Ratować żonę z toksycznej miłości czy sobie odpuścić? - Netkobiety.pl

Ap

Dla mnie u Piotra jest 1:1. Zdradzili się oboje.

I nie masz we wszystkim racji, mylisz się w niektórych kwestiach. Ja na pewno w niektórych też.

Ja też nikogo nie potępiam, po prostu razi mnie taka postawa - ja niewinny a  ona puszczalska.

EDIT:
Nie sądzę też że Piotr przerobił choć 5 % tego co Ty.
Zbyt często widzisz siebie w innych.

Lilko przyczyny zaburzeń, zdrad najczęściej są takie same. Ciężkie przyczyny alkoholizmu, borderline, narcyzmu i co tam jeszcze jest pozwalają mi dostrzec w takich osobach również innych ludzi, nawet z ich dobrymi cechami. Ale nie ma powodu, by tolerować te złe. Nikt dzięki Bogu nie głaskał mnie po tyłku gdy piłem , inaczej chlałbym dalej. Nie głaskałem żony za jej zdrady, przemoc i dzięki temu jest już inną osobą. Nie powiem podobnie żadnej partnerce, że ma tolerować czy kochać swojego alkoholika, ćpuna,  narcyza, przemocowca. Żadnemu mężowi by dbał o swoją borderkę, zdradzaczkę czy alkoholiczce. Nie muszą. Mogą, a nie muszą. Zwłaszcza gdy sami ponoszą niewymierne straty na swojej psychice, gdy cierpią inni bliscy, choćby dzieci powielające potem brzydkie schematy. Nie każdy musi mieć siłę i wiedzę, by wyciągać partnera z syfu. Najczęściej poczucie konsekwencji na własnym tyłku pozwala takim ludziom zebrać się do kupy i stać się w miarę normalnym.
Piotr nie przerobił 5% tego co ja? Ok. Niech da na mszę, że nie musiał dotknąć dna. Nie każdy musi, każdy z nas jest inny, ma inny charakter, doświadczenia. I nie jest w tym ani lepszy, ani gorszy.

Lilko, czas Piotra przyjdzie, gdy oderwie się emocjonalnie od żony. Ma cechy, które ciągną go do kobiet z dziwną przeszłością, charakterem. Jak nie chce kolejnej wtopy to zrobi porządek ze sobą.

Piotrek nie napisałam, że nie przeżyłeś 5 % tylko nie przerobiłeś w sensie "nie zrobiłeś ze sobą porządku" ( co również pominąłeś).
Wybacz, że wcześniejsze posty pominęłam, nie widzę sensu dalszej dyskusji.
Niech każdy pozostanie przy swoich obserwacjach.

A dlaczego tak ostro - cóż naszła mnie właśnie taka refleksja - zero taryfy ulgowej dla facetów, to im szkodzi, odbiera siłę delikatnie mówiąc.

Poczekaj bo jeszcze wpadł mi taki żarcik do głowy:

Lubię sobie czasem pojeździć

Piotrek, jest kolejność radzenia sobie z problemami i czas. Zdaje się, że trochę przed tą współwiną się bronisz. Po swoim dzieciństwie na pewno dla bliskich nie jesteś łatwą osobą. Parę innych spraw też się znajdzie. Będziesz się bronił dalej, bo jednej rzeczy jeszcze nie zrobiłeś. Nie pogodziłeś się ze zdradami żony, nie wybaczyłeś jej, więc poczucie krzywdy jest najsilniejsze w tej chwili. Prawdopodobnie Twoja żona nigdy nie pojmie ogromu krzywdy jaką wyrządziła. I nie będzie umiała. A Twoja krzywda tego nie zmieni. I wybacza się nie dla kogoś, a dla siebie. Możesz wybaczyć i zacząć żyć już na swój rachunek. Bez jż co chwila w głowie.

Lilka, moja forumowa adwersarko . Jestem sztywniakiem kiedy trzeba, ale ogolnie jestem ciepla klucha . I nie chodzi mi o sex z tym sztywniactwem .
Moje zdanie o sobie samym wcale nie jest idealne. Nigdy tu tak o sobie nie pisalem.
Nie jestem idealnym mezem, nie jestem idealnym ojcem. Nie ma ludzi idelanych.
Ja dobrze wiem, ze za rozpad naszego malzenstwa ponosimy wine oboje, ale ja bym chcial uslyszec z ust jz prawde, czego jej tak naprawde brakowalo. Bo to co powiedziala w sadzie, to byla kpina jakas, i ani swdzia, ani lawnicy, ani protokolantka nie rozumieli o co jej chodzi.
Mam swoje wady, jak kazdy. Jestem tylko czlowiekiem, mam swoje emocje, ale mimo tego nigdy, nawet na tym forum, a jestem tu dlugo, nie zwrocilem sie do nikogo w wulgarny sposob. Mysle, ze to wiele o mnie mowi. Nie jednego uzytkownika juz tu nie ma, bo nie potrafil przyjac krytyki. Ja potrafie, jesli jest sensowna i poparta rzeczowymi argumentami. Wybacz ale Twoja krytyke, Twoje argumenty traktuje na zasadzie tak zaczelam i tak skoncze. Nie wazne, ze ludzie Ci tu pisza, ze nie masz racji. Ty uwazasz, ze masz i po Tobie chocby potop, zdania nie zmienisz . Powiedz mi w realnym zyciu tez taka taktyke stosujesz, czy tylko na forum odreagowujesz, bo w rzeczywistosci jestes potulna myszka?

Oho nastepna specjalistka ktora czyta ostatniego posta w watku a potem "doradza" . Zenada

Piotrze mówisz że chcesz usłyszeć prawdę z ust jz, tylko po co?
Z własnego doświadczenia, ja nigdy nie poznałem całej prawdy, nigdy nie uzyskalem odpowiedzi na pytanie "dlaczego" i "w czym tak naprawdę brałem udział "?
I wiesz co, olałem to. Pogodzilem się z tym i przeszedłem nad tym do porządku dziennego. Z tym można żyć dalej.
A wybaczenia nikt odemnie nie oczekiwal i nikt go nie uzyskał, i z tym też można żyć.
Obaj już długo tu jesteśmy, i chyba już pora zostawić to za sobą, nie uważasz?
Olej to, załatw co chcesz uzyskać i niech ten upiór już umrze w Twojej głowie.
Piotrze, ich już nie ma i niech wyp........ jak najdalej od naszego życia.

Dziewan, ja to wszystko wiem, masz sto procent racji w tym co napisales. Ja mam dosc roztrzasania czyja wina jest wieksza. Nie chce mi sie po raz setny udowadniac, ze biale jest biale, a czarne jest czarne. Chce uslyszec prawde, chocby po to, zeby nie powtorzyc bledow z mojego malzenstwa w kolejnym zwiazku. Ale dobrze wiem, ze tak jak i Ty tej prawdy nie uslyszales, tak ja jej tez nie uzyskam, bo kto by sie tam chcial przyznac do swinstwa, ktore zrobil drugiemu czlowiekowi.
Poprosilem o rade jak mam sie przygotowac do konsultacji w RODK, a po raz kolejny musze sie tlumaczyc, ze nie mam garba, i z moim mozgiem jest wszystko ok .
Pozdrawiam moj kolego

„Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni. Bo takim sądem, jakim sądzicie, i was osądzą; i taką miarą, jaką wy mierzycie, wam odmierzą. Czemu to widzisz drzazgę w oku swego brata, a belki we własnym oku nie dostrzegasz? Albo jak możesz mówić swemu bratu: Pozwól, że usunę drzazgę z twego oka, gdy belka [tkwi] w twoim oku? Obłudniku, wyrzuć najpierw belkę ze swego oka, a wtedy przejrzysz, ażeby usunąć drzazgę z oka twego brata.” (Mt 7,1-5)
„Nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni; nie potępiajcie, a nie będziecie potępieni; odpuszczajcie, a będzie wam odpuszczone.”

http://www.tekstowo.pl/piosenka,anna_ge … y_los.html

Piotrze bądź dobrej myśli idąc z dziećmi do RODKu, niczego nie udawaj, ale też nie wyrzucaj tam swojej złosci na żonę. Twoja j.żona potrzebuje współczucia.
W czasie wizyty bądź spokojny, naturalny i zadbaj wczesniej o relaks dla siebie i dzieci . Pomyśl racjonalnie, że nie masz wpływu na to co napiszą o tobie psycholog i inni w opinii dla sądu.

Miłego dnia życzę wszystkim a tobie Piotrze- spokoju i cierpliwości....

Iwonko pełna zgoda. Dlatego niech Piotrek nie sądzi swojej żony i dostrzeże to co tkwi w Jego oku.

Ja nikogo nie potępiam - nie jestem Bogiem, na dowód tego poczytaj co napisałam do Toorank.

Po prostu nie uważam, że utwierdzanie kogoś w błędach wyjdzie mu na dobre.

Dzień dobry wszystkim

O'Kruszynko, wszyscy wiemy, jak działa forum. To oczywiste.
Z pewnością pojawią się odpowiedzi na pytanie o RDOK.
We wczorajszej dyskusji pojawiło się jednak kilka wartościowych wpisów.
Dobrze by było przeczytać je jeszcze raz.

Bez emocji, na ile to możliwe.

Pozdrawiam!

Bullet świetnie to ująłeś.

A ja chciałam wstawić jeszcze epilog

O'kruszynko nie bede ponawial pytania, nie lubie sie powtarzac, a na tym forum juz i tak za bardzo  sie naginalem, do tego co mi nie pasuje. Na szczescie internet ma to do siebie, ze jak ktos chce, to zawsze znajdzie odpowiedz .

Dziekuje za to, ze na tym forum sa takie osoby jak Ty. Malo ich jest, ale sa i dla was wszystkich wielki szacunek z mojej strony .

Dzień dobry Piotrze przed cywilną pisalam z chlopakiem załamanym(student)i nad życie zakochanym w dziewczynie która robi z nim co chce teraz jast ze swoim pierwszym chłopakiem a do niego dzwoni chłopak nie wie co robić i prosi o pomoc i rade trochę otuchy to cos podobnego to twojej sytuacji z tym ze macie dzieci ale ty pewnie jak ten Jacek jakoś tak,jesteś zakochany w żonie bo gdybyś nie był to załatwił byś to twardo i stanowczo a dzieci są male i tęskniła ale tez szybko zapominają ,ale nie może im się dziać krzywda wiec weź się wgarsc został ta kobietę a czas jest zawsze lekarstwem na wszystko ,nie mart się bo nic to nie daje

Widzisz w tym problem, ze dzieci nie sa wcale takie male i kochaja swoja mame,
I ja to rozumiem, bo ona kiedys byla naprawde dobra matka.
Dylematy to jest to co kazdego w zyciu spotyka i problem jest w tym, zeby podejmowac prawidlowe decyzje. Nie kazdemu sie udaje. Mi tez nie .

Wiesz nie pamietam Twojej bitwy z Afterem, wiec nie chce byc posadzany o plagiat. Napisalem, kilka postow wczesniej, ze uwazam Cie za madra kobiete, ale Twoje nadinterpretacyjne zdolnosci powalaja mnie na kolana, zreszta nie tylko u mnie w watku, ale w kilku innych tez.
Doceniam Twoje zdanie i Twoje rady, ale prosze poskrom swoja fantazje, a bedzie git . Pozdrawiam

Piotrze,

Czasem zupełnie niespodziewanie spływa na człowieka oświecenie i zaczyna pojmować to, co dotychczas wydawało się niedostępne. Mnie przytrafiło się, gdy po raz pierwszy usłyszałam tę piosenkę: https://youtu.be/2RqI9fvw94s

Ciągle twierdzę, że zrozumienie i świadomość to jednak wciąż zbyt mało...
Ważne, co się z tą świadomością zrobi. Jak przenieść przez dalsze życie, to, co jeszcze się w proch nie obróciło?

Nieustannie życzę Ci powodzenia!
a.b

Auroro masz racje zrozumienie i swiadomosc to malo, ale nigdy nie jest za pozno na refleksje i zmiane samego siebie .
https://www.youtube.com/watch?v=RUDB9gFEiuY

Piorze74, z takim nastawieniem, szybciej się wszystko ułoży.

Powodzenia!

Nie muszą. Mogą ale nie muszą. Chyba jednak powinni, istnieje i siedzi w każdym kto tkwi w związku odpowiedzialność za partnera i hm... pewien przymus udzielenia pomocy, bynajmniej nie głaskanie po głowie (oczywiście trzeba bardzo realnie umieć ocenić sytuację).

Nie każdy musi, każdy z nas jest inny, ma inny charakter, doświadczenia. I nie jest w tym ani lepszy, ani gorszy. Hm..., ja nie zrobiłam niektórych rzeczy które mogłam zrobić i widziałam w innych związkach ludzi, którzy takie rzeczy zrobili i : wtedy tak nie myślałam ale teraz to wydaje mi się, że Ci ludzie byli ode mnie lepsi.

Mam sporo obaw zwiazanych z tymi badaniami. Moja adwokatka mowi, zebym wystrzegal sie oceniania zony w czasie rozmowy z ludzmi tam pracujacymi, bo oni tego raczej nie lubia. Ale z drugiej strony, w jaki sposob neutralnie przekazac te wszystkie jej zle nawyki i zachowania w stosunku do dzieci i ogolnie jakies takie lajtowe podejscie do ich wychowania.
Nastepna sprawa to dylemat co do tego, jak powinienem sie zachowywac w stosunku do synow. W naszej rodzinie to zawsze ja bylem tym bardziej wymagajacym rodzicem, ktory stawial pewne granice, ktory wymagal wiekszej odpowiedzialnosci, nie staral sie na kazdym kroku ich we wszystkim wyreczac.
Zupelnie  inaczej niz moja zona. Zawsze uwazalem, ze w temacie wychowania dzieci bardzo dobrze sie uzupelnialismy. Ona lagodna, pomocna wrecz nadopiekuncza, a ja tej stanowczy, wymagajacy i stawiajacy granice. Teraz nadal tak jest, ale zona w ostatnim czasie przechodzi sama siebie, jak by to ujac we wchodzeniu dzieciom w cztery litery, mam wrazenie, ze wrecz chce mnie zdyskredytowac w ich oczach i pokazac im, jak to beda mialy fajnie z nia jesli zdecyduja sie na pozostanie z matka po rozwodzie. Zero obowuazkow, wymagan, trucia, ze siedza za dlugo na laptopie. Boje sie, ze moze byc tak jak z corka kochanka mojej zony, ktora mieszka na codzien z matka, ale jak od czasu do czasu jest u ojca, to on jej na wszystko pozwala, a po powrocie  dziewczyna daje niezly wycisk matce.

Zduś w sobie obawę, na zewnątrz nie powinno być jej widać.
Moi synowie byli starsi od Twoich, zachowanie drugiej strony podobne jak opisujesz, ja – w podobnym układzie – znaczy ten surowy i wymagający rodzic .
Rozmowa była osobna ze mną, osobno z mężem, osobno synowie (obaj) u innego psychologa, wszyscy razem  – nie, dzieci + rodzic – też nie. Całość trwała jedno przedpołudnie, po około 3 godziny na każdego .
Miałam poukładane wcześniej – spisałam całość – po prostu siedziałam wieczór w wieczór i spisywałam życie od momentu pierwszego usg.
Od adwokatki miałam przykazane żeby być precyzyjną i przedstawiać przykłady, wiec spisałam dokładnie rok po roku każdą sytuację którą chciałam wywlec. I tak wiele tych lat. Potem przeczytałam parę razy, poukładałam sobie to wszystko w głowie.
Byłam po pierwszych rozprawach rozwodowych i już odnajdywałam się w takich sytuacjach, gdzieś po drodze przyswoiłam maksymalny dystans – choćby nie wiem co – mam nie tracić celu z oczu i się nie rozpraszać, i z takim nastawieniem tam poszłam.
Moja rozmowa to była swobodna wypowiedź zarówno ma temat funkcjonowania rodziny jak i sposobu wychowania. Opisałam dokładnie rok po roku życie, bardzo spokojnie i swobodnie, starałam się być bardzo przyjazna, jeśli zadawano mi pytania (chyba z 10 w sumie) starałam się pokazać że chce być dobrze zrozumiana. Zawsze pierwszoplanowo stawiałam dzieci opisując sytuację i naświetlając szczegóły : jaką syn miał minę, co powiedział, jak przeżywał, przywoływałam opinie świadków danej sytuacji. Mówiłam jasno prawdę (adwokatka sugerowała aby teatralnie ale umiejętnie pogrywać byłyśmy już po pierwszych rozprawach i ona uważała że świetnie sobie radzę ale ja nie chciałam ryzykować po prostu, takie zachowania wymagają dużej dyscypliny aby pozostać wiarygodnym – aż tak dobrze to ja sobie nie radziłam raczej). W zdaniach nie koloryzowałam, nie robiłam uników tematycznych, nie dorabiałam historii ani nie zasadzałam domysłów nie kończąc wypowiedzi. Na pytania o zachowania męża twardo trzymałam się konkretów i bardzo twardo tez podkreśliłam że jestem lepszym rodzicem, bez cienia niepewności. Na pytania o przyszłość (jak widzę funkcjonowanie po rozwodzie) – miałam gotową odpowiedź, czyli zarówno jak widzę opiekę, koszty utrzymania, wyjazdy, pracę, kontakty rodzinne, rozplanowany czas… no wszystko co ważne a przyziemne. Wydaje mi się, że ten surowy rodzic ma tu łatwiej bo skupia się na znanych mu rzeczach, ja tylko powiedziałam jak to widzę z pełnym przekonaniem co do swoich racji.
Dano mi na koniec coś w rodzaju ankiety, parę pytań (o dziwo dotyczących małżeństwa nie dzieci) z kwadracikami do wyboru, Jeśli mi coś nie pasowało pod spodem opisałam że nie mieszczę się w zakresie odpowiedzi i udzielałam bardziej szczegółowej ( tak sugerowała adwokatka aby obszernie i wiążąco i tutaj posłuchałam) – ale nie wiem czy należy tak postąpić bo może jak się trafi na szablonowych ludzi to tylko kłopotu sobie można narobić.
Podpytywałam potem synów jak to u nich było. Obraz tej rozmowy zrekonstruowałam sobie na własny użytek, Tobie nie chciałabym niczego sugerować, moja sytuacja była odmienna od Twojej. Na pewno pytano ich (podchwytliwie-sytuacyjnie) :
- do którego z rodziców zwrócili by się o pomoc w przykładowych sytuacjach
- jak funkcjonują w dalszej rodzinie (dziadkowie, ciotki…)
- jakie czynności codzienne kojarzą im się z danym rodzicem

Piotr, spokojnie, to jest do przeżycia, zapewniam Cię.

Wiesz Piotr, może od początku powiem Ci jak ja to widzę. Choć mogę się mylić,  bo to Ty z nią żyjesz na codzien i widzisz więcej.
Możesz mieć rację że ona gra, ale w zupełnie inną gre niż Ci się wydaje. Pamiętaj, że te nasze Bz już nie raz Nas, hmm.... przechytrzyły   To że idziesz bez planu rodzicielskiego do rodk czy sądu, działa na jej korzyść. Sam wiesz że słowo mowione nic nie znaczy przed sądem, żadne obietnice czy zapewnienia, nic, liczy się to co na piśmie i z podpisem pod spodem. Tego nie zakwestionujesz. Wiesz ja byłem bardzo rozbity przez pierwsze miesiące, ale nawet w takim stanie, moja wrodzona natura planisty i organizatora, brała górę i wiedziałem że muszę dostarczyć podpisany plan przez obie strony przed sąd i że ona musi go tam potwierdzić. Sam mówisz że Ona lubi zalewać się łzami, udawać pokrzywdzona przez los biedulke która jest taka bezbronna wobec złego,  nieczulego męża Pamiętaj to kobieta, ona już z góry w sądzie jest wygrana. Jedyne co Ty mozesz zrobić, to tylko doprowadzić do remisu, czyli udowodnić że szkody po obu stronach są porownywalne, a wtedy właśnie decydują szczegóły o opiece nad dziećmi,  typu kto bardziej odpowiedzialny lub lepiej zorganizowany.
Wiem że jesteś zmęczony, rozumiem to. Sam w październiku złapałem głęboki dół, na ostatniej prostej, i mimo rozwodu w grudniu, to dopiero w czerwcu udało mi się dostrzec jakieś światełko nadziei w moim życiu. Musisz zacisnac zęby i doprowadzić sprawę do końca. To jej zachowanie.....
Obawiam się że jest w pełni zaplanowane. Chcę Cię tak bardzo wymeczyc, zdolowac, zagnieść, żebyś się poddał a Ona zgarnie wtedy całą pulę. Czyli dzieci, dom, majątek i Twoj fałszywy obraz w oczach innych ludzi. To sprytna manipulantka, już Ci to nie raz udowodniła. I tak teraz pragnie
się przypodobac dzieciom, przekonać Ich do siebie, ale jednocześnie wierzę że męczy ją poczucie winy, więc stara się im to co zrobiła,  jakoś wynagrodzic. Wobec Ciebie też ma zapewne poczucie winy, jesteś chodzącym dowodem jej słabości, widzi Twoj wzrok, Twoją postawę wobec Niej, to ja boli a jednocześnie wie, że zasłużyła - morale i miłość własna równa się zero. Więc miota się od jednej skrajnosci w drugą,  od poczucia winy wobec Ciebie, do planu aby Cię zniszczyć.
Słuchaj a co z jej obecnym związkiem ? Jakie ma plany ? Czy ona nadal podczytuje Twoj wątek?

I pamiętaj, musisz zadbać o Swoje Interesy. Synów i byt dla nich. A Ona już wybrała, teraz niech ponosi konsekwencje swoich czynów, choćby miała iść pod most. Wiesz, może to nie popularne co powiem, na kobiecym w sumie forum - ale chyba naprawdę jest typ kobiet, które czasem potrzebują brutalnego potraktowania. My ten moment obaj przegapiliśmy, a teraz to już lepiej zostawić innym

E nie, ja tam nie widzę żadnych symptomow tego że Jz Piotra robi podchody pod miękkie lądowanie w jego ramionach. Może kiedyś, ale brak spełnienia podstawowego warunku. Nie odstawila kochasia. Raczej to jest jakaś perfidna gra, obliczona na maksymalne zmęczenie i przeczolganie Go, w imię jakiejś wyimaginowanej zemsty. I dla chęci osiągnięcia zysku na koniec. A nuż się zmęczy i wszystko jej odpuści ?

Bullet, a jak to z Tobą teraz jest ?

Witaj Bullet.
Fajnie uslyszec, ze ktos po takich zawirowaniach wychodzi na prosta i zaczyna mu sie na nowo ukladac w zyciu.
Co do zachowania mojej jz, o ktorym wspomniales, to moim zdaniem ona w tym momencie znow przechodzi syndrom tej oslawionej na forum malpki.
Tak jak napisal Dziewan, nie zerwala kontaktow z kochankiem, ale nie jest on juz tak intensywny. Nie ma noszenia telefonu przy tylku po calym meszkaniu, zadko widze, zeby cos tam na nim stukala, wiec i rozmowy pewnie juz nie sa tak plomienne jak dawniej. Jednoczesnie w stosunku do mnie jest zupelnie inna, nagle jej sie przypomnalo jak mnie kiedys nazywala, nagle potrafi przesiedziec cale popoludnie w dziennym pokoju razem ze mna i tak jak pisalem nawijac mi makaron na uszy. Znow zaczelo ja interesowac jak mi praca minela, szuka kontaktu fizycznego ze mna, czy to bezpisrednio, przez jakies poszturchiwania zartobliwe, siadanie na tym samym narozniku a nie gdzies obok. Ale rowniez poprzez wlanczanie sie w jakies moje wyglupy i zabawy z synami.
Ja to wszystko obserwuje i traktuje ja z bardzo duza rezerwa.
Nie mam parcia na przebyywanie w jej towarzystwie, wrecz mnie ono meczy co bardzo czesto daje jej odczuc, albo bezposrednio, albo insynuujac jej, zeby takie zainteresowanie moja osoba lepiej sporzytkowala na relacje z kochankiem.
Pamietam jak zaczynalem pisac w ubieglym roku na forum, jak ciagnelo mnie do niej, jak mi zalezalo na kontakcie fzycznym z nia. Teraz juz tego nie ma, wrecz mi przeszkadza gdy do niego w jakikolwiek sposob dojdzie.
Tak jak pisalem wyzej, dla mnie to typowe zachowanie malpeczki, siedzi na galezi na ktora jakis czas temu przeskoczyla i drapie sie po glowie jak by tu wrocic na poprzednia, tylko ma problem, bo podczas przeskakiwania na obecna, ta poprzednia zlamala i teraz nie ma za co sie chwycic.
Nie wiem co tam siedzi w jej glowie i wcale mnie to nie interesuje. Byc moze sugeruje sie tym, co jej kiedys powiedzialem, ze ja rozwodu nie odpuszcze i doprowadze go do konca, natomiast nie wiem jak sie nasze losy potem potocza, wiec jesli kiedykolwiek z jakiegokolwiek powodu nasze drogi by se znow skrzyzowaly, to mi nasz akt malzenstwa nie bedzie do niczego potrzebny, bo c z tego, ze teraz jest oficjalnie moja zona, jak tak na prawde przysiege malzenska miala gleboko gdzies.
Mysle, ze to chodzi o to, ze ona juz nie ma kompletnie wplywu na mnie, ze widzi, ze z osoby dla ktorej bylem w stanie zrobic wszystko stala sie osoba, dla ktorej nic nie zrobie.
Wyleczylem sie z niej kompletnie, i nie widze innego zakonczenia tej historii jak nasz rozwod.
A ona siedzi sobie na razie na tej swojej galazce i czeka na rozwoj sytuacji jednoczesnie starajac sie wyciagac swoje lapki w kierunku czegos, czego nigdy juz nie siegnie.

Dziewan ja tak naprawde nie wiem co jest z jej obecnym zwiazkiem, bo zwyczajnie jej o to nie pytam. Nie interesuje mnie to po prostu. To co napisalem w poscie wyzej Bulletowi, to tylko moje obserwacje i osobiste odczucia.
Jakie ma plany tez nie wiem. Watpie aby miala jakiekolwiek, bo to typ czlowieka, ktory nie jest nauczony planowania, zyje dniem codziennym i wychodzi z zalozenia co ma byc to bedzie.Jesli chodzi o podczytywanie watku to ona nigdy tego nie robila i mysle, ze nie robi nadal.
Owszem wie, ze ja pisze na forum. Wie, ze o naszym malzenstwie, nawet ja sam namawialem kiedys, zeby sobie poczytala, ale jakos nie miala ochoty. Nie wiem, czy z lenistwa, czy po prostu bala sie przeczytac prawde o sobie i tym co robi.
Moze kiedys ja najdzie ochota i poczyta, wie gdzie pisze i bez problemu znajdzie ten watek, ale mysle, ze to jeszcze nie jest ten moment.

Tak to ostatnie zdanie na dzien dobry powinna dostawac kazda osoba, ktora zawita na to forum po zdradzie .

Właśnie ja widzę to samo co Bullet. A może i nawet więcej https://m.youtube.com/watch?v=Ujzmt9nDxoM

Piotrku trzymasz się?
Dobrej nocy

Piotrek, nie lubię tatuaży, ale ten tytuł,  ten tekst " non credas mulier - nigdy nie wierz kobiecie" kazałem sobie wytatuować na ręku. Na pamiątke i żebym już zawsze o tym pamiętał.

Rozumiem że twoja relacja z jakąś kobietą się rozpadła. I masz wrażenie że z twojej winy. Więc opowiedz o tym, zobaczymy jak to wygląda.

Ok rozumiem że nie chcesz o tym mówić, masz prawo. Choć akurat braku szacunku w ew. rozmowie na temat tej kobiety, nie doszukiwałbym się z Twojej strony.
Ot pomyśl o tym jak o kolejnym doświadczeniu w swoim życiu. Próbowałes, nie wyszło, trudno, wyciągnij wnioski i idź dalej. Jak bardzo źle by to nie brzmiało, to zazwyczaj takich przelotnych związków, po rozwodzie, trzeba jednak parę zaliczyć.
To podobno standard, przynajmniej w większości przypadków, a ważne co z tego na przyszłość dla siebie wyniesiemy.
Nie zadręczaj się, jest jak jest, a Ty masz na głowie ważniejsze sprawy i na nich musisz się skupić.