Ratować żonę z toksycznej miłości czy sobie odpuścić? - Netkobiety.pl

Szczerze to ci wspolczuje straconego czasu tak naprawde. Na 100% jestem pewny ze ona bedzie chciala do ciebie wrócić bo tak jak ktos wczesniej napisał, ze sielanka w koncu sie skonczy. Teraz nie masz szans na nic bo ona ma oczy nim zaslepione. Nie wiem co bym zrobil na twoim miejscu bo dzis ja kochasz i przyjal bys ja z otwartymi rekoma. Im dluzej bedzie trwala wasza rozlaka tym wiekszego bedziesz nabieral dystansu. Nie wiem czy ona bedzie zalowala tego co zrobila w przypadku powrotu bo bedzie bala sie samotnosci gdy tamten pokaze rogi. To jest normalne ze każdy probuje sie wybielic co do poprzedniego zwiazku i on to zrobil idealnie skoro twoja byla żona uwierzyla w jego bajki. Wiem ze dzis jest ci ciezko bo nie tego oczekiwales od życia no i od niej. Sam musisz zdecydowac co dalej. Powodzenia życze i wytrwalosci bo to jest ci teraz potrzebne najbardziej.

Tez jestem tego zdania

Krotko jedziesz pełną prędkością po bandzie.
Jak to to on ma siebie oczyścić.
No nie, jastem mocno zszokowany Twoim postem.
Chyba, że myślałaś, że to on pchnął jż w ręce i łóżko kochanka, że to on zostawił dzieci etc.
Czegoś innego się po Tobie spodziewałem.
Myślałem, że Ty jako kobieta która zdradziła wyciągnie jakieś wnioski.
Widzę, że wyciągnęłaś i solidarność jajników ( z żona Piotra ) to jest to.
To ona jest ta biedna a Piotr ma się oczyścić spotykajac się z innymi kobietami.
Dla mnie jest to tylko usprawiedliwianiem zdrady.
Wszyscy są winni, tylko nie ja.

Kobieto przestań pisać takie bzdety.
To co, to Twoj mąż jest winny Twojej zdrady .
Bo był taki, siaki i owaki, bo Tobie motylki wyzdychały, bo traktowałaś go tylko jak przyjaciela.
A, czy pomyślalaś co czuł i czuje Twój mąż?
A czy zastanowiłaś się dlaczego Ciebie pokochał?
Teraz to ja Ciebie już nie rozumiem.
Na swiom wątku piszesz "a" a na tym zupełnie co innego.
Ty chcesz nami manipulować.
Ale tu nie ma głupich ludzi.
Tu udzielają się ludzie po przejściach, posiadający olbrzymi bagaż doświadczeń i jeżeli chcesz nimi manipulować to od razu powiem daruj sobie.
Manipuluj swoim zdradzonym mężem.
Może też Ci się uda .

Krotka mówi Piotrowi to co chciałaby powiedzieć swemu zdradzonemu przez nią mężowi. Gdyby on poszedł w końcu "na dziwki" Krotka byłaby "oczyszczona", a tak ma problem moralny...

Przynajmniej okazałoby się , że mężczyźni to rzeczywiście świnie i jak ktoś tam napisał "mizogini".
A tu TAKI zonk. I jak z tym teraz żyć? :-)

Muszę wam powiedzieć, że macie w sumie rację. Ze też ja tego wcześniej nie dostrzegłem. Teraz przypominając sobie pewne fakty z przeszłości, muszę stwierdzić, że moja jż nie tyle była zła na ex, z powodu jakiejś chorej zazdrości, ale z tego powodu, że między nami do niczego nie doszło. Teraz kiedy już nie mieszka ze mną, a przyjeżdżała i w miarę normalnie rozmawialiśmy, to dopytywała mnie, czy nadal z ex mam kontakt, czy odzywała się do mnie, a kiedyś nawet stwierdziła, że po co ona ze mną pisze jak ma swojego faceta i mi w głowie mąci, że jak dla niej to ona jest nie poważną kobietą, bo moja jż widzi w niej jakieś zaangażowanie w moim kierunku. Zabrzmiało to wtedy właśnie tak, jak ona by chciała, żebym wpadł w ramiona ex. Zresztą teraz sobie przypomniałem, że kiedyś mi powiedziała, że zasługuję na lepszą kobietę niż ona była dla mnie. Wszystko się jakoś łączy sensownie ze sobą i zgadza z tym co napisałiście.

potrzebne było wejście kroteczki i 727 kropek w chmurze punktów (komentarzy, w tym i Piotra74) aby znaleźć tą z numerem jeden. Jeszcze trochę i cała Twoja sytuacja Piotr74, stanie się jasna i prosta jak zabawa dla dzieci - "połącz kropki"... nie wiem tylko, czy obraz jaki się pojawi będzie się Tobie podobał...
A ja mam kolejny raz nauczkę, że nie ma wypowiedzi niepotrzebnych...

Nie "coś" tam. Żona jest DDA (nawet gorzej, że to jej matka była alkoholiczką), a takie zachowania są typowe dla tych osób.
Autor jest dla niej "nieatrakcyjny", więc znalazła sobie tego nieudacznika, który serwuje jej huśtawkę nastrojów. To jest typ pociągający dla niej. Paradoksem jest to, iż z nim czuje się pewniej, niż z porządnym mężem.

Żona powinna udać się do jakiegoś dobrego specjalisty, jeśli zechciałaby pomocy. Przynajmniej mogłaby spróbować zrobić coś ze swoją psychiką.
W przeciwnym wypadku nie nadaje się do żadnej zdrowej relacji z normalnym człowiekiem.

Autorze, co tam u Ciebie? Pozew złożony? Wiem, że chcesz dobrze dla waszej rodziny, ale nie możesz dłużej zwlekać. Twoja żona nie jest zmanipulowana, ona realnie "dostała" to, czego od dawna pragnęła.

A do psychologa proponowałem jej, że umówię jej wizytę, ale ona nie chce, w d...e mam ja teraz, niech sobie radzi sama, skoro taka mądra jest. Wczoraj się dowiedziałem, że ja jej nie szanowałem, nie kochałem, itd. itp. K...a jak to zabolało, była zawsze na pierwszym miejscu, sobie wielu rzeczy odmawiałem tak aby ona miała to co chce. W moich szafkach są jeszcze rzeczy, które nosiłem 20 lat temu, i czasem je zakładam. Ona musiała mieć co chwilę coś nowego, rozumiem kobieta Nigdy na to kasy nie żałowałem, sam czasem jej kupiłem coś fajnego. Broniłem jej na każdym kroku, przed moją mamą, przed jej rodziną,z jej wujkiem się pokłóciłem, jak naskoczył na nią, że matki nie upilnowała i zaczęła pić, a teraz usłyszałem, że ja jej nie szanowałem, jak tak można?

Plotki to już były wcześniej, przygotowywała sobie grunt Już doskonale wiem, jaką mi opinię u swoich koleżanek wyrabiała, tylko miała pecha, bo ja je znam i one teraz wiedzą jaka jest prawda

Schemat, powtarzalność reakcji i postępowania. Tak sobie myślę czytając to forum, czy nie napisać książki ..,, Zrada, krok, po kroku".. . Zarobię miliony i wyjadę na Karaiby

Mnie już chyba nikt i nic nie jest w stanie pocieszyć na razie . Co najwyżej można we mnie wlać trochę więcej wiary w to, że są jeszcze normalne, zdroworozsądkowe kobiety. Znam jedną i rozmawiając z nią widzę, że można żyć inaczej.

Masz rację.
Dla mnie to jest totalna załamka,

E tam p***ysz jak głupi. Jesteś normalnym człowiekiem, który ma kręgosłup moralny, masz swoje wady, ale te wady (niegroźne) jak zmarszczki  nadają atrakcyjność człowiekowi. Jesteś dobrym ojcem (nie wywyższam Ciebie jako faceta, bo jest też dużo samotnych matek), ktory wybrał w tym momencie właściwą drogę. Tylko szczerze mówiąc musisz w końcu tą gangrenę amputować ze swojego życia. I przestać być w końcu być nadopiekuńczym, bo chyba czekasz, że jż. przyjdzie i powie, że żałuje - niestety ona  tego nie zrobi, po prostu widzę, ze nie jest zdolna do tego. Każdy normalny człowiek rozmawia i mówi co go boli, chociażby ta sprawa kontaktów z Twoją ex, jak jej zależałoby i byłaby komunikatywna emocjonalnie, to by Ci talerze na głowie z zazdrości rozwaliła (sorry za tak radykalny przykład), ale ja wiem, że wystarczyłaby zwykła normalna rozmowa. Mi się wydaje, że czekasz na jakiś cud, ale niestety rozczaruję Ciebie, tego cudu nie będzie. Też jakbyś próbował ją usprawiedliwiać z tym jej przychodzeniem w tym tygodniu do dzieci, ale chwila to jest jej obowiązek i jeszcze ma dawać na nich kasę, a wolała wydać na gacha. Naprawdę współczuję Ci, że spotkało Ciebie coś takiego, ale uważam, że nie jest to do naprawienia, a jeżeli już to będą to tylko pozory i do kolejnej dobrej okazji - zdarzają się (rzadko) osoby zdradzające, które szczerze żałują, ale muszą przy tym wykazać się naprawdę dobrą pracą emocjonalną!

Jesteś fajnym człowiekiem i z takimi ludźmi lubię rozmawiać - zwyczajnymi, prostymi (nie mylic z prostackimi:P)

A i poczytaj ten wątek: http://www.netkobiety.pl/t82116.html

Nie wiem, czy go znasz? Historia jest inna ale Autor dochodzi do zdrowego egoizmu i miejscami słychać ten narcyzm ale moim zdaniem wszystko jest wybaczalne w takich tragediach

I jak zwykle życzę Ci powodzenia i Twoim dzieciakom

Piotr widzę, że straszną żałobę przeżywasz teraz, ale w sumie nie dziwię się Tobie. Kurcze w końcu masz jakichś kolegów, przyjaciół, prawda ? Spotkaj się z nimi i nie chodzi o popijawę, ale np. zorganizowanie jakiegoś fajnego obiadu u siebie i w tym zaangażujesz dzieci - strzelisz dwa zające na raz Raz, że będziesz w dobrym towarzystwie i wyluzujesz dwa że dzieciaki będę zaangażowane tez w tym i w praktyce poczują odpowiedzialność (i ba) oraz swoje zaangażowanie ))

Piotr,
Czyżby faktycznie szły zmiany? Oby, oby, kibicuję

Nie chciałabym generalizować, ale czym więcej czytam tutaj wątków tym bardziej wyłania mi się taki obraz, w którym zdradzające kobiety są bardziej wyrachowane, a mężczyźni bardziej bezwzględni.
Kobiety, mimo wszystko chyba częściej łączą rozum i emocje, a mężczyźni "działają" albo w oparciu o rozum, albo emocje, przy czym częściej prym wiedzie zimna logika. Nawet w komentarzach w tym wątku to widać wyraźnie.

Piotr, długo to trwa, a skruchy i żalu u żony brak. Jak masz chwilę czasu, to poczytaj blog "byłem rogaczem" polecony w wątku dziewana i czytaj go od pierwszego wpisu po kolei. Z takim czymś się w realnym życiu nie spotkałam (na szczęście). U Ciebie jest ex, tam przyjaciółka z dzieciństwa, zobacz jak się potoczyło. Akcja - reakcja. Może gdyby ten mężczyzna nie był tak bezwzględny w pewnym momencie jego żona nie byłaby tak wyrachowana. Albo gdyby ona nie była tak wyrachowana on nie byłby tak bezwzględny. W sumie szkoda, że nie można w takich sytuacjach posłuchać obu stron. To też a propos tego o czym pisała Przyszłość, bezwzględność i wyrachowanie w okołorozwodowych klimatach ludzi, którzy kiedyś coś sobie przyrzekali...
Nie dziwią mnie Twoje zachowania, ta wiara w drugiego człowieka, nadzieja, brak chęci wywlekania brudów, wytaczania spraw o alimenty, tylko wiesz, za takie "odpuszczanie" możesz się nie doczekać choćby zwykłego dziękuję (a nadal liczysz chyba na coś więcej), a wręcz się dowiedzieć, że działałeś z wyrachowania by nagle pokazać publicznie jaki z Ciebie dobry tatuś i mąż i zrobić z siebie cierpiącego Ojca Polaka a de facto to Ty rozwaliłeś to małżeństwo.
Może dobrze byłoby, żebyś rozważył wystąpienie o alimenty, zobaczysz jak zachowa się żona, to będzie taka "próbka" tego z czym może przyjdzie Ci się zmierzyć  w sprawie rozwodowej, czy żona nie zacznie "walczyć" o synów. Możesz też zostawić to tak niepodomykane i żyć tu i teraz, zwolnić żonę z odpowiedzialności, zadbać o dzieci i siebie (póki co sama wybrałam taką opcję ale sytuacja inna, po totalnym życiowym nokaucie).

Wiecie wczoraj przeżyłem kolejny szok. Zmarł mąż mojej bardzo bliskiej kuzynki. kurcze chłopak w moim wieku, w lutym skończył 41 lat. Odszedł nagle, nie był poważnie chory, był i już go nie ma. Ostatnio często z nią rozmawiałem, choć mieszkają w Irlandii, podtrzymywała mnie na duchu, pocieszała, a teraz ja nie wiem jak mógłbym jej pomóc . Znam historię ich związku od samego początku, w dużej mierze się przyczyniłem do tego, że byli razem. 18 lat małżeństwa i 23 lata razem. Szok, takie udane małżeństwo i koniec, moja sytuacja wydawała mi się tragiczna, ale po tym co się wczoraj stało widzę, że może być gorzej, człowiek nie dopuszcza do siebie takich myśli, dopóki sam ich nie doświadczy albo ktoś z bliskiej rodziny. A co do mojej osoby to widzę, że wszelkie ustalenia z moją jż nie mają sensu, bo łamie je wszystkie po kolei. Nie spieszyłem się z alimentami bo raz, że nie mam zamiaru prosić o jakąś jałmużnę na dzieci, nie jestem materialistą i nigdy nie byłem, a dwa myślałem, że jż zachowała resztkę rozsądku i w przypadku synów wie, że ma obowiązek łożenia na ich utrzymania, ale po raz kolejny się zawiodłem, bo choć dwukrotnie twierdziła, że nie da ani grosza na ich mieszkanie to w ostateczności jednak dała. Wczoraj jak wychodziła to z przekąsem kazałem jej sprzątnąć kapcie po sobie i umyć filiżankę po kawie, ona mi z ironią odpowiedziała, że może ma ją jeszcze wyparzyć, więc ja równie ironicznie odpowiedziałem, że to dobry pomysł, bo nie chcę jakiegoś syfa załapać. Wyszła strasznie obrażona mówiąc, że mi dziękuję i, że takimi tekstami wcale jej nie ułatwiam. Jak zapytałem czego jej nie ułatwiam to nie odpowiedziała. W sumie co mnie to zresztą obchodzi, czego jej nie ułatwiam.

Owszem czytałem, ale na ten temat wolałbym się na forum nie wypowiadać, mogę ewentualnie odpisać prywatnie na maila.

Bardzo dobrze to oceniłaś, grafiku wizyt jż u dzieci nie ma, dlatego, bo nie chcę jej ograniczać kontaktu z dziećmi wiem, że one tego potrzebują, to ich matka, nie mogę jej zabraniać przyjeżdżać do nich. Nie chcę psuć ich relacji z matką. Historia Twojej znajomej jet faktycznie smutna, ale jednak trochę odmienna od mojej. Przede wszystkim dzieci są starsze i potrzebują kontaktu z matką, a skoro ona chce do nich przyjeżdżać to ja nie mam prawa jej tego zabraniać czy ograniczać.

Ale tak to właśnie wygląda mniej więcej bez sztywnych ustaleń. w tym tygodniu pracowała na rano, więc przyjeżdżała około 15 i siedzi do około 18, dziś też była, ale już jej nie ma. Ja chciałbym jej w ogóle nie widzieć, ale kurcze nie da się. Nie wiem czy ona robi to specjalnie czy nie, ale niektóre jej zachowania są dla mnie dwuznaczne. Widzę, że się zmieniam, jeszcze trochę czasu i zobojętnieję na nią całkiem, oby jak  najszybciej bo to moje uczucie do niej jest chore, a ja chcę jeszcze trochę pożyć dla synów, pokazać im jakim człowiekiem trzeba być, jakie wartości w życiu należy wyznawać i czego nie należy tolerować.

U nas obaj synowie chcą kontaktu z mamą nie ma rozdźwięku między ich potrzebami na szczęście, a ja mimo, że jest mi strasznie trudno oglądać ją codziennie, nie mogę jej zabronić kontaktu z dziećmi. Byłbym egoistą gdybym bardziej myślał o sobie niż o potrzebach dzieci. Mam nadzieję, że one to kiedyś docenią.

Myślałem kiedyś o tym i podejrzewam, że gdyby jż mogła zabierać synów do siebie to pewnie jej sielanka skończyłaby się jeszcze szybciej, niż się zaczęła. Ale ja tak nie chcę wiem, że jej fagas to zły człowiek i nie dopuszczę do sytuacji aby moje dzieci miały kontakt z kimś takim. Ich dobro jest dla mnie najważniejsze.

Wiesz ty jeszcze jestes w stanie dać szansę waszemu zwiazkowi.
A jesli ona z nim zostanie to i tak nie unikniesz kontaktów synów z kochankiem.
Moze pozwól zeby dzieci same wyrobily sobie opinie, zajely czas zonie, daly mu porzadnie w kość a moze sam da sobie spokój, bo zobaczy ze nie ma dla niego miejsca w jej życiu.
Wiem boisz sie o synów ale pewnych rzeczy nie unikniesz a moze cos zyskasz np. swoja rodzine z powrotem....

Tak, żałowała tego co robiła, chociaż umniejszała jak mogła rangę tamtego epizodu. Obiecywała, że to się nigdy nie powtórzy, starała się bardzie w karzdej swerze naszego życia, łącznie z sexem. Ja zrobiłem błąd, że za łatwo jej wybaczyłem wtedy, jak to Maniek pisał nie przepracowaliśmy wtedy tego jak należy. Teraz jeżeli miałoby dojść do jej powrotu jestem bogatszy o tamte doświadczenia i wiem, że musiałoby to zupełnie inaczej wyglądać. Zanim pozwolę na jej powrót będzie musiała bardzo się starać, pracować na sobą, nad swoja psychiką, empatią i asertywnością, dopóki nie zobaczę, że faktycznie się zmieniła to nie ma szans na powrót. Może się jedynie obawiać czy starczy jej czasu na to wszystko, bo mi coraz mniej zależy na jej powrocie.

Hej Piotr. Czytam na bieżąco.
Napiszę krótko: powrót nie ma sensu.
Sens ma świetna relacja między wami w późniejszej czasie właśnie ze względu na dzieci.
No a ze względu na was bycie razem po prostu się nie uda.
Ba, gdyby jej na Tobie mocno zależało, nawet by o to nie zabiegała.  Dla Twojego dobra.
Mógłbyś nauczyć się w "tym" egzystować, ale nie byłaby to pełniac szczęścia.
Od kiedy rozstałam się ze swoim mężem wiem że, niezależnie od mojego samopoczucia, nie będę robić nic, by zasiać w nim ziarno niepewności. Wiem, że on potrzebuje spokoju. Wiem że nawet gdyby wrócił, nie byłby do końca w tym związku szczęśliwy.

Piotrze daj sobie szansę na ułożenie sobie życia samemu lub kiedyś z kimś innym. Powrót żony może być farsą, a ty po jej powrocie możesz nie radzić sobie z jej przeszłością. Takie wydarzenia są traumatyczne i wyniszczające dla obojga, dlatego jestem zwolenniczką rozstań i dawania sobie szansy na nowe życie. Nie da się kochać za dwoje i czekać, aż partner po raz drugi się w nas zakocha. To nielogiczne, nierealne i bezsensu.
Ktoś kiedyś tutaj na forum pisał o trwaniu, moim zdaniem to ma sens gdy oboje partnerzy tego chcą, wierzą w to, obojgu zależy na naprawie relacji i gdy nie było głębokiej krzywdy. W przypadku odejścia partnera do kochanka i zamieszkania z nim, to jest to porównywalne do zbrodni. Zdradzacz zabił swoim postępowaniem, zachowaniem relację z partnerem.
To morderstwo nie pojawiło się tak nagle, ta myśl partnera o zdradzie dojrzewała- romans został nawiązany może poprzez "niewinny flirt", myśl ewoluowała- poprzez częste kontakty i intymne rozmowy z potencjalnym kochankiem, by w końcowym stadium realnie została zrealizowana. Nastąpiło zerwanie więzi z partnerem, historia miłosna dobiegła końca.
W głowie zdradzacza nie ma już słowa "my- pojawia się natomiast "ja". Słowo "my" zarezerwowane jest dla kogoś innego, dla tego dzięki któremu realizowane są fantazje "nowej miłości", kogoś przy kim czuje się odprężenie, zaspokojenie potrzeb...
Ta bajka-iluzja, też kiedyś dobiegnie końca, ale czy refleksja przyjdzie, tego partner prawdopodobnie nigdy się nie dowie... A nawet, jeśli - to prawda może być bolesna- zdradzacz i tak będzie zawsze wybierał kochanka, bo była ekscytacja, rzucanie się "na głęboką wodę". Ta tęsknota za "fantazją miłości" jest uzależnieniem. Bycie w relacji pomimo doznanych krzywd i życia "obok siebie" też jest uzależnieniem. Dlatego zakończenie toksycznej relacji daje wolność. Dopóki myśli krążą wokół nieobecnego partnera to jest to uzależnienie.
Idealnym stanem jest wolność umysłu i spokój, ale to się tylko chyba udaje Dalajlamie, który napisał 18 zasad życia.
Miłego wieczoru wszystkim życze :-)

Zlatá, wiem o tym dużo bardziej, niż Ci wydaje
Tyle że ten zdradzający faktycznie musi żałować i faktycznie mieć poczucie winy. A nie zawsze tak jest. Czasem mu się wydaje po prostu.

Dla Piootr i osób zastanawiających się nad dalszym wspólnym życiem Piotr i jego jż  przypominam, że to już druga zdrada. Pierwsza nie była podobno fizyczna, ale to jednak też zdrada. Kobieta się rozwija. Co mu zafunduje za trzecim razem?

Raz wybaczyć można, każdy popełnia błędy. Drugi raz to głupota.

Dzisiaj moja jż zapytała, czy mam kontakt z ex, zgodnie z prawdą odpowiedziałem jej, że tak, ale rzadszy, chwilę potem ex odezwała się na fb, chwilę pisaliśmy a jż zaglądała mi przez ramię o czym rozmawiamy. Zapytałem jż po co się wypytuje o ex, skoro ostatnio tak ją zwyzywała, czy ona nie chce mnie czasem wepchnąć w ramiona ex, a ona mi na to, że nie chce tego ale chce, żebym był szczęśliwy. Nie rozumiem jej toku rozumowania. Wie doskonale, że ex jest jedyną kobietą która mogłaby jej zagrozić, chce mojego szczęścia ale nie z nią, nie rozumiem tego w ogóle. Powiedziałem jż, że jeżeli zejdziemy się ze sobą, to obiecuję jej, że urwę kontakt z ex, wykasuję jej telefon i usunę ze znajomych na fb, żebyście widzieli jej minę gdy to powiedziałem, chyba nie spodziewała się takiej deklaracji z mojej strony.
Wieczorem pojechaliśmy sobie z chłopcami na basen, a wracając kupiłem sobie nową koszulę, którą już parę razy oglądałem, kurcze jaka to frajda kupić sobie na poprawę humoru nowy ciuch, inwestuję ostatnio w siebie a jż to widzi, zauważa każdą nową rzecz którą sobie kupię. Chyba ją nieco to zaskakuje.

Piotr śledzę Twoje losy od samego początku, jak czytam Twoje wpisy o tym powrocie, naprawie, wybaczeniu to szczerze Cie podziwiam.

Zastanawiam się ile  musisz jeszcze przeżyć, doświadczyć krzywdy od jż, abyś pozbył się złudzeń...i o ile jestem w stanie pojąć wybaczenie względem Twojej osoby, to nie mogę ogarnąć tematu dotyczącego dzieci. Nie wyobrażalnym jest dla abym mogła kiedykolwiek porzucić swoje dziecko.

Podajesz Jej się cały na tacy, przesuwasz granice, mówisz o powrocie...Piotr obudź się bo aż serce mi się kraje co Ty robisz ? jak można aż tak się zatracić w tym co oczywiste.

Nie jedna kobieta marzy o takim mężczyźnie jak Ty, oddany, stały w uczuciach, kochający, dobry ojciec i mąż...ale kuźwa mać Piotr zrozum, że Ona tego nie doceni nigdy.

Jak ja Ciebie czytam to mam wrażenie że nie kochałam swojego byłego męża...nie pozwoliłam mu na totalną poniewierkę moją osobą.

Moze po prostu boisz sie zycia sam? Moze boisz sie samotnosci? Moze sobie tego zycia nie wyobrazasz. Jedyna rada jaka moge Ci udzielic to przeczytaj sobie post #382 z watku

http://www.netkobiety.pl/t82121.html

Natomiast co do reszty, wole sie nie wypowiadac. Poniewaz widze Twoja obecna sytuacje "dwoiscie". Musialbym wiec "wybrac" to co chcialbym napisac. Poza tym czuje intuicyjnie jakas "zla" aure za tym wszystkim. Gdyby logicznie do tego podchodzil to bym to nazwal tolerancja zla. Nie wiem tylko z czyjego postepowania to wynika. Moze z obu? Na pewno jednak tkwisz w nieakceptowalnej na dluzsza mete sytuacji.