Wybaczyć roczny romans męża... - Netkobiety.pl

Anne, bardzo się cieszę czytając Twoje słowa. Myślę, że dokądkolwiek zmierza droga, którą wybrałaś, jest ona właściwa.

Tak sobie czasem myślę, że każdy z nas rodzi się po to by czegoś się nauczyć w życiu. Ja nigdy nie potrafiłam wybaczać, zawsze robiłam sobie w myślach listę przewinień innych osób z adnotacją, by im odpłacić gdy przyjdzie pora (tj. odmówić pomocy gdy mnie o nią poproszą; notabene psycholog oświecił mnie ostatnio że taka postawa to nie jest mściwość tylko bezradność). I nagle stało się coś czego - jak wtedy sądziłam - nigdy bym nie wybaczyła. A teraz dzień w dzień staram się wybaczyć. To cholernie trudna lekcja.

Gdy patrzę na mojego męża - zawsze wydawał się taki silny, w pewien sposób nawet agresywny. Będąc nastolatkiem miał owczarka niemieckiego, a ja... ja mam malutkiego puchatego kundelka ze schroniska. I patrząc jak się bawią razem z mężem, widzę, że mąż uczy się delikatności. Często żartuje, że taki mały pies to nie pies tylko koza Ostatnio widziałam jak mąż przytulał go i powiedział mu "Wiesz co? Kocham cię, jesteś taką małą kozą ale cię kocham." Widać każdy z nas musi się czegoś nauczyć

Nie.

Tak, powinny Was obowiązywać takie same zasady.
Tak funkcjonują zdrowe związki, i albo da się związek naprawić, i przywrócić do takiego funkcjonowania, albo nie.
Jeszcze jedną(choć nie jedyną), podstawową rzeczą jest zaufanie, potrzeba je całkowicie odbudować, żeby odzyskać szczęście w związku.
Ciężka sprawa według mnie, może należało by spróbować terapii dla par.

Iwona,

Masz rację, muszę odpuścić. Tak będzie najlepiej dla wszystkich, tylko że to niestety nie jest łatwe.
To nie jest tak, że myślę nieustannie o tym co się stało.
Takie myśli pojawiają się wprawdzie codziennie, ale przychodzą i odchodzą, nie stanowią niekończącego się ciągu.
Na codzień jest między nami bardzo dobrze, bez szpiegowania, bez podejrzeń.
Muszę przyznać że jest tak w dużej mierze dzięki temu że mój mąż bardzo stara się być "przejrzysty" i nie daje mi żadnych podstaw do podejrzeń.
Nie chcę go pilnować ani zakładać mu kagańca na spodnie.
Wiem, że jeśli chce zdradzić to może to zrobić wszędzie a jednak jego wyjazd, który stwarza sprzyjające okoliczności wywołuje u mnie niepokój.
Problem pojawia się właśnie w takich sytuacjach.
Chciałabym być tak spokojna i 'ponad to' żeby takie rzeczy nie robiły na mnie wrażenia, ale tak niestety nie jest. Jeszcze nie.
Cała sprawa wygląda więc tak, że albo on wyjeżdża a ja czuję się z tym bardzo niekomfortowo albo nie wyjeżdża ze względu na mnie co też nie jest ok.
Naprawdę próbuję cieszyć się tym co mam. Potrafię się cieszyć z małych rzeczy, tych które są tylko moje i tych wspólnych, tylko po prostu brakuje mi tego zaufania, które jak sama pisałaś nie wróci w pełni.
Ciągle uczę się z tym żyć, jest już o wiele lepiej ale do końca jeszcze się z tym nie uporałam.
Do tej pory zaufanie było dla mnie oczywistością przez tak wiele lat i ciężko jest zmienić swoje życie w kilka miesięcy.

Czyli co do Twoich ostatnich pytań wszyscy jesteśmy zgodni, jak widzę.
Tylko czy samo rozsądne postępowanie wystarczy, by odzyskać szczęście w związku po takich przejściach?

Anne,
Nie wypowiadam się ostatnio w Twoim wątku, ale nadal Tobie kibicuję
Myślę, że dobrze już sobie radzisz, ale wciąż za dużo rozkminiasz
Zostaw już tę przeszłość i nie martw się na przyszłość.
Skup się żeby teraz czerpać z życia to, co najlepsze.
Zobacz, ja teraz piję czekoladę nieopodal krakowskich sukiennic a jutro już będę na stoku. Myślę o tym, jak będę czuć wiatr na twarzy i gonić za synem, który lubi sunąć "na krechę", a przecież mogłabym zastanawiać się, czy będzie tłok na stoku lub czy wyłożę się na muldzie.
Rozumiesz, co chcę Tobie powiedzieć?

Przyszłość,

Tak, wiem co masz na myśli i masz rację.
Trzeba zostawić tą przeszłość chociaż na razie mam wrażenie, że ona zawsze będzie gdzieś w tle. Próbuję, naprawdę próbuję bo wiem, że skupiając się na przeszłości mogę przegapić fakt, że teraz jest dobrze.
Staram się patrzeć w przyszłość ale pomału. Już nic nie przyspieszam. Na początku próbowałam ale efekt był taki, że szamotałam się w tym wszystkim jeszcze bardziej.
Nie znaczy to, że na codzień nie potrafię się cieszyć życiem, jestem po prostu ostrożna podejmując ważne decyzje a teraz właśnie takie przed nami są. Planujemy razem z mężem bo skoro chcemy być nadal rodziną to nie może być inaczej.
Z początku myślałam, że muszę mieć w zanadrzu plan B ale teraz wydaje mi się że to z góry skazuje związek na porażkę. W tej chwili postanowiłam żyć tym życiem które jest, oczywiście nie w taki sposób że "uczepię się" męża bo w dalszym ciągu chcę mieć swoją przestrzeń i on też nich ma swoją.
Pewnie bardzo powoli dochodzę do swojej normalności ale cóż, widocznie takie moje tempo.

Wiem, że moje wpisy tutaj mogą sprawiać wrażenie, że strasznie się męczę ale to nie do końca jest tak. Na codzień żyję zaskakująco normalnie, mam przyjaciół, znajomych, hobby no i przede wszystkim syna. Pracy chwilowo brak ale to tylko ze względu na dziecko. Nigdy nie czułam się dodatkiem do męża więc może dlatego mam jakiś punkt zaczepienia i po całym tym piekle dalej funcjonuję.
Nie uważam też siebie za jakąś życiową kalekę i myślę, że spokojnie mogę sobie poradzić, na pewno byłoby trudniej ale są ludzie którzy poradzili sobie w dużo gorszej sytuacji.
Piszę tu o tych wszystkich moich rozterkach bo bardzo mi to pomaga.
Pewnie nie będzie też niespodzianką jeśli powiem, że pisze głównie wtedy kiedy jest mi źle albo przynajmniej nienajlepiej.

Jeśli przypadkiem na mój wątek zajrzała jakaś osoba w podobnej sytuacji chciałam powiedzieć tylko, że wyrzucam z siebie głównie te negatywne emocje. Tych pozytywnych też jest sporo.
Piszę to dlatego, że sama swego czasu szukałam podobnych historii i wydawało mi się, że po takich przejściach pozostaje już tylko wieczny smutek i łzy.
Mam nadzieję, że za jakiś czas napiszę coś bardziej pozytywnego bez żadnych 'ale'.

PS: Przyszłość, dziękuję za to kibicowanie Czytałam Twój wątek ale nie napisałam nic bo mam wrażenie że jednak jestem jeszcze daleko w tyle za Tobą. Pozdrawiam.

Kiedyś słysząc jego "Kocham Cię najbardziej na świecie" rozpływałam się, czułam się taka szczęśliwa.
Dziś gdy to słyszę, coś w mojej głowie odpowiada mu: "Prawda? Tak dużo w Tobie tej miłości do mnie, że z powodzeniem obdzieliłeś nią jeszcze inną kobietę." Ale to tylko myśli, bo odpowiadam mu "Ja Ciebie też."
Nie chcę go już katować tym co szepczą moje myśli, to bez sensu.
............................................................................................................................
No właśnie. Kobiety pomyślcie!

Hehehe.."wieczny smutek i łzy" Też tak kiedyś myślałam, gdy tu trafiłam.
A wiesz, źe niektórzy z takiego przekonania nie wychodzą. Zauważyłaś, że w "wieczności" pozostają głównie osoby, które przez TO nie przeszły? Pewnie naczytali się historii zdradzonych osób na forum i wg nich od teraz do końca życia to już tylko ciągłe poczucie krzywdy i obawa przed kolejnymi "razami" . Baaaa, niektórzy sądzą, że same się o to prosimy decydując o daniu szansy zdradzaczom Bo przecież tyle tu opisów takich sytuacji. Niepojęte jest dla wielu, że można wyjść z TAKICH sytuacji nie tylko mocniejszym, z podniesionym czołem i bardziej świadomym, ale - o ironio - pewniejszym siebie i z większym poczuciem własnej wartości i wolności
Szczęśliwie, to nie nasza sprawa i nie nasz problem, co myślą sobie inni

W każdym bądź razie Anne nie miej obiekcji przed wylewaniem tutaj swoich frustracji w gorszy dzień, bo emocje zawsze coś nam mówią.
Kilka tygodni temu uczestniczyłam po raz pierwszy i póki co jedyny w otwartym procesie grupowym (BTW: jeśli masz okazję uczestnictwa w podobnych spotkaniach to szczerze zachęcam)
Sprawdzaliśmy na ile w relacjach kierować się swoimi uczuciami i emocjami a na ile rozumem. Na ile wsłuchiwać się we własne emocje, a na ile analizować wszystkie argumenty za i przeciw. Strona logiczno-analityczna nastawiona była na osiągnięcie racjonalnego, logicznego i korzystnego rozwiązania, jednak sama "kalkulacja" wydawała się być mdła, powierzchowna i pozbawiona życia. Strona emocjonalna natomiast miała trudności w zajęciu swojego miejsca i przestrzeni. Czuła się zdominowana, zmarginalizowana oraz używana przez stronę analityczną do swoich celów. Miała poczucie, że nie może w pełni zaistnieć i się wyrazić.
Przechadzałam się tak z jednej strony sali na drugą, raz będąc logiczna, raz emocjonalna. Przedziwne uczucie, gdy perspektywa widzenia zmienia się jak w kalejdoskopie
I dopiero danie sobie przez emocje prawa do bycia w pełni sobą, do bycia taką, jaką jest, do tego aby się pokazywać i być widzianą, pozwoliło zaistnieć sytuacji, kiedy strona emocjonalna przez sam fakt swojego istnienia stała się ważna. Ważna, ponieważ jest doświadczeniem, ważna, ponieważ jest informacją. Poczucie równej rangi ( wbrew pozorom wcale nie równowagi)  obu stron może stanowić podstawę do stworzenia "partnerskiej relacji", gdzie zarówno rozum, jak i emocje są ważne i gdzie razem mogą odnajdywać odpowiedzi na istotne pytania, także te dotyczące relacji.
Pozdrawiam

Dziękuję, że tu zaglądacie.
W tej chwili nawet ciężko mi sensownie odpisać bo jestem znowu otoczona czarnymi myślami.
Tym razem nie chodzi o mojego męża, okazało się że mój syn może mieć poważną chorobę genetyczną przy której wcześniej podejrzewany autyzm nie wydaje się już taki straszny. Ciężko mi o tym nie myśleć, trochę już wymiękam z powodu stresu. Chciałabym chociaż małą przerwę, a tymczasem dopiero zaczęłam dochodzić do siebie po tym co zafundował mi mąż i już pojawił się kolejny problem.
Do tego z tyłu głowy mam pytanie, czy jeśli diagnozy się potwierdzą mój mąż faktycznie będzie wsparciem czy znowu poszuka najłatwiejszego sposobu na poprawę nastroju. To jest oczywiście tylko poboczna myśl bo na razie skupiam się głównie na badaniach i oczekiwaniu na wyniki.
Wybaczcie, że znów nie jest optymistycznie.

Aeryn,

Dziękuję za słowa wsparcia. Podziwiam Twoją siłę. Też muszę ją z siebie wykrzesać.
Niestety organizm nie przyzwyczaja się do stresu albo może ja nie wiem jak sobie z nim radzić.
Jeśli okaże się, że mój syn jest chory to będziemy z tym żyć, nauczymy się jak mu pomagać chociaż oczywiście bardzo chciałabym żeby jednak był zdrowy.
W tej chwili mam jeszcze na to nadzieję.
Wykańcza mnie najbardziej to oczekiwanie i niepewność.
Jak na złość mój mąż jest teraz w pracy i wraca dopiero za 3 tygodnie więc na razie mogę tylko liczyć na wsparcie mailowe/telefoniczne.
Masz rację, że jeśli chciałby pokazać, że można jednak na nim polegać to teraz ma okazję.

Kiedy tu trafiłam wiele osób pisało o pracy nad sobą.
Na początku nie rozumiałam do końca na czym polega ta praca i moje myślenie było bardziej "chcę żeby mój mąż zrobił to i tamto". Po jakimś czasie dopiero dotarło do mnie, że dopóki nie zrobię porządku ze sobą to nie ruszę dalej. Do tego jednak trzeba ochłonąć, wiele rzeczy przemyśleć.
Myślę, że ciężko to wszystko zrozumieć jeśli ktoś na własnej skórze nie doświadczył i między innymi stąd wynika niezrozumienie dla nas.

W kwestii pewności siebie to muszę powiedzieć o pewnym zaskakującym fakcie. Jakiś czas po tym jak się o wszystkim dowiedziałam i zaczęłam wychodzić do ludzi spotkałam się z tyloma komplementami jak nigdy wcześniej. Początkowo myślałam, że chodzi tylko o mój wygląd bo przez całą sytuację to tej pory ubyło mi 15kg. Kilka osób powiedziało mi jednak, że rozkwitłam i wydaję się właśnie wyjątkowo pewna siebie. Siostra powiedziała, że przeszłam jakąś niesamowotą metamorfozę:) Przez te wszystkie wydarzenia byłam zmuszona bardzo poważnie zastanowić się nad sobą i po pierwszym załamaniu doszłam do wniosku że jestem całkiem ok i chyba w jakiś sposób wydobyłam to przkonanie na zewnątrz. Nigdy nie miałam jakoś szczególnie zaniżonego poczucia wartości i myślę, że też trochę dlatego łatwiej mi było się podnieść w tej sytuacji.

Przyszłość, w Twoich wypowiedziach wyczuwam taki prawdziwy spokój. Mam nadzieję, że towarzyszy Ci też w życiu na codzień.

Mam nadzieję, że dojdziesz do jakiegoś stabilnego stanu.
Pamiętam ten optymizm, o którym piszesz. Prawie mi się udzielił, chociaż chyba nieco inaczej przez to wszystko przechodzimy. U mnie tych porywów radości praktycznie nie było. No może na początku ale to był bardziej szok i niedowierzanie kiedy wymyśliłam sobie, że wszystko będzie dobrze. Szybko jednak ten stan minął. Później już było bardzo ostrożnie.
Nie wiem czy takie eksplozje optymizmu nie sprawiają przypadkiem, że kiedy coś pójdzie gorzej następuje mocny upadek na ziemię.

Przez ostatnie miesiące bardzo dużo myślałam o sobie, o mężu i o nas.
Dochodzę do wniosku, że powinny być chyba obowiązkowe zajęcia dla małżeństw co kilka lat zmuszające do przyjrzenia się związkowi

Jeśli chodzi o relacje między nami to jest naprawdę dobrze chociaż ostatnio nastąpiła jakaś zamiana ról. Wcześniej to ja analizowałam każde słowo i dopatrywałam się w ukrytego znaczenia teraz za to mój mąż wykazuje takie dendencje. Nie odpiszę mu na jednego maila i już mam zestaw pytań czy wszystko dobrze, czy coś się stało itd.
Już od jakiegoś czasu miałam wrażenie, że bardzo stara się być jeszcze lepszy i właśnie kilka dni temu dostałam od niego list, że z każdym dniem coraz bardziej to wszystko do niego dociera i coraz bardziej rozumie ile mnie to kosztowało. Jeśli uznać że to prawda to już rozumiem moje obserwacje. Paradoksalnie teraz to on chyba musi 'wyluzować' i przestać rozdrapywać każde moje słowo.

Życzę Ci wszystkiego dobrego i jeśli "szepczące myśli" męczą to faktycznie chyba lepiej je wyrzucać z siebie.

Anne,
Jest taki egipski mit, w którym Ozyrys najpierw zostaje pocięty i rozczłonkowany przez swojego brata, a następnie jego żona odnajduje i składa części jego ciała, dzięki czemu Ozyrys staje sIę nieśmiertelny.
Tak samo czasami dzieje sie z nami. Przez chwilę pozostajemy w kawa?kach, a potem dzięki wewnętrznym siłom zbieramy się w sobie i odnajdujemy naszą własną drogę do całości. Ja właśnie tak definiuję pracę na sobą.
To, co się nam przydarza oraz nasza praca nad tym zapewniają nam odpowiednie składniki niezbędne do naszego powstania jako osób, którymi od początku mieliśmy się stać, a myślenie, że jesteśmy sumą wszystkich złych rzeczy, które nam się przydarzyły jest prawdą tylko wtedy, jeżeli nie przyłożyliśmy się do pracy nad sobą.
Bo kiedy zdajemy sobie sprawę z tego, że rzeczywistość - niezależnie od tego jak się wydaje niesprawiedliwa i okrutna - nie jest karą, lecz elementem składającym się na pełnię życia, przestajemy czuć się przez nią nieprzyjemnie potraktowani. Dlatego zamiast stawiać się w roli ofiary i pytać: ?dlaczego mnie się to przydarza??, lepiej reagować ?zrobię wszystko, żeby sobie z tym poradzić!?. W ten sposób wyzbywamy się roszczeń wobec rzeczywistości i zyskamy prawdziwą siłę i moc, żeby sobie ze wszystkim radzić.
Anne, tak postępując możesz również pozbyć się strachu przed bezsilnością związaną z ewentualną chorobą synka. Gdy stawiasz czoła temu, co się dzieje, co JEST (w odróżnieniu od tego, co może się stać)  poczujesz spokój.

Anne, ten spokój, który mi przypisujesz to akceptacja rzeczywistości taką, jaka ona jest. Myślę, że zdziwiłabyś się jakbyś poznała mnie w realu, bo bywam jak to PRZYSZŁOŚĆ - nieprzewidywalna
Pozdrawiam serdecznie i trzymam kciuki za pomyślne wyniki

Betsy,

Oczywiście, to zależy od konkretnej osoby jak się sobie radzi z trudnościami. Jednych choroba zjednoczy inni uciekną.
I masz rację, że to nie choroba rozbija rodziny, najwyżej pomaga ujawnić czyjeś prawdziwe oblicze.
Mój problem polega na tym, że mąż już raz mnie zawiódł w trudnej sytuacji i dlatego taka myśl się gdzieś przewinęła.
Gdyby nie tamto teraz nie miałabym takich wątpliwości.
Nie jest to moje główne zmartwienie w tej chwili ale na pewno dobrze jest mieć w kimś wsparcie.
Póki co to on jest stroną bardziej racjonalną i często hamuje mnie w moich ponurych wizjach. W tej chwili nie mogę mu nic zarzucić.
Może tak na prawdę niepotrzebnie martwię się na zapas a przecież i tak nigoko mnie zmuszę do bycia odpowiedzialnym.
Tylko czasem trochę smutno, że nie mam już tej naiwnej ufności ale z drugiej strony ona i tak była przecież złudna.

Anne również brakuje mi tej naiwnej ufności.... w sumie takiej "lekkiej"

teraz jakaś się zaczyna , ale ostrożniejsza z dozą niepewności i szybkiej reakcji obronnej , gdyby ...

chciałabym mieć machinę czasu...
ale... dooopa trzeba ścisnąć właśnie ... pośladki ... i do przodu :):)

wierzę, że te "powroty" będą coraz rzadsze i w końcu będą jedynie przykrym wspomnieniem

.

Aeryn ciut wisielczy humor ... ale Walenty to również patron psychicznie chorych ... gdy w ostatnią niedzielę ksiądz to powiedział - myślałam, że padnę nic dodać, nic ująć dlatego też podchodzę do tego nie jak do święta zakochanych, ale... idziemy do kina, na impresssskę i mam zamiar dobrze bawić się w Święto Psychicznie Chorych
w końcu gdzieś/kiedyś/ktoś musiał być psychicznie nie na miejscu ... ( biorę to również na siebie )

i niestety tak do tego podchodzę, może to jakiś sposób - bo zakochania w tym momencie nie ma co świętować - jest to sprzeczne ze stanem moich uczuć

Walentynki wprawdzie spędzam z mężczyzną mojego życia (czyli z synkiem ) ale na święto Psychicznie Chorych też się piszę

Superman... nieźle Ty to masz szczęście :):)

Dzień - dość dobry ... gdyby nie fakt, że ... wyrzuciłam nowiuteńkie buciki-szpilki - takie śliczne, wygodne , piękniutkie, cudowne i wymarzone ... kiedy? nie wiem i tak mi się zaczęła impressska ale ogólnie - miooodzioooo
nie przypuszczałam, że będę się tak dobrze  bawić - bez myśli, swobodnie, wolno ...

a co do dat ... moje koszmary są coraz bliżej - start : 8 marca

ale zobaczymy, może również przeminie bez większego zawirowania

Anne przeczytałam Twoją całą historię tutaj i trzymam kciuki za Ciebie
Tak, najważniejsze teraz żeby nie pielęgnować tej urazy, nie żyć cały czas tylko "tym momentem"
Ja jeszcze tego nie potrafię i trzymam kciuki za tych którym to się udaje.
Do przodu Anne
pozdrawiam ciepło

Oczywiście maniek..i pewnie jeden będzie potrafił z takim bagażem iść dalej, a inny ten bagaż zostawi w poczekalni..

Właśnie wyciszenie, czas, oderwanie myśli...taaaak
Jednak w tym wszystkim we mnie narasta żal, żal że muszę przez to przechodzić i znowu często patrzę na niego myśląc owe "jak ON mógł ?"
Wiesz ile czasu mi uciekło ? Nie pamiętam od października praktycznie NIC oprócz tego tematu..
Ubierałam choinkę - kukła
Miałam urodziny - kukła
Codzienne czynności - kukła

Byłam, jestem.. nadal taką kukłą, dużo dzieje się poza mną, nie jestem w środku ...nie uczestniczę..

Dlatego nie dziwie się, że piszesz że nawet teraz jest ciężko..bo jeśli żyjemy obok kogoś kto zdradził to pewnie nie zapomnimy..będzie lepiej..ale kolec zostanie. Pytanie tylko na ile i jak często będzie nas szarpał..

Zdrada jest jak choroba przewlekła. Astma? Łuszczyca? Czasami stany zapalne. Czasami remisje.
Albo moze?
Zdrada jest jak nowotwór? Ciężkie leczenie na granicy " zabijania sie"- skutki chemioterapii. A potem życie z osłabionym organizmem, troska o siebie i lękiem, ze bedxie nawrot?

Na pewno jest najdramatyczniejszym i najtraumatyczniejszym przeżyciem jakiego doświadczyłam. Nawet ciężka choroba w rodzinie mnie mobilizowała. A zdrada niszczyła. Bo gdy ktos choruje. Wiesz. Ze to niczyja wina. Nikt świadomie nie choruje. A tutaj jest inaczej.

Zdrada uczy wiele o sobie. Uczy tez gdzie sa granice. Maniek mądrze pisze.
Na początku granice naginamy. Szukamy powodów przyczyn usprawiedliwień. Chcemy, aby stare bezpieczne życie trwało. Wierzymy ze przetrwamy wszysyko.
Gdy mija cały proces radzenia sobie ze zdrada startujemy od zera. Czasami z tym samym partnerem. Czasami z innym. Ale to nowy związek. Nowe relacje.
W tych nowych relacjach jest tylko jedna różnica. Nie przeżyjemy zaskoczenia zdrada. Juz ja znamy. Wiemy jaki to bol. Jakie uczucia. To powoduje ze mamy pewność jak postąpimy.
Mamy pewność ze nie bedxie drugi raz tłumaczeń usprawiedliwień. Nie zapytamy- dlaczego to zrobiłeś/ zrobiłaś. W zasadzie--- to nas juz nie interesuje.... Nie ma przyczyn nie ma skutków nie ma powodów.
Jest zdrada. Ktora kończy to co było.
To takie oczywiste.
Ale najpierw trzeba to przeżyć. Na własnej skórze.

End_aluzja - co u Ciebie?

a można kochać i chciec rozwodu?

Wybacz, że z takim opóźnieniem odpowiadam ale po pierwsze zrobiłam sobie małą przerwę od forum a po drugie dopiero niedawno wróciliśmy z wakacji.

Opisując obecną sytuację mogę powiedziec, że jest dobrze. Nie napiszę, że wspaniale bo jakoś mam opór przed nadmiernym entuzjazmem (co nie znaczy że nie cieszę się życiem).

Przede wszystkim z wielką radością mogę odpowiedziec na pytanie dotyczące mojego syna. Wszystko z nim dobrze. Niby ma stwierdzone zaburzenia ze spektrum autyzmu ale ja tego absolutnie nie widzę. Zresztą każdy psycholog/neurolog mówi na ten temat co innego. Najważniejsze, że nadrobił opóźnienie w różnych dziedzinach i teraz już rozwija się książkowo.

Odnośnie sytuacji między mną i moim mężem to myślę, że jest dobrze, może nawet bardzo dobrze. Mówię o codziennym życiu, o teraźniejszości bo niestety jeśli chodzi o przeszłośc to jeszcze mnie czasem dopada. Po czasie jaki minął powinno byc już chyba lepiej ale może jestem bardzo powolna w całym tym procesie.

Niestety dnia bez myśli o zdradzie jeszcze nie było. Nie są takie już takie potoki myśli jak na początku, czasem tylko szybka migawka ale zawsze znajdzie się coś co mi przypomni.

Ostatnio miałam jakiś kryzys. Wróciły pełne emocji rozmowy o romansie.
Zapytałam mojego męża czy często o tym myśli. Powiedział, że nie często, czasem i to głównie kiedy mu przypominam. I tak się właśnie zastanawiam czy to źle czy dobrze bo z jednej strony wiadomo, że nie chciałabym żeby sobie codziennie przypominał kochankę a z drugiej strony to co się stało było ważne i skoro o tym nie myśili to może niczego się nie nauczył. A może nie powinnam tak bardzo rozkminiac takich rzeczy. 

Skoro to wszystko czuję to chyba jeszcze nie udało mi się tak do końca wybaczyc. Nigdy mu zresztą tego nie powiedziałam.

Najtrudniej jest odbudowac zaufanie. Planujemy wspólną przyszłośc ale na razie to nie jest dla mnie na zasadzie "zaufam" tylko bardziej "zaryzykuję". Tak czy inaczej chyba jestem na dobrej drodze. Nie mam planu awaryjnego, uważam że jeśli mamy byc naprawdę razem to nie mogę nieustannie przerabiac ewentualnych czarnych scenariuszy.
Chcę żebyśmy byli prawdziwą rodziną, on twierdzi że też więc próbujemy. Właściwie uważam, że mimo wszystko tą rodziną jesteśmy.
Wcześniej kategorycznie zrezygnowałam z pragnienia urodzenia drugiego dziecka (i dobrze, bo to nie był dobry czas). Teraz pozwoliłam sobie na to marzenie, chociaż wiąże się to z pewnymi obawami. Przez krótki czas nawet byłam w ciąży ale niestety już nie jestem... Przyjęłam to spokojniej niż przy pierwszym poronieniu chyba dlatego że była to bardzo wczesna ciąża i nie zdążyłam się nawet z tą myślą oswoic. Poza tym mam mojego synka i jakkolwiek źle by to nie zabrzmiało, jest on wielkim pocieszeniem w takim momencie.

W każdym razie podtrzymuję swoje zdanie, że decyzji o ratowaniu małżeństwa nie żałuję.
Nie namawiam jednak nikogo do ratowania za wszelką cenę bo to jest droga przez mękę, której drugi raz na pewno nie przejdę.
W tej naszej konkretnej sytuacji zaryzykowałam ale gdyby były z jego strony jakieś wahania, jakieś wątpliwości to raczej byśmy nie rozmawiali o powrotach.

Znowu widzę, że jakiś smutek się przebija przez tą moją wypowiedź ale zapewniam, że na codzień nie jest źle

Pozdrawiam.

Witaj Anne 

dobrze się czyta pozytywy i dobrze, że jest dobrze :)
jednak czas czyni cuda, chociaż na początku człowiek buntował się temu stwierdzeniu i nie wyobrażał sobie, żeby kiedykolwiek to wszystko przeszło, odeszło, zmalało

żal za tym co było czasami wraca, ale sprawy bieżące nakręcają do działania ciut inaczej, nie zawsze lepiej, ale zawsze do przodu
czy jest lepiej ? na pewno inaczej, złość jeszcze nie minęła, wybaczenie nie przyszło jak dotąd, ale jest w miarę spokojniej.

pozdrawiam i szczęścia życzę :):)

KOcham męża, ale jak wybaczyć spotkania z innymi kobietami z portali randkowych??? Odkryłam kilka dni temu, ze w kwietniu prowadzil korespondencje z jakas dziewczyna która szuka zabawy, przyjazni, seksu, mężczyzn.Pytala czy już wyjechal. Strasznie mnie to załamało. Ja mu wierzyłam we wszystko. Nigdy przed tem nie sprawdzałam mu poczty internetowej, wiadomości. A tu okazuje się, ze pisały do niego różne kobiety. Ma założone profile randkowe chociaż jestemy małżeństwem od 3 lat. Pisał ze szuka poważnych związkow. Cały czas wyjezdza za granice. jak jest w domu to tylko od 3-5 dni. Ostatnio woli sam spędzać czas, jest nerwowy, często siedzi na komputerze. Nie mam możliwości sprawdzenia jego telefonu gdyż ciagle go nie ma. Co robic? jak mu udowodnić to co wiem? Ciągle ma na wszystko odpowiedz i twierdzi ze nigdy by mnie zdradzil bo mnie kocha.

Anne_Bonny :*

Bardzo mnie ucieszyły te Twoje wieści. Życzę Ci POWODZENIA i trzymam kciuki za przyszłość !

Dziękuję Wam za miłe słowa.
Czuję troszkę tak jakby się zaczynał nowy rozdział.

Co u mnie?
Najprościej mogę powiedzieć - w porządku.
Od ostatniego mojego wpisu zdążyłam już urodzić naszego drugiego syna. Prawdziwa iskierka radości z niego W przeciwieństwie do pierworodnego jest bezproblemowy i w pełni zdrowy. Dopiero teraz widzę jak bardzo ciężko było mi z pierwszym synem. Myślałam wtedy, że to ze mną jest coś nie tak i sobie nie radzę skoro inne kobiety jakoś łączą macierzyństwo z pracą, znajomymi i wogóle z życiem. Teraz dopiero widzę jak to jest ze 'standardowym' dzieckiem.
No ale nie o tym ten wątek

Jeśli chodzi o mnie i mojego męża to jest między nami raz lepiej raz gorzej ale ostatecznie zawsze dochodzimy do porozumienia. Ostatnio jest trochę spięć przy wykańczaniu nowego mieszkania no i odwieczny problem grania na konsoli ale nie są to sprawy wielkiego kalibru.
Generalnie kłótnie są częste ale krótkie Ostatnio mój mąż nawet stwierdził, że chyba po prostu musimy się z tym pogodzić bo oboje mamy takie charaktery. Przy czym ja raczej zawsze byłam taka wybuchowa a u niego jest to jedna ze zmian po tamtym kryzysie. Na pewno wolę tak niż żeby znowu wszystko w sobie dusił a potem serwował niespodziankę w postaci kochanki.

Chciałabym móc powiedzieć, że o jego zdradach nie myślę już wcale ale to nie byłaby prawda. Chyba nie było wciąż dnia żeby mi się chociaż na chwilkę nie przypomniały. Nie wywołuje to już jednak wielkich emocji. W końcu ileż można? Z pamięci tego nie wyrzucę ale nie muszę i nie chcę nad każdym wspomnieniem się zatrzymywać i przeżywać po raz kolejny. Tylko czasem, kiedy mam gorszy dzień chciałabym jeszcze do tego wrócić, dopytać o jakiś szczegół, przypomnieć mu to wszystko jednak nie robię tego. Myślę, że straty z wywleczenia wszystkiego  na nowo będą większe niż chwilowa ulga z poznania jakichś szczegółów.
Podsumowując, jest dobrze, nie żałuję, przyszłość planuję spędzić z nim i mam nadzieję, że to się nie zmieni.

Czasem tu zaglądam

Teufel, no przyznaję, mój wpis wniósł mniej więcej tyle samo co Twój.
To była po prostu odpowiedź na pytanie Bettyblue czy ktoś tu zagląda. Chciałam powiedzieć, że jeśli ma jakieś pytanie czy komentarz to chętnie przeczytam i odpowiem. Pozdrawiam.

.