Ratować żonę z toksycznej miłości czy sobie odpuścić? - Netkobiety.pl

A ja widze inny mechanizm. Kobieta zgadzając się na spotkania meza z inna kobieta powoli tracila szacunek do samej siebie. Nie dzialo się to nagle ale przez dlugi okres czasu. Kiedy go stracila, romans nie był już poblemem bo nie bylo już szacunku. Dlatego wlasnie pisze o braku tego szacunku do siebie, co również wynika z postepowania autora, nie miał go dla zony (randkujac z była) i również dla siebie (randkujac po zdradzie). To proste bledy, wyniki braku komunikacji miedzy nimi wcześniej. Ale tragiczne w skutkach. Tak jak krople drazyly z czasem rozwalily ten związek. Jedynie kobieta, która akceptuje codzienny kontakt i czeste spotkania swojego meza/chłopaka z była dziewczyna może się ze mna tutaj nie zgodzić. Jedynie co autor może zrobić by pomoc zonie do żeby odzyskala do siebie szacunek. Na pewno konieczne do tego jest poniesienie przez nia konsekwnecji własnego postepowania a co potem, pokaze czas. Odzyskanie szacunku jej do samej siebie jest ważne również dla ich dzieci. W końcu kontakt z matka będą miały caly czas. Mysle ze autorka jest obecnie w dole. Sama jednak musi z tego wyjsc. Predzej czy później do tego dojdzie. Natomiast jakie to będą konsekwnecje to zależy od autora. Wybaczenie i ew. odbudowa jest możliwa tylko wtedy kiedy z tamtej strony będzie zal. A go nie będzie jeśli autor będzie tolerowal zachowanie zony, ja kto robil wcześniej. Autor musi zajac jednoznaczna postawe braku akceptacji postepowania zony, przestać grac dziecmi i innymi kobietami oraz niestety pogodzić się z faktem roznych części wspólnych, których nie może odmowic zonie. Na razie wyrzucil ja z mieszkania ale to dalej jest jej mieszkanie i mieszkanie ich dzieci. To również stanowi problem dla wszystkich.

Nawet kwestia "winy" przed sadem nie jest taka oczywista. Na miejscu zony autora nie mialbym najmniejszego problemu z udowodnieniem również winy meza za obecny (w czasie rozprawy) stan rzeczy. No ale ona nie jest taka sprytna. Jest to osoba zupełnie zagubiona obecnie w tym co robi. Coz, widze to tak jak to widze.

Piotr74 napisał/a:

/.../
Wiesz to nie jest typowy romans w pracy. Owszem żona poznała faceta w pracy bo on tam codziennie przyjeżdżał jako dostawca, żona pracuje w sklepie. Tak jak pisałem, oni znają się z pięć lat, ale dopiero pod koniec września lub na początku października zaczęli się spotykać, i to akurat już w momencie, kiedy on tam przestał już przyjeżdżać jako dostawca codziennie, bo zrezygnowano z towaru z tej firmy.
Właśnie dzięki temu, że byliśmy z żoną bardzo blisko zawiązani, że znaliśmy się jak tzw. łyse konie, to ja prawie na samym początku zauważyłem, że coś się dzieje nie tak. Nie odbierała tel. ode mnie jak wracała wieczorem z pracy, widziałem samochód tego gościa jak odwoziłem ją do sklepu do pracy, widziałem ich kiedyś razem w sklepie jak stali blisko siebie. Wszystko to mi się nie podobało, ale ze względu na to, że właśnie tak długo się znali i nic złego się wcześniej nie działo to nie podejrzewałem na początku, że coś między nimi jest i wierzyłem w jej tłumaczenia. Ale mimo wszystko nie dawało mi to spokoju, więc doprowadziłem do sytuacji, że naocznie przekonałem się, że ona z nim coś kombinuje i było to 2 miesiące po tym jak coś zaczęło się dziać, więc wydaje mi się, że to dość szybko. Potem już lawinowo pojawiły się kolejne dowody i sytuacja zmieniała się jak w kalejdoskopie, tzn. jej tłumaczenia, że musi z tym skończyć poukładać sobie w głowie, dni wspaniałe, kiedy czułem, że znów jest ok między nami, a zaraz potem zjazd w dół i jej odsuwanie się ode mnie. Straszna huśtawka nastrojów od szczęścia do wściekłości. nie życzę tego nikomu, żeby coś takiego musiał przechodzić.

No fajnie, ale widzisz, to że jest coś nie tak wyłapać można nie na podstawie dowodów ale na podstawie fałszu w głosie, sposobu w jaki kobieta cię całuje po powrocie do domu, po tym czy sama inicjuje coś w seksie, czy się wciąż o ciebie troszczy i o tobie myśli (czemu daje wyraz). To jest coś na co IMHO musiałeś być ślepy. Jeśli nie zejdziesz na ten poziom w relacji, to właściwie jak byś był z obcym człowiekiem.

Piszesz że zaczęli się spotykać gdy skończyła się "dostawa". Po prostu wcześniej spotykali się w sklepie i nie musieli szukać dodatkowej okazji. Gdy okazja zniknęła podjęli działana aby ją przedłużyć. Nie można wykluczyć że szukała jakiś okazji wcześniej skoro  w waszej relacji NAGLE I WIDOCZNIE nic się nie zmieniło. Pewnie była już zepsuta wcześniej tylko tego nie widziałeś.

A z innej mańki, rozinięta została tu teoria, że kiedy miałeś tą no... przyjacielską relację z dawną miłościa i stale do niej chodziłeś, żona czuła się tym upokorzona jako kobieta. Może napisz jak na to reagowałą.

Oczywiście te wszystkie rozkminy to sprawa drugoplanowa. Na dziś najważniejsze dla mnie byłoby dobrze przygotować rozwód, tak żeby nie dać się puścić z torbami + zabezpieczyć emocjonalnie dzieci co nie jest równoznaczne z ich oszukiwaniem. Raczej należy wspierać je w ich emocjonalnych reakcjach na rzeczywistość ale jej nie fałszować.

/.../
Panowie czy moglibyście równie dobitnie pisać tym kobietom, żeby otworzyły oczy, żeby walczyły o siebie?

Dlatego, że zdrada oznacza, że związek nie był dla danej osoby ważny, dlatego, że zdrada jest krzywdą, której nie da się zapomnieć. Zrób sobie taką symulację - twoja żona uprawia seks na pieska z obcym facetem i krzyczy aby rżnął ją mocniej i mocniej, albo z apetytem liże mu penisa...Nie bój się, wyobraź to sobie :-)

/.../
Tak samo jak wydaje się Tobie teraz, że nadal ją kochasz - to rozpacz po utracie złudzeń i strach przed tym, co będzie i czego jeszcze nie potrafisz sobie wyobrazić. Dlatego zresztą tak bardzo pragniesz zatrzymać to, co BYŁO.

mohic napisał/a:

Ale raczej ciężko będzie znaleźć jakieś wytłumaczenie tego co zrobiła, przynajmniej ja nie potrafię. Nie rozumiem, gdy ktoś robi coś takiego dobremu, kochającemu partnerowi, gdy w związku wszystko było dobrze, gdy został zawarty z prawdziwej miłości i ogólnie nic nie można było mu zarzucić, a tak się stało w tym przypadku, i w sumie mam wrażenie, że w wielu przypadkach jest właśnie tak. Chyba tylko egoizm, brak miłości, albo jakieś zwichrowanie psychiczne może za tym stać.
Chyba dalej ją kochasz, w sumie nie przejdzie Ci to na zawołanie, jak za przyciśnięciem jakiegoś guzika. Ale trzeba to jakoś przetrwać, nie ma co robić sobie nadziei, bo na razie tylko dokładasz sobie przez to cierpienia do tego, które już miałeś od kiedy zaczęła Cię krzywdzić.

Tak kocham ją bardzo, nie potrafię o niej przestać myśleć. Ciągle siedzi w moim sercu i mojej głowie. Pomimo tego bólu który mi zadała, tego upokorzenia, ja nadal ją kocham i nie wiem jak to zrobić, żeby to zmienić. Tak jak napisałeś, nie da się tego uczucia wymazać z dnia na dzień. Ciągle wspominam te wszystkie nasze miłe chwile, nasze wygłupy, żarty. My potrafiliśmy razem wariować jak nastolatki, chociaż u mnie już 40 na karku. Często łapaliśmy się na tym, że w tym samym momencie wypowiadaliśmy to samo zdanie na jakiś temat, jak można to inaczej nazwać jak nie braterstwo myśli, skoro w tym samym momencie myśleliśmy o tym samym. Myślę, że w związkach, gdzie nie ma uczucia,gdzie ludzie żyją obok siebie a nie ze sobą to takie sytuacje się nie zdarzają. Szkoda mi strasznie tego wszystkiego, nie wiem, czy jeszcze spotkam w moim życiu drugą taką osobę.
Wczoraj znów się pokłóciliśmy, kazałem jej zabrać resztę jej rzeczy z domu, mówiłem spokojnie, a ona zaczęła sobie wycieczki osobiste po mnie robić, że niby znów robię coś na pokaz, że jak dzieci na basen zabrałem, to żeby jej na złość zrobić, że robię z niej wyrodną matkę i tak od słowa do słowa, tak mi podniosła ciśnienie, że spokojna rozmowa zamieniła się w awanturę :-(.Starszy syn strasznie się tym przejął, popłakał się biedny. Jak z nim potem rozmawiałem i próbowałem go uspokoić, to mi powiedział, że dlaczego akurat jego musiało to spotkać i, że boi się o mamę, że ten dziad może jej coś zrobić. Normalnie serce pękało mi na pół jak tego słuchałem i patrzyłem na załamanego syna. A moja żona tylko pogłaskała go po głowie i sobie wyszła, bo musiała jechać szykować się do pracy. Sama sprowokowała awanturę i z jej konsekwencjami zostawiła nas samych :-( Musze faktycznie jak najszybciej pozałatwiać formalności związane z rozwodem, bo takim postępowaniem ona nas wszystkich, łącznie z sobą wykończy psychicznie.

EXTRA_terrestrial napisał/a:

I jeszcze jedno:

Piotr74 napisał/a:

[/.../A tym bardziej, że tak naprawdę, jak pisałem ciągle kocham moją żonę i powiem wam szczerze, że jeżeli przyszła by skruszona, świadoma tego co zrobiła i pełna żalu za to, gotowa do podjęcia walki o odbudowę naszego małżeństwa, to pewnie starałbym się jej wybaczyć i podjąć z nią wspólnie tą walkę. Co z tego by wyszło, czas by pokazał, jeżeli wykazałaby się odrobiną mądrości życiowej, to drugi raz by do takiej sytuacji nie dopuściła i może bylibyśmy jeszcze razem szczęśliwi. Czas pokaże jak będzie, na tą chwilę nie jestem jeszcze na to gotowy aby skreślić ją i wyrzucić z mojego życia całkowicie.

Jak już pisałęm, jestem raczej zwolennikiem kasowania związku po zdradzie (są sytuacje utraty poczytalności - np.: w chorobach mózgu ale to zupełnie nie ten problem).

Napiszę dlaczego:

Dlatego, że zdrada oznacza, że związek nie był dla danej osoby ważny, dlatego, że zdrada jest krzywdą, której nie da się zapomnieć. Zrób sobie taką symulację - twoja żona uprawia seks na pieska z obcym facetem i krzyczy aby rżnął ją mocniej i mocniej, albo z apetytem liże mu penisa...Nie bój się, wyobraź to sobie :-)
Twoja żona dopuszczała aby ktoś inny podobał się bardziej niż ty i czerpała z tego satysfakcję. Ok. Ma prawo, ale na jakiej podstawie przyjąć że nagle zacząłeś się jej znów podobać jeśli wróci? :-)
Jeśli decydujemy się zdradzić to znaczy że krzywdzimy partnera. Jeśli żona zdecydowała się ciebie skrzywdzić oznacza to, że jesteś dla niej niewiele wart.
Kolejna sprawa, świadczy o tym że jest zdolna do oszustwa w najważniejszej "wspólnej" sprawie jaką jest związek. Skoro raz była, czemu zakładać, że nie będzie drugi raz? Są na tym świecie faceci lepiej rokujący niż to indywiduum, które opisujesz.
Kolejna sprawa, warto mieć szacunek do siebie i wymagania wobec partnera. Przyjmowanie skruszonej żony po orgiach z kochankiem mocno by mi się z tym szacunkiem kłóciło.
Sama osoba kochanka świadczy też o jej głupocie, po co brać sobie na głowę na resztę życia użeranie się z kimś, kto nie ma parametrów intelektualnych/osobowościowych aby docenić to kim jesteś i zamiast tego podąża za psim instynktem? Po co się męczyć do końca życia?
I jak chciałbyś ocenić, czy jej żal jest prawdziwy a nie bierze się z lęku przed utratą kasy i bezpieczeństwa? Po czymś takim? W oparciu o jakie fakty chciałbyś jej zaufać? Co musiałaby zrobić? A jeśli była z tobą od początku "bez miłości" ale nie widziaęś tego - bo podejrzanie wielu rzeczy nie widziałeś?
Zdrada oznacza przeciaż zakłamanie - innymi słowy dana osoba jest w stanie zakłamywać sobie obraz rzeczywistości mówiąc aż do końca że wszystko jest w porządku. To bardzo trudny do zmiany mechanizm. Jak zaufać komuś tak zakłamanemu?

Uważam, że jest bezpieczna granica kompromisów z sobą samym. Jeśli jesteś dla siebie samego mało ważny - tak mało, że na to się zgodzisz, jeśli uważasz że twoja miłość do żony jest ważniejsza od Ciebie, to nie licz że będziesz przez nią traktowany jako ktoś ważny i znaczący. Będzieśz miśkiem, któremu można podeptać twarz i jeszcze będzie się uśmiechał. Ale to moje zdanie - i opis tego jak ja bym się czuł.

Wiesz, w bardzo dosadny sposób opisałeś mi moją małżonkę :-( Nie będę ściemniał, że wcale mi takie myśli nie przychodzą do głowy. Że moja wyobraźnia nie działa. Ale uczciwie też powiem, że ze wszystkich sił staram się wyprzeć z mojej głowy obraz mojet żony oddającej się innemu facetowi. Nie chcę nawet myśleć, że ktoś inny dotyka ją w sposób zarezerwowany do tej pory tylko dla mnie. Moźe właśnie w tym tkwi mój problem, że ja nie chcę w to uwierzyć. Tak teraz doszedłem do wniosku, że ja zachowuję się po częsci tak jak moja żona, bo mimo, iż wiem, że pewnie jest tak jak to napisałeś, to ja tego za wszelką cenę nie chcę przyjąć do wiadomości, oddalam od siebie na siłę moment pogodzenia się z prawdą i utraty wizerunku mojej żony jako idealnej kobiety. Ona robi to samo w stosunku do tamtego faceta. Pomimo, że sama jeszcze całkiem niedawno nie uważała go za wartosciowego człowieka, pomimo, że wszyscy którzy go znają, nie wyrażają się o nim pochlebnie. Podsówają jej róźne dowody i argumenty na to, że to jest człowiek niegodny zaufania i uczucia jakim go obdarzyła. To ona tak jak ja, boi sie przyznać, że ci wszyscy ludzie mają rację i nadal tkwi w tym chorym i fałszywym wyobrażeniu o tym człowieku. :-(

Piotr74 napisał/a:

EXTRA_terrestrial napisał/a:

I jeszcze jedno:

Jak już pisałęm, jestem raczej zwolennikiem kasowania związku po zdradzie (są sytuacje utraty poczytalności - np.: w chorobach mózgu ale to zupełnie nie ten problem).

Napiszę dlaczego:

Dlatego, że zdrada oznacza, że związek nie był dla danej osoby ważny, dlatego, że zdrada jest krzywdą, której nie da się zapomnieć. Zrób sobie taką symulację - twoja żona uprawia seks na pieska z obcym facetem i krzyczy aby rżnął ją mocniej i mocniej, albo z apetytem liże mu penisa...Nie bój się, wyobraź to sobie :-)
Twoja żona dopuszczała aby ktoś inny podobał się bardziej niż ty i czerpała z tego satysfakcję. Ok. Ma prawo, ale na jakiej podstawie przyjąć że nagle zacząłeś się jej znów podobać jeśli wróci? :-)
Jeśli decydujemy się zdradzić to znaczy że krzywdzimy partnera. Jeśli żona zdecydowała się ciebie skrzywdzić oznacza to, że jesteś dla niej niewiele wart.
Kolejna sprawa, świadczy o tym że jest zdolna do oszustwa w najważniejszej "wspólnej" sprawie jaką jest związek. Skoro raz była, czemu zakładać, że nie będzie drugi raz? Są na tym świecie faceci lepiej rokujący niż to indywiduum, które opisujesz.
Kolejna sprawa, warto mieć szacunek do siebie i wymagania wobec partnera. Przyjmowanie skruszonej żony po orgiach z kochankiem mocno by mi się z tym szacunkiem kłóciło.
Sama osoba kochanka świadczy też o jej głupocie, po co brać sobie na głowę na resztę życia użeranie się z kimś, kto nie ma parametrów intelektualnych/osobowościowych aby docenić to kim jesteś i zamiast tego podąża za psim instynktem? Po co się męczyć do końca życia?
I jak chciałbyś ocenić, czy jej żal jest prawdziwy a nie bierze się z lęku przed utratą kasy i bezpieczeństwa? Po czymś takim? W oparciu o jakie fakty chciałbyś jej zaufać? Co musiałaby zrobić? A jeśli była z tobą od początku "bez miłości" ale nie widziaęś tego - bo podejrzanie wielu rzeczy nie widziałeś?
Zdrada oznacza przeciaż zakłamanie - innymi słowy dana osoba jest w stanie zakłamywać sobie obraz rzeczywistości mówiąc aż do końca że wszystko jest w porządku. To bardzo trudny do zmiany mechanizm. Jak zaufać komuś tak zakłamanemu?

Uważam, że jest bezpieczna granica kompromisów z sobą samym. Jeśli jesteś dla siebie samego mało ważny - tak mało, że na to się zgodzisz, jeśli uważasz że twoja miłość do żony jest ważniejsza od Ciebie, to nie licz że będziesz przez nią traktowany jako ktoś ważny i znaczący. Będzieśz miśkiem, któremu można podeptać twarz i jeszcze będzie się uśmiechał. Ale to moje zdanie - i opis tego jak ja bym się czuł.

Wiesz, w bardzo dosadny sposób opisałeś mi moją małżonkę :-( Nie będę ściemniał, że wcale mi takie myśli nie przychodzą do głowy. Że moja wyobraźnia nie działa. Ale uczciwie też powiem, że ze wszystkich sił staram się wyprzeć z mojej głowy obraz mojet żony oddającej się innemu facetowi. Nie chcę nawet myśleć, że ktoś inny dotyka ją w sposób zarezerwowany do tej pory tylko dla mnie. Moźe właśnie w tym tkwi mój problem, że ja nie chcę w to uwierzyć. Tak teraz doszedłem do wniosku, że ja zachowuję się po częsci tak jak moja żona, bo mimo, iż wiem, że pewnie jest tak jak to napisałeś, to ja tego za wszelką cenę nie chcę przyjąć do wiadomości, oddalam od siebie na siłę moment pogodzenia się z prawdą i utraty wizerunku mojej żony jako idealnej kobiety. Ona robi to samo w stosunku do tamtego faceta. Pomimo, że sama jeszcze całkiem niedawno nie uważała go za wartosciowego człowieka, pomimo, że wszyscy którzy go znają, nie wyrażają się o nim pochlebnie. Podsówają jej róźne dowody i argumenty na to, że to jest człowiek niegodny zaufania i uczucia jakim go obdarzyła. To ona tak jak ja, boi sie przyznać, że ci wszyscy ludzie mają rację i nadal tkwi w tym chorym i fałszywym wyobrażeniu o tym człowieku. :-(

Człowieku, skoro ona odeszła do innego i z nim mieszka i śpi, to co myślisz, że głaszczą się po główkach? Dopuść wreszcie do swojego toku myślenia rzeczywistość.

Wiesz, w bardzo dosadny sposób opisałeś mi moją małżonkę :-( Nie będę ściemniał, że wcale mi takie myśli nie przychodzą do głowy. Że moja wyobraźnia nie działa. Ale uczciwie też powiem, że ze wszystkich sił staram się wyprzeć z mojej głowy obraz mojet żony oddającej się innemu facetowi. Nie chcę nawet myśleć, że ktoś inny dotyka ją w sposób zarezerwowany do tej pory tylko dla mnie. Moźe właśnie w tym tkwi mój problem, że ja nie chcę w to uwierzyć. Tak teraz doszedłem do wniosku, że ja zachowuję się po częsci tak jak moja żona, bo mimo, iż wiem, że pewnie jest tak jak to napisałeś, to ja tego za wszelką cenę nie chcę przyjąć do wiadomości, oddalam od siebie na siłę moment pogodzenia się z prawdą i utraty wizerunku mojej żony jako idealnej kobiety. Ona robi to samo w stosunku do tamtego faceta. Pomimo, że sama jeszcze całkiem niedawno nie uważała go za wartosciowego człowieka, pomimo, że wszyscy którzy go znają, nie wyrażają się o nim pochlebnie. Podsówają jej róźne dowody i argumenty na to, że to jest człowiek niegodny zaufania i uczucia jakim go obdarzyła. To ona tak jak ja, boi sie przyznać, że ci wszyscy ludzie mają rację i nadal tkwi w tym chorym i fałszywym wyobrażeniu o tym człowieku. :-(

Na miejscu zony autora nie miałbym najmniejszego problemu z udowodnieniem również winy męża za obecny (w czasie rozprawy) stan rzeczy

Maniek
W zasadzie już jesteś jej adwokatem, mieszając swoimi wywodami  w głowie Piotra bez szczegółowego zaznajomienia się z tematem.
Na zasadzie wiem że dzwonią, ale nie wiem w którym kościele.
Póki co, robisz to za darmo
Zgłoś się do niej, to zarobisz chociaż pieniądze

Osobiscie uwazam, tak jak wczesniej napisalem ze to czy autor bedzie z zona czy nie zalezy nie tylko od niego................

Lexpra wrzucam was wszystkich do jednego worka, bo żaden z was nie napisze tego samego kobiecie co piszecie Piotrowi. Żaden w was nie napisze "odejdź od męża". Jakby w kwestii zdrady istniały podwójne standardy. Piszecie Piotrowi, że zachowuje się nie po męsku, że słaby. Że dwa miesiące minęły, a on jeszcze rozwodu nie ma?! Toż to plama na honorze prawdziwego faceta!
A teraz widać, ze Piotr nie do końca ma aż tak szlachetny i nieskalany charakter. Że sam ma swoje za uszami. Że sam podważył zaufanie swojej zony do siebie. Widać zabolało ją to bardziej niż okazywała. A może kontakty z byłym były formą zemsty byś sam poczuł jak to jest?

Piotrze nie jesteś aż taki niewinny jak to próbujesz pokazać. I nie możesz z ręka na sercu powiedzieć: to wszystko wina mojej żony.
Zdrada to nie przyczyna kryzysu w małżeństwie, ale jego końcowym efektem, że coś złego się działo. Nie popieram zdrady i nie usprawiedliwiam jej. Ale życie nie jest czarno-białe.

ryba81 napisał/a:

Piotrze pierwsze sygnały zauważyłeś w październiku ze cos jest nie tak. Czy wcześniej naprawdę nie było żadnych sygnałów czy ich po prostu nie dostrzegałeś/nie chciałeś widzieć  ??

Dziwi mnie troche sytuacja ze po 2 mc romansu , kobieta ,żona burzy swój cały świat. Wyprowadza sie z domu , odsuwa sie od dzieci , otoczenia, ryzykuje utratę pracy .
Jak dla mnie ten romans musiał rozwijać sie dluuuugo przed tym jak sie o tym dowiedziałeś.

Na 100% jestem pewny, że nie trawa to dłużej niż od października. Wcześniej naprawdę było wszystko ok. Ja znam bardzo dobrze moją żonę, potrafię wyczuć kiedy kłamie i jest nieszczera. Zdradzają ją wtedy różne gesty, nie patrzy mi w oczy jak do mnie mówi, nie udziela od razu odpowiedzi tylko po chwili namysłu albo nie odpowiada wcale i takie tam jeszcze inne rzeczy ją zdradzają. A co do samego romansu, to były jak to ktoś wcześniej napisał te subtelne sygnały typu brak czułości z jej strony, brak zainteresowania moją osobą, rzadsze rozmowy telefoniczne, brak naszych zwykłych żartów. Do tego doszło kilka innych materialnych wskazówek np. samochód tego gościa stojący pod sklepem kiedy ją tam zawoziłem do pracy, widok jej i jego stojących blisko siebie za ladą i niespodziewających się mojego wejścia do sklepu, a ostatecznie potwierdziłem swe przypuszczenia widząc jak ona wieczorem po pracy wsiada do jego samochodu i razem odjeżdżają z spod sklepu, pojechałem za nimi, ale po jakimś czasie zauważyli, że jadę za nimi i normalnie zaczęli uciekać przede mną.  Teraz jak sobie to przypomnę to wyglądało to jak w jakimś amerykańskim filmie sensacyjnym, nocna pogoń za dwójką przestępców ciemnymi miejskimi ulicami. Potem doszły kolejne dowody w postaci filmiku z monitoringu sklepowego i miałem pełną jasność sytuacji. Moja żona na początku się wszystkiego wypierała, jak prosiłem ją, żeby mi wyjaśniła co się dzieje to odwracała i spuszczała głowę nic nie mówiąc. Dopiero jak odkrywałem kolejne karty i przedstawiałem niezbite dowody, to wtedy zaczynała ze mną rozmawiać. Były jej łzy, zapewnienia, że ona się pogubiła, że postara się wszystko naprawić, że musi sobie poukładać to w głowie i takie tam inne bzdury, które okazały się jednym wielkim kłamstwem.

I jeszcze jedno:

Piotr74 napisał/a:

[/.../A tym bardziej, że tak naprawdę, jak pisałem ciągle kocham moją żonę i powiem wam szczerze, że jeżeli przyszła by skruszona, świadoma tego co zrobiła i pełna żalu za to, gotowa do podjęcia walki o odbudowę naszego małżeństwa, to pewnie starałbym się jej wybaczyć i podjąć z nią wspólnie tą walkę. Co z tego by wyszło, czas by pokazał, jeżeli wykazałaby się odrobiną mądrości życiowej, to drugi raz by do takiej sytuacji nie dopuściła i może bylibyśmy jeszcze razem szczęśliwi. Czas pokaże jak będzie, na tą chwilę nie jestem jeszcze na to gotowy aby skreślić ją i wyrzucić z mojego życia całkowicie.

Jak już pisałęm, jestem raczej zwolennikiem kasowania związku po zdradzie (są sytuacje utraty poczytalności - np.: w chorobach mózgu ale to zupełnie nie ten problem).

Napiszę dlaczego:

Dlatego, że zdrada oznacza, że związek nie był dla danej osoby ważny, dlatego, że zdrada jest krzywdą, której nie da się zapomnieć. Zrób sobie taką symulację - twoja żona uprawia seks na pieska z obcym facetem i krzyczy aby rżnął ją mocniej i mocniej, albo z apetytem liże mu penisa...Nie bój się, wyobraź to sobie :-)
Twoja żona dopuszczała aby ktoś inny podobał się bardziej niż ty i czerpała z tego satysfakcję. Ok. Ma prawo, ale na jakiej podstawie przyjąć że nagle zacząłeś się jej znów podobać jeśli wróci? :-)
Jeśli decydujemy się zdradzić to znaczy że krzywdzimy partnera. Jeśli żona zdecydowała się ciebie skrzywdzić oznacza to, że jesteś dla niej niewiele wart.
Kolejna sprawa, świadczy o tym że jest zdolna do oszustwa w najważniejszej "wspólnej" sprawie jaką jest związek. Skoro raz była, czemu zakładać, że nie będzie drugi raz? Są na tym świecie faceci lepiej rokujący niż to indywiduum, które opisujesz.
Kolejna sprawa, warto mieć szacunek do siebie i wymagania wobec partnera. Przyjmowanie skruszonej żony po orgiach z kochankiem mocno by mi się z tym szacunkiem kłóciło.
Sama osoba kochanka świadczy też o jej głupocie, po co brać sobie na głowę na resztę życia użeranie się z kimś, kto nie ma parametrów intelektualnych/osobowościowych aby docenić to kim jesteś i zamiast tego podąża za psim instynktem? Po co się męczyć do końca życia?
I jak chciałbyś ocenić, czy jej żal jest prawdziwy a nie bierze się z lęku przed utratą kasy i bezpieczeństwa? Po czymś takim? W oparciu o jakie fakty chciałbyś jej zaufać? Co musiałaby zrobić? A jeśli była z tobą od początku "bez miłości" ale nie widziaęś tego - bo podejrzanie wielu rzeczy nie widziałeś?
Zdrada oznacza przeciaż zakłamanie - innymi słowy dana osoba jest w stanie zakłamywać sobie obraz rzeczywistości mówiąc aż do końca że wszystko jest w porządku. To bardzo trudny do zmiany mechanizm. Jak zaufać komuś tak zakłamanemu?

Uważam, że jest bezpieczna granica kompromisów z sobą samym. Jeśli jesteś dla siebie samego mało ważny - tak mało, że na to się zgodzisz, jeśli uważasz że twoja miłość do żony jest ważniejsza od Ciebie, to nie licz że będziesz przez nią traktowany jako ktoś ważny i znaczący. Będzieśz miśkiem, któremu można podeptać twarz i jeszcze będzie się uśmiechał. Ale to moje zdanie - i opis tego jak ja bym się czuł.

Piotrze, przestań używać stwierdzenia, że Ty bardzo dobrze znasz swoją żonę, gdyż jak się okazało, to wcale jej nie znasz a widzisz tylko co chcesz zobaczyć. To nie mogło trwać krótko, tylko Ty byłeś ślepy, lub zaślepiony i wpatrzony w siebie i w to, aby Tobie było dobrze i wygodnie, nie zwracając uwagi na zachowanie żony. Ona na pewno w jakiś sposób dawała sygnały, lecz ich nie chciałeś widzieć. Tobie było fajnie, miałeś dwie kobiety i byłeś w siódmym niebie. Uderz się w piersi i przyznaj że sam po części ją do tego doprowadziłeś, co nie usprawiedliwia jej zdrady.

Piotrze, przestań używać stwierdzenia, że Ty bardzo dobrze znasz swoją żonę, gdyż jak się okazało, to wcale jej nie znasz a widzisz tylko co chcesz zobaczyć. To nie mogło trwać krótko, tylko Ty byłeś ślepy, lub zaślepiony i wpatrzony w siebie i w to, aby Tobie było dobrze i wygodnie, nie zwracając uwagi na zachowanie żony. Ona na pewno w jakiś sposób dawała sygnały, lecz ich nie chciałeś widzieć. Tobie było fajnie, miałeś dwie kobiety i byłeś w siódmym niebie. Uderz się w piersi i przyznaj że sam po części ją do tego doprowadziłeś, co nie usprawiedliwia jej zdrady.

Po przejściach 48 napisał/a:

Piotrze, przestań używać stwierdzenia, że Ty bardzo dobrze znasz swoją żonę, gdyż jak się okazało, to wcale jej nie znasz a widzisz tylko co chcesz zobaczyć. To nie mogło trwać krótko, tylko Ty byłeś ślepy, lub zaślepiony i wpatrzony w siebie i w to, aby Tobie było dobrze i wygodnie, nie zwracając uwagi na zachowanie żony. Ona na pewno w jakiś sposób dawała sygnały, lecz ich nie chciałeś widzieć. Tobie było fajnie, miałeś dwie kobiety i byłeś w siódmym niebie. Uderz się w piersi i przyznaj że sam po części ją do tego doprowadziłeś, co nie usprawiedliwia jej zdrady.

A kiedy on miał dwie kobiety http://emotikona.pl/emotikony/pic/zdziwko.gif.

Czemu tak uważasz? Ja niestety obawiam się że autor ją rzeczywiście kocha. I to bardziej niż swoje dobre mniemanie o sobie.  Tzn. kocha jej nieprawdziwy obraz (bo była kim innym niż sądził).

Lęk przed utratą tego co było miałby być wystarczający dla wytworzenia iluzji uczucia? Skoro rzeczywistość jest taka że ktoś przekreślił to co było? Nie "czuję tego" ewentualnie rozwiń.

Podsumowując, uważam, że kocha. Wciąż ją -żonę a raczej to kim sądził że ona jest. I zresztą dlatego serwowałem ten bezlitosny tekst. Być może w najbliższych dniach będzie podejmował decyzję co dalej. Lepiej żeby podejmował takie decyzję świadom wszystkich emocji, które wchodzą lub wejdą tu w grę. Nie można BAĆ się do nich podejść. Zdrada wydaje mi się czymś okropnym IMHO.

ET,
Fakt, nie czujesz . Chociaż jesteś bardzo blisko. Bo Piotr faktycznie kocha wyobrażenie swojej żony, podkręcone dodatkowo strachem przed NOWYM i w konsekwencji paniczną próbą obrony STAREGO obrazu żony. Ale lęk nie wytworzyłby iluzji uczucia - rozbawiło mnie to niemiłosiernie .
W pewnym sensie Piotr uskutecznia teraz samoobronę. Walczy o utrzymanie iluzji ICH miłości. Ucieka od trudnych emocji kosztem prawdy o sobie samym, żonie i całym "związku". Nie chce dopuścić do siebie myśli, że to wszystko nie jest warte nawet funta kłaków. Inaczej zobaczyłby, że to jakiś wypaczony obraz miłości i tego, jak powinna go traktować kochająca kobieta.
Cóż zawiedzenie się na kimś, kto miał nam dawać ciągłe szczęście, miłość i wsparcie to ogromny cios i trzeba sporej dawki trzeźwego osądu i...doświadczenia żeby poprzez rozpacz i strach zobaczyć rzeczy takimi, jakie są. To trzymanie się wyidealizowanego wizerunku żony i małżeństwa jest trochę jak taki "wentyl bezpieczeństwa", aby nie oszaleć, gdy zbyt dużo prawdy o partnerze, o związku i w konsekwencji o "miłości" trzeba przyjąć niespodziewanie na raz.
Myślę, że w przypadku Piotra głównie to, że żona, która go porzuciła nie kochała go ani przez moment. Przecież miłość nie jest obwarowana listą oczekiwań i warunków oraz nie zakłada, że po okresie przydatności, bez podania przyczyny, bez okresu wypowiedzenia zamyka się ten rozdział. Miłość albo jest, albo jej nie ma - nie znika jak kamfora. To trudna do przyjęcia prawda o ICH miłości.
Jest chociaż trochę jaśniej?
/.../.

Przyszłość napisał/a:

Czemu tak uważasz? Ja niestety obawiam się że autor ją rzeczywiście kocha. I to bardziej niż swoje dobre mniemanie o sobie.  Tzn. kocha jej nieprawdziwy obraz (bo była kim innym niż sądził).

Lęk przed utratą tego co było miałby być wystarczający dla wytworzenia iluzji uczucia? Skoro rzeczywistość jest taka że ktoś przekreślił to co było? Nie "czuję tego" ewentualnie rozwiń.

Podsumowując, uważam, że kocha. Wciąż ją -żonę a raczej to kim sądził że ona jest. I zresztą dlatego serwowałem ten bezlitosny tekst. Być może w najbliższych dniach będzie podejmował decyzję co dalej. Lepiej żeby podejmował takie decyzję świadom wszystkich emocji, które wchodzą lub wejdą tu w grę. Nie można BAĆ się do nich podejść. Zdrada wydaje mi się czymś okropnym IMHO.

ET,
Fakt, nie czujesz . Chociaż jesteś bardzo blisko. Bo Piotr faktycznie kocha wyobrażenie swojej żony, podkręcone dodatkowo strachem przed NOWYM i w konsekwencji paniczną próbą obrony STAREGO obrazu żony. Ale lęk nie wytworzyłby iluzji uczucia - rozbawiło mnie to niemiłosiernie .
W pewnym sensie Piotr uskutecznia teraz samoobronę. Walczy o utrzymanie iluzji ICH miłości. Ucieka od trudnych emocji kosztem prawdy o sobie samym, żonie i całym "związku". Nie chce dopuścić do siebie myśli, że to wszystko nie jest warte nawet funta kłaków. Inaczej zobaczyłby, że to jakiś wypaczony obraz miłości i tego, jak powinna go traktować kochająca kobieta.
Cóż zawiedzenie się na kimś, kto miał nam dawać ciągłe szczęście, miłość i wsparcie to ogromny cios i trzeba sporej dawki trzeźwego osądu i...doświadczenia żeby poprzez rozpacz i strach zobaczyć rzeczy takimi, jakie są. To trzymanie się wyidealizowanego wizerunku żony i małżeństwa jest trochę jak taki "wentyl bezpieczeństwa", aby nie oszaleć, gdy zbyt dużo prawdy o partnerze, o związku i w konsekwencji o "miłości" trzeba przyjąć niespodziewanie na raz.
Myślę, że w przypadku Piotra głównie to, że żona, która go porzuciła nie kochała go ani przez moment. Przecież miłość nie jest obwarowana listą oczekiwań i warunków oraz nie zakłada, że po okresie przydatności, bez podania przyczyny, bez okresu wypowiedzenia zamyka się ten rozdział. Miłość albo jest, albo jej nie ma - nie znika jak kamfora. To trudna do przyjęcia prawda o ICH miłości.
Jest chociaż trochę jaśniej?
/.../.

Oczywiscie, dzięki i pewnie Piotr też zyska czytając to drugi raz innymi słowami. Jednak narzuciłbm tu pewne uszczegółowienie. Sądzę, że zdrada jednego z małżonków nie jest w każdym przypadku dowodem na to, że wcześniej (w jakimś okresie) miłości nie było. Sądzę jednak, że AKURAT Piotr mógł wcale nie być kochany, a nawet NIGDY nie być kochany i właściwie o tym nie wiedzieć.

kicur napisał/a:

After mylisz koleżankę z Ex !!! To że kobiety mają inne podejście to nie znaczy że masz przyzwolenie na krzywdzenie.
Maniek ma rację ona wyzywała, torturował ją rok ona czytała jego posty a jemu się to podobało. After skończ Waś i wstydu oszczędź obyś ty nie miał czegoś takiego za kołnierzem. Moja żona właśnie cierpiała w poprzednim małżeństwie przez takie @@@@ właśnie z rozmowami z EX. To że dla egoisty, hipokryty, który sam siebie zakłamuje, jest to tylko koleżanka dla żony zawsze będzie ex. Nie można więc pisać z jednej perspektywy bez uwzględnienia całości.

O jakich torturach piszesz, o jakim podobaniu mi się tego, że ona czyta naszą korespondencję, gdzie ja napisałem, że mi się to podobało? Ja powtórzę jeszcze raz, nic mnie z tamtą kobietą wtedy nie łączyło ani nie łączy obecnie. Nerwowe reakcje mojej żony wynikały, nie z faktu, że piszę akurat z tą kobietą, tylko z faktu, że w ogóle piszę z kobietą. Było to dla niej zaskoczeniem, bo teraz wiem, że ona była przekonana, że ja nie jestem zdolny do żadnych relacji z innymi kobietami, że tylko z nią. Nawet teraz, gdy się kłócimy, nawet dzisiaj padło to stwierdzenie z jej ust, na mój argument, że ja jej nigdy nie zdradziłem, że ja nie miałem do tego okazji. A gdy jej odpowiedziałem, że zdrada to nie jest kwestia okazji, tylko wartości moralnych i uczucia jakie się ma do drugiej osoby, że gdybym chciał to okazji było mnóstwo, tylko ja takich wrażeń po prostu nie szukałem, to nie wiedziała co ma powiedzieć. Tak więc, czy ja pisałem z ex, czy pisałbym ze zwykłą znajomą z pracy jej reakcja na to byłaby taka sama. Ona po prostu jak to ktoś napisał, miała mnie za takiego domowego misia, który należy tylko do niej i nie potrafi nic zrobić bez jej zgody. Właśnie to ją najbardziej bolało, że ja uczciwie na jej oczach i z jej wiedzą pisałem z inną kobietą, a ona nie mając żadnego argumentu w postaci moich kłamstw czy ukrywania czegokolwiek, nie miała już tej pewności, że cokolwiek ona nie zrobi, to ja zawsze będę jej. Ktoś pytał też, wcześniej kto zaczął pierwszy pisać ze swoim ex ja czy ona. Z tego co pamiętam to ona, bo moja koleżanka założyła konto na fb dopiero wiosną ubiegłego roku.

Niczego nie mylę, koleżanka to koleżanka, kolega to tylko kolega..
Po prostu najzwyklejsze znajomości jakie każdy człowiek ma. Z lat szkolnych, że studiów....
Zresztą moja ex dziewczyna również jest moją koleżanką, jakby co..
A moja ex wife puściła się nie z którymś z tego grona jej kolegów...

Zasada przy zdradzie jest bardzo prosta. Jak ktoś chce zdradzić, to zrobi to tak czy inaczej. A powód zawsze się znajdzie..
Zdradzają również ludzie przyzwoici,
Tutaj nie ma żadnych reguł, a z małżeństwa robić państwo policyjne, więzienie ?
Sorry, ja w to nie wchodzę

Piotrze!
Przeczytałam Twoj wątek dwukrotnie,  nadal uważam,  ze powinienes zgłosić się gdzies po pomoc.  Uważam,  ze popełniasz błąd samodzielnie  analizując,  dociekając dlaczeego...kiiedy...jak.
Twoja zona się zakochała,  zostawiła rodzinę , dzieci!! dla jakiegoś patalacha...
Zamiast czekac, liczyc na powrót,  analizowac, dzialaj.
Idz do prawnika, zażądaj alimentów od zony na dzieci.
Idz się przebadać,  to nie są żarty,  sprawdź czy czyms cie nie zaraziła.

Z rozum, że zona odeszła,  wybrała innego, nie pisz, ze dobrze ja znasz. Jakby tak bylo,  to nie doszłoby do tej sytuacji. Musisz zrozumiec jedno, Twoja żona nie jest taka jak myślałeś.  Ona nie uległa manipulacji, ona sama wybrała tamtego. Nigdy juz nie bedzie jak bylo.

Rusz, ze swoim życiem,  pokaz jej,  że nie zniszczyla Cię do końca.  Jak narazie ona gra toba, a Ty sie dajesz.... Pewnie jakby dzis zaplakana stanela w drzwiach przyjął byś ja z radością. 
Piotrze bądź facetem!!!!!

Piotr74 napisał/a:

takasobiejaS napisał/a:

Piotrze!
Przeczytałam Twoj wątek dwukrotnie,  nadal uważam,  ze powinienes zgłosić się gdzies po pomoc.  Uważam,  ze popełniasz błąd samodzielnie  analizując,  dociekając dlaczeego...kiiedy...jak.
Twoja zona się zakochała,  zostawiła rodzinę , dzieci!! dla jakiegoś patalacha...
Zamiast czekac, liczyc na powrót,  analizowac, dzialaj.
Idz do prawnika, zażądaj alimentów od zony na dzieci.
Idz się przebadać,  to nie są żarty,  sprawdź czy czyms cie nie zaraziła.

Z rozum, że zona odeszła,  wybrała innego, nie pisz, ze dobrze ja znasz. Jakby tak bylo,  to nie doszłoby do tej sytuacji. Musisz zrozumiec jedno, Twoja żona nie jest taka jak myślałeś.  Ona nie uległa manipulacji, ona sama wybrała tamtego. Nigdy juz nie bedzie jak bylo.

Rusz, ze swoim życiem,  pokaz jej,  że nie zniszczyla Cię do końca.  Jak narazie ona gra toba, a Ty sie dajesz.... Pewnie jakby dzis zaplakana stanela w drzwiach przyjął byś ja z radością. 
Piotrze bądź facetem!!!!!

Jutro idę do psychologa i mam umówione spotkanie z adwokatem. Tak masz rację, gdyby stanęła w drzwiach zapłakana, ze skruchą i autentycznym żalem to bym ją przyjął. Jak to mówią nadzieja umiera ostatnia, a ja ciągle mam nadzieję, że ona się opamięta. Zgadza się ona sama wybrała tamtego, nikt jej lufy do skroni nie przystawiał, nie zmienia to faktu, że została zmanipulowana i jak to się kiedyś mówiło perfidnie uwiedziona. Pisałem tu już o tym, że podstawowy problem mojej żony to jej niska samoocena i zbytnie uleganie wpływom innych ludzi. Ten facet po prostu trafił na podatny grunt ze swoimi komplementami. Mojej żonie nie wystarczało to, że mi się podoba, że dla mnie jest tak samo atrakcyjna jak 14 lat temu, oczekiwała potwierdzenia tego od kogoś innego i to dostała. Dziś jej mówiłem, że najważniejsze dla niej powinno być to czy dla mnie jest atrakcyjną, piękną kobietą, zdanie innych do szczęścia nie powinno być jej do szczęścia potrzebne.

Naprawde uważasz,  że bylbys w stanie zapomnieć,  wybaczyć?   Widzisz Ty teraz boisz sie, jesteś na etapie strachu przed nowym, przed utrata tego co bylo. Boisz się ruszyc dalej... To nie miłość , to strach.... Wątpię,  że po tym wszystkim co zrobila Tobie,  dzieciom, bylbys w stanie wybaczyć.  Poza tym jak ktoś raz zdradził....zrrobi to znowu.  Szczególnie jak wybaczenie dostanie od reki...

takasobiejaS napisał/a:

Piotr74 napisał/a:

Nikt nie mówi o wybaczeniu od ręki, bezwarunkowym. Nie wiem czy bym umiał wybaczyć i zapomnieć, ale wiem, że chciałbym chociaż spróbować.

Piszesz, że żona zostala zmanipulowana, uwiedziona.... a może ona zwyczajnie się zakochała !

Tak dokładnie ona tak twierdzi, że się zakochała. Tylko ja wiem, że to jej zakochanie to wynik manipulacji tamtego człowieka, on nie jest szczery w stosunku do niej, potrafił stworzyć w jej umyśle obraz osoby zupełnie innej niż jest w żeczywistości. Dlatego nic dobrego z tego nie będzie :-(

takasobiejaS napisał/a:

Piotrze, powiedz mi a jak Twoje dzieci, jak one to przeżywają?  Ile rozumieją z całej sytuacji?

Starszy syn dużo rozumie, wie co się dzieje, że matka odeszła do innego mężczyzny, ostatnio powiedział, że dlaczego jego to musialło to spotkać. Młodszy nie zabardzo jeszcze rozumie i całe szczęście :-(