Zdradziłam narzeczonego przed ślubem - czy jest sens to naprawić? - Netkobiety.pl

Nie wiem, czy dobrze zrozumiałem.
Proponowałaś narzeczonemu terapię par w trakcie gorącego romansu z panem od wywiadu o czym on nie miał zielonego pojęcia?
A obecna propozycja co miałaby naprawić.
Przecież tu mie ma czego naprawiać.
Z tamtym nie jesteś, bo to kobieciarz niewart zaufania,,narzeczony okazuje się teraz zazdrośnikiem, który boi się kolejnych rogów.
No, bo jak.ma się.zachowywać, skoro zakończyłaś romans po presją i w obawie o skandal, a nie z altruistycznych pobudek?
Co tu jest do.naprawiania?

Romans - tak, na pewno presja miała tu znaczenie, ale ten facet kojarzy mi się ze zniszczeniem mojego związku, on naciskał, żebym została, probowal manipulowac na rozne sposoby. Zazdrosc narzeczonego - no ma teraz prawo. ja tak to widze - kocham narzeczonego i impulsem jest dla mnie jego chec pojscia na terapie par. Wowczas grałam na dwa fronty -wiem, ze to nie bylo fer. Tu romans, tu wyciaganie narzeczonego na terapie. Pogubilam sie, zabrnelam. Nie postepowalam tak nigdy, nie wiem, co mi odwalilo, narobilam sobie i kaszany, wystrzelilam z armaty, ktorej iskry poranily wszystkich, ale zaluje baaaaardzo. Chcialabym sprobowac. Wiem, ze go kocham, a jak strace juz definitywnie.. coz bede musiala poniesc konsekwencje ;(
Mam nadzieje, bo narzeczony chce isc na terapie i mowi, ze mnie kocha, choc rozsadek nakazuje mu mnie opuscic...

Musiałby być idiotą, aby po takiej akcji dał Tobie szansę..
Jego rodzina ma rację..
Daj go tutaj, to szybko wybije mu pomysł na małżeństwo z Tobą...

Po takiej akcji czego się z jego strony spodziewałaś? Że zapomni,co zrobiłaś..
Nawet nie zdajesz sobie sprawy, co się dzieje w jego głowie. Jakie emocje nim targają. Od miłości do nienawiści....
Zafundowałaś mu coś, co jeszcze długo będzie rzutować na życie tego chłopaka...
Zostaw go w spokoju i odejdź..
Pocierpi,odchoruje i zapomni...
Daj mu szansę na znalezienie kogoś bardziej wartościowego od Ciebie...

Macie pewnie rację, wiem, że zgotowałam mu tragedię, po której niełatwo się otrząsnąć. Mi mimo tego, że jestem teraz tą "złą" też jest bardzo ciezko. Popelnilam wielka glupote i stracilam bardzo wazna osobe.

A co z parami, które po zdradach się schodzą. Słyszałam, że to możliwe.

Powinnaś dać mu odejść. Byliście ze sobą 3 lata, facet Ci zaufał, a Ty zwyczajnie go zniszczyłaś, przynajmniej tymczasowo. Wiem, że masz jakieś poczucie winy, ale powinnaś poczytać, co czują faceci, po takim rodzaju zdrady. After opisał to idealnie. Huśtawka emocji, od miłości, do nienawiści. Najgorsze jest to, że on przez jakiś czas nie będzie normalny. Wiem po sobie, że jak znalazłem kogoś nowego, musiałem mieć dużo czasu, by wyrzucić z siebie myśli, że to się powtórzy, mimo że to nie było w stosunku do niej sprawiedliwe, bo to poprzednia kobieta naważyła bigosu. Myślę, że nie tylko ja tak miałem. W przypadku Twojego faceta może być gorzej, bo związek trwał dłużej.
Między wami już nigdy nie byłoby tak samo. Co innego zdradzić kogoś po ślubie, jednorazowo, co innego romansować kilka miesięcy, przed ślubem, a naiwnego mężczyznę wysyłać na terapię, bo to na pewno jego wina.

Daj sobie spokój. Dla jego dobra. Znajdzie sobie kogoś, kto go doceni.

Ja nie znam ani jednego przypadku aby po takiej akcji facet dał szansę...

Powtarzam, zostaw chłopaka w spokoju,

Dziękuję za odpowiedzi.

Aktualnie nie tworzymy związku. Spotykamy się i rozmawiamy. Mam ogromne poczucie winy, codziennie płaczę i pokazuje mu czynami, że wyrażam skruchę i głęboki żal. O przyczynach kryzysu też rozmawiamy.

Poczucie winy nie jest dobrym materiałem do reaktywacji związku. Nie jest dobrym materiałem dla zbudowania czegokolwiek pozytywnego.
Płaczesz i wykazujesz skruchę i głęboki żal? Hm... życie obok osoby (jakikolwiek kontakt z osobą), która zachowuje się tak jak Ty, jest niezwykle trudne. Nie sprzyja ujawnieniu emocji, oczyszczeniu atmosfery; bo jak się wkurzyć na osobę, która - wbrew faktom - z siebie samej robi ofiarę i bidulkę. Przecież zgodnie z powiedzeniem, nie kopie się leżącego.

To, czy pokazujesz mu czynami, że wyrażasz skruchę i żal może ocenić tylko on. Być może jego sposób widzenia Twego zachowania po wyjściu na jaw zdrady jest sprzeczny z powyżej opisanym.

W podobnej sytuacji znalazł się niedawno mój znajomy. Podobnej, jeśli nie gorszej. 7 lat bycia razem, dzień przed weselem przyszła panna młoda zaginęła. Przygotowania zatrzymane, policja, straż , psy tropiące, pół dnia poszukiwań w lasach, rzekach. Okazało się że przyszła panna młoda w najlepsze spędza sobie czas w domku letniskowym z dobrym kolegą pana młodego.
Ślub się nie odbył. Kasy poszło na wszystko w cholerę. On mimo to jej wybaczył.
Po dwóch miesiącach wzięli cywilny.
Za miesiąc kościelny.
Jak widać jakoś można.

Pytanie tylko czy jest sens?
Osobiście uważam, że nie.

Amneris,

Spróbuj sobie to wszystko uporządkować...

Reakcją Twojego narzeczonego na problemy, które pojawiły się w czasie Waszego narzeczeństwa, było wycofywanie się, złość i zachowania agresywne. Twoją zaś, ucieczka, oddalanie się i zajmowanie swoimi sprawami. A zatem 1:1 na niekorzyść dla Obojga, bo nie potrafiliście dogadać się w sprawie wspólnego gospodarowania, a przecież było to takie preludium do małżeństwa i takie kwestie jak zarządzacie finansami, kto płaci rachunki, kto i kiedy sprząta, gotuje, jak dzielicie się obowiązkami, w czym każde z Was jest dobre, co się stanie, gdy na świat przyjdzie dziecko, są bardzo ważne, bo stawiają na pierwszym miejscu obok łączącego Was uczucia, budowanie Waszej relacji od strony jej funkcjonowania w domu i tworzenia umów, zasad i dowiadywania się od siebie nawzajem, co dla którego z Was jest istotne, a co nie, np. przysłowiowy dwudaniowy obiad z deserem na niedzielę. Jednocześnie jest w Twoim poście jakaś niespójność. Najpierw twierdzisz, że "siadła" organizacja życia codziennego, bo pracowaliście po kilkanaście godzin na dobę, na nic nie było czasu, a zaraz potem piszesz, że spędzałaś czas ze znajomymi, realizując swoje pasje, "uciekając" w pracę. Więc jak to było naprawdę z tą pracą i czasem na zajmowanie się domem?

Wydaje się, że  próbowaliście żyć w jednym domu, ale jako dwa single i to z tego powodu pojawiły się zgrzyty. Poznając go jeszcze, jako swojego chłopaka, zanim zamieszkaliście razem, wiedziałaś przecież, że nie podziela Twoich pasji, nie darzy szczególną sympatią Twoich znajomych. Skąd więc Twoje zdumienie, że nie towarzyszył Ci w tym wszystkim?
Co w takim razie lubiliście robić wspólnie, czy było coś, co skupiało Was oboje ? Jakie były Twoje relacje z Jego Rodziną, przyjaciółmi? Czym Ci zaimponował jako chłopak? Jaki był wtedy, kiedy jeszcze go kochałaś?

Potem stało się coś strasznego. Popełniłaś dwa błędy jednocześnie. Zdradziłaś z byle chłystkiem swojego Narzeczonego i złamałaś zasady etyki zawodowej - wdałaś się w romans z osobą, z którą przeprowadzałaś wywiad.

Kolejną kwestią było przesunięcie przez Ciebie terminu ślubu... Jak myślisz? Ilu parom się to zdarza? Co czuje osoba, której złożyłaś obietnicę spędzenia z nią życia, wobec której zgłaszasz wątpliwości krótki czas przed planowaną uroczystością?
Czy On w ogóle chciał ślubu z Tobą? Dlaczego tak opieszale włączał się w przygotowania? Może to również między Wami nie było dogadane, a tylko "realizowaliście plan" bo "wypadało" się pobrać, skoro zamieszkaliście razem?

I to, o czym wspominały już we wcześniejszych  postach niektóre Osoby - nakłaniałaś Go to odbycia terapii par sama będąc uwikłana w płomienny romans. Jaki miałaś w tym cel? Spodziewałaś się, że On się stanie taki, jak Twój kochanek? Że terapeuta wymodeluje go na pożądany przez Ciebie kształt?  Że podczas terapii, odkrywając w Twoim narzeczonym i nazywając jego"braki" zdołasz usprawiedliwić w ten sposób swe podwójne życie?

Masz też pretensje o to, jak On usiłuje radzić sobie z rzeczywistością po zdradzie, jak reaguje, jak się do Ciebie odnosi. I znowu na to wszystko podajesz rozwiązanie, jakim ma być terapia par, aby znów Go do siebie przekonać. Terapia par jako lekarstwo na trzymiesięczną zdradę z Twojej strony? On ma płacić Twoje haniebne rachunki???

Czytając Twoje słowa, mam wrażenie, że tu nie chodzi tylko o problem zdrady, którego Ty i tak kompletnie nie rozumiesz na poziomie mentalnym, a jedynie emocjonalnym (Zresztą z tymi "nieprzyjemnymi" emocjami też nie wiesz, co masz zrobić, a Twoje sformułowanie "codziennie płaczę" wydaje się szczytem infantylizmu w takiej sytuacji). Amneris, wybacz, ale podsumowując - Ty nie dojrzałaś jeszcze do małżeństwa, czyli wzięcia odpowiedzialności nie tylko za swoje życie, ale i życie, dobro i szczęście drugiego człowieka. Skoro już w okresie narzeczeństwa, po roku wspólnego zamieszkiwania, w taki sposób"rozwiązujesz"pierwsze poważne problemy, to do czego byłabyś zdolna, mając dwójkę dzieci, okresowo bezrobotnego lub chorego  męża i sławetne kryzysy pojawiające się średnio co 4 lata w każdym związku?

Odwołanie przez Ciebie Waszego ślubu, było najlepszą decyzją, jaką podjęłaś. Ty masz czas, aby dojrzeć, a On aby uporać się ze skutkami ciosu, który mu zadałaś. To, że w ogóle chce z Tobą rozmawiać, wydaje mi się prawdziwym cudem.

Przepraszam Cię za bardzo krytyczny ton mojego wpisu, ale tak właśnie postrzegam Twoją sytuację.

@Amneris83
Napiszę wprost:skrzywdziłaś Twojego Narzeczonego w najbardziej dotkliwy sposób i - jak napisano powyżej - złamałaś etykę zawodową. Nie masz pojęcia, jakie spustoszenie zdrada czyni w umyśle i psychice osoby zdradzonej - szczególnie, jeśli ta osoba kocha. I nie ma tu znaczenia, czy zdradzonym jest kobieta czy mężczyzna. Ból jest tak straszny, że nie da się tego opisać. Wiem, bo sama tego doświadczyłam i nadal próbuję złapać równowagę.
Nie dziw się, że Twój Narzeczony tak reaguje. I ciesz się, że w ogóle chce Cię oglądać. Ciesz się tym bardziej, że masz z Nim jeszcze komunikację (jej jakość pomijam, ale najważniejsze, że jest - pomimo wszystko). Jeśli - jak twierdzisz - kochasz Narzeczonego, daj Mu czas (dużo czasu) i pozwól JEMU podjąć decyzję. Ty swój czas na podejmowanie decyzji odnośnie własnego postępowania miałaś i wykorzystałaś na swój sposób. Uszanuj teraz uczucia człowieka głęboko zranionego.
WAŻNE: równolegle do czasu danego Narzeczonemu Ty też daj sobie czas i dokładnie przeanalizuj Wasze relacje sprzed zdrady - żebyś potem nie płakała bardziej niż teraz, bo z tego, co opisujesz, wspólne mieszkanie - kiedy tylko pojawiły się niewielkie problemy - zwyczajnie Was przerosło. W życiu małżeńskim pojawia się cała masa problemów, o wiele poważniejszych niż tylko niesnaski z powodu braku czasu czy niedogadania się nt. obowiązków. Zastanów się, DLACZEGO zdradziłaś - piszesz zresztą o tym. Zastanów się, czy dasz radę ciągnąć małżeństwo sama, kiedy pojawią się w nim autentyczne problemy (ot chociażby wspomniane bezrobocie czy choroby albo kłopoty z dzieckiem) - bo już teraz zauważyłaś, że Twój partner  w takich sytuacjach "wymiękał". Do tego dorzuć jeszcze to, o czym piszą tu m.in. Panowie: że wybaczyć się da, ale zapomnieć już nie. Pamiętaj, że jeśli Twój Narzeczony reaguje teraz zazdrością i brakiem zaufania, to jest to normalna reakcja. Wulgaryzmy i brak szacunku do Ciebie - choć to też emocjonalne reperkusje tego, co przeżywa Twój chłopak - wymagają zastanowienia się nad charakterem Narzeczonego. Moim zdaniem oboje nie dojrzeliście jeszcze do małżeństwa - dlatego powinniście odwlec je w czasie. Jeśli zdecydujecie się spróbować jeszcze raz być ze sobą, warto byłoby zamieszkać na zasadzie wolnego związku i dopiero po określonym czasie, np. po roku od chwili zamieszkania, zdecydować, czy rzeczywiście chcecie związać się węzłem małżeńskim i założyć rodzinę. Bo kiedy na świecie pojawi się dziecko, Waszą nieumiejętnością radzenia sobie z problemami zwyczajnie je skrzywdzicie.

Krótko, żołnierskimi słowami:

Nie. Nie ma sensu niczego naprawiać
Nie. Nie zagubiłaś się, nie "popłynęłaś". Ty zwyczajnie odkryłaś swoją prawdziwą naturę. Gratulacje! Ludzie przecież latami szukają własnej tożsamości.
Nie. Nie kochasz narzeczonego. Pozwól mu budować szczęście z kimś innym.

Tak. Jesteś fatalnym materiałem na życiową partnerkę. Nie oddałbym ci pod opiekę nawet psa.
Tak. Kiepska pisanina, jak na "dziennikarkę" (jak ktoś już zauważył), ale to wpisuje się w ogólny, bardzo niski poziom współczesnego, polskiego dziennikarstwa, więc nie jestem zdziwiony.

I na koniec rada. Dopóki nie uporządkujesz swojego życia, bardzo cię proszę - nie rozmnażaj się...

Nie pozdrawiam!

7 zasada dynamiki.
Ciało puszczone raz w ruch będzie się puszczać samoczynnie.

Nie potrafiłaś trzymać nóg razem przed ślubem więc po ślubie tym bardziej nie nie będziesz, każdy kryzys to jazda na krawędzi.
Bo "kryzys". Boże jak ci niewiele trzeba. Potem zrelatywizujesz i powód zawsze znajdziesz.
Źle to wróży dla twoich ew. związków.

A co do narzeczonego. Daj mu spokój, nie zasłużył sobie na taki los.
Niech układa życie z dziewczyną uczciwą.
W sumie ma szczęście, ze nie byliście jeszcze małżeństwem.

ale to nic nie zmienia, nie usprawiedliwia autorki.

Trochę wiem ile ślub kosztuje i przygotowania ślubne. Nie jest go też łatwo "przesunąć". Szczególnie sali weselnej. Nic nie napisała co na to goście i rodzice.

Z tego powodu ta historia jest dla mnie wytworem wyobraźni autorki.

Może planowali skromną uroczystość, ale wtedy nie musieliby oboje pracować po kilkanaście godzin żeby opłacić ślub... z drugiej strony pojawiły się kłopoty finansowe... hmmm
Temat chwytliwy - dziennikarstwo na poziomie "Faktu"?

Oliwko, właściciel sali weselnej powiedział, że jeśli para decyduje się na ślub w innym terminie, można przesunąć zaliczkę. Zastrzegł jednak, że ślub musiałby odbyć się w "sezonie". Pozostali usługodawcy - fotograf, kamerzysta - również "przetrzymują" zaliczki. Kasa przepadła bezpowrotnie u DJ-a.

Może będzie chleb, może nie będzie. Kto to dziś wie.

Tu decyzja należy do niego, czy zdecyduje się spróbować naprawić związek. Jeśli nie, nie mogę i nie będę naciskać. A za próbą naprawy związku idzie odbudowanie zaufania i wspólna terapia, na której przewartościowalibyśmy pewnie dotychczasową relację i to, co się wydarzyło.
Wiem, że wg Ciebie tak to może wyglądać z boku: nie kocham go, no bo nie zdradziłabym. Ale w życiu nie wszystko jest albo czarne, albo białe. Życie ma też odcienie szarości. Prawdą jest, że dopuściłam się perfidnego i obrzydliwego czynu, przebiłam jego zaufanie i serce na wylot. Popełniłam błąd, bo ciągnęłam dwie relacje.

Jeśli narzeczony wyrazi zgodę na naprawę związku, to będziemy spotykać się, obserwować i czas to zweryfikuje.

Gdybym go nie kochała, dałabym temu spokój. Uczucie zapewne jest nadszarpnięte. Myślę, że to za wcześnie na podejmowanie decyzji, czy będziemy razem, czy nie. To rodzi niepotrzebne emocje. Zdystansuje się i dam mu wybór, ważny jest czas, tak jak ktoś tu napisał.

ja od kilku dni nie nagabuje go, nie zagajam i zrobiło się spokojniej.

Skomentuję 1 Twój wpis tu i powiem krótko bo szczerze nie chce mi się wchodzić w szczegóły (jesteście raczej niedobrani) - jak ktoś się boi ślubu albo go traktuje jako obowiązek i ogólnie raczej ma do niego niechęć to jest to niechęć albo obawa do bycia bliżej partnera. Potem na wspólnym gruncie widywania się po kilka godzin dziennie będzie jeszcze gorzej. I nie można się zmuszać do zachowywania się inaczej żeby móc się dogadać czy spędzać razem jakoś dobrze czas - takie rzeczy powinny się dziać naturalnie.
I się i tak później albo ktoś wchodzący w takie małżeństwo rozwodził albo zaczynał skakać na boki. Wy nawet rozmawiać ze sobą nie potraficie żeby coś z tego dobrego wyszło tylko pogłębia to problem. Nie rokuje moim zdaniem

Przesunęliście ślub o dwa-trzy lata?  Tyle czasu zabiera średnio dojście do "siebie" po zdradzie. Poza tym, terapia to nie pigułka która się zażyje i ból przejdzie. To jest, przede wszystkim, ciężka praca nad sobą. Jeżeli to ma być skuteczna terapia par, to oboje musicie być przed nią "naprawieni". W Twoich słowach nie ma nic, co wskazywało by na to, że zrozumiałaś, co zrobiłaś.
Winę za swoja decyzje, bo zdrada jest decyzją, obarczyłaś partnera. Było z kim, było jak, było gdzie i zamiast przed, skoro próby naprawy nie przynosiły rezultatu, rozstać się, zdecydowałaś się na eutanazje związku. Teraz żądasz aby on naprawiał... Tamtego związku już nie ma i nie będzie. Nie ma co naprawiac, tylko pogrzebać Twój były związek. Poza tym jak sama napisałaś "zakochałaś się" w boczniaku i widziałas jego miłość do Ciebie. No to masz do przerobienia ZAPOMNIENIE O ZAKOCHANIU. To tak na oko, jakieś półtora roku... Łatwość z jaka możesz wejść w następne zakochanie, w czasie zapominania tamtego, nie wyklucza, że stanie się następne... Przecież jest tyle wywiadów do przeprowadzenia...

Twój chłopak ma przynajmniej rok na przerobienie wszystkich podstawowych etapów po zdradzie, dopiero wtedy będzie można mieć nadzieję, że jego decyzje są w pełni świadome. A ma jeszcze do przerobienia wybaczenie, a to nie przychodzi z dnia na dzień. Musi zostać odbudowane zaufanie o które będzie niesamowicie trudno. Na razie jest na pierwszym etapie, czyli w szoku. Nie ma co wierzyć w nic co mówi, bo emocje w nim buzują. No to tak ze dwa lata czekania i dopiero wtedy terapia par... pewnie z pół roku.

Dopóki tego nie zrozumiesz, nie ma szans na pozytywny wynik terapii par.

Mam nadzieję, że teraz rozumiesz co zrobiłaś i co jest przed Wami... 
Jeżeli nie ma w Tobie wystarczająco dużo determinacji, a ja jej nie widziałem w zadnym Twoim wpisie, natomiast widziałem wielka ochotę na zamiecenie wszystkiego pod dywan, to lepiej daj jemu i sobie spokój.

Anastacja rozbiła rodzinę, wdała się w romans z żonatym i on się rozwiódł z zoną

ja to nie wiem, jak można tak żyć. mnie poczucie winy by zjadło. a słyszałam ostatnio taki tekst: "on tak mnie kocha bardzo, że aż żonę w ciąży dla mnie zostawił". no masakra

przestańcie się w końcu,  ludzie,  zdradzać, okłamywać, żyjcie według k***a jakichś zasad albo przynajmniej bądźcie szczerzy sami ze sobą.

nie, nie ma sensu tego ratować, bo chcesz zbudować małżeństwo na kłamstwie, budować życie z kimś, kogo jesteś w stanie zdradzić, a na domiar złego będziesz pewnie przed ołtarzem, w białej sukni przysięgać. przyjdę tam na ten Wasz ślub i się zrzygam.

rzeczywiście dowód wielkiego uczucia:)
a potem będzie taka dziewczyna płakać jaki los niesprawiedliwy bo on z kolei ja porzucił z dzieckiem czy zdradził
a ona chciała tylko kochac i być kochaną

Być może. na pewno czeka mnie dużo pracy nad sobą.

Dodam, że mój (eks) narzeczony 5 lat temu miał podobną sytuację. Kobieta, z którą był zaręczony, tez kogoś poznała. Ślub się nie odbył. Rozstali się. Więc to na pewno pogarsza sytuację. On nigdy nie był na terapii, nie przerabiał tego, co się wydarzyło.

Jak to skąd? Bo jesteś SCHEMATEM, jakich tu na pęczki To takie cliche, że aż śmiać się chce, jednak uśmiech z paszczy szybko znika na wspomnienie świństwa, które popełniłaś. Takich pseudo skruszonych "cierpiętnic" jak ty na tym forum bez liku...

Jesteś zwyczajnie niewiarygodna. Ludzie, którzy udzielają się tutaj od dawna czują to instynktownie.

Co możesz zrobić, by takie postrzeganie zmienić? Nic. Uczucia zdradzających były tu analizowane we wszystkich możliwych konfiguracjach i rodzajach. Znajdujesz się po drugiej stronie barykady.

Zajmij się sobą i przestań liczyć na cokolwiek, a oszczędzisz sobie rozczarowań. Wystarczy, że dla jednej, jak twierdzisz ważnej osoby, sama stanowisz rozczarowanie i życiowy błąd.

Przekaż wyrazy współczucia narzeczonemu...

Terapia nie jest obowiązkiem. Nie jest też jedynym sposobem na poradzenie sobie z trudnymi doświadczeniami.

acha i ty zrobilas jemu to samo

no i? ma ona nad tym rozpaczać? odpowiada tylko za swoje 'dokonania'.
tym gorzej dla autorki, bo on już ma jakieś złe doświadczenia, więc mniej prawdopodobne, że będzie chciał kontynuować związek.
co ją obchodzi to, czy po niej kogoś będzie miał czy nie?

niesamowite. zgadzam się z paniąbaronową
chyba za długo przebywam na tym forum ;]

buuuhahahaha klint istłód buziaczki, uśmiałam się, tego mi teraz trzeba

no właśnie

ja Cię nie oceniam, jeśli zdradziłaś faceta, to znaczy, że czegoś tam Ci nie zapewniał, a powinien. Każdy ma prawo popełniać błędy, jesteśmy tylko ludźmi. Tylko no właśnie, abstrahując już od tego, że to paskudne, że masz poczucie winy, blablabla. Chcesz być z nim do końca życia?
Jak nie wiesz, rzuć monetą, to taki zabieg psychologiczny, zanim spadnie, będziesz wiedziała, czy chcesz, żeby wypadł orzeł, czy reszka.

oczywiście, że jest Ci ciężko. znaczy, że jesteś zdrową emocjonalnie i psychicznie osobą