Wybaczyć roczny romans męża... - Netkobiety.pl

Nie wiem jak sprawić, abyś nie czuła się "gorsza" w tym związku, że on miał seks z inną a Ty tylko z nim. Jeśli nie chcesz się spotykać z innym facetem, to będziesz musiała się z tym pogodzić. Pewnie będziesz miała skłonność do porównywania siebie do tej innej... Takie porównania sa bez sensu, bo każdy ma coś, czego nie ma kto inny.

Nie chcę Cię ranić... ale na czym to upokorzenie polega? Miał seks z nią, przyszedł do domu, i co miał zrobić? W końcu do żony wrócił. Gdzie się miał położyć? Wiem, że odpowiedz "Powinien był nie zdradzać..." -- rozumiem. Ale jednak zdradził. Więc wrócił i położył się obok żony. Ty też jak byś zdradziła, to byś się położyła obok niego.

Eeeee... nie łam się dziewczyno! Jak się jest młodym, to seks tak szybko nie przychodzi... młodzi sami mówią, że trzeba do tego dojrzeć, pochodzić ze sobą. Zwłaszcza jak ktoś seksu nie uprawiał wcześniej. Jak się jest starszym to nie ma już takich ceregieli -- jak dwoje chce iść na seks to idą. Wniosek? Nie zostałaś wyśmiana. On po prostu zauważył, że miał seks szybciej niż myślał.

Na kawę mogłabyś się z kimś umówić... z jakimś normalnym facetem, aby porozmawiać. Chociaż na pewno trudno znaleźć takiego normalnego i niegłupiego, którego celem jest nie tylko seks, ale po prostu też chciałby kogoś spotkać.

Jeśli chcesz się zemścić, to mi się to nie podoba -- ulgi nie przyniesie, męża nie zaboli (chyba). Jeśli chcesz seksu z kimś innym, choćby po to, aby zrzucić z siebie ciężar zdrady, to rozumiem.

Analiza tego co jest między Wami na pewno jest koniecznie potrzebna. Analizowanie samej zdrady bez sensu -- ile razy tam był, kiedy, czy dzwonił wcześniej, ile razy uprawiali seks, jak długo, czy jemu było dobrze, a czy ona miała orgazm, itd, itd -- szkoda tego drążyć.

Ludzie mają kryzysy i nie zdradzają. Inni nie mają kryzysów i zdradzają. Zatem nie zależności pomiędzy kryzysem a zdradą. Naprawdę wierzysz, że on zdradził, bo mieliście kryzys? Zdradził, bo chciał, bo ona chciała. On nie dopuścił, tylko chciał. Zdrada ani nie umniejsza znaczenia małżeńśtwa, ani go nie poprawia -- też nie ma zależności.

Gary szkoda drążyć, bo szkoda naszego zdrowia psychicznego, ale babski umysł jest pokręcony, analityczny i dociekliwy.
Wiemy, że wiedząc wszystko i tak będzie "mało", bo mamy wrażenie, że jest coś jeszcze i ciągle będzie niedosyt i raczej nic nie jest w stanie tego zaspokoić.
Ja tak Anne szukałam/szukam w myślach odpowiedzi na pytania - nie o szczegóły, bo gucio mnie obchodzą, ale dlaczego odpuścił? Dlaczego poszedł na łatwiznę?Dlaczego ją postawił przede mną - nawet w rozmowach między nami potrafił powiedzieć, że ona jest lepszą żoną niż ja... teraz mówi, że tak chlapnął...ale poszło i zostanie do końca w pamięci - mojej, bo on już nie pamięta. Gruba krecha jest.

Dlatego metoda małych kroczków jest jak najbardziej oki

Anne i proszę : ogólnie ta ?metoda? to nic innego jak szczera rozmowa i to działa tylko w przypadku ?chcenia? dwóch stron, szczerego ?chcenia? ? inaczej nie ma sensu. Nie opieramy się na tym co jest złego między nami, a kopiemy do samego dna, do tego co było i być może jeszcze pozostało.
Jest kilkanaście pytań w kilku blokach czasowych ? ogólnie trzeba uzbroić się w kartkę/zeszyt plus długopis i umysł otwarty na drugą połówkę  ? Nie da rady przerobić tego w przeciągu jednego dnia, najlepiej mieć spokój i ciszę, bez innych domowników  ?
I tak:
1.    Co mi się najbardziej podoba w Tobie? Jakie to wywołuje we mnie uczucia?
2.    Co mi się najbardziej podoba w Nas? Jakie to wywołuje we mnie uczucia?
(czas: 10 pisanie+ 10 rozmowa)

1.    Napisz List Miłosny ? (czas 15 +15)

1.    W jakich dziedzinach nie rozumiemy naszych uczuć? ( czas, zdrowie, pieniądze, atmosfera w domu, współżycie seksualne, dzieci i ich wychowanie, praca zawodowa, brak pracy, późne powroty do domu, rodzice, teściowie, oglądanie telewizji, komputer, hobby, alkohol, papierowy, starość, śmierć)
a)    Czuję się nierozumiana przez Ciebie
b)    Ja Ciebie nie rozumiem

Napisz List z miłością/bez wyrzutów , opisując w nim uczucia najsilniej występujące w w/w dziedzinach.

Czas: 10+10

reszta - w kolejnym "odcinku

Proszę

i właśnie o to chodzi, żeby odciąć się i nie skupiać na negatywach.
Nie mówię, że nie wraca- bo wraca /od wczoraj mam ciężkie dni/ ale to już nie to samo.
I naprawdę po takim weekendzie 24/24 ze sobą - non stop rozmowa - pomogło.
Mam nadzieję, że u Was też to pomoże, aczkolwiek nie wiem czy w warunkach "domowych"  to będzie to samo .

Jak przebrniecie - prześlę Ci c.d.
i mam nadzieję, że zrobię to jutro
nie obijaj się i do roboty - niech się małżonek wykarze, bo wbrew pozorom Tobie będzie łatwiej pisać. I pamiętaj - najpierwsz pisz (z zegarkiem w ręku, każdy osobno) a potem taki sam czas na dyskuję - bez oceniania!!! Tylko słuchanie przed mówieniem, rozumienie przed ocenianiem i dzielenie się przed dyskutowaniem a później...przebaczenie.

Ja już idę w stronę ostatniego.
Nie wiem ile mi to jeszcze zajmie, ale takie dzielenie się z kimś dobrymi emocjami jest budujące, pomimo frustracji.

I nawet jak wraca "samo zło" - jest inaczej, już tak jakby ostatkiem sił.

trzymam kciuki

Rozmowa na żywo będzie musiała jeszcze poczekać bo mąż wraca dopiero za kilka dni.
Te miesiące kiedy jest w domu spędzamy teraz cały czas razem. On nie chce nigdzie sam wychodzić a ja jestem na urlopie wychowawczym więc czasu na rozmowy mamy mnóstwo.
Zorganizował nam też wyjazd na weekend (bez dziecka) więc spędzimy kilka chwil w innym otoczeniu.

Naprawdę bardzo się cieszę, że u Was sprawy idą w dobrym kierunku.

Niestety, takie myśli o zemście się pojawiły. Postanowiłam pisać tu szczerze, nawet o rzeczach których się wstydzę licząc chyba na to że trochę mnie to oczyści.
Bezcenne są też wypowiedzi osób, które same to przeszły.

Wracając do tematu zemsty. Jest mi wstyd, że takie rzeczy przychodzą mi do głowy, że czasem chciałabym żeby jego też zabolało, żeby była sprawiedliwość.
Muszę się z tym uporać bo naprawdę nie chcę taka być.
Wiem, że jestem teraz, powiedzmy, niestabilna więc nie będę wykonywać żadnych gwałtownych ruchów.
Prawdą jest, że zdradzając męża zdradziłabym też siebie.

Wyobrażenie jakie miałam o swoim mężu rozpadło się. Nigdy nie było tak, że go idealizowałam ale wielu rzeczy byłam pewna.
Teraz już nie jestem. Czuję się trochę jakby ktoś zaświecił mi ostrym światłem prosto w oczy.
Wierzę, że on żałuje tego co zrobił ale nie jestem pewna dlaczego.

Łatwo nie jest, widzę że jeszcze wiele pytań i wiele odpowiedzi przed nami.
Ostatnio zastanawiałam się nad tym ile osób tak naprawdę przygląda się swoim związkom. Osoby zdradzone są do tego zmuszone.
O tych pytaniach, które zadałaś myślę na codzień.
Próbuję dojść sama ze sobą do ładu ale patrzę też na to co on robi.
Jesteśmy w tym oboje i jego postawa ma jednak wpływ na moje decyzje.

I chyba o to chodzi. W moim przypadku można powiedzieć że jest 1:1 ale tylko pozornie. .. nigdy nie będzie po równo
Ważne jest żeby zrozumieć co się stało,  jaką krzywdę wyrządziło swojej połowie. ..

Anne ja do tej pory nie mogę zrozumieć dlaczego mój M. To zrobił,  znając to uczucie gdy jest się zdradzonym.
Usprawiedliwia się pracą,  ale na to nie ma usprawiedliwienia - mi nie było ono dane,  nic mnie nie tłumaczyło w jego oczach,  więc czemu ja mam to zrobić?  Człowiek to nie zwierzę,  jak ma pokusy może z nich skorzystać albo nie.  I tutaj pojawia się wolna wola - myślę i dokonuje wyboru. Ja nie myślałam on widać też nie ...

Wiem że najtrudniej jest iść do przodu z takim właśnie poczuciem krzywdy i niesprawiedliwości. I tutaj wkrada się nasza duma.
Ja próbuję schować ją głęboko do kieszeni.  Ale skubana ciągle chce uciec

Może ktoś wie jak sobie z tym poradzić?

Skoro jesteś z nim to próbujesz schować.  Ale pewnemu typowi ludzi jest z tym trudniej.  Zależy od charakteru/temperamentu

Mussuka,
W tutejszej interpretacji, człowiek bez dumy
to człowiek, który żyje z kimś, kto wykazał się brakiem szacunku wobec człowieka bez dumy,
to ktoś, kto daje szansę komuś nielojalnemu,
to ktoś, kto wierzy, że drugi człowiek dopuszczający się podłości i wyrachowania, mógłby się zmienić,
Czyli
człowiek bez zasad
człowiek bez poczucia własnej wartości albo z bardzo niskim poczuciem własnej wartości (bo przecież to z kim żyjemy świadczy o naszej wartości)
Człowiek słaby, naiwny i głupi.
Taki osioł jak np. ja

A czego innego można spodziewać się po ośle? (Kojarzysz autora tych słów?)

Na razie jest OK.
Jest mi dobrze
A czy było warto to się określę na łożu śmierci

Nie dziwię się, że "lubisz to", bot o bardzo wymowny tytuł

Ja też poproszę

A coś ciekawego: Miller "kup kochance męża kwiaty" akurat zatapiam się w lekturze.
Dość ostry tytuł.  Zobaczymy
Psycholog polecił

Znalazłam.
"Kochaj siebie a nieważne, z kim się zwiążesz" Ewa Zurhorst

przyszlośc, jest taki moment, w którym pojawia się takie poczucie, że jeśli ktoś nas zranił, okazał brak szacunku, to wyciągnięcie do niego ręki, wybaczenie, zaakceptowanie tego, co się stało 9 w znaczeniu pogodzenie się z tym) jest "zaprzedaniem" swoich wartości, pozbawieniem się szacunku do samego siebie

ale to stan przejściowy i minie
wiesz dlaczego przyszłość?
bo uświadomisz sobie, że czyjeś zachowanie, działania, zdrada nie mają wpływu na twoją wartość, twój szacunek twoją dumę - wpływ ma to CO TY Z TYM ZROBISZ I JAK TY SIĘ ZACHOWASZ
uświadomisz sobie, że fakt, że idziesz ulicą, a ktoś rzuci za tobą  - ale prostytutka.. nie czyni z ciebie prostytutki, fakt, że jakiś psychol na ciebie napluje - nie pozbawia cię szacunku i prawa do niego, fakt, że mąż cię zdradził nie umniejsza tobie jako kobiecie, zonie - umniejsza mu jako facetowi i męzowi
ty nie miałaś wpływu na jego działania i decyzje - tylko on miał
i tylko on ponosi tego konsekwencje

i to zobaczysz
gdy minie trochę czasu zrozumiesz, że twój wybór życia z człowiekiem, które nie zachował się w taki sposób, jak powinien, w żaden sposób nie czyni z ciebie osła
czyni osłą tylko i wyłącznie z niego i tylko i wyłącznie w tym obszaqrze, w którym brak wyobraźni pozbawił go myślenia konsekwetnego i mało brakowało, żeby stracił to, co cenne, dla tego, co napalone.

mąż mnie zdradził
jestem tak samo atrakcyjna, kobieta, mądra i dumna jak zawsze
przeciez to on zdradził, a nie ja
i to on musi z tym żyć
duma i szacunek to jest coś, czego nie pozbawi nas ktoś - możemy to zrobić tylko sami

duma, szacunek, poczucie włąsnej wartości nie oznacza 'wymierzania kary" wszystkim tym, którzy nie potraktowali nas tak, jak na to, w naszych oczach zasługujemy
bo musiałąbyś czaić się i pluć tym, którzy opluli ciebie, przebijać opony wrednym sąsiadkom i truc psy tym, któzy nie powiedzieli ci dzieńdobry...
nie jest kwestią szacunku do samego siebie to, że teraz, mogąc, będe codziennie kopać męża trzy razy w piszczel... bo w ten sposób moje poczucie włąsnej wartości wzrośnie
duma i wartośc nie cierpią bo nie odeszliśmy od człowieka, który nas zdradził, dla którego by ło to zyciową pomyłką i który gotowy jest naprawić swój błąd i udowodnić, że nas kocha

z perpektywy czasu moge powiedzieć, że ja bardzo, bardzo szanuję miłośc mojego męża do mnie
bo on, dla tej miłości - zmierzył się z moim bólem a nie uciekł, był ze mną w trudnych chwilach, wział na siebie (prawidłowo) odpowiedzialnośc za to, co się stało i postanowił przetrwac i udowodnić mi, że on zasługuje na to, by go kochać i nie odrzucać
wykonał taki kawał roboty.. że ja nie wiem, czy dałabym radę

czy to, że  znim zostałam powoduje, że jestem osłem?
nie, sprawia, że jestem kobietą, która zasługuje na szacunek także dlatego, bo dała drugą szansę miłości

czy miłośc przetrwa?
a kto ją tam wie...
ale wyszłam z tego z całym bagażem dumy i poczucia włąsnej wartości, jaki miałam

także przyszłość.. to taki etap
potem przyjdzie kolejny
w którym oddzielisz jego zdradę od ciebie
każdy z nas sam odpowiada za to, co robi

"Czasami jeszcze tylko irytują mnie takie stwierdzenia, że sama się nie szanuję, nie mam dumy, godności skoro nadal żyję ze zdrajcą."

Mowia tak ludzie zazdrosni, zawistni, ktorzy sami maja zle w zyciu ale to ukrywaja i boli ich to, ze ktos inny wychodzi na prosta.

Dzięki, niby to wiem i wiem że to też nie statystyka żeby zastanawiać się jaki procent związków po zdradzie udało się uratować. Niby wiem, a jednak ciężko mi to tak do końca przyjąć.
Zawsze powtarzałam, że nasze czyny niosą za sobą konsekwencje a teraz czuję jakby mąż mi pokazał, że 'goofno prawda'.

Tu ze wszystkim się zgadzam. Ja wiem, że nie tędy droga a myśli o zemście czuję jakby były nie moje, jakby się wkradły do mojej głowy.
No i walczę z tym bo nie chcę w ten sposób żyć, planując zemstę. Może przyjdzie taki moment, że to minie. Póki co, nawet jeśli nie mogę do końca kontrolować myśli to mogę kontrolować czyny.

Nawiązując do dyskusji na temat dumy.
Czy pozostanie ze zdradzającym mężem to schowanie dumy do kieszeni? Wydaje mi się, że częściowo jednak tak.
Gdybym miała kierować się tylko dumą to po odkryciu prawdy powinnam od razu składać pozew i nie pozwolić mu zobaczyć ani jednej mojej łzy.
Rozdzielam jednak dumę i szacunek do siebie.
Nie czuję, że tracę do siebie szacunek natomiast urażoną dumę faktycznie odkładam trochę na bok zostając z mężem.
Nie uważam, że to koniecznie jest złe bo wpływ na nasze decyzje mają też inne uczucia. Natomiast na pewno nie jest to łatwe.

Jeszcze inna sprawa to szacunek męża do mnie.
Na to mam ograniczony wpływ ale boję się, że przez moje wybaczenie go stracę.
Widziałam już na własne oczy wiele związków, w których jedna ze stron nie ma szacunku drugiej i wiem jak to wygląda i jak się kończy.

" DOPÓKI się nie wybaczy- nie ma mowy o szacunku"

Endaluzja, dobrze to napisalas musisz byc fajna babeczka na codzien

Tylko tak ciezko jest z realizacja tego co powinno byc oczywiste. Po takich przezyciach poczucie wlasnej wartosci nadaje sie na smietnik. Tylko czas i jak najczestrze takie przekonujace slowa potrafia ja poddzwignac z tego smietnika

Mruffka, pozwol ze tez skorzystam z Twoich zadan na recepte

Anne,
Jestem osoba baardzo dumna, i te dume musialam tez schowac do kieszeni. Ciezko z tym sie zyje, czasem mam ochote wybuchnac i czasem daje sobie upust, ale szacunku do siebie staram sie nie stracic. Bardziej mi zalezy na tym aby moj K nie zrozumial tej szansy jako przyzwolenie, bo drugiej juz nie bedzie.

Ja na szczęście nie walczę sama. Gdyby mój mąż powiedział czy pokazał że ma jakiekolwiek wątpliwości to ułatwiłabym mu wybór.
Masz rację, że samotna walka skazana jest na porażkę bo nie da się nikogo zmusić do uczucia.
Ja walczę bo mam na czym się oprzeć.
Widzę, że mój mąż się stara i cierpliwie znosi moje wahania a mimo to jest cholernie ciężko.

Dziękuję To są bardzo dobre pytania. Tak naprawdę powinny być zadane w każdym związku, nie tylko tym po zdradzie.

Czuje dokładnie to samo. Też boję się, żeby on tej szansy nie potraktował jako przyzwolenie na zdrady, kłamstwa czy przesunięcie granic.

Anne,
Czy jasno mu powiedziałaś, że szansa jest tylko jedna?
Wie, co się stanie, gdy kłamstwa się powtórzą?
Wie, co straci?
A czy Ty wiesz jak postąpisz, gdy on zafunduje Tobie powtórkę ?

Jeśli tak a on nadal pójdzie na bok
To jego wybór, jego decyzja, jego strata
To on będzie nic niewartym....
Ty nadal będziesz mądrą, atrakcyjną, ciepłą i wrażliwą kobietą, która nie ma sobie nic do zarzucenia.
Trzymaj się dziewczyno

ehhhh te nasze paranoje umysł kobiety jest naprawdę ogromny a wyobraźnia przeogromna
co ja w niej robiła... uhuuu   włącznie z tym, że przywaliłam z liścia pani koleżance ... i odchodziłam z dumą i gracją na mega wysokich obcasach

ale - czas iść do przodu i zauważać te gesty, które są i powoli zacząć dawać od siebie ...

a jeżeli spaprają po raz kolejny - no cóż - jestesmy piękne, mądre, ciepłe ect. ... i będziemy dalej takie, ale już bez nich

ściskam i uciekam do roboty

Anne,
Te obrazy będą powracać.
Będą pojawiać się myśli w najmniej spodziewanym momencie spowodowane różnorakimi sytuacjami.
Ale to jest tylko Twoja projekcja.
To Twoje myśli w Twojej głowie.
Rzeczywistość jest inna.
Tamte kłamstwa i oszustwa były, ale już ich nie ma.
Nie masz wpływu na przeszłość, ale możesz decydować o tym co jest teraz.

Nie rozumiem jak można wybaczyć roczny romans to nie przelotny seks a decyzja z premedytacją nie wyszło to wraca co to za podejście. To facet czy wygodnickie kalesony ?

Ja też kiedyś myślałam, że w takiej sytuacji nie ma się nad czym zastanawiać jednak życie pokazało mi, że wybór nie jest taki oczywisty.
Nie jest mi łatwo, nie mam pewności że postępuję słusznie i że nie będę żałować.
Na razie próbujemy bo myślę, że warto dać Nam tą jedną szansę.

Mruffka, Przyszłość
Macie rację, że na przeszłość nie mamy wpływu.
To takie niby oczywiste a jednocześnie takie trudne do przyjęcia.
Muszę się nauczyć żyć z tą przeszłością ale na razie kiepsko mi to wychodzi.

no i tak trzymaj

u mnie wczoraj "mały" kryzysik emocjonalny - dzisiaj mam oczy wielkości śliwek
ale ogólnie chyba ciut lepiej, powoli przerabiam w swojej głowie te pierdoloty muszę, inaczej będą wracały jak koszmary, a wolę, żeby to były po prostu złe wspomnienia.

a kwiaty dostała?

Cudownie

Ja chyba jeszcze nie jestem gotowa na obrączkę

Ale nie mówię nie

Wróciliśmy z wyjazdu, było miło ale nie udało się zostawić tematu zdrady w domu. To znaczy ja nie potrafiłam.
Już nawet o tym nie mówię bo musiałabym mówić cały czas.

Żyjemy jakoś, wykonujemy wszystkie codzienne czynności, śmiejemy się nawet ale i tak nie potrafię do końca odpuścić.
Zastanawiam się czy ta zdrada już zawsze będzie mi towarzyszyć.
Czy obudzę się jeszcze kiedyś i pierwszą myślą nie będzie "tak, to ty, zdradzona, oszukana i upokorzona"?
Wspomnienia z pierwszego roku mojego syna zostały zamienione i teraz patrząc na jego zdjęcia przypomina mi się, że wtedy właśnie mój mąż puszczał się z jakimiś kobietami.
W ciągu dnia funkcjonuję normalnie (poza jakimiś pojedynczymi napadami histerii) ale ciągle mam świadomość tego co się działo przez ostatni rok.
Mamy niby jakieś wspólne plany na przyszłość ale czuję, że jednak muszę mieć plan B.
On teraz jest idealnym ojcem i mężem, no naprawdę trudno się przyczepić nawet jakbym bardzo chciała ale nie ufam i nie czuję się bezpiecznie. 
Mam nadzieję, że kiedyś to się zmieni.

Po przeczytaniu postanowiłam Ci coś napisać :-) Ja kiedyś sama miałam taki romans , ale nie byłam w stanie zostawić męża bo tak naprawdę na swój sposób kochałam go i nadal kocham, jesteśmy już prawie 20 lat razem , przebaczył mi romans , ja tylko powiedziałam że jeśli kiedykolwiek mi to wypomni to nie ma sensu abyśmy było razem dalej , ale jesteśmy nadal bardzo szczęśliwi, nawet bardziej niż przez moim romansem. Ja zrozumiałam wtedy ze mój mąż naprawdę mnie kocha. Morze jeśli Ty nadal coś do niego czujesz daje Sobie szanse, ale jeśli czujesz że coś się wypaliło w Tobie to nie, bo będziesz przy najbliższej okazji mu to wypominać :-(

Nie kocha cię. Skoro zdradził.Zostanie z toba z wygody.  Tak jak i ty. Wybacz, ale rozstań sie z nim.
Jeśli nie czuł sie kochany, mógł rozmawiać. Albo odejść. Czym sie kierował? Odpowiedź w drugim zdaniu.
A dziecko? Lepsze dwa spokojne domy jak jeden pełen kłamstw i fałszu.

Kochana, zamęczysz się.

Widać, że za wcześnie podjęłaś decyzję o naprawianiu.
Próbujesz wymusić na sobie "bycie ponad to", ale jeszcze tego nie przepracowałaś, a przy obecnej presji nie wiadomo czy przepracujesz.

Zachowania, które u siebie obserwujesz to książkowy przypadek, kiedy rozum karze być twardym, a intuicja i serce krzyczy, że nie jesteś w tym sobą do końca.
A ten dysonans poznawczy objawia się ckliwością, wahaniami nastrojów i bólem.

Czy naprawdę bezwzględnie MUSISZ się tak katować?
Czy nie jest tak, że boisz się, że jak powiesz mu, że potrzebujesz więcej czasu on zrezygnuje?
to dlatego tak się spinasz?

Nie wiem jak by zareagował. Mogę coś tam sobie wyobrażać ale już nic nie powiem na pewno.
Bardziej chodzi mi o to, że ja chcę obrać jakiś kierunek, podjąć decyzję i się jej trzymać.
Naprawdę chcę żeby nam się udało i chcę jeszcze kiedyś powiedzieć że jestem szczęśliwa.

W międzyczasie mąż dowiedział się o moich internetowych rozmowach na pewnym portalu randkowym.
Trochę się wściekł, trochę chyba było mu przykro.
Z mojej strony to była głupota i beznadziejna, żenująca chęć udowodnienia sobie że jestem dla kogoś interesująca.
On za to stwierdził, że go oszukałam mówiąc że daję mu szansę a teraz szukam kogoś lepszego i kiedy znajdę to odejdę.
Tak oczywiście nie jest.
Po tej kłótni dotarło do mnie, że nie chcę żeby już tak było między nami, że teraz będziemy siebie nawzajem ranić.

Próbuję się ogarnąć i wziąć w garść ale czasami sytuacja mnie przerasta.
Co jeszcze mogę zrobić żeby wszystko przepracować?
Do jego postawy naprawdę trudno się przyczepić, ja natomiast miewam problemy z normalnym funkcjonowaniem.

Wiem, że masz rację i powinnam się skupić na sobie. Staram się, żeby tak było ale nie zawsze się udaje.

Nigdy nie byłam taką osobą. Nie byłam typem kobiety przyczepionej do męża. Lubiłam swoje życie. Sama widzę, że teraz stało się ze mną coś kompletnie beznadziejnego. Nie lubię siebie takiej jak teraz. Chcę z tym walczyć. Chcę być znowu sobą.

Mam wrażenie, że tuż po odkryciu tych romansów byłam o wiele bardziej pewna siebie i 'pozbierana' niż teraz po kilku miesiącach. Nie potrafię powiedzieć co się zmieniło. Chyba pozwoliłam sobie odrobinę się zaangażować i teraz faktycznie boję się znów coś stracić.

Anne,
Ja tez tak to widzę.
Jakbys brała pod uwagę swój udział w zdradzie. Może wciąż tkwią w Twojej głowie zarzuty, że Ty go do tego popchnęłaś, bo może nie zwracałaś wystarczającej uwagi na to, co dla niego ważne.

Będziesz gotowa być z nim na nowo, gdy będziesz gotowa żyć bez niego.
Gdy on przestanie być osią Twojego życia, wokół której Ty się kręcisz a stanie się kimś, kto towarzyszy Tobie w życiu.
Gdy przestaniesz uzależniać swoje samopoczucie od tego, co on zrobił lub nie zrobił, od tego, co on pomyśli lub nie pomyśli.
Anne, Ty jesteś najważniejszą osobą w Twoim życiu.
Dbaj o swoje potrzeby przede wszystkim.
Realizuje swoje marzenia i oczekiwania.

Ja właśnie taką drogę obrałam.
Ja też nigdy nie "poświęcałam się" dla innych, ale przed zdradą gdy mój mąż np chciał iść do kina, a ja nie - to często szlam, żeby nie było kwasów, a teraz mi to wisi. To jego problem jak czuje dyskomfort z tego powodu. Ale jak ja mam ochotę pójść do kina, a on nie bardzo, to też nie widzę problemu. Idę sama lub z koleżanką.
Można powiedzieć, że nauczyłam się kochać siebie, nie naginam się do cudzych oczekiwań, nie zapominam o sobie, dbam i troszczę się o siebie przede wszystkim. Może to egoistyczne i egocentryczne, ale nie widzę w tym nic złego, bo granice naszego egoizmu są tam, gdzie jest krzywda innych ludzi. A ja uważam, żeby nie krzywdzić innych ludzi, przynajmniej świadomie tego nie robię. Po prostu respektuję prawa innych, w tym mojego męża, do życia i spędzania czasu w sposób, który przynosi satystakcję i komfort i tego samego oczekuję od innych. I żebyśmy się dobrze zrozumiały, to dodam tylko, że dbam o niego, troszczę się o jego potrzeby, ale nie kosztem siebie, swojego komfortu, swojego samopoczucia.