Wybaczyć roczny romans męża... - Netkobiety.pl

Wybaczenie to na razie dla mnie termin nieco abstrakcyjny. Mam nadzieję, że za jakiś czas po prostu poczuję że jestem na to gotowa.
Nie chcę robić nic na siłę.
W tej chwili miotają mną ciągle nowe emocje. Nigdy nawet nie podejrzewałam, że można się tak czuć.
Tak jak napisałaś, wybaczenie i danie szansy to dwie różne rzeczy. Rozumiem to. Mój mąż chyba też.

Dałam nam szansę bo wiem, że jeśli bym tego nie zrobiła na pewno żałowałabym. Zastanawiałabym się czy mogło nam się udać.
Nie jest to łatwe bo po tym co zrobił czuję, że powinien ponieść konsekwencje.
Nie mogę się pogodzić z tym, że wszystko mu ujdzie płazem a ciężar jego czynów spada na mnie.
Z jednej strony chciałabym odejść i ukarać go za to wszystko, tylko że wtedy ukarzę też siebie.

Na razie to wszystko jest dla mnie niesamowicie trudne.
Czasami sama nie jestem pewna czego chcę.
Mam nadzieję, że z czasem będzie łatwiej...

Twierdzeniem, ze czuł sie niedoceniany dlatego zdradził itp tylko próbuje sam przed soba siebie wytłumaczyć i oczyścić z wyrzutów sumienia - typowa męska manipulacja, chodzi o to zebys tez czuła sie winna. A co do szansy to ja pewnie bym mu dała szanse ale oczywiście pod pewnymi warunkami i musisz widzieć u niego skruchę ...

Osoba zdradzająca powinna teraz kajać się na maksa a nie wpędzać żonę w poczucie winy.

Tak, a skąd znasz dokładnie sytuację jaka tam była?Przecież sama autorka napisała że powiedziała za dużo. Taaa typowa męska manipulacja. Jak się dostanie parę ch...ów, cwelów itp. Warunki trzeba postawić obowiązkowo, byle by był jeszcze komu je stawiać.

Nie "machnęliśmy sobie dziecka" tylko to była świadoma decyzja, od dawna tego chcieliśmy. Dziecko nie miało też być ratunkiem dla sypiącego się małżeństwa, to zupełnie nie tak. Wtedy już faktycznie coś zaczęło się psuć, ale na początku nic nie zapowiadało takiego rozwoju wydarzeń.
Zresztą akurat decyzji o dziecku żadne z nas nie żałuje.

W niektórych związkach uczucie nie wygasa tak z dnia na dzień...

Nigdy nie powiedziałam, że uciekam od odpowiedzialności za wcześniejszy kryzys. Oboje wtedy się chyba pogubiliśmy. Oboje mamy swoje na sumieniu. Tak, powiedziałam mężowi takie rzeczy, których nie powinnam była mówić. Chciałam jakoś do niego dotrzeć, wstrząsnąć nim bo czułam się coraz bardziej lekceważona. Nie wiedziałam, że może go to tak zaboleć.
Wiem i rozumiem, że za wcześniejsze problemy odpowiadamy oboje ale zdrada jest tylko i wyłącznie decyzją zdradzającego.
Mi też było ciężko a jednak nie zrobiłabym czegoś takiego.

Jak prosto jest ocenić Mężczyznę. Gorzej jest na siebie spojrzeć krytycznym okiem.

Anne - ciężka droga przed Tobą,  ale do przejścia. Jeżeli wyciągnęłas wnioski z postępowania o jakim piszesz, jeżeli dopuszczasz do wiadomości to co mówi Mąż to dobrze by było wprowadzić zmian tylko nie zmieniaj Jego,  zmień się sama i zobaczysz czy przyniesie to jakieś efekty. Mając doświadczenie z własnego życia,  na efekty nie trzeba czekać długo.

Powodzenia.

Ja rozumiem wybaczyć skok w bok ale romans

I dziwisz się?

Wiem, że to był błąd, ale naprawdę to nie było tak, że za wszelką cenę chciałam go zranić. Te słowa były poprzedzone tygodniami kłótni, wiele razy poczułam się odtrącona i zawiedziona. W pewnym momencie już tylko mocne słowa zwracały jego uwagę.
Nie wiem jak to się wszystko mogło tak nawarstwić.
Przyznaję się do swoich błędów i biorę część winy za kryzys, ale powtarzam, że według mnie zdrada była wyłącznie jego wyborem.

A co jeśli ona też czuła się urażona jego zachowaniem i wg niej ten związek istniał tylko oficjalnie, tez powinna go zdradzać?
Czy wtedy tez tak lekko byś to usprawiedliwił?

Gdzie ODPOWIEDZIALNOŚĆ?
Facet obraził się, poczuł niedoceniany, więc wlazł innej kobiecie do łóżka - przecież to jakaś farsa

Powiedz, Ty też tak problemy rozwiązujesz?

I tu się zgadzamy.
Jasne, że straszenie sprawami, których z założenia nie ma zamiaru egzekwować było strzałem w kolano, ale gdyby jemu faktycznie zależało żeby coś zmienić sam reagowałby równie emocjonalnie - ciskał się, groził, prosił o rozmowę i tak na zmianę. Bo tak to działa, gdy ludziom JESZCZE zależy.
Obawiam się, że w tym przypadku, tak jak zauważyłeś, dla niego to było alibi by zostawić problemy za sobą i tyle.

Bo to z reguły jest tak, że strona której bardziej zależy w desperacji straszy, a ta druga sabotuje związek po cichu (zdrada).
Ja jednak zawsze sympatyzuje bardziej ze stroną, która popełniła "zbrodnię w afekcie" - czyli tej, która mimo że powiedziała 'o słowo za dużo' to zrobiła to, bo jej zależało - tu brak kalkulacji, a zdrada już zimną kalkulację zakłada.

Wydaje mi się, że na zdradę składa się wiele czynników, i mają na to wpływ zazwyczaj zdradzający, jak i zdradzana. Problemy rodzą się w każdym zwiazku, lecz nie każde są rozwiązywane. Zazwyczaj w szarej codzienności zamiatamy je pod dywan, bo jest nam tak wygodnie, nie rozmawiamy, nie robimy z tym nic, aż później rozpada się to wszystko w drobny mak.
Nie mozna usprawiedliwiać zdrady. Zdrada, to zdrada i tu chodzi zarówno o fizyczną, jak i emocjonalną stronę. Mąż popełnił błąd, ale tylko ty możesz ocenić, czy zdołasz mu wybaczyć i przejść do porządku dziennego. Bardzo ciężko o ponownie zaufanie, na to trzeba pracować, samo się niestety nie zrobi. Podejmując wyzwanie-walczysz, pamiętaj tylko, że nie zawsze na końcu jest wygrana.

Anne_Bony - nie, to nie jest Twoja wina, że Twój mąż podjął decyzję o romansie. Zrobił to ponieważ CHCIAŁ CIĘ ZDRADZIĆ.
Tutaj nie ma Twojej winy i NIC NIE MOGŁAŚ ZROBIĆ , ponieważ decyzja należała w tym momencie do Twojego męża.

Za kryzys odpowiadacie wspólnie. Za zdradę odpowiada tylko i wyłącznie on.
Jeśli chciał innego życia PRZEZ ROK ..to powinien był odejść, popatrzeć Ci w oczy i powiedzieć, że TO KONIEC. Przynajmniej być z Tobą szczerym.
Przestań się biczować i przestań tłumaczyć jego.
kryzysy są w każdym związku a zdrada jest najłatwiejszą drogą aby go co najwyżej pogłębić.
Twój mąż nie jest biednym, zaniedbanym misiem. jest człowiekiem, który potrafił z premedytacją krzywdzić Cię najbardziej jak tylko można.
I z tym się musisz uporać i zastanowić się czy to zaakceptujesz i będziesz potrafiła z nim być pomimo tego.
Na pewno Ty też musisz wiele zmienić.. ale to powinno wynikać już z Twojej dobrej woli a nie przymusu aby tylko zechciał zostać.
Masz już inne potrzeby, optykę.. co z tym zrobisz zależy od Ciebie.

Anne_Bonny
Nie potrafię ze spokojem czytać tego, co tu piszesz.
Świetnie, że widzisz swój wkład w kryzys w Waszym związku. Doskonale, że masz świadomość, że zdrada to tylko i wyłącznie decyzja Twojego męża, na którą nie miałaś wpływu.
Ale to, że usprawiedliwiasz i racjonalizujesz jego romanse to dla mnie nie do przyjęcia.
Wiesz dlaczego? 
Dlatego, że nic zdrady nie usprawiedliwia. To zawsze jest wybór i decyzja zdradzającego, za którą przeważnie stoi wyrachowaniem i premedytacja.

Anne piszesz ze nie jesteś uzależniona ! Masz mieszkanie świetna prace do której możesz wrócić , wiec wróć zacznij oddychać własnym powietrzem, bądź niezależna , idź własna droga i sama zacznij stawiać sobie cele , to podnosi i motywuje, ciesz sie życiem a on niech płaci i patrzy jak ty pałasz szczęściem .. Pozwalaj mu na wizyty z dzieckiem , bać lojalna w stosunku do niego bo w końcu oboje chcieliście dziecko. Piszesz Ze on wyjeżdża za granice!!!!! Kochanie otwórz oczy,, dziwie sie ze jest w tobie jeszcze jakaś nadzieja ,, zdaj sobie sprawę ze to on zrobił skok w bok, bo chciał . Masz przyjaciół , porozmawiaj z nimi to naprawdę pomaga ,, bądź niezależna i idź do przodu,,!

Właśnie dlatego, że nie jestem od niego jakoś szczególnie uzależniona  mogłam się zastanowić czy tak naprawdę chcę z nim być.
Doszłam do wniosku, że chciałabym spróbować. Mimo wszystko...
On nigdy nie był takim typem człowieka, po którym można się spodziewać zdrady. Nie był tzw. kobieciarzem, nie flirtował. Zawsze był raczej spokojny i odpowiedzialny.  Dlatego tak mnie to wszystko zszokowało.

Masz racje, zdradzał mnie w ciąży i kiedy zajmowałam się małym dzieckiem. Chociaż ciężko jest mi w to uwierzyć to muszę przyjąć do wiadomości, że tak było. Czasami zastanawiam się jakim trzeba być człowiekiem, żeby coś takiego zrobić. Był przy porodzie, patrzył jak na świat przyszło jego dziecko a dwa dni później, kiedy byliśmy jeszcze w szpitalu, przespał się z kochanką. Już nawet pomijam siebie w tej sytuacji, ale dlaczego jego myśli nie były w 100% zajęte nowonarodzonym synem? Kiedy o tym myślę, trudno mi uwierzyć, że to wszystko zrobił człowiek którego znałam.

In_ka

Wiem, że masz rację. Wiem, że muszę to przyjąć do wiadomości.
Jest mi po prostu ciężko porzucić to wyobrażenie, które miałam o moim mężu.
Jest mi przykro, że nie będziemy mieli takiej przyszłości o jakiej zawsze mówiliśmy.

Wydaje mi się, że niestety przeszłość w dużym stopniu wpływa na przyszłość. Nie da się tego wyrzucić z pamięci, można spróbować z tym żyć ale zmienia się już postrzeganie niektórych spraw.

Chciałabym zapanować nad myślami, ale to jest silniejsze ode mnie. Tak naprawdę nie jestem pewna co będzie dalej. To zabrzmi jak banał, ale mąż był miłością mojego życia a teraz mam świadomość, że wcale nie był tym za kogo go uważałam. Teraz wiem do czego jest zdolny. Wiem, że potrafi spać z inną kobietą w naszym łóżku, które własnoręcznie skręcałam, kiedy nasz kilkumiesięczny syn śpi w drugim pokoju za ścianą... Nie mieści mi się to w głowie.
Z jednej strony chciałabym żebyśmy jednak dalej byli rodziną, ale nie wiem czy będę potrafiła coś takiego wybaczyć.
Nie wiem czy tak naprawdę nie chcę być z moim wyobrażeniem o nim a nie z nim-prawdziwym.

Anne doskonale Ciebie rozumiem.
Niestety takie mysli nie opuszcza nas dlugo.

Zdrada, to zdrada i nie ma usprawiedliwienia. Mozesz tylko ja teraz przezywac, a twoj maz moze ci pomoc to wszystko odsunac w cien, ale to on musi to zrobic.
On ciebie zdradzil, wiec musi poniesc konsekwencje. gdzies przeczytalam , ze to jest jak zaloba, ktora trzeba po prostu przejsc.

Wczoraj bylismy po raz pierwszy raz w zyciu na konsultacjach psychologicznych i .. polecam. Mozna sie dowiedziec czegos wiecej. ktos kto stoi z boku i nie jest zaangazowany w  jakies relacji z nami oraz ma podejscie naukowe do tego moze nam otworzyc oczy na niektore rzeczy.

Warto porozmawiac z kims o tym, posluchac rad jak od nowa pracowac nad naszym zwiazkiem. Jesli obojgu zalezy na tym to jest duza szansa, ze sie uda...

Może faktycznie jest tak, że próbuję to jakoś tłumaczyć. Chyba dlatego, że łatwiej jest myśleć, że ma się jakiś wpływ na czyjeś decyzje.

Tak naprawdę nie chcę niczego zamiatać pod dywan, nie chcę udawać że wszystko w porządku. Nic nie jest w porządku.
Dużo rozmawiamy, staram się rozwiać wszystkie wątpliwości na tyle na ile to możliwe. Chcę to 'przepracować' bo po prostu czuję, że to jest jedyna droga.
Niestety należę do tych osób, które chcą wiedzieć wszystko, znać szczegóły. Sama nie wiem po co. Żeby oswoić ten temat? Nie wiem, kiedy jest moment żeby powiedzieć stop...

Anne
jam to sie odezwała??? Do kogo?

Ja nie bardzo rozumiem, po co ona pisze i na co ona liczy.
A najbardziej zastanawia mnie to, dlaczego Twój mąż nie zakończy tego kontaktu zdecydowanie i skutecznie.
Za to wcale nie dziwi mnie Twoje zmęczenie (może rezygnacja?) w tej sytuacji.

Mysle, ze w tym momencie dobrze swiadczy o Twoim mezu, ze pokazal Tobie te maile i co o nich sadzi.
Ciezko tutaj stwierdzic, conalezy zrobic. Z jedej stronu on moze miec racje, bo ja zna. Z drugiej strony Ty tez masz racje, bo powinna sie wkoncu odczepic.

KOniec to koniec. Ja bym byla za Twoja opcja, aby jej napisac krotkiego, rzeczowego maila. i koniec wiecej nie pisac, jesli nawet bedzie wciaz cos wysylac. Zawsze mozna blokowac takich nadawcow.

Domyslam sie co czujesz... eeh tez sie tego obawiam, ze zaczna sie jakies dziwne podchody.

Powodzenia z decyzja.

Kiedy dowiedziałam się, że napisała w pierwszym odruchu zaczęłam odpisywać strasząc, że jej mąż się o wszystkim dowie i wiele innych rzeczy. Kiedy trochę ochłonęłam i przeczytałam to co sama napisałam (na szczęście nie wysłałam) przeraziłam się jak bardzo chciałam się upokorzyć.
Już dawno obiecałam sobie, że nie dam się wciągnąć w żadne jej gry ani intrygi. Kiedyś wysłałam do niej jednego smsa i obiecałam sobie, że na tym koniec. Nie chcę dawać jej satysfakcji, że jej zaczepki rozbijają mnie od nowa.
Ta kobieta jest kompletnie pozbawiona moralności i wydaje mi się cała sytuacja ją bawi. Cokolwiek więc bym jej napisała, ona tego nie zrozumie bo żyjemy w różnych rzeczywistościach.

Zresztą to mój mąż to zaczął więc niech teraz on to kończy, ja nie będę go wyręczać. Ona to musi usłyszeć (przeczytać) od niego.

Myślałam, że z upływem czasu będzie coraz łatwiej a jest dokładnie odwrotnie.
Nie mam już energii na nic.
Najgorsze, że ten koszmar nie ma daty końcowej, na którą można czekać i do niej dążyć.

Na początku chciałam poinformować jej męża, tak po prostu z uczciwości.
Zmieniłam jednak zdanie i pewnie można powiedzieć, że jestem egoistką ale zrobiłam to z troski o siebie.
Nie mam siły rozgrzebywać tego całego bagna od nowa, nie mam siły na to piekło. Z tego co mi wiadomo oni i tak się rozwodzą, nie wiem z jakiego powodu i nie chcę mieć z ich rodziną nic wspólnego.
Chcę tylko, żeby ona ostatecznie zniknęła z naszego życia.

Jeśli chodzi o maile to mój mąż jej w końcu odpisał, żeby zapomniała o nim i że on już nie pamięta. Trochę mi ulżyło bo bałam się, że przez swoje milczenie zostawia jej otwartą furtkę.
Ja nie mam zamiaru z nią rozmawiać. Dokładnie tak jak piszesz, to by było jak żałosne szarpanie się o faceta. Nie będę tego robić.

Nie zazdroszczę tej konfrontacji w środku nocy. Musiało być Ci ciężko kiedy wszystkie te informacje zostały na Ciebie tak nagle zrzucone.

Nie przejmuj się, tym co o niej mówią. Miej świadomość, że to jest kobieta bez podstawowej ludzkiej moralności, nie ma sensu się porównywać.
Wiem, wiem łatwo powiedzieć, też mam z tym problem. Kochanka mojego męża była ode mnie o 19 lat starsza. Ma męża, dzieci i wnuki a jednak mojemu się spodobała. Ciężko mi z tą świadomością ale staram się z nią nie porównywać. Myślę, że też nie powinnaś.

Ja też takich kobiet nie rozumiem. Jak można tak włazić w czyjeś życie.
Jednak mimo całej mojej pogardy dla takich kobiet to uważam, że nie one są najbardziej winne naszego bólu. Winni są nasi mężowie, którzy nam przysięgali.

Dziękuję Ci za te słowa. Wiem, że każda historia jest inna ale naprawdę dobrze przeczytać że komuś się udało.

Nie potrafię ostatnio poskładać swoich myśli. Tym bardziej ich opisać.

Mój mąż wyjechał. Tak już żyjemy od dawna, miesiąc w domu - miesiąc za granicą.
Żyjemy tak od wielu lat i chociaż może nie jest to typowy model to przyzwyczailiśmy się i przez długi czas było dobrze. Takie życie czasem stwarza różne problemy bo często jestem sama, ale zawsze sobie radziłam.
Wszystko to jednak opierało się na zaufaniu. Teraz, po wszystkich tych kłamstwach jest już inaczej... Jest ciężko.
Chyba bardziej niż sama zdrada boli mnie właśnie to kłamstwo, które trwało tak długo.
Na ten moment wydaje mi się niemożliwe odbudowanie zaufania w 100%. Teraz nie ufam za grosz, może kiedyś to częściowo wróci ale obawiam się, że już nigdy w pełni.

Pojawiają się takie myśli jakie nigdy wcześniej nie przyszły by mi do głowy. Mój mąż był moim jedynym partnerem. Ja, do niedawna, jego jedyną. Pod każdym względem. Teraz, po tym wszystkim, zaczęłam się zastanawiać jak to jest z innym.
Z jednej strony te myśli napawają mnie wstrętem ale z drugiej... Sama nie wiem czy to bardziej chęć pokazania mu jak to jest być zdradzonym czy raczej udowodnienia sobie, że dla kogoś mogę być atrakcyjna. Oba powody są tak płytkie, że aż mi niedobrze a jednak te myśli się pojawiają. Tylko myśli, ale jest mi z tym źle. Nigdy nie chciałam być taką osobą. 

Postawa mojego męża się nie zmienia. On chce wszystko ratować ale nie potrafię zaznać spokoju i miotam się pomiędzy wybaczeniem, chęcią zemsty i odejściem. Chciałabym się określić i podążać w jakimś kierunku ale tak naprawdę nie potrafię.
Najbliżej chyba do chęci ratowania związku ale boję się, że jeśli ponownie zaufam i dam tą resztkę uczucia którą mam to mogę znowu dostać po tyłku. Nie mam siły na przeżywanie tego ponownie.

Podziwiam kobiety, które tu piszą, tak świadome i szczęśliwe same ze sobą. Ja czuję się ze sobą fatalnie.

Anne.. zobaczysz, że będzie lepiej.
U mnie jest już dużo lepiej a myślałam, że tego wszystkiego nie przeżyję.
Mam nadzieję, że robisz dla siebie kilka fajnych rzeczy, to bardzo ważne angażować się w to, co sprawia Ci czystą radość.
Myśl jak najwięcej o sobie, troszcz się o siebie i dbaj. Szukaj w swoim wnętrzu tego dobra, które masz, odnajduj piękne rzeczy. Patrz do lustra i mów sobie, że to , co zrobił Twój mąż w żaden sposób Ciebie nie definiuje. Że Ty jesteś odrębnym bytem, Ty nie posunęłabyś się do tego, bądź z siebie dumna. Buduj niezależność i siłę.
Pokochaj miłością " po przejściach", bez złudzeń, słów rzucanych na wiatr, bez histerii..
Przecież jesteś silna i mogłabyś być bez niego!!! Jesteś z nim bo chcesz a nie dlatego, że musisz.
Uwierz w swoją wyjątkowość i w to, że jesteś wspaniałą kobietą a wpływu na decyzje innych ludzi nie masz:)))

O rewanżu myślałam także.
Szybko mi przeszło.

Tak, pięknie to brzmi i tak można, uczę się tego każdego dnia. dziewczyny..abyśmy mogły iść z tym dalej musimy nauczyć się jak najwięcej o sobie.

Dziewczyn ja przez to przechodziłam, przez 10 miesięcy co 2 tygodnie zmieniałam zdanie że nie dam rady nie wybaczę kazałam się wynosić potem znowu powroty i znowu były wymówki z mojej strony płacz i histeria, oj jak po myślę o tym wszystkim to aż nie wierzę że tak się zachowywałam, już nawet był moment gdy myślałam że jest coś ze mną nie tak że nie potrafię się określić, jednego dnia chciałam ślubu innego nie chciałam go widzieć istne szaleństwo i taka huśtawka emocji jakiej nigdy w życiu nie miałam a on wszystko wytrzymał i wszystko zniósł, wytrwał przy mnie i chyba tym mnie przekonał:) dlatego mowie że to zależy od faceta jak bardzo będzie się starał i ile wytrzyma twoich nastrojów i płaczu a płakać będziesz jeszcze długo bo skoro kochałaś i ufałaś to kłamstwo i zdrada będzie cie bolała i ma prawo boleć a ty masz prawo płakać, ja uważam że to jak żałoba swoje trzeba przejść i wypłakać a potem będzie lepiej zobaczysz:) ja dzisiaj mam już to za sobą staram się myśleć o przyszłości i nie wracać do tego co było i u Ciebie też tak będzie trzeba czasu i bardzo dużo cierpliwości twojej i twojego M. Z czasem będzie Ci lżej na pewno wiem co mówię!! A mąż musi się teraz starać ze wszystkich sił o ciebie i walczyć o twoje zaufanie a przy tym zności twoje wahania nastrojów no niestety nie będzie łatwo ale jak dwoje ludzi sie kocha to dadzą radę!!! a po tym wszystkim jest nawet lepiej:) bo oboje wiecie ile możecie stracić i doceniacie każdego dnia to co macie:) cierpliwości Anna:) będzie lepiej!!

to jest zupełnie normalne teraz to On musi ci udowodnić że możesz mu zaufać u nie których to trwa lata u innych miesiące każdy przypadek jest inny bo i ludzie są inni u mnie trwało to rok bardzo długi i ciężki rok, teraz nie ufam w 100% ale też nie boję się powtórki bo trzeba by być pozbawionym mózgu żeby po takim piekle jakie mu urządziłam wytrwać a potem znowu spieprzyć, a jeśli nawet się przydarzy to trudno jego strata a dam radę i ty też musisz tak myśleć, u mnie owa Pani wypisywała do mnie smsy przez 4 miesiące!! ze szczegółami jak to było między nimi i jakoś wytrwaliśmy a ona jest sama i zgorzkniała. Nie daj się walcz o siebię a męża nie oszczędzaj jeśli jesteś zła to krzycz a jak chcesz płakać to płacz niech widzi co narobił i ile przez to zniszczył myślę że jak to wytrzyma  to nie zdecyduję się na powtórkę chyba że okaże się skończonym debilem ale wierzę że tak nie będzie!!