Ratować żonę z toksycznej miłości czy sobie odpuścić? - Netkobiety.pl

ja od siebie dodam do tego spijania z dzióbków "do zobaczenia za kilka/naście miesięcy". Pozdrawiam

Nie wiadomo czy Piotrowi i Jego żonie uda się stworzyć nowy, dobry związek.
Na pewno będzie wymagało to sporej pracy nad sobą i nad małżeństwem.
Dlatego piszę o tym od czego powinni zacząć, ponieważ jeśli nic nie zmienią w swoim życiu, to samo nic się nie zmieni.

Ja osobiście uważam że jeśli człowiek czegoś bardzo pragnie to będzie dążył do celu i go osiągnie.
Jednak małżeństwo to dwie osoby i tu jest ryzyko - bo nie wiemy czy żona Piotra naprawdę chce właśnie Jego czy też z braku perspektyw wybiera bezpieczne życie u boku Piotra. Wtedy to się nie uda, bo człowiek pragnie bliskości emocjonalnej i jeśli nie dadzą jej sobie nawzajem to gdy nadarzy się znowu okazja będą szukać jej poza związkiem i historia się powtórzy.

To, że ja czy Ty Bullet nie dalibyśmy szansy nic nie znaczy, bo to nie nas dotyczy. Ja wiem, że Ty też chcesz dla niego dobrze.
Piotr jednak chce spróbować i ma prawo postąpić zgodnie ze sobą.
Zauważmy, że znamienne jest, że większość zdradzonych daje szansę. Jak się tak rozejrzeć to mało który postępuje inaczej, na tym forum tylko Aftera przykład pamiętam. W większości to jednak małżeństwo się kończy kiedy zdradzacz odchodzi, a nie zdradzony.

Ja w historii Piotra widzę dwoje ludzi, którzy zaniedbali swoje potrzeby, oni oboje schrzanili ten związek. I tak oto pozwalając sobie na zdawałoby się niewielkie zło, wyprowadzili uczucia na zewnątrz związku, a potem po małżeństwie zostały tylko zgliszcza. Czy będą razem czy osobno - muszą się po prostu wziąć za siebie i zrobić coś konkretnego ze swoim życiem.

Jeśli są podstawy to należy dać człowiekowi szansę. Dla mnie takie podstawy to zrozumienie tego jaką krzywdę wyrządziło się rodzinie, szczery żal i autentyczne pragnienie naprawy krzywdy.
I pamiętajmy, że budować można tylko i wyłącznie na prawdzie. Nie da się niczego zbudować na kłamstwie.

Proszę Summerko Pomyślałam właśnie, że taka informacja może Ci się przydać.

Dziekuje O'kruszynko. Wakacje mamy zaplanowane, w sierpniu we czwortke. Mam nadzieje, ze beda fajne . Tobie rowniez zycze milego wypiczynku w tym letnim czasie .

I znowu niby doskonale sobie zdajesz sprawę z tego, co piszę ja a wcześniej pisało wiele innych mądrzejszych i bardziej przewidujących ode mnie głów, a itak ty wiesz lepiej.
Czy mam ci teraz przedstawić listę literatury i publikacji dotyczących psychologii rozwoju człowieka, żebyś zrozumiał czym jest warunkowanie, modelowanie, budowanie wewnętrznego świata przekonań dotyczących siebie i świata? Wtedy niby ogarniesz jak to się dzieje, że w dzieciństwie kształtują się ludzkie emocje, myśli, zachowania, postawy, przekonania i oczekiwania?
Wątpię Piotr.
Wiesz dlaczego?
Dlatego, że po to, aby cokolwiek do kogokolwiek mogło dotrzeć trzeba mieć w sobie gotowość do postawienia znaku zapytania przy dotychczasowej wersji widzenia świata i samego siebie. Trzeba posiadać na tyle giętki umysł, żeby potrafić zakwestionować to, co się dotychczas myślało.
Niestety, ty tego nie masz. Nie odbierz tego źle, ale jesteś "twardogłowy". Po tych wieeelu latach twoich wpisów na forum, wieeeelu baaaardzo mądrych głowach, które wypowiedziały się w twoim wątku (wcale się do nich nie zaliczam), widać wyraźnie twoje ograniczenia, które nie pozwoliły ci na zrobienie jakiegokolwiek kroku w przód. Tkwisz zarówno emocjonalnie, jak i poznawczo w tym samym gufnie. Co więcej jest ci w tym gyfnie cudownie bezpiecznie, bo znajomo, stąd brak motywacji do zmiany.
Trwaj więc w tym swoim bagienku, w którym ci tak dobrze, pocieszaj się piwkiem, wymieniaj z żoną puste uprzejmości i żarciki i hoduj kolejnych twardogłowych. Tak widocznie musi być.

Lillko, ponieważ mnie wywołałaś- odpowiem Ci tak.
Ja nie dałam szansy mężowi. Nawet słowo przebaczenie nie pasuje mi.
Daliśmy sobie szansę oboje i nie ma tu niczyjej łaski i winy. Trudno było zanim to się stało- bo niczego nie zamiataliśmy pod dywan,
Co więcej, jeśli cokolwiek pod tym dywanem jeszcze wypłynie- jestem na to otwarta. Coś zyskałam- spokój i pewność. Coś jakby nowa roślina wyrastała obok starej, uschniętej.
Jeśli Piotr ma taką pewność- to dobrze. Jeśli tego z żoną nie przerobił, tylko wielkodusznie przebaczył- bałabym się.
I tak, masz rację- w momencie gdy bliska osoba robi Ci coś strasznego- to nie pomroczność- to coś co można objąć rozumem i obejrzeć z każdej strony.
ujrzeć jej znaczenie.
Piotrze, czy Ty i żona czujecie się partnerami w tym związku? Jesteś w stanie oddać żonie taką samą odpowiedzialność- jaką wziąłeś na siebie?

Dziękuję dziewczyny, że odpowiedziałyście.

Tak sobie po prostu myślę o tym wszystkim.

Co do Endaluzji, to ja przeczytałam te ponad 700 stron "Kobiet na zakręcie" i kiedyś z nimi pisałam. Nie wiem czy Endi jeszcze czyta, ale ja pamiętam jak napisała po kilku latach o zdradzie swojego męża. Pamiętam, że kiedyś napisała, że właśnie nie chciała by kochanka go dostała, że pozwoliła mu zostać z pobudek egoistycznych, by Jej było łatwiej w życiu i pamiętam jak długo nie mogła napisać czy jest szczęśliwa i czy nie żałuje tej decyzji, ona sama do końca tego nie wiedziała. Na pewno mimo tego, że Jej mąż natychmiast zerwał romans i był przy niej kiedy cierpiała przez te wszystkie lata bez słowa skargi, ona nadal się męczyła. Jak dla mnie zdrada odebrała Jej cząstkę dawnej Endi, o czym sama też pisała.

Ja to rozumiem Summerko o czym Ty piszesz.
Ja nie mam problemu z wybaczeniem jeśli ktoś żałuje i o nie prosi. Wybaczam mu natychmiast z serca.

Ja doskonale też wiem, że te zdrady to wynikają z braków zdradzaczy, że to są ich słabości, które są w nich z różnych przyczyn.

Jednak w zdradzie jest jeszcze coś więcej, chodzi o ten aspekt miłosnego związku dwojga ludzi.

Powiedz dlaczego miałabym sądzić, że mąż chce i pragnie mnie, skoro idzie do innej, jej prawi czułe słówka, kocha się z nią. On ją wybiera jako kobietę.
Na jakiej podstawie  ja miałbym więc sądzić, że on kocha mnie jako wybrankę swojego serca?

Dla mnie oczywistym jest, że w takiej sytuacji znaczę tylko tyle co ogarnięty dom i obowiązki, nienaganny wizerunek w środowisku i szczęśliwe buzie dzieci.

Dlaczego kobieta chce być z mężem, który wybrał inną? Czy to znaczy że ma niską czy wysoką samoocenę?

Dlaczego Summerko uważasz, że ten czyn czyli zdrada nie jest skierowany przeciwko zdradzonemu? Dla mnie jest. Kiedy oszukuję za każdym razem najbliższą mi osobę, kiedy nie ma mnie przy niej kiedy mnie potrzebuje, kiedy zasypia samotna, kiedy nie mam dla niej ciepłych uczuć, kiedy kłamię w oczy, kiedy kradnę czas dla dzieci, kiedy ...
Dla mnie jak najbardziej jest to z rozwagą co dzień robienie WIELU rzeczy przeciw małżonkowi, jak również przeciwko całej rodzinie.

To jest wybieranie siebie, to egoizm. Gdzie tu jest miłość?

Ja rozumiem, że ludzie mają potrzebę wybaczenia zdrady, zwłaszcza kiedy z małżonkiem zostają. Jednak wydaje mi się że to związane jest z kwestią mechanizmu samoobrony, ze zmniejszeniem bólu, a nie z byciem ponad zdradę.

Ja wiem, co chcesz powiedzieć, coś w stylu, "cóż jesteś tylko człowiekiem, słabym, zrobiłeś to, skrzywdziłeś mnie, ale ja ci wybaczam".

Tylko co to zmienia w kwestii bliskości tych dwojga ludzi.
Ilu jest takich którzy zmienią te swoje słabości z powodu których zawiedli?
Jak odróżnić tych którzy naprawdę dostrzegli ogrom zła które zrobili od tych którzy pozostają z wygodnictwa.

Ela210 dlaczego Ty chcesz nadal być ze swoim mężem, przecież On nawet nie zrezygnował z tej drugiej? Ja pytam naprawdę poważnie.
Ja tego nie rozumiem.

zawsze sie zastanawialam po co ludziom monogamia jak i tak godzą sie na bycie najwazniejsza - czyli w domysle sa jeszcze inne, troszke mniej wazne
a wszyscy sie tak przy tej monogamii upieraja,jakby to byla kwestia życia i smierci

Lilka,
Nie czuję się za bardzo kompetentna do rozwiewania twoich wątpliwości, bo ja przedstawiam tobie tylko swoją interpretację. Czytam sobie na forum różne wątki i tak jak potrafię wcielam się w skórę innych osób. Próbuję patrzyć na świat, innych ludzi i ich samych ICH oczyma. Lubię zanurzyć się w cudzym świecie. Chociaż często są to światy straszne. No i trzeba pamiętać, że to tylko moje interpretacje i mój punkt widzenia

W powyższym fragmencie rzucają się w oczy dwie rzeczy, które mi nie pasują do przypadków wybaczenia, które wcześniej przywołałaś.
Jedno, że traktujesz zdradę, która miała miejsce w przeszłości jak teraźniejszą rzeczywistość. Piszesz, że "mąż chce kochankę, wybiera kochankę, idzie do kochanki, prawi miłe słówka kochance, itd". A tego na pewno teraz nie ma. To chyba kolejna umiejętność osób, które potrafią wybaczyć. Dobrze, że zwróciłaś na nią uwagę. Wydaje się, że umiejętność oddzielenia tego, co było od tego, co jest to coś co pomaga nie pogrążać się w czymś, co tak naprawdę jest tylko w głowie zdradzonej osoby. Przecież zdradzacz skończył tamtą relację, "nie chce kochanki, nie idzie do kochanki, nie wybiera kochanki, nie prawi miłych słów kochance".  Poza tym stwierdzenie, że wybiera kochankę i ją kocha są aż śmieszne w obliczu faktów, bo jak przypominam sobie historię Endaluzji to jej mąż po prostu bzykał chętną biurową cichodajkę, która poszła w odstawkę jak tylko żona zwietrzyła zdradę. To jeszcze bardziej pokazuje, że sobie wkręciłaś pewien film do głowy Lilka, ale pewnie robią też tak zdradzeni.
Druga sprawa, to to, że piszesz, że niby rozumiesz, że zdradzacz poprzez zdradę i romansowanie rozwiązuje własne konflikty wewnętrzne i maskuje swoje deficyty, ale dalej twierdzisz, że jego działania są wymierzone w stałego partnera. Nie potrafisz zrozumieć, że jak ktoś myśli TYLKO o sobie, to może partnera nie widzieć w ogóle w myśl zasady "co z oczu, to z serca". Wyobraź sobie, że energia takiej osoby nie jest skierowana przeciwko partnerowi, ale na uleczenie własnych deficytów. U zdradzacza też działają mechanizmy obronne, które chronią go przed spadkiem samooceny i myśleniu o sobie jako kimś, kto krzywdzi kogoś, kto mu ufa. On może czasami w chwili refleksji pomyśli, że spryciarz lub spryciara że mnie, bo taki jestem sprawny w kłamstwie i oszustwie, a partner przecież o niczym nie wie, to mu nie wyrządzam żadnej krzywdy. Wydaje mi się, że zbyt pochopnie przypisujesz PREMEDYTACJĘ tam, gdzie jest DEFEKT EMOCJONALNY w postaci braku empatii.

Możesz Lilka zaakceptować to, że zdrada może być STRATEGIĄ kompensującą własne deficyty zdradzacza, ale że nie żyje on w próżni to zdrada dotyka jego partnera? Czego zresztą przeciętny zdradzacz z tego forum nie jest w stanie sobie wyobrazić z powodu praków w empatii właśnie.

nie wydaje mi się, by zdradzone kobiety poświęcały tyle myśli  hmm "rywalce" jak Ci sie wydaje. Żeby odbudować relację po takiej pieknej katastrofie 2 osoby skupiają się raczej na sobie. Nie ma tych emocji o których piszesz.
No niestety chyba nie zmierzam w Twoim kierunku rozumienia związków, chociaż nigdy nie potrafiłam traktować facetów zaborczo i własnościowo- tupać nogą i domagać się czegoś, czego ktoś mi nie chce dać sam z siebie... Ja dopuszczam fascynacje i podziw mojego męża dla innych kobiet- sama tez lubie sie zachwycać mężczyznami. Tylko jest uchwytna i nieulotna granica- nie tworzy się z nimi relacji wpływającej na zwiazek. Mi się włacza wtedy elektrozawór odcinajacy- automatycznie.

Tak uważają na początku. I zdrada stanowi impuls do audytu, który odkrywa prawdę- bolesną zwykle- wiekszość robi ten rachunek sumienia jednak.

Summerko dziękuję, że poświęciłaś mi swój czas na wyjaśnienia.

Summerko ja nie pisałam o jakiejś tam zdradzie z przeszłości. Ja piszę o podwójnym życiu zdradzacza, o długotrwałym działaniu, o sytuacji w której jedno wykorzystuje drugiego. Ja piszę o chwili kiedy się to wszystko wydaje. Co takiego nagle się dzieje, że zdradzacz mówi, to Ty żono jesteś ta jedyna, to Ciebie kocham. Jak to jest możliwe kochać jedną a posuwać drugą? I wielokrotnie tylko mówi, że kończy układ  z kochanką a wcale tego nie robi.

Nie wierzę w to, że zdradzacz nie wie o tym że krzywdzi, bo jeśli nie robi nic złego to dlaczego to ukrywa? On ma świadomość że zdrada najbardziej skrzywdzi małżonka, dlatego robi wszystko żeby się nie wydało.

Ja wiem, że są egoiści, którzy zawsze siebie stawiają na pierwszym miejscu, ich po prostu nie obchodzi co czują inni i w takim razie do nich należą zdradzacze. Ale co to za życie z taką osobą, po co o takiego kogoś się starać?

A jeśli dobrze pamiętam, to mąż Endi miał romans wtedy gdy Endi cierpiała po stracie dziecka. Naprawdę nie wiedział, że ta zdrada Ją dotknie? A kogo miałaby dotknąć? Jednak ja nie mam nic do niego, bo naprawdę potem był bez zarzutu, zresztą to słaby człowiek był, zdominowany przez matkę.

I dlaczego Endi wybaczając i dając szansę zrobiła dobrze, a Piotrek już nie.
Dla mnie dużo bardziej obrzydliwe jest podwójne życie, niż kiedy małżonek odchodzi do kochanka.

no i tu dochodzimy do tego w czym się zgadzamy

Krótko i na temat to napisałaś Ela. A co ja się kiedyś "napostowałam" żeby to uzmysłowić Piotrowi.

Ja Ciebie rozumiem Ela w tym co piszesz - nowa Ty, nowy mąż, nowy związek. Chcę tylko zaznaczyć, że nie trzeba aż zdrady do tego żeby to osiągnąć.
Dla mnie to pokonywanie właśnie tego "co je...ło" może sprawić, że ludzie przechodzą taką transformację, ja to nazywam dojrzewaniem i są w stanie stworzyć nowy, satysfakcjonujący ich związek.

Cieszę się Ela, że u Ciebie przemiany poszły w dobrym kierunku. Myślę, że w znacznej mierze, jest to też Twoja zasługa, postawy jaką przyjęłaś.

Wrócę na chwilkę do męża Endi, dodam że był on ofiarą przemocy psychicznej i fizycznej ze strony matki. Endi podała jeden przykład jak się matka nad nim znęcała, dla mnie to było złamanie człowieka już w dzieciństwie, to nie było zwykłe bicie.

I teraz mamy taki przykład człowieka słabego, człowieka z głębokimi deficytami i jeśli postawimy go przed problemem ogromnym dla niego, to ja się osobiście nie dziwię, że on go nie pokona. On nie jest w stanie tego zrobić. On pójdzie na skróty. Ja w tym momencie nie usprawiedliwiam zdrady, nie mówię, że on miał prawo w takich okolicznościach zdradzić. Nie, on tylko nie umiał inaczej. I on w dalszym życiu też nie będzie umiał jeśli nic z tą swoją słabością nie zrobi.

Summerko napisałaś o defekcie emocjonalnym niektórych osób. Tak są takie, ale moim zdaniem jest ich bardzo mało i da się to zauważyć dużo wcześniej niż przy samej zdradzie. Na zdradzonych.pl jest taki wątek użytkowniczki Pszczoła, to kochanka zupełnie pozbawiona uczuć, traktuje ludzi jak przedmioty i naprawdę nie rozumie, że krzywdzi ludzi.

Czym innym jest natomiast wiedzieć, że się krzywdzi, a mimo to robić to.

Mam na myśli obecne dawanie szansy. Tym co było wcześniej tego bym nie nazwała. Z grubsza pamiętamy jak to u Piotra wyglądało.

Bullet może tak być, że żona Piotra gdy emocje związane z kochankiem opadły, zrozumiała że opłaca się jej być z Piotrem, ale dla mnie to jest to samo kiedy zdradzacz zaraz po wykryciu chce zostać w małżeństwie, jemu to się przecież też opłaca. Wielu z nich wcale nie chce odchodzić od partnera, chce tylko zdradzać, bo tak jest wygodnie, bo wtedy czerpie największe zyski. Ja to postrzegam dużo gorzej, bo to jest wykorzystywanie, pasożytowanie nawet, obłuda, stawianie siebie i swoich zachcianek dużo wyżej niż partnera.

Ja Piotra sytuację widzę następująco. Zaznaczam, że to tylko mój subiektywny obraz. Piotr i jego żona oddalili się od siebie emocjonalnie. Może nawet żona nie była dla niego pierwszym wyborem, może zawsze była nią ex. Ta ex ciągle była gdzieś tam w tle. Żonie to przeszkadzało, nie czuła się wybranką Piotra, pisała sobie z jakimiś facetami, może nawet zdradzała Piotra emocjonalnie, w końcu trafił się rasowy podrywacz, a ona głupia nabrała się na jego piękne słówka i poszła za nim. Piotrek w tym czasie niczego za bardzo nie ratował, zajmował się swoją ex. To też było bez sensu.

A może też być, że żona Piotra zwyczajnie zobaczyła jaka głupia była, że to wcale nie żadna miłość ze strony kochanka była, że była tylko zabawką. Może teraz widzi ile bólu zdała Piotrowi i dzieciom, może chce to naprawić. Nie wiem tylko czy ona chce też Piotra dla niego samego, zresztą nie wiemy czy też Piotr chce swojej żony jako kobiety swego życia. Od tego chyba powinno się zacząć.

Tylko jak uwierzyć komuś kto oszukuje? I kto jest większym obłudnikiem, ten co prowadzi podwójne życie czy ten kto odchodzi do kochanka?

Ja zmieniam zdanie gdy ktoś przytoczy argumenty na pokrycie swojej tezy i ja je uznam. Ty nie przytoczyłaś takich argumentów. A Ela tak, w jednym zdaniu dała odpowiedź kiedy jest sens dawania szansy. Dla mnie też Ela jest bardzo wiarygodna w tym co mówi, jest uczciwa sama ze sobą i z innymi. Dlatego Jej wierzę, że Jej przeżycia są prawdziwe.
Rozumiem, że nie masz cierpliwości tłumaczyć mi tego świata zdrady. Ale ja pytam właśnie bo chcę wiedzieć i rozumieć.
I ja wile rzeczy zrozumiałam. Kiedyś np. nie sądziłam, że są ludzie jak przytoczona przeze mnie Pszczoła, którzy nie mają empatii.
(Myślę, że jej przypadek byłby dla Ciebie ciekawy).
Ja uważam, że każdy przypadek mimo, że podlega pewnym schematom, jest jednak indywidualny i tak należy go rozpatrywać.

Nie zgodzę się z tym, że ja nie potrafię spojrzeć oczami innego człowieka. Ja doskonale rozumiem np. Piotra i jednocześnie Jego żonę.
Z tym ze ja nie odbieram nikomu prawa do decyzji. Owszem, mogę rozszerzyć komuś perspektywę pisząc o możliwych przyczynach i skutkach, ale tak naprawdę nikt nie wie co naprawdę jest w głowie drugiej osoby. I nie ma prawa naciskać na decyzję.

Na pewno jednak nie uznam nigdy prawa drugiego człowieka do odbierania mi mojej wolności i decydowania za mnie.

Ja rozumiem dlaczego ludzie postępują tak a nie inaczej, nawet psychopaci, tylko moja ocena ich jest dość surowa.

Dziękuję za dyskusję Summerko. Ty też się czasami mylisz w swych ocenach.

Summerko przyjmuję do wiadomości Twój punkt widzenia, jednocześnie nie zgadzam się z Twoją interpretacją. Moje wypowiedzi świadczą właśnie o tym, że rozumiem ludzi w bardzo różnych sytuacjach życiowych, jednocześnie nie podzielam sensowności wielu ich działań.

Zadawanie pytań jest kluczowe jeśli człowiek chce się czegoś dowiedzieć. W tym temacie moje akurat pasowały. Kilka osób się tu wypowiedziało i Piotrek jeśli będzie chciał to sobie jeszcze raz pewne sprawy przemyśli, kto wie może odważy się na tę analizę, o której Ela wspominała.

Ty Summerko wielu osobom zarzucasz dokładnie to samo co mnie. A czy Ty potrafisz się tak wnikliwie przyjrzeć sobie samej, bo też jest komu.
Również pozdrawiam.

Hellow Summer, tak nazywam Cię w myślach,

Zauważyłam u siebie coś dziwnego, mianowicie, często nie potrafię oddać słowami tego co myślę, jakby emocje mi na to nie pozwalają. Coś jakby bardziej czuję niż wiem. Stąd jestem różnie odbierana. Twoja interpretacja jest na przykład całkowicie różna od interpretacji Endi, która właśnie zarzucała mi że jak tak wszystkich rozumiem. No i co ja mam o tym myśleć.

Druga sprawa, że ja w mojej głowie ciągle ze sobą dyskutuję i przytaczam argumenty i kontr argumenty, często nie wiem gdzie leży prawda i sama nie potrafię jej dociec. Stąd wiele pytań u mnie. Na co dzień gdybym tak na przykład ciągle pytała męża co myśli o danej sprawie, to by go zamęczyła sobą. Dlatego cieszę się, że tu na forum mogę sobie podyskutować na przykład z taką osobistością jak Summerka.

Jednego nie lubię gdy ludzie mnie obrażają, jest mi wtedy przykro, niestety sama nie jestem wolna od tej wady.
Gdy się zdenerwuję to nie przebieram w słowach. A denerwuję się strasznie gdy widzę jak ktoś cierpi.

Ja wiem, że Ty na wiele ważnych aspektów zwracasz ludziom uwagę, ale też i jesteś bardzo wyczulona na punkcie swojej osoby i czasami to może zaburzać Ci odbiór rzeczywistości. I w tym punkcie jesteś podobna do mnie. W tamtym wątku gdzie popłynęłaś zobaczyłam siebie. I wiesz co to mi się przydało. Czasami masz rację, a czasami się mylisz. Na pewno na powstawanie błędów ma wpływ zbyt mała ilość danych do analizy danej osoby.

Często Summerko piszesz tak ogólnie, podając za mało jak dla mnie przykładów i szczegółów. Ja rozumiem coś najłatwiej kiedy ktoś pokaże mi ciąg przyczynowo-skutkowy na konkretnym przykładzie. Ja wiem, że Ty nie jesteś od tego, ale za to mój osobisty psycholog już tak.

Ja też znam doskonale swoje wady, mało tego uważam, że pracę nad sobą należy zacząć od tego, że stanie się przed sobą w prawdzie.

Summerko napisałaś Tu swoją interpretację co do zachowania Piotra. Jeśli możesz napisz coś o żonie Piotra. Czy jest dla Niej szansa na autorefleksję. Ja nie potrafię Jej przekreślić. Nie rozumiem też tego hejtu na Nią. Czy Ty Ją na przykład potrafisz zrozumieć? Czy w ogóle można wysuwać wnioski na Jej temat nie znając jej stanowiska w tej sprawie. Obiecuję, że na tym będzie już koniec moich wywodów.

Summerko Twoja interpretacja mojej konwersacji z Endi jest niczym innym jak Tylko Twoją interpretacją, a moja jest moją.
Może Ty się mylisz, a może ja, może obie, a może żadna z nas.

Jednak przeczytam sobie jeszcze raz tamtą rozmowę, ponieważ przez ten rok czasu moja perspektywa uległa zmianie, a i zasób wiedzy nieco się zwiększył.

Nie wiem skąd taka interpretacja u Ciebie Summerko, na prawdę teraz popłynełaś. Ja niczego takiego nie twierdzę ani nie twierdziłam.

Ja tylko twierdzę, że większość osób, które robi coś bardzo złego np. zdradzacz WIE że to co robi jest złe, no to chyba jest oczywiste skoro to ukrywa i nie szczyci się tym przed innymi. I ja nie jestem gołosłowna w tym co mówię, sami zdradzacze to piszą, a doskonałym przykładem jest tu wątek Suez i jej posty w innych tematach. Ona miał odwagę przyznać się do swojego egoizmu i ja ją za to cenię. Ja nie uważam,  że istnieje coś takiego jak jeden rys psychologiczny zdradzacza, wręcz przeciwnie. I co do ułomności emocjonalnej też przyznałam Ci rację, że owszem są takie osoby i nawet odesłałam cię do konkretnego przykładu. Wiele też jest na forum mojego zrozumienia zdradzaczy na konkretnych osobach.  Czy gdybym myślałam że dajmy na to żona Piotra działała z premedytacją to stawałabym w Jej obronie? Nie mam pojęcia skąd Ty wysunęłaś takie wnioski. Mówisz że ja nie rozumiem, a co z Tobą?
Edit:
Jeśli zaś chodzi o zdradę z premedytacją to dla mnie tez takie są, to te w odwecie. Dobrym przykładem jest dla mnie tutaj żona Dziewana.

Piszesz, że ja wkładam ludzi w schematy. Naprawdę? Jak to możliwe? Ja nie jestem znawcą tematu, dlatego nie znam żadnych schematów, ale Ty już tak. Ja właśnie miałam wrażenie, że to Ty na siłę chcesz wciskać ludzi w jakieś ramki opisane w literaturze. Niby posługujesz się fachowymi pojęciami, ale TTwoje podejście do człowieka jest nieprofesjonalne. Profesjonalista nigdy nie posłużyłby się takim językiem jak Ty. Ty traktujesz ludzi z góry, starasz się ich ośmieszyć i zdyskredytować, atakujesz personalnie, a kiedy nie daj Boże ktoś Ci coś wytknie, to podnosisz lament że aż do moderacji słychać. Nie sądzisz, że to zachowania nie najwyższych lotów? Robisz ludziom analizy, nawet gdy Cię o to nie proszą, zamiast prowadzić normalną wymianę argumentów na bieżący temat. Ty ich po prostu szarpiesz. Nie wiesz o tym, że żeby przekaz dotarł do człowieka musi być podany w odpowiedniej formie, po co się tak produkujesz skoro to i tak nie przyniesie efektu. Psycholog przypomniał mi ostatnio coś co niby każdy wie, ale nie każdy o tym pamięta - najlepiej jest kiedy zadaje się takie pytania, aby danego człowieka skłonić do refleksji, do poszukiwania odpowiedzi i wysuwania samodzielnych wniosków. Nie wiesz o tym? I w sumie to Ci się trochę dziwię, że nie boisz się tak ferować wyroków nie znając ludzi i naciskać na decyzje mające poważne skutki dla wielu osób. Profesjonalista nie zrobił by w ten sposób.

A ten przykład co podałaś to naprawdę mało przemyślany jest. Jak możesz dawać przykład o sukience w kontekście zdrady. Nie umiałaś wyjaśnić psychologicznych aspektów działania zdradzacza na nim samym. W tym przykładzie ani materia ani waga nie przystają do tematu.
I dlaczego piszesz tak jakbyś miała na myśli jednorazowy skok w bok, przecież zdrady są różne. Czy to nie jest wybiórcze traktowanie tematu.

Moja droga, ja doskonale potrafię właśnie WCZUĆ się w różne role, może aż za dobrze, może nawet na tym polega mój problem.
Jak mogłaś to przeoczyć?

Dziękuje za rozpatrzenie przypadku żony Piotra. Nie masz dla niej cienia litości. A przecież kupiła tylko "sukienkę", bez zgody Piotra.

A tak w ogóle to mi się zdaje że Ty mało empatyczna jesteś Summer.

Oczywiście to wszystko to tylko moja interpretacja. Mogę się mylić. Nie jestem wszechwiedząca. Nikt nie jest. Po prostu ja tak to odbieram.
Dopuszczam jednak zakłócenia na linii nadawca-odbiorca, zwłaszcza w Internecie.

Ty Lilka jakaś pop...a dziewucha jesteś. Takie ataki ad personam to rzadko się zdarzają nawet w polskiej polityce

Z Tobą jest coś nie tak dziewucho. Zaczepiasz a jak odpowiedź nie jest po Twojej myśli to przypuszczasz wściekły atak.
Borderline? Zgadłam?

Dobre...poplakalem sie

Na każdy podany argument można podać kontrargument.

Wykształcenie
Brak należytego wykształcenia nie musi oznaczać od razu braku możliwości intelektualnych, powody mogą być różne. Po drugie szkoła zawodowa w czasach kiedy żona Piotra do niej chodziła, była na dość wysokim poziomie na takim jak obecne technika. Akurat mam znajomą, która ukończyła tylko zasadniczą szkołę handlową, a dziś obraca milionami, własnymi. I jak mąż ją zdradzał, kiedy była jeszcze bez niczego, tylko z malutkimi dziećmi, to powiedziała mu jasno i wyraźnie, tu są Twoje obowiązki i na własne dzieci będziesz zarabiał i opiekował się nimi. A mieli tylko po niespełna 20 lat. Tak go wzięła za mordę że człek również bez lepszego wykształcenia dziś ma potężną firmę, a ona po odchowaniu dzieci ma swoją równie dochodową. Do dziś tworzą zgodne małżeństwo, zabawiając się od czasu do czasu tak jak lubią i z kim lubią , korzystając z luksusu na jaki ich stać.

Dojrzałość emocjonalna nie ma wiele wspólnego z wykształceniem.

Wpadka
Czy wpadka i po niej małżeństwo to zawsze oznacza, że ci ludzie się nie kochali? Skoro tworzyli związek i byli ze sobą tak blisko to chyba jest możliwe że właśnie są w sobie zakochani.

Wpadki zdarzają się i w parach, które są w sobie zakochane i w układach dla seksu.
To oczywiste, że ryzyko wpadki istnieje zawsze, bo nie ma stuprocentowych metod antykoncepcji.
Oczywiście teraz jest ona na dużo wyższym poziomie i bardziej dostępna niż kiedy Piotr i jego żona byli młodzi, także nie można komuś zarzucać że jak wpadł to dlatego że nieudacznik.

Z rodziny patologicznej – OK

Ale jak widać umiała sobie wybrać przyzwoitego męża, nie alkoholika, nie ćpuna, nie damskiego boksera, ale przytomnego faceta, który dba o rodzinę.

Powiedziała, że nie kocha, że drugie dziecko to zachcianka

Zdaje się, że powiedziała to wtedy gdy odjęło jej rozum z tych hormonów, jakby to powiedziała wcześniej w poważnej rozmowie z Piotrem o ich małżeństwie, to OK, można to brać na serio, ale nie w amoku, gdzie ludzie mówią różne rzeczy, nawet po to by kogoś zranić.

Nie potrafi kochać? To Piotr przez te lata nie zauważyłby, że nie kocha choćby własnych dzieci, obojętny stosunek chyba trochę trudno ukryć. A ona o nie dbała, Piotr pisał, że wcześniej zanim jej odbiło była dobrą matką.

Naprawdę ktoś kto nie zaznał miłości ZAWSZE nie będzie w stanie kochać nikogo? Oczywiście może tak się zdarzyć, ale nie musi. Wystarczy rozejrzeć się  dookoła  i porozmawiać z ludźmi. Ja osobiście znam kilka przykładów. Np. gdzie osoba z domu, w którym naprawdę nie miała miłości ani od ojca chorego na umyśle ani nawet od matki wpatrzonej w niego jak w obraz, potrafi jednak kochać swoje dzieci, a najlepiej o tym świadczy fakt, że to z ich powodu poszukała pomocy dla siebie, dla nich podjęła się ciężkiej i bolesnej terapii w szpitalu na oddziale zamkniętym, bo  chciała dobrze się nimi zaopiekować, bo na ojca tych dzieci nie można było nigdy liczyć i kiedy ona nie dałaby rady to dzieci trafiły by do domu dziecka.

Opuszczenie dzieci

A co może miała zabrać Piotrowi dzieci. Nie dość że straciłby żonę to jeszcze dzieci, a może jego miała wyrzucić z domu, który pewnie sam zbudował. I co tym dzieciom byłoby tak dobrze z nią, patrzyłyby jak się migdali z jakimś obleśnym typem, wyrwane ze swojego bezpiecznego środowiska.
Jest na to doskonały przykład Seoneka, którego żona odeszła z dzieckiem. Nie dość że je zabrała to jeszcze nim poniewierała, a jej kochaś nie był lepszy. Dziecko doznawało nie tylko zaniedbania ale też przemocy. A wcześniej była bardzo dobrą matką, troszczyła się o córkę bardzo dobrze.

Przecież wiadomo, że jak takiej osobie odbije, to nie myśli racjonalnie, więc po co jeszcze ma zabierać dzieci, one na tym tylko by ucierpiały.

Opuściła Piotra mimo jego bólu, ale skoro przyjmując hipotezę że nie kochała, to nie tak powinna był zrobić? Czy nie mówi się, że jak nie kochała, to niech odejdzie bo nie ma sensu być z kimś kogo się nie kocha tylko dla dobra dzieci, czy nie mówi się że dzieci to wyczują i będą mieć skrzywiony obraz.
I nie pamiętam dokładnie, ale czy to nie było tak, że to Piotr kazał jej się wynosić. 

Zakompleksiona

Być może, ale ilu z nas nie ma kompleksów. Mają na pewno Ci którzy reagują nerwowo na nawet niezłośliwe uwagi.
A może te kompleksy przyszły dopiero wtedy gdy poczuła, że nie ona a ex jest obiektem westchnień Piotra.
Wystarczy poczytać jak czują się kobiety odtrącone przez męża, nawet gdy zajmują niezłe stanowiska i są bardzo atrakcyjne, ich samoocena spada w dół i robią głupie rzeczy wtedy.

I jeszcze jedno, nadal nie widzę różnicy między żoną Piotra i np. mężem Endi, oboje z patologicznych domów, oboje skrzywdzili, ulegli słabości kiedy ich frustracje sięgnęły zenitu, oboje złamali ustalone z małżonkami zasady (kupili zakazane sukienki), co z tego że mąż Endi prowadził podwójne życie, a żona Piotra poszła w tango kiedy poczuła zew. Jedno i drugie uległo niskim instynktom. I jedno i drugie ma szansę zobaczenia krzywdy jaką wyrządziło. Nie sadzę by któreś z nich miało ten emocjonalny defekt, który widać w każdym aspekcie życia i na pewno ich małżonkowi zauważyli by go wcześniej niż w momencie zdrady.

Ja nie jestem za tym by dawać szansę czy też nie dawać. To indywidualna decyzja każdego człowieka. I ja biorę pod uwagę, że choć dziś ja osobiście nie widzę takiej możliwości u mnie np. to w momencie kiedy naprawdę musiałabym się z tym zmierzyć mogłabym zmienić zdanie.

W całej dyskusji chodziła mi jedynie o to by ukazać różne punkty widzenia, różne scenariusze, tak by Piotr mógł sobie wszystko przemyśleć i podjąć decyzję mając wszelakie za i przeciw. Ja mam prawo pisać tu sobie swój punkt widzenia jak każdy inny użytkownik.

A decyzja to proces i każdy ma swoje tempo dojrzewania do niej, absurdem jest wymagać od kogoś aby to zrobił tu i teraz, bo jak nie to jest nierozumnym człowiekiem.

I jak dla mnie ważne jest, aby oboje rozpoczęli pracę nad sobą, nawet gdyby Piotr to zrobił pierwszy, to dobrze bo kiedy on się zmieni to może się zdarzyć że wymusi niejako zmianę w swojej żonie, a nawet jeśli nie, to będzie już na tyle świadomy siebie, że przestanie pasować mu ten układ i odejdzie, i znów być może ta poniesiona konsekwencja zmusi żonę do refleksji i zrobi coś ze swoim życiem, bo nie wystarczy tak po prostu przekreślić człowieka. Ty nie masz możliwości i koniec. To przecież nie margines społeczny, to osoba która ukończyła szkołę, prowadziła dom, pracuje, funkcjonuje bez nałogów w społeczeństwie. A nawet i jeśli ktoś znajdzie się na tym marginesie, to i tak nie można go przekreślać, bo jeśli nikt w niego nie wierzy to tym bardziej trudno mu jest odnaleźć motywację w sobie.

Dlatego robienie analizy na człowieku którego się nie zna dla mnie osobiście jest wysoce ryzykowne. To bawienie się ludzkim życiem.

Analizę danej osobowości to może przeprowadzić tylko osoba z odpowiednim wykształceniem i na żywym materiale. Taki ktoś idzie do gabinetu i tam kiedy zaufa, to powie czy on kocha czy nie kocha, czy złapał na ciążę czy nie, itd. I na podstawie faktów oraz pewnie różnych testów po dłuższej obserwacji psycholog wyciąga wnioski. Daje człowiekowi wyniki i diagnozę po to, żeby mógł adekwatnie do niej pracować na swoimi słabościami, a nie po to by go dołować i odbierać nadzieję.

I jeszcze jedno, człowiek mądry, na wysokim poziomie, mający klasę, NIGDY nie będzie na każdym kroku podkreślał jaki to on inteligenty jest i nie będzie umniejszał innym. Ciekawe skąd w ludziach taka potrzeba.

Ja tam nie boje się konfrontacji mojego poglądu na rzeczywistość z poglądami innych ludzi, dlatego piszę na forum to co myślę, wchodzę w dyskusje, często ludzie otwierają mi oczy na niektóre sprawy, lubię rozmawiać z ludźmi którzy posługują się argumentami, przykładami, przemyśleniami, faktami. Z każdej dyskusji można wyciągnąć wnioski dla siebie.

Ja właśnie poddaję w wątpliwość mój odbiór rzeczywistości i oddaję go w ręce fachowca. Wybrałam osobę kompetentną, oceniając efekty jego pracy na konkretnych ludziach. Takiej osobie zaufam i jeśli powie mi, że źle odbieram rzeczywistość to uwierzę, że może naprawdę tak jest, ale musi mieć na to argumenty. Mało tego poddałam pod ocenę wychowanie mojego dziecka bardzo dobremu specjaliście, jeśli cokolwiek źle robię, naprawię to. Jak na razie jestem zadowolona ze swoich decyzji.

A jesteś pewna, że na dziś związek Piotra jest nadal/równie toksyczny jak na początku jego historii?
W pewnym zakresie oboje swoje lekcje odrobili. I Piotr w temacie asertywności, granic i jego żona tracąc dzieci, komfort zdradzania, uwagę męża. W jakiś sposób przeszedłem podobną drogę i nie narzekam. Ideału wprawdzie nie będzie, uważam, że takie ideały nie istnieją, ale i narzekać nie mam na co.

Kilka refleksji końcowych

Jaki jest sens tego żeby Piotr w tej chwili rozstawał się z żoną? Moim zdaniem teraz akurat jest moment na analizę i dawanie sobie szansy, ponieważ emocje opadły już po obu stronach. Piotr w tej chwili ma możliwość spróbować odtworzyć bliskie relacje z żoną i przekonać się na własnej skórze czy to ma sens. Przecież to można łatwo zaobserwować ile znaczymy dla danej osoby jako partner życiowy, jak nas traktuje czy jest szczera czy sztuczna w swoim zachowaniu. Przecież żadna z tych net-kobiet które wcześniej wymieniłam nie wiedziała czy im się uda czy nie, czy mąż znów zawiedzie czy jednak zrozumie swoje działania. I jeśli okaże się że to jednak sztuczny twór, że jednak nie czuje się dobrze w takim układzie, to będzie tak jak mówi, że się rozstaną, ale w przyzwoity sposób, nie szarpiąc dzieci.

Każdy człowiek ma jakiś defekt, ja osobiście nie znam żadnego ideału. Jaki zatem sens ma rozstanie się partnerów i nic nie zrobienie ze sobą. Dla mnie żaden, a jeśli coś ze sobą zrobię i jeśli ta druga strona również, to na końcu drogi jesteśmy w stanie dojść do jakiegoś porozumienia, które nie zawsze musi oznaczać dalsze wspólne życie, a jeśli druga strona nic nie zmieni, to wtedy pozbywamy się złudzeń i jesteśmy gotowi, aby odejść i sięgnąć po coś więcej. Człowiek musi mieć  po prostu czas, aby dojrzeć i wybrać. Piotrek nigdzie nie musi się spieszyć, bo żadne ideały na niego nie czekają, jakby to było takie proste spotkać tę idealną osobę to nie było by tak wielu osób samotnych. On sobie teraz może robić analizy i bilanse, i na bieżąco oceniać sytuacje. Kto dziś jest w stanie przewidzieć czy On zrobił dobrze czy źle. Ponieważ to On będzie ponosił konsekwencje swoich wyborów, to tylko on ma prawo decydować.

Moim zdaniem wyrywanie ludzi z ich świata i wkładanie na siłę do innego nie znanego im, jest bez sensu, bo oni nie będą się dobrze w nim czuli. Człowiek musi mieć czas, aby przejść swoją drogę we własnym tempie. Co ważne, aby obrał dobry kierunek. W tym miejscu właśnie ważne jest pokazanie kilku dróg wyboru i związanych z nimi skutków. Myślę, że w tej chwili Piotr już ma pełny obraz. A teraz dzieci. Często pada tu pogląd, że nie jest dla nich dobre życie w rodzinie gdzie rodzice żyją w sztucznych relacjach. Na pewno jest to słuszne, ale moim zdaniem to jeszcze nie ten etap. W tym przypadku są rodzice którzy popełnili poważne błędy i teraz ponoszą tego skutki. Czy dobrym będzie przykładem rozbicie rodziny bez podjęcia próby naprawy? Moim zdaniem rodzice mają prawo podjąć próbę naprawy rodziny, a dla dzieci to będzie pozytywny przekaz, że kiedy są problemy to nie uciekam od nich, ale najpierw próbujemy je rozwiązać, i dopiero kiedy nie jest to możliwe odpuszczamy.

Pamiętajmy że po drugiej stronie jest człowiek, który jest wielowymiarowy i nikt nie jest w stanie przewidzieć jego reakcji bo to wypadkowa wielu czynników. Ten człowiek ma uczucia, obawy, wątpliwości i my też powinniśmy to brać pod uwagę. Przypominam to również sobie.

Piotrze ja w Ciebie wierzę, wierzę że dokonasz autorefleksji i gdy przyjdzie czas podejmiesz odpowiednie decyzje. I niech to będą Twoje własne decyzje, bo masz do nich prawo jak każdy inny człowiek.

A ja ze swej strony dziękuję wszystkim uczestnikom dyskusji. Myślę, że była ona wartościowa dla każdej ze stron.

Postrzegam Piotra wraz z Jego tematem inaczej, raczej :
Jednakże mimo wszystko czuję w sobie coś, co każe mi czekać. Tak wiele nowych rzeczy tłoczy się przede mną, nie umiem tego nawet nazwać i rozróżnić.

Dobry wieczor.
Dzis minelo 12 miesiecy, od mojej drugiej sprawy rozwodowej. Nie wznowilem postepowania, wiec nasze malzenstwo przetrwalo ten zakret losu. Czy juz na dobre, tego nie wiem. Podjalem ryzyko, moze sytuacja juz sie nie powtorzy, a jesli jednak by bylo inaczej, to po tym wszystkim bede jednak lepiej do tego przygotowany. Nikt nigdy nie da nam gwarancji na to, ze zwiazek przetrwa probe czasu.
Dziekuje wszystkim, ktorzy pomagali mi w trudnych chwilach.
Mysle, ze  nalezala sie wam informacja, jak zakonczyla sie ta historia.
Pozdrawiam wszystkich bardzo goraco.

Piotrze, oby Twój wybór się sprawdził.

...coś dla siebie...

mam swoje życie
rodzinę
wszystko czego by trzeba
jednak konieczny mi jest
jeszcze jakiś kąt dla siebie tylko
coś co jedynie wywodzi się
ze mnie
ale może żądam za wiele
dla siebie