Wybaczyć roczny romans męża... - Netkobiety.pl

A Ty uwazasz, ze kazdy czlowiek kreci sie jak kurek na dachu w zaleznosci od tego, jak mu wygodniej? Zapewniam Cie, ze nie. Sa ludzie, dla ktorych pewne wartosci sa constans. Pomimo jakichs tam wymowek typu: milosc, dzieci, wspolny dom, finanse itp.
Zyje w takim swiecie, w jaki wierze i jaki sobie cenie. A ze jest inny, to wyraznie widac.

Mussuka,
To moja ostatnia próba wytłumaczenia Tobie, co się dzieje po zdradzie w związku.
Związek sprzed zdrady przestaje istnieć, znika, nie ma go.
Jest dwoje obcych dla siebie ludzi.
Niektórym zdradzonym jeszcze przez jakiś czas wydaje się, że kochają zdrajcę, ale to tylko iluzja, pod płaszczykiem której skrywa się strach i rozpacz. Ale i oni doją do punktu, w którym już będą wiedzieć, że tamtej miłości już nie ma.
Z różnych powodów ludzie jednak decydują się spróbować żyć nadal razem. Warunkiem koniecznym dla powodzenia jest przepracowanie przez zdradzaczy swoich słabości, skrucha, chęć naprawienia krzywdy oraz chęć zbudowania nowego związku przez zdradzonego. Zdradzony może ze względów, które wymieniłaś, a może innych próbuje zaufać na nowo. Te dwie osoby po przejściach, z przzeszłością poznają się na nowo, zamykają poprzedni rozdział życia przed zdradą (co jest mega trudnym zadaniem dla obojga) i uczą się żyć z sobą. Nie liczy się wtedy ich przeszłość seksualna (zakładam, że Twój obecny partner też miał przed Tobą inne kobiety, które przytulał, pieścił, całował a Tobie to nie przeszkadza), nie liczy się, co kryje ich przeszłość. Ważne jest to kim i jacy są teraz. Liczy się to, jak teraz chcą żyć. Istotne jest to, jakimi wartościami się kierują teraz.
Tak, jest to związek z balastem i czasami ten ciężar mocno uwiera, ale z czasem jest coraz więcej wspólnych, nowych doświadczeń i wspomnień.

pieknie ladnie, pod warunkiem, ze takiej transformacji mozgu (mojej i tego ktory zdradzil), amnezji i zaszczepienia wiary na nowo mozna dokonac chirurgicznie. Innej opcji nie ma, jest oklamywanie sie kazdego dnia.
Bo ja w slowa, ze tego co bylo juz nie ma - nie uwierze. Dopoki ten sam czlowiek z ta sama twarza bedzie obok mnie, ja przynajmniej nie potrafie odciac gruba krecha tego co mi wyrzadzil, nie potrafie zapomniec i z popiolu jak feniks sie zbudzic. To nadal jest oszukiwanie samej siebie. Tylko ubrane w cacy slowka.

Moj partner i ja mielismy innych kochankow, tylko nie ranilismy wtedy siebie nawzajem sypiajac z innymi. Taka jest ta "malutka" roznica.

Ja czytalam posty innej forumowiczki, ktora podobno sie odciela...tylko jakos zapomniec o zdradzie nadal nie potrafi.

tak, zdradzonym moze byc kazdy. Ale nie kazdy ze zdrada sie pogodzi. Jest tu bardzo duza roznica.
Boj caly czas toczy sie o to, ze zdradzajacy w pojeciu niektorych zdradzonych kobiet, doznaja jakiejs odmiany po fakcie, zaczynaja zalowac, bic sie w piersi i naprawde naprawde staja sie swieci od TEJ chwili.
Mnie jest bardzo trudno w az takie transformacje uwierzyc, za wielu takich fircykow poznalam w roznych okolicznosciach i malo ktory przejawial wyrzuty sumienia, ktore by mu szlaban na kolejne zdrady postawily. Nie bez okresu pokuty, podczas ktorej moglby naprawde odczuc wage swojego czynu i zobaczyc, do czego doprowadzil. A tu w tym przypadku praktycznie pokuty zadnej nie bylo.

Co mysli grzesznik, ktoremu grzech latwo odpuszczono? Przeciez nawet male dziecko to zrozumie i na swoj sposob wykorzysta. O naiwnosci ludzka, naprawde wierzycie w samoistne odrodzenie sie poczucia przyzwoitosci w zdradzajacych partnerach? Bo kilka lez zostalo uronionych?
No to lepiej dobrze ich od tej pory monitorujcie. Bo zycie pokazuje wielokrotnie, ze jedyne czego sie nauczyli, to wieksza ostroznosc i precyzja dzialania.

Mussuka,
Intuicji się nie włącza i nie wyłącza, tylko słucha bądź nie słucha.
Ja długo nie słuchałam. Ale fakt - teraz słucham.

Czy ufam?
Nie ufam.
Próbuję zaufać.
Gdy się nie uda, odejdę i on o tym wie.
Jednak brak zaufania nie jest dla mnie trudnością, która nie pozwala mi normalnie funkcjonować i cieszyć się życiem.

Mussu,wiesz ja tez tak strasznie temu swojemu wczesniej ufalam i jak sie okazalo niepotrzebnie.Kiedys za jego wiernosc reke bym dala,dzis bylabym bez reki.A Ty dasz swoja dlon za Kreta? Ze on tak nigdy,nigdy?Dzis mu ufam tak na 98%.

Przyszlosc-takiej zasady kiedys nie bralam pod uwage.
Nie wyobrazalam sobie,ze to sie zmieni.

Ostra wymiana i dobrze, niech iskrzy.
Mussuka, prawie wszystko co piszesz ma sens. Jest tu logika, zdrowy rozsądek, fajnie się to czyta.
Tylko ten ton wypowiedzi, jakąś pogardą bije.

Wsadź te słowa między książki. Super, że stawiasz jasne, określone granice. Super, że jestes silną, niezależną, szanującą się kobietą.
Na plus dla Ciebie. Wrazie katastrofy (tfu,tfu,tfu ) masz duże szanse wyjść z tego obronna ręką. Pamietaj tylko, że granice, stanowczość są wyłącznie dla Ciebie.
Chyba, że liczysz na podświadome odziaływanie strachu na partnera, ale co to da?
Profilaktyka, tak, oczywiście. Uważam, że dużo zależy od naszego zachowania i w sporym % można zniwelować te przykre doświadczenie, jakim jest zdrada. Nie ma jednak 100% gwarancji.
Zdrada to indywidualna, niezależna decyzja zdradzacza.
Bo w związku jest za słodko, za łatwo, za ciężko, wszystko razem, bo była okazja, bo fiut stał, bo cipka była wilgotna no i najczęstsza przyczyna : kryzys, emocjonalne oddalenie się.
Życie weryfikuje, nie raz moneta się odwraca i ci co krzyczą najgłośniej...

Elle, dobrze napisane. Po takich przejściach dobrze jest zacząć rozmawiać z samym sobą, powoli, cierpliwie. Przestać się bać, nie stronić od konfrontacji ze zdradzaczem,z sobą.
I tak, człowiek sobie myśli, że są przecież uniwersalne zasady, takie jak na przykład wierność. I co? Dupa, tak nie jest.
To dobry moment na weryfikację otaczającego nas świata, nas samych. Czas postawienia nienaruszalnych granic i choćby się waliło iść do przodu, ponieważ warto.

Moje życie kocham i szanuję. Raz się rodzę, raz umieram. Przejdę przez Nie godnie i najlepiej jak potrafię.

Błąd. Gdy spadniesz na głowę, zacznie się w niej kręcić. Porządnie Tobą wstrząśnie i zdanie możesz zmienić, coś tam możesz bełkotać tracąc zdrowe, logiczne myslenie.
Skutki zdrady możesz przewidzieć, tak, ale nie własnych reakcji.
W zależności od "kalibru", jednak to zawsze jest SZOK i obuchem w łeb. Jesteś człowiekiem, nie maszyną. Zdrada złamie każdego. Nieważna jest płeć, waga, wzrost.
Czym bardziej kochasz, tym mocniej zaryjesz gębą o asfalt.
Pitu, pitu, a serce i tak boli.
No i skąd możesz wiedzieć jak bardzo jesteś współuzależniona emocjonalnie?
Życie nie raz mnie "sprawdzało" i zawsze reagowałem w skrajnych, krytycznych sytuacjach. Czy to w nocy, w ciemnej alei, czy w czasie szoku dowiedziawszy się o tym, że jż "kocha" innego.
Reakcje szybkie, instynktowne, chroniące mnie. Przejmuję wtedy inicjatywę.
Znamy się na ile nas sprawdzono. Damn it, its all about.

I dla mnie, zdradzonego szanowna Mussak'o.
Powiedzieć, a zrobić to przepaść.

Po 3 miesięcznej "separacji", osobnego mieszkania razem dałem szanse na moich warunkach.
Czułem, że musiałem spróbować. Żona, dzieci, dom, 13 lat wspólnego życia.
Godność, szacunek na pierwszym miejscu. Za tym idą : prawdomówność/brak kłamstw, manipulacji, budowa zaufania, wzajemna praca nad sobą oraz związkiem.
Żona się starała, na "swój" sposób. Dla mnie egzaminu nie zdała. Z powodu kłamstwa ponownie "serce mi zadrżało".
Obiecałem coś sobie. Jestem już gdzie indziej.
Nie żałuję żadnej swojej decyzji.
Spokuj ducha, że się zrobiło wiele - bezcenne.

Anne sama dojdzie do wielu wniosków. Nie musimy się nad nią pastwić.
Niech działa tak, by była szczęśliwa i co równie ważne, by nie żałowała własnych decyzji.
Dla każdego to znaczy co innego i nam chu... do tego

Szanuję tych co próbują budować i tych co odchodzą.

Maila dostałam, odpisałam. Dzięki.

Zgadzam się. Można a nawet trzeba ustanawiać granice ale wpływ na decyzję innych osób mamy bardzo ograniczony.

Mi też wydaje się, że o tym się pamięta już zawsze. Bez względu na to czy zostajemy ze zdrajcą czy nie. Niestety wyrzucenie zdrajcy z domu (bo ja akurat z życia nie mogę, mamy razem dziecko) nie jest magicznym lekarstwem na ból.

Polecam lekture watku, autorce tego tutaj rowniez:

http://www.netkobiety.pl/t71527.html

To sa przyklady, do czego zbytnia pokora zamiast buntu prowadzi. Ale slodzcie sobie dalej:))

Pokora... Wobec życia. To uniwersalny klucz do każdego bólu...
Anne. Razem z Córką jesteśmy z Tobą...

Aeryn,

Pewnie, że to mnie dręczy. Natarczywe myśli pojawiają się bardzo często.

Jak sobie radzę?
Na początku też nie potrafiłam nad tym zapanować. Doprowadziłam się już wtedy do takiego stanu, że schudłam ponad 10 kilo, wypadła mi chyba połowa włosów, przez wiele tygodni miałam totalny rozstrój żołądka. Ogólnie dramat.
Wtedy każdą najdrobniejszą myśl rozdrapywałam i nie dawałam jej odejść. Nie mam do siebie pretensji bo w tamtym momencie nie potrafiłam inaczej, musiałam wypłakać tyle ile musiałam. W końcu wszystko stało mi się obojętne. Nic mnie nie ruszało. To chyba był mój limit bólu i emocji. Dopiero wtedy tak naprawdę zaczęłam się zastanawiać co dalej i podjęłam decyzję, że jednak spróbuję być z mężem. Wcześniej w prawdzie pozwoliłam mu wrócić ale i tak nie byłam pewna co zrobię. To podjęcie decyzji trochę mi pomogło bo najgorszy stan dla mnie to takie zawieszenie. Później wręcz zmusiłam się do wyjścia z domu, spotkania ze znajomymi, zajęcia się swoim hobby. I to pomogło bardzo bo chociaż na chwilę oderwało myśli od romansów męża i przerwało je. Przypomniałam sobie, że ciągle jestem osobą a nie tylko płaczącym zbiorem myśli o zdradzie.
Różne takie małe rzeczy plus czas który minął sprawiły, że teraz jest lepiej. Nie ukrywam, że wszystko przypomina mi się wiele razy w ciągu dnia ale nie doprowadza mnie już do rozpaczy. I już nie staram się na siłę o tym nie myśleć bo to przynosiło odwrotny skutek. Niedawno pisałam o tym, że miewam takie dłuższe chwile normalności i nawet czuję się czasem dobrze. Przestraszyłam się tego bo chyba boję się że za chwilę okaże się to iluzją. W każdym razie obecnie uczę się akceptować te chwile radości (wiem, że to musi brzmieć niedorzecznie ale tak jest). Jeśli chodzi o powracające myśli to pozwalam im powracać ale nie rozgrzebuję ich.
Wybacz, że tak się tak cofnęłam do początku ale w moim przypadku było tak, że w pierwszych tygodniach nie zrobiłam nic aby poradzić sobie z nieustającymi myślami. Nie zrobiłam bo nie potrafiłam, z resztą uważam że one musiały wtedy być.
Na pocieszenie powiem, że teraz, prawie pół roku PO jest lepiej. Przede wszystkim te wspomnienia, obrazy, rozmyślania się pojawiają a nie tworzą nieprzerwanego ciągu. I tak jak pisałam pozwalam im się pojawiać bo przecież nie wyprę tego co się stało ze świadomości ale nie wywołują już aż takich emocji. Chciałabym Ci powiedzieć, że znam metodę jak oczyścić z tego głowę ale tak niestety nie jest.

Jeśli chodzi o zrozumienie dlaczego tak się stało to długo próbowałam. Już nawet prawie uwierzyłam mężowi, że czuł się niekochany i odepchnięty. A niech tam, nawet mu uwierzyłam. Przyjmę nawet, że tak się czuł ale to nic nie zmienia, to w dalszym ciągu nie dawało mu prawa żeby mnie tak potraktować. To był jego wybór i jakikolwiek powód by podał to nic nie usprawiedliwia. To wciąż zdrada, oszustwo i brak odpowiedzialności.
Oczywiście zdrada męża nie sprawia automatycznie, że ja jestem idealna i wiem że nie zawsze byłam wobec niego w porządku. Wielu rzeczy, które się wydarzyły żałuję ale nie na zasadzie, że gdybym zrobiła coś inaczej mogłabym zapobiec jego wyskokom. Po prostu nie jestem dumna z tego jak go nieraz traktowałam bo tak naprawdę zawsze go kochałam a zapędziłam się bardzo w braniu zapominając o dawaniu. Ale cały czas będę twierdzić, że romans to była jego decyzja, jego wolna wola. Nie dam się za to obwinić bo mnie o zdanie nikt nie pytał. Myślę, że tak jak ktoś na forum napisał, jedyną odpowiedzią jest "zdradził bo chciał". Niestety.

Pozdrawiam i życzę dużo siły.

można zdradzić i kochać ...
wszystko zależy tylko od tego, co dalej po tej zdradzie

pokaż mi logikę w ... uczuciach
nie szukaj jej tam, bo nie znajdziesz

Można się nie zastanawiać, wszystko zależy od CIEBIE

może być i tak, że mąż nie wyznaje tych samych zasad, co ty i to wcale nie jest dowód na to, że nie kocha
tylko TWOJĄ sprawĄ są TWOJE prawa
czy zaufasz - zależy tylko od CIEBIE

Aeryn,

Jak można mieć pewność, że to się nie powtórzy? Pewnie nie można, ale okazuje się że wcześniej ta pewność też była złudna.
Jeśli chodzi o dźwięk smsa to też długo skakało mi ciśnienie gdy go słyszałam. Nawet nie dlatego, że myślałam że to kolejny sms od niej bo musiałby być kretynem żeby korzystać z tego samego telefonu gdyby dalej coś kręcił. Raczej wykształciło mi się takie bardzo nieprzyjemne skojarzenie z tym dźwiękiem więc poprosiłam go żeby go zmienił. Niby bez sensu, niby nic to nie zmienia ale pomogło.
Tak jak pisałam, gdyby Twój mąż chciał coś kręcić i korzystał dalej z tego samego numeru i telefonu to musiałby być idiotą. Co innego gdyby posiadał drugi telefon, wtedy bym się zastanawiała. Ale to tak teoretycznie bo mam nadzieję, że w Twoim przypadku nigdy tak nie będzie.

No cóż, nie mogę napisać że mąż się na mnie tak totalnie wypiął bo był przy porodzie, w szpitalu też codziennie, potem w domu też pomagał. Widać znalazł jednak czas, żeby się spotykać ze swoją kochanką. Nie potrafię tego wytłumaczyć. Najbardziej nie mogę zrozumieć dlaczego nie poświęcił wtedy 100% myśli nowonarodzonemu dziecku. Jak mogło go to nie powstrzymać?
Nie odpowiem Ci Aeryn gdzie była wtedy miłość... bo nie wiem.
Może te kobiety były dla naszych mężów takie nowe i ekscytujące dlatego nie mieli problemu żeby wygospodarować czas i energię dla nich. Tak jak to jest przy nowych znajomościach.

Mruffka,

Co u Ciebie? Dawno nie pisałaś, mam nadzieję że to dlatego że wszystko idzie w dobrą stronę.

Masz rację, idę bardzo malutkimi kroczkami ale chyba wolę tak niż za bardzo cokolwiek przyspieszać. Wydaje mi się, że powoli dochodzę do jakiejś tam stabilności. Boję się tylko, że okaże się to jedynie przejściowym etapem i za chwilę znowu się rozpadnę.

Pozdrawiam i też ściskam:)

Żyjesz?
co słychać ? jakieś wieści ...
chciałam wysłać maila, ale masz zablokowane

Witaj Anne,

Cieszę się, że u Ciebie lepiej. Napisałaś, że to tak nie działa, że jest pokuta którą się odbywa i potem winy zostają przebaczone. Przychodzą mi na myśl słowa Przyszłości, że wybaczyć to znaczy wyjść z roli ofiary i nie wchodzić w rolę kata, i wydaje mi się, że idziesz w dobrą stronę Tylko ciężko jest wyważyć, gdzie kończy się pokuta zdradzacza a zaczyna zemsta osoby zdradzonej, prawda? Też mam czasem takie myśli, że mąż nie zasługuje na to, żebym pomogła przygotować mu rano śniadanie do pracy, nie zasłużył też na prezent świąteczny czy na to, żebym była dla niego miła. Powinien cierpieć za to, co zrobił. Powinien cierpieć dokładnie tak jak cierpiałam ja. A jednak jakiś wewnętrzny głos podpowiada mi, że to nie jest droga, że takie zachowanie z mojej strony niczego by nie odbudowało, a wręcz przeciwnie - rozłupywałoby każdą cegłę którą stawiałby na nowych fundamentach.

Przypomniały mi się teraz słowa pewnej piosenki:
"Miłość jest jak cegła. Można za jej pomocą wybudować dom, albo zatopić trupa."

Po zdradzie tak chyba wygląda miłość. Takie wahanie się pomiędzy jednym a drugim.

Ale w temacie zdrady ,uważam są tylko 2 możliwości;
-jeśli ktoś zdradza to na 100 % czegoś mu brakuje w związku,nie czuje sie do konca szczesliwy
- ktoś zdradza ale niczego w zwiazku mu nie brakuje,po prostu jest odsetek ludzi..podobnych do karaluchów,bez zasad,bez wyrzutów sumienia,oni się bawią,idą na oślep

Innej przyczyny nie ma,pomijam jakies pontaniczne poalkoholowe incydenty,ale i wtedy ma to podłoze w dwóch powyższych punktach.

Po co facet ma zdradzić fizycznie zonę z którą seks jest nieziemski..? To sie nie dodaje.

Natomiast wybaczać zdrady sie po prostu z zasady nie powinno,nawet jak się kocha i są dzieci,bo niestety co widać po tym temacie i nie tylko...zdradzony już nigdy nie zaufa,to będzie męczarnia do konca życia,jeden nieodebrany telefon i demony natychmiast wrócą,rozpoczynając swój taniec nienawiści.
Czy jesli wpuscilibyscie do domu człowieka głodnego i zziębnietego,nakarmilibyscie go a on ukradkiem potem ukradł wam coś i uciekł....ale wrócił za tydzień i przeprosił oraz poprosił o drugą szanse..dostał by ją? Nie, bo zaufanie tak nadszarpnietego w sferze uczuć nie da sie odtworzyć.
pozdrawiam

No fakt w sumie kazdy ma swój charakterr,z tego co piszesz to raczej może dałabyś radę z tym żyć,to w sumie dobrze ze masz wolę ratowania i nieprzekreslania,ale czy to nie wróci? Nie wiadomo.
Ja wiem ze ja bym nie potrafił bo moje  ego męzczyzny mam za wysoko,nie umiałbym żyć z tym, no ale kazdy ma swój charakter.Jednem przeszkadza hałas ,innemu cisza.
pozdrawiam

Anne,
Zdaniem psychologów zajmujących się procesem wybaczania sama chęć wybaczenia jest przejawem siły i mocy.
Potwierdzenie tego otrzymujesz właściwie na każdej stronie we własnym wątku, bo tylko na ostatniej napisano:

Wszystko jedno, czy finalnie będziecie razem, czy się rozstaniecie, wybaczenie pozwoli Tobie na pozbycie się lęków i akceptację miejsca, w którym znalazłaś się w swoim życiu.
Myśl o sobie, dbaj o siebie i niech moc będzie z Tobą

No niby racja,ale wiesz ...jesli finalnie sie rozstajemy to w sumie wybaczenie , przestaje mieć znaczenie ,po prostu zapominamy z czasem o sprawie bo tej  osoby co nas skrzywdziła już obok nas nie ma...więc to jest w sumie pozytywne zakonczenie. Natomiast jak zostajesz z tą osobą to można spróbować wybaczyć i więcej do tego nie wracać..tylko czy to jest wykonalne? Moim zdaniem nie. Bo takie mocne uczucie zranienia pozostaje w głowie nawet do konca życia. Jak dotkniesz gorącego pieca i sie poparzysz to potem już nie dotykasz,silnych emocjii lub emocjonalnych zdarzeń moim zdaniem sie nie zapomina...przynajmniej ja tak mam. Nie chce tu mówić za innych.
pozdrawiam

Witam w nowym roku i przy okazji życzę wszystkim, żeby był spokojny a podjęte decyzje słuszne.

U mnie bez większych zmian. Jesteśmy razem, żyjemy, pomału idziemy do przodu. Oczywiście za wcześnie żeby mówić czy nam się udało czy nie. To ciągle proces, ale cieszę się że nie żyję już tylko zdradą.

Przed Świętami mąż dostał życzenia od kochanki, co wywołało wielką awanturę i wpędziło mnie w podły nastrój. Po prostu musiała o sobie przypomnieć...
Same Święta o dziwo minęły lepiej niż się spodziewałam chociaż jakoś dziwnie było dzielić się z mężem opłatkiem.

Ogólnie jednak wciąż jesteśmy razem. Na razie przestałam się zastanawiać nad rozwodem. Rozważałam nawet usunięcie 'pamiątek' po kochance które miały posłużyć jako dowody w sądzie ale jeszcze się wstrzymam. Nie jestem na razie aż tak pewna swojej decyzji.
Jeśli chodzi o wybaczenie, które jest w tytule to chyba wciąż przede mną...

Dlaczego on jej na to pozwala? Nie rozumiem. Anne..

Witaj Anne,

U mnie też były życzenia - noworoczne... od niej dla mojego męża oczywiście.
Nie wiem czy tym kobietom sprawia przyjemność przypominanie o sobie? Czy może żywią nadzieję, że mężczyzna jednak się skusi? Co jakiś czas dają znać, że są tam gdzieś - a to życzenia urodzinowe, bożonarodzeniowe, noworoczne, później zapewne Wielkanoc... Są i czekają. Na ten moment, gdy w naszych związkach będzie znów układało się gorzej, i w końcu partner/mąż odpisze...

Anne, nie usuwaj dowodów zdrady. Możesz wybaczyć, zamknąć tamten rozdział, ale nie pozbawiaj siebie jedynej szansy na obronę gdyby mąż jednak kiedyś znów postanowił szukać miłości gdzie indziej. Pamiętaj, że ewentualny rozwód z winy męża da Ci możliwość otrzymywania alimentów nie tylko na dziecko, ale i na siebie.

Wybaczenie to nie jest zapomnienie. To zaakceptowanie błędów drugiej osoby i zrezygnowanie z zemsty. Nie użyjesz tych dowodów, żeby się mścić. Użyjesz ich żeby się bronić tylko jeśli mąż będzie znów chciał wbić Ci nóż w serce.

Po zdradzie już nie ma tej naiwnej miłości, która wierzy, że "on nigdy by czegoś takiego nie zrobił."
Masz prawo zostawić sobie te 5% ewentualności, że to się jednak może powtórzyć. I to nie jest nic złego. To rozsądek.

Gdyby mąż Anne zdradził po raz kolejny, takie dowody wskażą na "recydywę" męża, tj. pokażą, że to nie jego pierwsza zdrada. Tak mi podpowiada logika, ale prawdę mówiąc nigdy się nie rozwodziłam

Żadnej z nas nie życzę, żeby jakiekolwiek dowody okazały się kiedykolwiek potrzebne.

Ja też z jednej strony chciałabym żeby mój mąż pamiętał o tym co zrobił ale z drugiej żeby o tym nie myślał. Jak to pogodzić?

Jeśli chodzi o daty to staram się nie ustanawiać teraz nowych rocznic związanych ze zdradami ale też pewnych rzeczy nie przeskoczę, jak np. fakt, że dwa dni po urodzeniu naszego syna on się zabawiał. Niestety nie sądzę, żebym mogła o tym zapomnieć. Staram się jednak nie doprowadzać się do większego obłędu niż to konieczne i nie odliczam ile to już dni odkąd poznałam prawdę itd.

Świetna decyzja:) Ja też chcę pomysleć bardziej o sobie. Dziecku załatwiłam żłobek na kilka godzin dziennie więc może złapię jakiś oddech:)

Przyszłość,

Dziękuję za informację o dowodach przy ewentualnym rozwodzie. Mam nadzieję, że się nie przyda ale zawsze lepiej wiedzieć.

Nie wiem dlaczego znowu dopadł mnie kryzys.
Właściwie nic takiego się nie stało, kilka drobnych sprzeczek o codzienne sprawy
ale staraliśmy się wszystko na bieżąco zamykać.
Po prostu nagle poczułam niesamowity smutek i jakąś taką bezsilność.
Mam w sobie dużo sprzecznych uczuć i one czasami sprawiają, że jestem bardzo zmęczona
i nie potrafię zdecydować w którą stronę ruszyć.
Tak naprawdę chciałabym się znów zaangażować ale boję się,
że znowu zostanę oszukana.

Nie chciałam się znów rozklejać przy mężu bo nie lubię kiedy ktoś widzi mnie taką słabą
i może faktycznie jest mi trochę wstyd.
Poza tym chyba nie chcę żeby wiedział że może mnie doprowadzić do takiego stanu,
że ma taką przewagę (jeśli można to tak nazwać).
Jak on reaguje? Ostatnio powiedział mi, że jeśli czuję się lepiej trzymając dystans to w porządku,
że mamy czas i to nie wyścig.
Ogólnie zareagował dość spokojnie.

Powiem szczerze, że już nie krzyczę. Jakoś już nie mam ochoty.
Za to pojawia się taki rodzaj płaczu, którego żadną siłą nie jestem w stanie powstrzymać.
Kiedy jeszcze miałam ochotę krzyczeć i robić wyrzuty to lepiej znosiłam swoje wybuchy przy mężu.

witam przy przedpołudniowej kaffce

Anne przychodzi taki moment, że już nie ma się siły krzyczeć, jedynie cicho "skomleć' - tak to widzę.
Krzyczeć- jest prościej, łatwiej => dla wszystkich, bo można zareagować na to dwojako. Na płacz, który jest jedynie jakimś oddźwiękiem naszych odczuć- już nie . Tutaj człowiek może się pogubić i jeżeli zależy nam na kimś - często wpadamy w niemoc. Aeryn podczas flirtów, zdrad - łatwiej reagować partnerowi na płacz agresją - wówczas w jakiś sposób zagłusza mimowolne wyrzuty sumienia, teraz - trudniej. Ale cóż ...

Anne płacz i miej to w dooopie co kto myśli. Jeżeli Tobie to pomaga, nie przejmuj się nikim. W końcu płacz oczyszcza ... nie tylko oczy, ale przede wszystkim oczyszcza ze złych emocji, wspomnień. Może spróbuj patrzeć na to w ten sposób: nie ON doprowadza Cię do takiego stanu, ale żal za tym co gdzieś poniekąd straciłaś.

I nie jesteś słaba - jesteś silna !!!! i kim jesteś? JESTEŚ ZWYCIĘZCĄ! DOBIEGNIESZ DO TEJ METY I BĘDZIESZ DIAMENTEM  (CZY JAKOŚ TAK )   :):):):):):):):):):):):):):)