Moje zdrady (Netkafejka) - Netkobiety.pl

Dzieńdobrywieczór wszystkim
Już piątunio i podwudziestej, a wszystko wskazuje na to żem sam jeszcze...
Truskawki, słodkie, czerwone, dzisiaj polecam. Kto lubi dosładzane, to cukier jeszcze jest, a kto ze śmietaną,to świeża w lodówce...
Opole dzisiaj... tak?

dobry wieczór, już jestem ciut zdyszana, bo biegłam do Was

Truskawki, hmmmm, może zrobimy sobie taki elegancki wieczór, wciąż mam sylwestrowego szampana, o 30% nie wspominam, taz oczywiście mam, zaraz ubiję

Edit: i jeszcze możemy sobie usiąśc na miękkich poduchach i pooglądać Harrego Pottera

rzadko tu zaglądam i nie mam ani czasu ani ochoty na wczytywanie się w to co kto komu i w co walnął, ale dziwię się na ban Emde, bo on dość delikatnie zawsze pisał, nie mącił, nie kłócił się..... a przede wszystkim nie nakręcał negatywnych emocji, nie podjudzał, co dla mnie jest chyba największą wadą na forum

a co do Harrego Pottera, to tvn w każde lato powtarza i ja wtedy włączam tv; książki przeczytałam dwukrotnie, bo w 2 wersjach językowych, ale filmy (prawie wszystkie części) też lubię

Witaj Majeczko, dobrze cię poczytać

Hej starr
Rzeczywiście dawno słów nie "ponapisaliśmy".
Mam nadzieję, że zdrowie dopisuje, siły odnajdują się na realizację światłych projektów.
Podpowiadaliśmy z jakiego powodu ban na ile się dało bez skutków ubocznych
Szczęśliwi nieświadomi - tak czasem się mówi i może dobrze ...
Usprawiedliwię luc bo wiem, że dzisiaj nieobecna będzie
A ja tylko jak meteor błysnę, bo kto wie kiedy znowu się miniemy w drodze

dobry wieczór.

Aurorko, dziękuję, że mnie w progu przepuściłaś o 14 sekund

Naśpiewałam się przy ognisku, aż zachrypłam:
https://youtu.be/EfWw49bcGQo
https://youtu.be/TIWgBbz4DPs
Może się przyłączycie? ; -)

Dobry wieczór.
Trochę późno, ale dołączam, widząc i Gospodarza i rzadko widziane ostatnio Majkę i warszawską Siostrzyczkę.
Inko, witaj ponownie.
Dobry wieczór, Dzwoneczku.
Witajcie, Anno i Siostrzyczko z Krakowa.

Piękna AnnoJo,
U mnie słychać ptasi śpiew. Obłędny!
Zapachniało latem. Liczko maznęło słońcem... Gdyby nie kolor włosów, mogłbym śmiało robić za Pocahontas... ;- )Mam nadzieję, że mi skóra nie zlezie z kichawy... A jak zlezie, to trudno. Nazwę to naukowo - eksfoliacja : - ) i to gratis! : -)))

Fakt, totalna deka_dencja Na szczęście komarów jeszcze nie ma...

Miło Was widzieć O'Kruszku, Auroro i Excopie, bo już myślałem, że to będzie koniec na dzisiaj i zatopiłem się w lekturę...

o kurcze, zazdraszczam mazania, zapachu, dżwięków słowiczych, kolorytu to nie, bo posiadam wkoło bez liku, ale efektów, bo ja mam alergię na nadmiar słońca i bogate doświadczenie w samoopalaczach nóg...............używam i używam, a i tak białas jestem, kiedyś to by chwalili, że mam płeć odpowiednią, a teraz, to pase

Edit: piszcie, piszcie, piszcie, a ja niejutro poczytam i dusza mi urośnie

dobranoc

kiedy uradzicie mi jaki pociąg do stolycy?

(ja miałam nie-dobry tydzień, więc nie piszę co u mnie słychać...)

Anna poczyta i odpowie pewnie po łykendzie, a ja w przyszłą sobotę mam wolną. W przyszłą niedzielę dziadkuję...

Ale "moje" centra, są w Kaliningradzie, Zielonej Górze, Ostrowi Mazowieckiej, Giżycku, Końskich i Kluczborku... Swoją drogą niezły rozrzut...

Dużo można pisać na temat tegoż pana prezesa (z małej, celowo), ale on nie zmienił się od trzynastu lat, tylko nikt wcześniej nie wyartykułował na głos, jakimi metodami działa...

Nie no, musi się udać Moje plany urlopowe zaczynają się we wrześniu...

Muszę się zatem wybrać na StarrSzlak... Są jakoś specjalnie oznaczone?

A zgrywa takiego milaszka, że aż mu miód rękawami i nogawkami się leje... Ech!

W pierwszej połowie, mam nadzieje wyjechać do Chałup, ale w drugiej jestem na miejscu

Dzień Dobry Niedzielnie

Nie mam szczęścia. Co tu wpadam to puchy. Muszę pojawić się (jak brunet) wieczorową porą

Dobry wieczór Dziennym i Nocnym Kafejkowiczom!

Do bezowej rozkoszy O'Kruszynki dołączę moją babkę z rabarbarem. O! dolce vita! ;- )))
Myślę, że to wszystko za sprawą Excopa, który miast gotować, smażyć, dusić i wypiekać, pisze kulinarną poezję...

Starr, zanotowałam wszystko. Przez Ciebie "pójdę z torbami" ;-)))

Bardzo mi się narzuca. Napotkany przypadkiem zagaduje, podpytuje... Ale ja jestem jak głaz narzutowy. Niewzruszona ; -)))

Witaj Auroro

"Kopę lat", Forumowa Mądrości moja.
Karty nie podbijasz,nie pokazujesz się prawie "wogle"....
Nieładnie.
Kiedy w końcu wpadniesz na dłużej?

Urodo Majowa,
Spłonęłam ze wstydu... aż strażacy przyjechali trzema wozami :- )))
Przyznaję, że utknęłam gdzieś życiowo pomiędzy pragnę, chcę i muszę i rzadko tu zaglądałam.
Powinnam była przynajmniej "pstryknąć"...
Proszę o wybaczenie...

Rozwijam się emocjonalnie ; -)))
Usiłuję budować nową relację. Muszę jednak ciągle przeskakiwać przez przeszkody mojego egoizmu. Mam tak ogromną potrzebę porzucenia dawnego ja i transformacji, że zdarza mi się robić z myślenia i ż życia galopadę na Wielkiej Pardubickiej, zupełnie zapominając dokąd tak pędzę... ; - )))

A co u Ciebie Najjaśniejsza "Gwiazdo" NetKobiet?

Czy Emdik wie, kiedy wraca do "jednostki"? ;-)))

No to ja w takim razie trochę to życie oszukuję, bo sama czasem podkradam mu karty...
A propos kart. W ubiegłym tygodniu nauczono mnie zasad gry karcianej "Dixit". Dawno się tak nie ubawiłam...
Myślę, że moglibyśmy zebrać ekipę naszej StarrKaffee, spotkać się i może własnie w nią pograć? ;-)))

Taki "próg" kojarzy mi się ze skokiem w dal. Ten próg jest wtedy bardzo potrzebny. On wyraźnie odcina czyn od zamiaru ;-)))
Ale Ty, Majko i tak się zawsze wybijasz z tłumu ;-)))

Dziękuję za wieści. Zatem spowijam się w fiolet i staję posłusznie w kolejce oczekujących na Emdika...

Witam
Ponieważ sezon truskawkowy w pełni to zostawiam

Witam i cieszę się bardzo ze spotkania z Tobą.
Czytałam wszystko, co napisałaś

U mnie jest ok. W głowie poukładane, w sercu spełnienie, w duszy spokój
Ja mocno zarobiona, jak to mówią. Ciepła pora roku to życie w dwóch domach, a tym samym więcej obowiązków i zadań.
Wysyłam do Ciebie dobrą energię i zawsze ciepło mnie otula gdy wspomnę sobie poszukującą odpowiedzi Przyszłość

A wiesz, jak zwykle sprowokowałaś mnie do zastanowienia. Tak, lubię jak się dużo dzieje. I sama prowokuję, to dzieje
Marazm mnie przytłacza. Potrzebuję spokoju ale w miejscu nie usiedzę jak to mówią. Coś mnie gna. Muszę tworzyć, działać. Czyżby jakieś natręctwo
Och lato. Te wiejskie zapachy, te smaki, te kolory. Ludzi wokół siebie mam nieraz aż zbyt wielu. Ale ja uwielbiam towarzystwo, rozmowy, śmiech i takie zamieszanie chyba też. Toteż całe lato tłum gości u mnie.
Ach Przyszłość, to prawdziwa przyjemność rozmawiać z Tobą

Witajcie Najmilsi,
Z muzyczną dedykacją dla Was wszystkich : https://youtu.be/c0RxxU6ej8M i setką serdecznych uścisków!
Pożarłam truskawki Inki. Sorry.................... ; -)

Witaj, o Pani!
To dla mnie zaszczyt, gdy Pomorzanka pisze o „falach” …
Czuję, że już wraz z Wisłą dryfuję w kierunku Zatoki Gdańskiej. Będziesz mnie wyglądać w Mikoszewie, Przyszłość? : -)))
Ja ufam, że wszyscy StarrKafejkowcy się kiedyś spotkamy…

Bardzo lubię słowo studia ; - ))) Zarówno studiowanie na własną rękę, jako odkrywanie i badanie świata i jego praw, jak i studia programowe są według mnie okazją do zatrzymania się nad jakimś detalem, wycinkiem rzeczywistości, konkretną dziedziną, zachętą do uważnego oglądu i poszukiwania odniesień do Uniwersum, gdyż każdy detal odsyła człowieka ku czemuś większemu i pełniejszemu, wielowymiarowemu. Jest też sposobnością do poznania samego siebie i relacji jakie nas wiążą z tym, czemu owe studia poświęcamy. Cieszę się Twoim poznawczym nienasyceniem, Przyszłość ; -) Niech ten czas w nowej Alma Mater Ci służy!

Bardzo dziękuję, że pytasz.
W kilku wątkach pisałam o Nowym Świecie, opowiadając czasy, gdy byliśmy jeszcze studentami. Byliśmy i jesteśmy swoimi kompletnymi przeciwieństwami. Żaden z chłopaków, a potem mężczyzn w moim życiu nie był kimś tak odmiennym ode mnie temperamentalnie, charakterologicznie, osobowościowo i kulturowo.

Gdy się poznaliśmy, nie mieliśmy ze sobą nic wspólnego, żadnych pasji, które moglibyśmy razem dzielić, żadnych wspólnych dziedzin, żadnych stycznych. Null. On umysł ścisły, cichutki, skromny, ponadprzeciętnie inteligentny, chorobliwie nieśmiały okularnik z dużą wadą wzroku i z niebywałą zdolnością do tolerowania mojej ekspresji, dynamizmu oraz ogromnej potrzeby wolności i nieuwiązania i ja, czyli świr w pełnej krasie.
Poznaliśmy się na średniowiecznym szlaku jakubowym wiodącym od podnóża Pirenejów po francuskiej stronie, aż do brzegów Atlantyku w hiszpańskiej Galicji. To był zupełny przypadek i od chwili tego pierwszego spotkania, przez prawie miesiąc wędrowaliśmy już ramię w ramię przez góry i doliny w deszczu, wietrze, albo skwarze śródziemnomorskiego, czasem bezlitośnie prażącego słońca. Poznaliśmy się jako Homo Viator, w sytuacji długiej, trudnej i wyczerpującej podróży, niedomyci, niedouczesani, czasem głodni, z poranionymi od wędrówki stopami, poparzonymi od słońca uszami, nosami i brzydko złażącą z nich skórą, którą szpeciły wciąż nowe i nowe pęcherze… Gdy dotarliśmy w końcu do Świętego Miasta wiedziałam, że mam nowego przyjaciela, na którego mogę liczyć… Po czterech miesiącach od tego wydarzenia staliśmy się parą, co przypieczętowaliśmy pierwszym nieudanym pocałunkiem : -)))

Mijały studenckie lata… I tak sobie żyliśmy z zaplanowaną już datą ślubu, marzeniem zamieszkania wówczas razem, programem wolontariatu w Parku Narodowym na Teneryfie w ramach miesiąca miodowego i czwórką dzieci hasającą już w naszej wyobraźni, a mającą się pojawić jako konsekwencja naszej miłości ;-))) Mieliśmy jeszcze tylko wcześniej odbyć zagraniczne staże, o które oboje z sukcesem się ubiegaliśmy…
W ciągu kilku miesięcy tragedia rodzinna, która miała miejsce pół roku przed zerwaniem, zniweczyła nasze małżeńskie plany. W podobnym czasie pojawiła się  w jego życiu nowa osoba, z którą zaczął sympatyzować, a która kilka miesięcy po naszym rozstaniu stała się jego dziewczyną…
Nie chcę tu wchodzić w szczegóły, bo to dość zawiłe zagadnienie, w każdym razie śmiertelnie się na niego obraziłam, nie reagowałam na żadne próby powrotu z jego strony, uniosłam się dumą, zerwałam wszelki kontakt bez próby wyjaśnienia czegokolwiek, choć on wył do słuchawki i słał list za listem… Złość, żal, duma, urażona ambicja, które mną wówczas kierowały, nie pozwoliły mi na żaden kontakt przez wiele, wiele długich lat. Po jakimś czasie od naszego rozstania, nic już nie wiedząc o sobie, nie mając pojęcia jak potoczyły się nasze losy, przypadkiem staliśmy się „sąsiadami”. On dostał stypendium doktoranckie Fulbrighta i wyjechał do Kalifornii, ja zaś bardzo szybko wyszłam za mąż i znalazłam się po drugiej stronie Atlantyku, w uroczej, przytulnej mieścinie zwanej Washington, D.C.  ;-)))…

Kilka lat temu on „wywęszył” mnie na Facebooku…
Układna wymiana grzeczności, świąteczne i urodzinowe życzenia, wakacyjne pozdrowienia, które towarzyszyły nam przez blisko pięć lat nic nie znaczącej rzadkiej korespondencji, aż do czerwca 2015, gdy ponownie odezwał się do mnie z wieścią, że od sześciu miesięcy jest już po rozwodzie. Wcześniej nic nie pisaliśmy sobie o naszych sprawach osobistych, więc byłam zdumiona tą przykrą informacją. Potem znowu pół roku ciszy w „eterze”, aż w styczniu bieżącego roku, napisał do mnie, przepraszając za tak długie milczenie spowodowane zbieraniem się po rozwodzie, organizowaniem sobie życia na nowo, zmianą pracy, przeprowadzką, etc…

Resztę opisałam już w StarrKafejce, pytając Was, co o tym wszystkim myśleć…

Wrócił do Europy. W tej chwili mieszka i pracuje w pięknym alpejskim kraju ;- )))
Przygotowujemy się do spotkania, które ma nastąpić niebawem. I o ile moje obawy o jego intencje związane z nawiązaniem bliższego kontaktu zostały rozwiane, to nadal bardzo się tego spotkania obawiam…
Sam fakt, że drgnęło mi serce, że okazało się, iż nie jest ono do końca zamrożone, bardzo mnie ucieszył, bo odnosiłam wrażenie, że jest ono sparaliżowane już na zawsze, jednak stopień skomplikowania całej tej sytuacji, jest dla mnie powodem wielu rozmyślań…

I tyle, Droga Przyszłości. W takim właśnie jestem miejscu na uczuciowej mapie mojego życia… : - )))

Prawdaż, oj prawdaż ; -)))))))) Czekam na to lato, jak żółw zatokowy i Edyta Bartosiewicz czekają na przypływ ;-)

Znam osobiście taką kobietę, która nie może usiedzieć na miejscu.
To starsza pani. Mógłbym być jej synem.
Jest aktywistką w zespole pieśni i tańca złożonym z podobnych jej wiekiem pań. Bliska znajoma naszej rodziny.
Nie jest ani zamożna, ani wysportowana. Dość zażywna, ale energiczna.
I pogodna przede wszystkim.
Mówiła mi kiedyś, że opędza się w ten sposób od kostuchy.

Piszesz o Zygim z numerem III na koszulce, Braciszku? ; -)))
No faktycznie "dał czadu" swego czasu. Za karę wszystkie gołębie stolicy zdobią mu teraz ciemię czymś żrącym i trudnozmywalnym... ;-)))

On nawet twarzy w kierunku Uppsali nie ma zwróconej. Jego wzrok jest skierowany wprost na Wawelskie Wzgórze... ;-)))

Mocno Cię ściskam, Wielki Umysłowcu!

In_ka, dziękuję
Nie wiesz jak często myślę o Tobie, w ogóle o Was osobach poznanych na tym forum.
Zawsze z przyjemnością tutaj do Ciebie zaglądam, bo to takie miłe miejsce, ale ludzie przede wszystkim "swoi".

Mam właśnie to, o czym piszesz, Przyszłości droga.
"Po nas, choćby potop" albo, przejaskrawiając, "Niemcy nie są godni życia, skoro tak mnie zawiedli" parafrazując autentyczne ponoć słowa Adolfa wypowiedziane w bunkrze pod kancelarią Rzeszy.
Zbyt wielu nie zastanawia się, co będzie za jakiś czas, gdy odejdziemy my sami. I co  z naszymi potomkami będzie za lat 100 dajmy na to. 

Jest już 19.44. Właczam czajnik na parząchę.