Moje zdrady (Netkafejka) - Netkobiety.pl

Szefie Nasz! (prawie jak "Świecie Nasz" ;-))

Dobrze, że jesteś. Widziałam Cię wczoraj, bo razem ze zorganizowanym naprędce oddziałem kryliśmy się w krzakach za jelonkami (a propos nie ma już ani jelonków ani rogów...) Ale ponieważ Cię wypuścili wolno - akcję odwołałam, a nóż do ryb wrócił na swoje miejsce ;-)

Jutro też będziemy w pogotowiu. Nie obawiaj się.
Zaufaj! uf, uf, uf ;-)))

"Pierwsze wyjście z mroku" - Pierwsza płyta, pierwszy utwór...

A gdy noc przechodzi w dzień i każdy niemal człek spowity jest snem fazy głębokiej, kiedy na poduszce rozsypuje jeszcze pył nocnych marzeń, pojawia się nasza Lustro i szuka odpowiedzi na pytania nieuchronne i przeogromne...

Odpowiedzieć na nie niełatwo. Raczej się od takich pytań ucieka. A Lustro - nie. Taszczy te ciężkie jak granit pytania, które od antyku, aż do dziś ludzie stawiają sobie raz po raz...

Pozwolę sobie, Lustro dołączyć jeszcze moje pytania, jeśli pozwolisz. Wszystkie mają swe źródło w tym, które zadałaś.

Czy jestem tym co mam?
Albo tym, co wiem?
Czy jestem może tym, co mówią o mnie inni?
A może jestem tym, kim jestem wtedy, gdy jestem zupełnie sam, gdy nikt mnie nie widzi i nie słyszy?
Skąd dowiaduję się o sobie?
Czy zawsze jestem tym, kim jestem?
Czy to kim jestem może ulec zmianie?
Co i kto ma wpływ na to kim jestem?
Czy cieszę się z tego kim jestem, czy raczej mnie to niepokoi?
Czy chciałbym być kimś innym, czy dobrze mi ze sobą takim, jaki jestem.
Czy należę do siebie samego, czy do kogoś innego?
Czy można mieć siebie na własność i zawsze ma się władzę nad tym, kim się jest?
Czy to, kim było się wcześniej wpływa na to kim jest się obecnie?

Gdy kilka miesięcy temu poznawałyśmy się u Miriamm posłałam Ci taką piosenkę o sobie: https://youtu.be/JsHKoJM8uv8
Pamiętasz? ;-)))

Po co tu jesteśmy?
Hmmm... nawet istnienie w wirtualnej rzeczywistości, czas, który się poświęca czytanie i pisanie postów można uczynić sensownym. Przyjaciela można szukać w sobie lub poza sobą: w osobach, słowach, muzyce, książkach...
Po co wczorajszej nocy zalogowałaś się na Forum i zamieściłaś Twój wpis, wiesz tylko Ty.
Dziękuję, że to zrobiłaś...
Dziękuję Ci Lustro, że przychodzisz nocą i przynosisz to wszystko, co masz najlepszego w sobie. Płakałaś pisząc w nocy te słowa, prawda?

https://www.youtube.com/watch?v=5ZMlUH6N5hc

(nie jestem...
chyba się staję)

...

Starze przyciągnąłeś mnie "leszkiem" (przytulas za comę)

pstryk

Witaj Słoneczko!

https://youtu.be/QHMS9C82vXY

Si, Se?ora, Bravo!

Dobranoc Państwu, jutro muszę wcześnie wstać i po lekarzach się przeciągnąć ...
miłych snów

Dobranoc In_ko!
Wolałabym, abyś Ty przeciągnęła o poranku lekarzy...

To chyba na zasadzie kontrastu, mnie dołowały bardziej piosenki lekkie łatwe i przyjemne... Takie dawały mi poczucie, że jest ktoś, kto widział cały świat na szaro i ja nie jestem w tym sam...

A czym można przyciągnąć powstałą Ciebie na dłużej?

Ta scena, Luc. Ta piosenka. Ta dziewczynka z adapterem, w wymyślonym przez siebie świecie równoległym do rzeczywistości. Muzyka, za którą się chowa. Dzieciństwo, które ją przerosło swym okrucieństwem.
Każde ze słów te piosenki, po trzykroć powtórzone w moim życiu.
I jej tytułowe pytanie, które wisi nade mną jak miecz Damoklesa...

Jeśli tylko zechcesz
Jeśli Lustro będzie pytała, a kafejkowicze się nie znudzą...

Na mnie też pora.
Wprawdzie walnego nie mam   ale inne obowiązki też nielekkie.

Dobranoc Starrowicze.

Dobrej nocy Luc

;-)

Powodzenia, Starr.
Wyrwiemy Cię z rąk kapitalizmu!

Jak gwizdniesz, to i te jelonki przybiegną ;-)

Pamiętaj! Dwa kroki do przodu, nawet jeśli później jeden musi być w tył... ;-)
Dobranoc Świecie Nasz! ;-)

Przyszłości Miła,

Dziękuję Ci za Twą szczerość i otwartość.
Jesteś wśród osób piszących o zdradach na tym Forum, tą, która niesie światło nadziei, która potrafiła zaryzykować, postawić wszystko na jedną kartę i zagrać o najwyższą stawkę...

Wcale mnie nie dziwi, że w pewnym momencie życia wolałaś uciec w pracę, w to, nad czym miałaś kontrolę, co było przewidywalne, w czym mogłaś bez skrępowania się rozwijać i co dawało Ci satysfakcję. Czasem trudno odróżnić coś, co jest ucieczką od gorączkowego poszukiwania jakiejkolwiek stabilizacji w życiu. Dla kobiety, której natura jest ukierunkowana na poczucie bezpieczeństwa i wsparcie, to bardzo istotny czynnik, gdy sypie się wszystko. Dobrze się jednak stało, że gdy przekroczyłaś granicę zatracenia się w pracy, znalazł się ktoś, kto zdołał zatrzymać Cię w porę.

Dla mnie sama ta regularność, wyznaczony rytm zadań, spełnianie zawodowych powinności, konieczność zadbania o siebie, wpływała pozytywnie na proces wychodzenia z kryzysu.

Jednak widzę dużą różnicę pomiędzy Twoim sposobem reagowania, a moim. Po trudnych życiowych wydarzeniach miałam tendencję nie do uciekania w pracę, a do wycofywania się, chowania przed światem z powodu smutku, wstydu, rozżalenia. Niemal do kompletnej izolacji. Moje życie przypominało żywot eremity. Rezygnowałam z rozmaitych propozycji zawodowych, zawiesiłam życie towarzyskie, "zahibernowałam się"...
Straciłam mnóstwo czasu "wylogowując się" ze świata i tworząc sobie bezpieczną przystań z książek, muzyki, kontemplacji... Zbudowałam w ten sposób całkiem pokaźne "rusztowanie zewnętrzne"...

Nigdy nie uciekałam w pracę, ale faktem jest, że uciekałam od siebie, od tego, kim byłam. Długo nie wychodziłam z "kokonu" i nie wpuszczałam nikogo do mojej skleconej z pięknych wspomnień świątyni.

Tym razem było trochę inaczej. Wiedząc do czego jestem zdolna w separowaniu się od świata, nie pozwoliłam na to, by nie być aktywną dłużej niż kilka tygodni, bo wiedziałam jak bardzo mnie to zubaża, wyjaławia, oddala od prawdziwego życia.

Od czasu dzieciństwa jestem specjalistką od tworzenia w wyobraźni bezpiecznych miejsc, które traktuję jak azyl i nad funkcjonowaniem których, mam kontrolę. Jednak tak nie chciałam...
Gdy pojawiły się propozycje pracy podjęłam wyzwanie. Oprócz moich codziennych zajęć, w niektóre weekendy pracuję bardzo intensywnie. Otaczają mnie ludzie. Niosą mi swoje historie, swoje sprawy. Nurt tej rzeki pozwala płynąć i mnie. Dlatego pracę, choć czasem bardzo wyczerpującą traktuję jak dobrodziejstwo, jak szansę, jak zachętę, by nie utknąć znowu w labiryncie własnej wyobraźni i wygody.

Pracoholizm mi nie grozi. Wczoraj odmówiłam brania udziału w kolejnym projekcie ;-)

Raz jeszcze dziękuję Ci za ważne słowa, Przyszłości.
Zapamiętam je.

Witam nocną porą.

Z przyjemnością - do usług <kłania się>

Excop,

Obiecałam Ci "deser", ale bezskutecznie szukam fragmentu tekstu, który bardzo chciałam Ci przytoczyć. Wiem, że znajdował się on w jednej z książek Lema, chyba była to "Próżnia doskonała", gdzie wyrzucona z okna butelka od szampana spowodowała szereg istotnych dla całego wszechświata zdarzeń. Taki "efekt motyla" ;-)))

A tak w ogóle, to gdzie jesteś Mądra Głowo? Nad czym teraz dumasz, jeśli wolno wiedzieć?

Stałeś się "gościem przelotnym" niczym O'Kruszynka?

Witaj Smoczyco Wawelska!

Oczywiście, że nie! Kraków jest w planach czerwcowych i być może dalszych...
Wszystko rozstrzygnie się niebawem.
Muszę jeszcze tylko me Pisklę (rozpiętość skrzydeł ze dwa i pół metra ;-))) nauczyć latać i wypuścić "w świat"...
A gdy już wyfrunie, będę się modlić, aby jakaś synowa, którą widzę w mych futurystycznych wizjach nie miała włosów w kolorze różowym wygolonych z jednej strony maszynką, nie nosiła kolczyka w nosie i nie miała tatuażu w widocznym dla mnie miejscu... I żeby miała przeczytaną choć jedną książkę, choćby bajki braci Grimm...

Myślisz, że to możliwe?

Syrenko Warszawska
Cieszy mnie niepomiernie, że plany "krakowskie" nadal aktualne.
Twe Pisklę ile jeszcze wiosen potrzebuje do rozwinięcia skrzydeł?

Czy to możliwe?
Sama sobie zadaję to pytanie, choć w moim przypadku bardziej martwię się o moją spadkobierczynię niż o spadkobiercę
Tzn. o inteligencję ich przyszłych połówek nie martwię się (znając ich wymagania). Raczej o te walory zewnętrzne

To "zimorodek" ;-) Już gotów do "pikowania"... ;-)

To znaczy też nie lubisz różowego i kolczyków w... w... w... różnych miejscach? ;-)

Dobry wieczór, Miła Kompanio!
Na teraz skupię się nad moją dysputą z naszą Zorzą, a później, o ile nie odlecę w noc, przyjrzę się egzystencjalnym poszukiwaniom, którymi Lustro z nami się podzieliła.:)

Wybacz, kochana Auroro, ale Jankesi mają od niedawna nowy problem z Plutonem.
Charon bowiem jest większy od Plutona, a nie  mniejszy, jak dotąd sądzono.
Nie mniej jednak to niesamowite, że obie te małe kule lodowo-pyłowe pochodzą prawdopodobnie z odległego Pasa Kuipera, tego "składowiska odpadów" materii dysku akrecyjnego naszego układu planetarnego.

Jesteśmy tylko ludźmi, Auroro, krewnymi Adama i Ewy. Gnając ich z Edenu, Bóg uznał, że nie zdali egzaminu posłuszeństwa,  wzniecając wcześniej ich ciekawość zakazem spożywania jabłek z Drzewa Dobrego i Złego.
Pozwolił im zabrać ze sobą, oprócz listków figowych także tę ciekawość.
Budowanie coraz wyższej drabiny by sięgnąć owych jabłek sprawia, że jest ona chwiejna i niestabilna i w końcu osiągnie taką wysokość, że dalsza budowa stanie się niemożliwa. A korony Drzewa, jak nie widać, tak nie widać.
Mam nieco inny pogląd na kierunek rozwoju nauki. Według mnie, antagonizmy koncepcyjne środowisk naukowych i rozdźwięk pomiędzy poszczególnymi dziedzinami nauki to pozorne przeszkody w racjonalnym i zrozumiałym odbiorze osiągnięć i celów nauki. Kto chce, ten będzie podążał ich śladem, niezależnie, czy jest agnostykiem, czy wyznawcą Ojca Dyrektora.
A dystans między wiedzą "uznaną" przez te, czy inne środowiska skupione wokół Komitetu Noblowskiego, "Nature", "Science" lub innych prestiżowych wydawnictw, a  dociekaniami "maluczkich" to przestrzeń dla własnych interpretacji i wątpliwości.
A Absolut, wbrew zapewnieniom ateistów towarzyszył będzie także im, niezależnie od  powodów tego uczestnictwa.
Bo nie wierzę, że kiedykolwiek zrozumiemy, skąd się wzięła osobliwość i co wzbudziło jej Wielki Wybuch, powstanie czasu i przestrzeni.

Myślałem nad tym, Zorzeńko, już od dawna.
Wydaje mi się, że nie chodzi tu o biegunowość nauki i wiary, a o przyjęcie, że nauka bez wiary nie mogłaby istnieć.
Wiara była i jest siłą, która zawsze wydobędzie z człowieka jakiegoś niewiernego Tomasza, który "chce się przekonać".

Pojawiła się ze trzy razy w domu niewiasta długowłosa. Całkiem wdzięczna.
Czułam się dumna, bo nosiła takie imię jak ja, ale chyba odpadła w przedbiegach, bo na rowerze nie jeździła.
Zatem "nienaturalnie" się "dobrała"...

Teraz czekam na nowe "objawienie" ;-)))
(Panie, spraw, aby nie lubiła różowego koloru i żeby nie mówiła "wyszłeś z domu". No i oczywiście, żeby była dobra i żebyśmy nigdy nie musiały mieszkać razem ;-)))

Oj, nie lubię.
Nie lubię też tatuaży i jeszcze paru innych rzeczy.

Przyłączę się do modlitwy
Co do wspólnego zamieszkania, już dawno progeniturze to oznajmiłam. Znaczy, że nic z tego

Widać, że kafejka ma duże natężenie pola grawitacyjnego

No dobrze...
Panie dopomóż, aby życzenie Aurory się spełniło... żadnych tatoo... piercing... i wygoleń... Niech będzie pensjonarka na rowerze...

Uprzejmie dopraszam się o dołączenie też modłów za moje życzenia.
Pensjonarka być nie musi. Może nawet lepiej żeby nie była

Ani sari, ani nic innego, niech nasze arcydzieła same decydują...
To ich życie...

Aż tak liberalny jesteś?

A może najzwyczajniej masz szczęście, bo Twoje Sikorki nie wybrały "połówek" z programu: Najbardziej Nietypowy Partner Świata...?

Chociaż może i masz rację, że to wszystko jedno...
Na starość planuję zamieszkać w jaskini wydrążonej w skale, gdzieś w okolicach Grenady. Tam mnie żadna synowa nie znajdzie ;-)

Przedstawiani mi byli przez dziesięć lat... za każdym razem na pytanie "i jak Ci się podoba?" moja odpowiedź była; "hmmmmmm... jakoś mi nie pasuje do ciebie" i to się sprawdzało. Potem raz się nie sprawdziło i zostałem teściem i dziadkiem...  A gwoli sprawiedliwości, zmień kolejność...

Uczysz się już dialektu Patois?

Jeszcze nie, a warto? :-)))
Póki co, zgłębiam crioulo : https://youtu.be/VuhusthsUWM

Ale to bardzo dobry pomysł, Luc, by porozumiewać się z synową w języku, którego ona nie zna...
Jesteś genialna, Krakusko!

Dobranoc Kochani, dobrych snów po trudach wczorajszego dnia.

Auroro i Luc     Wy będziecie kiedyś ŚWIEKRAMI, a nie teściowymi , no chyba że uda Wam się skutecznie odstraszyć wszystkie oblubienice.

Ja też nie lubię piercingów, kiedyś tatuaży nie trawiłam, ale zmieniłam zdanie i jak ładny tatuaż, to dlaczego nie?  Hmmm, gdybym miała cielsko 18-latki, sama bym sobie tatuażyk zafundowała.

Przekonała mnie do takich dekoracji córka, ma na łydce pięknego maczka. Utrwaliła kwiatek, który po zerwaniu ma bardzo krótki żywot. Nie przeszkadza jej to w pracy, gdzie obowiązuje dress code i    wysokie obcasy. Nie przeszkadza jej to w studiowaniu, pożeraniu książek, chodzeniu do opery i do muzeum. Kiedyś w okresie buntu miała kilka piercingów, ale wydoroślała i nosi delikatne kolczyki.
I tak myślę sobie, że wolę inteligentną młodzież z zielonymi włosami, niż zadufane w sobie egoistki "najmądrzejsze w całej wsi" w plisowanych spódniczkach.