinnaś się mocno starać.

Wiem, że wątek ma praktycznie 2 miesiące i Twój post też, ale temat pewnie nadal aktualny.

tak to wszystko czytam .... i powiem Ci ,że jak jest brak zaufania to nic nie wyjdzie . Ja wcale się nie dziwie Twojemu narzeczonemu , sama bym tak reagowała na jego miejscu . I dobrze Ci tu niektórzy pisali .. odpuśc sobie dziewczyno , bo to nie ma sensu

Czyli wszystko dobrze się skończyło?  Przynajmniej dla niego chociaż pewnie jeszcze tego nie dostrzega i też przechodzi żałobę (bez cudzysłowia, jak ta twoja) Taki okrutny żarcik... Mówiąc poważnie, chyba się tego spodziewałaś? Przynajmniej brałaś pod uwagę taka ewentualność...no cóż, masz szansę na zbudowanie zdrowej relacji z kimś innym wyciągając jednocześnie odpowiednie wnioski, a twój były może też w końcu trafi na kogoś naprawdę wartościowego. Krzyż na drogę...

Nie nie jest - daj mu spokój i powiedz prawdę.

niech sobie znajdzie kogoś lepszego.

Amneris.
Jestem od początku Twojego wątku i choć przez kolejne dwie strony głosu nie zabierałem, znam resztę komentarzy.

Uważam, że powinniście przyjąć (oboje!), że Wasz związek przeszedł do historii.
Nie odbudujecie (a raczej, nie zbudujecie nowego związku) na wzór łączących Was kiedyś relacji.

Ewentualny, nowy związek byłby i tak naznaczony zdradą.
Choćby były wybaczył długotrwały, ognisty romans, ze względów zdroworozsądkowych, nie zwiąże się z Tobą ponownie. Poza miłością jest jeszcze to EGO, które kazać mu będzie wystrzegać się opinii "frajera" wśród rodziny i znajomych. Zwłaszcza, tych wspólnych Wam.
A uśmieszki i szeptane rozmowy między nimi, gdybyście się mieli z nimi spotykać, ciągle brałby do swoich rogów, choćby dotyczyły innych, nie związanych z tym spraw.
To smutne, ale tak by to wyglądało.

Szakisz, dzięki za obiektywne info zwrotne. Jednak zauważę, że nie przeczytałeś treści aktualnego postu, tylko ten z początku lipca, jak jeszcze byliśmy z byłym narzeczonym w kontakcie i jak sprawa była bardzo świeża. Jak wyżej napisałam, jakiś miesiąc temu on, nie mogąc poradzić sobie z sytuacją, urwał ze mną sam kontakt, nie musiałam Go nigdzie wysyłać. Sam dał dyla, ponadto z dnia na dzień zastosował metodę "klin klinem".

Oczywiście, masz rację. Tak jak mówię, to co się stało, nieodstanie, dopuściłam się haniebnego czynu i za to jestem godna oplucia.

Ty - okiem faceta z empatią - widzisz tylko moją zdradę i zeszmacenie. Ok. Rozumiem. Cenzurujesz gwiazdkami inwektywy skierowane pod moim adresem, ale On też miał za uszami. Polemizowałabym ze stwierdzeniem, że miałam "zajebisty związek". Nie układało nam się specjalnie, mój i jego błąd polegał na tym, że poraniliśmy się wzajemnie, zanim można było inaczej to rozwiązać: rozmową, kompromisem, współpracą, a nawet terapią.  Powiem tak: nic zdrady nie usprawiedliwi, ja żałuję tej relacji, bo nie skorzystaliśmy z innych form pomocy, było między nami silne uczucie, lecz nadszarpnięte, no i tak to później się wszystko źle potoczyło... Sorry, ale nie jest tak jak piszesz, że ja go nie kocham i chce zdjąć z siebie łatkę w oczach rodzin. Skrajny idiotyzm, żenada i infaltynizm.

U nas była Miłość, przyjaźń, przywiązanie, oddanie, zaufanie… To piękna sprawa. Wymaga jednak uważności, u nas tego zabrakło. Każda relacja wymaga tych cech, postawy wzajemności. Jeśli nie zwracasz na to uwagi, może to prowadzić do uwikłania – w „zobowiązania”, „powinności” ,których nie rozumiesz, z którymi się źle czujesz ale tkwisz w nich. I tu leży pies pogrzebany...

Masz rację, nie czytałem twojego całego wątku, odniosłem się tylko do pierwszego postu i na jego podstawie pisze. Żeby nie było, nie potępiam ciebie jako osoby tak, jako człowieka. Nie wiem jaki masz charakter, jaka jesteś w codziennym życiu, czy można z tobą wytrzymać czy nie Po prostu nigdy się nie spotkaliśmy. Natomiast czyny moralnie złe (a zdrada takim jest) wymagają potępienia z całą surowością. I nie zamierzam używać w tej chwili eufemizmów typu: "chwila zapomnienia", bo po prostu nie jestem zwolennikiem wszechobecnej poprawności politycznej, zawsze wolałem nazywać rzeczy krótko i po imieniu, tak jest prościej.

Sam jestem facetem i sam bym raczej nie wybaczył. Chociażby właśnie przez "męską dumę". Perspektywa bycia dalej z laską, która już raz mnie zdradziła to masakra. Aby tylko trochę później wróciła to człowiek ma w głowie już tylko jedną myśl: "czy ona tam po kątach mi się znowu gdzieś nie puszcza". I robisz wszystko aby tak nie było. Już miałaś znaki tego, typu ciągłe sprawdzanie, wypytywanie itp. To naprawdę jest katorga i naprawdę w dłuższej perspektywie może dostać bzika i jedna, i druga strona. Także może lepiej, że się rozeszliście.

Zdrada to najgorsze co można zrobić, według mnie po zdradzie nie ma już co naprawiać no bo po co? Żeby tylko się jeszcze bardziej nienawidzieć i czuć żal do siebie za to co się stało? To bez sensu, lepiej odpuścić i niech każdy idzie swoją własną drogą.

dobrze ze odszedl

Amneris, szkoda mi trochę Was obojga że przez głupotę przechodzicie tą traumę, jednak widzę że miałaś odwagę się przyznać i to naprawić, z doświadczenia wiem że są kobiety, które dla ślubu i stabilizacji zatajają zdradę i uważają to za coś naturalnego. Dałaś sobie lekcję może na przyszłość pomoże ona Tobie uniknąć tego typu sytuacji, tego Ci życzę. Twój były narzeczony też popełnia błąd wchodząc w relację zaraz po rozstaniu, jednak to już jego problem, dobrze że tak się stało życie daje Nam lekcje (poniosłaś konsekwencje), ważne by wyciągnąć z tego wnioski, może oklepane ale prawdziwe.
Dlaczego zdradziłaś, nie wiem, może znajdziesz odpowiedź na forum. Czego zabrakło, czego było za wiele.

W weekend pisaliśmy smsy a propo oddania rzeczy. On mnie zagaił pisząc że dzwonił do niego ślubny fotograf, aby upewnić się, że nie ma ślubu. Ja mu napisałam że wyślę mu w paczce sporo jego rzeczy, jego rodziny, które pożyczyłam albo pomieszały się w trakcie wyprowadzki ze wspołnego mieszkania. On dwa razy nalegaał, by zamiast poczty spotkać się, ja napisałam, że dla mnie to za wcześnie, gdyż są jeszcze we mnie uczucia, emocje i może być przykro, na to on, że "ja nie chce i nie bede do niczego wracac. Poznalem kogos i ukladam sobie zycie na nowo". Odpisałam mu, że ja urazy nie chcę żywić i chcę zachwać te najpiekniejsze wspomnienia, życząc mu wszystkiego dobrego. Jest z tą dziewczyną od zaledwie 6 tygodni. Gdy jeszcze ze mną siedział u terapeuty, już był z nią w kontakcie, poznał ją na sympatia.pl. Sam mi mówił, że się chce zalogować i o tym wszystkim zapomnieć. Wiem, że to z jego strony ucieczka, próba zapomnienia w ten sposób. Mam w sobie tyle żalu, tęsknoty, gniewu, zazdrości, poczucia winy, mimo że to ja zdradziłam. Czuję masę bólu.

Doom, prawisz i mądrze, ale i przerysowujesz, przecież daje mu spokój i nie nagabuje, nie wtrącam się w jego relację, bo piszesz, jakbym nie dawała mu być z kimś nowym.
Piszę tu o swoich odczuciach, Twoja egzaltacja i wulgaryzmy są zbyt emocjonalne, wg mnie przejaskrawiasz, wyluzuj człowieku.

Hej, minęło już sporo czasu. Mój eks narzeczony pisał mi, że wybaczył ale nigdy nie zapomni zła, które mu wyrządziłam

Jednak nurtuje mnie pewien news, jestem zdumiona, ponieważ on zareczyl się z nowo poznana kobieta 3 tyg po naszym oficjalnym rozstaniu i planuje zaraz ślub. Spotykaliśmy się jeszcze w sierpniu, mówił ze kocha, płakał jak mnie żegnal po czym zaczął na 2 dzień logować się na sympatii. Za 3 tyg się zareczyl, wiem to od jego przyjaciela i on sam mi oznajmił ze jest zakochany i zaręczony i juz Uczucia wszystkie do mnie wygasły.  Chciał szybko się ożenić?  Ta kobieta jest substytutem mnie czy zdrada tak mogła zabić miłość?  Nie liczę juz na powrót pogodziłam się z tym. Dodam, że tej kobiety na pewno wcześniej nie znał... Co sądzicie NT. Jego zaręczyn 28 sierpnia, dodam ze 4 sierpnia jeszcze razem byliśmy u psychologa i tego dnia przywiózł mi kwiaty, była bliskość mdz nami. Czemu tak szybko Zdecydował się? A może to zemsta?

Racja, teraz w trakcie terapii jestem etapie wybaczenia sobie samej, bo z poczuciem winy ciężko się żyje. Być może jest jak piszesz, nie wiem, czy blyskawiczne zakochanie i zaręczyny to przejaw zaniku uczyć lub ucieczka od rozpaczy. Dla mnie to on jest zrozpaczony, to jakby rzucić się z rozpaczy w przepaść. Jego ostatnie mejle do mnie pełne były paradoksów z jednej strony dyplomatyczne, neutralnie informował o stanie rzeczy, z drugiej wiele tam było żalu, rozczarowania i podkreślenia, że nigdy nie zapomni choć wybaczył. Ehh zdrada sieje mnóstwo spustoszenia emocjonalnego, to idziemy dwie strony

Hej, mój były narzeczony wziął 2 tyg temu ślub z ta nowa kobieta. Po 3 miesiącach znajomości, zaraz po zdradzie. Szybko.

No tak, jak kobieta przez ten okres się puszcza to jest ok. A jak facet żeni się po 3 miesiącach znajomości to jest oburzające. Wziąłem ślub po 1,5 roku znajomości ale byłem gotowy na to po pół roku. Niestety sprawy z domem się przeciągały. Mam znajomą która poślubiła męża po 4 miesiącach i są 18 lat po ślubie, mają dwójkę dzieci i bardzo dobrze im się układa. Jedyne co martwi to fakt że chłopak krótko "chorował" po rozstaniu a to zwykle nie wróży nic dobrego. Ale u niego sytuacja nie była skomplikowana. Miał chłop szczęście, że stało się to przed ślubem z autorką tutejszych wypocin. Ja bym dostał dreszczy na samą myśl, że mógłbym poślubić kogoś takiego i nawet dziękowałbym że tak się skończyło a nie inaczej. Puszczać się na lewo i prawo, okłamywać głupka dzień w dzień i jeszcze proponować mu terapię bo z nim jest coś nie tak to już jest szczyt szczytów bezczelności galopującej i nie powiem czego. Większy niż gówno na Mount Everest.

Drogi Excopie troszkę zaufania proszę. Czasami takie szybkie spotkania są ok. Może my jesteśmy z innej bajki. )

Amneris - nie zrozum mnie źle, ale to już nie jest Twój problem.
Nie prorokuj już jak on się czuje i co nim kierowało, bo zwyczajnie tego nie wiesz.
Odpuść mu już ...