Ratować żonę z toksycznej miłości czy sobie odpuścić? - Netkobiety.pl

Witam was wieczorową porą. Od wczoraj pojawiło się wiele wpisów, więc nie będę odpowiadał indywidualnie na każdy z nich, co mam nadzieję mi wybaczycie, ale postaram się odpowiedzieć na kilka zadanych pytań.
Poruszony został ponownie tamat dzieci, jako mojego argumentu za powrotem żony. Tak faktycznie było, bo właśnie głównie ze względu na nie chciałem dać jej i sobie również na odbudowę naszego małżeństwa. Jest to szansa z której jak narazie żona nie w pełni korzysta. Nigdzie nie pisałem, że zamierzam czekać w nieskończoność na pozytywną przemianę mojej żony, że zamierzam się poświęcać na ołtarzu rodziny.Pisałem o próbie odbudowy, ale wcale nie zakładałem, że ona się powiedzie i, że w przypadku niepowodzenia nasze małżeństwo przetrwa.
Nie mam zamiaru sztucznie podtrzymywać przy życiu coś, co tak naprawdę jest już dawno zimnym trupem.
Nie jestem masochistą i nie mam zamiaru męczyć się z kimś, kto tak naprawdę sam nie wie czego chce. Kwestie mojej samooceny są też na normalnym poziomie i wcale nie uważam, abym miał jakiś problem sam ze sobą, żebym czuł się kimś gorszym, mniej wartościowym.
Żona przez te prawie trzy miesiące jej nieobecności tylko podbudowała mnie w tym, że jestem sobie w stanie poradzić równie dobrze jak nie lepiej nawet bez niej.
Jeżeli chodzi o kwestie naszych kontaktów intymnych, to ich nie ma i podejrzewam, że jeszcze długo nie będzie. Ani mnie do niej nie ciągnie, ani ona sama niczego nie inspiruje, zresztą dla mnie to źadna nowość, bo przez tyle lat zdąrzyłem się już do tego przyzwyczaić. Ona nigdy nie była stroną inicjującą zbliżenia między nami.
Odnośnie mojej listy warunków jej powrotu, to jednak kilka z nich zostało spełnionych, nie ma kontaktu z kochankiem, jest rozdzielność majątkowa, powiedziała mi kiedy i gdzie przespała się z nim pierwszy raz, stara się mi tłumaczyć z wszelkich moich wątpliwości. Nie chce iść jedynie na terapię, a oprócz tego ja po prostu nie czuję jej bliskości, dążenia do odbidowy tego czegoś, co w każdym związku jest najważniejsze czyli dawania partnerowi poczucia, że jest się dla niego najważniejszą osobą na świecie.
Reasumując mam czasem wrażenie czytając wasze wpisy, że chcielibyście już poznać finał mojej historii, ale niestety muszę was zmartwić, bo ja sam go nie znam.
Każdy kolejny dzień daje nowy jej odcinek i jak to się wszystko skończy to wie tylko Ten, który jest gdzieś wysoko i spokojnie patrzy na nasze poczynania na tym ziemskim padole.
Pozdrawiam wszystkich i życzę spokojnej nocy.

Piotrze, nie odpowiedziałeś na moje pytanie,  jedynie potwierdziłeś jego pierwszą część.
Unikasz odpowiedzi? Ok, jeśli tak faktycznie jest.

Enona,
Niechętnie, ale tak na szybko postaram się spełnić Twoją prośbę.
Jednak uprzednio muszę zaznaczyć, że ja generalnie zgadzam się z sensem i treścią wypowiedzi Elle, z ich ogólnym wydźwiękiem. Ja "protestuję" przeciwko 0-1 podchodzeniu do tematu i generalizowaniu.

Myślę, że powyższe baaaardzo często jest prawdziwe, ale krzywdzące jest uogólnianie i rozciągania jej na wszystkie, czy też większość przypadków romansowania. Powiedziałabym, że po zdradzie/romansie oboje partnerzy mogą wypracować/zakodować w kontaktach seksualnych nową "jakość". Z własnego doświadczenia mogę napisać, że chociaż może się wydawać, że po wielu latach wspólnej relacji seksualnej trudno o zaskoczenie, to jednak w rzeczywistości okazuje się to realne, a nowe doświadczenia "przykrywają" poprzednie. Zresztą takie przykrycie dotyczy takźe innych aspektów wspólnej relacji.
Oczywiście, nic się samo nie zadzieje. Myślę, że jeśli zdradzacz i zdradzony po prostu wracają do starej relacji zamiast budować nową, to zdradzający faktycznie pozostaje emocjonalnie w związku z kochanką/kiem i w zakodowanej w tamtej relacji seksualności.

Chociaż ja sama po zdradzie czułam obrzydzenie do swojego zdradzacza i dokładnie tak jak piszę Elle potrzebowałam czasu oraz przekonywujących starań z jego strony, aby to odczucie zniwelować, to znam kilka osób po zdradzie, które właściwie bez jakiejkolwiek pauzy wróciły do bliskości fizycznej. Nawet przez chwilę nie posądza(ła)m te osoby o ekscytowanie się (świadome czy nie) faktem bycia rogaczem. Sądzę, że było to raczej spowodowane histeryczną próbą "uwiedzenia" zdradzacza w obliczu strachu uwarunkowanego wizją samotności. Jest to dla mnie osobiście poniżająco-odrzucające, ale myślę, że dość powszechne i nie mające nic wspólnego z ciągotami w kierunku posiadania poroża.
Jestem przekonana, że w sporej części historii pojawiających się na forum stykamy się także z pragnieniem osoby zdradzonej do odzyskania przedmiotu a nie podmiotu dotychczasowej relacji (tak odbieram sytuację Piotra). Ale bynajmniej nie jest to miłość, prędzej poczucie przynależności albo wspólnoty, więzi. Wówczas seks staje się tylko środkiem do celu, jednak skazanym raczej na niepowodzenie.

Znowu mam problem z powodu generalizowania i uogólniania. Pewnie często można powyższe uznać za fakt, ale nie jest to regułą.
Już to tutaj pisałam, ale powtórzę.
Z moich doświadczeń wynika, że jeśli światem zdradzacza zatrzęsienie w posadach, gdy uświadomi sobie perfidię własnych działań, gdy dotrze do prawdziwych źródeł swojego zachowania, zyskując zupełnie nową perspektywę i docierając do PRAWDY, tylko wówczas jest szansa na prawdziwą skruchę i rzeczywiste pragnienie powrotu do stałego partnera i podjęcia wysiłku naprawienia wyrządzonej krzywdy. I nie ma tu znaczenia, czy zdrada była jednorazowa, czy mamy do czynienia z długotrwałym romansem.
Jednak często sytuacja jest faktycznie taka, jak opisuje Elle i jaką często obserwujemy tutaj na forum: gdy zdradzacz uświadamia sobie tylko własne koszty i straty i/lub dochodzi do wniosku, że kochanek/ka to gorsza opcja i tylko powierzchownie skruszony wraca do stałego partnera, uzyskując właściwie "darmowe" wybaczenie (zresztą podobnie jest gdy trafia w ramiona naiwnej kochanki).

Chciałabym jeszcze nawiązać do jednego postu. Myślę, że dużo racji w swojej wypowiedzi ma złata, która napisała, że drugą osobę kocha się za coś. Doprecyzowałabym, że drugą osobę kocha się za to, jaka ta osoba jest, za jej wyjątkowość w naszym odbiorze. Po zdradzie jednak ta wyjątkowa dla nas osoba traci swoją wyjątkowość. Osobiście, uważam za rodzaj makabrekski historie, gdzie zdradzone osoby piszą jak bardzo kochają zdradzacza. Dla mnie to jakiś absurd i samooszukiwanie. Chyba faktycznie trzeba mieć inklinacje do noszenia z dumą poroża, aby deklarować bezwarunkową miłość do zdradzacza. Częściej jednak są to nieuświadomine emocje zdradzonego: strachy, lęki i obawy.

Po co Enona drążysz ten temat? Wyciągasz wnioski na przyszłość czy myślisz o reaktywacji związku ze zdradzaczem? Jeśli to drugie to szczerze i serdecznie odradzam.

Piotr,
Sorki za off-topic.

Lexpar
Czytam wątek Piotra i wiem co zrobiła jego żona jemu i ich dzieciom.
Fatalna sprawa, ale nie jest to powód, aby ją upokarzać i wyzywać..
Jeśli adwersarze tego wątku nie szanują jej to niech uszanują Piotra..
To przecież jego żona i matka jego dzieci i bez względu na to jak się zachowała zawsze nią będzie..

Można powiedzieć wszystko, ale niech to ma jakiś poziom i nie ubliża autorowi i inny czytelnikom, którzy życzą Piotrowi jak najlepiej a i jego żony nie mają zamiaru publicznie linczować..

Piotr zrobi to, co sam postanowi i udowodnił to nie raz na tym forum. Jednym słowem psy szczekają a karawana  jedzie dalej, bez względu na to czy w dobrym kierunku czy nie...

Niestety, Takata masz racje... ale to do Nich nie dotrze... .

Żeby nie było, też czasem tracę cierpliwość w niektórych wątkach, i "ponosi mnie", ale staram się nie przeginać, czy mi się udaje czy nie, to nie mnie to oceniać.

Ja zgadzam się z Takata.
Jak zauważyłaś, forum jest dla wszystkich, więc takie osoby jak Takata też mają prawo wyrazić swoje zdanie, a to, że jest odmienne od Twojego nie znaczy od razu, że gorsze i moralizujące... .

Aaaa i co poniektórzy też umoralniają i jakoś ich nie krytykujesz (chodzi o żonę Piotra).

Żeby nie było , Wy naprawdę macie sporo racji w tym, co piszecie, ale można to wyrazić w mniej dosadny, uwłaczający konkretną osobę sposób.

I pamiętajmy, to jest życie Autora, nie nasze. My możemy napisać Mu co sądzimy, ale to czy skorzysta z naszych rad, to już nie nasza sprawa.

Przyszłość , Ja nie widzę sprzeczności w tym co dopisałaś Ty, a wcześniej napisałam ja Po prostu doprecyzowałaś temat o 'wyjątkowe' przypadki i jak najbardziej ma to sens.
Ale ja często odnoszę się do pewnych schematów i wzorców zachowań, które pokazują pewną tendencję i skłonności, które w 99% się z reguły sprawdzają, głównie dlatego, że znając sposób myślenia i zachowanie danej osoby na dany moment (oraz z przeszłości) i wiedząc, że nie podjęła ona (ani nie przewiduje podjąć w najbliższym czasie) intensywnej pracy nad sobą i samorozwojem, można bardzo łatwo i z dużą dozą prawdopodobieństwa przewidzieć dalszy rozwój wypadków z finałem włącznie.
Co innego, gdy ktoś w trakcie lub zaraz po tym, jak 'narobił gnoju', jest otwarty na poszerzanie świadomości, terapie, etc. i sam szuka sposobów, wyraża ku zmianie chęci, ale jak widzimy w przyp. Piotrka i 3/4 innych, to są sytuacje liczone w promilach procenta.

#1624

#1071

Piotr postanowi oszukiwać się metodycznie -etapami.Ciekawi mnie tylko ,co teraz wymyślisz.Bo to co robisz nie miało i nadal  nie ma absolutnie żadnego sensu.

Ja nie będę robić z Piotra sobie polewki

Tragiczne jest w tej historii to, że ani ona nic nie zrozumiała, ale i Piotr nic nie zrozumiał
Pisałem, że będzie przegrywał w jej głowie porównanie z kochankiem?
I przegrywa.
Gdyby Piotr wykorzystał rady, jakie tutaj otrzymał, byłaby jakaś minimalna ale szansa.
No cóż, również wcześniej pisałem, że decyzja już zapadła tylko resztki uczucia jeszcze ją blokują.
Ale rozpoczęło się końcowe odliczanie
Zegar odlicza nieubłaganie czas do katastrofy.
Szkoda, że większość żeby zrozumieć najpierw musi boleśnie doświadczyć tego na własnej skórze.

Tia, na pewno.
To  mechanizm wyparcia i zaklinania rzeczywistości
Efekt wstydu i upokorzenia, jakiego doznaje zakochana w kochanku kobieta, gdy zamiast nowego etapu życia u jego boku, brutalnie jej uświadomiono, że była dla niego wyłącznie vaginą.

After , dorzuć do pieca bo wygasa , a nie widać tu przyszłości...

Nie unikam odpowiedzi, wczoraj odpisałem ogólnie, na te kwestie które mi się najbardziej zakodowały.
Wracając do Twojego pytania. Uważam, że jest pewna różnica w zakończeniu związku w sytuacji gdy oboje rodzice są w domu razem z dziećmi, kiedy nie ma fizycznie osób trzecich ich rozdzielających.
Dzieci zdawały sobie sprawę co zrobiła ich matka i szczególnie starszy syn pewnie nie zapomni tego nigdy.
Ja pozwalając na jej powrót chciałem doprowadzić do sytuacji, aby widziały, że pomimo wyrządzonej nam przez nią krzywdy, nie skreśliłem jej i chciałem dać szansę na dalsze trwanie naszej rodziny w pełnym składzie.
Myślę, że jeżeli teraz dojdzie do naszego rozstania to o wiele łatwiej będzie im wytłumaczyć dlaczego tak się stało, niż w sytuacji kiedy ich matki nie było przy nich.
Nie będą czuły się porzucone, a w przypadku rozwodów w sytuacji gdy jedno z rodziców wcześniej odchodzi do kochanka tak się często dzieje.
Myślę, że docenią to, że próbowałem mimo wszystko zachować znany im świat a, że mi się nie udało, to pewnie kiedyś zrozumieją.

Jeśli obraz tamtego gościa jest taki jak przedstawiłeś to albo wróci dosyć szybko, albo ma już przygotowany pozew rozwodowy i razem z nowym kochasiem kombinują jak ogołocić cię z kasy, jeśli to im się uda, to wtedy przypomni sobie także o dzieciach. Tym bardziej, że tamten gość zapewnie nie pali się do płacenia nawet za swoje, a co dopiero za obce dzieciaki.

Moja rada zajmij się teraz zabezpieczeniem spraw majątkowych, wspólne konta, pełnomocnictwa, zamki zmień w mieszkaniu to podstawa, w małżeństwie nie ma czegoś takiego jak kradzież, może pod twoją nieobecność podjechać ciężarówką i ogołocić ci kwadrat do pustych ścian. Szybko rozdzielność majątkowa, sprawdź czy już jakichś długów nie narobiła, czy nie ma czegoś kupionego np. na twoją działalność gospodarczą. I zacznij szukać adwokata ds. rozwodowych, jeżeli jakimś cudem temat się ułoży, to najwyżej nie skorzystasz z jego usług za które zapłacisz i będziesz parę tysi w plecy, a jeśli będzie ci potrzebny a nie będziesz go miał, to możesz wylądować na ulicy z alimentami i komornikiem na resztę życia.

Pamiętaj też, że kobiety prawie nigdy nie składają pozwów rozwodowych pod wpływem impulsu, czy chwilowego nastroju. Akurat w tej sprawie na ogół bywają bardzo wyrachowane i racjonalne, zwłaszcza gdy mają u boku kurdupla dwie lewe ręce, nieroba i dziecioroba. Chociaż tamten wcale nie musi naciskać na ten rozwód, ale naciskać będzie ona, żeby się z nią ożenił, więc wcześniej musi rozwieść się z tobą. W sądzie rodzinnym szykuj się na mordobicie, jeśli będzie z orzekaniem winy to krew się leje. Pamiętaj o planach sądowych tylko z adwokatem i co najwyżej z własnymi rodzicami i to pod warunkiem, że jesteś pewien, że nie wypaplają komukolwiek, nawet własnemu bratu, czy siostrze ani słowa o szczegółach takich spraw. Pamiętaj, że brat to brat, ale może mieć żonę, dla której ty jesteś obcy człowiek, a ona od dawna bratnia dusza. Dlatego też trzeba uważać, bo na takiej sprawie można mieć wbity nóż z najmniej oczekiwanej strony.

No a co do tego złego snu, jeśli koleś jest taki jak go opisałeś, to mogę się chyba bezpiecznie założyć, że szybko i równie gwałtownie się w nim odkocha, ale to nie będzie ani za tydzień, ani za miesiąc, może za trzy miesiące, pół roku, rok. Wtedy pewnie zrozumie, że zrobiła głupotę i chociaż nagadała ci straszynych rzeczy i zachowała się jak ostatnia, to znając życie jeśli będziesz wciąż sam to do ciebie wróci, honor to jest coś zupełnie abstrakcyjne dla kobiet, więc tego możesz się spodziewać. To za jakiś czas, ale teraz buzują feromony i hormony, jest zakochana i żadne racjonalne argumenty nie mają szans żeby chociaż jakieś wątpliwości wzbudzić. Taki stan jak przy dobrym urżnięciu się, teraz ona nie posłucha naprawdę nikogo w tej sprawie, nawet gdyby jej najlepsza psiapsiółka poradziła jej przemyśleć postępowanie, to nie posłucha, co najwyżej ją znienawidzi, bo każdy kto krytykuje, a już nie daj Boże przeszkadza to śmiertelny wróg, który stoi na drodze miłości. Wrogiem nr 1 jesteś ty. Przekonasz się o tym. Moja rada przypadkiem nie płaszcz się przed nią nie proś żeby wróciła itd... nie ma żadnych szans, że cię posłucha, tylko będziesz jeszcze bardziej upodlony. Ciężkie czasy przed tobą, ale co zrobisz, w łeb sobie strzelisz? Bez sensu? Ją zatłuczesz też bez sensu, może jakibyś jej parę razy wypłacił z liścia kiedy jeszcze byliście razem to sprawy potoczyły by się inaczej. A synom powiedz kim okazała się mamusia, to żaden wstyd szczególnie dla nich, żonę się wybiera, matkę się ma jaka by nie była.

A jak za czas jakiś przyjdzie z płaczem, że chce wszystko naprawić, to dzisiaj pewnie jeszcze byś się ucieszył, ale uwierz mi za rok sam już nie będziesz chciał. Bo po takim numerze to ja powiem, że nie bardzo sobie wyobrażam dalsze trwanie w związku np. gdyby to mnie dotyczyło. Gdyby ślubna się gdzieś na imprezie schlała i puściła z przystojnym ochroniarzem czy ratownikiem, a potem widziałbym autentyczne wyrzuty sumienia, tym bardziej, że gościa widziała po raz pierwszy w życiu, to może z czymś takim dałbym sobie radę i wybaczył. Oczywiście kontynuacja związku byłaby na innych zasadach, pani na krótkiej smyczy pod kontrolą, ewentualnie odwykówka alkoholowa, generalnie przez pierwsze lata żyłaby ze mną jak Arabem. Ale czegoś takiego jak wywinęła twoje, tego co powiedziała, tu już nie ma czego odbudowywać i wybaczać po prosty. Trzym się chłopie.

To czego on chce jest trzeciorzędne.On tu jest pasażerem.Stery są w innych rękach.Przy zdradzie najtrudniejsze jest to ,że zdradzony musi prawie zawsze postępować dokładnie odwrotnie do tego co zamierza.On jest cały czas na mentalnej smyczy.Nic się nie zmienia.A to ,że pańcia ciałem jest w "domu" nic nie znaczy.To obecnie żona -zombie.Horror klasy D się zrobił.

Minął więc miesiąc, Piotr i żonka dalej zapewne tworzą iluzję "idyllicznej" rodziny. Przyznam szczerze, nie wiem jakie znaczenie miało mieć to czy pójdzie do tego szamana, ale nawet tego nie jest w stanie zrobić. Często się zastanawiam jak to możliwe że Piotr nie czuje do siebie odrazy, że zezwala żeby takie "coś" chodziło po domu jak gdyby nigdy nic. Nie wiem jak niskie można mieć poczucie własnej wartości, żeby k***ę za żonę brać i jeszcze nic nie robić sobie z jej wyskoków. Prawdę powiedziawszy nie dziwię się, że jego żona się puszcza... Jak bym miał żonę, która siedzi cichutko pod miotłą, nie potrafi postawić na swoim i wziąć spraw w swoje ręce, nie mającą za grosz honoru i szacunku do siebie to prawdopodobnie nigdy by nie została moją żoną, albo ewentualnie jakbym był psycholem to też miałbym o niej takie zdanie albo też posuwałbym inne na boku. Piotr czasem ma przebłyski że coś jest nie tak ale zwykle tylko na chwilę i wtedy układa sobie "konsekwentny" plan działania który na widok żoneczki ze łzami lega szybko w niebycie. Żałosne, to nie jest mężczyzna.

No, to trochę Piotr, czarna d..., takie poddanie się temu co los przyniesie. O ile ma to służyć zebraniu sił po dość dramatycznym okresie w Twoim życiu to ok, jeżeli to ma być sposób na życie, to szkoda życia. Już wiesz, że nie wybaczysz? Żona nie widzi zmian w Tobie, czy taki przyjęła "sposób" odpowiadania na dziwne w sumie pytanie w tej sytuacji?
Kopanie leżącego z pewnością nie definiuje prawdziwego mężczyzny.

Fajnie, że wreszcie to dostrzegłeś..
Ona NAPRAWDĘ w to wierzy i tak myśli i to jest największa kicha w tym temacie, bo to oznacza, że ona mając takie podejście nie czuje żadnego impulsu by się starać.

Muszę Cię zmartwić, ale ludzie o mentalności "przechodzimy nad największym syfem do porządku dziennego" to ci sami od wielkiego różowego słonia w salonie. Prędzej będzie próbowała zrobić z Ciebie histeryka i niepoczytalnego wariata niż wyjdzie milimetr ze swojego poczucia komfortu tak, by Tobie było lepiej psychicznie.

Ale przede wszystkim tak po prostu objawia się wypalenie uczuciowe, gdzie kompletnie zwisa nam i powiewa samopoczucie partnera, chcemy tylko świętego spokoju i żyć dniem dzisiejszym - i to jest jej podejście moim zdaniem.

Ech... Żebyś sam wierzył w to co piszesz.

Jest takie powiedzenie, "krowa, która dużo muczy.." i to tyczy się nie tylko seksu, ale ogólnie działania - im więcej gadania i ostrzegania przed tym, co się zamierza zrobić, tym mniej samego działania. Dostrzegasz też taką zależność?

Zrób coś, a potem nam o tym opowiedz, dla odmiany.

Po prostu szkoda Cię chłopie, ale najwyraźniej taki typ zadufanej w sobie egoistki Cię w głębszych pokładach podświadomości podnieca.

Oj smutne to Piotrze wszystko.
Wydawało się że masz szanse żeby to wszystko jeszcze jakoś ułożyć a tu d....a.
Żona wróciła, ale teraz wyraźnie widać ze za szybko ją przyjąłes bo zabrakło  tu poniesienia konsekwencji przez nią, żeby poczuła co zrobiła.
Myślałeś że bedzie jak kiedyś w waszej rodzinie a okazało się że jej czyny i słowa tak bardzo zmieniły Ciebie, że Ty sam już nie jesteś w stanie wykrzesać z siebie entuzjamu dla tej idei waszej rodziny.
I jesteś znowu na rozdrożu, bo co byś nie postanowił co dalej to i tak bez ofiar się nie obejdzie.
Teraz jesteś nawet w gorszej sytuacji niz na początku bo to Ty będziesz odchodzącym, niby tym gorszym a tylko Ty bedziesz znał prawdę, ile Cię to kosztowało.
Oczywiście zaraz się odezwa Tu ci od ochrony majątków ale prawda jest taka że gdy w grę wchodzi miłość i rodzina to pieniądze gówno znaczą.
Faktycznie może ewentualny rozwód (nienawidzę tego słowa) jest jedynym sposobem aby Ona coś zrozumiała.
Ale może jest też jedyną szansą dla Ciebie, bo wierzysz w końcu że jeszcze znajdziesz szczęście więc jest jeszcze w Tobie wiara w ludzi mimo tego wszystkiego.

Masz prawo mieć swoje zdanie, nie neguję tego. Ale weź pod uwagę, że otaczający nas świat nie jest czarno - biały.
Jasne minął miesiąc więc mógłbym zafundować dzieciom kolejną gwałtowną rewolucję pt. ,, Wynocha z domu podła kobieto". Tylko pytam po co?
Co to zmieni w mojej sytuacji? Ja nie ubarwiam swojego życia, potrafię nazywać rzeczy po imieniu, ale zwolennikiem rewolucji nie jestem.
Żona nie spełniła moich oczekiwań co do jej postawy po powrocie, i ja się liczyłem z tym, że tak może być.
Nie oznacza to jednak tego, że ja to zaakceptowałem i się z tym pogodziłem.
Rzadziej tu teraz zaglądam i mniej piszę, ale nie oznacza to tego, że zamknąłem się w jakiejś skorupie i czekam na cud.
Zaczynam brać moje sprawy we własne ręce, i powoli realizuję mój plan który wstrząśnie życiem mojej żony jeszcze bardziej niż wywalenie jej z domu.
Niestety nie będę tu o tym pisał, bo nie widzę takiej potrzeby, natomiast uwierz mi, nie trzeba czasem działać gwałtownie aby osiągnąć jakiś cel. A przemyślane działanie daje czasem większy efekt niż burzliwa rewolucja.
I na koniec powiem Ci jeszcze jedno, nie sztuką jest wygrać wojnę niszcząc wszystko do okoła, sztuką jest odnieść zwycięstwo przy jak najmniejszych stratach.
Ktos tu kiedyś napisał, że jestem upartym człowiekiem i miał rację. Taki właśnie jestem, wyznaczam sobie cele i robię wszystko aby je osiągnąć.
Takim celem był powrót żony, takim celem było nie dopuszczenie do kontaktu dzieci z jej kochankiem i takim celem jest doprowadzenie do sytuacji w której ona będzie autentycznie żałowała tego co zrobiła.
Bo żal na pokaz nie jest mi do niczego potrzebny. Za złe uczynki należy ponieść konsekwencje i ona je poniesie.

Acha, czyli teraz APEL OTWARTY do żony - "Uważaj, Niewierna, bo wióry będą lecieli od teraz!!" Said , Pioter, str. 44. 
Zapisali?
To paczym dalej.

"powoli realizuję mój plan który wstrząśnie życiem mojej żony jeszcze bardziej niż wywalenie jej z domu."
Czyli co, kupiłeś maszynkę i ogolisz jej brwi jak będzie spała?

Wchodzisz na ścieżkę zemsty. Zamiast załatwić to sposób w na tyle zdrowy i czysty, na ile sytuacja pozwala, czyli jasne postawienie sytuacji i rozwód, Ty tkwisz przy żonie, ale zaczynasz tworzyć wokół siebie niezdrową atmosferę.
Na pozór, w codziennym życiu wszystko ok, ale:
- zranione uczucie, nieumiejętność odejścia, nienawiść do niej za to co zrobiła, niechęć do siebie za słabość
- miłość pomieszana z nienawiścią
- drobne lub mniej drobne akty zemsty, przeplatające codzienność, która przecież jest w sumie ok.
Taki w sumie ładnie wykończony dom, z którego szczelin sączy się trucizna, a ściany, kiedy przyłożyć rękę, pulsują nerwowym rytmem.
Jak zamierzasz wychować w tej atmosferze dzieci, tak, żeby dać im poczucie bezpieczeństwa? Możesz sobie wmawiać, że dzieci to nie będzie dotyczyć. Będzie. Na myśl, że mogłabym być dzieckiem wychowywanym w takim domu, skóra mi cierpnie.

a ja powiem tylko że chciałabym żeby ktoś mnie tak kochał...i szkoda że nie docenia tego co miała. Daj sobie spokój , jest tak perfidna że nie warto. ok, jednorazowy błąd, no może można wybaczyć, ale takie zachowanie...? Mąż jej nie pasuje, no ok, zdarza się, ale dzieci zostawić? no nie, tego nie umiem zrozumieć

Nie układa się wcale.
Jestem po powaznej rozmowie z zona, wczoraj wieczorem.
Powiedzialem jej, ze nie widze naszego małżeństwa w takiej formie jak teraz. Oddalilem sie od niej bardzo, nie zalezy mi juz tak jak wczesniej. Oświadczyłem, że nie chce żyć z taka kobieta jak ona i chce rozwodu.
Nie potrafię zapomniec tego co zrobila, a ona wcale mi w tym nie pomaga.
Po co mamy sie ze soba wzajemnie meczyc.
Ona jak uslyszala, ze chce rozwodu, to zaczela mowic, ze nie chce tego, ze zalezy jej na tym, aby dzieci mialy pelna rodzine, zebysmy byli dalej razem ze wzgledu na synow.
Teraz jej zalezy, ale wczesniej jakos o tym nie myslala.
Widzi, ze sie zmienilem, ze nie poswiecam jej tyle czasu co kiedys, ze stalem sie chlodny emocjonalnie w stosunku do niej.
Nie ma we mnie juz tej czulosci i zainteresowania jej osoba. Praktycznie zyjemy obok siebie a nie ze soba.
Jestem dzis tak podminowany, ze najchetniej spakowalbym sie i wyprowadzil z domu, ale nie moge tego zrobic ze wzgledu na synow.
Jednym slowem wszystko jest nie tak jak chcialem i zmierza do rowalenia z wielkim hukiem.
Milego dnia wszystkim zycze.

Wiesz co, jedno to że Ona się może rzeczywiście nie stara.
Może nie pokazuje Ci ze zależy jej na rodzinie, że wróciła nie ze strachu o swoj los a dlatego ze zależało jej na Tobie.
Ja nie wiem jak taka osoba powinna się zachowywać po powrocie, ale jeśli Ty liczyles na "gorący" wybuch uczuć, roolercoster w sypialni, wyjadanie sobie z dziubkow czyli tak jak pewnie zachowywala się gdy była z kochankiem to zawiodles się.  I powinieneś jej to wyraźnie powiedzieć.
Że oczekujesz kobiety która udowodni Ci że Cie kocha, że jak szalona będzie zachowywać również z Tobą, że rozumie że to Tobie jest trudniej w tej sytuacji.
Z drugiej strony wiem że pewnie ciężko jest Ci pozbyć sie pewnej sztywności, dystansu do niej, ja to rozumiem.
Ale może trudno, rzuć się na głęboką wodę,  puść to wszystko na żywioł i pokaż że Ty tez kochasz, ze Ci zależy.
Nie ważne co się stanie, bo co ona Ci może jeszcze ewentualnie zrobić?  Złamie Ci znowu serce? Wolne żarty, ciebie juz to tak nie ruszy, a będziesz mógł sobie ew. powiedzieć że zrobiłeś wszystko żeby tworzyć z ta kobietą związek, normalną rodzine.
Puść wodze fantazji, chcesz iść na spacer z nią, to bierz ją i idź,  chcesz zjeść kolacje na dachu wieżowca to zabierz ją,  chcesz ja zerznąć to ja zerznij itd.
Bo z rozmów z kobietami wynika jedno, że inicjatywa i decyzyjnosc musi wychodzić od Ciebie, inaczej nic się zmieni w jej postrzeganiu Ciebie.
Zrób wszystko żeby pozniej nie pluć sobie w brodę.

Iwonko ze swoim postem trafilas idealnie.
Czytajac to co napisalas i opis mojej zony mialem wrazenie, ze znasz ja osobiscie.
Jest dokladnie tak jak napisalas. Wczoraj to znow uslyszalem.
Ja mam byc wyrozumialy, niczego nie zadac i nic nie oczekiwac, bo jej jest ciezko i ciagle o nim mysli.
Powiedzialem jej, ze w takim razie niech do niego wraca a mi d..y nie zawraca.
Jej stwierdzenie, ze przeciez to tylko mysli, bo kontaktu z nim nie ma i nie chce miec, to jakas kpina w jej wykonaniu.
Ja mam byc szczesliwy samym faktem jej obecnosci.
Ma pecha tym razem, bo mi na jej obecnosci juz nie zalezy.
Powiedzialem jej wczoraj, ze faktycznie tak jak radzil mi After, powinienem pojsc do pajaca i kupic mu pozadna whisky w podziekowaniu za otwarcie mi oczu kim ona tak naprawde jest.
Mowilem jej, ze nie rozumiem jak mozna uslyszec, ze jest sie dziwka i k...a z ust jego corki, a mezowi powiedziec, ze ma sie fagasa w glowie caly czas. Powiedzialem ze widocznie to lubi, skoro jej to nie odrzuca od niego.
Widzialem wczoraj pewien strach i zwatpienie w jej oczach, gdy uslyszala, ze nie chce z nia dalej zyc i chce rozwodu.
Dzisiaj rano potrafila nawet rano zadzwonic i zainteresowac sie, czy odwiozlem dzieci do szkoly, bo przez ostatnie dwa tygodnie nawet to jej nie interesowalo, twierdzila, ze nie miala czasu, zeby na minute zadzwonic i zapytac, ale na pogaduszki z bratowa czas miala.

Ale chyba nie rozumie, badz nie chce tego zrozumiec.
A mnie to wszystko coraz bardziej lotto

Piotrze, czy masz już wyznaczony termin sprawy rozwodowej, bo z tego co wyczytałam, to pozwu nie wycofałeś?
Jeśli nie, to doprowadź do spawy sadowej, bo Twoja zona myśli, że dalej żartujesz i że to chwilowa sytuacja..
Może to ją otrzeźwi..

Cześć Piotr.
Pamiętasz, jak pisałem, że w jej głowie będziesz długo przegrywał z kochankiem?
No i co- pomyliłem się?
Zabrałeś się po swojemu, całkowicie od dupy strony, to masz to przed czym wszyscy Ciebie ostrzegali. Jeśli miałeś do tej pory jakiekolwiek złudzenia, nadzieję- pora wreszcie zobaczyć świat takim jakim jest naprawdę. Pora przestać udawać ślepca.
Ile masz zamiar jeszcze czekać i na co?
Jesteś tutaj, na tym portalu od lutego a w zasadzie, poza tym, że lafirynda jest w domu, znajdujesz się w tym samym miejscu.
Straciłeś swój cenny czas, straciłeś zdrowie i nerwy- a tego nikt Tobie nie zwróci,
A efekty Twojego postępowania wzbudzają tylko mój uśmiech politowania bo kompletnie nic z tego co pisałem do Ciebie nie dotarło.
Noż kuźwa, jak tak można nie szanować Piotrze siebie i tolerować z jej strony kompletny brak szacunku?
No skoro jej tak ciężko, to przeproś panią za to, że masz czelność jej cokolwiek wypominać. Całuj jej szlachetne stopy, bo łaskawie przecież wróciła.
Przecież widzę to ja, widzą inni, że ona ma w dupie Ciebie, Twoje uczucia. A zależy jej wyłącznie na utrzymaniu jej dotychczasowego status quo, którego będzie bronić za wszelką cenę, grając na przeczekanie. Ale to nie kto inny, jak Ty sam jej na to pozwoliłeś

Trzeba być naprawdę kompletnym ślepcem, aby tak długo nie widzieć, że jesteś wyłącznie bankomatem i jedynym gwarantem jej pozycji i wygodnego życia.

Takie słowa adresowane do Ciebie dla niej powinny oznaczać definytywny koniec i powinna być NATYCHMIAST spakowana!

Nie ma się co oszukiwać, czarować i zaklinać rzeczywistości. To koniec!
Masz do czynienia z wyrachowaną, cyniczną kobietą. Im szybciej ją wykopiesz ze swojego życia, tym lepiej dla Ciebie

Zdeptano Cię, ktoś zadecydował za Ciebie o Twoim najbardziej intymnym obszarze jakim są Twoje własne emocje, cierpienie, poczucie własnej wartości.
Ale Ty pozwalasz, że ten ktoś nadal o tym decyduje. Niczym pasożyt żeruje i karmi się Twoim uczuciem.
Musisz sobie uświadomić,a przede wszystkim tej lafiryndzie, że teraz już nic nie musisz.
Bo teraz nie masz żadnego obowiązku by ten ciężar, jaki wrzuciła na Twoje plecy wlec na sobie.
Zadecydowano za Ciebie.
Teraz musisz zadecydować Ty i to tylko i wyłącznie o sobie.
Zawsze lepiej późno niż wcale.
Nie zgadzaj się, by ktoś decydował za Ciebie, by bawił się Tobą. Rozważ tę jakże nieatrakcyjną myśl w zestawieniu z tym, że tam na zewnątrz tego duszącego kokonu splecionego z cierpienia, z pytań, na które nawet jesli, co i tak wątpliwe, ktoś Ci odpowie to i tak skłamie,
Że tam na zewnątrz jest wielki świat, w którym możesz dosłownie wszystko, w którym są jeszcze cudowni ludzie, w którym nie ma miejsca na poświęcanie się i cierpienie w imię złudzeń.
Rozważ, ustaw się w obu kontekstach i wreszcie podejmij decyzję.
Jesteś jedynym, który to może zrobić.
Ona zachowuje się wręcz szablonowo, typowo dla wszystkich qrewien i qrewiczów....
Nasrała na środku pokoju, czuć fetor ale od razu postawa zbitej sarenki....
I czekanie,
A może kupa, której narobiła przestanie śmierdzieć. Lub Ty, co by było jej na rękę, do tego fetoru się przyzwyczaisz.
Nie przestanie śmierdzieć nigdy Piotr! Bo ten fetor już zostanie przy niej na zawsze.
A posprzątać ten burdel jakiego narobiła musisz niestety TY. Bo ona w życiu tego nie zrobi!
Chłopaku, po uj się męczyć z kimś, kto ostentacyjnie demonstruje, na czym( to widać) i na kim tak naprawdę jej zależy.

Pozdawiam
After

Dziewan chyba coś Ci się pomyliło.
Jak się kocha to się nie zdradza, to nie zostawia się dzieci oraz męża i rozkłada nogi kochankowi.
Żona Piotra już go dawno nie kocha.
A gadanie, że wróciła po to aby rodzina była w komplecie to jest pieprzenie kotka za pomocą młotka.
Teraz to Piotr tworzy dzieciom życiowy horror.
Dzieci wbrew pozorom są świetnym psychologami i dla nich życie gdzie rodzice są obok siebie a nie ze sobą jest dramatem. Skąd wezmą przykład żeby dawać miłość, żeby okazywać sobie szacunek, żeby sobie wzajemnie pomagać etc. Czy teraz mają dobre wzorce?
Nie nie mają.
Skoro mama ich jest w domu to czy są szczęśliwe to niech Piotr sam sobie odpowie.
Ponadto chyba sam Piotr nie zdaje sobie sprawy co go czeka i dopóki nie wyjdzie z to szykuje sobie piekło na ziemii.

Wiecie czytalem wasze wszystkie dzisiejsze wpisy i powiem, ze wszyscy macie racje, mieliscie ja wczesniej, ale ja mosialem sprobowac.
Teraz wiem, ze nie bylo warto, ale bede mial czyste sumienie, ze probowalem, ze chcialem, ale ktos to wszystko zmarnowal.

Tak nie chce.
Wiecie co, dzis wieczorem, w sumie moze z godzine temu, wlaczylem na TV ytube, a ona do mnie, zebym jej puscil ,,Żółte tulipany", bo w radiu slyszala, puscilem jej i powiedzialem, ze jutro takie dostanie.
Ona albo jest taka glupia, albo taka udaje, ze nie widzi tego co sie dzieje miedzy nami.
Eh szkoda po prostu gadac na ten temat.