Jak sobie radzić ze złością na dziecko? - Netkobiety.pl

Dopiero przeczytałam wszystkie posty w tym temacie.Wstrząsnęły mną szczególnie te,które pisały o tym,że biją bo nie dają rady a zwłaszcza post sisty,która uważa,że mocny klaps rozwiązuje problem.Zakładam,że dziecko jest kilkulatkiem a Ty niestety bladego pojęcia nie masz o psychice i rozwoju swego dziecka.
Dajesz swojemu dziecko mylne sygnały i nie się co dziwić,że masz problemy.Jak mały krzyczy i płacze włączasz muzykę ma maksa i tańczysz.Rozumiem,że od tej pory będziesz już w ten sposób pokazywać swoje niezadowolenie z powodu zachowania dziecka?
Ktoś kto bije swoje dziecko nie zasługuje ma miano matki.Jest tylko macicą, z której dziecko się wyłoniło.

Temat delikatny, wiadomo, każdemu może się zdarzyć podnieść głos, ale najlepiej jeśli jest możliwość rozładowania energii gdzieś kompletnie poza domem ... mi pomaga, a że robi się ciepło to w wolnej chwili sport na powietrzu mi szybko pomaga rozładować napięcie.

widze, ze nie jestem sama... sa inne kobiety, ktore maja podobne problemy. Pisze to bo musze sie emocjonalnie wyladowac... moj problem jest taki: mam fantastyczna pieciomiesieczna corke, razem z narzeczonym mieszkamy za granica, on mnie wspiera, opiekuje sie mala itd.... ale mimo to cos jest nie tak. Ciagle jestem w stresie, wlasciwie odkad dzieciatko przyszlo na swiat jestem w ciaglym stresie, a doprowadza mnie do tego stanu placz.... cale dnie robie wszystko zeby nie plakala, staram sie jak moge i czasem brakuje mi sil, na przyklad wieczorami kiedy przychodzi pora spania a ona wciaz placze i placze i usypia dopiero gdzies po godzinie, przy czym ja w miedzyczasie robie wszystko zeby tylko nie plakala, nosze, lulam, spiewam itd..... i nic nie pomaga.... kiedy moj narzeczony jest w domu jest mi latwiej bo on jest bardzo cierpliwy i jakos sobie dajemy rade, kiedy jednak zostaje sama a mala nie chce przestac plakac czuje sie jakbym miala zaraz wybuchnac, mam ochote wrzeszczec.... poprosry nie trzymam cisnienia, zostawiam ja wtedy w kolysce, wychodze na chwile do innego pokoju i zachowuje sie irracjonalnie a mianowicie krzycze i klne sama do siebie zeby tylko sie wyladowac.... wygaduje jakies bzdury, ktorych pozniekj zaluje i jest mi wstyd i najgorsze jest to, ze mimo ze wychodze od dziecka z pokoju ono i tak czuje moja wscieklosc i slyszy moj krzyk... chce byc dla niej mama w ktorej zawsze bedzie miala oparcie i zawsze bedzie mogla odnalezc we mnie spokoj ale nie daje sobie rady z jej placzem i koniec.... moj narzeczony mowi, ze musze popracowac nad swoja cierpliwoscia... nie chce zeby moje dziecko widzialo we mnie wsciekla matke ktora nie radzi sobie ze soba, chceb byc d;la malej ostoja i dawac jej poczucie bezpieczenstwa.... tylko jak kiedy ja nie radze sobie z czyms tak blachym jak jej placz...........???????

Z reguły bicie dzieci oznacza tylko jedno-bezradność rodzica. Ty akurat zdajesz sobie  z tego sprawę, chcesz to zmienić i życzę Ci powodzenia.

Nie wiem jak to jest się złościć na swoje dziecko, ale na własną siostrę wiem.. Także już kilka razy myślałam o tym czy przy swoim będę tak wybuchać.. mam nadzieję, że nie, ale podobno wszystko zostaje w rodzinie. U mnie to raczej jest tak, że gdy mała się nudzi zaczyna jej odwalać.. mówisz do niej.. nic powtarzasz nic.. ta szczypie pyskuje.. ah!! Do obłędu doprowadza mnie gdy zaczyna przeraźliwie krzyczeć coś z stylu łałała! Krzyk straszliwie na mnie działa.. Najgorsze, że przy tym ucieka, jakby chciała żebym ją goniła i śmieje się.. Rany to nie moja siostra!! Brak dyscypliny, pobłażanie, brak wyciągania wniosków a potem klapsy to według mnie problem. Ale cóż przy moich protestach spotykam się z tekstem: to nie twoje dziecko nie wtrącaj się, chcesz rządzić..
Dobrze, że jeszcze parę miesięcy i idę..

Pomocy !! bo oszaleje
Pisałam już kiedys na ten temat,chwilke było spokuj z moją 2,5 letnia córcia daałam rade ja poskromić i słuchał się mnie żyliśmy w zgodzie że tak"powiem",ale od 3 miesiecy trwa koszmar,3 miesiace temu ur.synka,wiem wiem może byc zazdrosna ja to rozumiem ale ja tłumaczyłam jej wszystko przed [porodem że pojawi się jej braciszek że trzeba będzie sie nim opiekowaćitp. i po porodzie jej to mówiłam ,tłumaczyłam że ją kocham  ale kacperek jest malutki,że ona musi mu pomagać itp.oczywiście wszystko poszło nie tak mała  przechodzi sama siebie, mam tylko dwa pokoje ,gdzie w jednym jest zimno(okno wychodzi na wysokie drzewa i nie ma tam światła) wiec jestem zmuszona karmić czy usypiać małego w pierwszym pokoju gdzie przebywaqmy na codzień(telewizor,zabawki,komputer) prosze ja co wieczur,żeby byłą cichutko,dajejej zabawki tylko co chce a to jej mało,dzis wyjełą mi kocyk z łużeczka na którym mały spi ,ten mi juz na rekach spi i nagle musze go odkąłdać na kanape żeby poprawić kocyk,i zaczyna sie przerazliwy płącz,niedawno  zrobiłam jej na śniadanie zupke mleczną, a ona mówi że nie bedzie jeśc bo cche cukierka ,ja jej go nie dałam,tłumaczyłam najpierw śniadanko potem cukierek,Boże co to było śliniła sie płakała chyba z pół godziny albo i więcej ,za każdym razem    jest płacz jak czegosnie dostanie mały nie może spać ,jest nerwowy przez to ,a ja już nie mam sił,no nier mam sił albo ja sie wykończe(jerstem chora i nie jest mi wskazane take nerwy i wysiłek)albo mi ja zabiora , bo ktoś usłyszy ja się na nia dre i będzie,oczywiście jestem z nią sama,jest babcia która jej "włązi w dupe" a tata wiecznie w pracy,zero znajomych  nikogo cholerka:-(

Moim zdaniem, nie ma nic dziwnego w tym, że czasem własne dziecko doprowadza do szału. Jest sporo możliwości poradzenia sobie z włąsną złością, wściekłością.

A więc ktoś jeszcze tutaj pisze, to dobrze. Przeczytałam wszystkie posty i zwróciłam uwagę na to, że dziewczyny czerpią siły od siebie nawzajem w walce ze swoją wściekłością, agresją, może czytając, że którejś z Was udało się z tym wygrać, nabiorę sił i motywacji i przestanę się załamywać i myśleć, że nic już nie da się z tym zrobić...   
Moja historia jest podobna do historii wielu z Was i faktycznie, kto tego nie przeżył na własnej skórze nigdy tego nie zrozumie, mam na myśli, jak zaczyna się taka pętla agresji. Ojciec alkoholik, mnie nie bił, ale Mamę tak, a Ona spuszczała lanie czasami mnie i bratu (moja Mama też córka alkoholika, mocno bita w dzieciństwie, kiedyś spytałam się Jej o nos, bo jest lekko skrzywiony i dowiedziałam się, że dziadek ją tak mocno uderzył, że jej złamał nos), moja mama też nie radziła sobie z wściekłością na nas i najczęstszym wyjściem z sytuacji było dać w papę, czy sprać dupsko, dać upust własnej frustracji. Mama się rozwiodła kiedy miałam 8 lat, potem był ojczym, który nie umiał utrzymać łap przy sobie, biłam go a on mnie, broniłam się przed jego obmacywaniem, będąc już nastolatką byłam agresywnym nerwusem i jak dorosłam i zaczęłam analizować to dlaczego taka jestem, brak mi cierpliwości do ludzi, na wszystko reaguję obezwładniającą wściekłością wyniszczającą mnie od środka, zżerającą - to wiedziałam, że przyczyna tkwi w moim dzieciństwie. Ale będąc w ciąży (wyczekanej, starałam się o dzidzie ponad  3 lata) byłam pewna, że ta agresja nie będzie dotyczyła mojego dziecka, że mogę być spokojna o to, że jego nigdy nie uderzę, nie potrząchnę, bo kocham synka najmocniej na świecie, już w czasie życia płodowego. Jakież było moje zaskoczenie, kiedy poczułam pierwszy raz przypływ wściekłości na swojego synka i  chciałam uderzyć takiego malutkiego okruszka:( Dopadało mnie to, gdy byłam bardzo zmęczona i zestresowana, kiedy płakał a ja nie wiedziałam dlaczego i nie umiałam go uspokoić, potrafiłam nim potrząsnąć (gdzieś podświadomie wiedziałam, że nic mu nie zrobię, że lekkie potrząśniecie nie wyrządzi mu krzywdy, gdzieś tam w głowie jest jakaś blokada, która nie pozwala zrobić czegoś nieodwracalnego), ale do cholery, moje dziecko powinno być przy mnie bezpieczne! Moje dziecko powinno stykać się tylko z miłością z mojej strony! Samo to, że miałam  ochotę go walnąć jest dla mnie czymś niewybaczalnym, niegodnym matki i to, że fizycznie go nie skrzywdzę i nie uszkodzę, to za mało, bo przecież krzywdzę jego psychikę!!! Tak było jak był całkiem malutkim okruszkiem, teraz ma 9 m-cy i zdarza mi się we wściekłości dać klapsa w pampersa (albo dwa), to go nawet nie zaboli, pampek wszystko amortyzuje, wiem, bo czasem i on nie zwróci nawet na to uwagi, ale gdy wyczuje moją agresję, złość w stosunku do siebie, to wtedy płacze, ranię jego uczucia, taki maluszek a wszystko rozumie...:(   Przez te wszystkie miesiące dużo przeszłam, myślałam, że nauczyłam się nad tym panować, że jest lepiej, ale teraz widzę, że nie... Kurcze, nie żebym na okrągło tak postępowała, ale zdarza się, za każdym razem potem czuję się jak ścierwo, jak ostatnie zero... sama siebie chcę pobić, nie rozumiem, jak mogę tak postępować, skoro kocham synka najbardziej na świecie i oddałabym za niego życie, często płaczę z tego powodu.
Pomagało mi czasami wyżycie się na jakimś przedmiocie (normą było to, że kopałam kosz na śmieci, czy darcie się do bólu gardła w kuchni, w samotności, niestety nie zawsze udało mi się uciec od synka przed atakiem, często się drę na niego... Ech, długo jeszcze mogłabym pisać o tym, kiedy jest mój partner w domu (czyli prawie nigdy), to wszystko jest ok, ale kiedy jestem sama ze wszystkim i próbuję wszystko zrobić na czas, ugotować, posprzątać, poprać a dziecko nie pozwala nic mi robić, to wtedy pozom stresu osiąga niemożliwy poziom i stąd już krok do wybuchu.  Czasami mam dobre dni, nawet długo to potrafi się ciągnąc i żadne płacze na mnie nie działają, ale bywa, że coś we mnie wstępuje i sama siebie nie poznaję. Dziewczyny, rozumiem Was i cieszę się, że znalazłam to forum, może samo to, że mogę z siebie to wszystko wyrzucić, wyrzygać, jakoś mi pomoże, i postaram się stosować do Waszych rad, jak sobie radzić z agresją, bo sporo ich tu jest, to wbijanie sobie paznokci w opuszki palców, żeby siebie otrzeźwić i postawić do pionu na pewno wypróbuję. Życzę Wam wszystkich dużo cierpliwości i sukcesów w walce z agresją (sobie też); mam nadzieję, że będziecie tu jeszcze zaglądać.

Słonko,Ty masz chyba głębiej zakorzeniony problem! Jesteś DDA, byłaś bardzo krzywdzona w życiu. To dobrze, że wiesz, że źle robisz. Ja bym Ci radziła pójść na terapię, bo mimo że to działo się dawno, to dalej w tobie siedzi! Ja też jestem DDA. Mój ojciec mi groził nożem jak nie chciałam mu dać pieniędzy na alkohol. Albo biegał z siekierą po domu! Też mam problemy z emocjami, ale trochę inne. Dla dziecka jestem bardzo czuła (czasem oczywiście też się złoszczę, to normalne)ale często podchodzę beznamiętnie do pewnych rzeczy, a czasem wręcz przeciwnie z powodu jakiejś błachostki wybucham histerycznym płaczem. Sama myślę o terapii. Ty też pomyśl!

Jestem DDA ,wiem... czytałam o tym niedawno,artykuł na ten temat podsunęła mi przyjaciołkA,z którą pracuje i ktora tez jest DDA. Mimo ze Tata mnie nie bił ale miał schizy alkoholowe i byłam swiadkiem i uczestnikiem sytuacji ,jego zachowania ktore było psychodeliczne ... nie realne ,niezrozumiałe dla małego dziecka,ktore mnie raniło.Samo wspominanie tego jest dla mnie traumą.Wiem,ze jest cos nie tak ze mną,ze mam tą złosc poupychaną w kątach podswiadomości ,Wielokropek dobrze napisałaś,Ty Kasiek 24 tez masz rację, tylko nie umiem sama nad tym zapanowac , są jakies postępy ,to napewno ,udaje mi sie czasami uciec i wyładowac zle emocje na przedmiotach martwych ,ale nie zawsze a ja chcę być wspaniała matką,taką na jaką zasługuje synek.  Jesli chodzi o terapię to sie wybieram,rozmawiałam na tem temat z pielegniarka srodowiskowa i ona chce mnie skierowac do jednego psychologa ,ktory ponoc jest dobry. Mieszkam w irlandii, i wiem ,ze tu jakbym powiedziala o swoim problemie wszystko to by przyszli i dziecko mi zabrali i tyle,tak to działa i nie dziwie sie ze tyle dziewczyn pisze "terapia nie wchodzi w grę",(czesto zdarzało mi sie przeczytac takie zdanie,na innych forach) bo dziewczyny sa realistkami. Prawdziwa pomoc to wtedy jak masz duzo kasy i idzie sie prywatnie do uznanego psychologa,psychiatry i on pomaga ,wyciąga krok po kroku z doła i nie wtrąca się do prywatnego życia pacjenta. Te wszystkie mądre paniusie,ktore pracują w jakichs osrodkach,to dzialają dla "systemu" i jednostkę mają w dupie. Takze jak juz pojde na terapie to powiem o moim stresie ,o depresji ,poprosze zeby mnie nauczyl rozładowywac zle emocje ,ale napewno nie opowiem mu calej prawdy,bo to będzie mój koniec. A bez synka moje życie straciloby sens.  Wielokropek- ja faktycznie ukladam sobie plan dnia a potem mały nie daje mi go zrealizowac, ale on chce uwagi caly czas i caly dzien, i ja nie mam czasu zrobic podstaw,musze obiad ugotowac bo mąż(no,partner ale  dla mnie mąz)ciezko pracuje fizycznie i musi zjesc ,wstawic pranie,powiesic je,z suszarki sciągnąc ciuchy ,powkladac do szafy,tam gdzie brudno posprzątac (aczkolwiek niekoniecznie,nie kazdego dnia jesli nie ma czasu) i tyle!nie zawracam sobie glowy prasowaniem,nie robię tego , tak umiem zlozyc ubrania ze sie prasuja leżąc na polce ,a prasuje rzeczy na wyjście jedynie.Nie chce byc perfekcyjną pania domu,bo nie jestem i nigdy nie byłam dobrze zorganizowaną osobą i nie mam szans na medal na tym polu.Frustracja -bo nawet nie umiem ogarnąc podstaw..:(  Kasiek 24 - terapia to dobry pomysl , bardzo. Trzeba tylko trafc w odpowiednie ręce.  Cioteczka Dobra Rada - nie chcę Cie urazić ani sprowokowac kłotni słownej ale nie masz racji ,ze jednak lepiej nie miec dziecka:) Słuchaj ,są takie problemy jak my tu mamy ,to sie zdarza ale nie stale ,nie zawsze ,nie na okrągło,nie codziennie... macierzyństwo jest najtrudniejszym,najcięzszym i jednoczesnie najbardziej satysfakcjonującym i najpiękniejszym doświadczeniem życiowym ,nie wyobrażam sobie jakby moje zycie wyglądalo bez  synka,bez tego cudu , nie bez kozery dziewczyny piszą ze kochają swoje dziecko do granic możliwosci,piszą tu bo chcą sie uwolnic od tych zlych momentów!od tych napadów! wszystkie się tu wspieramy własnie w tym celu,zeby nasze ukochane okruszki miały wspaniałe mamy. Ja nadal wierze że mogę to zmienic,poradzic sobie - mimo ze nie znam klucza do powodzenia w rozwiązaniu tej sytuacji...  To co napisałaś zabrzmiało bardzo pesymistycznie ,wiesz, napisałas prawdę ,tak bywa bardzo często ,dzieciaki takie są a w ogole nastolatki.Ale myslisz ze wszystkie takie są ?takie będą? Ja znam kilka normalnych nastolatków, jesli uda mi się pozbyc sie złogów złosci to moze uda mi sie tez wychowac dobrego czlowieka ,dobre dziecko, jak myslisz?

Usagi-piszac Cioteczka Dobra rada to domiemam ,że było do mnie skierowane :)Absolutnie nie uwazam,że to co napisalam, jest objawem nienormalnego nastolatka..Jak najbardziej jest to normalne dziecko , i w zyciu nie powiem ze jest nienormalne,tylko w moim przypadku troszeczke kilka latek do nastolatka jeszcze brakuje,ale nie jest juz kilku latkiem.
Tez te duze dziecko, jest dobrym czlowiekiem, z wielką empatia do zwierzat i krzywdy gdy komus sie bezbronnemu dzieje,ale czasami wystarczy ze coś ja ugryzie i już sie zaczyna, co nie znaczy że jest źle wychowana bo tak nie jest
Ma o wiele wiecej dyscypliny zaprowadzanej niż sumując połowe jej klasy razem wzietą do jednego wora

Hmm,piszesz ze macierzynstwo jest najpiękniejszym doświadczeniem życiowym ,synek jest twoim cudem,a czy ten twoj synek uwaza cie za matke cud jak juz w wieku 9 msc dostaje klapsy jedynie za to ,ze nie panujesz nad swoimi nerwami?wyczuwa twoją  agresje w stosunku do siebie i zaczyna plakac,bac sie ciebie jak sama to pisalas, aby nie bylo,ze jak sobie cos zmyslam, wiec to takie obłudne jest co ty tu przekonujesz ,taka twoja rozbieznosc wpisach ewidentna ,wrecz dwubiegunowa
I tak, wiem,ze jabym nie potrafila reki opanowac do niemowlaka, to co by bylo kiedy bymial te 2-3 lata? pozniej sie slyszy ,o kolejnej tragedi ,ze dziecko "spadlo z kanapy" ,albo sie przewrocilo widząc wyrazne efekty tych "nieszcesliwych wypadkow"

Tak, bo mam duuoz pesumizmu do macierzynstwa "na chama" kiedy ludzie zachwalają jak to sie kocha wlasne dzieci a guucio prawda.Powyzej edytowalam swpj wpis i napisalam troche od siebie jak patrze na twoje idealizowanie ,ktore dla mnie sa sprzeczne jedne z drugim

O matko! Mortisha ,koncze pisac do Ciebie, Ty opisujesz kogos innego a nie mnie, nie jestem obłudna i kocham swoje dziecko.Momentami nie panuję nad sobą czego żałuję najbardziej w swiecie i z tym walczę. Ty faktycznie nie możesz tego zrozumiec bo nie jesteś matką ,jak to jest i jak dziecko może wyprowadzic z rownowagi ,jak zmęczenie i frustracja działa na matki ,no po prostu nie możesz wiedziec jak to jest.  W swoich oskarżeniach to zaszłas baaardzo daleko :" I tak, wiem,ze jabym nie potrafila reki opanowac do niemowlaka, to co by bylo kiedy bymial te 2-3 lata? pozniej sie slyszy ,o kolejnej tragedi ,ze dziecko "spadlo z kanapy" ,albo sie przewrocilo widząc wyrazne efekty tych "nieszcesliwych wypadkow""  Czyli już widzisz we mnie przyszłą morderczynie bo potrafię dac klapsa w nerwach? No ,czytam Cię ze zgrozą i przykrością.  A Ty nigdy nie byłaś zła na osobą ,którą kochasz? Na faceta,na Mamę,Tatę? Ja byłam,kłociłam się z Mamą ,obrażałam ją ,ona mnie ale i tak w duszy wiedziałam że ją kocham.A Ty piszesz mi,no że jak mogę kochac synka skoro wpadam we wsciekłosc na niego,oczywiście ze mogę! A Ty z nikim kochanymsię naprawdę w zyciu nie pokłociłaś,nie pożarłaś,nie doprowadził Cie ktoś do pasji?Nie trzeba być fałszywym żeby coś takiego przeżyc...Tak samo jest z dzieckiem ale z nim nie porozumiesz sie słownie bo Cie nie rozumie,stąd klaps zamiast rozmowy. I jakbym nie wiedziala że to jest zle ,to by mnie tu nie było i nie pracowałabym nad sobą. A pesymistką to jestem ogromną ,to prawda ,ale nie w stosunku do macierzynstwa ,tylko w stosunku do siebie jako matki - chcę sie zmienic i byc dobrą mamą. Ty nie możesz wnieśc niczego dobrego na tym forum,kurdę jak musisz psy wieszać ,to ok ,zasłużyłam na to ale zważaj na słowa czy Ty nie posuwasz sie aż za daleko w swoich oskarżeniach,aż mi normalnie gały wyszły.Moja dwubiegunowość,dwulicowośc?? no a dla Ciebie życie ,emocje ,wszystko jest proste i łatwe oraz czarne albo białe? Aż pozazdrościc ,dla mnie nie.Też widzę rozbieżnosci w Twoich postach ,nawet jeśli Ty tego nie dostrzegasz. A synek się mnie nie boi,bo to widzę ale bardzo nie lubi mamy złej i sprawiam mu przykrość.Nie rób potwora ze mnie,jeśli bym nim była to nie miałabym wyrzutów sumienia i nie pracowałabym cięzko nad tym aby byc osobą opanowaną i bardziej cierpliwą.Dzięki za "wsparcie i dobre rady".

Usagi20- ja wiem,że zabolały cie moje słowa na jakie tutaj sobie pozwoliłam, przepraszam,że tak sie unioslam w stosunku do twojej osoby,ale to jest wlasnie efekt mojej reakcji jak czytam,że nie mam racji z tym brakiem posiadania wlasnego potomstwa,bo rzekomo to cos wspanialego, satysfakcjonujacego,najpiekniejszego  a widze w poscie zfrustrowaną kobiete ktora nie potrafi uporac sie emocjonalnie  ze sobą,i ze swoja agresją,jaką przelewa na dziecko i ono sie wtedy ciebie bo gdy cie nerwy biorą
To mnie rozjusza ,gdy ktos mi mowi ,ze racji nie mam w tym temacie,jak mam racje,ze lepiej dziecka nie posiadac, niż je mieć i wyładowywac sie na nim,i nie zmienie przekonania

Mam przyklad z autopsy,chocby matka Pchły(córki meża ) gdzie  matka jest? a no nie ma jej od wielu wielu lat. Rola matki pisana jej nie byla

I na ostatnie dodam, ze w twoim przypadku, nie życze tobie nigdy w życiu być wystawianym na taka próbe wytrzymalosci cierpliwosci na jaką ja jestem momentami wystawiana,nie zdarza sie do często ale bywa sporadycznie.
I nie mam wyjscia, musze w tym momencie zachowac zimną krew bo w przeciwynym razie jakbym tego nie zrobiła i calkowicie poluzowala swoje nerwy sobie jak sie da, to bylo by naprawde źle

Wiem bardzo dobrze,co to znaczy byc testowanym przez dziecko,ktore juz potrafi wykorzystwac swoją inteligencje,zwlaszcza gdy ma zły dzien lub lewą noga wstanie,nie mam wyjscia,czy mi sie to podba czy nie,panowac nad sobą trzeba i zachowac przy tym żelazne nerwy,bo w przeciwnym razie efekt tsunami nie jest wskazany
Pewnie,ze w tym wieku,juz wszystko rozumie co sie mówi,tlumaczy,prosi,ale nie za kazdym razem są ugodowo  wchłaniane,,zwlaszcza jak cos ją ugryzie nie wiadomo kiedy.
Wiec takze borykam sie z sytuacjami,że az krew sie we mnie gotuje,są to incydentalne sytuacje, ale jednak
To na tyle z mojej strony.Temat najwyrazniej nie na moje nerwy

Czytam te wszystkie posty i wcale nie jestem lepsza w złości. Tylko ja mam trojeczke już
Wszędzie czytałam i słyszałam o tym jaki to cud taka dzidzia. Ze wszystkich stron internetowych spoglądają spiace bądź rozesmiane maluchy. Tego oczekiwalam. Myślałam, ze macierzyństwo jest super! Tyle babel poddaje sie torturom in vitro, ze musi być extra
A potem stykamy sie z rzeczywistoscia: ze poród trudny, ze mąż nie jest taki jak obiecywał, czy my sobie wymarzylysmy. Potem wariujace hormony, walka o utrzymanie laktacji, to znowu sastoje pokarmu i brak zrozumienia. Ból, ból i więcej bólu dookoła. Maluszek, który ciągle coś chce i musi być TERAZ! I to parszywe poczucie bezradności, frustracji. Niemożność powiedzenia o uczuciach nikomu, bo powiedzą, ze suka nie matka. Bo wszystkie mamy kochają, a ja jedna nie pograzamy sie, nerwica sie nasila i bum! Dzieci czują nasze samopoczucie i nerwowo reagują na złość.
Trzeba pamiętać, ze na krzyk dziecko zareaguje płaczem, bo inaczej nie wyrazi swojego. Leku
Sama do tej pory mak chwile krytyczne. Każde dziecko czegoś chce. Nie mam chwili dla siebie, a jak już coś zrobię, np. Popisze na forum to mam gigantyczne wyrzuty sumienia, które jeszcze moja mama powiększa, ze dzieci potrzebują matki. Bo jai na 5 minut pozostawie je żeby bawiły sie same, to już z pewnością źle o mnie świadczy. Wiem, ze jej nie przegadam, więc ignoruje. Pisanie tu i przezywanie czyjś zmartwień i możliwość pocieszenia sprawiły, ze jestem bardziej wyrozumiala i kochająca. Co moim maluchom po wiecznie złej mamie? Po co mężowi zgorzkniala zona? Takie wspoldzielenie swoich trosk i radości jest dla mnie terapia.
Jednocześnie zdaje sobie sprawę, ze dzieci rosną i z czasem nasze relacje ulegają zmianie. Najstarszy syn ma 4,5 roku i z nim sie dogaduje, najtrudniej mi jest z 3 letnia córka. Ona bardzo histerycznie reaguje. Nie mogę odstawic pieluch, przez co jestem jeszcze bardziej zdolowana, nie umiem jej nauczyć wsciekam sie nieraz, grozę ze ją oddam do bidula, a ona robi słodka minke i mówi: nie oddawaj, tylko kochaj. I jak mam sie złościć? 3 miesięczny synek nie daje popalic albo ja w natłoku obowiązków tego nie zauważam..
Każdej z nas jest ciężko być dobra mama. Musimy sobie uświadomić, ze mamy prawo do gniewu, złości i złych emocji, tylko musimy znaleźć sposób zvdala od dziecka na rozpadowanie agresji.
Pozdrawiam mamuski

Tak- zawsze i nie ma ucieczki ,bynajmniej ja tak mam,żebyś wiedziała bo partner tylko biega z pracy do pracy albo spi przed nocką i tak jakos wyszło ze całe macierzyńskie musiałam sobie radzić. Ja pisze o sobie i o tych mamach ,ktore tu piszą na tym forum i poznałam ich historie.A nie pisze ani o Twojego męża pierwszej żonie ,ktorej nie znam i na oczy nie widziałam ani o  innych jakichś anonimowych kobietach ,ktore istnieją na tym świecie i zrzekły się praw rodzicielskich ,to zresztą nie są matki. To Ty robisz wszustko zeby tylko skrytykowac i zeby tylko nie zrozumieć i wszystko przeinaczyć.I co z tego ze Twoj mąż swietnie dał sobie rade z wychowaniem dziecka ? Nie kazdy ma charakter Twojego męża,kazdy czlowiek jest inny,jeden ulega stresom szybko ,drugiego nic nie wyprowadzi z rownowagi,jedno dziecko chowa się lekko i przyjemnie ,inne ciężko i w męczarniach(moj synek jest taki pol na pol,zalezy od dnia-tygodnia)  Ty od początku postów piszesz tylko o jednym przykladzie - Twojego męza i na tym sie konczy Twoje doswiadczenie i klapki na oczy masz zalozone ,nie wiem czy Ty nie mozesz pojąć o czym jest ten topik czy tylko nie chcesz pojąć? Bo ja jak czytam rozne fora ,to zawsze znajdzie sie jedna osoba ,ktora zjadła wszystkie rozumy i krytykuje aż buczy ale nie rozumie w czym rzecz,i tu Ty jesteś tą osobą. Moja teoria to jest właśnie samo życie ,moze nie Twoje ani Twojego męża i pasierbicy ,ale np moje i wielu mam ,którym jest ciężko,takich stąd i takim ktore znam-moje przyjaciolki,kolezanki z ktorymi utrzymuję kontakt np przez skype i męczennicy z siebie nie robie ani ja ani żadna z dziewczyn ,które tu piszą ,to jest forum po to żeby sie wspierac w trudnych momentach -kazdy takie ma w zyciu ,nie tylko męczennicy przecież.Miałam nie pisac do Ciebie po Twoim poscie ,w ktorym sie popisałas poniewaz napisalas nie ma temat,podawałas wątki od siebie ,jakiś jad wylałaś na mnie i stwierdziłam ,ok,nie ma sensu i tak nie rozumiesz o czym piszesz.Ale potem napisalas ze Cie poniosło wiec odpisywałam dalej zeby Tobie wyjaśnić jak działa ten mechanizm,tego calego stresu,frustracji ,że w efekcie gdzies tam jest jakies 15-30 sekund niemocy,jakichs wyjętych z życia ze ja wychodzę z siebie i tracę panowanie a potem żałuję gorzko i nie wierzę ,ze to mi sie przytrafiło!  Chciałam Tobie to wyjasnic- nie usprawiedliwić, jak stale mi zarzucasz. Poza tym myslalam o tym pozniej jak mnie zgnoiłas i jakos tak to mi pomogło ,pisałam w iinnym poscie w jaki sposob. Ale wiesz co ,kłamstwom Twoim i fantazjom,nie będe przytakiwac,np skąd wziełas sobie ze moje dziecko się mnie boi?bo czesto do tego wracałas a ja nic takiego nie napisałam,gdzie to wyczytałas?z mojego posta?napewno nie, chyba raczej sobie po swojemu cos wytlumaczyłas. Synek sie nie boi,nawet jak krzycze czy wtedy kiedy dostał klapsa i tak trzymal sie mojej nogi i musiałam go wziąć na ręce ,dziecko wyczuwa nastroje wiec jesli ja krzyczalam czy plakalam to On tez, przeżywał ,ale się nie bał mnie nigdy. I niczego takiego o nim nie pisałam. O swoich odczuciach pisałam subiektywnie ,jak ja widzę swoje karygodne zachowanie a nie jak On to widzi i odczuwa.  Tutaj znalazłam pomoc i wyjscie z sytuacji , przeczytałam ze kilka dziewczyn znalazło sposoby żeby sie opamiętac na czas,jedna forumowiczka napisała ,ze tanczy przy muzyce i to ją rozładowuje,inna że wbija sobie paznokiec w opuszek palca i to ją przywołuje do porządku,inna że wyobraża sobie że ktoś stoi z boku i ją widzi w nerwach co Ona robi i to zaraz ją stopuje.Tak więc można,można... ja także znajdę sposob jakis aby dac ujcie złosci w krytycznych momentach tak aby to nie było destruktywne ,i żebym potem nie musiała się wstydzic swoich ataków. Teraz jestem na etapie picia melisy i brania magnezu z wit.B6,oraz mówię sobie tak :" spokojnie,to tylko dziecko płacze,niech płacze jesli musi ,nie ma w ogole czym się przejmować" i głęboko oddycham ,zobaczymy jak to pomoże i na mnie podziała. Dziękuję Ci za różne rzeczy,ktore napisałas ,za te ,ktore mi pomogły .Ale czy mozesz sobie nie wymyslac i nie dodawac swoich teorii jakichs dziwnych??? Przeciez Ty mnie nie znasz ,żeby tak wypisywac! Czy w ogole chodzi Ci o to żeby zgnoić wszystkie mamuśki ,które są niegodne Twoim zdaniem bycia matką a   ,uwierz że nie rozumiesz wszystkich faktorów samodzielnej opieki nad dzieckiem 0-3.

Uciekam z synkiem na długi spacer,zanim jednak -to małe sprostowanie,zeby nie było ze daje klapsa synkowi poniewaz płacze.Tu nie o płaczchodzi ,ktory towarzyszy kazdemu dziecku, tylko o wielogodzinne histerie ,ktore są tylko w jednym celu -żebym wziela na ręce i w momencie kiedy sie ugnę automatycznie koniec histerii jak nożem uciął. Moja mama mi mówiła ,ze tak będzie,że On bedzie na mnie wymuszał,ponieważ karmię piersią i jest przyzwyczajony do tego że ma cycka i mnie na zawołanie,powiedziała że będe biedna.Nie uwierzyłam,przecież bedzie spał czasami ,bedzie sie bawił zabaweczkami... uhm.. jasne ,nie z moim dzieckiem te numery. Nieraz przyszło gorzko zapłakać nad własnym ubezwłasnowolnieniem, trzeba było słuchac Mamy i mentalnie sie na to przygotowywać a nie wiedzieć swoje. To jest chyba taki aspekt ,ktory omija ojców chowających niemowlę a powodów praktycznych.  Teraz wracam do pracy na pol etatu,partner bedzie musial swoje sprawy ułozyc inaczej,dostosowac sie do nas i to On bedzie zostawal z dzieckiem a ja w pracy będe wracała do równowagi duchowej i odpoczywała od odpowiedzialnosci ,powinno mi to pomóc w rozładowywaniu stresu..

Dziewczyny,nie będę doradzać,nie będę się wymądrzać, wyszukajcie w wujku Google o etapach buntu dzieci...
Te nasze dzieciaki na początku nie robią nam na złość...one same są zagubione w świecie emocji,psychologi,przytłacza je to wszystko,potem bunt bo już zdają sobie sprawę że "coś" da się uzyskać jakimś zachowaniem.

Ja przeżyłam kilka etapów buntu...mam przed sobą chyba najgorszy - bunt nastolatka...chociaz i tak staram się żeby jak najłagodniej przebiegł - nie powiem czasami w wyobrazni widzę jak syn dostaje w buzię aż mu okulary z nosa spadaja,za te jego pyskowanie, olewanie i gadaj se stara ja i tak zrobię co chcę.
I Bunt 2 latka...tu to jest hardcore...ze starszym nie miałam aż tak pod górkę...wieczny ryk,płacz,marudzenie,cokolwiek nie zrobię jest zle...czasami myślę sobie że jestem taka do du***, skoro robię wszystko ok a dziecko wsio na nie.

Sposób - idz do innego pokoju,zamknij drzwi, sprawdza sie u mnie.
Mogę sobie pokląc w ciszy,mogę się wyżalić - mlody wyje pod drzwiami,puka i takie tam....5 min i wychodze z usmiechem na twarzy i od nowa...
Są czasem takie dni ze tę metode musze powtarzac 20 razy...
Nawet starszy syn ma dosc mlodego i sie po prostu na niego drze i do mnie pretensje ze "z nim sie nie da zyc normalnie".

Nasza zlosc - ktora wynika z bezsilnosci,niezrozumienia malej istoty jest chyba czyms naturalnym.

I najlepsze co moze byc - wyjsc z domu, na godzine,dwie, sama bez wozka...jak kolezanek nie ma isc przed siebie,do parku,trawe nawet poogladac,nnasycic sie cisza, bez krzykow,wrzasko,lamentow...naprawde dużo daje

Powodzenia Wszystkim mamom zyczę

Nie mam cierpliwości do mojego synka...Prawdę mówiąc to jestem agresywną osobą i nie potrafię panowac nad złoscią,nerwami i emocjami..Zgłosiłam się do psychologa doradził mi żebym Koniecznie zgłosiła się do psychoterapeuty i przepracowała problemy własne.Pojawienie się dziecka dla osób, które przeżyły przemoc fizyczną i psychiczną, jest szczególnie trudne. Bolesne sytuacje i problemy z dzieciństwa będą odtwarzane i przemoc będzie miała swoją kontynuację. Dodała jeszcze że "z ofiary przemieniać się będzie Pani w kata, by nieświadomie odreagować własną krzywdę. Jest Pani swiadoma swojego zachowania i przełamała Pani wstyd. To olbrzymi krok. Dlatego gorąco trzymam kciuki za kolejny ruch jakim jest rozpoczęcie terapii własnej.Terapia pozwoli Pani nie tylko nauczyć się lepiej rozumieć zachowania dziecka ale spokojnie do niego podchodzić i otwierać tak by między Wami zaistniała bliskość i miłość. Psychoterapeuta pomoże Pani zrozumieć swoje potrzeby, lęki, złość. Nauczy Panią jak wyrażać trudne emocje i panować na nimi.  "

Moje macierzyństwo było bardzo trudne:(
Ciąża jak większości trudna, ale do wytrzymania, kłótnie z partnerem(hormony, stres) czy sobie poradzę?
Rodzi mi się dziecko. Prędzej bym chińczyka zrozumiała jak małego bobasa!Tydzień mąż jest rano w pracy, tydzień na noc, tydzień na popoludnie. Wieczory były straszne, dziecko płączące 40minut.
I moje wycofanie. Często leżałam obok gdy płakał, często próbowałam coś mówić do niego, ale nic to nei dawało. nerwy?Po co mi nerwy, ja po prostu wychodziłam. Mój synek nie jest najtrudniejszym dzieckiem, to ja nie dawalam sobie rady. On nie jest taki marudny jak dzieci moich znajomych. Niektóre karmią w nocy i nie śpią, niektóre ciągle na ręce. Pewnie i mój syn by chciał. babcia próbowała ratować, często zamykałam drzwi na klucz gdy plakał, a ja nie chcialam żeby się wtrącali.
Dziecko płacze, bo ma płakać. Zwłaszcza gdy ząbkuje. Mój syn jest w większości szczęsliwym dzieckiem, daje mi np zrobić zakupy w markecie, a często bawi się grzechotką gdy ja mierzę spodnie w szmateksie(cud:)) i daje radę go w większość miejsc zabrać. Ale to kwestia treningu, ja po prostu nie brałam go na ręce, jestem z nim sama, więc żadna upierdliwa babcia mi go nie zepsuła, uwielbia spacery i sklepy. Nerwy podczas ząbkowania mielismy straszne, ale partner po pracy zajmuje się nim non stop, ze ja mogę się wykąpać i wyjsc na spacer sama.

Hej dziewczyny czytam Wasze odpowiedzi na pytanie olci-84 i trochę mnie przerażenie ogarnia, jak wiele z Was złości się na własne dziecko. Wydaje mi się, że problem tkwi w podejściu do tej małej istotki, która jest zagubiona, nic nie rozumie i nic nie wie i jego/jej jedynym sposobem (jaki póki co zna) komunikowania się ze światem jest płacz.

Nie zrozumcie mnie źle nie chce się tu wymądrzać, ale wiem co czujecie, bo gdybym ja w wieku 20-tu paru lat była w ciąży to byłby dla mnie koniec świata i pamiętam, że wtedy też mnie wszystko wnerwiało i generalnie łatwo było mnie wyprowadzić z równowagi, więc wiem o co chodzi, ale z drugiej strony - jesteście Matkami, które kochają swoje dzieci i chcą dla nich jak najlepiej, więc dobrze że szukacie pomocy. Nie wiem czy to co napisze pomoże komukolwiek, ale spróbujcie postawić się w sytuacji Waszego maleństwa, które nic nie wie o tym świecie, wie tylko to że Mama jest zawsze obok i utuli i ukocha jak coś jest nie tak. Jesteścią tą Jedyną Osobą z którą było od poczęcia do narodzin. Te maleństwo odczuwa Twoje emocje, więc przyjżyj się, czy nie jest aby tak, że Ty się denerwujesz i dziecko płacze?

Ja podchodzę do tematu jak detektyw, to znaczy co powoduje ze moje dziecko płacze, co jest nie tak? i eliminuje kolejne możlwości. Jeśli mimo wszystko ogarnia Cię złość, to może dobrym pomysłem byłoby wyrzucić z siebie te negatywne emocje zanim wejdziesz do pokoju dziecka. Wypisz na kartce co myślisz w tej chwili, pognieć ją, wyrzuć itd. Może brzmi to głupio, ale jakby nie było, jest to sposób na pozbycie się tych negatywnych emocji.

Wydaje mi się, że część z Was uważa, że dziecko musi płakać a Matka musi to znosić, a tak wcale być nie musi. Spróbujcie się tylko zastanowić 'dlaczego moje dziecko płacze?'

Witajcie dziewczyny
wczoraj szukałam czegoś na temat nie radzenia sobie z nerwami, bo juz sama czasami nie wyrabiam i znalazłam ten temat tutaj i widzę ze nie jestem sama.
U mnie sytuacja jest taka, że zdaję sobie sprawę, że problem nie tkwi w mojej córeczce (15 miesięcy) tylko we mnie, ona nie jest niczemu winna. Nie szarpię, nie szturcham, ale mam okropne napady złości gdy to wszystko mnie przerasta i wtedy mam nieodparta ochotę krzyczeć, ale nie na nią, czy do niej tylko w powietrze i niestety nie umiem czasem tego powstrzymać, po opadnięciu emocji czuje się podle, bo Maja to słyszy, niekiedy nie reaguje na to a czasem sama macha na mnie rączką i krzyczy po swojemu, żeby mamusia tak nie robiła i nie płakała.
Głównie problem siedzi w tym,że 24 na dobę ja z nią jestem od kiedy się urodziła, mąż pracuje całe dnie, ale jak wraca to pomaga mi przy córeczce. Mi najbardziej brakuje oddechu, pobycia choc troche bez dziecka, ale tu kolejna przeszkoda bo Warszawa to nie jest moje miasto rodzinne i brak mi tu rodziny i znajomych, tym gorzej ze mieszkamy na obrzezach miasta i tu za bardzo nie ma mozliwości,wszedzie jest daleko.
Sama już zdaje sobie sprawe ze ze mna nie dzieje sie za dobrze i mam zamiar zapisac sie do specjalisty,bo moje napady depresyjne sa co raz częściej a i w napływie bezradności niekiedy wobec córci i tego osamotnienia to naplywa we mnie ta cholerna zlość.
Nie wiem co mam mysleć.....czuje pustke w srodku.....juz rano gdy tylko oczy otwieram to czuje jakis lęk, że znowu sama cały dzień z dzieckiem, wieczorem zastanawiam sie co tu robic byle tylko wyjsc za obszar podwórka.....ileż to można jeżdzic do sklepów na zakupy.....
Brak jakiejs znajomej mamy z którą można sie spotkac i pogadac na wspolne tematy jest okropnie dokuczjacy....

hej dzisiaj bylam u lekarza w kolejce, z moim 15miesiecznym dzieckiem, w domu moje dziecko ogląda bajeczki,czyta ksiazeczki i wie czego nie wolno, jest grzeczne a jak ma humory to ląduje w kojcu, dzisiaj poszlam do lekarza:( i on dostal glupawki, w kolo i spowrotem za nim biegałam, ryk i krzyk, nikt ze zdrowych chłopów w kolejce nie zaproponował mi pójścia przed nimi, nawet gdy mały mocno uderzył sie w glowe...
i tak mijała 70minuta.
w domu po prostu miałam dosyc, poszedl do kojca i czeka.

ale to nie koniec wizyty, potem przyszła pani z chorym umyslowo chlopcem, posadzila go i zaczela robic aluzje zeby weszla pierwsza, owszem kolejka sie przychylila oprocz mnie.
powiedzialam ze ja tu biegam od godziny i mi wesolo nie jest. wszystkim zrobilo się nieswojo.
równie dobrze mogli mnie poprosić o to, abym wzieła na głowe słonia.

Również większość opinii przeczytałam. I jak jedna z was napisała (jakieś dwa lata temu ) jedyne co mnie pociesza to to, że nie jestem z tym sama. Mąż zna tylko niewielki procent problemu - mówię, że jestem zmęczona trochę, albo "dzisiaj młoda do szału doprowadza" no i w sumie wszystko na ten temat. Nie chcę mu mówić, że krzyczę na małą, albo szarpię, albo używam niezafajnych określeń, głosem brzmiącym jak zem jad węża np: czy ty jesteś jakaś nienormalna? Ale to ja jestem nienormalna, że robię to swojemu dziecku, mówię tak do niej.  Mam wrażenie iż każda spotkana mama po drodze jest kwintesencją spokoju, miłości, tolerancji, opanowania itp. oprócz mnie. Moja córcia ma 2 lata. Gdy śpi, przytula się, uśmiechnie się czuję miód na sercu, który szybko spływa bo za chwilę znów krzyczy a każdy wybuch "bezsensownego" płaczu doprowadza mnie od razu do szału. Mam okrutne wyrzuty sumienia. Każde wydarzenie jest jak omdlenie. Budzę się ze złości i zdaje sobie sprawę z tego, że moja córcia znów przeze mnie płacze. Robi wtedy taką minkę, oczy załzawione, wyciąga rączki a ja ???? Mam ochotę się pochlastać. Mam ochotę czasami po prostu dać jej w twarz a za co????  Za nic. Najgorsze jest o, że tak na prawdę ona nie jest zła. Nie jest niegrzeczna  nie wiadomo jak. Ja tak ją raczej określam, by bezwstydnie wytłumaczyć swoje zachowanie, swoją złość. Czasami wiadomo i ona też pokaże pazurki. Ale to najczęściej ja stanowię problem. Mimo tego, że tak cudownie zdaję sobie z tego sprawę, tłumaczę sobie, że ona nie jest niczemu winna, że jest bezbronna, że szuka u mnie miłości i czasami pokazuje ją przez złość to mi nie pomaga. Oczekuję od niej dużo a ona nie spełnia moich chorych wymagań. Jak już skończę krzyczeć, wyrzucam sobie, jaką jestem idiotką, że ona jest mała i nie rozumie. Młoda nie mówi, nie garnie się za bardzo do tego, do powtarzania słówek, zabawy z obrazkami - wręcz broni się od tego i jak po którymś razie nie udaje mi się jej nakłonić do roboty od razu wchodzi we mnie nerw - czasami uda mi się nad nim zapanować, by po chwili wybuch nastąpił ze zdwojoną siłą. I mimo, że nie wiadomo czego nie robię - ona patrzy na mnie ze strachem ... a po 10 minutach jak np posprząta zabawki, przez które też byłam zła, przychodzi jak gdyby nigdy nic, uśmiecha się, bierze za rękę a ja znów mam ochotę wyć z bólu, nerwów już na samą siebie, że jestem taka podłą, złą matką. Problem tkwi w tym, że jestem przez tydzień sama (mąż na weekend wraca)  wsio na mojej głowiźnie,  jak już wszystko w domu zrobię, mam ochotę po prostu usiąść odpocząć a ona ciągnie mnie za rękę do zabawy, ja mówię, że zaraz - mamusia odpocznie to ona zaczyna krzyczeć co prowadzi do mojego nerwu i tak w kółko. Myślałam o żłobku na parę godzin ale mam wrażenie, że nie po to nie pracuję by "pozbyć się dziecka z domu", że jak  dam do żłobka to zmarnowana kasa, na którą trzeba uważać, więc jak dziecko do żłobka to ja do roboty. A na opiekunkę ? To co zarobię wydam na opiekunkę (gdzie sens?)żłobek? Dziecko ma mamę, która zrezygnowała z pracy by właśnie opiekować się dzieckiem. Po z tym co mam robić jak opiekunka jest? Szwędać się jak debil po mieście? Parodia, ironia i nie wiem co jeszcze. Boję się prosić o pomoc. W życiu nie powiem tego dla lekarza, bo zabiorą dziecko. Psycholog kosztuje - po za tym jak mam do niego iść ???? Z dzieckiem ??? Nie mam z kim jej zostawić. Mamę mam kochającą, ale ślepo zapatrzona we wnuczkę. Kiedyś młodą zostawiłam aby się uspokoiła, bo miałą histerię (5 - 10 min płakała na łóżku) to doczekałam się soczystego opier....lu, że ciut nie hitlerowiec jestem bo dziecko płacze (a sama nie raz od niej dostałam, od ojca też). Nie chcę być taka jak oni a zwłaszcza ojciec, ale właśnie taka jestem i nie wiem, nie umiem sobie z tym poradzić. A do koleżanek wstyd mi dzwonić. Większość mieszka 600 km ode mnie, a w mieście, którym teraz mieszkam mam ich niewiele. Nie wiem co począć. Wiem, że potrzebuję pomocy, ale za wszelką cenę próbuję jej uniknąć bo jestem chodzącą porażką. Mimo wszystko kocham moją córcię nad życie i nie wyobrażam sobie aby mogło jej zabraknąć i przez to się trochę nad nią "trzęsę" robiąc sporo za nią. Czyli  do całej sytuacji znów doprowadzam ja. I co? I nic ... pewnie dalej będę, jak ostatni osioł, robiła to samo. POMOCY !!!!!!

Jak możesz pouczać i ganić matkę skoro sama nią nie jesteś??
A porównanie wychowywania dziecka do opieki nad psem... żenada

Masz rację , nie doczytałam . Porównanie do psa sprawiło , że przestałam czytać dalej...
Przepraszam.

Zgadzam się, jest wiele cech wspólnych.

Nikt nie rozumie, jak ciezko jest wychowywac malutkie dziecko za granica... Babcie internetowe, wujkowie i ciocie tak samo... kazdy tylko chwali, jaka ona slodka, jako kochana, dlaczego jestes nerwowa, przeciez to zlote dziecko... A gdzie jest moja rodzina, gdy musze isc do wc, obciac paznokcie, ugotowac obiad, wyprowadzic psa?! Moja corka nie znosi wozka o foteliku samochodowym nie wspone, wrzask i pisk. Ulubiony srodek transportu to moje rece, chodzik lub raczkujac. Jej lozeczko mogloby nie istniec, bo moje lozko to jest atrakcja. Tak do konca nie wiem kto tu kogo wychowuje ale chyba moje dziecko mnie. Czesto brak mi sil... Jestesmy stale same, tato wraca zmeczony z pracy. Pewnie i moja corka ma mnie dosc i zastanawia sie: czemu ta wariatka ciagle sie drze Ale to prawda, to jest choroba matek, ktorym nikt nie pomaga...

Nawiązując do samego tematu - dzisiejsi rodzice, obdarzeni potomstwem powinni wiedzieć, że dziecko,to nie niema zabawka i ma prawo mieć swoje humorki,a oni jako Ci niby dorośli potrząsają nim,bo przecież dziecko jest małe,bezbronne i nie odda,to co im szkodzi uderzyć dziecko, czy wydrzeć się na niego. A jeśli matka czy ojciec tegoż dziecka w latach swojego dzieciństwa była źle traktowana przez swoich rodziców, swojemu dziecku powinna zapewnić bezpieczeństwo,bo nie powinna powielać zachowania swoich rodziców i traktować swoje maleństwo,tak samo jak kiedyś jego rodzice. Z tego wynika prosty wniosek - taka matka nie dorosła do roli matki,bo nic ją życie nie nauczyło i robi dokładnie ze swoim dzieckiem to,co kiedyś robili jej rodzice z nią. Niestety,taka jest czysta prawda.

To teraz krzyczec juz tez nie mozna?
Uspokajac przytulanie rozbestwione dziecko... nie dziwie sie, ze pozniej tyle rozpuszczonych ludzi jest na  Swiecie.

Ktos wczesniej wspomnial o pomocy ze strony rodziny, babcia , dziadek czy ciotka pomagac nie musza - nie oni sobie dziecko zrobili. Jak ktos nie jest w stanie sam sie zajac swoim dzieckiem to niech wezmie nianke, albo dzieci sobie nie robi.

witam mam 29 lat. Mam synka 18mcy ktory jest bardzo wymagajacy .... tj ciagle placze jest nerwowy... cala ciaza to byl jeden wielki stres byla zagrozona... urodzil sie przez cc...
mieszkam 7lat za granica mam kochanego meza ktory mnie wspera i zawsze pomaga...

Kuba juz kilka razy mnie tak rozdraznil ze krzyknelam a nawet dalam klapa... i wychodzilam ...wiem ze to go nie zmieni ani nie pomolze mi go zrozumiec ale ja juz nie daje rady psychicznie... jestem sama na siebie zla bo to jest moj upragniony syn... a ja nie umiem okazac mu uczucia... ma 18mcy i matke ktora go nie rozumie ... bylam u psychologa ale ja nie umiem sie odtworzyc nie umiem mowic o swoich problemach .... ja sie juz boje kazdego momentu kiedy on zaczyna plalakc glownie to jak cos chce a ja mu nie daje ... albo sciagam go z lozka to wtedy to juz sie rzuca i krzyczy jagbym mu krzywde robila