Ratować żonę z toksycznej miłości czy sobie odpuścić? - Netkobiety.pl

Piotr, na to co robi jż nie masz wpływu, masz wpływ na to co zależy od Ciebie. Ale ty nic nie robisz. Chcesz się pozbyc jż - przestań płaci za mieszkanie i media i zacznij rozgląda się za nowym tylko dla siebie. Po trzech miesiącach dostaniecie wypowiedzenie. Po wyprowadzce powinieneś uregulowa dług. Żony nie będzie stac na wynajęcie mieszkania na tyle dużego aby zabrac synów do siebie. Pozbędziesz się żony i masz synów.

Wiesz problem nie jest w tym, ze ja nie mam tego poukladanego w glowie, bo jak najbardziej mam.
Jesli chlopcy zostana ze mna, to chcialbym zebysmy zostali tu gdzie mieszkamy, nie chce im fundowac kolejnej rewolucji w zyciu zwiazanej z przeprowadzka. Sa zzyci z tym miejscem, nie znaja innego.
Jezeli nie dogadam sie z jz, co do splaty jej czesci mieszkania, wtedy no coz trzeba bedzie je sprzedac, i poszukac czegos innego.
Taka sama ewentualnosc wchodzi w rachube, jesli ona nie bedzie sie chciala wyprowadzic pomimo rozwodu, a to jest bardzo prawdopodobne, bo pomimo zlozonej w sadzie deklaracji, ze jesli chlopcy zostana ze mna, to ona wyprowadzi sie do kochanka, to ostatnio jak ja o to pytalem, czy podtrzymuje to nadal, to tylko sie glupio usmiechnela i powiedziala, ze jestem chyba smieszny, bo ona sie nigdzie nie wyprowadzi.
A ja nie mam z nia zamiaru przebywac pod jednym dachem ani jednego dnia po zakonczeniu sprawy.
Na sile jej wyrzucic nie moge, wiec w takim wypadku zabiore chlopcow i my sie wyprowadzimy,  a na spokojnie zajme sie sprzedaza mieszkania.
Co do opieki to sprawe tez mam ulozona, chce ja sprawowac wylacznie, bez jej pomocy. Ona nie ma takiej mozliwosci, zeby zapewnic opieke dzieciom samodzielnie, nie pozwala jej na to praca, ani sytuacja w jej rodzinie, bo tam nie ma co liczyc na pomomoc kogokolwiek. Kochanek tez jej nie pomoze, nie zajmuje sie swoim najmlodszym dzieckiem, to tym bardziej nie zajmie sie jej.
Wiem o tym, ze ona zawsze bedzie matka, nie neguje tego i nie mam zamiaru utrudniac jej kontaktu z dziecmi, ale ja bede chcial go ograniczyc z nia maksymalnie.
Nie oczekuje od niej zadnej pomocy, skoro zdecydowalem sie ubiegac o opieke, to zrobie wszystko, zeby sobie z tym poradzic samemu.
I wszystko by bylo w porzadku, gdyby ta kobieta wykazala sie rowniez taka samodzielnoscia, bo jak slysze, ze jesli dzieci z nia zostana, to ja nadal mam w zasadzie robic to samo co teraz , to ja sie pytam po co jej w takim wypadku ta opieka. A gdzie wtedy czas dla mnie, gdzie moje zycie? Ona bedzie balowala z kochankiem, a ja bede darmowa opiekunka?
Przeczytalem tu wiele historii gdzie ludzie sie rozchodzili, gdzie raz lepiej, raz gorzej sie dogadywali, ale nie spotkalem sie w nich z taka postawa jaka prezentuje moja jz. Ludzie podejmowali decyzje o rozstaniu i ponosili wszystkie konsekwencje z tym zwiazane, zachowywali sie w jakis tam dojrzaly sposob. A tej dojrzalosci i gotowosci do poniesienia konsekwencji brakuje mojej jz.

Piotr, nie wydaje mi się, że po pierwsze jest możliwe całkowite pozbycie się "patogenu", czy też "czynnika zaburzajacego" z Twojego otoczenia. Po drugie, to nie patogen jest Twoim największym zagrożeniem, ale Ty sam, albo konkretniej, Twoje nieświadome impulsy i reakcje, którym za nic na świecie nawet nie chcesz dostrzec a tymbardziej przyjrzeć się im z bliska. W ten oto sposób to, co dawniej pozwoliło Tobie przeżyć i pewnie było na tamte czasy dla Ciebie dobre, teraz powoduje, że kręcisz się w kółko i nie potrafisz nadać swojemu życiu konkretnego kierunku, chwytając się powierzchownych "rozwiązań" i "usprawiedliwień". To o tym braku wglądu pisałam, nadal nie wiesz, co Tobą kieruje.

Przyszlosc ja prosty czlowiek jestem ;).
Jasne, ze w mojej sytuacji ,,patogen", juz zawsze bedzie, ale ja chce ograniczyc jego oddzialywanie na mnie :).
Doskonale wiem, ze dla mnie najwiekszym zagrozeniem sa moje impulsy, wpojone mi wartosci. I wcale nie sa one nie swiadome.
Wiesz dla mnie zawsze priorytetem byla rodzina, najblizsze mi osoby. Kiedys matka z ojcem, potem zona i dzieci.
Moze dlatego, pomimo braku z mojej strony doswiadczenia w relacjach damsko meskich, bylem wierny mojej zonie. Dlatego ona i dzieci byly number fist. Dlatego nie pozwolilbym nigdy na jej obrazanie przez moich rodzicow, bo dla mnie byloby to rownoznaczne z obrazaniem mojej osoby.
Gdzies tu pojawil sie ostatnio watek, gdzie autorka skarzy sie, ze tesciowie ja permanentnie ponizaja, a jej maz nic z tym nie robi.
Przyszlosc, ja moze jestem czlowiek starej daty, mimo wieku. Ale dla mnie moj dom i moja rodzina to jest twierdza. Kazdy, kto spruboje ja sforsowac, musi liczyc sie z tym, ze stawie opor.
Nie wazne, ze to beda rodzice, kochanek czy jeszcze ktos inny. Kazdy, kto jest wrogiem bliskich mi osob, jest moim wrogiem.
I widzisz caly problem jest w tym, ze ja nie potrafilem odpowiednio wczesnie przeniesc mojej jz z miejsca bliska osoba, na miejsce ktos obojetny.
To jest moj problem, ona i nasze powiazania.
Dlatego czuje, ze jesli zniknie z mojego codziennego zycia, to bede gotowy, na kolejny etap.
Przyszlosc, moze i nie widzisz tego w tym co pisze, moze i sam bym nie widzial. Bo niestety slowo pisane ma to do siebie, ze bez krytycznie przyjmuje to, co autor chce, lub moze napisac.
Uwierz mi, gdybym tak na sto procent pisal wszystko to, co wydarzylo sie w moim zyciu przez ostatnie dwa lata, i co ostatnio sie dzieje, to Twoj obraz mojej osoby uleglby diametralnej zmianie.
Kiedy zalozylem tu konto i napisalem pierwszego posta, liczylem chyba na cod. Wtedy pisalem wszystko, zgodnie z prawda. Teraz moze 10% z tego co sie dzieje.
I wiesz bardzo, ale to bardzo chcialbym napisac juz ostatni post w tym watku.

Uważam podobnie , az przykro patrzeć na to.

Ja mu nie udzielam rad bo juz jest na to późno. Z reszta nikt ich nie słuchał i ja też , nie pozostaje nic innego jak tylko sie temu przyglądać ...

Akurat tego nikt tutaj nie próbuje nawet kwestionować, mówimy tylko i wyłącznie o trójkącie on-ona-on,
gdzie dzieci oraz ich relacje z ojcem mają marginalne znaczenie, bo mamusia już dawno się na wszystkich wypięła.

Obaj wiemy, że w tym zdaniu nie ma słowa prawdy
Po mojemu, ale to tylko taka moja luźna obserwacja, wszystkie działania jakie w tej sprawie podejmujesz lub podjąć zamierzasz,
mają ostatecznie spowodować powrót skruszonej żony na łono rodziny, gdzie jest jej miejsce. Ty ją ciągle kochasz i to widać gołym okiem.
Ciągle gdzieś tam liczysz na to, że jak zacznie jej się palić koło dupy i grunt usuwać spod nóg, to Romeo ją przepędzi i znów będzie Twoja.
To dlatego Ci nie wypaliło z tą nową, którą poznałeś i z żadną inną Ci nie wypali, dopóki choć jedną nogą będziesz tkwił w bagnie przeszłości,
a na moje oko jesteś w nim zanurzony po same uszy. Przykro mi stary, ale z boku tak to właśnie wygląda. Może nie dla wszystkich tu obecnych,
ale dla tych, którzy sami przechodzili podobną gehennę, to są niestety oczywiste oczywistości. Nie gniewaj się, bo nie mam zamiaru Ci dopiec,
tylko po prostu nóż mi się w kieszeni otwiera jak to wszystko widzę i jeszcze jak tu gdzieś mi przeleciało, że ta Ona to wszystko tutaj czyta...
Jak dla mnie, to nawet nie musisz odpowiadać na ten post, tylko sam sobie weź odpowiedz czy nie mam racji i czy tego właśnie chcesz od życia.
Jest tyle wspaniałych kobiet na ziemi, które dałyby sobie nogę i rękę obciąć za takiego faceta, a Ty żeś się uparł na jakąś wywłokę,
która nawet jeśli kiedyś zechce do Ciebie wrócić, to chyba sam w to nie wierzysz, że zrobi to powodowana uczuciem. Po co Ci to? Na co?

(...Może nie dla wszystkich tu obecnych,
ale dla tych, którzy sami przechodzili podobną gehennę, to są niestety oczywiste oczywistości....)

Odpowiem na Twoj post uzywajac przenosni.
Otoz nie interesuje mnie przechodzony ,,towar" z odysku .
Widzisz gdybym chcial, zeby wacpanna skruszona kiedys wrocila na lono rodziny, to siedzialbym cicho i czekal na jej dzialania w kwestii rozwodu.
Jestem typem czlowieka, ktory nie dziala pod wplywem emocji raczej. I owszem, sporo czasu moja zona dostala na ochloniecie, ale ten czas sie dla niej definitywnie skonczyl. A ja, jezeli juz cos zaczynam robic, to doprowadzam zawsze sprawe do konca i z reguly ze skutkiem takim, jakiego oczekiwalem.
A w tej konkretnej sytuacji, porzadanym skutkiem jest rozwod i uzyskanie prawa do opieki nad dziecmi.
Z jednym sie zgodze, dopoki moja jz, bedzie krazyla wokol mnie niczym jakis sztuczny satelita, dopoty nie bede w stanie niczego fajnego zbudowac z inna kobieta. A ja nie mam zamiaru marnowac dalszego zycia siedzac w second handzie. .

A jak będziesz żył i co będziesz robił Piotrek po rozwodzie, gdy już ona albo ty opuścicie wasze wspólne mieszkanie, z chłopcami lub bez nich? Jak wtedy będziesz żył? Do czego będziesz dążył? Co będzie sprawiało ci radość? Co będzie dawało ci satysfakcję? Jak myślisz jak to będzie?

Wiesz, po ponad pietnastu latach zycia z kims, czlowiek zapomina, jak to bylo, kiedy byl sam.
Radosc sprawia mi spedzanie czasu z synami, obserowanie jak rosna, jak sie rozwijaja. I to sie nie zmieni.
Zycie w pojedynke, bedzie pewnie mialo swoje plusy i minusy, ale na pewno pozwoli mi na poczucie sie w pelni wolnym czlowiekiem, bo teraz jeszcze tak nie jest, co skutecznie stara sie mi przypominac co jakis czas moja jz.
Nie czuje sie we wlasnym domu po prostu swobodnie, a chyba kazdy chce miec ten komfort, ze jego dom i jego zycie, to jego sprawa i nikogo obcego, nie powinno ono interesowac.
Nie mozna sie czuc wolnym, jesli w zasadzie obcy juz czlowiek, rosci sobie prawa do ingerowania czy komentowania tego co robie.
Mnie juz nie interesuje jak, gdzie i z kim ona spedza czas, natomiast ja ciagle slysze jakies glupie komentarze, o kolejnych kochankach, o moim spedzaniu czasu z chlopcami.

Nie mam zamiaru szukac nowej milosci na sile, nie bede zadnej ,,przybranej" mamy wprowadzal do naszego domu. Chce poswiecic maksimum czasu dla synow i wynagrodzic im maksymalnie to co ich spotkalo.
A jesli kiedys na mojej drodze stanie jakas kobieta, to byc moze uda sie jeszcze stworzyc z nia cos fajnego.
Nie jestem stworzony do zycia w pojedynke, wiec pewnie za jakis czas kos nowy pojawi sie w moim zyciu, ale nic na sile :).

Jestesmy po badaniach w RODK. A wiec kolejny etap za mna. Poszedlem tam na luzie. Uznalem, ze co ma byc to bedzie, wazne zeby po tym wszystkim chlopcy mieli w miare normalne zycie.
Rozmawialem z nimi wczesniej, prosilem zeby w czasie rozmowy z psychologiem mowili to co czuja i czego chca i nie martwili sie tym, ze jakakolwiek decyzje podejma, to ona zmieni moje podejscie i uczucia do nich.
Mysle, ze poskutkowalo, bo w czasie badan zachowywali sie na luzie i nie byli zestresowani.
Wydaje mi sie, ze trafilismy na dobrych specjalistow, atmosfera byla naprawde w porzadku.
Pojechalismy tam we czworke i razem weszlismy.
Jak by ktos z boku popatrzyl, to w zyciu by nie pomyslal, ze my sie rozwodzimy.
Zupelnie inaczej niz na pierwszej sprawie w lipcu .
Byly testy, trzy. Rozmowa z pania psycholog. Bardzo mila kobieta z duzym doswiadczeniem, bo jak stwierdzila, rozwodzi juz trzecie pokolenie .
Kilka razy pytala mnie, czy podtrzymuje decyzje o rozwodzie i dlaczego ja podtrzymuje.
Jak pozniej rozmawialem z jz, to tez ja o to pytala i co prawda nie powiedziala mi wprost, co odpowiedziala, ale dala do zrozumienia, ze ona juz rozwodu nie chce, bo jak to stwierdzila, jesli ja odpowiedzialem w ten sam sposob jak ona, to zaden sad nam rozwodu nie da. Nie wiem, czy to naiwnosc czy glupota jz.
Mlodszy syn czul sie tam na tyle dobrze, ze jak wychodzilismy, to stwierdzil, ze bardzo mu sie podobalo i czy jeszcze kiedys tam pojdziemy .
Od starszego wiem, ze pytany o to z kim bedzie chcial zostac po rozwodzie, odpowiedzial, ze ze mna. Nie powiem jest to jakas satysfakcja dla mnie po tym wszystkim, przez co przeszlismy. Mlodszy na takie samo pytanie odpowiedzial, ze chcialby byc nadal i ze mna i z mama.
Pozostalo czekac na sporzadzenie opinii i wyznaczenie kolejnej sprawy, tak wiec rok zakoncze jeszcze jako oficjalnie zonaty mezczyzna i moze sie zdazyc, ze  rowno w druga rocznice zalozenia tego watku napisze, ze jestem juz po wszystkim .
Co do atmosfery w domu, to jest poprawna. Wczorajszy caly dzien spedzilismy we czworke. Bylismy na spacerze, poszlimy na pizze a wieczorkiem wyskoczylismy na basen.
Eh, gdyby nie ten syf jakiego narobila jz, to normalnie wzor rodziny .
Spokojnej nocy.

Czy ja wiem, czy jestem dobrym czlowiekiem?
Moze raczej staram sie nim byc. Raz mi to wychodzi lepiej, raz gorzej, chyba jak kazdemu.
Uznaje, ze kazdy czlowiek ma prawo do bledow, nie ma ludzi doskonalych. Sek w tym, zeby umiec sie do tych bledow przyznac, wyciagac z nich wnioski i przede wszystkim nikogo swiadomie nie krzywdzic, a jesli juz sie to mimo wszystko zrobi, to potrafic sie do tego przyznac i zrobic wszystko, zeby wynagrodzic zlo, ktore komus sprawilo przykrosc.
Na ten moment jz, nie utrzymuje kontaktu z kochankiem. Jak dlugo tak bedzie, nie wiem i w sumie mnie to nie interesuje.
Takich zwrotow akcji jak obecny bylo juz kilka, wiec ja sie juz na to uodpornilem . I miedzy innymi dlatego moja odpowiedz na pytanie, czy nadal ch e rozwodu mogla byc tylko jedna, tak chce i nie zmienie zdania.
Natomiast ciesze sie, ze w jakis normalny sposob w koncu ze soba rozmawiamy bo zycie w toksycznym domu jest straszne dla mnie, a juz dla dzieci to totalna tragedia .

Piotrze napisz tu czasem. Jak znajdziesz nowa milosc to tez sie pochwal. Moze nie bedzie za bardzo pasowalo juz do tytulu (w sumie juz nie pasuje) ale w koncu to Twoj watek z Twoja historia. Zastanawia mnie jeszcze tylko jedno. Czy ona Cie kiedys za to przeprosila czy uznala ze nie ma za co?

Alez ona mi przez ostatnie dwa lata wiele razy mowila, ze mnie nie kocha, ze w sumie nigdy mnie nie kochala.
I o ile na poczatku ja w to nie wierzylem, o tyle teraz jest to dla mnie jak najbardziej realne.
W kolejnym poscie pytalas, czy ona mnie kiedykolwiek przeprosila.
Otoz tak, raz sie jej kiedys zdarzylo przeprosic. Ale jakie byly motywy tych przeprosin i co chciala nimi uzyskac, tego nie wiem. Bo nic one nie zmienily w poznoejszym jej postepowaniu.
Nie utrzymuje kontaktu, bo nagle okazalo sie, ze ten ideal, wcale nie jest taki idealny.
Bo wyszlo na to, ze to wszystko co o nim mowila jego byla zona i wszystkie osoby, ktore go znaja, to nie pomowienia zlosliwych ludzi, tylko sama prawda.
A do niej chyba dociera, ze jej przeswiadczenie o tym, ze on sie dla niej zmieni, to bylo tylko pobozne zyczenie, ktore z realnym zyciem nie ma nic wspolnego.
Poza tym, od poczatku calego tego romansu, znajome osoby, ktore wiedzialy jak jest, jaki on jest mialy takie same zdanie, co do finalu.
Wszyscy twierdzili, lacznie ze mna, ze dopoki on sobie za free uzywa na mezatce, dopoty jego milosc bedzie wielka i bezgraniczna. Ale w momencie, kiedy cala historia zacznie dobiegac konca i jego wybranka wreszcie bedzie wolna kobieta, to nagle zaczna sie problemy. No i tak jest faktycznie. A zeby nie bylo, ze to on jest winny rozpadu ich zwiazku, to robi jz dalej wode z mozgu i wpedza ja w poczucie winy, ze to przez nia im nie wyszlo. B przeszkadza mu, ze jakis klient z nia rozmawia w sklepie, a jakos mu nie przeszkadzalo jak jego krolewna wracala codzien do starego meza, czy w maju spedzila z nim bez dzieci weekend nad morzem.
Dla mnie to jest ewidentna manipulacja, ktora ma na celu wymiksowanie sie, z czegos co przestaje byc dla niego wygodne .

Moge sobie tylko wyobrazic jak ona sie czuje kiedy dzieci pytaja czy mama moze z nami pojsc na pizze.Z lekka bym sie czula zlekcewazona i troche jak intruz bo moze dzieci by chcialy zebym poszla ale Ty niekoniecznie.Dokladnie tak bym to odebrala. No ale wlasciwie to sama sobie zapracowala na Twoja obojetnosc wzgledem jej osoby. Nie znam jej wiec nie wiem ale mnie by chyba bolalo. Nie wiem czy dalabym rade cos takiego znosic na co dzien. Wlasciwie to samo sie to wszystko zemscilo na niej:wypalony kochanek,Twoja obojetnosc ktora w pewnym momencie sama Ci sie wlaczyla. Nawet chocbys sie chcial odegrac to nic nie musiales robic w tym kierunku. Samo przyszlo.

No no Piotrze skoro kobiety sie tak nad Toba zachwycaja to Ty bez problemu znajdziesz tą swoją wartosciową. Oczywiscie jak juz przyjdzie na to czas i bedziesz na to gotowy.

Eni.lij nie ma sie nad kim zachwycac. Jestem tylko zwyklym czlowiekiem, mam swoje wady jak kazdy i zdaje sobie z nich sprawe. Moze nawet nie ze wszystkich, bo to co dla kogos jest zaleta, dla kogos innego moze byc wada.
Jak kazdy popelniam bledy, jak wiekszosc wyciagam z nich wnioski i jak sam tylko potrafie staram sie zyc normalnie, tak aby nikogo nie skrzywdzic. Nie zawsze mi sie to niestety udaje .
Moze kiedys i poznam jeszcze jakas fajna kobiete, ale na pewno nie jest to jeszcze ten moment.
Temu forum zawdzieczam bardzo wiele, wszystkim osobom, ktore tu zabraly swoj glos w moim watku. Wszystko jedno, czy w sposob dla mnie przychylny, czy nie. Kazdej z nich serdecznie dziekuje.
Dzieki temu forum zrozumialem wiele spraw, i to zarowno teoretycznie jak i praktycznie .
Ciesze sie, ze jakis czas temu przyszedl mi do glowy pomysl, zeby tu napisac. I chociaz w zyciu bym nie przypuszczal, ze tyle osob poswieci swoj czas na czytanie moich wypocin, a tym bardziej na opisywanie wlasnego zdania, tak teraz wiem, ze bylo warto.
Bo o ile mi to za wiele nie pomoglo w sensie uratowania mojej rodziny, o tyle byc moze bedzie to dla kogos innego lekcja jak nie nalezy postepowac w sytuacji podobnej do mojej.

Oczywiscie Lilus, Tobie rowniez dziekuje, i Twojej kolezance ,,wiedzmie" tez .
Pozdrawiam was obie .

Dobry wieczor drogie forumowiczki i drodzy forumowicze oraz cisi czytelnicy .
Wpadlem dzis, przez czysty przypadek na pewien utwor muzyczny. Mysle, ze powinien sie on stac hymnem tego dzialu forum. Jest przepiekny i idealnie oddaje sytuacje wiekszosci osob, ktore tu zagladaja.
Mam prosbe, do kazdego z uzytkownikow, przesylajcie go kazdej nowej osobie w tym dziale, bo jego wymowa jest wieksza niz tysiace napisanych slow. Pozdrawiam wszystkich i spokojnej nocy zycze.

https://www.youtube.com/watch?v=uqiuZNg2aRM

Witam po dluzszej przerwie.
Przed chwila otrzymalem od mojej pani mecenas maila ze skanem opinii wydanej przez RODK.
Powinienem skakac z radosci i cieszyc sie, ale jakos nie potrafie.
Opinia jest dla mnie korzystna i wskazujaca mnie, jako rodzica, ktory jest w stanie zapewnic synom dalszy prawidlowy rozwoj i stabilnosc emocjonalna.
Jednak jakos brakuje we mnie tego entuzjazmu. Jestem o kolejny krok blizej zakonczenia tej historii, ale tak naprawde to moja wygrana bedzie Pyrrusowym zwyciestwem.
Bo czyz mozna sie cieszyc z faktu, ze wygrana jest jednoczesnie porazka?
Przeciez tak naprawde to w calej tej historii, sa sami przegrani.
Zupelnie inaczej sobie wyobrazalem moja reakcje, na opinie, ktora tak jednoznacznie wskaze z kim powinni zostac po rozwodzie synowie.
Powinienem sie cieszyc, a jednak jest mi smutno.

Dzień dobry Piotrku. Będzie dobrze, wiesz o tym. Będzie!

Eni.lij, O'kruszynko dziekuje za cieple slowa.
Pozdrawiam was rownie cieplo, mam nadzieje, ze przyda sie na listopadowe chlody .

Kochałeś, tyle już wystarczy by znieść naprawdę wiele, by przymknąć oczy, by wziąć ciężar na siebie, by w imię tego Wielkiego Marzenia - szczęśliwej Rodziny, znosić wszystko.
Obydwaj mieliśmy dzieciństwo do d..... więc chcieliśmy zrobić wszystko, żeby stworzyć normalny, szczęśliwy dom dla swoich bliskich i siebie. Za wszelką cenę i nawet wbrew zdrowemu rozsądkowi, bo jak to ? Przecież miłość wszystko przezwycięży?  Ale to tylko my chcieliśmy. ......
Ale wiesz co ?
Właśnie dzięki tym przeżyciom z dzieciństwa i dzięki wyciągnięciu z tego wniosków, dzięki charakterowi , jesteśmy dobrymi ojcami, choć nie - Ty czy ja, jestem Tatą.
I to ma swoją wartość i to jest ważne. My widać jesteśmy dobrzy w tym i inni mogą Ci tego zazdrościć.

A ten żal ukryj głęboko, bo on zawsze gdzieś tam na dnie serca będzie, lecz ważne żeby już nigdy nad Tobą nie zaplanował. Czasu nie cofniemy, trzeba się nauczyć z tym żyć.
Dasz radę

Wiesz ja mam taka nature, ze nie lubie stac w jednym miejscu, i wiem, ze to co sie wydarzylo przez ostatnie dwa lata bylo impulsem do wielu zmian w moim zyciu. To co kiedys wydawalo mi sie czyms nie realnym, nagle stalo sie czyms zupelnie normalnym.
A najbardziej sie ciesze z tego, ze odzyskalem poczucie wlasnej wartosci, ze nie utozsamiam bycia szczesliwym czlowiekiem od zachowan i postepowania innych ludzi, szczegolnie tych na ktorych mi zalezy.
I nigdy, ale to nigdy nie bedzie tak, ze moje szczescie bedzie przypisane do jakiejs kobiety jak numer startowy do zawodnika na skoczni. Taki przyklad, bo akurat sezon na skoki sie zaczal .
Pozdrawiam i milego weekendu zycze.

Taki ,,zówik" ze mnie, powoli ( dwa lata ), ale do przodu.
I dlatego tak mnie ruszyl ten post Rumpela, ze tutaj nie mozna znalezc pomocy.
Jak to mowia, jak ktos chce to znajdzie, jak nie chce, to nie zobaczy, chocby sie przewrocil .

Piotrze poczytalam troche Twoje wpisy sprzed juz prawie 2 lat i moge powiedziec ze niesamowite jak ta historia Cie odmienila. Mysle ze dzisiaj jestes juz zupelnie innym czlowiekiem chyba jak kazdy zdradzony. Szkopuł w tym ze to nie odmienia tak od razu tylko to dzieje sie z biegiem czasu. Kiedys najwazniejsza byla dla Ciebie zona nawet pomimo tego co Ci zrobila mozna powiedziec ze nawet ją troche usprawiedliwiales troche zebrales o jej uczucia ,na poczatku moze nawet szukales troche jakiejs winy w sobie. Niesamowite co dzieje sie z czlowiekiem zaraz po a jak to sie widzi po latach. Troche jakbym widziala tez siebie zaraz po no a potem zaczyna sie powoli widziec wszystko inaczej. Dzisiaj dla Ciebie najwazniejszy jestes Ty sam i nie uzalezniasz swojego szczescia od niej ani od nikogo .I tak trzymaj. Mysle ze kazdy z nas chyba tak ma po zdradzie tylko na to potrzeba czasu. Wniosek z tego taki ze ludzie po zdradzie staja sie juz zupelnie innymi ludzmi. Mozna by powiedziec ze ten co zdradza jednak tez troche traci. Moze niewielkie pocieszenie ale zawsze jakies.

Eni.lij cieszę się, że opisałem tutaj tę historię. Ja to forum traktowałem na początku trochę jak bloga. Ot napisałem, wylałem z siebie własne myśli. Ludzie zaczęli pisać, więc wypadało odpowiadać, czasem z kimś się pospierać. Dostałem tu mnóstwo wartościowych rad i to zarówno od osób mi życzliwych jak i tych z drugiej strony ,,barykady".
Masz rację, dziś jestem zupełnie innym człowiekiem. Przez te dwa lata, moje spojrzenie na otaczający mnie świat uległo diametralnej zmianie. Trochę się czuję tak, jak bym miał wcześniej jakąś wadę wzroku, a teraz noszę dobrze dobrane okulary .
Wiesz chciałbym bardzo, żeby ta historia, kiedyś komuś pomogła. Żeby kiedyś, ktoś zamiast marnować dwa lata z życia, które jest tak cenne dla każdego z nas, nie popełniał moich błędów.
Tak naprawdę przecież wystarczy faktycznie przeczytać kilka pierwszych stron i kilka ostatnich, żeby zobaczyć jak zdrada potrafi zmienić człowieka, nawet takiego, który ślepo kochał swoją drugą połówkę.
Pozdrawiam gorąco i życzę Wesołych Świąt .

Eni.lij dobrze to ujęłaś, ostatnie dwa lata to był proces dobierania odpowiednich soczewek do zaślepienia, które trwało o wiele dłużej .
Jasne, że ta historia nie pomoże komuś, kto nie wdepnął w takie coś. Mi chodziło o ludzi, którzy będą na początku drogi, na której ja się znalazłem dwa lata temu. Żeby nie tracili czasu na dywagacje a może tak,  może inaczej. Może to nie on/ona tylko im ktoś tak namieszał w głowie. Nikt im nie namieszał, oni po prostu tacy są i tego im trzeba.
A nam zostało tylko dbać o dzieci, jeśli są, a potem o siebie.

Dobry wieczór., lub raczej noc
Wiosna się zbliża,a z nią chyba najtrudniejsza decyzja w moim życiu.
Trzy tygodnie mi zostały na jej podjęcie i powiem wam szczerze, że nie wiem co mam zrobić.
Jż od 5 miesiecy jest przykładną matką i żoną, to znaczy tą drugą stara się być.
Każde wspomnienie o czekającej nas sprawie kwituje, że ona rozwodu nie chce.
Nagle znów jestem jej mężem, nagle szuka kontaktu, bliskości. Teraz znów liczy się moje zdanie, dzwoni do mnie wychodzac i wracajac z pracy, dzwoni w przerwach.
Zmieniła pracę mówiąc koleżankom i szefowej, że jednym z powodów jest niechęć do oglądania kochanka.
W sumie gdyby tylko o te gesty chodziło, to one i tak nic nie zmieniają, ale sa jeszcze chlopcy.
Oni to wszystko widzą, są świadomi tego, że ich mama jest taka jak była, że jest szansa, żeby świat im sie nie wywrócił do góry nogami.
A ja nie wiem co mam zrobić. Nie kocham już tej kobiety, jest jakas więź emocjonalna owszem, bo ciężko, żeby jej po tylu latach nie było, ale nie wiem, czy po tym wszystkim jestem w stanie zacząć znów na nowo żyć z taką kobietą.
Gdyby była możliwość założenia nowego wątku, to pewnie bym to zrobił i zatytułował ,,Ratować siebie z toksycznej miłości"

Piotrze czy ty chcesz wejść drugi raz do tej samej "rzeki"?
Jak nie ma miłości między wami, to pretekstem/powodem do pozostania w toksycznej relacji mają być wasze dzieci?
Cóż, wasze dzieci niebawem wyfruną z rodzinnego gniazda i kto w nim pozostanie- dwoje obcych sobie ludzi? Czy nie zasługujesz na coś więcej?
Życzę tobie trzeźwego spojrzenia w przeszłość i dobrej decyzji dla siebie. To przecież jest twoja decyzja i twój wybór, pamiętaj że to ty poniesiesz tego konsekwencje.
Pozdrawiam i życzę powodzenia w tej trudnej drodze zdrowienia.