Ratować żonę z toksycznej miłości czy sobie odpuścić? - Netkobiety.pl

TAK. dokładnie

Czasami to właśnie najlepsze wyjście.

Wyjaśnijmy to na prostym przykładzie: Jeśli pewnego dnia dowiadujesz się, że masz raka, a informację przyjmujesz ze stanem umysłu zafiksowanym totalnie na chęci kontroli sytuacji, to jak chcesz się poddać leczeniu? Skoro sama nie wiesz kompletnie co robić, bo nie jesteś lekarzem i masz prawo nie znać się na medycynie, a jednocześnie blokując się na pomoc, bo sama wprawdzie nic nie wiesz, ale silne poczucie kontroli blokuje Cię mentalnie i w rezultacie odbierasz sobie prawo do symbolicznego "poddania się" i tym samym otwarcia na inne rozwiązania, pomoc od specjalistów, być może ratującą Ci życie?

Tak samo jest ze wszystkimi największymi dylematami w życiu - odpowiedzi przychodzą wtedy, kiedy potrafimy odpuścić zupełnie obsesyjne koncentrowanie się na problemie i próbach jego rozwiązania, przyznając sobie tym samym prawo do niewiedzy co robić i nie wstydząc się tego.

Autor podświadomie bardzo wstydzi się, że doszło do takiej sytuacji i obwinia się za to - oczywiście świadomie twierdzi, że nie czuje się winny (no, może odrobinkę) i dlatego przyjał najgorsza opcję na rozwiązanie sytuacji - czyli wywarł na sobie ogromną presję by problem "ogarnąć", tylko że narazie popełnia błąd za błędem, ale dla niego lepsze takie działanie - jak dziecko we mgle, niż chwila refleksji, bo to by oznaczało w jego rozumieniu zaprzepaszczenie szansy na zejście z żoną.
Jest dokładnie odwrotnie.

Wszystkie warunki które wcześniej okresliles oczywiście zaistnialy.
Przecież jesteś konsekwentnym facetem, a nie choragiewką które można wycierać podlogi

albo po prostu oświadczyła, że się wprowadza ...

ten fragment wg mnie jest zbędny.

Dziewan, Nie demonizujmy, bo ....generalnie koleżanka ma rację.... lecz nazbyt brawurowo aplikuje swoje odczucia, wylewając przy okazji ogromną ilość żółci.

Przeciez "powrot" jest mozliwy ale chocby na zasadach zawartych w temacie niemaglupiej, gdzie nawet wyjazd, wyjscie jest razem, gdzie jest 100% deklaracji walki o malzenstwo i poswiecenia sie dla malzonka, jest zal i autorefleksja z obu stron. W tym temacie nie ma nawet pelnej autorefleksji z jednej strony. Kolejny watek z typu "kamienie rzucane na szaniec".

Pisalem tez o wzorcach, decyzyjnosci, ojca, matki...

Witam. Maniek co uważasz za pełną autorefleksje. Żona mnie wczoraj wielokrotnie przepraszała, mówiła, że żałuje tego co zrobiła, że nie powinna do tego dopuścić. Rozumie, że skrzywdziła wiele osób. Czeka nas w najbliższyvweekend bardzo ciężka rozmowa, uprzedziłem ją, że ma mi odpowiedzieć na wszystkie moje pytania, bez żadnego owijania w bawełnę i lawirowania. Ja mam prawo pytać, a ona ma obowiązek mi na wszystko odpowiedzieć, tak aby po tej rozmowie nie było żadnych nie wyjaśnionych spraw. Zmieniła wczoraj nr telefonu, stara kartę przy mnie zniszczyla. Widzę, że inaczej sie zachowuje. Moje warunki które wcześniej podawałem, będą po kolei egzekwowane, tu nie będzie zmiłuj. To, że jest w domu nie oznacza, że o wszystkim zapomniałem i wybaczyłem, do tego droga daleka. I wcale nie jest powiedziane, że tak się stanie. A co do konsekwencji, lub ich braku, chyba co poniektórzy nie zaówarzają, że ona już poniosła spore konsekwencje swojego postępowania, bo czymże jest jej wykluczenie z najbliższej rodziny, z kontaktów ze znajomymi, negatywna opinia ze szkoly, która dzis odebralem. Ona przez dlugi czas, jak nie do konca życia bedzie musiala życ z latka niewiernej zony, ktora dla kochanka zostawila dzieci.

We wszystkim ważne jest pytanie: czego chce, dlaczego?

No tak, ale jesli Ona Cie nie kocha to z tej maki chleba i tak nie bedzie w dluzszej perspektywie. Widzisz, w momencie zdrady tej milosci raczej nie ma (chyba ze jest to poligamista, ale to realnie niewielki odsetek ludzi). Pokochac trzeba od nowa, a na to potrzeba czasu. Nie twierdze ze to nie jest mozliwe, ale ta nowa milosc, def. poczatek nowego-starego zwiazku oraz nowe relacje, oparte na innych zasadach. To jakbyscie sie spotkali od nowa i tak to powinienes widziec. Jesli tylko cokolwiek wroci do starego, to mozesz zegnac sie z tym, ze bedzie to "prawdziwy" zwiazek. Byc moze wobec wzorcow ktore miala zona, Ona bardzo chce pokochac. Moze (ale nie musi, to pokaze czas 2-4 lata) szukac odpowiedzi tylko w waszym malzenstwie. Starac sie rozumiec siebie, dzieci i Ciebie. Powinnac jednak widziec nie tyle co Twoje wyrzuty ale Twoje cierpienie. Powinna w koncu wzbudzic zal w sobie. Ale czy bedzie tak jak byc powinno, to nie mam pojecia.

Piotrze,

Wiele obelg zniosłeś po swojej decyzji i nie dziw się im, ponieważ wiele z tych osób zostało skrzywdzonych i nie wierzy, że po czymś takim może się udać.
Moje doświadczenia są inne.
Wiele odwagi wymagać będzie od Ciebie stanąć przed rodziną znajomymi na żywo i powiedzieć im, tak wiem jestem rogaczem, ale wybaczam i próbujemy raz jeszcze. Na taką odwagę stać tylko prawdziwego mężczyznę..
Nie wiem, czy Wam się uda, to zależy głównie od Twojej żony, ale trzymam za Was kciuki i pragnę abyście byli na tym forum przykładem, że da się razem żyć szczęśliwie po zdradzie kobiety :-)
Powodzenia i masz jaja :-)

Fatalnie się stało, że nie "wytrzymała" z kochankiem do pierwszej rozprawy rozwodowej z orzeczeniem o jej wyłącznej winie i przydzieleniem opieki nad dziećmi - i mieszkania Tobie.

Teraz gdy ten come back nie wyjdzie....

[A nie wyjdzie bo:
-kocha tamtego
- i tak skontaktuje się gdy będzie chciała, gwarantuję, że jego adres , nr telefonu i GG będą ostatnimi rzeczami jaki zapomni w życiu
-jak nie tamten - będzie następny - nie przeszła psychoterapii, nie zwiększyłą jej się liczba komórek mózgowych, nie ma empatii nie będzie chciała pracować nad sobą - jej charakter się nie zmienił
- nawet jak pójdziecie na terapię - pierwsze kilka sesji z psychoterapeutą i ON BĘDZIE WIDZIAŁ TO SAMO CO MY - i powie wam o tym - nie będzie chciała tego kontynuować
-nie szanuje cię za to co zrobiłeś ani za nic innego - traktuje to jako objaw słabości, widzi w tym najwyżej możliwość finansowego wykorzystania ciebie
- robi to aby nie odrzuciło jej otoczenie zatem WBREW SOBIE i nie z wewnętrznej potrzeby, tylko przygnieciona pogardą, niechęcią, odrzuceniem rodziny i waszych wspólnych znajomych
- itd. nie chce mi się pisać o tym co tu powtarzano]

.... więc gdy to nie wyjdzie - bo zaczną się z jej strony zachowania prowokujące agresję: unikanie seksu (nie od razu jak słusznie pisze Elle),na początku może strzeli sobie nawet dziecko(włąszcza jeśli to wariant poniżej), wieczne niezadowolenie (za dużo pracujesz, za mało pracujesz, za dużo wydajesz na siebie-nie dbasz o siebie - patrz listę, którą kiedyś zrobił tu After). No i przecież OGRANICZASZ ją, śledzisz, jesteś zazdrosny, nastawiasz dzieci (pal diabli że same się nastawiły bo nie są ślepe), nie wyrączasz jej - albo nie dajesz jej nic zdecydować, dajesz za mało na dom (choć 99% populacji daje mniej) itp.
Więc po kilku miesiącach takich gierek - będzie już mogła się rozwodzić za winą OBUSTRONNA. Jeśli będzie sprytna - z Twojej winy - myślisz że żartuję?

Jeśli będziesz się upierał wrzucę link do bloga faceta z którego zrobiono pedofila /przemocowca i stracił opiekę nad dzieckiem. ;-)

A nawet jeśli nie - i rzeczywiście nie przygotowuje gruntu pod rozwód?

Można żyć w małżeństwie z osobą która cię nie kocha i ma w D.... ale to marna satysfakcja. Każdy dzień - dzień Twojego życia, którego nikt ci nie zwróci i nie cofnie do punktu zero będzie dniem straconym. Każdy miesiąc... każdy kolejny rok... upływające w wiecznym przygnębieniu, braku pozytywnej "iskry" jaką daje obecność kochającej osoby... Jeśli kochała innego tak bardzo jak piszesz to już nie kocha ciebie - nawet gdy tamten "jej przejdzie" nie oznacza że wróci miłość do ciebie. To tak nie działa. Z pierwszym pocałunkiem była już gdzie indziej...
Bardzo mi przykro, że zgotowałeś sobie taki smutny los bo wbudziłeś wiele mojej sympatii :-(

Konsekwetne postepowanie na podstawie podjetej decyzji czy skutki wyborow? A tak na marginesie zeby byla konsekwnecja decyzji to musi ta decyzja najpierw zapasc.

A ja Piotrze bez zbędnych spekulacji, bez książkowych regułek, bez oceniania Twoich decyzji.
Wszystko już zostało powiedziane, nawet nieco ponad,  reszta w Twoich rękach.
Powiem wyłącznie ze swojego doświadczenia.
Ja nie odeszłam do kochanka. Jak tylko mąż wyprowdził się z domu, bardzo szybko mózg powrócił na właściwe miejsce.
Rozpoczął się monotonny proces naprawy naszego związku.
I nie, to nie było na zasadzie: okey droga żonko, widzę że zrozumiałaś swoje błędy, wprowadzam się do ciebie na nowo...zobaczymy jak będzie, bo dzieci, bo ty i ja(nie zrozumiałabym wtedy nic....cieszyłabym, że się udało. Ale czy poniosła konsekwencje, odczuła rozmiar krzywd? Nie. W życiu. To tak nie działa).
Długo nie wiedzieliśmy co między nami będzie i jak....nie było mowy o powrocie ot tak...ba, bałabym się Go o to nawet zapytać, bo to ja Go skrzywdziłam i to miała być Jego decyzja, nie moja- niewiernej żony, która szukając własnego "szczęścia", zapomniała o tym, co najważniejsze.
Mnóstwo rozmów, mnóstwo złych chwil, wątpliwości i oczekiwań. I wiesz, udało się.
Nie zapomnę dnia w którym mąż powiedział, że chce spóbować.
Postawił jednak jeden warunek....jeśli cokolwiek kiedykolwiek wzbudzi Jego podejrzenia, więcej szans nie będzie.
Uczyliśmy się siebie na nowo i było dobrze. Było lepiej.
Widzisz, tylko z nami-kłamcami i zdadzaczami tak bywa, że gdzieś tam pozostawiamy niedomkniętą furtkę.
Tą moją było zatajenie bardzo ważnego faktu, choć wszystko miało/powinno opierać się na szczerości i uczciwości (zrobiłam to w dobrej wierze, nie chciałam Go bardziej ranić wiedząc jednocześnie, że jest facetem, z którym chcę spędzić resztę życia. On sam zresztą wiedział, że się mocno zmieniłam. Obiecałam jednak szczerość, zatem czy tak do końca??)
Fakt wypłynął. Mąż dotrzymał słowa.
Nie jesteśmy razem już od jakiegoś czasu.
Jak jest?
Ano nijak...ale wiem że to najlepsza, z możliwych dla Niego, decyzja. Czy będąc ze mną, nawet dla dobra dzieci, byłby szczęśliwy? Nie byłby....czy dzieci byłyby szczęśliwe? Wątpię.
Czy ja bym była? Nie. Bo już nie jestem wstrętną egoistką i sprawiałoby mi ból patrzenie na Niego z myślą, że może właśnie teraz nie dają mu spokoju TE myśli.
Ma to się jakoś do Twojej żony?

Dobry wieczór

Witaj Piotr

Ten jej tekst położył mnie całkowicie.
Życzę Tobie(nie Wam, nie jej ale wyłącznie Tobie) powodzenia, szerokości i jak najlepiej..

Naprawdę podziwiam Twój sposób myślenia, tok rozumowania i postępowania.
Bo widzę, że  kompletnie nic, a nic nie zrozumiałeś z tego co pisałem ja i co pisali inni
Sorki ale zabrałeś się za temat całkowicie od dupy strony!

Po pierwsze..
Nikt nie jest niczyją własnością, szanowny Panie Piotrze...
I nie masz do czynienia ani z pozbawioną mózgu istotą, ani z małym dzieckiem.
A tak ją cały czas traktujesz, co bardzo wyraźnie widać w tym co piszesz i jak szukasz dla niej alibi, jakiegoś usprawiedliwienia..
Gówno prawda,
Ona jest i byłą w pełni świadoma tego co robiła i robi!
Jest wyrachowana, pozbawiona jakiejkolwiek empatii dorosłą kobietą. Pamiętasz, jak pisałem, że zdrajca to tchórz?
Ona jest tego tylko potwierdzeniem. To co od razu się rzuca w oczy.
Ona nie wróciła do Ciebie lecz wynika to z najzwyklejszej kalkulacji, pod wpływem nacisków i strachu przed ostracyzmem, ale na pewno nie było to jej świadomym wyborem spowodowanym poczuciem winy!
Pamiętasz, jak pisałem, że to kobieta i zawsze chce mieć sytuację pod kontrolą?
Właśnie Ty jej na to pozwalałeś, dając możliwość niemal stałego kontaktu z Tobą i pozwalając jej na powrót nie na kolanach lecz z podniesioną głową.

Po drugie, do miłości nikogo się nie zmusi, a Ty to chcesz osiągnąć,..
To, że Ty ją kochasz, a właściwiej będzie: kochasz jej obraz sprzed zdrady, w tym momencie nie ma najmniejszego znaczenia.
Tej kobiety już nie ma i nigdy już nie będzie.. To już jest zupełnie inna osoba. O tamtej zapomnij jak najszybciej i zacznij widzieć jej prawdziwe oblicze.

Nie da się Piotr kochać za dwoje,
Nie da się samemu zbudować nowego związku ..
A z nią, możesz mi wierzyć i być tego pewnym, cały ciężar spadnie na Ciebie.
To już pokazujesz wyraźnie, twierdząc, wręcz składasz jej deklaracje, że odbędzie jedna rozmowa i nie będziesz już nigdy do tego wracał?
Idziesz dokładnie takim tokiem rozumowania, jaki jest  jej na rękę!
Bo o to właśnie wszystkim qrewnom zawsze chodzi..
Abyś się zamknął i do tego nie wracał. Bo one chcą mieć święty spokój?
Zamiatasz sprawę chłopaku pod dywan?
Postępuj tak dalej, a powtórkę masz jak w banku!

Masz do czynienia z kobietą, która odpłynęła, która oświadcza Tobie że Ciebie nie kocha, że kochanek tkwi w jej głowie
Przecież to  nie ja powiedziałem Tobie w oczy tylko nie kto inny jak ona
Dlatego napisałem, że przegrałeś jako mężczyzna, jako mąż
Dlatego przegrałeś swoje życie.

Choćbyś na rzęsach tańczył, nie wymażesz z jej głowy ani tego zajebistego seksu, jaki miała z kochankiem, ani tych wszystkich czułych słów jakie do niej mówił, ani też tych wszystkich dni, jakie z nim spędziła..
Każda chwila, seks z nią zarówno w jej, jak i Twojej głowie, to będzie zawsze rywalizacja z kochankiem, ciągłe porównywanie Ciebie z nim.
I będziesz tą rywalizację jeszcze długo przegrywać...

Dopiero dotrze jeszcze do Ciebie to co się tak naprawdę stało...
A tego, że dotrze możesz być pewien...
Co gorsza, ponieważ nie dałeś sobie czasu na chłodną analizę, odcinając ją od kontaktu z Tobą, dotrze to do Ciebie z podwójną siłą...
Póki co nadal jesteś jeszcze w szoku i widać wyraźnie, że akurat logiczne myślenie kompletnie u Ciebie nie funkcjonuje.
Nie dociera do Ciebie i nie potrafisz lub nie chcesz zobaczyć tego spustoszenia jakiego ona dokonała....
Twierdzisz, że poniosła konsekwencje? Nie gadaj tutaj takich głupot!
Bo ja twierdzę, że ona na razie nie poniosła  żadnych...
To co Ty nazywasz konsekwencjami, akurat ona tak jak miała wcześniej w dupie, tak nadal ma....
Może tego nie kumasz, ale to co napisałeś:

. Dotyczy nie jej jak mysłisz, lecz wyłącznie Ciebie.
To Ty będziesz musiał się zmierzyć z łatką rogacza i łosia, który ma za żonę kobitę, która pod wpływem byle bajeru udostępnia swoje krocze,
To Twoje dzieci będą się musiały zmierzyć z tym, że inne będą jej palcami wytykać, że mają  taką matkę, która bezkarnie przyprawia rogi ich ojcu,
Nie twierdź, że wiesz, z czym się przyjdzie Tobie zmierzyć....  Bo uwierz mi, naprawdę nie wiesz o czym mówisz.

Wierzysz w to co ona teraz mówi, jak to bardzo żałuje, że zrozumiała, ile krzywdy wyrządziła?
To wierz sobie dalej w jej słowa! Bo wierzyć zdrajcy to już nie naiwność.
To wręcz głupota!
To, że zmieniła numer telefonu, że zniszczyła przy Tobie kartę SIM nie znaczy dosłownie nic.
Zdrajcy uczą się bardzo szybko i są mistrzami logistyki. Absolutnie nie wierzę, że ona się z nim nie skontaktuje?
Już raz postawiłeś ultimatum. I co ?

Nadejdzie jednak ten dzień, gdy staniesz przed  lustrem..
I zadasz sobie najważniejsze pytania swojego życia...
Kurwa. co Ty robisz ze sobą człowieku? Dla kogo to poświęcenie?
Za czym i za kim Ty tak tęskniłeś?
Za tym co było?  Przecież tego już nie ma i nigdy nie wróci!
Za kimś, kogo już nie ma?
To przecież bez sensu!
Jaki przykład dajesz swoim synom jako ojciec, facet.. Jako mężczyzna...
Że można napluć mi w twarz, a ja w imię wzniosłych idei będę udawać, że to pada deszcz?
Jak chcesz nauczyć tego małego człowieka jednego z drugim szacunku do siebie, skoro sam się nie szanujesz?
Tylko może się okazać, że tak jak pisałem, będzie już dla Ciebie za późno

Piotr,
Naiwna wiara, upór tylko dlatego, aby coś udowodnić to nie oznaka męskości ani mądrości... 
Wręcz odwrotnie?
Oznaką mądrości zawsze jest umiejętność uczenia się na cudzych błędach, a nie uczenie się na swoich...

Niestety, bardzo znikoma ilość ludzi wierzy  i stosuje się do rad napisanych na portalu.
Większość mając świadomość, do czego to może doprowadzić i tak podąża swoją ścieżką.
Po prostu do pewnych decyzji każdy musi dojrzeć sam a jego wiara jest przeogromna.
Popełnia się przez to całe mnóstwo dziwacznych błędów. Rozum krzyczy jednak NIE ale serce i tak ściska.

Dopiero po pewnym czasie, kiedy stajemy się cieniem samego siebie, wypruci z emocji, dociera do nas prawdziwy obraz tego, co się stało .
Dobrze kiedy będzie to parę miesięcy i jest jeszcze odrobina siły i silnej woli aby odejść,
Gorzej jest, gdy przyzwyczaimy się do sytuacji, pogrążamy się coraz bardziej i trwa to latami.
Wtedy zmiany w naszej psychice zachodzą na tyle ogromne, że później mało realna jest szansa na normalne życie.
90 % ludzi i tak chce pożywić się jeszcze tą odrobiną nadziei.
Ale jedno jest pewne- trzeba wszelkimi sposobami się starać oddzielić serce od rozumu.

Tłumaczy się, wybiela zdrajców, bo przecież jest akurat ona/on jest inna/y, tylko się pogubił/a
I obojętnie co by się stało, to wiąże nas przecież miłość.
Jakież to piękne i romantyczne ?..
Ale  tak naprawdę podświadomie przecież doskonale wiesz, że to jest czysty absurd!
Bo to co robiła temu całkowicie przeczy!

Jednak serce, ta odrobina nadziei wmawiają nam że jest inaczej.
Po prostu chcemy w to wierzyć, więc oszukujemy samych siebie.

To, że Twój związek Piotr to fikcja i nic z tego nie będzie to fakt oczywisty.
A ci co twierdzą inaczej, raczej są niepoprawnymi optymistami niż realistami.

Więc masz do wyboru:
Godzisz się z tym, co się stało i będziesz żył wyłącznie w układzie jaki ona zaproponowała ale tak naprawdę bez miłości, bo są dzieci- a na to się zanosi?
Albo odchodzisz i układasz sobie życie na nowo, z dala od qurewny

Jak uda się Tobie z tej jajecznicy, jaką z zrobiła z Twoich, z powrotem zrobić jajka i znajdą się na swoim miejscu, wtedy może to zrozumiesz?

Chcesz aby ona zaczęła walczyć o Ciebie, o otrzymanie szansy?
To zafunduj jej potężny wstrząs,
Musisz jej dostarczyć taką dawkę adrenaliny, że poczuje naprawdę, realnie, że jej się grunt pod nogami usunął i straciła dosłownie wszystko.
To nie mogą być słowa bez pokrycia, kolejno przesuwane granicę jak było do tej pory, tylko realne, konsekwentne działania z Twojej strony.   
Musisz dosłownie ją przeczołgać po podłodze tak, aby na samo wspomnienie kochanka żygała jak kotka. Trzeba jej zafundować tak potężną huśtawkę emocjonalną, aby zrozumiała co zrobiła i że w każdej chwili straci osobę która mocno ją kochała.

A pierwszymi, prawdziwymi dla niej konsekwencjami tego co zrobiła Tobie i dzieciom są:
Zgadza się na całkowitą rozdzielczość majątkową i niekorzystny dla niej podział majątku
Bierze bezdyskusyjnie winę na siebie i zgadza się rozwód z wyłącznej jej winy?
Jeśli chcesz uniknąć powtórki, to niestety wbrew sobie musisz być w swoim postępowaniu konsekwentnym( nie tak jak było do tej pory) i bezwzględnym..

I na koniec..
W pewien szczególny sposób Ciebie podziwiam, bo zbudowałeś sobie jakąś dziwną konstrukcję myślową i próbujesz wbrew oczywistym faktom, wcisnąć to innym
Usiłujesz przekonać siebie i wszystkich dookoła, że z rogami Ci do twarzy i że czyni Cię to w pewien sposób lepszym. Oszukuj się dalej, mnie nie oszukasz
Najzwyczajniej w świecie nie dałeś sobie rady z tą sytuacją jaka Cię spotkała. Ona Ciebie po prostu przerosła.
Nie ma naprawdę w tym nic czego można by się wstydzić poza Twoim głupim uporem.
Bo musisz  zrozumieć jedno,
Danie szansy to luksus.
Ale trzeba mieć i siłę, i władzę, żeby go wyegzekwować i żeby przyniósł efekty.
Paradoks polega na tym, że aby wybaczyć trzeba być w pełni gotowym, by umieć nie wybaczyć i w każdej chwili wykopać za drzwi.
Jesteś na to gotowy?
Chyba nie.
Bo taką gotowość buduje się latami.

Czy jest jakaś granica tego braku szacunku, braku miłości do siebie,  którą ona może przekroczyć i  jesteś w stanie powiedzieć sobie "dość"?

Przyjdzie może jednak taka chwila, gdy stwierdzisz, że wszystko się skończyło.
Dopiero wtedy będzie to  początek Twojego nowego życia.

Miłego wieczoru życzę

Dobry wieczór.
Chyba trzeba potraktować to co się teraz u Piotra "dzieje" jako coś, co On MUSI przejść.
Tak jak Wielu z tu piszących (skoro Wielu to "przeszło", to PO COŚ przeszło... Piotr też znajdzie swoje "pocoś").
I tyle.
Cokolwiek się jeszcze do/na/wy-pisze to i tak Pani żona już tam jest. Mieszka, pije kawę, chodzi do pracy, patrzy na dzieci i One na Nią.
Jest tam.
i tak z żadnym kolejnym wpisem Piotr nie namyśli się: "o! w tył zwrot!". Tam już się toczy życie.
Może nieśmiało napiszę ... czekajmy.... na pytania Piotra, Jego niepewności, pochwalenie się z czegoś, albo przyznanie nie-/racji.

Przepraszam jeśli Kogoś uraziłam (bo może się mylę...)

Piotr Dobrej nocy   

Dobrej nocy O'kruszynko

To o co w końcu chodzi? Ekhm...

Nie sądzę by dalsze nasze wywody coś dały

Dokładnie pamiętam etap, na którym jest teraz mentalnie Piotr.
Po raz pierwszy w życiu ktoś zrobił mnie w u.. i kompletnie mnie ścięło z nóg. Ale już nawet nie to co ten ktoś zrobił, bo to nigdy nie o to chodzi, to wbrew pozorom kwestia wtórna - katalizator.
Chodziło zawsze i od początku o przepracowanie potrzeby sprawowania totalnej kontroli nad wydarzeniami w życiu, nad ludźmi, nad ich poczynaniami, uczuciami, emocjami, etc.
Wszystko też umiałam sobie (i wszystkim innym zainteresowanym ) bardzo rzeczowo, chłodno i do bólu logicznie wyjaśnić - jak autor czyni to teraz.
Jest swoim własnym adwokatem i niektóre argumenty dla niewprawnego 'widza' to majstersztyk manipulacji..sobą i swoimi emocjami Przekierowywanie ich i negacja, by na końcu zracjonalizować i uciec od jakichkolwiek wątpliwości, bo wątpliwości oznaczają opóźnienia w działaniu. A który obsesyjny kontroler może sobie na to pozwolić?
Stąd rozpaczliwe próby odzyskania godności, "wymazania rogów" poprzez udawanie, że można zacząć wszystko od początku praktycznie bez okresu przejściowego, udowadnianie SOBIE, że to było małe niedopatrzenie, które - jeśli mocno chwycę siebie za mordę, to będę mógł (prawie) poczuć, że mogę to kontrolować.
"To", czyli relacja, której tak naprawdę już w teraźniejszości nie ma.

Teraz Piotrowi, jak większości z nas po (krótkim) zrywie i powrocie wiarołomnych, wydaje się, że ta kontrolę odzyskał - z faktograficznego punktu widzenia wszystko mu się zgadza: żona w dom, dzieci w dom
Nie zgadzają się tylko emocje i uczucia, ale na to Piotr ma swój sposób i z cała energią (godna lepszej sprawy) "odstosunkował się" od nich, by nie mąciły mu jego planu.
Ale plan jest krótkowzroczny i nie uwzględnia równolegle kluczowych płaszczyzn. Czyli jest po prostu prowizoryczny, jak cały 'związek' w tej chwili.

Pozostaje patrzeć, jak punkt po punkcie Piotr zapisuje kolejną historie "z cyklu"..

Ja bym użył prostych argumentów.

Drogie dzieci, to nie Wasza wina, ale wasz matka niestety jest moralnie gorsza od kobiet puszczających się pod latarnią, bo one to często robią aby przetrwać, a ona dla mrowienia między udami rozsypała naszą rodzinę i poszła w tango z innym. Nie mogę pozwolić na jej powrót bo dusiłbym się wiedząc że to coś jest blisko nas. Nie chcę abyście brały z niej przykład jako matki bo ona nie zasługuje na to aby tak siebie nazywać. Chcę abyście wiedziały, że nasza sytuacja w rodzinie nie jest normalna i tak prawdziwa rodzina wyglądać nie powinna. Chcę dla Was abyście kiedyś wiedzieli jakimi zasadami w życiu się kierować ale chora, toksyczna rodzina jest gorsza niż podzielona.

zaraz, zaraz. Wróciłeś do żony? w sensie żona wróciła?

A pewnie, że wróciła. Pan Rogacz właśnie zlizuje wszystko po kochanku i swoje frajerstwo zasłania "dobrem" dzieci.

Co za gość ej to ja po to się emocjonowałam tym wątkiem niczym modą na sukces, żeby się dowiedzieć, że Piotr równie dobrze mógł przeczekać w szafie, w milczeniu? A ja już planowałam popkorn i browary na posty o sprawie rozwodowej
No ale jednak człowiek uczy się na własnych błędach. Założę się, Piotrze, że za rok będzie Cię denerwował ten mezalians, z którego miałeś się okazję wyplątać z dzieciakami (że tak cynicznie powiem). Oczywiście życzę Ci wszystkiego najlepszego, ale jako stary indianin wiem, że jesteś na autostradzie do piekła.

ps.hihihihihi

A może oszukam przeznaczenie Browarki Ci się przydadzą, bo emocji tu nie zabraknie, tak myślę i czuję.

Co Ty robisz, chopie! No ale w sumie jesteś taki akuratny, że jak powstrzymasz się przed karceniem jej 200 razy dziennie, to może Wam się uda. Bo albo robisz to, co podpowiada Ci serce i wracacie do siebie, bo chcecie powalczyć o tę wielką miłość, albo daj se z tym siana, bo jeśli robisz to "ze względu na dzieci",  to ja tym dzieciom trochę współczuję - będą patrzyły, jak małżeństwo rodziców gnije, a w końcu zjadają je robaki. I mnie w alkoholizm wpędzisz, bo to się zapowiada niezła telenowela

Skoro tak to musisz mieszkać na otwartej przestrzeni bo nie znam cudu architektonicznego w którym obie te rzeczy się zmieszczą, a zwłaszcza ta pierwsza.

Jeden z fundamentów już nie działa, bo wpadł w bagno. Na czym ty chcesz budować, chyba na własnych plecach albo we własnej wyobraźni. Dziewoja wróciła aby łatwiej udawać matkę polkę, to ona trzyma Cię za jaja, bo zawsze może odejść (jej w odróżnieniu od Ciebie nie zależy). Z kim tu k***** i co chcesz budować???? Zamrażarkę uczuć na lata sobie budujesz. Dobrze, że jak znam zycie ona w tej zamrażarce nie wytrzyma...

Tak się kończy prewlekanie złożenia pozwu - nauczka dla "przyszłych pokoleń" na forum.

A kto powiedził, że mi na niej zależy, w sensie na niej takiej jaka była jeszcze kilka dni temu? I dlaczego z góry zakładasz, że to ona odejdzie? Równie dobrze to mi może odwalić i stwierdzę, że mam jej dość i odchodze do ex czy innej kobiety. Wariantów rozwoju tejsytuacji jest naprawdę multum. Tu nie ma schematów, to nie matematyka, gdzie 2+2zawsze = 4.

Hm...
Wiesz, to trudna sytuacja, naprawdę. Faktycznie jest sporo wariantow na jej rozwiazanie. Mnie się jednak wydaje, ze chodzi o wybór większego dobra? I tu jest pytanie: czym jest większe dobro....

Jako 8 latek, kiedy mama odchodzi.. Ekhm..
Dużo zależy jaką robiła swoja obecnością atmosferę w domu- dobra czy zła. Dziecko 8 doskonale wie, czuje, ... ' kto jest tym złym' nawet jeśli kocha bezgranicznie- zapewniam.

Zdecydowanie wole mandarynki od pomarańczy wszamalam wszystkie jakie miałam ...
Właśnie występuje podział stopniowania. W tym sek. I to jest myślę o wiele trudniejszy wybór, niż ma edzy dobrem a złem...

Wiesz ja nie stopniuję, dla mnie albo coś jest dobre, albo złe. Nie można być trochę dobrym, albo trochę złym. To tak jak w tym kawale o skinach, ktorzy pomogli staruszce, bo przestali ją kopać A co do żony, cały problem, polega na tym, że przed zdradą była na prawdę kochającą matką i dzieci mają z nią silną więź emocjonalną.

Piotr, z dziećmi to jest tak, że nie one podejmują decyzje. Od tego są rodzice. Tutaj, jak opisałeś wygląda na to, że "przerzuciłeś" na dzieci podjęcie decyzji co zrobić z mamą, która chce wrócić. Pisałeś, że zapytałeś chłopców, czy chcą, żeby mama wróciła. Od tego co powiedzą uzależniłeś swoją decyzję. Jak inaczej miały na to pytanie odpowiedzieć, nie są dorosłe, chcą oboje rodziców, nie wiedzą co się wiąże z takim powrotem. Ty wiesz, przynajmniej powinieneś wziąć pod uwagę różne konsekwencje, np również takie, że żona za dwa miesiące uzna, że jednak to bez sensu i znowu wywróci Wam życie do góry nogami. Dzieci się z tym liczą, są na to gotowe?  Wiedzą, że powrót mamy nie oznacza, że wszystko wróci do sytuacji sprzed jej odejścia? Nie sądzę.
Na pytanie co bym powiedziała dzieciom w takiej sytuacji - to zależy od tego co już wiedzą. Jeżeli są świadome co mama zrobiła, z kim mieszkała, rozmawiałeś z nimi o tym, to bez sensu udawać, że nic się nie stało. Bo nie wiesz co w tych małych główkach się dzieje. Rozmawiając z dziećmi trzeba dostosować rozmowę do ich wieku i wiedzy na temat sytuacji. Błędem było pytanie czy chcą, żeby mama wróciła. Skoro już padło a dzieci, oczywiście powiedziały, że chcą (jakby miały po 16 lat odpowiedź byłaby inna z dużym prawdopodobieństwem), to bym im powiedziała, że może za jakiś czas, nie wiesz kiedy, bo musicie z mamą poregulować parę spraw, nie ma przeszkód, żeby dzieci się z mamą spotykały, żeby je odwiedzała. Nie trzeba a nawet nie wolno dzieciom serwować swoich negatywnych ocen na temat mamy, opowiadać o k...estwie, etc. Nie ten etap rozwoju. Swoje zrozumieją, spokojnie. Tym bardziej, że jako matka może odbudować swój wizerunek, w jakimś stopniu, a nigdy nie wiadomo co w życiu się wydarzy. Może teraz Tobie odbije... 
Mogę się mylić, ale odnoszę wrażenie, że za zasłanianiem się "dobrem dzieci" w takich skrajnych sytuacjach zawsze ukryte jest zupełnie co innego. I jest to w jakiś sposób wobec tych dzieci nieuczciwe. Są za małe, żeby unieść taki ciężar, dla ich dobra i tej odpowiedzialności za wybory rodziców nie chcą. Żeby jakoś wyjść z tej sytuacji teraz i zdjąć z małych plecków ciężar "tego powrotu" musisz im powiedzieć, że Ty tak chciałeś i to Ty zdecydowałeś, że to Twoja decyzja, a uzasadnieniem będą wartości jakimi się kierowałeś i chciałbyś, żeby kiedyś synowie tak samo w życiu robili.   
I zgadzam się z ulubioną baronową, że gdyby Twoja motywacja wynikała z miłości do żony (takiej co pokona wszystko) to jakoś by to było uzasadnione. Pospieszyłeś się chyba z tym otwieraniem drzwi. Powodzenia życzę, kto wie, może macie jakąś niespotykaną zdolność resetowania pamięci...