Ratować żonę z toksycznej miłości czy sobie odpuścić? - Netkobiety.pl

Parę miesięcy udawania i wszystko po staremu.

Twój pierwszy wpis ma datę 01.02.2017.
Do teraz mija 25 miesiąc Twojej historii na forum , w realu przypuszczalnie jeszcze dłużej . W ciągu tych 25 miesięcy , żona przez 5 miesięcy zachowywała się "OK" Przez pozostałe 20 miesięcy starała się rozwalić co się da, nie zważając na dzieci anu na Ciebie, jedynie na swoją przyjemność.

Jest taka teoria , ze związek naprawia się tak długo jak długo się go psuło .
Zgodnie z ta teoria to jeszcze potrzeba 15 miesięcy intensywnych starań o naprawę Waszego związku
Starań żony , przez nią inspirowanych ale również z Twoim zaangażowaniem .

Inaczej, pomimo braku rozwodu formalnego będziecie rozwiedzeni emocjonalnie.

Czy żona będzie taka sama przykładna żona i matka po rozwodzie ?
Czy to tylko jej poza, w celu uniknięcia formalnego orzeczenia z określeniem jej wkładu w rozbicie rodzony ?

To pytania na które nie uzyskasz odpowiedzi , dopóki nie sprawdzisz w rzeczywistości.

To ja też mam kawał, może trochę nie na temat

Ksiądz na spowiedzi pyta się gościa.
- Czy wyrzekasz się szatana?
- Nie mogę, mam z nim dwoje dzieci
:] hoho

Piotrku... no to ja się boję, co teraz będzie...

Dziękuję za wasze wpisy. Wybaczcie, ale nie będę odpisywał indywidualnie na każdy. Postaram się zrobić to tym jednym postem.
Padł zarzut, że łatwo mnie urobić. Otóż nie, to o czym tu napisałem jest tylko w mojej głowie, jż nie ma absolutnie pojęcia, że jakieś wątpiwości siedzą w mojej głowie. Nie rozmawia ze mną na ten temat, a ja nie mam zamiaru inicjować takich rozmów, w końcu to nie mi, ale jej powinno zależeć. Braku alternatywy też się nie boję, bo poznałem jak związek kobiety i mężczyzny może wyglądać inaczej niż mój. Swiat ma tyle alternatyw do zaoferowania, że nie obawiam się samotności.
Doskonale wiem, dlaczego jż nie chce rozwodu i zdaję sobie sprawę jakie konsekwencje mógłbym ponieść w przypadku wycofania pozwu.
Jednak jestem tylko człowiekiem i mam prawo do wątpliwosci, a jako istota rozumna nawet obowiazek do rozważenia najlepszego rozwiązania.
Śmiesznie to brzmi, bo teraz to ja się zastanawiam, a kiedyś byłbym szczęśliwy z takiego obrotu sprawy.
Uzyskałem praktycznie wszystko co chciałem, mając taką opinię z RODK, mogę być pewny, że chłopcy zostaną ze mną, rozwód będzie z orzekaniem winy jż, ona teraz się stara, a ja zamiast cieszyć się ze zwycięstwa mam jakieś wątpliwości.
Patrząc z boku, sam bym stwierdził, że to jest dziwne. Ale czy dziwnym może być bezrefleksyjne pożegnanie się z przeszłościa?
Spokojnej nocy.

Są takie tematy, gdzie niezależnie od wpisów autora można zamknąć oczy i powiedzieć, że jego partnerowi/partnerce ujdzie na sucho absolutnie wszystko.

To jeden z nich.

Słowo "urobić" pojawiło się w cudzysłowie właśnie dlatego, że jesteś podatny na manipulację i nawet nie trzeba cię specjalnie przekonywać. Piotr, twoja żona jak nikt inny wie, jak tobą "zakręcić" i jeszcze może na końcu powiedzieć, że przecież o nic cię nie prosiła.

Ale aktualnie nie masz lepszych alternatyw. Czyż się mylę? Zatem jeśli nie ma innych ciekawszych opcji to co miałoby stać na przeszkodzie oprócz twojego kolejnego "sfrajerowania się".

I ona ma prawo zrobić wiele, żeby do tego nie dopuścić. Nawet może zacząć traktować ciebie z szacunkiem, jeśli wymaga tego sytuacja.

Jesteś człowiekiem jak my wszyscy. Jak każdy masz prawo do wątpliwości, wahań i chwil zwątpienia oraz nadziei. Ale jak każdy z nas masz też ROZUM, więc zacznij go używać w celu zadbania o siebie i szacunek dla siebie, aby inni też tak ciebie traktowali. Na razie robisz wszystko, żeby stać się forumowym królem frajerów.

To wcale nie brzmi śmiesznie, ale żałośnie. Jesteś jednym z tych facetów, po których można "jeździć", ile się da, można na nich napluć, nie liczyć się ani z nimi, ani z wartościami, które są dla nich ważne a i tak "łykną" wszystko, po upoprzedniej obróbce racjonalizującej.

Zrobisz jak uważasz. Chociaż wygląda na to, że decyzję już podjąłeś. Cóż, niektórzy nawet na bolesnych błędach nie potrafią się uczyć i popełniają w pośpiechu i pochopnie wciąż te same pomyłki.

Auroro, tak jak napisalas, mam jeszcze czas na dokladne przeanalizowanie moich watpliwosci, i korzystam z tego czasu. Nie podjalem zadnej decyzji, jak co niektorzy sie tutaj juz wypowiedzieli. Dla mnie kazda opcja jest w tej chwili prawdopodobna, w tym ta z separacja.
Nie przyszlo mi do glowy, ze wycofanie pozwu, byloby jak to napisalas ,,wyrownaniem rachunkow" z zona, bo ja z nia nie mam zadnych rachunkow do wyrownania. Nie zrobilem nic co daloby jej podstawe do takiego zachowania. Jasne, ze w calym okresie naszego malzenstwa pewnie popelnialem mniejsze lub wieksze przewinienia, ale kto ich nie popelnia? Jednak ich skala nie byla az taka, zeby na dwa lata sie ewakuowac z malzenstwa.
Moi bliscy radza mi doprowadzenie rozwodu do konca, ale jednoczesnie chcieliby, zebym zony nie zostawial. Patrzac z boku, jest to dosc dobra opcja, pod warunkiem, ze chce sie jeszcze z taka osoba tworzyc jakis zwiazek. Ale po pierwsze ja nie wiem czy chce, a po drugie, jesli bym chcial, to w sumie po co mi ten rozwod? Wiem, jest swoistym zabezpieczeniem dla mnie na wypadek kolejnego wyskoku jz. Takim bacikiem, ktory wisi nad jej glowa, i moze zostac uzyty w przypadku, kiedy jej zachowanie nie bedzie mi odpowiadalo. Tylko ja sobie zadaje pytanie, czy ktos, kto ma takiego straszaka nad soba, bedzie uczciwy w swoich poczynaniach? Ja osobiscie uwazam, ze nie, bo gdzies tam w podswiadomosci bedzie czul strach, a bycie z kims tylko dlatego, bo sie boi, dla mnie nie ma sensu.
Jesli doprowadze do rozwodu, to wolalbym, zebysmy sie jednak rozstali, bo wtedy kazde z nas moze sprubowac ulozyc sobie zycie na nowo. Ale tu pojawiaja sie znow dwa problemy, po pierwsze niechec jz do rozwodu, a po drugie, to o czym wspomnial zabpth, ze konczac nasze malzenstwo w tym momencie, kiedy teoretycznie od pieciu miesiecy jest spokoj w domu, zona jest przykladna matka i stara sie byc przykladna parnerka, to ja nagle stane sie tym zlym. Ktory jej nie dal szansy.
Wycofanie pozwu, spowoduje, ze strace wszystko to co osiagnalem, wiec to tez kiepska opcja.
Czeka mnie jeszcze rozmowa z moja pania mecenas, i mysle, ze dopiero po niej podejme ostateczna decyzje.
Milego dnia zycze

Dobre pytanie. Dbanie o jej komfort czy brak dyskomfortu wydaje się być przeznaczeniem Piotra.

To poczucie odpowiedzialności za kogoś, nawet za żonę to cecha nabyta. W domu rodzinnym raz i przez lata uzależnienia się od gierek żony to dwa. Nie bez powodu dążysz, by być tzw dobrym człowiekiem. Umiałbyś być s...synem by uratować komuś tyłek czy nie płacić za czyjeś grzeszki? Ja się łapię, że moja opinia o sobie zamąca mi umysł.

Masz racje, ze te ceche nabywa sie w rodzinnym domu, wpoila mi ja moja matka. Nie, nie potrafilbym bym byc s...synem, dla osiagniecia wlasnych korzysci. Zawsze staralem sie zyc zgodnie z wpojonymi mi wartosciami i  mysle, ze bardzo ulatwia to zycie, bo czlowiek nie staje sie horagiewka, ktora obraca sie w te strone, z ktorej wiatr zawieje.

Trochę mogę się domyślać
Była relacja Może nawet czułeś się w niej wyjątkowy i w pełni akceptowany, więc niech zgadnę...zrobiłeś coś, żeby się skończyła. To tylko potwierdzałoby moje przypuszczenia Ty po prostu jesteś typem masochisty, który (oczywiście nieświadomie) utrudnia sobie życie i nie potrafi w dłuższym czasie funkcjonować w zdrowym układzie. Typ masochistyczny dotyczy najczęściej dzieci z rodzin z problemem alkoholowym, w której jedna osoba (przeważnie matka) cierpi, POŚWIĘCA SIĘ dla tzw. dobra rodziny. Typ masochistyczny jest bardzo trudny do "wyleczenia"

Wychowalem sie w pelnej rodzinie, w odroznieniu od mojej jz, ale tak jak u niej, w mojej tez byl problem alkoholowy, z tym ze mial go moj ojciec, a u niej jej matka.
Wiem o tym, ze dzieci wychowujace sie w takim srodowisku, czesto maja problemy, w tym prezentuja, jak to nazwalas typ masochistyczny. Jednak mylisz sie w ocenie mojej osoby, ja nie jestem przedstawicielem tego typu, ani nie przejawiam objawow syndromu DDA.
Chodzilem indywidualnie do psychologa, bylem na badaniach RODK, i wedlug kazdej opinii jest ze mna wszystko w porzadku. Nie zaobserwowano u mnie niczego z rzeczy o ktorych piszesz.
Czasem, zeby cos popsuc, nie trzeba byc typem masochistycznym, ale wystarczy po prostu zrobic glupote.
Ja okazalem sie glupim mezczyzna w pewnej kwestii, i zdaje sobie z tego sprawe, ale nie o tym jest ten watek, wiec nie bede dalej ciagnal tego tematu.

Słono za to zapłacisz , bo ona cie zniszczy.

poczytaj dla przypomnienia wszystkie wypowiedzi jednego z użytkowników ja zacytuje tylko jeden post , a Ty przeczytaj i zapamiętaj

Witaj Piotr

Finał jest taki, że w ten poniedziałek wróciła, leży teraz na moich kolanach i śpi a ja głaszczę ja po głowie

Jak to przeczytałem, to omal się nie zakrztusiłem.
Biedne, nieszczęśliwe dziewczęcie,  po miesiącach harców z kochankiem przecież trzeba pocieszać po stracie ukochanego?.
Gratuluję Piotr, naprawdę gratuluję. Nie pomyliłem się co do finału?..
Szczęściara

Powinna na mszę dziękczynną dać lub na kolanach do Częstochowy zapindalać?
Jak widać na załączonym obrazku, niektórym facetom naprawdę do szczęścia niewiele potrzeba.
Tak jak w Pulp Fiction: "Poczujesz ukłucie, to twoja duma, musisz ją tylko stłumić".
Pozbądź się swojej męskiej dumy, swoich jaj. Zegnij kolana przed losem i przeznaczeniem.
Żyj szczęśliwie.
Ale na pewno nie jak mężczyzna.
Jeszcze nie raz zaboli, Nie martw się jednak.
Masz czas do końca życia, aby się przyzwyczaić. Możesz jednak być pewny, że wydarzy się to jeszcze nie raz,
No ale przecież masz do końca życia czas.
Żeby się przyzwyczaić.
Dwa razy( o tylu wiesz) zostałeś zdradzony i taki powrót- marzenie?
Myślisz o dzieciach, o rodzinie ?.
Dlaczego ona o tym nie myślała?
Widzę, że nadal masz zamiar robić za jej tatusia, mamusię i niańczyć te biedne, zagubione dziewczę.
Niektórzy twierdzą, że po zdradzie może być lepiej.Tylko podstawowe pytanie brzmi:
Dla kogo?
Wygląda na to, że dla niej na pewno już jest.
Może od razu zamiast się męczyć, pójdź na całość.
Wydrukuj i powieś na ścianie:
Moja żona mnie tak naprawdę dwa razy nie zdradziła,
Nawet jak zdradziła, to przecież nie chciała,
A nawet  jak chciała to nie wiedziała co robi, bo to przecie dobra kobieta jest,
A  to wszystko i tak nic nie znaczy, bo ją kocham nad życie.

Powtórzę:

Aby dać szansę,  trzeba być w pełni gotowym, by umieć nie wybaczyć i w każdej chwili wykopać za drzwi. Ale taką gotowość buduje się latami.
Ty nie jesteś gotowy ani na to aby wypłacić jej kopa, ani na to, aby z nią dalej żyć.
Rządzi Tobą nie miłość, ale strach przed zmianą, przed otwarciem się na świat i co gorsza, przed innym życiem.
Dajesz jej szansę, bo jesteś po prostu za miękki.
Wyzywasz czy to w myślach, czy też tutaj  faceta od wszelkich najgorszych.
A przecież, tak jak pisałem, on Ci nic nie był winny.
To jak nazwiesz swoją żonę, która Tobie ślubowała a się z nim puszczała?
Nie nazwiesz, bo jak nazwiesz po imieniu to będziesz się musiał zmierzyć z kolejnym problemem, a tak jest Ci łatwiej - zrzuciłeś winę na niego, ją oczyszczasz.
Z szacunku dla samego siebie nie powinieneś faceta, który przystawił Ci rogi nazywać zerem, ścierwem czy jak tam go nazywasz.
Bo jeśli taki facio grzmocił Ci żonę, to kim Ty jesteś?
Wg mnie to powinieneś iść do niego z flaszką i podziękować za to, że Ci oczy otworzył, jaką kobietą jest Twoja połowica.
Problem z Tobą jest jednak taki, że Ty nie chcesz mieć ich otwartych

Miłego popołudnia

koniec cytatu ....

Pamietam te wypowiedzi, o ile mnie pamiec nie myli sa autorstwa Aftera.  Ta konkretna ma juz prawie dwa lata.
Madry facet, i bardzo mi pomogl w tamtym czasie, chociaz nie posluchalem go do konca.
Od tamtego czasu zmienilo sie bardzo wiele. Dzis zaluje, ze wtedy go nie posluchalem, ze przyjalem zone z otwartymi ramionami. Dzis bym tego nie zrobil.
Dzis jestem wlasnie w takim miejscu o jakim on pisal, moge jej wybaczyc, ale rownie dobrze moge zakonczyc to raz na zawsze.
Nie obawiam sie, ze mnie zniszczy, bo nie udalo jej sie to przez ostatnie ponad dwa lata, wiec nie uda sie w przyszlosci.

Piotr, tytuł twojego posta jest znamienny_- Ty chcesz ratować żonę rycerzu... Ale pomyśl o tym, że pozwalając jej na takie traktowanie UNIEMOŻLIWIASZ jej zmianę. Daj jej kopniaka, to może jej pomóc... Jesteś w stanie na tyle się poświęcić dla niej, by to zaryzykować? Oj, wiem że trudno, przepraszam za te rebusy na noc.

Słuszne spostrzeżenie i sugestia
Należy jednak zważyć na fakt, że tak naprawdę poczynania Piotra nie są ukierunkowane na innych, ale na siebie, gdyż czuje się on sam z sobą dobrze wówczas, gdy moźe się POŚWIĘCAĆ dla innych. Piotr nie dostrzega swojej zależności od potrzeb i trudności doświadczanych przez innych, bo ma zinternalizowany przymus (obowiązek) "pomagania" i to ów wewnętrzny przymus determinuje jego postępowanie, samopoczucie i samoocenę.

Często, nawet z ust zdradzonego, pada argument, że nie chce/nie umie sobie wyobrazić rozwodu, wyprowadzki, sprzedaży wspólnego dobra, szukania na nowo partnera, samotnego życia...

ale patrząc na ten temat widzimy, że czasem pozostanie kosztuje o wiele więcej sił i zdrowia. 2 lata życia w stresie i poniżeniu, aż wreszcie królowa stwierdziła, że korzystniej jest dla niej udawać dobrą żonę... hm. Warto było? Nie chcę odpowiadać za autora, ale moim zdaniem ten cyrk trzeba było zakończyć już pierwszego dnia.

jest spore prawdopodobieństwo, że w 2 lata byłoby już "pozamiatane", a autor miałby spokój, a może nawet nowy, udany związek.

Niestety, wygodne rozwiązanie czasem okazuje się niewygodne :C

Raczej nie wychodzi w dalszej perspektywie w typowych przypadkach.
Nie chce pochopnie oceniać ale Piotr chyba umiałby z tym żyć - na ile prawdziwie, na ile z momentami gorzkich refleksji... diabli wiedza.
Ale Piotr, chyba jesteś : Ratownikiem - tylko czy Tobie to służy ?
Powodzenia.

Każdy człowiek jest inny i ma prawo żyć jak chce. Dla jednego/jednej już lepiej pozostać, niż odejść i na odwrót - zależy od silnej psychiki (jedni wytrzymują więcej, inni szybko rozpadają się na kawałeczki i odrzucają innych - najczęściej plując żółcią - po podobnych historiach). Dlaczego ludzie (szczególnie rozwodnicy) tak uwielbiają manipulować innymi - jak powinni żyć, postępować, układać sobie życie. Przeczytałam cały wątek Piotra (no przyznam nie było łatwo) i moim zdaniem robił dobrze - bo zrobił jak chciał, a nie czego od niego oczekiwaliście. Przy ogólnym owczym pędzie i strachu przed przeżywaniem jakichkolwiek negatywnych emocji (ludzie są strasznie słabi psychicznie) powstają grupy narzucających wolę ludzi. Żeby ta wola jeszcze była obiektywna, a gdzie tam przepełniona personalnymi doświadczeniami i dozą subiektywnej oceny sytuacji - dlatego bardzo rzadko biorę za pewne informacje fakty wypowiadane z ust człowieka, który kipi zranioną dumą itp. Ludzie wymyślili elektronikę, internet, miliard historii opisanych i sprzedawanych pod postacią książek... zatem własne krzywdy, tym bardziej w wirtualnym świecie, można wyolbrzymić (nie mówię, że każdy tak robi, ale spokojnie większość, szczególnie zapominając o "własnych dokonaniach" na poczet tworzonego związku).
Zrobił jak chciał, zrobił co uważał za słuszne.

Nie rozumiesz o co mi chodziło. Jako osoba znająca osobiście kilku rozwodników i rozwódek (w różnym wieku i z różnym bagażem doświadczeń) wyciągnęłam interesujące wnioski. Wybór "co dalej" ogromnie mówi o człowieku zarówno pokrzywdzonym/pokrzywdzonej z jakiegoś powodu tym rozwodem, jak i tym którzy chcieli takiego wyjścia. Dobry człowiek nie zamieni się w plującego jadem na lewo i prawo byłego męża/ byłą żonę. Osoby zawistne często poszukują poklasku i wywyższają swoją krzywdę - są strasznie subiektywni, niestabilni emocjonalnie przez co później uważają swoje dzieci (jeśli je posiadają) za własność. Łatwo ich rozpoznać oni nie zapytają się swoich dzieci czy im pewne sytuacje odpowiadają, oni/one z góry ZAKŁADAJĄ, że mają rację i powinno być tak jak oni chcą, bo to na pewno dobrze wpływa na dzieci (włącza się toksyczny rodzic). Może dziecko woli być z drugim rodzicem, może nie przeszkadzają mu partnerzy/partnerki? Dlaczego to co chce rodzic ma być ważniejsze od tego co chce dziecko (chyba, że uważają swoje dzieci za upośledzone)? Co więcej tego typu osoby rozgraniczają etapy znajomości spotykanie --> związek nieformalny --> narzeczeństwo --> ślub i według WŁASNYCH standardów (najczęściej szukają poklasków dla nich; tutaj na forum zdarzyło się to niejednokrotnie) uważają co mogli, a co nie. Co ich zdaniem nie powinno mieć wpływu na poszczególne (najczęściej późniejsze) etapy związku np. zdradziłem/zdradziłam, grałem/grałam na dwa fronty na etapie związek nieformalny to moje przewinienia nie wlicza się w etap ślubu. Wiem śmieszne, ale naprawdę tego typu ludzie istnieją! Relacja i jej budowanie jest ciągłym etapem. Od pierwszego spotkania do przysięgi małżeńskiej itp. Można wybaczyć, ale nie zapomnieć. Dlatego przykro mi było czytać jak pewni ludzie w jego wątku tak po nim jechali, bo nie postępował jak księstwo by sobie tego życzyło. W tym wypadku cieszę się, że nikt nie uwięził go na smyczy i nie prowadził. Zachowywali się jak obrońcy uciśnionych, ale tak naprawdę jakiego typu cele im przyświecały? Każdy o tym wie. Zawiść  i pielęgnowanie krzywdy to najgorsze cechy ludzi, i każdemu kto szuka drugiej połówki radziłabym takich ludzi omijać szerokim łukiem. Po tym jaki ktoś ma rzeczywiście charakter widać po traktowaniu matki i byłej żony - jeśli adorator jest rozwodnikiem to zawsze patrzę na jego relacje z byłą żoną. Nie ważne kto istotnie zawinił (najczęściej jest to mieszanka błędów obu stron rozciągniętych w czasie) nikt nie zmienia się wbrew sobie na gorsze. Nikt nie uwypukla swoich najgorszych cech przez kogoś, ona/on to robi BO CHCE.

Będzie lepiej, bo pokazał w porównaniu do innych, że MA JAJA. Obrał sobie drogę i szedł póki nie miał wątpliwości. Takich ludzi naprawdę cenię, bo ich jest bardzo mało w społeczeństwie. Ogólnie niby dwoje dorosłych ludzi zawiera związek małżeński, ale przy rozwodach (tym jadzie, towarzyszącemu chamstwu, aktom zazdrości, wywyższaniu się, ciąganiem dziecka na lewo i prawo zamiast wspólnie z nim usiąść i zapytać przy kim chce być - to swoją drogą rzadko ma miejsce przez strach rodzica i taktowanie "wolę mieszkać z mamą/tatą" jako odtrącenie...) oj widać kto kim jest. Najbardziej mnie śmieszy jak rozwodnicy/rozwódki źle prawią o swoich ex żonach/małżonkach. Przecież to kogo wybierzemy bardzo dużo świadczy o nas samych i taka jest prawda. Przeciwieństwa mogą się przyciągać, ale jeśli dotyczy to tylko i wyłącznie osobowości czy zainteresowań. Jednak nigdy z charakteru, czy RAM MORALNYCH. Pisząc swój wątek wiele osób szuka poklepania i aby przyciągnąć jak największą rzeszę ludzi pozytywnie do nich nastawionych przemilczają samych siebie. Dość dwulicowe, ale tonący łapie się brzytwy szczególnie gdy jest tym słabszym psychicznie w związku. Ciekawe ile osób tutaj mających wątki o swoim rozwodzie (szczególnie tak "mieszających z błotem" po byłych) pokazałaby swój temat znajomym, rodzinie, ex mężowi/żonie. Obstawiam, że 0,9%, bo trzeba byłoby odpowiadać na ich kontrargumenty co mogłoby ukazać ich samych w gorszym świetle, a część forumowiczów zmieniłaby okopy.

Dlatego Piotrze osobiście chylę czapkę z głowy.

Ależ ja się z tobą w 100% zgadzam. Tylko tyle, że na te trzy kwestie najwięcej wpływu miał on sam, a nie opinia innych ludzi, którzy różne rzeczy mu proponowali - za co go chwalę.

I niby wszystko się zgadza, i wszystko tak pięknie napisane.... a drażni to jakoś czytającego.
Bo zabrakło najważniejszego, odpowiedzi na pytanie - dlaczego ktoś jest takim a nie innym rozwodnikiem ?
Bo ja np.posiadam cechy obydwu z opisanych grup rozwodniczych ? Wiec jak tu teraz można kogoś ocenić?  I jeszcze to piękne zdanie "z kim dziecko zostanie"...... Musi z kimś zostać?
A nie łatwiej stwierdzić, że akcja rodzi reakcje ? Ze doświadczenia wpływają na późniejsze zachowania ? Że ludzie posiadają w swojej duszy różne odcienie szarości?  Że nic w takich sytuacjach nigdy nie jest oczywiste ?
A ile Ex ma odwagę przyznać się publicznie do błędu ?
No ale nic, tak tylko sobie rozważam......

Bo zabrakło najważniejszego, odpowiedzi na pytanie - dlaczego ktoś jest takim a nie innym rozwodnikiem ?
Napisałam to wcześniej. Każdy w swoim życiu przechodzi różne trudne chwile. Różni ludzie w tych samych sytuacjach inaczej się zachowują. Zatem od kogo to zależy - TYLKO OD NAS. Jedni dadzą się sprowokować, inni nie. Jedni będą chcieli ochłonąć, inni pójdą na całość ze swoim ego. Jedni zobojętnieją, inni pozostaną zawistni. Można by tak pisać w nieskończoność.
Nasze postępowanie zależy tylko i wyłącznie od nas samych, chyba że ktoś trzymał komuś broń przy potylicy itp. wówczas przeciętny człowiek podlega prawom natury. Szantaży emocjonalnych nie wliczam, bo zależy to od silnej psychiki.

Tego nie wiem równie dobrze może to być twoje subiektywne odczucie zatem do tego się nie odniosę. Tym bardziej, że nie wiem czy chodzi o wybiórcze cechy czy całe spektrum. Pozostawmy to bez komentarza, bo kto może to ocenić?

To jest właśnie typowe odwlekanie winy jak najdalej od siebie, które rodzi arogancję. "A co ja mogłem zrobić?" - wszystko to ty decydujesz, a nawet jeśli ktoś zadecyduje za ciebie to dlatego, że na to pozwoliłeś. Każde zachowanie wywołuje reakcje, ale w jaki sposób zareaguje się to już nasza broszka. Np. gościu był pijany i szarpnął ciebie za rękaw (przez pomyłkę bo stracił równowagę, ale ty o tym nie wiesz) miałeś multum możliwości od dania panu w szczękę, poprzez olanie gościa, może nawet pomóc dojść do taksówki po rozpoczęcie pyskówki. Każda z tych reakcji powie jakim jesteś człowiekiem. Niestety nikt nie jest doskonały, ale niektórzy mają tendencje do nie przyjmowania do wiadomości kim w rzeczywistości są. Nie szanuję takich ludzi, bo nie potrafią przyznać się do błędu. Sama wiele razy w swoim życiu musiałam przeanalizować swoje zachowanie, przyznać się do popełnionych błędów i jak widać żyję, rozwijam się . Jeśli ktoś musi najpierw się zemścić/chcieć krzywdy drugiej osoby to ja dziękuję za przebywanie z kimś takim.

Tak musi z kimś zostać, aby mieć statyczne miejsce. Takie przenosiny z jednego domu do drugiego wprowadzają zamęt w życiu dziecka, które emocjonalnie nie jest na to gotowe i w przyszłości zaowocuje to różnymi problemami na tle emocjonalno-rozwojowym np. jąkanie się, zamykanie w sobie, gorsze wyniki w nauce (będzie odczuwało zagrożenie, bo ze względu jak dogadają się "dorośli" rodzice będzie musiał tam iść, a to STRES), odtrącanie jednego z rodziców. Dziecko to nie rzecz, że przystosuje się, bo tak chcą rodzice. To oni mają problem, nie on/ona. Niestety część rozwodników (szczególnie obrażonych na drugą stronę) mają to w 4 literach, bo przecież teraz oni tak cierpią ble ble ble ble. 
Dlatego kultura i dogadanie się jest istotne, a nie moje chcę. Czasami lepiej odpuścić dla dobra dziecka - nie potrafią tego ludzie, którzy podświadomie uważają je za własność; swoje dobro które chce przywłaszczyć druga strona. Wielu rodziców twierdzi, że jest w stanie cierpieć dla dziecka (zrobić wszystko) czy tak jest w rzeczywistości?
Moim zdaniem dzieci które nabyły problemy w związku z rozwodem rodziców (spowodowane ich zachowaniem) powinny rościć się o odszkodowanie, bądź oczekiwać sfinansowania ich wizyt u specjalisty/ów tak długo jak zajdzie potrzeba (wiek nie odgrywa roli). Podobne prawo powinni mieć DDA, bo przez rodziców mają problemy, które często nie pozwalają na normalne funkcjonowanie w społeczeństwie, bądź tworzenie związków.

Tak, ale w zależności KIM JESTEŚMY tak będą wpływać tj. taką wzbudzą w nas reakcję. Jesteś mężczyzną, więc podam typowy problem występujący w tym męskim świecie. Podryw. Jeden zagada do 90 dziewczyn i pomimo nikłego odzewu dalej będzie pozytywnie nastawiony, a inny kompletnie załamie się po 4 nieudanych razach i zacznie obwiniać kobiety o za wysokie wymagania nieadekwatne do ich możliwości (chociaż z żadną nie był, więc jak może to ocenić). Niby pierwszy był w gorszej sytuacji, ale jego usposobienie/charakter/poglądy były tarczą na problemy. U drugiego natomiast tak małe problemy wywołały tak burzliwą reakcję. Jakim kruchym człowiekiem musiał być, że błahe sprawy wywołały taki system obronny? Powtórzę nic złego w tym, że ktoś ma słabszą psychikę. Zaczyna to się robić niepokojące jak nie chce przyjąć tego do wiadomości i zacząć pracować nad sobą, a woli pójść w drugą stronę - roszczeniowo podchodzić do świata.

Oczywiście, że tak. Ludzie nie są ani biali, ani czarni. Ale cechy "wychodzące" przez jakieś trudne sytuacje moim zdaniem są bardziej lub mniej sprzyjające rozwojowi. Zawiść i arogancja to chyba najgorsze cechy jakie można nabyć po rozwodzie. Człowiek staje się niewolnikiem swojego czasu. Inni z jego/jej otoczenia (szczególnie nowe partnerki/partnerzy) chcieliby pójść naprzód, ale nie mogą. To destrukcyjne cechy zarówno dla nich samych, jak i dla otoczenia - nie mówiąc o samych dzieciach.

Patrząc na to, że po rozwodzie obydwoje stają się już ex dla siebie nawzajem to bardzo mały odsetek ludzi. To wymaga silnej psychiki, a tego brakuje jak nigdy w naszym społeczeństwie. Zauważyłam, że osoby postronne (ale zranione i o tej samej płci) szczują innych obrażając i dyskredytując (jeszcze) partnerów innych ludzi. Nie myślą czy to prawda, czy nie - bo ich to nie obchodzi. Tutaj chodzi o ich misje polegającą na mszczeniu się za własne winy na konkretnej grupie osób. Najniższa forma upodlenia w której nie obchodzi ich kim jest autor tematu, ani osoba rozchodząca się z nim/nią. Tylko ich zepsuta misja.
Jednakże pisząc o udostępnieniu prowadzonych dyskusji rozwodników na forum chodziło mi o fakt działania w sposób, który z góry działa na niekorzyść drugiej strony - bo jak ma się ona/on bronić? Przedstawić swój obraz wydarzeń? Może wyjdzie, że to oni-nieobecni są pokrzywdzeni, a tu na forum ludzie są umiejętnie manipulowani przez autora, który tworzy wokół siebie otoczkę ofiary. Często przemilczając swój negatywny wpływ (albo co gorsza nie dostrzegając go) na rozpad związku. Dlatego jestem pod wrażeniem Piotra. Co jak co, miał gorsze chwile, ale ogólnie patrząc na chorobę jego żony to próbował ukazać ją możliwie w jak najbardziej neutralnym świetle.

Nie jest najgorsza, ty jej po prostu nie zrozumiałeś . Odróżniasz proszenie o pomoc/zdanie w podjęciu decyzji, a nakierowywanie dyskusją w ten sposób, aby zrobić z siebie ofiarę? Ludzie z natury chcą pomagać jak widzą krzywdę. To normalne i dobre zachowania. Tylko jak to w życiu istnieją manipulatorzy. Nie ma nic złego w proszeniu o pomoc! Jednak rozwód to bardzo delikatna sprawa, w której często pierwsze skrzypce (najczęściej w początkowych stadiach) odgrywa chęć odwetu. Kto wówczas pokaże się w gorszym świetle? A jakie wyrobisz sobie zdanie na temat kogoś ex takiej argumentacji będziesz się trzymał.

Widzisz, bo każdy żyje sam. Kumple z internetu się ulotnią, a on będzie musiał żyć z konsekwencjami ich rad. Dwoje ludzi postępując w identyczny sposób może wyjść na tym bardzo różnie. Doświadczenia są subiektywne, bo doradzający miał inną partnerkę/partnera, niż oczekujący poradę. Nie ogarniasz? To autor widzi co się wokół niego dzieje, to on przeżywa to wewnętrznie nie doradzający. Widzisz jego życie zza monitora, czy przypadkiem nie dopisujesz jego historii do własnych przeżyć? Każdy ma własny rozum, gdyby życiowe doświadczenia były wytyczną szczęścia to na starość nikt nie popełniałby błędów - a tak nie jest. Rozwód to bardzo skomplikowana sprawa dlaczego wszyscy tak notorycznie próbują sprowadzić ją do jednej zmiennej według której powinno się postępować?

Widzisz zbyt wiele w emocji w tym co napisałeś. Każdy ma prawo zrobić co chce - tylko, czy w przypadku wypełnienia rady obcej osoby, czy pójścia swoją drogą ZAWSZE konsekwencje ponosi on sam. W razie czego weźmiesz na klatę piekło jakie rozwodnik będzie musiał przeżywać po wdrożeniu w życie twojej rady? Dlatego powinno być: najpierw moje zdanie, później zdanie innych. Może okazać się, że wyjdzie jak Zabłocki na mydle automatycznie wprowadzając porady innych rozwodników do swojego życia. To nie matura z języka polskiego, aby był tylko jeden zestaw odpowiedzi kluczy. Co do hejterów dlaczego mieliby kogokolwiek obchodzić, aby robić im na przekór? Dziwne.

Nie żebym oczekiwała innej reakcji na moje podejście, ale zakładanie, że moje porady są wypadkową tego co dzieje się za monitorem i otrzymują łatkę praw niezmiennych to śmiech na sali. Ile widziałam rozwodów tyle widziałam różnych historii. Od powrotów, po terapie, aż po burzliwe rozprawy. To dwoje ludzi czynnie reagujących na swoje zachowania, przywiązanych do siebie... to że ty wolisz odejść od kogoś, nie znaczy że dla kogoś innego takie rozwiązanie będzie dobre.

No cóż lepiej iść ku samodoskonaleniu, niż się poddać i jeszcze dawać sobie na to przyzwolenie ;). Słaba nie jestem, już niejedno doświadczyłam w życiu stąd moje wnioski (nie na szczęście rozwodu nie przechodziłam i nie zamierzam). Masz trzy możliwości:
1) upaść, usprawiedliwiać się i do tego wymagać akceptacji twoich błędów (byłego partnera już nie)- to robi większość w tym ty,
2) upaść, przeanalizować i zrobić coś ze sobą - zauważyć swoje błędy i przestać udawać księcia/księżniczkę,
3) nie dać się, pomimo gorszego czasu nie tracić nadziei - Piotr.

Każdy ma wady tylko właśnie taki brak pokory i zakrzywianie czasoprzestrzeni mnie irytuje w coraz szybciej rozrastającej się grupie. Coraz więcej chorób psychicznych, problemów na tle emocjonalnym oraz zaniki jakiś ram moralnych. Daj takim ludziom nie posiadających ŚWIADOMOŚCI O SOBIE SAMYM tworzyć podstawową jednostkę w społeczeństwie i katastrofa gotowa.
Bo mamy takie czasy - wszyscy tacy delikatni, trzeba na nich chuchać i dmuchać, bo zaraz zaczną płakać. Przychodzi życiowa tragedia i rozkładają się na łopatki plując jadem dookoła. Wywyższają swoje krzywdy jakoby na świecie nie było co najmniej milionów ludzi w gorszym położeniu. To tworzy w nich przeświadczenie o swojej wyjątkowości, chociaż tacy nie są - jest różnica pomiędzy akceptacją samego siebie, a zawyżaniem własnej wartości i wymaganie od świata, aby to przyjął od tak. To jest niepokojące, bo wskazuje, że społeczeństwo jest coraz słabsze psychicznie przy czym wskazuje cechy narcystyczno-egocentryczne. Jestem JA, ale kiedy ktoś atakuje moje JA jest źle przy czym moje zachowania ranią JA drugiej osoby. Rozwód to poważna sprawa to rozpad czegoś co miało zespoić dwoje ludzi dobrowolnie chcących spędzić z kimś życie. W małżeństwie jesteśmy MY, nie JA. Ludzie nie nadający się do związków (czy to na wskutek oddziaływania otoczenia na które reagował tak a nie inaczej, czy z powodu charakteru/kruchej psychiki) zakładają rodziny.

Generalnie nie mam siły tłumaczyć dorosłym ludziom czym jest samodoskonalenie się i praca nad sobą. Nauczyć przyznawania się do błędów, a nie zachowywania się jak mało dziecko, które żyjąc w swoim wyimaginowanym świecie próbuje zmienić pogląd innych na swój temat. Argumenty wielu ludzi to fakt, że górę biorą emocje - biorą i co tak trudno się przyznać, że zawaliło się przez siebie? One same koegzystują czy pochodzą od nas? Gdyby jeszcze WSZYSCY LUDZIE REAGOWALI TAK SAMO NA TAKIE SAMIE DOŚWIADCZENIA, ale tak nie jest. To oznacza, że nasze reakcje kierowane naszymi emocjami pochodzą od nas i my za nie odpowiadamy.
Tym właśnie różnią się staruszkowie idący za ręce ulicą od masy rozwodników w wieku 25-45 lat. Oni wymagają najpierw od siebie, później od innych. Jeśli ty jesteś słaby to jakiego związku wymagasz? Oczywiście zdrowy egoizm jest w cenie, ale jak na moje większość pod definicję egoizmu przypina wszystko co on chce.

Ktoś napisze "łatwo powiedzieć". Nie, ani łatwo nie jest być posiadaczką/posiadaczem takich poglądów, ani łatwo nie jest efektywnie wprowadzać je w życie. Jednak efekty wynikające z tego typu podejścia dają wspaniałe owoce. Taki ktoś zna siebie - zarówno swoje wady, jak i zalety. Wie co w rzeczywistości oferuje drugiej osobie. Nie bez powodu mówi się, że "łańcuch jest tak mocny jak jego najsłabsze ogniwo". Od etapu wyboru partnerki/partnera, poprzez tworzenie związku, aż do momentu jego zakończenia (czy to przez śmierć bliskiej osoby, czy rozwód) posiadanie lub brak świadomości osobie samym tworzy nasze życie, wpływa na podejmowane decyzje. Jeśli już masz świadomość bycia DDA, posiadaczem choroby dwubiegunowej możesz działać i zdajesz sobie sprawę gdzie choroba może ci najbardziej zaszkodzić.

Nie sądzę, że posty na forum przekraczają moje zdolności zrozumienia Jeżeli uważasz, że Twoje teksty wymagają jakiejś wyższej hermeneutyki, to znaczy, że są po prostu źle (niezrozumiale) napisane, bez urazy.

Co do reszty, to owszem, istnieją manipulatorzy, ale pragnę zauważyć, że to anonimowe forum dyskusyjne, a nie podszepty przyjaciółki. Tutaj nikt nie ma żadnego interesu w tym, by Piotr zrobił tak lub inaczej. Nie znamy go, nigdy go nie poznamy, żaden z jego wyborów w żaden sposób nie wpłynie na nas pozytywnie lub negatywnie. Zdarzają się oczywiście osoby przewrotne, trolle, bądź ludzie niedojrzali, ale czytający nie jest przecież bezwolną kukłą, by stosował się co do joty do internetowych instrukcji.

Przecież ten temat odpowiada na Twoje pytania.
Dwa lata życia w stresie, znoszeniu poniżających wyskoków żony... i co dało to trwanie razem? otóż... nic. Piotr jest w punkcie wyjścia.
Ja nie zostałem zdradzony, więc nie, nie dopisuję jego historii do jego własnych przeżyć.

Pytanie można odwrócić. Weźmiesz w razie czego na klatę piekło, jakie zafunduje mu żonka przy następnej zdradzie?
To słaby sposób myślenia, który prowadzi do tego, że w efekcie nie doradzisz czegokolwiek, bojąc się odpowiedzialności-widmo.

Wygląda na to, że jedyną opcją, jaka Cię tutaj zainteresuje, jest uporczywe trwanie w małżeństwie, niezależnie od poniżeń, jakie się znosi.

Czy to na pewno inni są tu nieobiektywni?

Moim zdaniem to właśnie Ty jesteś nieobiektywna.

Tak jak poprzednio - bez urazy.

No i co z tego, ze coś widziałaś? Przemawia przez Ciebie właśnie brak obiektywności, bo te tezy sformułowałaś na podstawie kilku, może kilkunastu przypadków. Posiadłaś mądrość Boga, by głośić takie tezy? Dla Piotra wcale nie musi być dobre tkwienie w antyforumowym uporze. Być może właśnie lepsze dla niego byłoby rozwieść się dwa lata temu, do czego mogą zmobilizować go właśnie głosy krytyki jego postawy z tego forum. Tego nikt nie wie. W moim mniemaniu lepiej byłoby się rozwieść, co potwierdzone jest tym, że po dwoch latach Piotr jest w punkcie wyjścia. Umycie rąk wzorem Piłata nie jest w moim stylu, a "zrób, co uważasz za słuszne" to truizm i szkoda na takie bzdury klawiatury i forum dyskusyjnego, bo to jest żadna rada.

Mam nadzieję, że nie czujesz się urażona, bo nie miałem zamiaru Cię urazić. Uznaję jednak logikę, którą się kierujesz za nieadekwatną do idei forum dyskusyjnego. Ono właśnie po to jest, by dawać rady, by okazywać emocje, by komentować postawę autorów - bo oni też, przychodząc na takie forum, tego oczekują. Nie oczekują "rób co chcesz, rób co uważasz za słuszne, nie powiem Ci, co masz robić, bo nie wezmę na klatę konsekwencji moich słów" - bo to jest równoznaczne z napisaniem "...".

Czy wchodzisz na to forum, by przeczytać/napisać "..." ? nie? no właśnie.

Oczywiście, nie każdą relację da się naprawić. Ale co do dzieci obawiam się, że nie masz racji. Owszem, sa tu na forum dorosłe dzieci, które winią za swoje deficyty złą rodzinę.. Ale założę się, że jako mniejsze dzieci chciały mieć mamę i tatę razem. I to jest problem. Nie wierzę w nastolatki, które powiedzą mamie czy tacie, że chcą rozwodu. No chyba że to jest patologia pt pije i bije molestuje. Nie mówiąc o tym, że złość za rozstanie spadnie na rodzica, który zostaje z dziećmi, bo po prostu jest pod ręką. Krzywda już się wydarzyła i rozejście się rodziców tego nie zmieni, może zapewni trochę spokoju. A z drugiej strony często wpędzi w biedę. Znam przypadki gdy w jednej szkole spotykają się dzieciaki tego samego faceta, tylko że jeden ma miłość ojca i jego pieniadze, a swoje dziecko z byłą traktuje jak powietrze..pod każdym względem

Nie sposób się z tobą nie zgodzić, WaltonSimon.
Jeszcze nie spotkałam się na netkobietach z tak bezpardonową oceną innych, dzieleniem opinii na dobre i złe, obiektywne i subiektywne bez krzty autorefleksji co do tego, jak bardzo jednostronne i ograniczone ma się samemu poglądy oraz z jednoczesnym osądzaniem innych od tych cnót, których niedostatek się prezentuje

Leśny Owocu może lepiej wróć do lasu zamiast nas pouczać jak i co powinniśmy myśleć, czuć i robić.

Myślisz Ela, że facet z dnia na dzień zmienił się nie do poznania? Wcześniej był oddanym ojcem rodziny, zaradnym i dbającym o dzieci i źonę facetem i nagle mu odbiło? Czy wcześniej jego żona nie widziała bądź nie chciała dostrzec jego "drobnych wad"?

Oczywiście że musiała zauważać coś, skoro 2 dzieci z różnymi kobietami poza żoną wypłynęła w trakcie małżeństwa. Tylko po tym jakie spadły na nia problemy miała moment zastanowienia się czy nie lepiej było stolerować te kochanki..I nie wiem czy możnabyłoby ją za to potępiać. Bo poza skokami w bok mąż był do rany przyłóż..

To, co tutaj napisałaś to twój punkt widzenia i na tym pozostańmy, bo nie chciałabym zastosować twojej nazwijmy to: "metody" na udowadnianie, że jest tylko JEDNA I JEDYNA nazwijmy to: "racja"